Ταπεινότης—Μια Βοήθεια για Υπομονή

ΕΝΑΣ ΒΙΒΛΙΚΟΣ λόγιος γνωστός παγκοσμίως είχε δαπανήσει τις πρώτες πρωινές ώρες, μαζί με μερικούς ταξιδιώτες συντρόφους, εξετάζοντας τα ερείπια της Ιεριχώ. Αφού επέστρεψαν στο ξενοδοχείο τους, τους εσέρβιραν ένα αργοπορημένο πρόγευμα, στο οποίον ο υπηρέτης άρχισε να σερβίρη το φαγητό αρχίζοντας από την κάτω άκρη του τραπεζιού. Όταν οι πιατέλλες έφθασαν στο επάνω μέρος του τραπεζιού ήσαν άδειες. Ο λόγιος περίμενε υπομονητικά, ατάραχος, ωσότου ο υπηρέτης τελικά έφερε κι άλλο φαγητό. Πώς μπόρεσε ο άνθρωπος αυτός να περιμένη τόσο υπομονητικά αφού πράγματι θα ταίριαζε γι’ αυτόν να σερβιρισθή πρώτος; Λόγω της ταπεινότητός του.

Το να είναι κανείς υπομονητικός, όπως ήταν ο άνθρωπος αυτός, σημαίνει να είναι βραδύς σε οργή, να είναι μακρόθυμος, να διατηρήται ήρεμος, να μη χάνη την ψυχική του διάθεσι λόγω δυσχερών συνθηκών. Η υπομονή συμβάλλει στην ειρήνη και την αρμονία. Μια Αραβική παροιμία λέγει: «Η υπομονή είναι το κλειδί της χαράς, αλλά η βιασύνη είναι το κλειδί της λύπης.» Επειδή όλοι είμεθα ατελείς, οι γυναίκες χρειάζεται να είναι υπομονητικές με τους συζύγους των, οι σύζυγοι με τις γυναίκες των, οι γονείς με τα παιδιά τους, οι διδάσκαλοι με τους μαθητάς των, οι επίσκοποι μ’ εκείνους που βρίσκονται υπό την ευθύνη τους.

Σήμερα η ανυπομονησία είναι κοινό σφάλμα, διότι ο καθένας φαίνεται ότι είναι βιαστικός. Εκτός αυτού, υπάρχει πάρα πολλή υπερηφάνεια και φιλοδοξία, που κάνουν πολλούς να είναι ανυπόμονοι μ’ εκείνους που φαίνονται να τους αργοπορούν στο δρόμο τους για να φθάσουν στην κορφή. Τέτοια άτομα θα έκαναν καλά να σκεφθούν τη Ρωσική παροιμία: «Το μέλλον ανήκει σ’ αυτόν που γνωρίζει πώς να περιμένη.»

Σοφά ο Λόγος του Θεού μάς συμβουλεύει να είμεθα υπομονητικοί, να είμεθα μακρόθυμοι: «Μακροθυμήσατε λοιπόν αδελφοί, . . . στηρίξατε τας καρδίας σας.» «Η αγάπη υπομένει,» μας λέγει η Γραφή. Γιατί; Διότι «η αγάπη δεν επαίρεται, δεν αυθαδιάζει.» Επίσης, διαβάζομε ότι «ο καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, υπομονή.»—Ιακ. 5:7, 8· 1 Κορ. 13:4, Νέα Αγγλική Βίβλος· Γαλ. 5:22.

Μεγάλη βοήθεια για την υπομονή είναι η ταπεινότης. Αυτό είναι φανερό από τους θεοπνεύστους λόγους του Βασιλέως Σολομώντος: «Καλύτερος ο μακρόθυμος παρά τον υψηλόφρονα.» (Εκκλ. 7:8) Με άλλα λόγια, εκείνος που είναι υψηλόφρων δεν είναι υπομονητικός· και αφού είναι έτσι, έπεται ότι η ταπεινοφροσύνη είναι ουσιώδης για υπομονή.

Ο Λόγος του Θεού μάς λέγει ότι το υψηλόφρον ή υπερήφανο άτομο δεν σκέπτεται ορθά. (Ρωμ. 12:3) Έχει λίγη υπομονή στις σχέσεις του με τους άλλους. Η διανοητική του στάσις είναι: «Γιατί πρέπει εγώ να περιμένω τους άλλους;» «Γιατί πρέπει εγώ να δέχομαι τις ενοχλήσεις και τους θυμούς που προκαλούνται από τη βλακεία και την ιδιοτέλεια των άλλων;» «Για ποιον με πέρασαν;» Μακρυά από το να είναι βραδύς σε οργή και υπομονητικός, ο υπερήφανος είναι ταχύς στο να εκφράζη δυσαρέσκεια.

Σε αντίθεσι με αυτό, η ταπεινότης μάς βοηθεί να είμεθα υπομονητικοί, επειδή μας κάνει πρόθυμους να είμεθα εξυπηρετικοί στους άλλους. Αν είμεθα ταπεινοί, δεν θα παίρνωμε τον εαυτό μας πολύ σοβαρά, δεν θα αναμένωμε πάρα πολλά από τους άλλους, ούτε θ’ αναμένωμε ειδική μεταχείρισι ή ειδική εκτίμησι. Θα εκτιμούμε ότι όλοι διαφέρομε ως προς τις ικανότητες και ότι συχνά θέτομε σε δοκιμασία την υπομονή των άλλων· έτσι θα είμεθα ανεκτικοί.

Η Βίβλος μάς λέγει ότι ο Ιεχωβά Θεός έδειξε υπομονή πολλούς αιώνες ναι, χιλιετηρίδες. Αληθινά υπήρξε υπομονητικός με την ανθρώπινη φυλή όπως αποδείχθηκε αυτό από την πολιτεία του με το έθνος Ισραήλ: «Ο Ιεχωβά . . . παρήγγειλε διά χειρός των απεσταλμένων αυτού, εγειρόμενος πρωί και εξαποστέλλων,» εωσότου με δίκαιη αγανάκτησι έπρεπε να ενεργήση. Υπομονητικός; Ναι, περίμενε υπομονητικά αιώνες, προτού τιμωρήση το έθνος εκείνο για την πονηρή του απιστία με το να τους αφήση να οδηγηθούν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα.—2 Χρον. 36:15, 16.

Ο Ιεχωβά Θεός είναι επίσης βραδύς σε οργή, δηλαδή υπομονητικός, με αυτή την παρούσα πονηρή γενεά. Από πολύν καιρό είχε αρκετούς λόγους για να καταστρέψη αυτόν τον διεφθαρμένο παλαιό κόσμο. Αλλά μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι βραδύνει να εκπληρώση τις υποσχέσεις του για να θέση τέρμα στην πονηρία. Εν τούτοις, δεν βραδύνει· απλώς, «μακροθυμεί . . . μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.» (2 Πέτρ. 3:9) Εφόσον η ταπεινότης και η υπομονή συμβαδίζουν, μπορεί να λεχθή ότι ο Ύψιστος, ο Υπέρτατος Κύριος του Σύμπαντος, είναι ταπεινός; Ναι, μπορεί, μάλιστα όπως μας λέγει ο Λόγος του: «Τις ως ο Ιεχωβά ο Θεός ημών; Ο κατοικών εν υψηλοίς· ο συγκαταβαίνων διά να επιβλέπη τα εν τω ουρανώ και τα εν τη γη· ο εγείρων από του χώματος τον πτωχόν.» Και όπως ο Ψαλμωδός Δαβίδ εβεβαίωσε: «Και έδωκας εις εμέ την ασπίδα της σωτηρίας σου, . . , και η αγαθότης (ταπεινότης, ΜΝΚ) σου με εμεγάλυνε.»—Ψαλμ. 113:5-7· 18:35.

Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, απέδειξε ωραία αυτή την αρχή, ότι η ταπεινότης και η υπομονή συμβαδίζουν, με τις σχέσεις του προς τους αποστόλους του. Αναμφιβόλως αυτοί έθεσαν υπό δοκιμασίαν την υπομονή του επανειλημμένως με την έλλειψι εκ μέρους των πνευματικής ωριμότητος, με τις μικροπρεπείς αντιζηλίες τους, με τη βραδύτητα ν’ αντιλαμβάνωνται. Αλλ’ έχασε ποτέ ο Ιησούς την ψυχική του διάθεσι στη συμπεριφορά του μαζί τους; Μάλλον, υπομονητικά εξηγούσε με παραδείγματα τα μαθήματα που ήθελε να μάθουν. (Λουκ. 9:46-48) Και ήταν ταπεινός; Βεβαιότατα ήταν, όπως μάλιστα έδειξε με το να πλύνη τα πόδια των αποστόλων του. Πράγματι, η προφητεία του Ζαχαρία προέλεγε ότι θα ήταν ταπεινός.—Ζαχ. 9:9· Ιωάν. 13:4-15.

Η Βίβλος επίσης μας λέγει για την υπομονή των πιστών δούλων του Θεού στο παρελθόν. Αναφορικά μ’ αυτούς, διαβάζομε: «Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Κυρίου.» Και όλοι τους ήσαν ταπεινοί, άλλως ο Ιεχωβά Θεός δεν θα μπορούσε να τους χρησιμοποιή, διότι ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.»—Ιακ. 5:10· 1 Πέτρ. 5:5.

Προσπαθείτε λοιπόν να είσθε ταπεινοί. Πραγματικά, κανένας δεν θα έπρεπε να σκέπτεται για τον εαυτό του υψηλότερο απ’ ό,τι πρέπει να σκέπτεται. (Ρωμ. 12:3) Όλοι μας κάνομε σφάλματα, χρησιμοποιούμε πτωχή κρίσι, αμαρτάνομε. (1 Βασ. 8:46) Δυνατόν να εξέχωμε σε μερικούς τομείς άλλοι εξέχουν από άλλες απόψεις. Η σοφή πορεία είναι να προσέχη κανείς τη συμβουλή: «Μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.» Αν έχωμε αυτή την ταπεινή διανοητική στάσι, δεν θα έχωμε καμμιά δυσκολία στο να είμεθα υπομονητικοί με τους άλλους.—Φιλιππ. 2:3.