Μη Στρέφετε στη Μαντεία!
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ επιθυμεί να γνωρίζη τι θα συμβή στο μέλλον. Ίσως αυτό ν’ αφορά μόνο τον καιρό. «Μπορώ να σπείρω το καλαμπόκι μου αύριο;» «Θα μπορέσω να θερίσω σανό την ερχομένη εβδομάδα;» «Τι καιρό θα κάμη τον προσεχή μήνα στη διάρκεια της εορτής μας;»
Ούτε περιορίζεται η περιέργεια για το μέλλον απλώς στις προβλέψεις για τον καιρό. Οι άνθρωποι παντού ενδιαφέρονται για τα γεγονότα που θα συμβούν στις εθνικές και διεθνείς υποθέσεις, στο εμπόριο και τα επαγγέλματα, και ειδικά για ζητήματα που αφορούν προσωπικά αυτούς και τα προσφιλή των πρόσωπα. Αυτή η ισχυρή φυσική επιθυμία παρακινεί τόσο πολλούς να στραφούν στη μαντεία για απάντησι στα ερωτήματά των σχετικά με το μέλλον.
Η πληροφορία, που λαμβάνεται μέσω της μαντείας, πιστεύουν ότι προέρχεται από τους θεούς. Το ζήτημα της μαντείας περιλαμβάνει την όλη έκτασι της αποκτήσεως κρυφής γνώσεως, ειδικά για το μέλλον, με τη βοήθεια πνευματιστικών αποκρύφων δυνάμεων. Διαφέρει από τη μαγεία, η οποία μεταχειρίζεται μάγια κατά το ότι η μαντεία γενικά περιλαμβάνει μόνο την αναζήτησι πληροφορίας για μελλοντικά γεγονότα παρά την προσπάθεια να τα μεταβάλη και ν’ ασκήση έλεγχο επάνω σ’ αυτά όπως συμβαίνει με τη μαγεία.
Εκείνοι που ασκούν μαντεία ισχυρίζονται ότι υπεράνθρωποι θεοί είναι ικανοί ν’ ανακαλύψουν το μέλλον σ’ εκείνους οι οποίοι έχουν εκπαιδευθή για να διαβάζουν και να ερμηνεύουν ωρισμένα σημεία και οιωνούς, που λέγουν ότι διαβιβάζονται με ποικίλους τρόπους: Με ουράνια φαινόμενα (τη θέσι και κίνησι αστέρων και πλανητών, εκλείψεις και μετεωρίτας)· με επίγειες φυσικές δυνάμεις (ανέμους, θύελλες, πυρ)· με τη διαγωγή πλασμάτων (ούρλιασμα σκύλων, πτήσι πουλιών, κινήσεις φιδιών)· με σχέδια φύλλων τσαγιού μέσα στο κύπελλο ή διαμορφώσεις λαδιού επάνω στο νερό ή την κατεύθυνσι που παίρνουν βέλη που εκτοξεύονται· με την εμφάνισι που έχουν το συκώτι οι πνεύμονες και τα εντόσθια ζώων που θυσιάζονται· με τις γραμμές της παλάμης του χεριού και με τα «πνεύματα» των νεκρών.
Είναι τόσο ευρύς ο τομεύς της μαντείας ώστε έχει διαιρεθή, και στις επί μέρους μορφές τού θέματος έχουν δοθή ειδικά ονόματα. Παραδείγματος χάριν, δημοφιλής οιωνός μεταξύ των Ρωμαίων, είναι η μελέτη των πουλιών σε πτήσι· η χειρομαντεία προλέγει το μέλλον από τις γραμμές στην παλάμη ενός ανθρώπου· η ηπατοσκοπία εξετάζει το ήπαρ· η εντοσθολογία εξετάζει τα εντόσθια· η αξινομαντεία μαντεύει με τις κεφαλές της αξίνης· η βελομαντεία με τα βέλη· η ραβδομαντεία χρησιμοποιεί τη μαντική ράβδο· ονειρομαντεία είναι η μαντεία μέσω των ονείρων· η νεκρομαντεία είναι το να αποτείνωνται στους νεκρούς. Η παρατήρησις της κρυσταλλίνης σφαίρας και η σκοτεινή μαντεία είναι ακόμη άλλες μορφές, και ίσως η πιο συνήθης σήμερα είναι η αστρολογία.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΕΙΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ
Η γενέτειρα της μαντείας ήταν η Βαβυλωνία, η χώρα των Χαλδαίων, και απ’ εκεί αυτές οι απόκρυφες πράξεις εξαπλώθηκαν σ’ όλη τη γη με τη μετανάστευσι του ανθρωπίνου γένους. (Γεν. 11:8, 9) Από το τμήμα εκείνο της βιβλιοθήκης του Ασσυρίου Βασιλέως Ασσουρμπανιπάλ που έχει εκσκαφή, λέγουν ότι το ένα τέταρτο περιείχε πινακίδες οιωνών που εμφανίζονται ως να ερμηνεύουν όλες τις ιδιομορφίες που παρατηρούνται στους ουρανούς και στη γη, καθώς και όλα τα συμπτωματικά και επεισοδιακά συμβάντα της καθημερινής ζωής. Η απόφασις του Βασιλέως Ναβουχονόσορ να επιτεθή κατά της Ιερουσαλήμ είχε ληφθή μόνον αφού κατέφυγε σε μαντεία, σχετικά δε μ’ αυτή είναι γραμμένο: «Ανεκάτωσε τα μαντικά βέλη, ηρώτησε τα γλυπτά, παρετήρησε το ήπαρ. Προς την δεξιάν αυτού έγεινεν ο χρησμός δια την Ιερουσαλήμ.»—Ιεζ. 21:21, 22.
Η εξέτασις του ήπατος για αναζήτησι οιωνών εβασίζετο στη γνώμη ότι όλη η ζωτικότης, η συγκίνησις και η στοργή ήσαν συγκεντρωμένα μέσα σ’ αυτό το όργανο. Το ένα έκτο του αίματος του ανθρώπου βρίσκεται στο ήπαρ. Οι αλλοιώσεις που υπάρχουν μέσα στους λοβούς, τους αγωγούς, τις αποφύσεις, τις φλέβες, τις πτυχές και τα στίγματά του ερμηνεύονταν ως σημεία και οιωνοί από τους θεούς. Πολλά πήλινα ομοιώματα συκωτιού έχουν ευρεθή, από τα οποία το παλαιότερο ήταν από την Βαβυλώνα, που περιείχαν οιωνούς και κείμενα με σφηνοειδή γραφή που χρησιμοποιούσαν οι μάντεις. Οι αρχαίοι Ασσύριοι ιερείς ωνομάζοντο μπαρού, που σημαίνει «επιθεωρητής» ή «εκείνος που βλέπει» λόγω της σπουδαιότητος που είχε στην προβλεπτική του μέλλοντος θρησκεία των η επιθεώρησις του συκωτιού.
Όλες οι διάφορες μορφές μαντείας, άσχετα με την ειδικευμένη φύσι των, βρίσκονται σε άμεση αντίθεσι με την Αγία Γραφή. Ο Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως προειδοποίησε τον Ισραήλ αυστηρά κι επανειλημμένως να μη καταπιασθούν μ’ αυτές τις μαντικές πράξεις των άλλων εθνών, λέγοντας:
«Δεν θέλει ευρεθή εις σε ουδείς, διαπερνών τον υιόν αυτού ή την θυγατέρα αυτού δια του πυρός, ή μαντευόμενος μαντείαν, ή προγνώστης των καιρών, ή οιωνοσκόπος, ή μάγος, ή ανταποκριτής δαιμονίων, ή τερατοσκόπος, ή νεκρόμαντις. Διότι πας ο πράττων ταύτα είναι βδέλυγμα εις τον Ιεχωβά· και εξ αιτίας των βδελυγμάτων τούτων, Ιεχωβά ο Θεός σου εκδιώκει αυτούς απ’ έμπροσθέν σου.»—Δευτ. 18:9-13, ΜΝΚ· Λευιτ. 19:26, 31.
Οι ονειροπόλοι της μαντείας, και αν ακόμη τα προφητικά των σημεία και οι κακοί οιωνοί των επαλήθευαν, δεν αποτελούσαν εξαίρεσι από την καταδίκη. (Δευτ. 13:1-5· Ιερεμ. 23:32· Ζαχ. 10:2) Η άκρα εχθρότης της Βίβλου προς τους μάντεις φαίνεται από την προσταγή της να θανατώνωνται όλοι αυτοί χωρίς άλλο.—Λευιτ. 20:27.
Αλλά παρ’ όλες τις επανειλημμένες εντολές, ηγέρθησαν αποστάται για να χλευάσουν τον Ιεχωβά, όχι απλώς κοινοί άνθρωποι όπως η μάγισσα του Εν-δωρ, αλλά ισχυροί βασιλείς όπως ο Σαούλ και ο Μανασσής, και η Βασίλισσα Ιεζάβελ. (1 Σαμ. 28:7, 8· 2 Βασ. 9:22· 21:1-6· 2 Χρον. 33:1-6) Μολονότι ο καλός Βασιλεύς Ιωσίας έκαμε εκκαθάρισι εκείνων που ασκούσαν μαντεία στην εποχή του, αυτά δεν ήταν αρκετό για να σώση τον Ιούδα από την καταστροφή όπως ακριβώς δεν έσωσαν το αδελφικό βασίλειο του Ισραήλ που κατεστράφη. (2 Βασ. 17:12-18· 23:24-27) Εν τούτοις, ο Ιεχωβά, με την χάρι του, απέστειλε πρώτα τους προφήτας του για να τους προειδοποιήσουν για τα βδελύγματά των, όπως ακριβώς οι προφήται του είχαν προειδοποιήσει τη μητέρα όλων των μαντειών, την Βαβυλώνα.—Ησ. 3:1-3· 8:19, 20· 47:9-15· Ιερεμ. 27:9· 29:8· Ιεζ. 13:6-9· Μιχ. 3:6-11.
Η μαντεία ήταν, επίσης, πολύ διαδεδομένη στη διάρκεια της επιγείου διακονίας του Ιησού και των αποστόλων. Όταν ο απόστολος Παύλος ήταν στη νήσο Κύπρο συνήντησε ένα μάγον ονομαζόμενον Βαριησούν, τον οποίον ο απόστολος επάταξε με τυφλότητα. Και στη Μακεδονία ο Παύλος εξέβαλε ένα δαιμόνιον μαντείας από μια ενοχλητική κόρη, προς μεγάλη κατάπληξι των κυρίων της οι οποίοι απεκόμιζαν πολλά κέρδη από τις σκοτεινές της δυνάμεις προγνώσεως. (Πράξ. 13:6-11· 16:16-19) Εντούτοις, άλλοι, όπως ο Σίμων από τη Σαμάρεια, παραιτήθηκαν οικειοθελώς από την άσκησι της τέχνης της μαγείας, και στην Έφεσο υπήρχαν τόσο πολλοί που έκαυσαν τα βιβλία των μαντείας ώστε η αξία των αναφέρεται ότι ήταν πεντήκοντα χιλιάδες αργυρίου (ίσως $8.000).—Πράξ. 8:9-13· 19:19.
Η ΜΑΝΤΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ
Υπάρχει οξεία διάκρισις μεταξύ της αποκαλυπτομένης από τον Θεό αληθείας και της πληροφορίας που αποκτάται από τη μαντεία. Εκείνοι οι οποίοι επειδή την ασκούν στρέφονται σ’ αυτή την τελευταία ως πηγή προγνώσεως καταλαμβάνονται συχνά από βίαιους σπασμούς που προκαλούνται από αόρατες δαιμονικές δυνάμεις. Μερικές φορές μαίνονται σε μια φρενίτιδα μέσω εξωτικής μουσικής και μερικών φαρμάκων. Η λέξις μαίνομαι χρησιμοποιείται για να περιγράψη κάποιον ο οποίος εκβάλλει αφρούς από το στόμα, τα μαλλιά του είναι σε αγρία κατάστασι και περιπλεγμένα.
Ο Ωριγένης (τρίτος αιών μ.Χ.), απαντώντας στην επίθεσι του ειδωλολάτρου φιλοσόφου Κέλσου ότι «[οι Χριστιανοί] δεν απέδιδαν καμμιά αξία στους χρησμούς της Πυθίας ιερείας,» είπε:
«Λέγουν για την Πυθία ιέρεια, της οποίας οι χρησμοί φαίνεται ότι ήσαν οι πιο φημισμένοι, ότι, όταν εκάθητο στο στόμιον της Κασταλίας κρύπτης, το προφητικό πνεύμα του Απόλλωνος εισήρχετο στα κρύφια μέλη της. . . . Επί πλέον, δεν ήταν ρόλος ενός θείου πνεύματος να παρασύρη την προφήτισσα σε μια τέτοια κατάστασι εκστάσεως και παραφροσύνης ώστε να χάση τον έλεγχο του εαυτού της. . . . Αν, λοιπόν, η Πυθία ιέρεια είναι εκτός εαυτής όταν προφητεύη, ποιο πρέπει να είναι το πνεύμα που γεμίζει τη διάνοιά της και καλύπτει την κρίσι της με σκότος, εκτός αν είναι της ιδίας τάξεως μ’ εκείνους τους δαίμονας που πολλοί Χριστιανοί απέβαλλαν;»—Ωριγένης Κατά Κέλσου, Βιβλίον VIII, κεφάλαια III, IV.
Οι αληθινοί δούλοι του Ιεχωβά δεν εδοκίμαζαν την πείρα καμμιάς τέτοιας σωματικής ή διανοητικής παραμορφώσεως, όταν εκινούντο από το άγιο πνεύμα για να ομιλήσουν. (Πράξ. 6:15· 2 Πέτρ. 1:21) Οι προφήται του Θεού με συναίσθησι του καθήκοντος ωμιλούσαν δωρεάν χωρίς πληρωμή. Αντιθέτως, οι ειδωλολάτραι μάντεις ασκούσαν το επάγγελμά των για ιδιοτελές προσωπικό κέρδος.
Πουθενά στη Γραφή δεν δίδεται καλή σημασία σε οποιαδήποτε μορφή μαντείας. Πολλές φορές στα ίδια καταδικαστικά εδάφια πνευματιστικές ενέργειες μαντείας αναφέρονται μαζί με την μοιχεία και την πορνεία. (2 Βασ. 9:22· Ναούμ 3:4· Μαλαχ. 3:5· Γαλ. 5:19, 20· Αποκάλ. 9:21· 21:8· 22:15) Στα όμματα του Θεού η μαντεία παραβάλλεται με το αμάρτημα του στασιασμού. (1 Σαμ. 15:23) Είναι επομένως αντιγραφικό να ομιλούμε για την επικοινωνία του Ιεχωβά με τους δούλους του ως εκδήλωσι «καλής» μαντείας,
Τα όνειρα της μαντείας ο ονειρευόμενος παρακαλούσε να του τα εξηγήσουν. Δεν συνέβαινε όμως αυτό με τα όνειρα που προήρχοντο από τον Ιεχωβά. Είτε αυτά ήσαν τόσο σαφή και απλά ώστε δεν υπήρχε αμφιβολία ότι προήρχοντο από τον Ιεχωβά (Γέν. 20:3-7· Κριτ. 7:13-15· 1 Βασ. 3:5· Ματθ. 1:20· 2:12, 13, 19, 22), ή, όταν ήσαν μυστικά και κρυμμένα, κανένας που ασκούσε μαντεία δεν μπορούσε να τα εννοήση, και μόνο αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά μπορούσαν να τα ερμηνεύσουν.—Γέν. 40:5-19· 41:1-32, 39· Δαν. 2:1-47· 4:1-28.
Το ρίξιμο κλήρου επετρέπετο όταν επρόκειτο να καθορισθή το θέλημα του Ιεχωβά επί του ζητήματος. «Ο κλήρος ρίπτεται εις την κάλπην· όλη όμως η κρίσις αυτού είναι παρά Ιεχωβά.» (Παροιμ. 16:33 ΜΝΚ· 18:18· Λευιτ. 16:7-10· Αριθμ. 26:55, 56· Ιησ. Ναυή 14:2· Πράξ. 1:26) Η ανακάλυψις του εγκληματικού Αχάν και η εκλογή του Σαούλ ως βασιλέως ίσως είχαν υποδειχθή με κλήρο. (Ιησ. Ναυή 7:13-19· 1 Σαμ. 10:20, 21) Το Ουρίμ και το Θουμίμ που φορούσε ο Αρχιερεύς και χρησιμοποιούσε όταν επρόκειτο να κρίνη (Έξοδ. 28:30· Αριθμ. 27:21), η παρουσία του εφόδ (1 Σαμ. 23:9· 30:7), και το ύδωρ δοκιμής του Γεδεών με τον πόκο του μαλλιού (Κριτ. 6:36-40), είναι άλλα παραδείγματα του τρόπου, με τον οποίον αποκαλύπτει ο Ιεχωβά τους σκοπούς του στον άνθρωπο, απηλλαγμένου από δαιμονική μαντεία.
ΟΙ ΜΑΝΤΕΙΣ ΑΠΟΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ
Η απεριόριστη δύναμις του Ιεχωβά παραβαλλομένη με την πολύ περιωρισμένη δύναμι των μάγων ιερέων αποκτά δραματικές διαστάσεις στην περίπτωσι του Μωυσέως και του Ααρών ενώπιον του Φαραώ. Όταν η ράβδος του Ααρών έγινε φίδι, οι Αιγύπτιοι μάγοι αντέγραψαν το κατόρθωμα μέσω των μυστικών των τεχνών. Αλλά τι προσβολή υπέστησαν αυτοί οι τελευταίοι όταν η ράβδος του Ααρών κατέπιε τις ράβδους των μάγων! Φαίνεται ότι οι ιερείς της Αιγύπτου μετέτρεψαν το νερό σε αίμα κι έκαμαν ν’ ανεβούν βάτραχοι σ’ όλη τη χώρα. Αλλά όταν ο Ιεχωβά έκαμε το χώμα να γίνη σκνίπες, οι μάγοι αναγκάσθηκαν να παραδεχθούν ότι αυτό ήταν «δάκτυλος Θεού.»—Έξοδ. 7:8-12, 19-22· 8:5-11, 16-19· 9:11.
Ο πονηρός Αμάν έβαλε κάποιον [προφανώς ένα αστρολόγο] και «έρριψαν φουρ, ήγουν κλήρον, . . . από ημέρας εις ημέραν, και από μηνός εις μήνα,» για να εξακριβώσουν ποιος θα ήταν ο πιο ευνοϊκός καιρός για να εξολοθρεύσουν τον λαό του Ιεχωβά. (Εσθήρ 3:7-9) Σχετικά μ’ αυτή την μέθοδο μαντείας διαβάζομε:
«Καταφεύγοντας σ’ αυτή τη μέθοδο για να εξακριβώση ποια θα ήταν η πιο ευνοϊκή ημέρα για να θέση σ’ εφαρμογή το στυγερό σχέδιό του, ο Αμάν ενήργησε όπως ενεργούσαν πάντοτε οι βασιλείς και οι ευγενείς της Περσίας, οι οποίοι ποτέ δεν ανελάμβαναν κάποια επιχείρησι χωρίς να συμβουλευθούν τους αστρολόγους, και να είναι ικανοποιημένοι όσον αφορά την τυχερή ώρα.»—Σχολιολόγιο του Τζάμυσον, Τόμος ΙΙ, σελ. 639.
Ο Αμάν, ακολουθώντας τους δαιμονικούς του συμβούλους, έθεσε αμέσως σε κίνησι το πονηρό του σχέδιο. Εν τούτοις, η δύναμις του Ιεχωβά να ελευθερώνη τον λαό του εξεδηλώθη και πάλι, και ο Αμάν, ο οποίος ήλπισε στη μαντεία, απαγχονίσθηκε στην ίδια αγχόνη που είχε ετοιμάσει για τον Μαροδοχαίο.—Εσθήρ 9:24, 25.
Ένα άλλο παράδειγμα της υπερτέρας δυνάμεως του Ιεχωβά επάνω από τις απόκρυφες δυνάμεις είναι η περίπτωσις που οι Μωαβίται ήλθαν «φέροντες τα δώρα της μαντείας εις τας χείρας αυτών» για να μισθώσουν τον Βαλαάμ τον μάντιν από την Μεσοποταμία για να καταρασθή τον Ισραήλ. (Αριθμ. 22:7) Μολονότι ο Βαλαάμ προσπάθησε «να ζητήση μαντείας,» εν τούτοις ο Ιεχωβά τον έκαμε να προφέρη μόνο ευλογίες. Σε μια από τις παροιμιώδεις παραβολές του ο Βαλαάμ, κάτω από την εξαναγκαστική δύναμι του Ιεχωβά, παρεδέχθη ότι: «ουδεμία γοητεία δεν ισχύει κατά του Ιακώβ, ουδέ μαντεία κατά του Ισραήλ.»—Αριθμοί, κεφάλαια 23, 24.
Λόγω του κακού ιστορικού της μαντείας, πόσο μωρό είναι σ’ αυτόν τον ‘έσχατον καιρό’ να στρέφεται ένας σ’ αυτή για συμβουλή σχετικά με το μέλλον. Ο άνθρωπος είναι φυσικό να επιθυμή να γνωρίση το μέλλον, και η επιθυμία του μπορεί να ικανοποιηθή με τον πιο καλό τρόπο, όταν λατρεύη και υπηρετή τον Μεγάλο Δημιουργό του. Επί τέλους, ο Ιεχωβά είναι η μόνη αξιόπιστη πηγή για πληροφορία όσον αφορά το μέλλον. Αυτός μόνον γνωρίζει το τέλος από την αρχή. (Ησ. 46:9, 10) Και ακόμη περισσότερο, μέσω του αγωγού του επικοινωνίας και του Λόγου του, της Αγίας Γραφής, στοργικά αποκαλύπτει από πριν αυτό που είναι καλό για τον άνθρωπο να γνωρίζη.—Αμώς 3:7.
Εν τούτοις, όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται από τον Ιεχωβά και αποξενώνωνται από τον Μόνον, ο οποίος γνωρίζει το μέλλον, πέφτουν εύκολα θύματα πνευματιστικής επιρροής. Ο Σαούλ είναι ένα τέτοιο κτυπητό παράδειγμα, ένα παράδειγμα ανθρώπου, ο οποίος πρώτα απέβλεπε στον Ιεχωβά για γνώσι των γεγονότων που επρόκειτο να συμβούν, αλλά ο οποίος, όταν απεκόπη από την επικοινωνία λόγω απιστίας, εστράφη στους δαίμονας ως υποκατάστατο της Θείας καθοδηγήσεως. (1 Σαμ. 28:6, 7· 1 Χρον. 10:13, 14) Προσπαθήστε να μη κάμετε ποτέ το ίδιο σφάλμα!