Η είσοδος των Εθνικών στο πνευματικό έθνος απετέλεσε τον τρόπο με τον οποίον ο Θεός εσκόπευε να σώση όλον τον Ισραήλ, όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Διότι δεν θέλω να αγνοήτε αδελφοί το μυστήριον τούτο (διά να μη υψηλοφρονήτε), ότι τύφλωσις κατά μέρος έγεινεν εις τον Ισραήλ, εωσού εισέλθη το πλήρωμα των εθνών και ούτω πας Ισραήλ θέλει σωθή, καθώς είναι γεγραμμένον, θέλει ελθεί εκ Σιών ο λυτρωτής, και θέλει αποστρέψει τας ασεβείας από του Ιακώβ.»—Ρωμ. 11:25, 26.

Αν δεν παρείχετο σε όλους τους ανθρώπους γενικά η ευκαιρία ν’ αποτελέσουν μέρος του πνευματικού Ισραήλ, δεν θα μπορούσε να σωθή «πας Ισραήλ.» Γιατί; Λόγω της μη ανταποκρίσεως των φυσικών Ισραηλιτών, ο αριθμός των μελών του πνευματικού Ισραήλ δεν θα είχε συμπληρωθή στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Ο Ιεχωβά Θεός είδε ότι αυτό θα συνέβαινε και γι’ αυτό απεφάσισε να ληφθή το έθνος του πνευματικού Ισραήλ ανάμεσα από το ανθρώπινο γένος, δηλαδή ανάμεσα από Ιουδαίους και μη Ιουδαίους. Αυτό ήταν ένα «μυστήριον,» όπως μας λέγουν τα εδάφια Εφεσίους 3:5, 6: «Εν άλλαις γενεαίς [αυτό το μυστήριον] δεν εγνωστοποιήθη εις τους υιούς των ανθρώπων, καθώς τώρα απεκαλύφθη διά πνεύματος εις τους αγίους αυτού αποστόλους και προφήτας, να ήναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της επαγγελίας αυτού εν τω Χριστώ δια του ευαγγελίου.»

Φυσικά, πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι με το ν’ απορρίψη, ο Ιεχωβά τον φυσικό Ισραήλ ως εκλεκτό έθνος δεν απέκλεισε σε άτομα του έθνους εκείνου την ευκαιρία να συμφιλιωθούν μαζί του. Οι φυσικοί Ισραηλίται, μαζί με όλους τους άλλους ανθρώπους, αγοράσθηκαν με το πολύτιμο αίμα του Ιησού Χριστού. (1 Τιμ. 2:5, 6· Εβρ. 2:9) Επομένως, αυτοί οι φυσικοί Ισραηλίται ή Ιουδαίοι μπορούν να συμφιλιωθούν με τον Θεό ως αφοσιωμένοι μαθηταί του Υιού του. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος μπορούσε να λέγη: «Διότι εάν η αποβολή αυτών ήναι φιλίωσις του κόσμου, τι θέλει είσθαι η πρόσληψις αυτών, ειμή ζωή εκ νεκρών;»—Ρωμ. 11:15.

Είναι φανερό ότι όλος ο κόσμος των Εθνικών δεν θέλησε να συμφιλιωθή με τον Θεό και ούτε θα το κάμη αυτό ποτέ. Αλλιώς, δεν θα υπήρχε λόγος ν’ αναλάβουν δράσιν κατά των ασεβών ο Κύριος Ιησούς Χριστός και οι άγγελοί του. Αλλ’ αυτή η δράσις θ’ αναληφθή. Διαβάζομε: «Επειδή είναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ανταποδώση θλίψιν εις τους όσοι σας θλίβουσιν εις εσάς δε τους θλιβομένους άνεσιν μεθ’ ημών, όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν, και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· οίτινες θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης της δυνάμεως αυτού.» (2 Θεσσ. 1:6-9) Είναι αξιοσημείωτον ότι οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης υπέστησαν θλίψεις από τα χέρια Ιουδαίων και μη Ιουδαίων. (Πράξ. 17:5-9) Επομένως, δεν υπάρχει βάσις για να ισχυρισθούμε ότι όλοι οι Ιουδαίοι θα μεταστραφούν και ότι συνεπώς μόνον οι μη Ιουδαίοι θα υποστούν κατάκρισι από τα χέρια του Ιησού Χριστού.

Έως τότε που θα εκτελεστή αυτή η θεία κρίσις, τόσον οι Ιουδαίοι όσο και οι μη Ιουδαίοι έχουν την ευκαιρία να συμφιλιωθούν με τον Θεό. Μέλη του πνευματικού Ισραήλ που είναι ακόμη στη γη και ένας ‘πολύς όχλος’ άλλων αφοσιωμένων δούλων του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του Ιησού Χριστού θα επιζήσουν από την εκτέλεσι κρίσεως. (Αποκάλ. 7:2, 3, 9-17) Έτσι ολόκληρο το έθνος του πνευματικού Ισραήλ θα σωθή· τίποτα δεν θα εμποδίση εκείνο το έθνος από το να έχη τον πλήρη προκαθωρισμένο αριθμό των μελών του.

Πραγματικοί Αφρικανοί Χριστιανοί

● Οι μάρτυρες έχουν διωχθή σε μερικές Αφρικανικές χώρες λόγω της πολιτικής των ουδετερότητος. Ποια είναι η στάσις των άλλων Αφρικανικών «Χριστιανικών» εκκλησιών σχετικά με την ουδετερότητα; Ο Μπάρτζες Καρρ, γενικός γραμματεύς της Παναφρικανικής Διασκέψεως των Εκκλησιών, λέγει, σύμφωνα με την εφημερίδα Ποστ-Γκαζέτ του Πίτσμπουργκ, ότι «η διάσκεψις υποστηρίζει ‘κάθε αγώνα εκτός από τη σαδιστική σκληρότητα’ στους ένοπλους αγώνες εναντίον των λευκών κυβερνήσεων της Νοτίου Αφρικής και της Ροδεσίας. . . . ‘Όλοι θέλουν να επιρρίψουν επάνω μας την κατηγορία της βίας. Δεν γνωρίζουν, μήπως, ότι η Πρεσβυτεριανή Εκκλησία στην Αμερική υποστήριξε τη βίαιη επανάστασι εδώ; Ήταν το Βάλλυ Φορτζ πάρτυ για τσάι;’» Και όμως, με ασυνέπεια, υπαινίσσεται όχι τους οπαδούς της θρησκείας του, αλλά τους μάρτυρες του Ιεχωβά ότι είναι ανατρεπτικοί. Προσθέτει: «Η Παναφρικανική Διάσκεψις των Εκκλησιών δεν πρόκειται να πη ότι οποιαδήποτε εθνική κυβέρνησις έχει άδικο όταν αντιμετωπίζη αποφασιστικά κάποιον όμιλο που απειλεί·. . . τα εθνικά σύμβολα.» Αφού παραθέτει τη φανατισμένη δήλωσι του Καρρ, η εφημερίς του Πίτσμπουργκ ορθώς προσθέτει: «Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται να χαιρετήσουν τη σημαία οποιασδήποτε κυβερνήσεως, διότι λέγουν ότι η πραγματική υποταγή τους είναι στη ‘Βασιλεία του Χριστού.’ Τηρούν, όμως, αυστηρά τους πολιτικούς νόμους.»