Συγκερασμός Δικαιοσύνης με Έλεος
ΣΤΟ εργαστήριο ενός φαρμακοποιού υπάρχει συνήθως ένας ζυγός που είναι ικανός να ζυγίζη πολύ μικρά ποσά λεπτής σκόνης. Ένα από τα σταθμά τοποθετείται επάνω στον ένα δίσκο του ζυγού και στον άλλο ρίχνεται σκόνη μέχρις ότου υπάρξη αρκετή ώστε να ισοζυγίση το βάρος του ζυγίου. Η δικαιοσύνη είναι όπως ο ζυγός. Όταν οι πράξεις ενός προσώπου συγκρίνωνται μ’ έναν ειδικό νόμο και δεν εναρμονίζωνται μ’ αυτόν, επειδή το πρόσωπο αυτό υπήρξε απειθές προς αυτόν τον νόμο, η δικαιοσύνη απαιτεί να τιμωρηθή. Η ενέργεια αυτή φέρνει σε ισορροπία τον ζυγό της δικαιοσύνης. Πρέπει, όμως, η απόδοσις της δικαιοσύνης να περιορίζεται στη ψυχρή ισοστάθμισι των ζητημάτων;
Ο μεγάλος Θεός του σύμπαντος έδωσε καλούς νόμους στο ανθρώπινο γένος, και από καιρό σε καιρό έπρεπε να ισοσταθμίση τον ζυγό της δικαιοσύνης τιμωρώντας εκείνους που παραβιάζουν αυτούς τους νόμους. Εν τούτοις, ενεργώντας έτσι, θερμαίνει την ψυχρή δικαιοσύνη και την απαλύνει με αγαθότητα και έλεος. Ένας άγγελος που τον εκπροσωπούσε είπε γι’ αυτόν: «Ιεχωβά, Ιεχωβά ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός.» (Έξοδ. 34:6, ΜΝΚ) Τέτοιες είναι οι αγαθές ιδιότητες που τοποθετεί στους δίσκους του ζυγού της δικαιοσύνης.
Όταν ένας παραβιάζη τον νόμο του Θεού, διαταράσσοντας έτσι την ισορροπία του ζυγού της θείας δικαιοσύνης, πρέπει να αναληφθή ενέργεια για να τεθούν τα πράγματα στην ορθή θέσι. Η αυστηρή δικαιοσύνη απαιτεί να επιβληθή τιμωρία στο πλήρες μέτρον, που καθορίζεται από τον νόμο. Εν τούτοις, όταν δείχνεται μετάνοια από την καρδιά εκ μέρους του παραβάτου, είναι δυνατόν ν’ ασκηθή έλεος. Τέτοιο έλεος δεν είναι κάτι που ο Θεός οφείλει σ’ εκείνον που παραβαίνει τον νόμο Του· είναι παρ’ αξίαν χάρις, αλλ’ η ειλικρινής μετάνοια του αμαρτωλού προμηθεύει μια βάσι για να δειχθή έλεος. Κατόπιν αυτού, πιθανόν να λάβη χώραν ελάττωσις της τιμωρίας που επεβλήθη. Στην περίπτωσι του Βασιλέως Δαβίδ, η καταδίκη του θανάτου δεν εφέρθη εις πέρας σχετικά μ’ αυτόν, όταν αμάρτησε με τη σύζυγο του Ουρίου λόγω της ειλικρινούς μετανοίας του. «Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Νάθαν, Ημάρτησα εις τον Ιεχωβά. Ο δε Νάθαν είπε προς τον Δαβίδ, Και ο Ιεχωβά παρέβλεψε το αμάρτημά σου· δεν θέλεις αποθάνει.» (2 Σαμ. 12:13, ΜΝΚ) Ετιμωρήθη, όμως, με το να χάση το νήπιο που απέκτησε με την Βηθ-σαβεέ.
Ο ΙΕΧΩΒΑ ΣΤΑΘΜΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΚΡΙΒΩΣ
Ανόμοια με τον Θεό, που πάντοτε κρίνει δικαίως και ακριβώς, πολλοί άνθρωποι που ασκούν εξουσία εκφέρουν άδικες και διεστραμμένες κρίσεις και αναμένουν κάποια δωροδοκία να τους παρακινήση να θέσουν τα πράγματα ορθά. Αυτό έγινε στην περίπτωσι του αποστόλου Παύλου, όταν εφέρθη ενώπιον του Ρωμαίου Κυβερνήτου Φήλικος. Ο κυβερνήτης εκράτησε αδίκως τον Παύλο φυλακισμένον επί δύο χρόνια, ελπίζοντας για κάποια δωροδοκία. (Πράξ. 24:26) Ο διάδοχος του Φήλικος, ο Φήστος, δεν ήταν καλύτερος, διότι ήταν πρόθυμος να στείλη τον Παύλο στον θάνατο, παραδίδοντάς τον στους εχθρούς του με τον σκοπό να κερδίση τη λαϊκή υποστήριξι των Ιουδαίων προς όφελος της Ρωμαϊκής διοικήσεώς του. (Πράξ. 25:9) Άλλοι άνθρωποι που είναι σε θέσι εξουσίας μπορεί να μην είναι τόσο διεστραμμένοι, αλλά θα επιτρέψουν στις συγκινήσεις των, στον αισθηματισμό τους, στην προκατάληψι και στον φόβο ανθρώπων που έχουν να διαστρέψουν τη δικαιοσύνη.
Ο μέγας Θεός της δικαιοσύνης, μολαταύτα, είναι δίκαιος σε κάθε περίπτωσι και ζυγίζει τον καθένα με ακρίβεια στον αληθή του ζυγό της δικαιοσύνης. Σχετικά μ’ αυτό ο Ιώβ λέγει: «Ας με ζυγίση δια της στάθμης της δικαιοσύνης, και ας γνωρίση ο Θεός την ακεραιότητά μου.» (Ιώβ 31:6) Η κρίσις που εκφέρει αυτός και η ποινή που επιβάλλει είναι πάντοτε δίκαιες και ορθές, διότι αγαπά τη δικαιοσύνη.—Ψαλμ. 37:28.
Ο Βαλτάσαρ, που κυβερνούσε τη Βαβυλώνα στις ημέρες του Δανιήλ, ήλθε κάτω από την κρίσι του Θεού και απέτυχε να ισορροπήση τον ζυγό της δικαιοσύνης. Στο έτος 539 π.Χ., μια παράξενη γραφή με χέρι εμφανίσθηκε στον τοίχο της αιθούσης της ευωχίας του ενώ αυτός και οι αυλικοί του είχαν εορτή, κατά την οποίαν εμόλυναν τα ιερά σκεύη, τα οποία ο Ναβουχοδονόσορ είχε πάρει από τον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ πριν από εξήντα οκτώ έτη. Η γραφή με το χέρι τον προειδοποίησε: «Εμέτρησεν ο Θεός την βασιλείαν σου, και ετελείωσεν αυτήν· . . . εζυγίσθης εν τη πλάστιγγι, και ευρέθης ελλιπής· . . . διηρέθη η βασιλεία σου, και εδόθη εις τους Μήδους και Πέρσας.» (Δαν. 5:26-28) Οι πλάστιγγες του ζυγού της δικαιοσύνης ισορρόπησαν με τον βίαιο θάνατό του την ίδια εκείνη νύκτα.
ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ
Κατά την άσκησι της θείας δικαιοσύνης, ο Ιεχωβά δεν μετακινεί προς τη θέσι της ισορροπίας τις πλάστιγγες του ζυγού της δικαιοσύνης μέχρις ότου τα σφάλματα του ενόχου φθάσουν στο πλήρες. Δίδονται προειδοποιήσεις και παραχωρείται χρόνος για μετάνοια, ουδείς, όμως, μπορεί να αποφύγη την κρίσι του. Δείχνοντας ότι είναι μακρόθυμος για να μπορέσουν οι παραβάται των νόμων του να μετανοήσουν, δηλώνει: «Δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού, και να ζη· επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· δια τι να αποθάνητε, οίκος Ισραήλ;» (Ιεζ. 33:11) Αλλά στον ωρισμένο καιρό θέλει ‘αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού’.—Παροιμ. 24:12.
Οι Αμορραίοι, λόγου χάριν, που ζούσαν στη γη Χαναάν στην εποχή του Αβραάμ, δεν είχαν αναπτύξει την πλάνη τους ως το σημείο που απαιτούσε θεία τιμωρία, αλλ’ ο Ιεχωβά είδε ότι η κλίσις των προς την κακία έθετε τον ζυγό της δικαιοσύνης εκτός ισορροπίας. Οι απόγονοι του Αβραάμ εχρησιμοποιήθησαν από τον Θεό για να ισορροπήσουν τον ζυγό με το να ενεργήσουν ως εκτελεσταί των Αμορραίων. «Και είπεν ο Κύριος προς τον Αβραάμ, Έξευρε βεβαίως ότι το σπέρμα σου θέλει παροικήσει εν γη ουχί εαυτών, και θέλουσι δουλώσει αυτούς, και θέλουσι καταθλίψει αυτούς, τετρακόσια έτη· το έθνος όμως, εις το οποίον θέλουσι δουλωθή, εγώ θέλω κρίνει· μετά δε ταύτα θέλουσιν εξέλθει με μεγάλα υπάρχοντα. Εν δε τη τετάρτη γενεά θέλουσιν επιστρέψει εδώ· διότι ακόμη δεν ανεπληρώθη η ανομία των Αμορραίων.» (Γέν. 15:13, 14, 16) Μέσω των Ισραηλιτικών στρατευμάτων, θεία δικαιοσύνη εξετελέσθη επάνω σ’ αυτούς.
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΣΥΓΚΕΡΑΣΜΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΜΕ ΕΛΕΟΣ
Στην περίπτωσι του πρώτου ανθρώπου, του Αδάμ, που παρήκουσε τον Θεό, τρώγοντας έναν καρπό που του ήταν απηγορευμένος, εξετελέσθη δικαιοσύνη, όταν αυτός απέθανε, πράγμα που δεν θα συνέβαινε αν είχε φανή ευπειθής. Οι απόγονοί του εκληρονόμησαν την αμαρτία του και την διεβίβασαν σε όλο το ανθρώπινο γένος. Ο Θεός έδειξε έλεος συμπαθείας προς τους απογόνους του Αδάμ, προμηθεύοντας μια απολυτρωτική θυσία που μπορεί να τους απελευθερώση από την εκτέλεσι της ψυχρής δικαιοσύνης που επιβάλλεται λόγω της αμαρτωλής των καταστάσεως. Ανοίγει σ’ αυτούς τον δρόμο προς τη διαφυγή από την καταδίκη του διαρκούς θανάτου που επήλθε στον Αδάμ, αλλά πρέπει να εκδηλώσουν τη μετάνοιά των και την πίστι των. Πρέπει να προμηθεύσουν βάσι για την επέκτασι του ελέους του Θεού προς αυτούς. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16.
Ο Ιεχωβά έκαμε συγκερασμόν, επίσης, της δικαιοσύνης του με έλεος στις ημέρες του Νώε. Το Βιβλικό υπόμνημα μας λέγει ότι 120 περίπου έτη πριν από τον μεγάλο Κατακλυσμό «επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» Η παραβίασις από τον άνθρωπο εκείνου που ήταν δίκαιο στα όμματα του Θεού απεμάκρυνε τον ζυγό της δικαιοσύνης από τη θέσι της ισορροπίας. Ο Ιεχωβά Θεός έκρινε τον τότε κόσμον και τον κατεδίκασε σε καταστροφή. «Και είπεν ο Ιεχωβά, Θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον, τον οποίον εποίησα, από προσώπου της γης.» (Γέν. 6:3-7, ΜΝΚ) Αλλά σ’ αυτή τη δικαστική απόφασι έγινε συγκερασμός με έλεος, όταν ο Ιεχωβά έδειξε χάριν στους ενόχους, αναστέλλοντας την εκτέλεσι της αποφάσεως επί 120 χρόνια. Εξεδήλωσε σ’ αυτούς μακροθυμία. Αυτό έδωσε στους ανθρώπους την ευκαιρία να προμηθεύσουν βάσι στον Ιεχωβά για να δείξη προς αυτούς έλεος που θα εστηρίζετο στη μετάνοιά τους, πράγμα που θα εσήμαινε διαφύλαξι της ζωής των δια μέσου του Κατακλυσμού. Όλοι εκείνοι που απέτυχαν να επωφεληθούν από τα 120 αυτά έτη για να δημιουργήσουν νόμιμη βάσι ώστε να δειχθή έλεος προς αυτούς, εσαρώθησαν από την επιφάνεια της γης με τα κατακλυσμιαία νερά. Η καταστροφή των έφερε σε ισορροπία τον ζυγό της δικαιοσύνης.
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ
Ως τους συγχρόνους καιρούς μας, το ανθρώπινο γένος, ως σύνολο, έχει επαναλάβει τις άδικες πράξεις των ανθρώπων, που εσαρώθησαν από τον Κατακλυσμό. Η πονηρία των έχει γίνει τόσο μεγάλη, ώστε φθάνει σε σημείο που απαιτεί να εκτελεσθή δικαιοσύνη. Η υπομονή του Θεού απέναντί των σύντομα θα εξαντληθή. Επειδή ο ζυγός της δικαιοσύνης απεμακρύνθη από τη θέσι της ισορροπίας λόγω της πονηρίας των, ο Ιεχωβά θα εκτελέση παγκόσμιο κρίσι ακόμη μια φορά για να επιφέρη ισορρόπησι της δικαιοσύνης. Μέσω του γραπτού του Λόγου προείπε την εκτέλεσι αυτής της δικαιοσύνης. «Είναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ανταποδώση θλίψιν εις τους όσοι σας θλίβουσιν· εις εσάς δε τους θλιβομένους άνεσιν μεθ’ ημών, όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού, εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν, και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (2 Θεσ. 1:6-8) Τούτο θα είναι ο ‘πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’, οπότε θα «διαδικάζεται μετά πάσης σαρκός· θέλει παραδώσει τους ασεβείς εις μάχαιραν.»—Αποκάλ. 16:14· Ιερεμ. 25:31.
Όπως στη διάρκεια των ημερών του Νώε, όταν ο Ιεχωβά έκαμε συγκερασμό της δικαιοσύνης του με έλεος αναβάλλοντας την εκτέλεσι επί 120 χρόνια, έτσι και σήμερα κάνει συγκερασμό της δικαιοσύνης του με έλεος αναβάλλοντας τον πόλεμό του, που ονομάζεται ‘ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’. (Αποκάλ. 16:14) Από το 1918 και έπειτα, έδειξε χάριν προς το απειθές ανθρώπινο γένος με το να συγκρατή τις εκτελεστικές του δυνάμεις στον ουρανό για να σωθή κάποια «σαρξ». (Ματθ. 24:22) Μέσω της υπομονής του ο Ιεχωβά εξακολουθεί να δίδη σε όλο το ανθρώπινο γένος την ευκαιρία να μετανοήση και να εκτελέση έργα μετανοίας. Τοιουτοτρόπως, έχει κάμει συγκερασμό της δικαιοσύνης με έλεος. Οι άνθρωποι πρέπει να επωφεληθούν από την ευκαιρία αυτή προτού μπορέση ο Ιεχωβά να τους δείξη περαιτέρω έλεος προμηθεύοντας σ’ αυτούς απελευθέρωσι. Πρέπει να του παράσχουν δικαιολογητική βάσι για τη διατήρησι της ζωής των ανάμεσα στον επερχόμενο πόλεμό του.
Μολονότι ο Ιεχωβά Θεός έχει νόμιμο δικαίωμα να εφαρμόση ψυχρή δικαιοσύνη προς το απειθές ανθρώπινο γένος, έδειξε συμπάθεια με το να κάμη συγκερασμό της δικαιοσύνης του με έλεος. Από αγάπη επρομήθευσε το μέσον, με το οποίον το ανθρώπινο γένος μπορεί ν’ αποφύγη την εκτέλεσι της ψυχρής δικαιοσύνης και μπορεί να ανακτήση ό,τι έχασε ο Αδάμ—την αιώνιο ζωή. Αλλά για να ωφεληθή ένα άτομο για πάντα απ’ αυτή την εκδήλωσι της χάριτος, πρέπει να την αποδεχθή μ’ εκτίμησι και να ενεργήση σε αρμονία με την προμήθεια του Θεού για ζωή.