Η Οδός προς την Ασφάλεια
«Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή.»—Ιωάν. 14:6.
1. Τι υποτυπούσαν οι πόλεις του καταφυγίου;
ΑΝΑΜΕΣΑ στον αρχαίο Ισραήλ η προμήθεια των πόλεων καταφυγίου πρέπει να έχη αποδειχθή πολλές φορές ότι ήταν σωτηρία της ζωής. Ο σκοπός αυτών ήταν να χορηγηθή προστασία και ασφάλεια σε ακουσίους φονείς εξαιτίας του κίνδυνου που διέτρεχαν να πεθάνουν από τα χέρια του νομίμου εκδικητού του αίματος. Αυτές οι πόλεις δεν επρόκειτο να προσφέρουν προστασία σε εγκληματίας. Και εφόσον η προμήθεια αυτών των πόλεων, όπως πολλές άλλες ‘σκιές’ του Νόμου (Εβρ. 10:1), ήταν ένας προφητικός τύπος, από τον οποίο οι Χριστιανοί μπορούν να διδαχθούν πολλά, το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι υποτυπούσε τη μεγάλη προμήθεια σωτηρίας που ο Θεός, ο Ιεχωβά, έθεσε σε λειτουργία για την αιωνία ωφέλεια κάθε είδους ανθρώπων για να τους ανακουφίση και να τους σώση από την ποινή της ενοχής αίματος. Πώς αυτό;
2. Ποιοι ήσαν μερικοί από τους λόγους της ελεύσεως του Ιησού Χριστού στη γη;
2 Ο Θεός απέστειλε στη γη τον Υιόν του, Ιησούν Χριστόν, ο οποίος κατείχε ανωτάτη θέσι για να κάμη γνωστές εδώ τις μεγάλες αλήθειες αυτής της προμηθείας κι επίσης για να καταστή δυνατόν να υποστή ένα θυσιαστικό θάνατο, για να σώση εκείνους οι οποίοι θ’ ασκούσαν πραγματικά πίστι σ’ αυτόν από ένα βέβαιο και αιώνιο θάνατο, και να τους δώση ατελεύτητη ζωή. Έτσι διαβάζομε στο εδάφιο Εφεσίους 1:7: «Δια του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού.»—Ματθ. 20:28.
3. Τι αποδεικνύεται από το γεγονός ότι τόσο οι Ισραηλίται όσο και ξένοι πάροικοι μπορούσαν να βρουν καταφύγιο στην πόλι καταφυγίου;
3 Όπως συνέβαινε με την τυπική πόλι του καταφυγίου, έτσι και η αντιτυπική πόλις καταφυγίου είναι μια φιλεύσπλαχνη προμήθεια του Θεού, για την συγχώρησι παραβατών του νόμου Του οι οποίοι μετανοούν με βάσι το αντίλυτρο του Ιησού Χριστού και να τον δεχθούν με τη φροντίδα και προστασία του. Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Και δια τούτο είναι μεσίτης διαθήκης καινής, ίνα, δια του θανάτου όστις έγεινε προς απολύτρωσιν των επί της πρώτης διαθήκης παραβάσεων, λάβωσιν οι κεκλημένοι την επαγγελίαν της αιωνίου κληρονομίας.» (Εβρ. 9:15) Στην κατά γράμμα πόλιν του καταφυγίου, μπορούσαν να βρουν καταφύγιο τόσο οι Ισραηλίται όσο και οι ξένοι πάροικοι. (Αριθμ. 35:15) Αυτό εξεικονίζει ότι η αντιτυπική πόλις καταφυγίου προσφέρει την ισχυρή προστασία της, όχι μόνο στους πνευματικούς Ισραηλίτας, δηλαδή, σ’ εκείνους, οι οποίοι γίνονται μέλη της ουρανίας τάξεως και υπηρετούν ως ιερείς με τον Χριστό Ιησού, αλλά, επίσης, σε όλους εκείνους, οι οποίοι συγκεντρώνουν τις προϋποθέσεις να λάβουν αιώνια ζωή στη γη, τα «άλλα πρόβατα.»—Ιωάν. 10:16
4. (α) Τι δεν μπορούμε να παραβλέψωμε στην προμήθεια σωτηρίας; (β) Για ποιον σκοπό εργάζονται το πνεύμα του Θεού και οι άγγελοί του;
4 Ο ακούσιος φονεύς στον Ισραήλ δεν έφευγε στο εξωτερικό, εγκαταλείποντας την χώρα του, αλλά κατέφευγε στην πόλι του καταφυγίου, που ανήκε στους Λευίτας, οι οποίοι δεν είχαν ιερατικά καθήκοντα· η πόλις Χεβρών ανήκε στους Ααρωνικούς ιερείς. Αυτό σημαίνει ότι η προμήθεια σωτηρίας είχε στενή σχέσι με την οργάνωσι του Ιεχωβά. Ένα υπόλοιπο της πνευματικής ιερατικής τάξεως υπάρχει ακόμη στη γη σήμερα και αποτελεί τον πυρήνα της εκκλησίας του λαού του Ιεχωβά. Δεν μπορούμε ν’ αγνοήσωμε τον ρόλο που παίζει η ορατή οργάνωσις των μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ αυτή την προμήθεια σωτηρίας. Στις Πράξεις 2:47 (ΜΝΚ) διαβάζομε: «Ο δε Ιεχωβά προσέθετε καθ’ ημέραν εις την εκκλησίαν τους σωζομένους.» Αυτό σημαίνει ότι οι ‘σωζόμενοι’ προσετίθεντο στο ορατό σώμα της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Συνήγοντο μαζί μέσα σε μια ενωμένη οικογένεια πίστεως. Έτσι η ορατή οργάνωσις του λαού του Θεού έχει κάποια σχέσι με την προμήθεια σωτηρίας σήμερα. Πράγματι, έχει μια σπουδαία θέσι σ’ αυτή την προμήθεια. Κάθε εκκλησία αποτελεί ένα μικρό μέρος του λαού του Θεού. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε έξω από την οργάνωσι του λαού του Θεού, αποχωριζόμενοι απ’ αυτήν, αν θέλωμε να έχωμε την προστασία του Θεού. Το πνεύμα του Ιεχωβά και οι άγγελοί του όλοι τείνουν στο να φέρουν μαζί σε ενότητα σκέψεως, σκοπού και ενεργείας. Ώστε υπάρχει μια ζωτική σχέσις μεταξύ της προστασίας του Ιεχωβά μέσα στην αντιτυπική πόλι του καταφυγίου και της ορατής Του οργανώσεως των πνευματικών Ισραηλιτών, που εποπτεύει ο «πιστός και φρόνιμος δούλος.»—Εφεσ. 4:3-6· Ματθ. 24:45-47.
Ο ΑΝΤΥΤΥΠΙΚΟΣ ΑΚΟΥΣΙΟΣ ΦΟΝΕΥΣ
5. Ποιον εξεικόνιζε ο ακούσιος φονεύς;
5 Αλλά ποιον, λοιπόν, εξεικονίζει στην πραγματικότητα ο ακούσιος φονεύς ο οποίος εύρισκε καταφύγιο στην προστατευτική πόλι; Αυτός είναι μια εικών όλων εκείνων οι οποίοι αποκτούν συνείδησι του γεγονότος ότι αυτοί, κατά κάποιον τρόπο και από την άποψι του Θεού, είναι επίσης ένοχοι αίματος. Αυτό το γεγονός γίνεται σαφές σ’ αυτούς, όταν τα ειλικρινή αυτά άτομα έρχωνται σ’ επαφή με το διαφωτιστικό άγγελμα του Λόγου του Θεού, την Γραφή, η οποία διδάσκει την ιερότητα της ανθρωπίνης ζωής. Στον αρχαίο Ισραήλ, όπως συμβαίνει και σήμερα, ένα άτομο μπορεί να υπήρξε αιτία ενός δυστυχήματος, μοιραίου για κάποιον άλλον ή άλλους. Κάθε χρόνο, δεκάδες χιλιάδων άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στους δρόμους του κόσμου από δυστυχήματα της κυκλοφορίας. Μολονότι δεν υπάρχει κακή πρόθεσις, εν τούτοις, υπάρχει κάποιο μέτρον ενοχής, και, όπως είναι ο κανών, οι νομικοί κώδικες των εθνών περιλαμβάνουν ποινικές κυρώσεις γι’ αυτές τις περιπτώσεις.
6. Πώς πολλοί άνθρωποι έγιναν ένοχοι αίματος στον αιώνα μας;
6 Αλλά η εφαρμογή της σημασίας του ακουσίου φονέως στο παρόν αντίτυπο είναι πιο πλατιά όσον αφορά τον σκοπό της και δεν περιορίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις που μόλις ανεφέρθησαν. Ο αιών μας είναι η περίοδος των μεγαλυτέρων πολέμων στην ανθρωπίνη ιστορία. Θυμηθήτε απλώς τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκατομμύρια ανθρώπων αναγκάσθηκαν να λάβουν μέρος σ’ αυτά τα αιματηρά γεγονότα, χωρίς στην πραγματικότητα να το θέλουν. Δεκάδες εκατομμυρίων ανθρώπων πέθαναν έτσι από το 1914, εξαιτίας του αγώνος για την παγκόσμιο κυριαρχία κι επίσης στη διάρκεια σκληρών ιδεολογικών επαναστάσεων. Πράγματι, από το 1914 μ.Χ. και μόνο ο λογαριασμός αίματος του ανθρωπίνου γένους έχει ανέλθει όσο ποτέ προηγουμένως σε όλη την ιστορία. Είναι αυτονόητο ότι ο Δημιουργός του ανθρώπου, αυτός ο οποίος διεκήρυξε την ιερότητα της ζωής, πρέπει να είδε όλα αυτά με μεγάλη δυσαρέσκεια.—Αββακ. 1:13.
7. (α) Πώς μία βαριά ενοχή αίματος εβάρυνε στην ψευδή θρησκεία; (β) Πώς τα εδάφια Αποκάλυψις 17:5, 6 το περιγράφουν αυτό;
7 Το γεγονός ότι οι θρησκευτικοί ηγέται σ’ όλο τον κόσμο έδωσαν την ευλογία και την προστασία τους σ’ αυτή την ωργανωμένη, ομαδική έκχυσι ανθρωπίνου αίματος ωδήγησε πολλά άτομα να πιστεύσουν ότι ήταν πράγματι θέλημα Θεού και μάλιστα σύμφωνο με την Χριστιανοσύνη. Έτσι μπορούμε να συμπεράνωμε ότι πολλοί ενήργησαν εσφαλμένα ενώ εξ άλλου επίστευαν ότι η πορεία των ήταν ορθή. Η υποστήριξις της ωργανωμένης εκχύσεως αίματος από τις πολυάριθμες εκκλησίες και τις θρησκείες εντός και εκτός του «Χριστιανικού κόσμου» αποκαλύπτει πολύ σαφώς ένα πράγμα: την τεραστία ενοχή αίματος που συνδέεται με την ψευδή θρησκεία σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η ενοχή αίματος έχει συσσωρευθή, όχι μόνο στη διάρκεια των προηγουμένων ολίγων δεκαετιών, αλλά, επίσης, των πολλών εκατονταετηρίδων του παρελθόντος. Το αίμα έχει πράγματι ρεύσει άφθονο σε πολλούς θρησκευτικούς πολέμους, σε πολέμους εμπνευσμένους από θρησκευτικούς ηγέτας που αυτοί υπεστήριξαν, σε σταυροφορίες, στη διάρκεια της λεγομένης Ιεράς εξετάσεως και στη διάρκεια του διωγμού πιστών δούλων του Θεού πριν και μετά από τον Χριστό. Στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 17, αυτή η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας περιγράφεται συμβολικά ως μια ανήθικη γυναίκα, που ονομάζεται. «Βαβυλών η Μεγάλη.» Διαβάζομε: «Και επί το μέτωπον αυτής ήτο όνομα γεγραμμένον, Μυστήριον, Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης. Και είδον την γυναίκα μεθύουσαν εκ του αίματος των αγίων, και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού.»—Αποκάλ. 17:5, 6.
8. Πώς οι εκκλησίες παρωδήγησαν τον λαό;
8 Το πόσο οι εκκλησίες κακοπαρέστησαν τον σκοπό του Θεού κι εδικαιολόγησαν τους πολέμους υπογραμμίζεται από τ’ ακόλουθα που έχουν ληφθή από μια Κυριακάτικη Γερμανική Προτεσταντική εφημερίδα στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου: «Οι πολεμισταί μας δεν είναι απλώς πολεμισταί για την πατρίδα και το σπίτι, για τον βασιλέα και τη γη των πατέρων, αλλά είναι στρατιές του Θεού που μάχονται στην υπηρεσία του ως όργανα και διαχειρισταί του. Είναι καλό να γνωρίζουν οι Χριστιανοί στρατιώται μας ότι πραγματικά ίστανται σε μια πολύ πιο υψηλή υπηρεσία και θέσι, ότι λαμβάνουν φροντίδα των υποθέσεων του Θεού και ότι επομένως ο Κύριος υπήρξε τόσο θαυμασίως μαζί μας . . . για να δώση στον πόλεμο ένα αίσιο τέλος. Η τιμή ανήκει στον Θεό μόνον! Επίσης αυτός ο πόλεμος είναι ένα βήμα εμπρός προς την οδόν της πραγματοποιήσεως της βασιλείας του Θεού.» (Εφημερίς Κίρχε, Κρηγκ Κρήγκσντινστ, υπό Βάλτερ Ντίγκνατ, σελίς 51) Πόσο εύστοχα εφαρμόζονται τα λόγια του προφήτου Ιερεμία στην ενοχή αίματος που βαρύνει τα ψευδή θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου»! Ο προφήτης λέγει: «Έτι εις τα κράσπεδά σου ευρέθησαν αίματα ψυχών πτωχών αθώων.» (Ιερεμ. 2:34) Αλλά η ενοχή αίματος βαρύνει, επίσης, τις ειδωλολατρικές θρησκευτικές οργανώσεις.
Ο ΑΝΤΙΤΥΠΙΚΟΣ ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ
9. (α) Πότε θα έλθη η τιμωρία επάνω στους ενόχους αίματος; (β) Ποιος είναι ο αντιτυπικός εκδικητής του αίματος:
9 Όπου υπάρχει τόσο πολλή ενοχή αίματος, απαιτείται τιμωρία και είναι αναπόφευκτη, θα έλθη χωρίς άλλο, ταχέως, ναι, μέσα στη δική μας γενεά. Ομιλώντας γι’ αυτή τη θεία τιμωρία, ο προφήτης Ησαΐας έγραψε: «Διότι, ιδού, ο Ιεχωβά εξέρχεται από του τόπου αυτού δια να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών· η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής, και δεν θέλει σκεπάσει πλέον τους πεφονευμένους αυτής.» (Ησ. 26:21, ΜΝΚ) Στον αρχαίο Ισραήλ ο νόμιμος εκδικητής του αίματος ήταν εκείνος ο οποίος κανόνιζε τον λογαριασμό και επέβαλε την ποινή. Ποιος, ερωτούμε, είναι ο εκδικητής του αίματος στο αντίτυπο; Είναι ο Ιησούς Χριστός, στον οποίον ‘εδόθη πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης.’ Στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 19, περιγράφεται ως ένας ιππεύς επάνω σ’ ένα λευκό ίππο, που διεξάγει ένα πόλεμο δικαιοσύνης. Οι στρατιές στον ουρανό τον ακολουθούν. Πριν από δεκαεννέα περίπου αιώνες εγεννήθη ο Ιησούς στη γη ως ένας τέλειος άνθρωπος, και γι’ αυτό αναφέρεται συχνά ο ίδιος στον εαυτό του ως ο «Υιός του ανθρώπου.» (Ματθ. 28:18· 25:31) Εξαιτίας αυτού έγινε, έτσι να πούμε, ο πλησιέστερος συγγενής του ανθρωπίνου γένους και έχει επομένως πλήρες δικαίωμα να είναι ο αντιτυπικός εκδικητής του αίματος.
10. Από πότε ιδιαιτέρως εφαρμόζεται η εικών της πόλεως του καταφυγίου, και γιατί;
10 Το 1914 μ.Χ. επήλθε επάνω σ’ αυτή την τάξι της ανθρωπίνης κοινωνίας ο «καιρός του τέλους» και ιδιαιτέρως από τον καιρόν εκείνον έγινε επίκαιρη και εφαρμόσιμη η εικών της πόλεως του καταφυγίου. Πώς συμβαίνει αυτό; Διότι πρόκειται στην δική μας εποχή, σ’ αυτή την παρούσα γενεά, να ενεργήση ο Ιησούς Χριστός ως ο μέγας και ισχυρός εκδικητής του αίματος. Θα θέση πλήρες τέρμα σ’ αυτή την ένοχη αίματος διάταξι της κοινωνίας. (Δαν. 2:44) Ο εκδικητής αίματος και η τεραστία στρατιά του των αγίων αγγέλων θα καταλάβη τον καθένα και όλους εκείνους οι οποίοι δεν διέφυγαν εγκαίρως στην προστατευτική πόλι καταφυγίου. Τίποτε απολύτως δεν μπορεί να σταματήση αυτή την επερχομένη καταστροφή. Κανένα έθνος δεν θα διαφύγη. Άτομα, όμως, μπορούν να διαφύγουν απ’ αυτή.—Παροιμ. 1:24-33.
ΔΙΑΦΥΓΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
11. Πώς μπορεί ένα άτομο ν’ αποφύγη να καταληφθή από τον εκδικητή του αίματος;
11 Πώς, όμως, άτομα μπορούν ν’ αποφύγουν να καταληφθούν από τον επερχόμενο εκδικητή του αίματος, τον Ιησού Χριστό; Η απάντησις είναι: Με το να διαφύγουν σε ασφάλεια ενόσω υπάρχει ακόμη καιρός. Διαφυγή σε ασφάλεια είναι πράγματι δυνατή. Στον αρχαίο Ισραήλ υπήρχαν έξη πόλεις καταφυγίου, μάλλον με ίσο τρόπο κατανεμημένες στην εδαφική περιοχή όλου του έθνους. Έτσι η οδός προς τον τόπο ασφαλείας δεν ήταν πολύ μακρά για οποιονδήποτε είχε ανάγκη απ’ αυτήν. Η ασφάλεια ήταν σε προσιτή απόστασι. Το ίδιο συμβαίνει και στην εκπλήρωσι αυτής της προφητικής εικόνος. Άνθρωποι έντιμοι που αγαπούν την αλήθεια, οι οποίοι πραγματικά θέλουν να βρουν αυτή την πραγματική ασφάλεια, μπορούν να την βρουν. Η σωτηρία είναι προσιτή. Η οδός προς αυτήν δεν είναι πολύ μακριά. Η προστατευτική πόλις, η προμήθεια του Θεού για σωτηρία, είναι πλησίον. Αλλ’ απαιτείται κάποια προσπάθεια για να φθάση ένας εκεί. Η οδός προς την ασφάλεια δεν είναι όπως ένας χαρούμενος ανοιξιάτικος περίπατος. Σημαίνει σκληρή εργασία, ναι, αγώνα, τον «αγώνα της πίστεως.»—1 Τιμ. 6:12.
12. Τίνος η πορεία προμηθεύει ένα έξοχο παράδειγμα του πώς πρέπει να ενεργήσουν τα άτομα που είναι ένοχα αίματος;
12 Γι’ αυτό έχομε ένα έξοχο παράδειγμα στον απόστολο Παύλο. Και αυτός, επίσης, είχε ένα μέρος στην ενοχή αίματος που εβάρυνε το Ιουδαϊκό θρησκευτικό σύστημα, τον καιρό που αυτός ελέγετο Σαούλ. Ενέκρινε τον φόνο αληθινών Χριστιανών. Για τον φόνο του Στεφάνου, παραδείγματος χάριν, διαβάζομε: «Ο δε Σαύλος ήτο σύμφωνος εις τον φόνον αυτού.» (Πράξ. 8:1) Αλλ’ αφού ο Σαύλος αυτός μετεστράφη στη Χριστιανοσύνη, πόσο καλό αγώνα ηγωνίσθη τότε για την αληθινή πίστι! Τι προσπάθειες κατέβαλλε για να τρέξη τον δρόμο ως το τέλος του, για να εξασφαλίση την σωτηρία του! Εκήρυξε, έγραψε πολυάριθμες επιστολές στους Χριστιανούς αδελφούς του, υπέφερε κάθε είδους δυσκολίες και τελικά εθανατώθη επειδή ήταν Χριστιανός. Το παράδειγμα του Παύλου και πολλών άλλων μας δείχνει ότι απαιτείται πραγματική προσπάθεια για να κερδίση ένας αιώνια ζωή.—2 Κορ. 11:23-27· 2 Τιμ. 4:6-8.
Η ΟΔΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
13. (α) Ποιες είναι μερικές απαιτήσεις για ν’ αναλάβη ένας αυτή τη διαφυγή; (β) Τι σημαίνει, στην πραγματικότητα, πίστις:
13 Βασική για την έναρξι του αγώνος προς την ασφάλεια είναι η συναίσθησις του ότι έχει ένας ενεργήση κακώς ενώπιον του Ιεχωβά Θεού και είναι ένοχος στα όμματά του. (Ψαλμ. 51:3-5) Αυτό θα οδηγήση το έντιμο άτομο σε μετάνοια, πράγμα που, επίσης, σημαίνει αλλαγή του νοός. Μαζί με αυτό βαδίζει και πίστις στην Αγία Γραφή, στον Ιεχωβά Θεό, στον Ιησού Χριστό και στην βασιλεία του Θεού. (Πράξ. 3:19· Εβρ. 11:6· Πράξ. 16:31) Αλλά πίστις σημαίνει πολύ περισσότερα από το να πιστεύη ένας απλώς ότι ο Θεός υπάρχει και ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθε για να σώση αμαρτωλούς. Πολλοί άνθρωποι έχουν αυτό το είδος πίστεως, αλλ’ αυτό είναι τελείως ανεπαρκές. Πίστις σύμφωνα με την Γραφή σημαίνει πολύ περισσότερα: σημαίνει να έχη ένας πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά· σημαίνει πλήρη υπακοή στον Θεό και σημαίνει δράσι. (Εβρ. 11:1) Σημαίνει πραγματικά ν’ αφιερώση τον εαυτό του στον Ιεχωβά και να γίνη ένας ακόλουθος του Χριστού, δηλαδή, μαθητής του, ένας ο οποίος ζη σύμφωνα με το θείον θέλημα όπως εκτίθεται στην Γραφή. Βλέπετε την μεγάλη διαφορά μεταξύ της πίστεως όπως εννοείται συνήθως αυτός ο όρος και της πίστεως με την βαθιά Γραφική έννοια; Ο Ιησούς Χριστός εδήλωσε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω, και εκείνος θέλει κάμει.» (Ιωάν. 14:12) Η οδός για ασφάλεια στην αντιτυπική, σωτήριο της ζωής πόλι του καταφυγίου είναι πράγματι η ιδία με την τεθλιμμένη οδό για την οποία ωμίλησε ο Ιησούς: «Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.»—Ματθ. 7:14.
14. Από τι πρέπει ν’ αποχωρισθή ένα άτομο, και γιατί;
14 Το ν’ ακολουθήσωμε αυτόν τον τεθλιμμένο δρόμο σημαίνει ότι δεν μπορούμε ν’ ακολουθούμε ταυτοχρόνως τον πλατύ και ευρύχωρο δρόμο που οδηγεί στην καταστροφή. Αυτό σημαίνει ότι οφείλομε ν’ αποχωρισθούμε από το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων. (Ρωμ. 12:2) Ο αληθινός Χριστιανός θ’ απέχη από κάθε κίνησι που θα μπορούσε να τον περιπλέξη σ’ ενοχή αίματος, θα λαμβάνη μια ουδετέρα στάσι απέναντι στις υποθέσεις αυτού του κόσμου. (Ιωάν. 18:36) Όπως ετονίσθη ήδη, μια τρομακτική ενοχή αίματος βαρύνει αυτόν τον κόσμο, και ειδικά το θρησκευτικό μέρος. Αν παραμείνωμε σ’ αυτά τα συστήματα, αποτελούμε μέρος των κι επομένως συμμετέχομε στην ενοχή αίματος η οποία βαρύνει συλλογικώς αυτά τα συστήματα. Έτσι, όπως ο απόστολος Παύλος απεχωρίσθη από τον ένοχο αίματος Ιουδαϊσμό, και οι έντιμοι άνθρωποι σήμερα θ’ αποχωρισθούν από την Βαβυλώνα την Μεγάλη. Σημαίνει ότι διαρρηγνύουν τους δεσμούς των με κάθε ψευδή θρησκεία. Η Γραφή το καθιστά αυτό υποχρεωτικό για τον καθένα ο οποίος δεν θέλει να συμπεριληφθή στην καταστρεπτική κρίσι που θα επέλθη σ’ αυτήν. «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής.»—Αποκάλ. 18:4, 5.
15. Πώς γίνεται παραδεκτό ότι οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» αποτελούν μέρος της Βαβυλώνος της Μεγάλης;
15 Το ότι οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» αποτελούν μέρος αυτής της Βαβυλώνος της Μεγάλης γίνεται παραδεκτό ακόμη και από τα δικά των εξέχοντα μέλη. Ένας ο οποίος ασφαλώς πρέπει να είναι πολύ εξοικειωμένος με την κατάστασι στην οποία βρίσκονται οι εκκλησίες είναι ο πρώην Γενικός Γραμματεύς του Οικουμενικού Συμβουλίου Εκκλησιών, Δρ Βίσερτ Χουφτ. Σχολιάζοντας μία διάλεξι που έδωσε προσφάτως, ένα θρησκευτικό δελτίον τύπου είπε: «Ο Δρ Βίσερτ Χουφτ ανέφερε ως ένα άλλο εμπόδιο για την οδό προς την [θρησκευτική] ενότητα την ‘Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία’ της εκκλησίας. Κάθε εκκλησία έχει εισέλθει σε κάποια συμμαχία με κοσμικές δυνάμεις, όχι μόνο με κράτη και λαούς, αλλά επίσης με φυλές και μόρφωσι και εθνικές πραγματικότητες.»—Ελβετική Ευαγγελική Υπηρεσία Τύπου, 30 Σεπτ. 1964.
16. Γιατί δεν πρέπει ν’ αργοπορήση η φυγή;
16 Το φρόνιμο άτομο που αγαπά την ζωή και θέλει να κάμη εκείνο που είναι ορθό στα όμματα του Θεού δεν θ’ αναβάλη τον αποχωρισμό του από αυτόν τον ένοχο αίματος κόσμο στον οποίο ζούμε, σε οποιοδήποτε μέρος και αν ευρίσκεται μέσα σ’ αυτόν, πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό. Τώρα είναι ακριβώς ο καιρός για διαφυγή, όχι όταν θα είναι πολύ αργά, όταν ο εκδικητής του αίματος αρχίζη να εκτελή την τιμωρία. Τονίζοντας την ανάγκη της εγκαίρου διαφυγής, ο αντιτυπικός εκδικητής του αίματος, Ιησούς Χριστός, είπε: «Προσεύχεσθε δε δια να μη γείνη η φυγή υμών εν χειμώνι, μηδέ εν σαββάτω. Διότι τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, η οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει.» (Ματθ. 24:20, 21) Θα έλθη καιρός οπότε οι συνθήκες δεν θα επιτρέπουν πια μια επιτυχή διαφυγή, δηλαδή, στην καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης και τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος που θ’ ακολουθήση.—Αποκάλ. 16:14 έως 17:18.
ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ «ΠΟΛΙΝ ΤΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ»
17. Ποιος είναι ο αρχιερεύς στη σημερινή πόλι καταφυγίου;
17 Καθώς έχομε ιδεί, ο ακούσιος φονεύς ο οποίος εύρισκε προστασία σε μια πόλι καταφυγίου ώφειλε να μείνη εκεί ως τον θάνατο του αρχιερέως ο οποίος ιερουργούσε όταν αυτός διέφυγε εκεί. Τότε ήταν ελεύθερος να επιστρέψη στον προηγούμενο τόπο διαμονής του. Ο εκδικητής του αίματος δεν είχε τότε πια δικαίωμα να τον εγγίση. Σ’ εκπλήρωσι του προφητικού τύπου ο Ιησούς Χριστός εκπληρώνει, επίσης, τον ρόλο του αρχιερέως, διότι πράγματι είναι ένας τέτοιος αρχιερεύς, όπως διαβάζομε στο εδάφιο Εβραίους 3:1: «Όθεν, αδελφοί άγιοι, . . . κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών, τον Ιησούν Χριστόν.»
18. Τι σημαίνει να παραμείνη ένας στην πόλι του καταφυγίου ως τον θάνατο του αρχιερέως; (α) για την ουρανία τάξι; (β) γι’ αυτούς που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος;
18 Στην ενδιαφέρουσα εικόνα της πόλεως του καταφυγίου, ο Χριστός αναλαμβάνει επομένως διπλό ρόλο, τον ρόλο του εκδικητού του αίματος και τον ρόλο του αρχιερέως, του οποίου ο θάνατος εσήμαινε ελευθερία γι’ αυτούς οι οποίοι ήσαν μέσα στην προστατευτική πόλι. Τι σημαίνει, λοιπόν, να παραμείνη ένας στην αντιτυπική πόλι ως τον θάνατο του αρχιερέως; Εφόσον, πράγματι, μέλη των δύο τάξεων ζητούν καταφύγιο στην πόλι του καταφυγίου—«Ισραηλίται» και «ξένοι πάροικοι»—δηλαδή, μέλη της τάξεως της ουρανίας βασιλείας και μέλη της επιγείου τάξεως, αυτό σημαίνει τα εξής: Όταν τα μέλη της ουρανίας τάξεως, οι πνευματικοί Ισραηλίται, τελειώνουν την επίγεια πορεία των ως ατελών ανθρώπων και αμείβονται με ουρανία πνευματική ανάστασι, τότε ο αρχιερεύς «αποθνήσκει» ως προς αυτούς, έτσι να πούμε, δηλαδή, παύει να ενεργή με την ιδιότητα ενός αρχιερέως υπέρ αυτών. Εφόσον αυτοί δεν είναι πια άνθρωποι δεν χρειάζονται πλέον τις εξαγοραστικές της αμαρτίας υπηρεσίες του, επειδή και αυτοί οι ίδιοι έχουν αναστηθή σε αθανασία, για να άρχουν ως βασιλείς και ιερείς μαζί με τον Χριστό χίλια χρόνια. (Αποκάλ. 20:6) Όσον αφορά αυτούς που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος, ο Ιησούς Χριστός θα παύση να ενεργή γι’ αυτούς ως αρχιερεύς όταν θα έχουν λήξει τα χίλια χρόνια της βασιλικής του διακυβερνήσεως και όλοι οι άνθρωποι θα έχουν φερθή σε ανθρωπίνη τελειότητα επάνω στη γη. Για να μεταχειρισθούμε τους όρους της εικόνος της πόλεως του καταφυγίου, ο Ιησούς Χριστός θα «πεθάνη» τότε όσον αφορά αυτούς, δηλαδή, εγκαταλείπει την σκηνή ως ένας αρχιερεύς που εξαγοράζει την αμαρτία. Αυτές οι υπηρεσίες δεν θα χρειάζονται πια. Τότε έρχονται απ’ ευθείας κάτω από το χέρι του Θεού για ν’ αποδείξουν την τελεία αφοσίωσί των στη δικαιοσύνη για πάντα.—1 Κορ. 15:24-28· Ρωμ. 8:33· 6:7.
19. Ποια προειδοποίησις μας δίδεται;
19 Αν, όμως, ένας, ο οποίος στην ανθρωπίνη του ατέλεια διέφυγε στην πόλι του καταφυγίου, εγκατέλειπε την πόλι πριν από τον θάνατο του Αρχιερέως, θα εξετίθετο στον κίνδυνο θανάτου, στον κίνδυνο να εκτελεσθή από τον νόμιμο Εκδικητή του Αίματος, εφ’ όσον δεν θ’ απελάμβανε πια την ωφέλεια της απολυτρωτικής θυσίας του Αρχιερέως, Ιησού Χριστού. Αυτό είναι μια προειδοποίησις για μας. Μας δείχνει ότι οφείλομε να παραμείνωμε μέσα στην αντιτυπική πόλι καταφυγίου όσον καιρό απαιτεί η θεία προμήθεια. Αν θέλωμε να εξασφαλίσωμε την αιωνία σωτηρία μας, οφείλομε να παραμείνωμε μέσα στα όρια της στοργικής προμηθείας του Ιεχωβά Θεού, η οποία είναι συνταυτισμένη με την ορατή του οργάνωσι και της οποίας προΐσταται ο Αρχιερεύς του. Ας μη έχωμε την τάσι να εγκαταλείψουμε την προστατευτική και ισχυρή πόλι καταφυγίου για ν’ απολαύσωμε για λίγο διάστημα μια απατηλή ελευθερία η οποία μας εκθέτει σε αιώνιο θάνατο. Είναι αλήθεια ότι η παραμονή στην πόλι του καταφυγίου μάς επιβάλλει μερικούς περιορισμούς. Δεν είμεθα απολύτως ελεύθεροι να κάνωμε και να λέγωμε ό,τι μας αρέσει. Οφείλομε να υπακούωμε στο θέλημα του Θεού, να παραμένωμε κάτω από τον Λυτρωτή μας, Ιησού Χριστό τον Αρχιερέα, και αυτό σημαίνει ότι έχομε πλήρη ελευθερία να κάνωμε αυτό που είναι ορθό και καλό.
20. Ποια συμβουλή μας δίνει ο μαθητής Ιάκωβος;
20 Έτσι η προμήθεια της πόλεως του καταφυγίου στον αρχαίο Μωσαϊκό νόμο ομιλεί για το επείγον της ζωής ή θανάτου. Μας δίνει ένα σοβαρό μάθημα. Είναι ένα έγκαιρο μάθημα για μας οι οποίοι ζούμε μέσα σ’ αυτή την ένοχη αίματος ανθρωπίνη κοινωνία του εικοστού αιώνος. Μας δείχνει πώς ως άτομα μπορούμε ν’ αποφύγωμε τόσο την συλλογική ενοχή αίματος του κόσμου όσο και την θεία τιμωρία αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων που πλησιάζει. Ευτυχής είναι πράγματι εκείνος ο οποίος, όχι μόνο διαβάζει και ακούει ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού, αλλά τις εφαρμόζει αμέσως και επιμελώς στη ζωή του! Ο μαθητής Ιάκωβος λέγει: «Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς.»—Ιάκ. 1:22.