Πρεσβύτεροι Εκκλησιών—‘Προΐστασθε Καλώς’!

«Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής.»—1 Τιμ. 5:17.

 1. Στο φως του εδαφίου Παροιμίαι 11:14, ποια αξία έχει το να υπάρχουν πρεσβύτεροι για να προΐστανται μεταξύ του λαού του Θεού;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ που συναθροίζονται για κάποιον ευγενικό σκοπό ή έργο συνήθως έχουν κάποιον που προΐσταται στις υποθέσεις των. Όταν αυτό γίνεται με καλό τρόπο, μπορεί να δοθή κατάλληλη κατεύθυνσις σ’ αυτούς, με αποτέλεσμα την πρόοδο και την εκτέλεσι των πραγμάτων. Αλλιώς, θα χάσουν τον στόχο τους και θα αποτύχουν. Το εδάφιο Παροιμίαι 11:14 το διατυπώνει αυτό ως εξής: «Όπου δεν είναι κυβέρνησις, ο λαός πίπτει· εκ του πλήθους δε των συμβούλων προέρχεται σωτηρία.» Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ως ένας ωργανωμένος λαός μ’ ένα θείο σκοπό και έργο, εκτιμούν τη λήψι κατευθύνσεων και συμβουλών από τους πιστούς πρεσβυτέρους που προΐστανται.

 2. Ποια ερωτήματα εγείρονται σχετικά με το άτομο που προΐσταται σε μια εκκλησία και πώς ξεκαθαρίζει το ζήτημα το εδάφιο 1 Τιμόθεον 5:17;

² Υπάρχουν τώρα πάνω από 40.000 εκκλησίες Μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ όλο τον κόσμο. Μολονότι κάθε εκκλησία έχει έναν διορισμένο «προεδρεύοντα επίσκοπο,» μήπως αυτός έχει το αποκλειστικό προνόμιο να προΐσταται; Τι θα λεχθή για τους άλλους πρεσβυτέρους που αποτελούν το πρεσβυτέριο; Όλοι αυτοί πρέπει ν’ αναγνωρίζουν τι παραγγέλλει ο Λόγος του Θεού γι’ αυτούς στο εδάφιο 1 Τιμόθεον 5:17: «Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής, μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.» Εκεί όπου μια εκκλησία έχει αρκετούς διωρισμένους πρεσβυτέρους, ο καθένας απ’ αυτούς έχει το προνόμιο να προΐσταται σε διάφορες δραστηριότητες.

 3. Από ποιες απόψεις ένας πρεσβύτερος που προΐσταται σε μια εκκλησία διαφέρει από ένα πατέρα που προΐσταται του οίκου του;

³ Με ποια έννοια, όμως, οι πρεσβύτεροι ‘προΐστανται καλώς’; Όχι με την ίδια εξουσία με την οποία οι πατέρες προΐστανται στα οικογενειακά ζητήματα. Οι οικογενειάρχαι καλούνται κατά καιρούς να λάβουν τελικές αποφάσεις σε διάφορα ζητήματα που επηρεάζουν και διέπουν τις συζύγους και τα τέκνα των. Εν τούτοις, οι πρεσβύτεροι δεν ασκούν τέτοια εξουσία. Δεν ασκούν δικαιώματα κεφαλής, είτε ατομικά είτε ως σώμα, επάνω στην εκκλησία. Η θέσις της κεφαλής της εκκλησίας ανήκει στον Ιησού Χριστό. (Κολ. 1:18) Αυτός αναφέρεται επίσης στην επιστολή 1 Κορ. 11:3 ως «η κεφαλή παντός ανδρός,» ενώ ‘κεφαλή της γυναικός είναι ο ανήρ.’ Υπάρχει λοιπόν διαφορά μεταξύ του να προΐσταται κανείς σε μια εκκλησία του λαού του Θεού και του να ασκή εξουσία κεφαλής μέσα στην οικογένεια.

 4. Έχοντας υπ’ όψιν τις Γραφικές ευθύνες που έχουν οι πρεσβύτεροι, γιατί είναι κατάλληλο να ‘προΐστανται’ τα άτομα αυτά σε μια εκκλησία;

⁴ Η λέξις «προΐσταμαι» σημαίνει περισσότερα από το να προεδρεύη κανείς. «Προΐσταμαι» κατά γράμμα σημαίνει «ίσταμαι προ» και, επομένως, ηγούμαι, οδηγώ, διευθύνω, φροντίζω για τους άλλους. Πόσο κατάλληλα εφαρμόζεται αυτό στους πρεσβυτέρους τους οποίους θεωρούμε ως «προεστώτας» (αναλαμβάνοντας την ηγεσία ΜΝΚ) μεταξύ μας καθώς οδηγούν και διδάσκουν στις συναθροίσεις μας και κατευθύνουν τη δράσι της υπηρεσίας μας (Εβρ. 13:7, 13) ποιμαίνουν ή φροντίζουν για την πνευματική ευημερία μας (1 Πέτρ. 5:2, 3)· και μας προστατεύουν από οτιδήποτε θα έθετε σε κίνδυνο τη σχέσι μας με την εκκλησία και προ πάντων με τον Ιεχωβά Θεό! (Ιωάν. 10:11-15) Σ’ όλα αυτά εκείνοι προσπαθούν ν’ ακολουθήσουν τη συμβουλή και το παράδειγμα του ‘καλού ποιμένος,’ του Ιησού Χριστού.

Η ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ ΚΑΘΩΣ ΠΡΟΪΣΤΑΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ

 5. Πώς η προτροπή του Παύλου στο εδάφιο Ρωμαίους 12:8 επηρεάζει, τη στάσι ενός πρεσβυτέρου στο να προΐσταται;

⁵ Ποια είναι η στάσις που πρέπει να καλλιεργή κάθε πρεσβύτερος για να εκπληρώνη κατάλληλα την ευθύνη του; Στην επιστολή προς Ρωμαίους 12:8 ο Παύλος προτρέπει: «Ο προϊστάμενος ας προΐσταται μετ’ επιμελείας,» για να διδάξη, να διαφωτίση, να ενθαρρύνη ή να υποβοηθήση τους αδελφούς του. Δείχνει ενδιαφέρον για τον τρόπο με τον οποίον διεξάγει αυτά τα καθήκοντα και πρέπει να διερωτηθή: ‘Τι μπορώ να κάνω για να προΐσταμαι επιμελώς και με καλό τρόπο;’

 6. (α) Τι πρέπει να κάνη ο επίσκοπος Θεοκρατικής Σχολής για να δείξη ότι προΐσταται «μετ’ επιμελείας»; (β) Τι οφέλη αποκομίζουν οι σπουδασταί ατομικώς;

⁶ Το να είναι κανείς «επιμελής» σημαίνει όχι μόνο να είναι ειλικρινής, αλλά και να προσέχη τι κάνει. Παραδείγματος χάριν, εκείνος που φροντίζει για τη Θεοκρατική Σχολή γνωρίζει ότι δεν μπορεί να χειρίζεται τα καθήκοντα του μ’ έναν αμελή τρόπο. Πρέπει να δείχνη ενδιαφέρον για κάθε σπουδαστή και να δίνη προσοχή στις ιδιαίτερες ανάγκες του. Γιατί; Διότι θέλει να προοδεύση ο σπουδαστής. Πολλοί νέοι που μετέχουν τώρα στη Σχολή έχουν ανάγκη προσωπικής υποβοηθήσεως. Μερικοί είναι βραδείς ή συνεσταλμένοι· άλλοι στερούνται μορφώσεως ή καλής ικανότητος για ανάγνωσι ή έχουν άλλα προβλήματα. Ο επίσκοπος της Θεοκρατικής Σχολής εργαζόμενος «επιμελώς» θα διακρίνη πρόοδο στους σπουδαστάς καθόσον αυτοί ανταποκρίνονται στη συμβουλή και στην κατεύθυνσι. Αυτό θ’ αντανακλάται στα σχόλια τους στις συναθροίσεις και σε μια πιο αποδοτική υπηρεσία στον αγρό.

 7. (α) Όταν ένας πρεσβύτερος διεξάγη τη μελέτη της Σκοπιάς ή τη μελέτη βιβλίου εκκλησίας, τι περιλαμβάνει το να προΐσταται; (β) Η κατανόησις αυτών που λέγουν τα εδάφια Ψαλμός 25:4, 5 και Παροιμίαι 16:9 βοηθεί έναν πρεσβύτερο να έχη υπ’ όψιν ποιους αντικειμενικούς σκοπούς όταν διδάσκη;

⁷ Οι πρεσβύτεροι που προΐστανται στη μελέτη Σκοπιάς και στη μελέτη βιβλίου εκκλησίας πρέπει να έχουν υπ’ όψιν αυτές τις ίδιες αρχές. Δεν είναι απλώς οδηγοί με την έννοια ότι απευθύνουν απλώς ερωτήσεις και καλούν τους παρόντας στο ακροατήριο ν’ απαντήσουν. Το να προΐστανται μ’ έναν επιμελή τρόπο απαιτεί να κρατούν τη μελέτη ενδιαφέρουσα και ζωντανή, τονίζοντας τα κυριώτερα Γραφικά εδάφια, φροντίζοντας να γίνεται κατάλληλη εφαρμογή αυτών των εδαφίων και βοηθώντας όλους να διακρίνουν την πρακτική αξία των σπουδαίων σημείων που καλύπτονται. Αν μερικοί διστάζουν να λάβουν μέρος, ένας προσωπικός λόγος ενθαρρύνσεως μπορεί να είναι αρκετός για να τους κάνη ν’ αρχίσουν να δίνουν σχόλια στις συναθροίσεις. Εκείνοι που προΐστανται πρέπει να προσπαθήσουν να γίνουν πιο αποδοτικοί διδάσκαλοι, αποσκοπώντας να φθάσουν στις καρδιές, υποκινώντας έτσι τους αδελφούς να βαδίζουν στην οδό του Ιεχωβά και να παρέχουν Γραφική κατεύθυνσι προς τον σκοπό αυτό.—Ψαλμ. 25:4, 5· Παροιμ. 16:9.

ΠΡΟΪΣΤΑΣΘΕ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ

 8. (α) Γιατί πρέπει όλοι μας να καταβάλλωμε προσπάθεια να καλλιεργούμε ταπεινοφροσύνη; (β) Πώς η ταπεινοφροσύνη και οι ‘εμπιστευτικές συνομιλίες’ βοηθούν τους πρεσβυτέρους;

⁸ Ο απόστολος Πέτρος, αφού συμβουλεύει τους πρεσβυτέρους να ποιμαίνουν το ποίμνιο, θίγει και κάτι που πρέπει όλοι να το προσέχωμε. «Πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην· . . . Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ.» (1 Πέτρ. 5:5, 6) Η ταπεινοφροσύνη υποβοηθεί τους πρεσβυτέρους ιδιαίτερα στην επικοινωνία και στις σχέσεις των μεταξύ τους. Κάθε πρεσβύτερος πρέπει να εξετάζη για να διαπιστώνη αν παρουσιάζη αληθινά ζωτικές πληροφορίες όταν ανακύπτουν ζητήματα για συζήτησι. Οι πρεσβύτεροι που συμβουλεύονται ο ένας τον άλλον τυγχάνουν σεβασμού από τους ομοίους των και από όλη την εκκλησία. Η συχνή επικοινωνία και τα ‘συμβούλια’ (εμπιστευτικές συνομιλίες, ΜΝΚ) για τα συμφέροντα του ποιμνίου φέρνουν πρακτικά αποτελέσματα. Αλλιώς, εκείνο που είχε αρχικά σχεδιασθή μπορεί να μη διεξαχθή τόσο καλά αν οι πρεσβύτεροι δεν τηρούν επαφή μεταξύ των για να βλέπουν πώς προχωρούν τα πράγματα ως προς την εκπλήρωσί τους. Αυτό τονίζεται στις Παροιμίες 15:22: «Όπου συμβούλων δεν υπάρχει οι σκοποί ματαιώνονται· εν δε τω πλήθει των συμβούλων στερεώνονται.» Η ταπεινοφροσύνη προλειαίνει τον δρόμο για στενώτερους δεσμούς μεταξύ των πρεσβυτέρων και ομαλώτερες σχέσεις με όλη την εκκλησία.

 9. (α) Πώς ο χειρισμός της αλληλογραφίας από τον προεδρεύοντα επίσκοπο επηρεάζει την επικοινωνία με τους πρεσβυτέρους; Με την εκκλησία; (β) Τι προκύπτει όταν ο προεδρεύων επίσκοπος εκπληρώνη κατάλληλα τον ρόλο του σ’ αυτό το ζήτημα;

⁹ Ιδιαίτερα ο επίσκοπος που υπηρετεί ως προεδρεύων, πρέπει να διατηρή μια ισορροπημένη άποψι. Πρέπει να φροντίζη ώστε εκείνα που αποφασίζονται από το πρεσβυτέριο να τηρούνται. Η επικοινωνία δεν πρέπει να ενθαρρύνεται μόνο στις συναθροίσεις πρεσβυτέρων. Πρέπει να υπάρχη μια φυσική επιθυμία να τηρούν αλλήλους ενημερωμένους στα ζωτικά ζητήματα που επηρεάζουν τους αδελφούς και το έργο συνολικά. Αυτό απαιτεί να χειρίζεται ο προεδρεύων επίσκοπος όλη την αλληλογραφία με το τμήμα, με τις επιτροπές συνελεύσεων, με τους περιοδεύοντας επισκόπους ή πρεσβυτέρους των άλλων εκκλησιών. Μετά την ανάγνωσι της αλληλογραφίας, θα φροντίση ώστε τα ζητήματα που απευθύνονται σε όλο το πρεσβυτέριο να διαβασθούν όσο το δυνατόν ταχύτερα. Οι πληροφορίες που στέλλονται στην εκκλησία πρέπει να διαβάζωνται πλήρως. Σ’ αυτό ο προεδρεύων δεν μπορεί να δείχνη επιπολαιότητα ή αμέλεια. Είναι αδύνατο να τα χειρίζεται όλα μόνος του, και γι’ αυτό ζητεί τη βοήθεια των άλλων πρεσβυτέρων για να γίνουν όσα είναι αναγκαία. Κάθε πρεσβύτερος έχει το διωρισμένο σ’ αυτόν έργο, αλλά όλοι συνεργάζονται. Εκεί όπου πρόκειται για μεγαλύτερα ζητήματα, ο προεδρεύων δεν ενεργεί μονομερώς, αλλά συμβουλεύεται και τους άλλους πρεσβυτέρους είτε σε μια επίσημη είτε σε μια ανεπίσημη συνάθροισι του πρεσβυτερίου. (Παροιμ. 18:1) Αυτό καταλήγει στο να υπάρχη καλή τάξις με αποτέλεσμα να δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στην πνευματικότητα των αδελφών και στο έργο της Βασιλείας γενικά.

10. (α) Πώς θα μπορούσε να θυσιασθή η ενότης της εκκλησίας, όπως ο Παύλος προειδοποίησε στην επιστολή προς Γαλάτας 5:15, 25, 26; (β) Όπως τονίζεται στην επιστολή προς Ρωμαίους κεφάλαιο 12, Φιλιππησίους κεφάλαιο 2 και Εφεσίους κεφάλαιο 4, ποιες ιδιότητες πρέπει με προσοχή να καλλιεργούν οι πρεσβύτεροι;

¹⁰ Κατά καιρούς, μπορεί να υπάρχη κάποιος μέσα στο πρεσβυτέριο που θέλει να προβάλη τον εαυτό του πάνω από τους άλλους. Αν αναπτυχθή ένα ανταγωνιστικό πνεύμα ή αν υπάρχη ήδη, αυτό προδίδει έλλειψι ταπεινοφροσύνης. Ένας πρεσβύτερος μπορεί να έχη μεγάλη ιδέα για τις προσωπικές του απόψεις και να φρονή ότι δεν είναι ανάγκη να τεθούν κάτω από την κρίσι του πρεσβυτερίου. Αν αυτός επιζητήση να υποστηρίξη αυτές τις απόψεις του παίρνοντας με το μέρος του και άλλους, είναι πιθανόν να θυσιασθή η ενότης της εκκλησίας. (Γαλ. 5:15, 25, 26) Για ν’ αποφεύγωνται τέτοιες τάσεις, κάθε πρεσβύτερος πρέπει συνεχώς να εξετάζη τον εαυτό του, προσέχοντας «να μη φρονή υψηλόφρονα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή.» (Ρωμ. 12:3, 10) Για να προΐστανται καλώς όλοι οι πρεσβύτεροι πρέπει να ‘κοπιάζουν,’ αλλά και να φροντίζουν να το κάνουν αυτό με το ορθό ελατήριο, με μια ζωντανή επιθυμία να βοηθήσουν το ποίμνιο με κάθε ταπεινοφροσύνη.—Φιλιππ. 2:5-8, 14-18· Εφεσ. 4:1-3.

Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΒΟΗΘΕΙ ΣΤΗ ΛΥΣΙ ΔΙΑΦΟΡΩΝ

11. (α) Εξηγήστε πώς οι διάφορες γνώμες μπορούν να είναι εξυπηρετικές κατά καιρούς. (β) Στις συναθροίσεις των οι πρεσβύτεροι πώς πρέπει να εκφράζονται, αλλά τι πρέπει ν’ αποφεύγουν;

¹¹ Υπάρχουν περιπτώσεις που εγείρονται ζητήματα στα οποία υπάρχουν διχασμένες γνώμες. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικό παρελθόν και πείρες και γι’ αυτό είναι φυσικό ν’ αποκομίζουν διαφορετικά συμπεράσματα. Οι διάφορες γνώμες μπορούν να παράσχουν μια ενδιαφέρουσα βάσι για εξέτασι των απόψεων του καθενός και για εξέτασι της ορθότητός των. Ένα άτομο μπορεί να πιστεύη ότι η προσωπική του παρουσίασις σχετικά μ’ ένα ζήτημα φαίνεται ευλογοφανής και ορθή και, εν τούτοις, όπως μας υπενθυμίζει το εδάφιο Παροιμίαι 18:17, «ο αντίδικος αυτού έρχεται και εξελέγχει αυτόν,» με μια πιο αντικειμενική προσέγγισι και με Γραφικά επιχειρήματα. Αυτό θα εφηρμόζετο βέβαια σε μια συζήτησι μεταξύ πρεσβυτέρων, όπου αυτός ο τρόπος ενεργείας απαιτείται για τη λύσι κάποιου ζητήματος ή προβλήματος που επηρεάζει την πνευματική ευημερία των αδελφών μας. Είναι λοιπόν φυσικό να έχουν οι πρεσβύτεροι ειλικρινείς διαφορές γνώμης εκεί όπου δεν υπάρχει σαφής αρχή ή κατευθυντήριος γραμμή. Στις συναθροίσεις των πρέπει να εκφράζονται ελεύθερα, αλλά χωρίς λογομαχίες, ‘οργή και δισταγμούς.’—1 Τιμ. 2:8.

12. (α) Καθώς θα εξετάσωμε την αφήγησι των Πράξεων κεφάλαιο 15, ποια πράγματα πρέπει ν’ αναζητήσουμε και να μάθωμε; (β) Ποια ήταν η φύσις και το μέγεθος του προβλήματος που περιγράφεται στις Πράξεις 15:1, 2;

¹² Πολλά μπορούμε να μάθωμε για την αξία της ταπεινοφροσύνης και τους παράγοντας εκείνους που χρησιμεύουν για την επίλυσι αμφισβητήσεων αν εξετάσωμε αυτό που έγινε σε μια συνάθροισι των αποστόλων και πρεσβυτέρων του πρώτου αιώνος. Η αφήγησις βρίσκεται στις Πράξεις κεφάλαιον 15. Στην Αντιόχεια της Συρίας ο Παύλος και ο Βαρνάβας «ήσαν παραδεδομένοι εις την χάριν του Θεού δια το έργον, το οποίον εξετέλεσαν.» (Πράξ. 14:26) Αλλ’ όταν επέστρεψαν εκεί από την πρώτη ιεραποστολική περιοδεία τους, συνήντησαν ένα πρόβλημα: «Τινές κατελθόντες από της Ιουδαίας εδίδασκον τους αδελφούς, ότι εάν δεν περιτέμνησθε κατά το έθος του Μωυσέως, δεν δύνασθε να σωθήτε. Γενομένης λοιπόν αντιστάσεως και συζητήσεως ουκ ολίγης υπό του Παύλου και Βαρνάβα προς αυτούς, ενέκριναν να αναβή ο Παύλος και ο Βαρνάβας και τινές άλλοι εξ αυτών προς τους αποστόλους και πρεσβυτέρους εις Ιερουσαλήμ περί του ζητήματος τούτου.» (Πράξ. 15:1, 2) Αυτό ήταν ένα μεγάλο δογματικό ζήτημα που προξενούσε σημαντική αναταραχή στους αδελφούς. Έπρεπε να λυθή.

13. Στις Πράξεις 15:7, πώς πρέπει να κατανοήσωμε τη χρήσι της εκφράσεως ‘πολλή συζήτησις’;

¹³ Κατάλληλα, το πρόβλημα ετέθη υπό την προσοχή των υπευθύνων πρεσβυτέρων της Ιερουσαλήμ. Η Βιβλική αφήγησις μας λέγει εκείνο που έλαβε χώρα. Μολονότι υπήρχαν διαφορές απόψεων στην αρχή, τελικά απεφάσισαν «ομοθυμαδόν.» (Πράξ. 15:25) Αλλά, σύμφωνα μ’ αυτά που λέγει το εδάφιο Πράξεις 15:7, δεν είναι αλήθεια ότι έγινε ‘πολλή συζήτησις’ στη συνάθροισι; Η λέξις «συζήτησις» (από το σύνθετο ρήμα συν-ζητώ) σχετίζεται με το ρήμα «ζητώ»· αυτό δείχνει ότι για να βρεθή η αλήθεια, ή ο καλύτερος τρόπος ενεργείας, απαιτείται επιμελής προσπάθεια για έρευνα του ζητήματος—ερωτήσεις, εξέτασις των πραγμάτων για να επιτευχθή έτσι ένα ορθό συμπέρασμα. Μ’ αυτή τη σκέψι υπ’ όψιν, μπορούμε να διαβάσουμε την συζήτησι μ’ ενδιαφέρον, παρατηρώντας πώς κατευθύνθηκαν οι εξελίξεις από το άγιο πνεύμα.

14, 15. (α) Τι εξέθεσαν ο Πέτρος, κατόπιν ο Παύλος και ο Βαρνάβας και τελικά ο Ιάκωβος, στη συζήτησι του ιστορικού εκείνου συμβουλίου; (β) Ποιοι παράγοντες ωδήγησαν στην ‘ομοφωνία’ που επετεύχθη τότε;

¹⁴ «Μετά δε πολλήν συζήτησιν,» ο Πέτρος αφηγήθηκε την πείρα του, το πώς δηλαδή χρησιμοποιήθηκε από τον Ιεχωβά για ν’ ανοίξη την οδό για τους Εθνικούς ν’ ακούσουν το ευαγγέλιο. Ήγειρε το ερώτημα αν ήταν λογικό να επιβληθούν βάρη σ’ αυτούς τους εθνικούς πιστούς εφόσον η παρ’ αξίαν αγαθότης του Θεού μέσω του Ιησού Χριστού είναι εκείνη που καθιστά δυνατή τη σωτηρία. Κατόπιν, παρατηρήστε την ευσεβή σιωπή που μνημονεύεται στο δωδέκατο εδάφιο όταν ο Παύλος και ο Βαρνάβας προσέθεσαν τη δική των μαρτυρία. Αυτοί οι περιοδεύοντες απόστολοι (που είχαν σταλή από την εκκλησία της Αντιοχείας) είχαν λάβει απόδειξι της ευλογίας του Θεού με ‘πολλά σημεία και τέρατα’ καθώς εκήρυτταν μεταξύ των εθνών. Αυτό υπεστήριξε την πρότασι του Πέτρου για το τι έπρεπε να γίνη.—Πράξ. 15:7-12.

¹⁵ Τότε ο Ιάκωβος εζήτησε να τον ακούσουν. Ανέφερε τα λόγια των προφητών, όπως αναγράφονται στα εδάφια Αμώς 9:11, 12, που συμφωνούσαν με ό,τι είχε αφηγηθή ο Πέτρος και επιβεβαίωσε όσα επετέλεσε το πνεύμα του Θεού μέσω του Παύλου και του Βαρνάβα. Ο Ιάκωβος είχε έτσι την υποστήριξι των Γραφών και του πνεύματος του Θεού για την απόφασί του. Από την ισχυρή εκείνη θέσι πρότεινε να γράψουν στους Εθνικούς εκείνους πιστούς που μετεστράφησαν προς τον Θεό και να τους αναφέρουν ποιες ήσαν πράγματι οι απαιτήσεις του Θεού γι’ αυτούς. Οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι κατέληξαν έτσι σε ομοφωνία. Ένα αντιλεγόμενο ζήτημα ελήφθη με κάθε ταπεινοφροσύνη.—Πράξ. 15:13-29.

16. Μολονότι μπορεί ένας να έχη διαφορετική άποψι σ’ ένα σημείο_; ποιο πνεύμα πρέπει να επικρατή μεταξύ των πρεσβυτέρων και μέσα στην εκκλησία;

¹⁶ Αν δεν είναι δυνατή μια ‘ομοφωνία’ μέσα σ’ ένα πρεσβυτέριο, εκείνος που έχει διαφορετική άποψι δεν πρέπει να θιγή γι’ αυτό που αποφασίσθηκε, δείχνοντας ένα πνεύμα δυσαρέσκειας. Αυτός πρέπει να εξακολουθήση να ‘κοπιάζη’ μαζί με όλο το πρεσβυτέριο. Η εκκλησία θα διατηρήση έτσι την εμπιστοσύνη της στους πρεσβυτέρους, γνωρίζοντας ότι όλοι εργάζονται με ενότητα. Οι πρεσβύτεροι, εργαζόμενοι «μετά πάσης ταπεινοφροσύνης» θα ενισχύσουν τον θεσμό της ειρήνης.—Εφεσ. 4:2, 3.

17. Ποια ορθή συμβουλή πρέπει να έχουν υπ’ όψι οι νεώτεροι και οι παλαιότεροι στα χρόνια όταν γίνεται συνάθροισις πρεσβυτέρων και γιατί:

¹⁷ Όταν οι πρεσβύτεροι συνέρχονται, οι νεώτεροι ιδιαίτερα πρέπει να ακούουν με προσοχή τους παλαιοτέρους στα χρόνια και πιο πεπειραμένους στη Χριστιανική ζωή κατανοώντας έτσι αυτό που λέγει το εδάφιο Παροιμίες 16:31: «Η πολιά είναι στέφανος δόξης, ευρισκομένη εν τη οδώ της δικαιοσύνης.» Από την άλλη πλευρά, οι παλαιότεροι ή πιο ηλικιωμένοι πρεσβύτεροι πρέπει ν’ αναγνωρίζουν ότι ένας νεώτερος μπορεί να έχη την ορθή άποψι για κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα. Η ουσία λοιπόν βρίσκεται στην ορθή σοφία που εκφράζεται και όχι κατ’ ανάγκην στην ηλικία του ομιλητού. Οι νεώτεροι, όμως, όταν εκφράζονται πρέπει να σέβωνται την ηλικία των άλλων, όπως και ο Τιμόθεος έδειξε ασφαλώς σεβασμό στον Παύλο για τις συμβουλές του, και όπως ο Ελιού ήσκησε έλεγχο στον εαυτό του, και ζήτησε τη σειρά του να μιλήση, από σεβασμό για την ηλικία των άλλων.—1 Τιμ. 5:1, 19· Ιώβ 32:6-9.

18. Μολονότι οι απόστολοι εφρόντιζαν για ωρισμένες ‘χρείες,’ όπως δείχνουν τα εδάφια Πράξεις 6:1-6, σε τι έδωσαν μεγαλύτερη έμφασι;

¹⁸ Μολονότι οι πρεσβύτεροι μπορεί να δαπανούν πολύν χρόνο σε μερικές συναθροίσεις με προβλήματα που συνδέονται με την Αίθουσα Βασιλείας ή άλλες ‘χρείες’ πρέπει, εν τούτοις, να θεωρούν αυτά τα ζητήματα ως δευτερεύοντα, σε σύγκρισι με άλλα σπουδαιότερα πράγματα που επηρεάζουν την πνευματικότητα του ποιμνίου. (Πράξ. 6:1-6· Φιλιππ. 1:9, 10) Μ’ αυτόν τον τρόπο θα προΐστανται καλώς.

19. (α) Σε αντίθεσι με τον τρόπο που φέρονται οι κοσμικοί άρχοντες στους ανθρώπους, ποια είναι η μεταξύ μας διευθέτησις σύμφωνα με τη συμβουλή του Ιησού και του Παύλου; (β) Ποια είναι τα οφέλη που προέρχονται από πρεσβυτέρους που προΐστανται καλώς;

¹⁹ Παρατηρώντας τη θλιβερή σύγχυσι αυτού του κόσμου, πόσο ευγνώμονες είμεθα για τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας του Ιεχωβά σε όλον τον κόσμο που προΐστανται καλώς! Το ανθρώπινο γένος αναζητεί μια διέξοδο στα προβλήματα του, οι άρχοντες του το ‘κατακυριεύουν’ αντί να ηγούνται μ’ ένα στοργικό, υποβοηθητικό και ευχάριστο τρόπο. (Ματθ. 20:25-27) Μεταξύ μας έχομε πνευματικώς ωρίμους ανθρώπους που είναι παραδείγματα στο ποίμνιο και τους οποίους σεβόμεθα καθώς προΐστανται σε μας. (1 Θεσσ. 5:12, 13) Αυτό δεν το κάνει ένας οποιοσδήποτε μέσα στην εκκλησία, στην πόλι, στη χώρα, ή σ’ ένα τμήμα του κόσμου χωριστά, αλλά όλοι οι πρεσβύτεροι, μέσα στον ανατεθειμένο σ’ αυτούς κύκλο ενεργειών, έχουν την ευθύνη να προΐστανται. Με τη στοργική βοήθεια και κατεύθυνσι που παρέχεται απ’ αυτό το πλήθος των συμβούλων, το έργο διακηρύξεως της βασιλείας και μαθητεύσεως προχωρεί σε μια επιτυχή εκπλήρωσι. Η εκκλησία είναι ενοποιημένη στις προσπάθειες της κάτω από την εποπτεία πρεσβυτέρων που προΐστανται καλώς, Έτσι, ευθυγραμμιζόμεθα περισσότερο με την ηγεσία του Ιησού Χριστού, προς δόξαν του Ιεχωβά.