Ένας Αγρός που Παράγει Σίτο και Ζιζάνια
«Εξήγησον εις ημάς την παραβολήν των ζιζανίων του αγρού.»—Ματθ. 13:36.
1, 2. (α) Σχετικά με τη σπορά, πάνω σε ποιες αρχές μπορούμε να βασιστούμε; (β) Ποια παραβολή βασίζεται σ’ αυτές τις δυο αρχές;
«ΣΠΟΡΑ και θερισμός» αποτελούν έναν από τους κύκλους που ο Ιεχωβά Θεός ‘είπεν εν τη καρδία αυτού δεν θέλουσι παύσει’ «εν όσω μένει η γη». (Γέν. 8:21, 22) Μια συναφής βασική αρχή διατυπώθηκε από τον απόστολο Παύλο, όταν έγραψε: «Ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει.»—Γαλ. 6:7.
2 Με βάση αυτά τα θεμελιώδη γεγονότα, ένας γεωργός που είχε εργαστεί σκληρά σπέρνοντας καλό στάρι στον καιρό της σποράς ήταν βέβαιος ότι στον κατάλληλο καιρό θα απολάμβανε το θερισμό. Το ένα λογικά θ’ ακολουθούσε το άλλο. Έτσι, όταν οι εργάτες του στον αγρό τον πληροφόρησαν λίγο καιρό αργότερα ότι το χωράφι του παρήγε όχι μόνο στάρι αλλά και ορισμένα ζιζάνια, ήταν βέβαιος ότι κάποιος είχε ενεργήσει ύπουλα. Γνώριζε πολύ καλά τι είχε σπείρει: στάρι, και όχι ζιζάνια. Αυτή η νέα εξέλιξη απαιτούσε κάποια απόφαση. Οι εργάτες του υπόδειξαν άμεση δράση. Ήθελαν να ξερριζώσουν τα ζιζάνια ευθύς αμέσως, αλλά ο σοφός γεωργός μετρίασε την ανυπομονησία τους. Τους είπε να συγκρατηθούν, από φόβο μήπως καθώς ξερριζώνουν τα ζιζάνια πειράξουν και το στάρι. Ας αυξάνουν μαζί. Η εποχή του θερισμού θα ήταν ο κατάλληλος καιρός για να χωρίσουν το γνήσιο στάρι από το ψεύτικο.
3. Ποιες σπουδαίες εξελίξεις σχετικά με τη Βασιλεία εξεικόνισε ο Ιησούς, και ποιας περιόδου θα ήταν ένα σημάδι αυτό το διαχωριστικό έργο;
3 Αυτή η παραβολή χρησιμοποιήθηκε από τον Ιησού Χριστό για να εικονίσει ορισμένες εξελίξεις που θα συνέβαιναν στο έργο που αυτός είχε αρχίσει στη γη. Αυτή η σπορά είχε σκοπό να παραγάγει τον απαιτούμενο καρπό των αληθινών Χριστιανών που θα ενώνονταν μαζί του στην ουράνια κυβέρνηση που είναι γνωστή σαν «η βασιλεία των ουρανών». Έτσι προείπε ότι η καλή του σπορά θα νοθευόταν από τον εχθρό Σατανά τον Διάβολο. Ο αγρός θα παρήγε όχι μόνο τους επιθυμητούς σαν στάρι αληθινούς Χριστιανούς αλλά επίσης και μια συγκομιδή πλαστών Χριστιανών σαν τα ζιζάνια. Και οι δυο θα αφήνονταν ν’ αυξάνουν μαζί ως τον καιρό του θερισμού, οπότε θα γινόταν το έργο του διαχωρισμού. Επί πλέον αυτό το διαχωριστικό έργο θα ήταν ένα περαιτέρω χαρακτηριστικό των «εσχάτων ημερών», της «συντέλειας του αιώνος».—Ματθ. 13:24-30, 36-43· παράβαλε με Ματθαίος 24:3· 2 Τιμόθεον 3:1.
4. Γιατί αυτή η παραβολή θα πρέπει να μας ενδιαφέρει;
4 Ενδιαφερόσαστε να δείτε το τέλος του παρόντος πονηρού συστήματος; Θα επηρεαστείτε προσωπικά από την έκβαση του έργου του θερισμού; Και, παρεμπιπτόντως, μήπως η παραβολή του Ιησού παρέχει το κλειδί για την κατανόηση της ιστορίας της Χριστιανοσύνης διά μέσου των αιώνων; Ας δούμε.
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΙΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΖΙΖΑΝΙΩΝ
5, 6. (α) Γιατί η έκφραση «η βασιλεία των ουρανών» σ’ αυτή την παραβολή δεν μπορεί ν’ αναφέρεται στην ουράνια κυβέρνηση του Χριστού; (β) Σε τι, λοιπόν, αναφέρονται οι παραβολές για τη βασιλεία και τι εξεικονίζουν;
5 Στις ακτές της Θάλασσας της Γαλιλαίας, όχι μακρυά από το σπίτι που έμενε, ο Ιησούς άρχισε αυτή την παραβολή στους μαθητές του και σ’ ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που τους χαρακτήριζε η περιέργεια, λέγοντας: «Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον, όστις έσπειρε καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού· αλλ’ ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο εχθρός αυτού και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου και ανεχώρησεν. Ότε δε εβλάστησεν ο χόρτος και έκαμε καρπόν, τότε εφάνησαν και τα ζιζάνια.»—Ματθ. 13:24-26.
6 Μια γρήγορη ματιά μέσα από τις άλλες παραβολές της βασιλείας στο κεφάλαιο 13 του Ματθαίου μάς βοηθά να διαπιστώσουμε ότι η έκφραση «η βασιλεία των ουρανών» όπως χρησιμοποιείται σ’ αυτές τις παραβολές δεν μπορεί ν’ αναφέρεται στη συμπληρωμένη Μεσσιανική κυβέρνηση ή βασιλεία στους ουρανούς. Μπορεί κανείς να φανταστεί «ζιζάνια», «κακία» σαν ζύμη (εδάφιο 33· 1 Κορ. 5:8), ή ανθρώπους που παρομοιάζονται με κακά, άχρηστα «ψάρια» (εδάφια 47-50) να συμμετέχουν με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία; Δύσκολα! Άρα, αυτές οι παραβολές θα πρέπει ν’ αναφέρονται σε καλές και κακές εξελίξεις σχετικά με την εκλογή των μελλοντικών συντρόφων του Χριστού για τη «βασιλεία των ουρανών». Ιδιαίτερα, η παραβολή του σίτου και των ζιζανίων παριστάνει μια κατάσταση ανάμεσα σ’ εκείνους πάνω στη γη που ισχυρίζονται ότι έχουν κληθεί να βασιλεύσουν με τον Χριστό στη βασιλεία του. Αυτή η κατάσταση θα επιτρεπόταν για ένα διάστημα, πριν φερθεί στο τέλος της στο συμβολικό «θερισμό».
7, 8. (α) Ποιος είναι ο «Υιός του ανθρώπου»; (β) Ποιες άλλες προφητείες αναφέρουν τον «Υιόν του ανθρώπου» και εκείνους που συμβολίζονται από τον «καλό σπόρο»;
7 Ο ίδιος ο Ιησούς εξήγησε αργότερα τη συμβολική σημασία του «οικοδεσπότου», ή του «ανθρώπου όστις έσπειρε», «του αγρού αυτού», του «καλού σπόρου», «του εχθρού αυτού» και των «ζιζανίων». Η αφήγηση λέει: «Τότε αφήσας τους όχλους ήλθεν εις την οικίαν ο Ιησούς. Και προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί αυτού, λέγοντες· Εξήγησον εις ημάς την παραβολήν των ζιζανίων του αγρού. Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτούς· Ο σπείρων τον καλόν σπόρον είναι ο Υιός του ανθρώπου· ο δε αγρός είναι ο κόσμος· ο δε καλός σπόρος, ούτοι είναι οι υιοί της βασιλείας· τα δε ζιζάνια είναι οι υιοί του πονηρού· ο δε εχθρός, όστις έσπειρεν αυτά, είναι ο διάβολος».—Ματθ. 13:36-39.
8 Ο Ιησούς καθόρισε τον εαυτό του σαν «Υιόν του ανθρώπου». (Ματθ. 8:20· 25:31· 26:64) Είναι ενδιαφέρον ότι σε συνδυασμό με τη Βασιλεία ο Ιησούς προφητικά ονομάστηκε ο «υιός του ανθρώπου» σε μια όραση που έλαβε ο Δανιήλ. Η προφητεία εκείνη λέει: «Εις αυτόν [τον «υιόν του ανθρώπου»] εδόθη η εξουσία και η δόξα και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή.» Δείχνοντας ότι ο Υιός του ανθρώπου θα είχε συνάρχοντες μαζί του, η προφητική όραση λέει επίσης: «Και η βασιλεία και η εξουσία και η μεγαλωσύνη των βασιλειών των υπό κάτω παντός του ουρανού θέλει δοθή εις τον λαόν των αγίων του Υψίστου, του οποίου η βασιλεία είναι βασιλεία αιώνιος, και πάσαι αι εξουσίαι θέλουσι λατρεύσει και υπακούσει εις αυτόν.»—Δαν. 7:13, 14, 27.
ΣΠΟΡΑ «ΚΑΛΟΥ ΣΠΟΡΟΥ»
9. Ποιος είναι ο «αγρός», και γιατί ο Ιησούς έσπειρε «καλόν σπόρον» σ’ αυτόν;
9 Ο σκοπός για τον οποίον ο Ιησούς, ο «οικοδεσπότης» της παραβολής, σπέρνει «καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού» είναι να συνάξει μέσα από τον κόσμο τον απαιτούμενο αριθμό αυτών των «αγίων», ή «υιών της βασιλείας». Δίνεται η εξήγηση ότι αυτός ο «αγρός» είναι «ο κόσμος», δηλαδή ο κόσμος της ανθρωπότητας. Από τον καιρό της επίγειας διακονίας του Ιησού κι έπειτα, το ανθρώπινο γένος έγινε «αγρός» υπό καλλιέργεια, ένας θρησκευτικός αγρός όπου θα μπορούσε να σπαρεί και να καλλιεργηθεί ο «καλός σπόρος», ή «οι υιοί της βασιλείας». (1 Κορ. 3:9) Ο Ιησούς με ζήλο προετοίμασε το Ιουδαϊκό μέρος του «αγρού» στη διάρκεια των τρισήμισυ ετών της επίγειας διακονίας του. (Ματθ. 9:35-38) Κατόπιν, από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. κι έπειτα, φύτεψε «καλόν σπόρον», πρώτα ανάμεσα στους Ιουδαίους, και τελικά σε ολόκληρο τον κόσμο, ή «αγρό».—Πράξ. 1:8.
10. Τι πρόοδο έκανε το έργο της σποράς ανάμεσα στους Ιουδαίους και τους προσηλύτους;
10 Εξηγώντας τον «καλό σπόρο», ο Ιησούς είπε: «Ούτοι είναι οι υιοί της βασιλείας.» Οι πρώτοι απ’ αυτούς τους γεννημένους από το πνεύμα, χρισμένους «υιούς της βασιλείας» ήταν οι πιστοί απόστολοι του Ιησού και οι εκατό περίπου άλλοι μαθητές, άνδρες και γυναίκες, που έλαβαν το δώρο του αγίου πνεύματος την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ. (Πράξ. 1:13-15· 2:1-4) Την ίδια εκείνη μέρα, 3.000 περίπου άλλοι, Ιουδαίοι και προσήλυτοι, προστέθηκαν στη νεοϊδρυμένη Χριστιανική εκκλησία. (Πράξ. 2:5-11, 41) Ο Ιεχωβά ευλόγησε αυτό το έργο της σποράς και «προσέθετε καθημερινώς εις την εκκλησίαν τους σωζόμενους», ώστε σύντομα «έγεινεν ο αριθμός των ανδρών [πιθανόν χωρίς να υπολογιστούν οι γυναίκες] ως πέντε χιλιάδες.» Λίγο αργότερα, η αφήγηση προσθέτει: «Προσετίθεντο μάλλον πιστεύοντες εις τον Κύριον, πλήθη ανδρών τε και γυναικών.» (Πράξ. 2:47· 4:4· 5:14) Το έργο της σποράς προχωρούσε τώρα γοργά ανάμεσα στους Ιουδαίους και τους προσήλυτους.
11. Πώς προόδευσε η σπορά ανάμεσα στους Σαμαρείτες και τους μη Ιουδαίους;
11 Αφού φρόντισε να σπαρεί ο σπόρος στους Σαμαρείτες (Πράξεις, κεφ. 8), ο Σπορεύς Ιησούς, μέσω του αγίου πνεύματος, εξέτεινε το έργο της σποράς στους απερίτμητους μη Ιουδαίους ή Εθνικούς. (Πράξεις, κεφ. 10· 13:1-5, 46, 47) Μέσα σε λίγες δεκαετίες Χριστιανικές εκκλησίες ιδρύθηκαν από τη Βόρεια Αφρική ως τη Μαύρη Θάλασσα και από τη Βαβυλωνία ως την Ιταλία, αν όχι και μακρύτερα στα δυτικά. (Πράξ. 2:5-11· 1 Πέτρ. 5:13· Ρωμ. 15:24· Κολ. 1:5, 6, 23) Σαν αποτέλεσμα της γεμάτης ζήλο σποράς, ‘ο χόρτος εβλάστησε και έκαμε καρπόν.’—Ματθ. 13:26.
ΣΠΟΡΑ ΤΩΝ ΖΙΖΑΝΙΩΝ
12, 13. Ποιος είναι ο «εχθρός», και πώς έσπειρε ζιζάνια «ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι»;
12 Αλλά ζημιά ερχόταν κατά πόδας. Η παραβολή του Ιησού είχε προειδοποιήσει: «Ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο εχθρός αυτού [του Σπορέα] και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου και ανεχώρησεν. Ότε δε εβλάστησεν ο χόρτος και έκαμε καρπόν, τότε εφάνησαν και τα ζιζάνια.» (Ματθ. 13:25, 26) Ο Ιησούς προσδιόρισε ότι ο «εχθρός αυτού» ήταν «ο Διάβολος», που θα έκανε αυτή τη δολιοφθορά «ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι». Στη Γραφή ο «ύπνος» μπορεί να συμβολίζει το θάνατο ή την πνευματική υπνηλία. (Ματθ. 9:24· Ρωμ. 13:11· 1 Θεσ. 5:6) Αφού ο απόστολος Παύλος μίλησε για ‘το τελείωμα του δρόμου του,’ είπε στους πρεσβυτέρους από τη Χριστιανική εκκλησία της Εφέσου: «Εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, διά να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών. Διά τούτο αγρυπνείτε.»—Πράξ. 20:24-31.
13 Τα ιστορικά γεγονότα δείχνουν ότι «ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι» ο Σατανάς «ήλθε . . . και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου.» Όταν οι απόστολοι, που συλλογικά ‘ενεργούσαν σαν ο κωλύων’ ενάντια στην αποστασία, άρχισαν να κοιμούνται στο θάνατο, πολλοί Χριστιανοί πρεσβύτεροι απότυχαν να «αγρυπνούν». (2 Θεσ. 2:3, 6-8) Αφού έγιναν πνευματικά νωθροί, δεν προστάτευσαν τους «υιούς της βασιλείας» από τους ‘βαρείς λύκους’ που άρχισαν να μπαίνουν ανάμεσά τους. Αυτοί ήταν τα «ζιζάνια» που εσπάρησαν ανάμεσα στον «καλόν σπόρον». Αναφερόμενος στο τέλος της αποστολικής περιόδου που πλησίαζε, ο Ιωάννης, που πέθανε τελευταίος από τους άλλους αποστόλους, έγραψε: «Εσχάτη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα. Εξ ημών εξήλθον, αλλά δεν ήσαν εξ ημών· διότι εάν ήσαν εξ ημών, ήθελον μένει μεθ’ ημών· αλλά εξήλθον διά να φανερωθώσιν ότι δεν είναι πάντες εξ ημών.»—1 Ιωάν. 2:18, 19.
14. Τι πληροφορία δίνεται για το είδος του ζιζανίου που αναφέρεται στην παραβολή του Ιησού;
14 Ο Ιησούς δήλωσε: «Τα ζιζάνια είναι οι υιοί του πονηρού.» (Ματθ. 13:38) Στο βιβλίο του Φυσική Ιστορία της Βίβλου, ο Χ. Β. Τρίστραμ σχολιάζει για το είδος των ζιζανίων τα οποία αναφέρονται σ’ αυτή την παραβολή. Γράφει: «Τα ζιζάνια είναι τα ίδια με τα Αραβικά ζαουάν, από τα οποία προέρχεται η Ελληνική ονομασία, είναι το Λόλιουμ τεμουλέντουμ, ή η Γενειοφόρος Ήρα. . . . Είναι ένα είδος χόρτου σίκαλης, και είναι το μοναδικό είδος της οικογενείας του χόρτου του οποίου οι σπόροι είναι δηλητηριώδεις. Η προέλευση της λέξεως ζαουάν είναι από το ζαν, που σημαίνει ‘κάνω εμετό’, και το φάγωμα της ήρας φέρνει δυνατή ναυτία, σπασμούς, και διάρροια, που συχνά καταλήγει σε θάνατο. Το φυτό, έχει πλατύτερα φύλλα από τα περισσότερα αγριόχορτα, και είναι εντελώς όμοιο με το στάρι πριν εμφανιστούν τα στάχια.»
15. (α) Μήπως είναι τα «ζιζάνια» εκφυλισμένος «σίτος»; (β) Επομένως, για ποιο πράγμα είναι άμεμπτος ο «Υιός του ανθρώπου»;
15 Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα «ζιζάνια» δεν είναι, όπως μερικοί Ιουδαίοι Ταλμουδιστές και άλλοι πίστευαν κάποτε, ένα εκφυλισμένο είδος σταριού. Οι σπόροι του σταριού ποτέ δεν μεταβάλλονται σε ζιζάνια. Αυτό θα ήταν αντίθετο με τον αναλλοίωτο νόμο του Ιεχωβά: «Ας βλαστήση η γη χλωρόν χόρτον, χόρτον κάμνοντα σπόρον, και δένδρον κάρπιμον κάμνον καρπόν κατά το είδος αυτού.» (Γέν. 1:11, 12) Αυτό το επιστημονικό γεγονός απαλλάσσει τον «Υιόν του ανθρώπου,» Χριστόν Ιησούν, τον «σπορέα του καλού σπόρου», από οποιαδήποτε ευθύνη για ό,τι συνέβηκε στον «αγρόν αυτού». Ο «καλός σπόρος» που αυτός έσπειρε ποτέ δεν θα μεταβαλλόταν σε ζιζάνια. Μπορούσε μόνο να παραγάγει «σίτον», ή αληθινούς «υιούς της βασιλείας». Αυτό που αναπτύχθηκε αργότερα στον «αγρόν» του ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της εσκεμμένης και κακεντρεχούς σποράς από τον εχθρό του «ζιζανίων», ή «υιών του πονηρού».
16. Τι ιστορικό ενδιαφέρον έχει η παραβολή του «σίτου» και των «ζιζανίων»;
16 Έτσι, η παραβολή του Ιησού για τον «σίτον» και τα «ζιζάνια» βοηθάει πολύ να εξηγήσει την ιστορία της Χριστιανοσύνης διά μέσου των αιώνων. Τα ιστορικά γεγονότα δείχνουν ότι μετά το θάνατο των αποστόλων ο Σατανάς εισήγαγε ανάμεσα στις εκκλησίες των αληθινών Χριστιανών πολλά «ζιζάνια», «λύκους βαρείς» και «αντίχριστους», όπως ακριβώς ο Ιησούς, ο Παύλος, ο Ιωάννης και ο Ιούδας προείπαν. (Πράξ. 20:29· 2 Πέτρ. 2:1-3· 1 Ιωάν. 2:18· Ιούδα 4) Έγινε όπως ακριβώς δήλωσε ο Ιησούς: «Ότε δε εβλάστησεν ο χόρτος και έκαμε καρπόν, τότε εφάνησαν και τα ζιζάνια.»—Ματθ. 13:26.
17. Πότε έγιναν ιδιαίτερα φανερά τα «ζιζάνια»;
17 Αυτά τα «ζιζάνια» έγιναν ιδιαίτερα φανερά στη διάρκεια του δεύτερου και τρίτου αιώνα, στην περίοδο που οι λεγόμενοι εκκλησιαστικοί πατέρες άρχισαν να διδάσκουν αντιγραφικές διδασκαλίες όπως η έμφυτη αθανασία της ψυχής, ο πύρινος άδης και η Τριάδα. Πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους ήταν περισσότερο φιλόσοφοι παρά αληθινοί Χριστιανοί επίσκοποι πιστοί στις διδασκαλίες της Γραφής. Το αποκορύφωμα ήρθε στις αρχές του τέταρτου αιώνα, όταν ο ειδωλολάτρης Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ανάμιξε αυτή την αποστάτιδα Χριστιανοσύνη με την ειδωλολατρική θρησκεία της Ρώμης. Αυτή η κίβδηλη Χριστιανοσύνη, με τη μορφή της Ρωμαιο-Καθολικής, Ρωσικής Ορθοδόξου, Ελληνο-Ορθοδόξου και Προτεσταντικής ποικιλίας, παρήγαγε μια πλούσια σοδειά «ζιζανίων» όχι μόνο στη διάρκεια των περασμένων αιώνων αλλά και μέχρι το σημερινό καιρό.
«ΑΦΗΣΑΤΕ ΝΑ ΣΥΝΑΥΞΑΝΩΣΙΝ»
18. Σύμφωνα με την παραβολή του Ιησού, ποιες περαιτέρω εξελίξεις υπάρχουν;
18 Αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε παρά να ενοχλήσει τους «δούλους» του ‘Υιού του ανθρώπου’. Η παραβολή του Ιησού συνεχίζει: «Προσελθόντες δε οι δούλοι του οικοδεσπότου είπον προς αυτόν· Κύριε, καλόν σπόρον δεν έσπειρας εν τω αγρώ σου; Πόθεν λοιπόν έχει τα ζιζάνια; Ο δε είπε προς αυτούς· Εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο. Οι δε δούλοι είπον προς αυτόν· Θέλεις λοιπόν να υπάγωμεν και να συλλέξωμεν αυτά; Ο δε είπεν· Ουχί, μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια εκριζώσητε μετ’ αυτών τον σίτον. Αφήσατε να συναυξάνωσιν αμφότερα μέχρι του θερισμού, και εν τω καιρώ του θερισμού θέλω ειπεί προς τους θεριστάς· Συλλέξατε πρώτον τα ζιζάνια και δέσατε αυτά εις δέσμας διά να κατακαύσητε αυτά, τον δε σίτον συνάξατε εις την αποθήκη μου.»—Ματθ. 13:27-30.
19. Γιατί στενοχωρήθηκαν οι «δούλοι του οικοδεσπότου»;
19 Κατά πόσον αυτοί οι ανησυχήσαντες «δούλοι» (εδάφιο 27) είναι οι ίδιοι με τους «θεριστάς» (εδάφιο 30) ο Ιησούς δεν εξηγεί. Αν είναι, αυτό θα σήμαινε ότι οι άγγελοι είχαν στενοχωρηθεί από την άφθονη αύξηση των «ζιζανίων» στον αγρό του Κυρίου τους. (Ματθ. 13:39) Αυτοί οι «δούλοι» ρώτησαν αν θα έπρεπε να ξερριζώσουν αμέσως την ήρα, που συμβόλιζε τους «υιούς του πονηρού». (Ματθ. 13:38) Φοβήθηκαν μήπως αυτοί οι πλαστοί Χριστιανοί, ή τα «ζιζάνια», που σπάρθηκαν φθονερά από τον «εχθρό», τον Διάβολο, μπορούσαν να καταπνίξουν τον αληθινό «σίτον», τους γνήσιους «υιούς της βασιλείας».
20. Ποια απάντηση έδωσε ο «οικοδεσπότης» στους «δούλους» του, και πώς αυτό αποδείχθηκε ιστορικά;
20 Αλλά ο «οικοδεσπότης», ο «Υιός του ανθρώπου», δεν εξουσιοδότησε τους «δούλους» του να πάνε και να συλλέξουν τα «ζιζάνια», ή τους ψευδοχριστιανούς, διαχωρίζοντάς τους έτσι από τον «σίτον», τους αληθινούς Χριστιανούς. Είπε «Αφήσατε να συναυξάνωσιν αμφότερα μέχρι του θερισμού.» Κι έτσι φθάσαμε ώστε η αληθινή και η ψεύτικη Χριστιανοσύνη να συναυξάνουν στον «αγρό» ή «κόσμο», της ανθρωπότητας. Εν τούτοις, ο «θερισμός» έπρεπε να έρθει. Πότε; Και πώς αυτό επηρεάζει εσάς;
[Εικόνα στη σελίδα 16]
Το ζιζάνιο ‘ήρα’
Γνήσιος ‘σίτος’