Πώς η Ανάστασις Ωφελεί Όλους τους Νεκρούς στον Άδη

«Είθε να με έκρυπτες εν τω Σιεόλ, να με εσκέπαζες εωσού παρέλθη η οργή σου.»—Ιώβ 14:13, Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασις της Βίβλου της Ιερουσαλήμ.

1, 2. (α) Η σημαντική βεβαίωσις της «Σκοπιάς» σχετικά με τον «άδη» ποιες ερωτήσεις εγείρει; (β) Ποια ερωτήματα μπορούν να οδηγηθούν να θέσουν εκείνοι οι οποίοι θα ζουν την εποχή εκείνη σχετικά με τον εαυτό τους;

ΜΙΑ φορά κι’ έναν καιρό δεν υπήρχε «άδης.» Και θα έλθη πάλι ένας καιρός όπου δεν θα υπάρχη «άδης.» Σ’ ένα τόσο μεγάλο ισχυρισμό, οι άνθρωποι μπορούν πολύ καλά να ρωτήσουν: Πώς θα συμβή αυτό; Ποιος θα το επιτύχη; Θα ζούμε εωσότου γίνη αυτό;

² Όταν ομιλούμε για το αν εμείς θα ζούμε για να δούμε αυτή την εποχή που δεν θα υπάρχη «άδης,» οδηγούμεθα στο να ρωτήσωμε: Θα είναι αυτό προς όφελος για μας που θα ζούμε τότε επάνω στη γη; Θα μπορούσε η εξαφάνισις τον «άδου» να εξαπολύση επάνω σ’ αυτή τη γη ένα πλήθος ανθρώπων του χειρίστου τύπου που να κάμουν τις ηθικές και κοινωνικές συνθήκες ακόμη χειρότερες απ’ ό,τι είναι σήμερα; Ένας τέτοιος υπαινιγμός είναι συγκλονιστικός, τρομακτικός. Τι καλό θα μπορούσε να προκύψη απ’ αυτό για οποιονδήποτε, είτε για τον Θεό είτε για τον άνθρωπο, ιδιαίτερα για μας που ήδη βασανιζόμεθα με ταραχές και ταραχοποιούς; Φαίνονται δύσκολες ερωτήσεις αυτές. Υπάρχουν, όμως, αξιόπιστες απαντήσεις σ’ όλες αυτές τις ερωτήσεις. Χωρίς αμφιβολία ο καθένας ενδιαφέρεται να τις ακούση. Τότε θα κατανοήσουμε τι πρόκειται ακριβώς να γίνη.

 3. Πώς ο Τύντεϊλ, ο Λούθηρος, και ο Ιερώνυμος μεταφράζουν την αρχική Ελληνική λέξι στο Ματθαίος 11:23 και πώς περιέγραψε ο Δάντης αυτόν τον τόπο;

³ Η λέξις «άδης» είχε πάντοτε θρησκευτική συσχέτισι. Γι’ αυτό το πιο αρχαίο θρησκευτικό βιβλίο, η Βίβλος, πρέπει να δώση τις ορθές απαντήσεις. Και αυτό ακριβώς κάνει. Η Αγγλική λέξις «χελλ» (hell), αντίστοιχη της Ελληνικής «άδης» εχρησιμοποιείτο από αιώνες στην ομιλία. Παραδείγματος χάριν, όταν ο καταδιωκόμενος μεταφραστής της Γραφής, ο Ουίλλιαμ Τύντεϊλ, μετέφρασε το Ελληνικό μέρος της αρχικής Βίβλου, το 1525, είπε στο εδάφιο Ματθαίος 11:23: «Και συ, Καπερναούμ, η υψωθείσα έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου (χελλ στην Αγγλική).» Όταν ο Δρ Μαρτίνος Λούθηρος μετέφρασε αυτές τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές στη Γερμανική το 1522, χρησιμοποίησε ομοίως την Γερμανόηχη λέξι «Χέλλε.» Αλλ’ όταν ο Ρωμαιοκαθολικός Άγιος Ιερώνυμος μετέφρασε τις ίδιες γραφές από την κοινή Ελληνική στη Λατινική, το 383 μ.Χ., χρησιμοποίησε τη λέξι «ινφέρνους.» Έτσι ο Ιταλός ποιητής του δεκάτου τετάρτου αιώνος, Δάντης Αλιγκέρι, έγραψε το περίφημο ποίημά του με τον τίτλο Θεία Κωμωδία και ωνόμασε το πρώτο μέρος του «Ινφέρνο.» Περιέγραψε το «Ινφέρνο» ως ένα βαθύ λάκκο με βαθμιαίως συγκλίνοντας κύκλους στον οποίο οι καταδικασμένες ανθρώπινες ψυχές υπέφεραν μετά τον θάνατο του σώματος. Ήταν ορθή η άποψις αυτή του Δάντη;

 4. Η εικόνα που οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου δημιουργούν για τον «άδη» εξαρτάται από ποια διδασκαλία που διδάσκουν;

⁴ Οι θρησκευτικοί κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου έχουν δημιουργήσει στις διάνοιες των εκκλησιαζομένων τους μια εικόνα που εννοούν ότι είναι ο «άδης» ή «Ινφέρνους.» Αυτή η εικόνα είναι τρομερή. Η από πολύν καιρό διδασκόμενη ιδέα των για τον «άδη» ή «ινφέρνους» εξαρτάται απ’ αυτά που διδάσκουν για την ανθρώπινη ψυχή. Φαντάζονται ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι κάτι χωριστό και διακεκριμένο από το ανθρώπινο σώμα. Επίσης, ότι, ενώ το ανθρώπινο σώμα είναι θνητό και φθαρτό, η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη και άφθαρτη, διότι είναι πνευματική και επομένως αόρατη, κάτι που δεν μπορούμε να νοιώσωμε με την αίσθησι της αφής.

 5. Στον θάνατο πού πηγαίνει η ψυχή, σύμφωνα με τους κληρικούς, και πώς ο «άδης» αντιπαραβάλλεται με τον ουρανό;

⁵ Έτσι, όπως λέγουν οι κληρικοί, όταν το ανθρώπινο σώμα πεθαίνη, η ανθρώπινη ψυχή δεν πεθαίνει αλλά εξακολουθεί να ζη, μολονότι δεν μπορούμε να την δούμε με τα φυσικά μας μάτια. Εφόσον οφείλει τώρα να εγκαταλείψη το σώμα στο οποίο κατοικούσε, πρέπει να πάη κάπου στον αόρατο, πνευματικό κόσμο. Αλλά πού; Για να το διατυπώσωμε απλά, οι καλές ψυχές πηγαίνουν στον ουρανό, αλλά οι κακές ψυχές πηγαίνουν στον άδη. Έτσι ο ουρανός είναι το αντίθετο του άδου, και όπως ο ουρανός είναι ένας τόπος αιωνίας ευτυχίας και ευλογίας, έτσι και ο άδης πρέπει να είναι ο τόπος των αιωνίων παθημάτων, του αιώνιου βασανισμού. Οι κληρικοί καθορίζουν την ύπαρξι πυρός και, θείου εκεί στον άδη.

 6. Διδάσκει η Γραφή ότι υπάρχει «άδης», και ποιος είναι ο τρόπος για να εξακριβώση κανείς τι είναι αυτός ο τόπος;

⁶ Από πολλούς αιώνες οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου έχουν διδάξει αυτή την ιδέα του «άδου.» Εφόσον ισχυρίζονται ότι η διδασκαλία τους είναι αυτό που λέγει η Αγία Γραφή για τον «άδη,» είμεθα υποχρεωμένοι να στραφούμε κατ’ ευθείαν στην ίδια τη Γραφή για να εξακριβώσωμε τι ακριβώς λέγει γι’ αυτό το θέμα. Η λέξις «άδης» ή «ινφέρνους» συναντάται σε διάφορες μεταφράσεις της Γραφής πολλές φορές, και σύμφωνα μ’ αυτές τις μεταφράσεις η Γραφή διδάσκει ότι υπάρχει «άδης.» Αλλά το ζήτημα είναι, τι λέγουν και δείχνουν οι συγγραφείς της Βίβλου ότι είναι αυτός ο «άδης»; Πρέπει να πάμε σύμφωνα μ’ αυτό που οι συγγραφείς αυτοί δείχνουν ότι είναι ο άδης, και όχι σύμφωνα μ’ αυτό που άλλοι λέγουν ότι εκείνοι οι συγγραφείς τής Βίβλου είπαν ότι είναι. Μπορούμε να εξαπατηθούμε με το να διαστρέψωμε αυτά που λέγουν εκείνοι οι συγγραφείς της Βίβλου.

ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΥΠΗΡΧΕ Ο «ΑΔΗΣ»

 7. Από πότε γνωρίζομε ότι, υπήρχε «άδης», και ποια ήταν η λέξις της εβραϊκής γλώσσης που χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για ν’ αναφερθή σ’ αυτόν;

⁷ Γνωρίζομε ότι αυτός ο «άδης» υπήρχε τουλάχιστον από το έτος 1750 π.Χ. που σημαίνει πριν από 3.720 χρόνια και πλέον. Αυτό ήταν το έτος που οι φθονεροί ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ υιού του Ιακώβ είχαν πωλήσει τον Ιωσήφ σε δουλεία στην Αίγυπτο. Αργότερα αυτοί οι ετεροθαλείς αδελφοί είπαν ψέματα στον πατέρα τους Ιακώβ σχετικά μ’ αυτό που είχε συμβή στον αγαπητό του γυιο Ιωσήφ. Έδωσαν σ’ αυτόν την εντύπωσι ότι τον Ιωσήφ τον είχε κατασπαράξει ένα άγριο θηρίο. Στη θλίψι του, τι είπε ο πατριάρχης Ιακώβ; Πού είπε ότι ήταν τώρα ο γυιος του Ιωσήφ; Ο Ιακώβ ήταν Εβραίος, και η Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασις της Ιερουσαλήμ δείχνει την Εβραϊκή λέξι που χρησιμοποίησε ο Ιακώβ στο εδάφιο Γένεσις 37:35. Εκεί διαβάζομε: «Και εσηκώθησαν πάντες οι υιοί αυτού και πάσαι αι θυγατέρες αυτού, δια να παρηγορήσωσιν αυτόν αλλά δεν ήθελε να παρηγορηθή, λέγων, Ότι πενθών θέλω καταβή προς τον υιόν μου εις τον σιεόλ.» Ύστερ’ από χρόνια, όταν οι ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ ζήτησαν άδεια να πάρουν μαζί τους στην Αίγυπτο τον αμφιθαλή αδελφό του Ιωσήφ Βενιαμίν, ο Ιακώβ και πάλι χρησιμοποίησε την Εβραϊκή λέξι και είπε: «Εάν συμβή εις αυτόν συμφορά εν τη οδώ όπου υπάγετε, τότε θέλετε καταβιβάσει την πολιάν μου μετά λύπης εις τον σιεόλ.»—Γεν. 42:38· βλέπε επίσης 44:29, 31.

 8. (α) Ποια λέξι χρησιμοποίησε ο Ιερώνυμος στη Λατινική μετάφρασί του για τα λόγια του Ιακώβ; (β) Ποια λέξι χρησιμοποίησε η Αγγλική μετάφρασις Ντουαί, και επομένως πού πίστευε ο Ιακώβ ότι ήταν ο γυιος του;

⁸ Οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν θα έπρεπε να παραβλέψουν το γεγονός ότι η Λατινική μετάφρασίς των του Αγίου Ιερωνύμου στα λόγια του Ιακώβ εδώ δεν χρησιμοποιεί την Εβραϊκή λέξι Σιεόλ. Χρησιμοποιεί τη Λατινική λέξι «ινφέρνους» και την συγγενή λέξι της «ινφέρνι.» Αλλά η Ρωμαιοκαθολική μετάφρασις Ντουαί στην (Αγγλική) χρησιμοποιεί τη λέξι «άδης» σε όλα τα τέσσερα σημεία. Αυτό σημαίνει, λοιπόν, ότι ο Εβραίος πατριάρχης Ιακώβ πίστευε ότι ο αγαπητός τον γυιος Ιωσήφ ήταν στον σιεόλ, στον ινφέρνοους, στον «άδη.» Επίσης, ο Ιακώβ περίμενε να πάη εκεί για να ενωθή με τον γυιο του.

 9. Γιατί, έχοντας υπ’ όψιν τα λόγια που αναφέρονται στον Μαλαχία 1:2, 3 είναι δύσκολο να πιστεύομε ότι ο Ιακώβ περίμενε να πάη σ’ ένα τέτοιο τόπο όπως έχουν διδάξει, από πολύν καιρό οι κληρικοί;

⁹ Αυτό δεν μας κάνει ν’ απορούμε; Περίμενε πραγματικά ο Ιακώβ να πάη σ’ ένα «άδη» όπως αυτός τον οποίον περιγράφουν οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου στους εκκλησιαζομένους των από αιώνες; Περίμενε ο Ιακώβ να πάη σ’ ένα τόπο πυρίνων βασάνων της ψυχής του, από τον οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να βγη· και πίστευε ότι ο αγαπητός του γυιος Ιωσήφ βρισκόταν σ’ ένα τέτοιο τόπο; Βρίσκονται, λοιπόν, ο Ιακώβ και ο γυιος του Ιωσήφ σ’ ένα τέτοιον τόπο αιωνίου πύρινου βασανισμού σήμερα ύστερ’ από 3.600 και πλέον χρόνια από το θάνατό τους; Θα ήταν δύσκολο να το πιστέψωμε αυτό, πολύ περισσότερο μάλιστα που στο τελευταίο βιβλίο των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γράφων Κύριος ο Θεός λέγει μέσω του προφήτου του Μαλαχία: «Ηγάπησα τον Ιακώβ, τον δε Ησαύ [τον δίδυμο αδελφό του] εμίσησα.»—Μαλ. 1:2, 3.

10. Πότε πήγε ο Ιακώβ στον «άδη,» και ποιον συνήντησε εκεί ;

¹⁰ Εν πάση περιπτώσει πότε ο πατριάρχης Ιακώβ ως άνθρωπος αγαπητός από τον Θεό πήγε στον Σιεόλ, στον ινφέρνους, στον «άδη»; Αυτό ήταν μετά τον θάνατό του το έτος 1711 π.Χ. Ο δε Ιωσήφ και οι αδελφοί του που ζούσαν ακόμη πήραν το ταριχευμένο σώμα και το έθαψαν στο σπήλαιο Μαχπελάχ. Αυτό είναι στην πόλι Χεβρών, η οποία σήμερα βρίσκεται στη γη του Ισραήλ. Σ’ αυτό το ίδιο σπήλαιο είχε ταφή ο πατέρας του Ιακώβ Ισαάκ καθώς επίσης και ο πάππος του Αβραάμ. Έτσι ο Ιακώβ βρέθηκε μαζί με τον Αβραάμ, και τον Ισαάκ στον Σιεόλ, στον ινφέρνους, στον «άδη.»—Γεν. 49:33 έως 50:13.

11. (α) Πώς ο Μαρτίνος Λούθηρος καθώς και η Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου μας βοηθούν να κατανοήσωμε τι είναι αυτός ο «άδης»; (β) Πώς οι Ιουδαίοι μεταφρασταί μεταφράζουν τη δική τους Εβραϊκή λέξι Σιεόλ; Και πόσο περιληπτική είναι η σημασία αυτής της λέξεως;

¹¹ Δεν υπάρχει κανένας Γραφικός λόγος να πιστεύωμε ότι όλοι αυτοί οι τρεις Εβραίοι πατριάρχαι υποφέρουν σήμερα σ’ ένα «άδη» αιωνίου πύρινου βασανισμού. Άλλοι μεταφρασταί της Βίβλου μας βοηθούν να βγούμε απ’ αυτή τη δυσκολία κατανοήσεως. Παραδείγματος χάριν, ο πρώην Ρωμαιοκαθολικός ιερεύς, Μαρτίνος Λούθηρος, μεταφράζει τη λέξι Σιεόλ ως «λάκκον» (die Grude). Και κατόπιν στον αιώνα ύστερ’ από τον Λούθηρο, η Αγγλική Βίβλος η εξουσιοδοτημένη από τον Βασιλέα Ιάκωβο 1 της Αγγλίας το 1611 π.Χ., μετέφρασε τον Σιεόλ ως «τον τάφο.» Οι Εβραίοι, αυτοί οι ίδιοι οι Ιουδαίοι, έπρεπε να γνωρίζουν τι σημαίνει η δική των λέξις Σιεόλ· και έτσι η Αγγλική μετάφρασις της Βίβλου από την Ιουδαϊκή Εκδοτική Εταιρία της Αμερικής μεταφράζει τη λέξι ως «ο τάφος.» (1917 μ.Χ.) Το ίδιο κάνει, και η Αγγλική μετάφρασις του Ιουδαίου ραββίνου, Ισαάκ Λήσερ. (1853 μ.Χ.) Σημειώστε, ωστόσο, ότι Σιεόλ δεν σημαίνει «ένα τάφο.» Σημαίνει «τον τάφο,» δηλαδή, τον κοινό τάφο όλου του νεκρού ανθρωπίνου γένους. Όταν κατανοήσωμε αυτό το γεγονός σχετικά με τον «άδη» όπως διδάσκεται στην Αγία Γραφή, τότε βοηθούμεθα να κατανοήσουμε την κατάστασι του νεκρού ανθρωπίνου γένους.

12. Πόσες φορές συναντάται η λέξις «Σιεόλ» στις Εβραϊκές Γραφές, και ποιοι άνθρωποι χρησιμοποίησαν αυτή τη λέξι εκεί ;

¹² Έτσι, αρχίζοντας με τη χρήσι που έκαμε ο Ιακώβ της Εβραϊκής λέξεως «Σιεόλ,» σημειώνομε ότι η λέξις αυτή συναντάται, εξήντα πέντε (65) φορές σ’ όλα τα τριάντα εννέα (39) βιβλία των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γραφών. Η ίδια λέξις είχε χρησιμοποιηθή από τον προφήτη Μωυσή, από τον Ιακώβ, από τον Σαμουήλ, από τον Δαβίδ, τον Σολομώντα, τον Ησαΐα, τον Ιερεμία (στο βιβλίο των Βασιλέων), τον Ιεζεκιήλ, τον Ωσηέ, τον Αμώς, τον Ιωνά και τον Αββακούμ.

13. Ποιες Αγγλικές λέξεις δείχνει η «Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις του Βασιλέως Ιακώβου ότι σημαίνουν το ίδιο πράγμα, και τι δείχνουν τα εδάφια Εκκλησιαστής 9:5, 10 ότι δεν συνδέεται με τον «άδη»;

¹³ Οι Μεταφρασταί της Βίβλου δεν απέδωσαν με ομοιόμορφο τρόπο τη λέξι Σιεόλ στις γλώσσες των. Παραδείγματος χάριν η από τον Βασιλέα Ιάκωβον 1 εγκεκριμένη Αγγλική Βίβλος μεταφράζει τη λέξι Σιεόλ τριάντα μία φορές ως «άδη,» τριάντα μία φορές ως «τάφος,» και τρεις φορές ως «λάκκο.» Κάθε λογικό άτομο οφείλει επομένως να παραδεχθή ότι στις θεόπνευστές Εβραϊκές Γραφές οι, λέξεις «άδης,» «τάφος,» και «λάκκος» σημαίνουν ένα και το αυτό πράγμα και δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέσι με πυρ, με θείον και με αιώνιο βασανισμό. Αν στραφούμε στην Αγγλική Μετάφρασι της Βίβλου Ντουαί στα εδάφια Εκκλησιαστής 9:5, 10, διαβάζομε: «Οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσι αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν τίποτε περισσότερο. . . . Πάντα όσα εύρει η χειρ σου να κάμη, κάμε ευσυνείδητα: διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη [Λατινικά, ίνφερι], όπου σπεύδεις.»

14. (α) Πώς μπορούσε ο Ιώβ να πη εκείνο που είπε σχετικά με τον «άδη» στα εδάφια Ιώβ 14:13; (β) Πώς ο Ιωνάς και ο Δαβίδ δείχνουν ότι εκτιμούσαν αυτό το γεγονός επίσης;

¹⁴ Συνεπώς δεν εκπλήσσει το ότι ο πατριάρχης Ιώβ, στη διάρκεια των τρομερών βασάνων του, μπορούσε να πη: «Ποιος θα μου παράσχη αυτή τη χάρι, ώστε να με προστατεύσης στον άδη [Λατινικά, ινφέρνους], και να με κρύψης εωσού παρέλθη η οργή σου, και να προσδιορίσης εις εμέ ένα καιρό οπότε θέλεις με ενθυμηθή;» (Ιώβ 14:13, Μετάφρασις Ντουαί) Ο πατριάρχης Ιώβ εγνώριζε ότι ο Θεός θυμάται εκείνους που βρίσκονται στον Σιεόλ, στον «άδη,» στον «ινφέρνους.» Ο Ιώβ πίστευε ότι ο Θεός θα τον θυμηθή για καλό λόγω της πιστής ακεραιότητάς του απέναντι στον αληθινό Θεό. Ο προφήτης Ιωνάς επίσης εκτιμούσε αυτό το γεγονός, διότι, όταν ήταν μέσα στο μεγάλο κήτος στη Μεσόγειο θάλασσα είπε: «Εβόησα εν τη θλίψει μου εις τον Κύριον, και εισήκουσέ μου· εκ κοιλίας άδου (Λατινικά, ινφέρι) εβόησα, και ήκουσας της φωνής μου.» (Ιωνάς 2:3, Ντουαί) Υπάρχει κατόπιν ο ψαλμωδός Δαβίδ, ο οποίος έγραψε: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη [Λατινικά, ινφέρνους]· ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ιδή διαφθοράν.—Ψαλμ. 16:10, Ντουαί, Νεοελληνική μετάφρασις Ψαλμός 15:10.

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ «ΑΔΗΣ»—ΠΟΤΕ;

15. Πότε δεν υπήρχε «άδης»;

¹⁵ Τώρα είναι κατάλληλη ώρα για να ρωτήσωμε, με τη διωρθωμένη κατανόησι του ζητήματος που έχομε από τη Γραφή, πότε δεν υπήρχε «άδης» ο ινφέρνους, ή ο Σιεόλ; Ήταν τον καιρό που ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα, ο Αδάμ και η Εύα, ήσαν στον παραδεισιακό κήπο της Εδέμ, σχεδόν πριν από έξη χιλιάδες χρόνια. Για κείνη την ευτυχισμένη εποχή διαβάζομε: «Και εφύτευσε Κύριος ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ κατά ανατολάς, και έθεσεν εκεί τον άνθρωπο τον οποίον έπλασε.» Αργότερα ο Θεός έβαλε εκεί και την πρώτη γυναίκα, μαζί με τον Αδάμ.—Γεν. 2:8-23· 1:26-28, Ντουαί.

16. Γιατί δεν είχε αρχίσει τότε η ύπαρξις του «άδου»;

¹⁶ «Άδης» ή Σιεόλ δεν υπήρχε τότε στη γη. Δεν υπήρχε νεκροταφείο το οποίο να είχε ανοιχθή είτε από τον Θεό είτε από τον άνθρωπο. Ο κοινός τάφος του ανθρώπου όπως υπάρχει σήμερα δεν είχε αρχίσει ακόμη. Δεν υπήρχε τότε ανάγκη για ένα τέτοιο πράγμα, διότι Κύριος ο Θεός δεν είχε δημιουργήσει το ανθρώπινο γένος για να πάη τελικά είτε στον «άδη» (Σιεόλ) είτε στον ουρανό. Η στοργική του επιθυμία ήταν να ζη το ανθρώπινο γένος για πάντα στη γη ανάμεσα σε παραδεισιακές συνθήκες. Γι’ αυτό είπε στον Αδάμ ακόμη πριν δημιουργηθή η σύζυγός του Εύα: «Από δε του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει. Διότι καθ’ ην ημέραν φάγεις απ’ αυτού, θνήσκων θέλεις αποθάνει.»—Γεν. 2:17, Ντουαί.

17. (α) Τι πρέπει να σημειώσωμε ότι ο Θεός είπε ή δεν είπε όταν προειδοποίησε τον Αδάμ για την ανυπακοή; (β) Πώς τα λόγια του Θεού όταν κατεδίκασε σε θάνατο τον Αδάμ συμφωνούν με την αφήγησι της δημιουργίας, κι’ επομένως τι δεν μπορούσε να συμβή όταν πέθανε ο Αδάμ;

¹⁷ Για να μη αγνοήσωμε αυτό το σπουδαίο σημείο, ας σημειώσωμε, ότι Κύριος ο Θεός δεν είπε στον Αδάμ ότι όποια μέρα έτρωγε από τον απαγορευμένο καρπό θα πήγαινε σ’ ένα «άδη» για να υποφέρη συνειδητά για πάντα σε πύρινα βάσανα. Προειδοποίησε τον Αδάμ ότι θα πέθαινε λόγω ανυπακοής. Ακόμη και αφού ο Αδάμ ακολούθησε το παράδειγμα της συζύγου του και έφαγε από τον απηγορευμένο καρπό, ο Θεός είπε στον Αδάμ απαγγέλλοντας την καταδίκη του θανάτου: «Εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι και εις γην θέλεις επιστρέψει.» (Γεν. 3:19) Αυτό ήταν σε αρμονία με την περιγραφή της δημιουργίας του ανθρώπου, η οποία λέγει: «Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» (Γέν. 2:7) Ο άνθρωπος έγινε μια ζώσα ανθρώπινη ψυχή τον καιρό της δημιουργίας του. Έτσι στο θάνατο του θα έπαυε να είναι μια ζώσα ψυχή, κι έτσι δεν υπήρχε καμμιά ψυχή που επέζησε και που θα μπορούσε να βασανίζεται συνειδητά σε πυρ και θείον για πάντα.

18. Όπως αποδεικνύεται από την αφήγησι της Γενέσεως, με το θάνατο και την ταφή τίνος άρχισε ο «άδης»;

¹⁸ Με το να ζη μια καταδικασμένη ζωή έξω από τον παράδεισο της τέρψεως εννιακόσια τριάντα περίπου χρόνια, ο Αδάμ έζησε περισσότερο από οκτακόσια χρόνια ύστερ’ από τον θάνατο του δευτέρου γυιου του Άβελ. Ο δίκαιος και θεοσεβής Άβελ είχε δολοφονηθή από τον φθονερό μεγαλύτερο αδελφό του Κάιν. Εφόσον δεν αναφέρεται κανένας θάνατος τέκνων του Αδάμ και της Εύας πριν απ’ αυτό, τότε ο «άδης» (ινφέρνους, Σιεόλ) ήλθε σε ύπαρξι με τον θάνατο και την ταφή του Άβελ. Κύριος ο Θεός είπε στον φονέα Κάιν: «Τι έκαμες; η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά προς εμέ εκ της γης· και τώρα επικατάρατος να είσαι από της γης, ήτις ήνοιξε το στόμα αυτής για να δεχθή το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου.»—Γεν. 4:1-11· 5:1-5.

19. Τι λέγουν οι Γραφές σχετικά με τον Άβελ για να δείξουν ότι πήγε στον Σιεόλ, για να υπάρχη ενθύμισίς του εκεί;

¹⁹ Ο Άβελ ήταν ένας άνθρωπος που είχε πίστι στον Θεό. Στο εδάφιο Εβραίους 11:4 διαβάζομε: «Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλυτέραν θυσίαν παρά τον Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού· και δι’ αυτής, καίτοι αποθανών, έτι λαλεί.» (Βλέπε επίσης 1 Ιωάννου 3:12.) Ο Ιησούς Χριστός μίλησε επίσης για τον Άβελ ως δίκαιο. (Ματθ. 23:35) Γι’ αυτόν το λόγο ο Κύριος ο Θεός θυμάται τον Άβελ στο θάνατό του, και γι’ αυτό ο Άβελ πήγε στον θάνατο και την ταφή του στον Σιεόλ, τον «άδη» ή τον ινφέρνους. Εξακολουθεί να παραμένη στον κοινό τάφο του νεκρού ανθρωπίνου γένους. Ο θάνατός του δεν ήταν όμοιος με τους καταδικασμένους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Θεός θα θυμηθή τον Άβελ, όπως ακριβώς θα θυμηθή και τον πατριάρχη Ιώβ στον διωρισμένο από τον Θεό καιρό.—Ιώβ 14:13.

Ο «ΑΔΗΣ» ΣΤΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ

20. Ποιο ερώτημα εγείρει η παραβολή τον Ιησού για τον πλούσιο και τον Λάζαρο σχετικά με τον «άδη», και, σύμφωνα με την Βίβλο της Ιερουσαλήμ ποια λέξι χρησιμοποιεί εκεί η αφήγησις του Λουκά;

²⁰ Εφόσον μόλις αναφέραμε τον Ιησού Χριστό, είναι επίκαιρο να ρωτήσωμε, Δεν εδίδαξε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ότι υπάρχει κατά γράμμα πυρ στον «άδη»; Παρατηρήστε τι είπε στην παραβολή του για τον πλούσιο και τον πτωχό Λάζαρο. Ο Ιησούς είπε: «Απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. Και εν τω άδη [Λατινικά, ινφέρνους] υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις, βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού. Και αυτός φωνάξας είπε . . . Βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη.» (Λουκ. 16:22-24) Η παραβολή αυτή καταχωρήθηκε από τον Χριστιανό μαθητή Λουκά στην Ελληνική γλώσσα, και γι’ αυτό δεν έκαμε χρήσι της Εβραϊκής λέξεως Σιεόλ. Η Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασις της Βίβλου της Ιερουσαλήμ δείχνει την Ελληνική λέξι που χρησιμοποίησε ο Λουκάς, διότι λέγει: «Απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. Και εν τω άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις.» Ω, ναι, εδώ χρησιμοποιείται η Ελληνική λέξις Άδης. Υπάρχει όμως πυρ στον άδη για να βασανίζη τους νεκρούς, όπως θέλει να το εμφανίση η Βίβλος της Ιερουσαλήμ;

21. Γιατί η Ελληνική Λέξις «άδης» έχει εδώ την ίδια σημασία με το Σιεόλ, και όχι την ιδέα του Όμηρου για τον Άδη;

²¹ Προτού απαντήσωμε σ’ αυτή την ερώτησι, ρωτούμε: Γιατί η Ελληνική λέξις άδης εδώ έχει την ίδια σημασία με την Εβραϊκή λέξι Σιεόλ; Γιατί δεν έχει την ιδέα του Άδου που διδάσκεται στην ειδωλολατρική Ελληνική μυθολογία; Αυτό οφείλεται στο ότι, ύστερ’ από τον θάνατο του Έλληνος ποιητού Ομήρου (ή πριν από το 700 π.Χ.) το κύριον όνομα Άδης εσήμαινε όχι τον «τόπον των πνευμάτων εκείνων που πέθαναν» αλλά επίσης «τον τάφο» και τον «θάνατο.» (Βλέπε Ελληνοαγγλικόν Λεξικόν, υπό Λήντελ και Σκοτ, πρώτη έκδοσις 1843, Τόμος Ι, σελίς 21, στήλη 2, κάτω από τη λέξι Άδης, τμήμα ΙΙ.)

22. Ώστε όταν η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα βάζει τη λέξι Άδης στο στόμα του Ιακώβ, και όταν η λέξις Άδης τίθεται στο στόμα του Ιησού τι σημαίνει και τι δεν σημαίνει;

²² Γι’ αυτό όταν μερικοί Αλεξανδρινοί Ιουδαίοι, οι οποίοι μιλούσαν Ελληνικά στην Αίγυπτο, άρχισαν να μεταφράζουν τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές στην κοινή Ελληνική, περίπου το 280 π.Χ., και άρχισαν εκείνο που τώρα ονομάζεται Ελληνική μετάφρασις των Εβδομήκοντα, χρησιμοποίησαν τη λέξι Άδης για να μεταφράσουν την Εβραϊκή λέξι Σιεόλ. Έτσι, όταν μετέφρασαν τα λόγια του πατριάρχου Ιακώβ στα εδάφια Γένεσις 37:34· 42:38· 44:29, 31, έβαλαν στο στόμα του Ιακώβ τη λέξι Άδης, για να σημάνη τον τάφο και όχι την εσφαλμένη ιδέα του Ομήρου για τον Άδη. Έτσι, όταν τίθεται η λέξις άδης στο στόμα του Ιησού Χριστού, δεν σημαίνει ένα τόπο αιωνίου πύρινου βασανισμού.

«ΓΕΕΝΝΑ»

23, 24. (α) Με ποία λέξι εταύτισε ο Ιησούς το πυρ, και σε τι είχε κατά γράμμα εφαρμογή αυτό, αλλά ποια συμβολική σημασία είχε; (β) Πώς ο Ιησούς σύμφωνα με τα εδάφια Ματθαίος 5:22, 29, 30, προειδοποίησε για τη Γέεννα;

²³ Ο τόπος με τον οποίον ο Ιησούς Χριστός εταύτισε το πυρ δεν ήταν ο Άδης αλλά η Γέεννα. Το όνομα σημαίνει στην πραγματικότητα «Κοιλάς του Εννώμ.» Στην κατά γράμμα σημασία του αυτό σημαίνει την κοιλάδα του Εννώμ που ήταν νοτίως ή νοτιοδυτικώς της Ιερουσαλήμ. Στην εποχή του Ιησού εχρησιμοποιείτο ως τόπος απορριμμάτων της πόλεως όπου ανεμιγνύετο η φωτιά με θειάφι για την πλήρη καύσι ακόμη και νεκρών σωμάτων εγκληματιών οι οποίοι εθεωρούντο πάρα πολύ κακοί να ταφούν στον Άδη, τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Με μια συμβολική έννοια, ο τρόπος με τον οποίον ο Ιησούς την εχρησιμοποίησε, η Γέεννα ήταν σύμβολο πλήρους και αιωνίας καταστροφής, η διαγραφή ενός ατόμου από την ύπαρξι για πάντα. Εκμηδένισις! Η λέξις Γέεννα συναντάται μόνον δώδεκα φορές στις θεόπνευστες Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Ο Ιησούς αναφέρεται ότι εχρησιμοποίησε αυτή τη λέξι για πρώτη φορά στα εδάφια Ματθαίος 5:22, 29, 30. Εκεί διαβάζομε:

²⁴ «Πας ο οργιζόμενος αναιτίως κατά του αδελφού αυτού, θέλει είσθαι ένοχος εις την κρίσιν· και όστις είπη προς τον αδελφόν αυτού, Ρακά, θέλει είσθαι ένοχος εις το συνέδριον· όστις δε είπη, Μωρέ, θέλει είσθαι ένοχος εις την Γέενναν του πυρός. Εάν δε ο οφθαλμός σου ο δεξιός σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν και ρίψον από σου· διότι σε συμφέρει να χαθή εν των μελών σου και να μη ριφθή όλον το σώμα σου εις την Γέενναν. Και εάν η δεξιά σου χειρ σε σκανδαλίζη, έκκοψον αυτήν και ρίψον από σου· διότι σε συμφέρει να χαθή εν των μελών σου, και να μη ριφθή όλον το σώμα σου εις την Γέενναν.»—Βλέπε Μάρκος 9:43-47.

25. Για να περιγράψη ότι η Γέεννα σημαίνει αιώνια καταστροφή, τι είπε ο Ιησούς σχετικά με την ψυχή στο εδάφιο Ματθαίος 10:28;

²⁵ Για να περιγράψη ότι η Γέεννα εξεικονίζει αιώνια καταστροφή, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα αποστόλους του: «Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη Γεέννη.» (Ματθ. 10:28) Αλλ’ αν αυτό που ονομάζεται «ψυχή» χάνεται, καταστρέφεται, πώς θα μπορούσε να βασανίζεται συνειδητά στο πυρ και στο θείον για πάντα; Στη διάρκεια των Σκοτεινών Αιώνων δεν χρειάσθηκε οι θρησκευτικοί διώκται να καίουν αιωνίως το σώμα του λεγομένου «αιρετικού» επάνω στο ξύλο, η φωτιά δεν διατηρεί ένα άτομο.

26. Σε όλα τα μέρη που συναντάται αυτή η Ελληνική λέξις, ποια λέξι χρησιμοποιεί η Λατινική Μετάφρασις του Ιερωνύμου, και ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι, προορίζονται γι’ αυτόν τον τόπο;

²⁶ Για άλλες περιπτώσεις όπου συναντάται η λέξις Γέεννα, βλέπε Ματθαίος 18:9· 23:15, 33· Λουκάς 12:5, και Ιάκωβος 3:6. Σ’ όλες τις περιπτώσεις η Λατινική Βουλγάτα του Ιερώνυμου χρησιμοποιεί τη λέξι Γέεννα, και όχι ινφέρνους. Εκείνοι τους οποίους ο Θεός καθορίζει για αιώνια καταστροφή, όπως περιγράφεται από τη Γέεννα, είναι εκείνοι οι οποίοι, όπως ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαιμονικοί άγγελοί του, είναι πέραν από κάθε διόρθωσι, πέραν από κάθε ανόρθωσι προς τη δικαιοσύνη. Γι’ αυτό ο Ιησούς, στην παραβολή του των προβάτων και των εριφίων λέγει σ’ εκείνους οι οποίοι είναι όμοιοι με τα ερίφια: «Υπάγετε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον δια τον Διάβολον και τους αγγέλους αυτού.»—Ματθ. 25:41.

ΔΕΝ ΕΞΑΛΕΙΦΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ «ΑΔΗ»

27, 28. (α) Τίνος η ειδική πείρα δείχνει αν εκείνοι που πηγαίνουν στον «άδη» εξαλείφωνται για πάντα; (β) Στον Ψαλμό 16:10 αναφερόταν ο Δαβίδ στον εαυτό του, και τι είπε σχετικά μ’ αυτό ο Πέτρος την Πεντηκοστή;

²⁷ Μήπως αυτό σημαίνει ότι εκείνοι οι οποίοι πηγαίνουν στον «Άδη,» ή «σιεόλ.» δεν εξαλείφονται για πάντα εκεί, δεν παραμένουν εκεί αιώνια; Αυτό πρέπει να συμβαίνη, αν η Αγία Γραφή δείχνη ότι κάποιος βγήκε από τον «άδη» (ινφέρνους, σιεόλ), για να μείνη έξω για πάντα. Ας ενθυμούμεθα ότι ο ψαλμωδός Δαβίδ έγραψε: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη [Λατινικά, ινφέρνους]· ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν.» (Μετάφρασις Ντουαί, Ψαλμός 15:10· Νεοελληνική Μετάφρασις Ψαλμ. 16:10) Μήπως μιλούσε εδώ ο Δαβίδ για τον εαυτό του; Ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος λέγει Όχι. Την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., ο Πέτρος παρέθεσε αυτό τον ψαλμό του Δαβίδ και τον εφήρμοσε σ’ εκείνον για τον οποίον εγράφη. Ο Πέτρος είπε:

²⁸ «‘Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη (Λατινικά, ινφέρνους), ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. Εφανέρωσας εις εμέ οδούς ζωής, θέλεις με χορτάσει από ευφροσύνης δια του προσώπου σου.’ . . . Άνδρες αδελφοί, δύναμαι να σας είπω μετά παρρησίας περί του πατριάρχου Δαβίδ, ότι και ετελεύτησε και ετάφη, και το μνήμα αυτού είναι παρ’ ημίν μέχρι της ημέρας ταύτης. Επειδή λοιπόν ήτο προφήτης και ήξευρεν ότι μεθ’ όρκου ώμοσε προς αυτόν ο Θεός ότι ένας εκ του καρπού της οσφύος αυτού θα εκάθητο επί του θρόνου αυτού, προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού. Διότι δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εν τω άδη (Λατινικά, ινφέρνους) ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν. Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες.»—Πράξ. 2:27-32, Ντουαί.

29. Πώς το «Αποστολικό Πιστεύω» που απαγγέλλουν οι εκκλησιαζόμενοι δείχνει αν ο «Άδης» είναι ένας τόπος αιωνίου βασανισμού σε φωτιά;

²⁹ Πολλά άτομα που υπήρξαν μέλη εκκλησιών θα θυμούνται ότι απήγγειλαν όλοι μαζί αυτό που ονομάζεται «Το Αποστολικό Πιστεύω,» στο οποίο αναφέρεται: «Πιστεύω εις ένα Θεόν Πατέρα, Παντοκράτορα, Ποιητήν ουρανού και γης, και εις τον Ιησούν Χριστόν τον μονογενή του Υιόν, τον Κύριον ημών, όστις . . . εσταυρώθη, απέθανε, και ετάφη· και κατήλθεν εις τον άδην [Λατινικά, ινφέρνα]· και την τρίτην ημέραν ανέστη εκ νεκρών και ανελήφθη εις τον ουρανόν, και εκάθησεν εις τα δεξιά του Θεού του Παντοκράτορος Πατρός.» Έτσι εκείνοι οι οποίοι απήγγειλαν αυτό το πιστεύω εξέφρασαν την πεποίθησι ότι ο Ιησούς Χριστός «κατήλθε εις τον άδην.» Μήπως εννοούσαν μ’ αυτά τα λόγια ότι κατήλθε στο πυρ και στο θείον κάτω από τη γη για να βασανίζεται εκεί για πάντα στη θέσι του ανθρωπίνου γένους; Δεν μπορούσαν να εννοούν αυτό, διότι τα αμέσως επόμενα λόγια είπαν: «Την τρίτη ημέρα ανέστη εκ νεκρών.» Έτσι αυτοί οι ίδιοι, καθώς και ο απόστολος Πέτρος, ομολογούν ότι, στην περίπτωσι του Ιησού Χριστού, «ο άδης» (ινφέρνους) δεν είναι ένας τόπος από τον οποίο νεκροί άνθρωποι, που μπήκαν σ’ αυτόν μια φορά, δεν μπορούν ποτέ να βγουν. Ο Ιησούς δεν έννοιωσε κανένα βασανισμό εκεί.

30, 31. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια Εκκλησιαστής 9:5, 10, ποια ήταν η πείρα που είχε ο Ιησούς κάτω στον «άδη» και έτσι ήταν σαν να έκανε τι; (β) Με το ότι ο Ιησούς Χριστός ονομάζεται «απαρχή» εκ των νεκρών στον «άδη» τι σημαίνει αυτό για τους υπολοίπους που υπάρχουν εκεί;

³⁰ Ο Ιησούς Χριστός ήταν στον «άδη» (ή Σιεόλ) για μέρη τριών ημερών (Νισάν 14-16, του 33μ.Χ.) Όπως λέγουν τα εδάφια Εκκλησιαστής 9:5, 10, όσον καιρό ήταν εκεί δεν είχε συνείδησι κανενός πράγματος. Δεν υπήρχε κανένα έργο, κανένας λόγος καμμιά σοφία ή γνώσις εκεί. Μολονότι ήταν πραγματικά νεκρός, ήταν, όπως θα λέγαμε, σαν να εκοιμάτο, αδρανής, αγνοώντας τα πάντα. Γι’ αυτό ο Χριστιανός απόστολος Παύλος γράφει σχετικά με την ανάστασι του Ιησού εκ νεκρών: «Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινε απαρχή των κεκοιμημένων.» (1 Κορ. 15:20) Πραγματικά, λοιπόν, η ανάστασις ωφέλησε τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ήταν νεκρός στον «άδη» (ή Σιεόλ). Και γι’ αυτόν το λόγο ο Παντοκράτωρ Θεός έχει σκοπό όπως η ανάστασις ωφελήση όλο το υπόλοιπο των νεκρών που βρίσκονται στον «άδη». Ο Ιησούς Χριστός ήταν απλώς «η απαρχή» εκείνων που κοιμούνται εκεί στον θάνατο. Η πλήρης συγκομιδή των νεκρών ανθρώπων θα είναι όταν εγερθούν και επανέλθουν στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Αυτή είναι η κυριώτερη ιδέα των θεοπνεύστων λόγων τον αποστόλου Παύλου:

³¹ «Διότι, επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου, ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσιν ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.»—1 Κορ. 15:21, 22.

32. Το ότι ο «άδης» είναι ένας τόπος από τον οποίο υπάρχει απελευθέρωσις αποδεικνύεται από ποια λόγια του Ιησού στην Αποκάλυψι 1:17, 18;

³² Το ότι ο «άδης» (ή Σιεόλ) είναι ο τόπος από τον οποίο όλοι οι νεκροί πρόκειται ν’ απελευθερωθούν μέσω της αναστάσεως μας βεβαιώνεται από τα λόγια του αναστημένου Ιησού Χριστού. Το έτος 96 περίπου μ.Χ., ή τριάντα δύο χρόνια ύστερ’ από την πυρπόλησι της Ρώμης από τον Αυτοκράτορα Νέρωνα, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός εμφανίσθηκε σε μια όρασι στον απόστολο Ιωάννη. Αυτή η όρασις εκτίθεται στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής που ονομάζεται Αποκάλυψις, και σ’ αυτήν ο Ιησούς λέγει στον απόστολο Ιωάννη: «Εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων και έγεινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν, και έχω τα κλειδιά του άδου [Λατινικά, ινφέρνους] και του θανάτου.»—Αποκάλ. 1:17, 18.

33, 34. (α) Τι δείχνει αν πρέπει να καταβληθούν χρήματα στον Ιησού Χριστό από τους συγγενείς και φίλους προτού χρησιμοποιήση τα κλειδιά για να ελευθερώση τους νεκρούς που βρίσκονται στον άδη; (β) Από πού ελευθερώθηκε ο Ιησούς Χριστός, και γιατί ο Θεός του εμπιστεύθηκε τα «κλειδιά»;

³³ Είναι μήπως σκοπός του αναστημένου Ιησού Χριστού με το να έχη τα «κλειδιά του άδου και του θανάτου» να κρατήση τους νεκρούς κλειδωμένους για πάντα στον άδη; Ή μήπως πρέπει να πληρώσουν χρήματα σ’ αυτόν πρώτα οι συγγενείς και φίλοι των νεκρών προτού χρησιμοποιήση τα κλειδιά για να βγάλη τους νεκρούς από τον άδη; Πόσο ιδιοτελές και εμπορικό θα ήταν γι’ αυτόν να επωφεληθή με τέτοιον τρόπο από το πλεονέκτημα του ότι έχει τα «κλειδιά του άδου και του θανάτου»!

³⁴ Απορρίπτοντας πλήρως μια τέτοια ιδέα, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθ. 20:28) Όταν ήταν στη γη ως άνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν επεβάρυνε ούτε με ένα μόνο αργυρό δηνάριο την ανάστασι εκ νεκρών οποιουδήποτε νεκρού ανθρώπου τον οποίο επανέφερε στη ζωή. Όχι για να κρατήση τους νεκρούς κλειδωμένους για πάντα, αλλά για να τους απελευθερώση στοργικά και δωρεάν, είναι ο σκοπός του αναστημένου Ιησού σχετικά με τη χρήσι των ‘κλειδιών του άδου και του θανάτου.’ Ο ίδιος ο Θεός που είχε αναστήσει τον Υιόν του Ιησού Χριστό από τον «άδη,» του εμπιστεύθηκε αυτά τα κλειδιά γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

35. (α) Τι είπε ο Ιησούς σχετικά μ’ αυτόν τον χαρούμενο καιρό που θα χρησιμοποιήση τα κλειδιά του «άδου»; (β) Γιατί και πώς ο σκοπός της αναστάσεως είναι ωφέλιμος;

³⁵ Ο Ιησούς Χριστός, αποβλέποντας σ’ αυτόν τον χαρούμενο καιρό, είπε στους Ιουδαίους: «Καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ· και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι υιός ανθρώπου. Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάν. 5:26-29) Είναι σαφές ότι η ανάστασις όλων των νεκρών που είναι στον «άδη» είναι προς όφελός των. Μόνο ύστερ’ από την ανάστασί των από τον «άδη» αν επανέλθουν εκουσίως σε κακή πορεία, τότε η ανάστασις που είχαν θα καταλήξη σε καταδικαστική κρίσι για αιώνια καταστροφή. Έτσι ο σκοπός της αναστάσεως είναι ωφέλιμος, με το αιώνιο όφελος των νεκρών υπ’ όψιν. Ανοίγει σ’ αυτούς την ευκαιρία ν’ απολαύσουν αιώνια ζωή στη νέα τάξι του Θεού.

36, 37. Σε ποιον είχε δοθή όρασις της εποχής που ο «άδης» δεν θα υπάρχη πια, και πώς αυτός περιγράφει τη σκηνή;

³⁶ Σ’ αυτή την ίδια Αποκάλυψι στον απόστολο Ιωάννη, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός έδωσε μια εικόνα της εποχής που ο «άδης» δεν θα υπάρχη πια. Αυτό θα συμβή όταν το παλαιό σύστημα πραγμάτων θα έχη καταστραφή, και ο Θεός θα δημιουργήση νέους ουρανούς και νέα γη, δηλαδή, μια νέα ουράνια κυβέρνησι και μια επίγειο ανθρώπινη κοινωνία. Περιγράφοντας αυτή τη θαυμάσια σκηνή, ο Ιωάννης γράφει:

³⁷ «Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν και τον καθήμενον έπ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά. Και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς.»—Αποκάλ. 20:11-13.

38. (α) Ώστε πώς θα παύση να υπάρχη ο «άδης», και πώς το περιγράφει, αυτό η Αποκάλυψις; (β) Πώς ο «θάνατος» και η πονηρία θα παύσουν;

³⁸ Ώστε όταν ο «άδης» (Σιεόλ) θα έχη δώσει και τον τελευταίο νεκρό που υπάρχει εκεί, μέσω της αναστάσεως όλων των νεκρών για τους οποίους ο Ιησούς Χριστός έχει δώσει την ανθρώπινη ζωή του ως εξαγορά, τότε δεν θα υπάρχη πια άδης. Σε όλη τη γη, οι κάτοικοι δεν θα βλέπουν ούτε ένα νεκροταφείο, ούτε μια αναμνηστική πλάκα τάφου. Ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους θα έχη καταστραφή για πάντα. Γι’ αυτό η Αποκάλυψις στα εδάφια 20:14, 15 προχωρεί και λέγει: «Και ο θάνατος και ο άδης [Λατινικά, ινφέρνους] ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός.» Τι ένδοξη ημέρα κρίσεως θα είναι αυτή! Στον «άδη» θα δοθή το θανάσιμο κτύπημα. Ο θάνατος που έχει κληρονομήσει όλο το ανθρώπινο γένος από τον αμαρτωλό Αδάμ και την Εύα θα θανατωθή, θα παύση να υπάρχη, επειδή όλο το ευπειθές ανθρώπινο γένος θα φθάση σε τελειότητα ανθρώπινης ζωής σ’ ένα αποκαταστημένο παράδεισο τέρψεως. Η διάπραξις κακού θα παύση με την καταστροφή όλων εκείνων οι οποίοι εκουσίως θα στραφούν στην πονηρία και οι οποίοι πρέπει να υποστούν την ποινή του δευτέρου θανάτου.