της Νέας Υόρκης, και που ανταποκρίνονται στο άγγελμα της Αγίας Γραφής που τους φέρουν οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, κατευθύνονται προς τη θεία πηγή της αληθινής ειρήνης και ασφαλείας.—Από Συνεργάτην μας.

Είσθε Αληθινά Προσιτός;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός πολύ εκτιμά την προσιτότητα από μέρους εκείνων που τον υπηρετούν. Πρέπει να το αναμένωμε αυτό. Διότι ο ίδιος ο Θεός έχει δώσει ένα υπέροχο παράδειγμα προσιτότητος, με το να είναι εύκολο να τον πλησιάσουν με προσευχή άνθρωποι κάθε είδους, πάντοτε και κάτω από όλες τις περιστάσεις.—Ψαλμ. 65:2.

Απόδειξις ότι ο Θεός πολύ εκτιμά την προσιτότητα βρίσκεται στο ότι έστειλε τον Υιόν του στη γη και τον έκαμε να ζήση κάτω από ταπεινές περιστάσεις. Για ποιον σκοπό; Μεταξύ άλλων, για να γίνη αυτός ο Υιός, ο Ιησούς Χριστός, «ελεήμων και πιστός αρχιερεύς,» όχι αρχιερεύς ‘μη δυνάμενος να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών αλλά πειρασθείς κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών.’ Εξαιτίας αυτού, οι Χριστιανοί μπορούν να ‘πλησιάζουν με παρρησία στον θρόνον της χάριτος [του Θεού],’ κάνοντας τούτο με θάρρος και εμπιστοσύνη. (Εβρ. 2:17, 18· 4:15, 16· 10:19, 21, 22) Ο Ιεχωβά Θεός έτσι το θέλει.

Σήμερα, οι άνθρωποι γενικά όλο και απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον—οι επικοινωνίες μεταξύ μελών της οικογενείας, μεταξύ αρχόντων και υπηκόων—σταθερά διακόπτονται. Αυτό πρέπει να μας κάμη να κατανοούμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά την ανάγκη να είμεθα προσιτοί. Δεν μπορούμε ν’ αφήσωμε τέτοιες δυσμενείς κοσμικές συνθήκες να εισχωρούν στη Χριστιανική εκκλησία και να εξασθενούν το πνεύμα της θέρμης και της γνησίας αγάπης που επικρατούν εκεί. Ποιοι ιδιαίτερα πρέπει να είναι άγρυπνοι, και πώς μπορούν να φυλαχθούν από ένα τέτοιο κίνδυνο;

Οι Χριστιανοί σύζυγοι που πρέπει ‘ν’ αγαπούν, τις συζύγους των όπως τον εαυτό τους,’ πρέπει να έχουν αυτή την ιδιότητα. Οι γονείς επίσης πρέπει να είναι προσιτοί στα τέκνα των αν δεν θέλουν αυτά να ‘ερεθίζωνται και να αποθαρρύνωνται,’ Και σε κάθε Χριστιανική εκκλησία, οι πρεσβύτεροι (επίσκοποι) πρέπει να είναι αληθινά προσιτοί στις σχέσεις των με όλους τους αδελφούς και τις αδελφές των.—Εφεσ. 5:28, 33· Κολ. 3:19, 21· 1 Πέτρ. 5:1, 3.

ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΟΥΜΕ ΠΡΟΣΙΤΟΙ

Το κλειδί για να είμεθα προσιτοί είναι να έχωμε ειλικρινές, γνήσιο ενδιαφέρον για τους άλλους. Δεν είναι αρκετό να λέμε ότι είμεθα προσιτοί, ότι είμεθα καταδεκτικοί με όλους και καλωσορίζομε τους προσερχομένους. Η παροιμία λέγει: «Πολλοί άνθρωποι κηρύττουσιν έκαστος την καλοκαγαθίαν αυτού.» Αλλά οι λέξεις δεν είναι αρκετές. Πρέπει ν’ αποδεικνύωμε ότι είμεθα γνησίως προσιτοί με τον τρόπο που σχετιζόμεθα με τους άλλους. (Παροιμ. 20:6· 1 Ιωάν. 3:18) Αν πράγματι ενδιαφερώμεθα για τους ανθρώπους και είμεθα πρόθυμοι να δώσωμε από τον εαυτό μας γι’ αυτούς, θα το αισθανθούν αυτό.

Ένας πρεσβύτερος εκκλησίας έχει διορισμό από το άγιο πνεύμα να υπηρετή ως ποιμήν κάτω από τον Χριστό. Αλλ’ αυτός ο διορισμός δεν πρέπει να τον κάνη να νομίση ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, διότι και ο ίδιος αποτελεί μέρος του ποιμνίου ως ένα από τα «πρόβατα.» (Πράξ. 20:28· 1 Πέτρ. 5:2, 4) Αντιθέτως, πρέπει να αισθάνεται ευγνωμοσύνη επειδή η Κεφαλή της εκκλησίας, ο Χριστός Ιησούς, τον έκρινε άξιο να διακονή τα άλλα μέλη του ποιμνίου και επειδή ο Θεός τον έκαμε ικανόν δίνοντάς του ένα μέτρον γνώσεως, κατανοήσεως και σοφίας. (1 Τιμ. 1:12· 2 Κορ. 3:5) Ένας τέτοιος πνευματικός πλούτος είναι σαν μια παρακαταθήκη