Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Πώς πρέπει να εννοήσωμε τη σημασία της λέξεως «αναγκάζω», όπως χρησιμοποιείται στο κατά Λουκάν 14:23, το οποίον λέγει: «Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς, και ανάγκασον να εισέλθωσι, δια να γεμισθή ο οίκός μου»;—Π. Φ., Η.Π.Α.
Η έννοια της λέξεως «αναγκάζω» στο Λουκάν 14:23 μπορεί κάλλιστα να εκτιμηθή σε συνάρτησι με το ιστορικό της παραβολής του «μεγάλου δείπνου», του οποίου το εδάφιον αυτό αποτελεί μέρος. Αυτή η παραβολή μπορεί ν’ αντιπαραβληθή με την παραβολή των γάμων που εκτίθεται στο Ματθαίον 22:1-14. Εκεί διασαφηνίζεται ότι ο «άνθρωπός τις», που ετέλεσε μέγα δείπνον και εκάλεσε πολλούς, ήταν ένας βασιλεύς, που είχε προετοιμάσει μια γαμήλιο τελετή για τον γυιό του. Έστειλε προσκλήσεις, αλλ’ όταν οι προσκλήσεις στη γαμήλιο τελετή απερρίφθησαν με διάφορες δικαιολογίες από τους προσκεκλημένους, τότε ο βασιλεύς εστράφη σε άλλα μέσα για να έχη αρκετούς παρόντας η τελετή. Εφόσον αυτός ήταν βασιλεύς και όλοι οι άνθρωποι του βασιλείου ήσαν υπήκοοι του, είχε δικαίωμα να εξαποστείλη τους δούλους του και τώρα, αντί απλώς να καλέση αδιακρίτως άτομα στις οδούς και παρόδους της πόλεως, περιλαμβανομένων των πτωχών, αναπήρων, χωλών και τυφλών, να προσέλθουν στο συμπόσιο, αυτός ως υπέρτατος κύριος των τους ηνάγκασε να έλθουν. Ασφαλώς τους ηνάγκασε διότι, επειδή αυτοί ήσαν απλώς κοινοί άνθρωποι του δρόμου, θα συνεστέλλοντο να δεχθούν μια πρόσκλησι, θεωρώντας τον εαυτό τους ανάξιο να παραστή σ’ ένα τόσο μεγάλο γεγονός, για το οποίον αρχικά εκλήθησαν οι έγκριτοι της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να γίνη σημαντική μετάπεισις.
Αυτό είναι εκείνο που συμβαίνει στην εκπλήρωσι της εικόνος. Μολονότι ο καθείς αφήνεται στην ελευθέρα του θέλησι, εν τούτοις γίνεται πολλή πειθώ, κι αυτή με πολύ σθένος και δαπάνη ενεργείας και προσπαθείας από μέρους εκείνων που φέρουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας και καλούν τους έχοντας ώτα για να ακούουν να έλθουν στο μεγάλο πνευματικό συμπόσιο που έχει διευθετήσει ο Ιεχωβά στη βασιλεία του. Η επείγουσα αυτή ενέργεια στους δεκτικούς αυτούς ανθρώπους παραβάλλεται με την ενέργεια των αγγέλων, που επεσκέφθησαν τον Λωτ στα Σόδομα και οι οποίοι στη μέρα της καταστροφής της πόλεως παρέστη ανάγκη να πάρουν απ’ το χέρι τον Λωτ και την αργοπορημένη οικογένειά του και να τους βγάλουν απ’ την πόλι και να τους θέσουν έξω απ’ αυτήν και κατόπιν να τους πιέσουν να διαφύγουν στα όρη για να μην παρασυρθούν στην καταστροφή.—Γέν. 19:15-17.
Σήμερα ο μέγας Βασιλεύς, Ιησούς Χριστός, κάνει να δοθή ένα παρόμοιο επείγον άγγελμα από το κεχρισμένο υπόλοιπο στην τάξι των άλλων προβάτων, που κι αυτά κατόπιν ενώνονται με αυτούς για να δώσουν το άγγελμα σε άλλους. Εκείνοι, που φέρνουν αυτό το άγγελμα, κατανοώντας τι εμπερικλείεται σ’ αυτό—η διεκδίκησις του ονόματος του Ιεχωβά και η αιώνια ζωή των ακροατών του—το καθιστούν όσο το δυνατόν εντονώτερο, προτρέποντας, παροτρύνοντας, υποχρεώνοντας, αναγκάζοντας, κατά ένα τρόπον, τους ακροατάς των να ενεργήσουν και να λάβουν τη στάσι των υπέρ του Ιεχωβά και της βασιλείας του. Ενώ, βέβαια, τονίζουν έτσι το επείγον και τη σπουδαιότητα του αγγέλματός των, δεν καταπατούν την ελεύθερη εκλογή των ανθρώπων αυτών, τους οποίους πλησιάζουν με το άγγελμα της σωτηρίας. Σχετικά με τούτο, θα μπορούσε να γίνη μια συμπαραβολή με τη φιλοξενία της Λυδίας προς τον Παύλο και τους συντρόφους του και για την οποία ο Λουκάς έγραψε: «Και μας εβίασεν». Αυτή δεν μπορούσε να εξαναγκάση τον Παύλο και τους συντρόφους του, αν εκείνοι ήσαν πραγματικά αποφασισμένοι να μη δεχθούν τη φιλοξενία της. Έτσι κι οι Χριστιανοί, δίνοντας μαρτυρία με το να μην αποθαρρύνωνται εύκολα, «αναγκάζουν» ή «κάνουν» τους ανθρώπους να έρχωνται στα ύδατα της ζωής.—Πράξ. 16:15· Αποκάλ. 22:17.
● Λόγω του ότι ανεγράφη στις εκδόσεις Σκοπιάς, ότι οι θεραπείες που έκαμαν ο Ιησούς και οι απόστολοι του δεν εξηρτώντο από την πίστι εκείνον που εθεραπεύθησαν, πώς πρέπει να νοήσωμε το κατά Ματθαίον 13:58, που λέγει: «Και δεν έκαμεν εκεί πολλά θαύματα δια την απιστίαν αυτών»;—Ν. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.
Σήμερα πολλοί θεραπευταί δια πίστεως, όταν αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι δεν μπορούν να θεραπεύσουν ένα άτομο, ισχυρίζονται ότι αυτό οφείλεται σε έλλειψι πίστεως εκ μέρους του. Εν τούτοις, αυτό είναι απλώς μια υπεκφυγή για να δικαιολογήσουν την ανικανότητά των να θεραπεύσουν. Αυτό, όμως, δεν συνέβαινε στην περίπτωσι του Ιησού και των αποστόλων του. Δεν αναγράφεται τίποτα που να δείχνη ότι η χήρα της Ναΐν ήσκησε πίστι ότι ο γυιός της θα επανήρχετο στη ζωή. Ο Ιησούς απλώς παρετήρησε την πενθούσα μητέρα και την παρηγόρησε ανασταίνοντας τον γυιό της από τους νεκρούς. Έτσι επίσης, κι ο Πέτρος κι ο Ιωάννης εθεράπευσαν ένα χωλόν στην πύλη του ναού χωρίς καμμιά εκδήλωσι πίστεως από μέρους του. Αυτός τους κύτταξε αναμένοντας να λάβη κάποια ελεημοσύνη, και, προς κατάπληξιν και θαυμασμόν του, έγινε αρτιμελής.—Λουκ. 7:12-15· Πράξ. 3:1-8.
Εκείνο που αναγράφουν οι Γραφές στο κατά Ματθαίον 13:58 είναι ότι ο Ιησούς δεν έκαμε πολλά δυνατά έργα λόγω ελλείψεως πίστεως απ’ αυτούς, όχι ότι δεν θα μπορούσε να κάμη έργα εκεί. Προφανώς λίγοι βγήκαν εκεί για να τον ιδούν και να θεραπευθούν. Αυτό ήταν σε έντονη αντίθεσι προς άλλα μέρη για τα οποία αναγινώσκομε: «Και ήλθον προς αυτόν όχλοι πολλοί, έχοντες μεθ’ εαυτών χωλούς, τυφλούς, κωφούς, κουλλούς, και άλλους πολλούς· και έρριψαν αυτούς εις τους πόδας του Ιησού, και εθεράπευσεν αυτούς». Το ίδιο το γεγονός ότι έφεραν αυτούς στον Ιησούν ήταν μια επαρκής πράξις πίστεως. Δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνη ότι ο Ιησούς τούς εξήτασε αυτούς ως προς την πίστι των.—Ματθ. 15:30.