Ωφελούμενοι από την Υποταγή στις Εξουσίες

«Θέλεις δε να μη φοβήσαι την εξουσίαν; πράττε το καλόν, και θέλεις έχει έπαινον παρ’ αυτής.»​—Ρωμ. 13:3.

1, 2. (α) Έπαινο από ποια πηγή δεν χρειάζονται οι Χριστιανοί μάρτυρες για να πράττουν το ορθόν, και όμως σε ποιες περιστάσεις προήλθε από εκεί, και γιατί; (β) Ποια περίπτωσις τούτου υπήρξε το 1958 στην Αμερική;

Ο ΕΠΑΙΝΟΣ, που δίδεται από τις ‘υπερέχουσες εξουσίες’ του κόσμου τούτου σε κείνους, οι οποίοι πράττουν το καλόν, ενθαρρύνει την αγαθοεργία. Ο έπαινος απ’ αυτή την πηγή δεν χρειάζεται για κείνους, που υπακούουν στον λόγον του Θεού, ώστε να τους παρακινή σε αγαθά έργα. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά δεν επιζητούν άμεσα τον έπαινο από τις κοσμικές εξουσίες για να καυχώνται γι’ αυτόν ή απλώς για να ευαρεστούν ανθρώπους, που κατέχουν υψηλή θέσι επάνω στη γη. Εν τούτοις, πολιτικοί άρχοντες ή αξιωματούχοι μπορεί οικειοθελώς να επαινέσουν μέλη των εκκλησιών των μαρτύρων του Ιεχωβά, ιδιαίτερα αν, ομαδικώς ή ως μια συνέλευσις, τηρούν ορθή διαγωγή, ηθική, ευπρέπεια κι ευταξία. Σήμερα οι κοσμικοί άνθρωποι δείχνουν έλλειψι αυτών των πραγμάτων, κι έτσι ο λαός του Θεού, αντιπαραβαλλόμενος, λάμπει φωτεινότερα και κερδίζει έπαινο.

² Ένα παράδειγμα τούτου ήταν την 1η Αυγούστου 1958, οπότε ο Αμερικανός Γερουσιαστής του Όρεγκον, Ριχάρδος Λ. Νοϋμπέργκερ, ανέγνωσε στη Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών την εξαίρετη έκθεσι της ημέρας εκείνης, όπως εδημοσιεύθη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης προς επαίνον των μαρτύρων του Ιεχωβά, που είχαν συγκεντρωθή τότε σε διεθνή συνέλευσι στο Στάδιο Γιάγκη και στο Πόλο Γκράουντς της Νέας Υόρκης. Έπειτα ο Γερουσιαστής έκαμε να εγγραφή η έκθεσις αυτή στις σελίδες Α 6907, Α 6908 των Αρχείων του Κογκρέσου της δευτέρας συνόδου του 85ου Κογκρέσου.

 3. Ποιες άλλες περιπτώσεις τέτοιου επισήμου επαίνου υπάρχουν, όπως στην περίπτωσι της Σχολής Γαλαάδ το 1953;

³ Τα σωματεία των ξενοδόχων κι οι επιτροπές πολιτών ομιλούν ευφήμως για τους μάρτυρας του Ιεχωβά, για τη Χριστιανική των διαγωγή στις μεγάλες συνελεύσεις. Οι κρατικές υπηρεσίες μάλιστα στέλνουν κι επιθεωρητάς για να μελετήσουν πράγματα όπως η τεχνική ομαδικής σιτίσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά. Τον Μάιο του 1953, δέκα έτη μετά την ίδρυσι της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, η Σχολή αυτή ανεγνωρίσθη επισήμως από το Γραφείον Εκπαιδεύσεως των Ηνωμένων Πολιτειών, που βρίσκεται στην Ουάσιγκτον, D.C.,a επειδή παρείχε εκπαίδευσι ισοβάθμια μ’ εκείνη που παρέχουν τα κοσμικά επιστημονικά κολλέγια και άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αυτή η κυβερνητική ενέργεια, που ήταν μια ένδειξις επαίνου, υπεβοήθησε την επίτευξι εισδοχής στην Αμερική σπουδαστών για τη Σχολή Γαλαάδ από ξένες χώρες, έναντι των οποίων υπάρχει αναλογία μεταναστεύσεως, για να παραμείνουν στην Αμερική αρκετόν καιρό, ώστε να συμπληρώσουν τις σπουδές των.

 4. Γιατί το Ρωμαίους 13:4 λέγει στους Χριστιανούς να εξακολουθούν να πράττουν το καλό που είναι άξιο επαίνου;

⁴ Οι Μάρτυρες επιζητούν έπαινον από τον Θεό των Ιεχωβά μάλλον παρά από ανθρώπους. Γιατί, λοιπόν, να εξακολουθούν να κάνουν το καλό που φέρνει έπαινο κι από την πολιτική ακόμη «εξουσία»; Το εδάφιο Ρωμαίους 13:4 απαντά: «Επειδή ο άρχων [ή εξουσία, Κείμενον] είναι του Θεού υπηρέτης [διάκονος, Κείμενον] εις σε προς το καλόν. Εάν όμως πράττης το κακόν, φοβού· διότι δεν φορεί ματαίως [η εξουσία] την μάχαιραν· επειδή [όχι Θεός, αλλά] του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.»

 5. Πώς η Περσική κυβέρνησις, ως «εξουσία», εχρησίμευσε ως «διάκονος του Θεού» για το Ιουδαϊκό υπόλοιπο και τον ναό των;

⁵ Πριν από τη Χριστιανική εποχή, ο Βασιλεύς Κύρος της Περσίας ήταν ένας διάκονος του Ιεχωβά για το καλό των Ιουδαίων, που ήσαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα. Ο Κύρος, ως διάκονος του Θεού, άφησε το πιστό υπόλοιπο των Ιουδαίων να επιστρέψη στην Ιερουσαλήμ για ν’ ανοικοδομήση τον ναό και ν’ αποκαταστήση εκεί τη λατρεία του Ιεχωβά. Στο διάταγμά του περί απελευθερώσεως ο Κύρος είπε σχετικά με τον Ιεχωβά Θεό: «Και αυτός προσέταξεν εις εμέ να οικοδομήσω εις αυτόν οίκον εν Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία.» (2 Χρον. 36:22, 23· Έσδρας 1:1-4) Ως αυτόν τον βαθμό ο Κύρος ήταν «διάκονος του Θεού», όχι, βέβαια, ότι ο Κύρος ήταν τώρα ένας προσήλυτος Ιουδαίος. Ύστερ’ από δώδεκα χρόνια οι Ιουδαίοι που είχαν επιστρέψει χρειάσθηκε να προκαλέσουν έρευνα στα επίσημα κρατικά αρχεία για ν’ απαλλαγούν από την παρεμπόδισι του έργου οικοδομήσεως του ναού των από τους γύρω των εχθρούς. Η έρευνα απέβη ευνοϊκή, η Περσική κυβέρνησις είπε σε κείνους, που παρενέβαλλαν εμπόδια, να σταματήσουν, και έτσι, σε τέσσερα χρόνια ο λαός του Θεού επεράτωσε τον ναό του.​—Έσδρας 5:17 έως 6:15.

 6. Πώς, αργότερα, η Περσική «εξουσία» υπεστήριξε το έργον του ναού και επίσης εμπόδισε την κατακρεούργησι του λαού του Θεού;

⁶ Αργότερα ο βασιλεύς της Περσίας έστειλε τον αντιγραφέα της Βίβλου Έσδρα στην Ιερουσαλήμ με μια εισφορά για τον οίκον του Ιεχωβά από τον βασιλέα και τους συμβούλους του και άρχοντας. Επίσης, έστειλε και μια επιστολή με οδηγίες που παρείχαν φορολογική ατέλεια στους ιερείς και άλλους αμέσους υπηρέτας του ναού. (Έσδρας 7:11, 24· 8:25-30) Επίσης, στις ημέρες της Βασιλίσσης Εσθήρ, ο Πέρσης βασιλεύς σύζυγός της ήταν υπηρέτης του Θεού στην εκτέλεσι του Αμάν, του εχθρού των Ιουδαίων. Εφρόντισε, επίσης, να πολεμήσουν οι Ιουδαίοι υπέρ της ζωής των υπό την Βασίλισσαν Εσθήρ και τον εξάδελφο της Μαροδοχαίον ως τον νέον πρωθυπουργόν της Περσίας, και να φονεύσουν εκείνους που προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν τον κακό νόμο του Αμάν για να καταστρέψουν τον λαόν του Θεού.​—Εσθήρ 7:5 έως 9:17.

7, 8. (α) Μόνον όταν εκπληρώνη Βιβλική προφητεία ή εκτελή έναν προφητικό τύπο χρησιμεύει η κοσμική εξουσία ως «διάκονος του Θεού» στους Χριστιανούς; (β) Πώς μεταγενέστερες εξελίξεις στη διακονία του Παύλου δείχνουν αν η «εξουσία» είναι διάκονος για το καλό ή για το κακό;

⁷ Εντούτοις, μια κοσμική «εξουσία» ενεργεί ως διάκονος του Θεού στους Χριστιανούς για το καλό τους, όχι μόνον όταν η «εξουσία» εκπληρώνη Βιβλική προφητεία ή εκτελή έναν προφητικό τύπο, αλλά και στα καθημερινά, συνήθη πράγματα της ζωής. Οι Χριστιανοί, καθώς και όλοι οι άλλοι υπήκοοι ή πολίται, ωφελούνται από την κατάλληλη λειτουργία της κοσμικής «εξουσίας». Ποιος ήταν εκείνος, που απελευθέρωσε τον απόστολο Παύλο από τον Ιουδαϊκό όχλο στον ναό της Ιερουσαλήμ; Η Ρωμαϊκή φρουρά της κοσμικής εξουσίας. Ποιος ήταν εκείνος, που μετέφερε τον Παύλο κρυφά από την Ιερουσαλήμ στην Καισάρεια για να ματαιώση μια Ιουδαϊκή συνωμοσία προς εξόντωσίν του; Ποιον επεκαλέσθη ο Παύλος​—τον Ιουδαίον αρχιερέα ή μια Εθνική εξουσία; Ποιος ήταν εκείνος, που έστειλε ατμοπλοϊκώς δωρεάν τον Παύλο από την Καισάρεια στη Ρώμη, για να δώση μαρτυρία στη Ρώμη; Ποιος ήταν εκείνος, που εφρόντισε ώστε να μη φονευθή ο Παύλος με τους άλλους δεσμίους στο πλοίο προτού ναυαγήση; Ποιος ήταν εκείνος, που επρονόησε ώστε ο Παύλος να παραμένη «εν ιδιαίτερα μισθωτή οικία», στην οποία να κρατήται ως δέσμιος στη Ρώμη αναμένοντας δίκην ενώπιον του Καίσαρος Νέρωνος; Πάντοτε ήσαν όργανα της Ρωμαϊκής «εξουσίας».​—Πράξ. 21:31 έως 28:31.

⁸ Και, σύμφωνα με την παράδοση η ίδια η Ρωμαϊκή εξουσία ήταν εκείνη, που ηθώωσε τον Παύλον από τις Ιουδαϊκές συκοφαντίες και τον κατέστησε ικανό να επιτύχη «εις την απολογίαν, και εις την βεβαίωσιν του ευαγγελίου.» (Φιλιππησ. 1:7) Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ερωτούμε, τίνος διάκονος ήταν η Ρωμαϊκή εξουσία, του Θεού διάκονος ή του Διαβόλου; Ήταν η «εξουσία» διάκονος για το καλό ή για το κακό ως προς τη Χριστιανική υπόθεσι;

9, 10. (α) Με ποια έννοια δεν πρέπει να θεωρηθή ότι η «εξουσία» γίνεται «διάκονος του Θεού»; (β) Επειδή είναι «υπηρέτης εις σε προς το καλόν», ποια ωφέλεια μπορούν να λάβουν οι Χριστιανοί από την «εξουσία»;

⁹ Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η «εξουσία» προσηλυτίζεται στη Χριστιανοσύνη ώστε να γίνη ένας αφιερωμένος, βαπτισμένος, κηρύττων διάκονος του Θεού. Όχι, όπως κι ο Βασιλεύς Κύρος δεν έγινε Ιουδαίος, δηλαδή ένας από τους αφιερωμένους του Ιεχωβά κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο. Αλλ’ η «εξουσία» μπορεί να χρησιμεύση για καλό, όπως και προωρίζετο· δικαιούμεθα δε να επωφεληθούμε απ’ αυτό για καλό αν παραμένωμε νομοταγείς.

¹⁰ Μήπως δεν προσφεύγομε στις εξουσίες της χώρας για να μας αποδώσουν κάποιο καλό σε περιπτώσεις, που τα δίκαιά μας παραβιάζονται από εχθρούς; Σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις οι εξουσίες αυτές υπήρξαν διάκονοι για το καλό μας, έτσι δεν είναι; Γιατί να προσφύγομε καν σ’ αυτές, αν δεν ήσαν τεταγμένες να μας κάνουν καλό ή αν δεν επρόκειτο να βγη κανένα καλό απ’ αυτές; Ακόμη και υπέρ του κηρύγματος της βασιλείας του Θεού, το οποίον σε πολλές περιπτώσεις μερικοί κρατικοί λειτουργοί κατεδίωξαν, οι μάρτυρες του Ιεχωβά επεκαλέσθησαν την «εξουσία» για τον ορθό χειρισμό της καταστάσεως, που μας επηρέαζε δυσμενώς. Γιατί θα επρεπε να το κάμωμε αυτό, αν η «εξουσία» δεν ήταν πραγματικά και ουσιαστικά τεταγμένη για να διακονή αγαθά και οφέλη σε όλους τους ανθρώπους, σε όλους όσοι είναι κατώτεροι από τις ‘υπερέχουσες εξουσίες’ η ‘ανώτερες εξουσίες’;

ΔΙΩΓΜΟΣ ΑΠΟ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ

11. Τι μπορεί να λεχθή για την «εξουσία», όταν ένα άτομο ευρισκόμενο σ’ εξουσία διαστρέφη τα πράγματα και διακονή κακά σ’ εμάς;

¹¹ Κατά καιρούς, η «εξουσία», αντί να ενεργήση ως ένας διάκονος για το καλό μας, μετεστράφη στο να μας προξενήση κακά ακριβώς διότι είμεθα μάρτυρες του Ιεχωβά. Μας κατεδίωξε και απηγόρευσε το κήρυγμά μας και προσεπάθησε να μας εξοντώση. Τι θα λεχθή γι’ αυτό; Η ασεβής αυτή διαγωγή αποτελεί ιδιαίτερη ευθύνη εκείνου που κατέχει την «εξουσία», του ατόμου, που ασκούσε τότε την εξουσία. Αυτός θα τηρηθή προσωπικά παρά Θεού υπόλογος για την κατάχρησι εξουσίας, για τη διαστροφή της κατάλληλης, προσδιορισμένης λειτουργίας της εξουσίας.

12. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά ετόνισαν το γεγονός αυτό στο 1934, στο 1956 και στο 1957 στις συγκεντρώσεις των;

¹² Αυτό το γεγονός ετονίσθη στο Ψήφισμα που ενέκριναν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις 199 Περιφερειακές Συνελεύσεις των που έγιναν σε όλον τον κόσμο στα έτη 1956-1957 και το οποίον απηύθυναν στον τότε Ρώσο Πρωθυπουργό Νικολάι Α. Μπουλγκάνιν.b Ετονίσθη, επίσης, και στο Ψήφισμα που ενεκρίθη από 33.091 μάρτυρας του Ιεχωβά συγκεντρωμένους στη Βαλτιμόρη, Μαίρυλαντ, την 24η Αυγούστου 1957, και απηύθυνε το στον τότε δικτάτορα της Δομινικανής Δημοκρατίας, τον Αρχιστράτηγο Ραφαήλ Λ. Τρουγίλλο.c Τα ομοιότυπα τηλεγραφήματα, που εστάλησαν στον Εθνικοσασιαλιστή δικτάτορα της Γερμανίας, Αδόλφον Χίτλερ, την Κυριακή, 7 Οκτωβρίου 1934, από μάρτυρας του Ιεχωβά συγκεντρωμένους σε συνελεύσεις σε όλον τον κόσμο, έλεγαν μεταξύ άλλων: «Αποφύγετε τον περαιτέρω διωγμόν των μαρτύρων του Ιεχωβά· αλλιώς ο Θεός θα καταστρέψη και σας και το εθνικό σας κόμμα».d Όπως κατεφάνη απ’ αυτούς τους ανθρώπους, ανθρώπινοι δικτάτορες εγείρονται σε ισχύ, κάνουν κατάχρησι εξουσίας για ένα χρονικό διάστημα και πίπτουν, αλλ’ η «εξουσία» συνεχίζεται στα χέρια άλλων ανθρώπων.

13. Όσον αφορά τους ανθρωπίνους άρχοντας, πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έδειξαν φόβο και όμως έδειξαν σεβασμό;

¹³ Απ’ τον καιρό του Νεβρώδ, του άρχοντος της Βαβυλώνος στις ημέρες του Νώε, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν εφοβήθησαν το άτομο, τον άνθρωπο, έστω κι αν ήταν δικτάτωρ. Εφοβήθησαν τον Θεό. Εν τούτοις, εσεβάσθησαν την «εξουσία», την απρόσωπη εκείνη ιδιότητα, που κάνει την ισχύ να ενεργή στα χέρια ενός άρχοντος. Η εξουσία μεταχειρίζεται σκληρά τους κακοποιούς.

14. Ποια αιτία παρέχει το Ρωμαίους 13:4 για να δείχνωμε φόβο, και τι είναι η «μάχαιρα» που αναφέρεται εκεί;

¹⁴ Το εδάφιο Ρωμαίους 13:4 λέγει στους Χριστιανούς: «Εάν όμως πράττης το κακόν, φοβού διότι δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν.» Όχι απλώς το ξίφος, που έφερε κατ’ έθιμον ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ και οι υπ’ αυτόν ιθύνοντες σε ένδειξι του δικαιώματος των «ζωής και θανάτου»· αλλά την «μάχαιραν», που συμβολίζει την εξουσία θανατικής εκτελέσεως.

15. Πώς οι άρχοντες Ηρώδαι εχρησιμοποίησαν την «μάχαιραν», και τι αποδεικνύει αυτό για τη συμπεριφορά μας απέναντι των «εξουσιών»;

¹⁵ Όταν ο Βασιλεύς Ηρώδης Αντίπας απεκεφάλισε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, δεν εχρησιμοποίησε τη συμβολική «μάχαιρα» για καλό σκοπό, δεν την «χρησιμοποίησε ως «διάκονος του Θεού». Ναι, μπορούσε να τη χρησιμοποιήση, και την εχρησιμοποίησε, διότι δεν έφερε τη συμβολική μάχαιρα χωρίς ένα δικαιωματικό σκοπό υπ’ όψιν. Αυτός ο σκοπός ήταν ν’ αποκόπτη τους κακοποιούς· αλλά σ’ αυτή την περίπτωσι ο Ηρώδης Αντίπας έκαμε ακριβώς το αντίθετον. (Ματθ. 14:1-12) Επίσης, όταν ο Βασιλεύς Ηρώδης Αγρίππας Α΄ «εφόνευσε . . . δια μαχαίρας Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου», έκαμε κακή χρήσι της μαχαίρας που του εξεχώρησε η εξουσία του. (Πράξ. 12:1, 2) Αυτό, όμως, αποδεικνύει ότι δεν είναι ασφαλές να παίζη κανείς με την εξουσία τολμώντας να πράττη το κακό, διότι τότε παίζομε με την «μάχαιραν».

16. Αν πράττωμε το κακό, τι έχομε λόγο να φοβούμεθα που προέρχεται από την «εξουσία», και έτσι ως τι χρησιμεύει η εξουσία;

¹⁶ Αν ενεργούμε αντιχριστιανικά και κάνωμε ό,τι είναι κακό, έχομε λόγο να φοβούμεθα τιμωρίαν από εκείνον που έχει κοσμική εξουσία. Επειδή ο άρχων [ή εξουσία] είναι του Θεού υπηρέτης.» Με ποια έννοια σ’ αυτή την περίπτωσι; Ως «εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν», λέγει ο θεόπνευστος Παύλος. Το να είναι κάνεις εκδικητής είναι μια εκφοβιστική ιδιότης της εξουσίας, η οποία πρέπει να μας συγκρατή από το να πράττωμε το κακό. Ο Θεός δεν τιμωρεί έτσι απ’ ευθείας τον κακοποιούντα Χριστιανό, ή δεν αφήνει τα πράγματα ν’ αναμείνουν ως την ημέρα της κρίσεως στο μακρινό μέλλον, προτού επιφέρη κρίσι στον παραβάτη, που κάνει το κακό. Ο Θεός δεν χρειάζεται να ενεργήση απ’ ευθείας ή ν’ αναμείνη ως την επικείμενη ημέρα της κρίσεως. Έχει ήδη πρόχειρον τον «διάκονόν» του για ν’ αποδώση την οφειλόμενη ποινή.

17. Γιατί η χήρα της παραβολής του Ιησού επεκαλείτο επιμόνως τον άδικον κριτήν, και τι διευκρινίζει αυτό ως προς τις οδηγίες που δίδονται στα όργανα της εξουσίας όσον αφορά τη διαγωγή στο αξίωμα των;

¹⁷ Στην παραβολή του Ιησού περί του αδίκου κριτού, στο κατά Λουκάν 18:1-6, μια χήρα επεκαλείτο επιμόνως τον κριτή να κάμη εκδίκησι εναντίον του αντιδίκου της. Αν ο κριτής με την εξουσία του δεν ανεμένετο δίκαια να είναι ένας εκδικητής, γιατί να τον επικαλήται επιμόνως η χήρα; Ιδιαίτερα μάλιστα, εφόσον ο κριτής ήταν άδικος, χωρίς φόβον Θεού ή σέβας ανθρώπων. Ακριβώς όπως συμβαίνει μέσα στην οργάνωσι του Θεού, έτσι συμβαίνει κι έξω στην οργάνωσι του Σατανά: άτομα, που είναι σε εξουσία, έχουν τις οδηγίες των για ορθή διαγωγή στη θέσι που κατέχουν, βέβαια όχι οδηγίες για κακή, άδικη διαγωγή. Αλλιώς, πώς θ’ απεβλέπαμε σε κάποιο επίγειο όργανο της εξουσίας για βοήθεια; Πώς θα μπορούσαμε να το πράξωμε αυτό, αν το όργανο της εξουσίας δεν ήταν εξουσιοδοτημένο να πράττη το ορθόν, να πράττη το καλόν, να ενεργή με δικαιοσύνη; Μερικά από τα αγαθά έργα, που αυτοί είναι εξουσιοδοτημένοι να πράττουν, βρίσκονται σε αρμονία με τον νόμο του Θεού και μπορούν να επιδοκιμασθούν από τη Χριστιανική συνείδησι.

18. Επάνω σε ποια βάσι μπορούσαν ο Δανιήλ και ο Μαροδοχαίος ο εξάδελφος της Βασιλίσσης Εσθήρ να λάβουν μέρος στη Βαβυλωνιακή και στην Περσική κυβέρνησι;

¹⁸ Πώς θα μπορούσε ο προφήτης Δανιήλ να λάβη μέρος στη Βαβυλωνιακή κυβέρνησι ή στην Περσική κυβέρνηση αν η μία ή η άλλη κυβέρνησις δεν είχε καμμιά εξουσία να πράττη το καλόν; Η Περσική κυβέρνησις επέτρεψε στον Δανιήλ, καθώς και στον Μαροδοχαίο, να πράττουν το καλόν, καίτοι αυτό απ’ ευθείας ωφελούσε τον λαόν του Ιεχωβά· επήνεσε μάλιστα και τον Δανιήλ και τον Μαροδσχαίο για τούτο. Επεδοκίμασε αυτές τις πράξεις των, διότι ήσαν αιχμάλωτοι δούλοι των κυβερνήσεων αυτών. Επαξίως επήλθε εκδίκησις στους διώκτας του Δανιήλ και της Βασιλίσσης Εσθήρ και του Μαροδοχαίου και των Ιουδαίων αδελφών των.

19. Πώς ο Θεός εχρησιμοποίησε Εθνικούς άρχοντας ως εκδικητήν του εναντίον των διεστραμμένων δέκα φυλών του βασιλείου του Ισραήλ;

¹⁹ Στους προ Χριστού αιώνες ο Θεός επέτρεψε σε Εθνικούς άρχοντας ή στις ‘υπερέχουσες εξουσίες’ να ενεργούν ως εκδικηταί του για την εκδήλωσι θείας οργής εναντίον του εκλεκτού του λαού λόγω των εθνικών αποτυχιών των απέναντί του. Σύμφωνα με τον Ησαΐα 9:8-17, ο Θεός εχρησιμοποίησε τον Βασιλέα Ρεσίν της Συρίας μαζί με τους Φιλισταίους για να ενεργήσουν ως εκδικητής του εναντίον του Εφραΐμ και των κατοίκων της Σαμάρειας, πρωτευούσης του Βορείου Ισραήλ. Σύμφωνα με τον Ησαΐα 10:5, 6, 15, ο Ιεχωβά έκαμε, επίσης, τον βασιλέα της Ασσυρίας ράβδον, με την οποία να ξυλοκοπή το διεστραμμένο εκείνο έθνος.

20. Πώς ο Θεός εχρησιμοποίησε Εθνικούς άρχοντας ως εκδικητήν του εναντίον του Ιούδα, την Αίγυπτο και τη Βαβυλώνα;

²⁰ Σύμφωνα με τους λόγους του Ιερεμία (25:8-11· 27:4-8), ο Ιεχωβά έκαμε τον Βασιλέα της Βαβυλώνος δούλον του, για να επιφέρη μέσω αυτού θεία εκδίκησι στο έθνος του Ιούδα και σε άλλα έθνη που εσχετίζοντο με τον Ιούδα. Ο βασιλεύς της Βαβυλώνος ήταν ως μάχαιρα του Θεού. (Ιεζ. 21:8-23) Ο Ιεχωβά έκαμε τον βασιλέα της Βαβυλώνος ως τον ξυλοκόπον του για να κατακόψη και καθυποτάξη την Αίγυπτο, η οποία είχε αναπτυχθή σαν ένα ρωμαλέο δένδρο. (Ιεζ. 31:2-14) Ο Βασιλεύς Κύρος της Περσίας έγινε ο «χρισμένος του Ιεχωβά για να ταπεινώση τη Βαβυλώνα και να την ανατρέψη ως παγκόσμια δύναμι.​—Ησ. 45:1-4.

21. (α) Ποιον ο Θεός εχρησιμοποίησε ως εκδικητήν του το 70 μ.Χ. και εναντίον τίνος; (β) Μπορεί η «εξουσία» να ενεργήση ως εκδικητής μόνο όταν εκπληρώνη μια Βιβλική προφητεία, ή πότε επίσης;

²¹ Στις ημέρες των αποστόλων του Χριστού ο Ιεχωβά Θεός εχρησιμοποίησε τη Ρωμαϊκή εξουσία για να ενεργήση ως εκδικητής του με την μάχαιρα στο έτος 70. Στο έτος ακριβώς εκείνο οι ‘ημέρες της αποδόσεως δικαιοσύνης’, οι ημέρες της εκδικήσεως, επήλθαν εναντίον του αντιχριστιανικού έθνους του Ισραήλ. Έτσι η αγία πόλις και ο ναός της λατρείας κατεστράφησαν από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες υπό τον Στρατηγόν Τίτον. (Λουκ. 21:20-24· Ματθ. 23:35 έως 24:2) Εκείνη ήταν ημέρα κρίσεως για τον Ισραήλ. Εν τούτοις, δεν υπάρχει ανάγκη ν’ αναμείνη η κοσμική «εξουσία» ως την ημέρα της κρίσεως ενός απειθούς έθνους για να ενεργήση ως «εκδικητής δια να εκτελή την οργήν.» Η οργή του εκδικητού μπορεί να εκτελεσθή και σε οποιονδήποτε άλλον καιρό εναντίον οποιουδήποτε ατόμου κακοποιού, με τις νομικές ενέργειες της «εξουσίας». Έτσι, η αλήθεια των λόγων του αποστόλου Παύλου δεν είναι ανάγκη να περιορισθή στον καιρό, που ο Θεός εκπληρώνει μια προφητεία εναντίον ενός ολοκλήρου έθνους.

[Υποσημειώσεις]