Στολίζετε την Διδασκαλία του Θεού Κατά Πάντα
«Η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν πνεύματι αγίω.»—Ρωμ. 14:17.
1. Ποιοι παράγοντες, που θα μπορούσαν να γίνουν πηγή ανωμαλίας, υπάρχουν σε κάθε Χριστιανική εκκλησία;
ΣΕ κάθε ομάδα ανθρώπων οι γνώμες, οι αρέσκειες και τα αισθήματα διαφέρουν. Αυτό συμβαίνει και μεταξύ ειλικρινών Χριστιανών. Αυτή η ποικιλία μπορεί ν’ ανατρέψη την ειρήνη και την ενότητα της εκκλησίας, αν τα μέλη της θεωρούν τη δική τους γνώμη ως ανώτερη ή ως εκείνη με την οποία όλοι πρέπει να συμμορφωθούν.
2, 3. (α) Τι είδους διαφορές υπήρχαν στην εκκλησία της Ρώμης; (β) Ποιο ήταν το νόημα της συμβουλής που έδωσε ο Παύλος σ’ εκείνους στην εκκλησία που είχαν διαφορετικές γνώμες σε ωρισμένα ζητήματα;
2 Στο 14 κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής, ο απόστολος Παύλος πραγματεύεται τις διαφορές γνώμης που υπήρχαν στη Χριστιανική εκκλησία της Ρώμης. Αυτές οι διαφορές εσχετίζοντο με πράγματα που επηρεάζουν τη συνείδησι—διαφορές τις οποίες μερικοί έκριναν ότι έπρεπε να ρυθμισθούν οριστικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για να διεξάγεται ομαλά η αληθινή λατρεία του Θεού. Δεν περιλαμβάνοντο σ’ αυτές τις διαφορές οι θεμελιώδεις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής. Τα πράγματα για τα οποία φιλονεικούσαν αφωρούσαν ερμηνείες συνειδήσεως στις λιγώτερο σπουδαίες καθημερινές ενέργειες της ζωής. Ο απόστολος τόνισε ότι οι ώριμοι Χριστιανοί έχουν ένα ευρύ περιθώριο ελευθερίας σ’ αυτά τα πράγματα. Αλλά συνιστούσε επίσης προφύλαξι από αχαλίνωτη άσκησι αυτής της ελευθερίας ή από προσπάθεια ενός Χριστιανού να περιορίση την ελευθερία του άλλου.
3 Ένας Χριστιανός μπορεί να έχη θάρρος κατά συνείδησι ν’ ασκή ένα ωρισμένο δικαίωμα. Εν τούτοις, ο Παύλος ενεθάρρυνε το άτομο αυτό να περιορίση τις ενέργειές του αν γνωρίζη ότι αυτές θα προσέβαλλαν τη συνείδησι ενός αδελφού. Αντιστρόφως, συνεβούλευσε εκείνον που έχει συνείδησι πολύ ευαίσθητη σε μερικά ζητήματα να μην κατακρίνη τον αδελφό του επειδή πράττει όσα επιτρέπει η Αγία Γραφή, έστω κι αν αυτός ο ίδιος δεν θα μπορούσε κατά συνείδησι να τα πράξη.
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΓΑΖΩΜΕΘΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΜΑΣ
4. Ποιο καλό προσπαθεί να κάνη ο Χριστιανός;
4 Ο απόστολος κατόπιν λέγει: «Ας μη βλασφημήται λοιπόν το αγαθόν σας.» (Ρωμ. 14:16) Ένας Χριστιανός εργάζεται σκληρά για να κάνη το καλό, να ‘στολίζη κατά πάντα την διδασκαλίαν του σωτήρος ημών Θεού ενώπιον πάντων’ έτσι ώστε όλοι να τρέφουν υψηλό σεβασμό για τη Χριστιανική διδασκαλία. (Τίτον 2:10) Πρέπει να είναι η ζωή του μια ζωντανή μαρτυρία σε ό,τι διδάσκει αυτός και η εκκλησία, όπως συμβουλεύει και ο απόστολος Πέτρος: «Έχοντες συνείδησιν αγαθήν, ίνα, ενώ σας καταλαλώσιν ως κακοποιούς, καταισχυνθώσιν οι συκοφαντούντες την καλήν σας εν Χριστώ διαγωγήν.»—1 Πέτρ. 3:16.
5. Πώς θα μπορούσε κάτι «αγαθόν» που κάνει ο Χριστιανός ν’ αποβή εις βάρος του;
5 Αφού, λοιπόν, είμεθα τόσο προσεκτικοί σε όλα αυτά τα ζητήματα που σχετίζονται με τη Χριστιανική διαβίωσι, τι ντροπή θα ήταν να καταστρέψωμε αυτή την αγαθή επιρροή για την αληθινή λατρεία, επιμένοντας να κάνωμε κάτι που είναι καθ’ εαυτό ορθόν—«αγαθόν»—αλλά το οποίο φαίνεται εσφαλμένο στα μάτια ενός πολύ ευαίσθητου Χριστιανού αδελφού. Ο αδελφός μπορεί να τείνη να ομιλή υποτιμητικά γι’ αυτό σε άλλους. Ή, κάποια πράξις που θα έκανε ο Χριστιανός θα μπορούσε να παρερμηνευθή από το σύνολο της κοινότητας. Αυτή η πράξις μπορεί να μην είναι εσφαλμένη αυτή καθ’ εαυτή. Αλλά, επειδή οι άλλοι την κατακρίνουν, μπορεί να βλάψουν την καλή φήμη του Χριστιανού. Αυτό μπορεί ν’ αντανακλά δυσμενώς στο άγγελμα των «αγαθών νέων» που η εκκλησία εργάζεται τόσο σκληρά να διακηρύξη και να διδάξη. Γι’ αυτό τον λόγο, καλύτερο θα ήταν ν’ αποφεύγη ο Χριστιανός να επιδίδεται στην απόλαυσι ή άσκησι ωρισμένων ελευθεριών, έστω και ορθών ακόμη, αν στα σημεία αυτά η συνείδησις ενός άλλου Χριστιανού τυγχάνη να είναι ασθενής.
6. Ποια συμβουλή δίδεται στον Χριστιανό που έχει πολύ ευαίσθητη συνείδησι;
6 Από την άλλη πλευρά, είναι επίσης ουσιώδες για ένα Χριστιανό που έχει μια υπερευαίσθητη συνείδησι ν’ αποφεύγη να επικρίνη κάποιον άλλον, ο οποίος κάνει χρήσι της ελευθερίας του, και στην πραγματικότητα δεν σφάλλει. Μ’ αυτό τον τρόπο κρίνει τον αδελφόν του. Πρέπει να προσαρμόση την άποψί του. (Παράβαλε με 2 Κορινθίους 13:11.) Διότι αλλιώς θα εξακολουθήση να διαταράσση την ειρήνη της εκκλησίας. Επειδή κρίνει τον αδελφό του, θα φέρη πολύ μεγάλη μερίδα της μομφής για την ανωμαλία που προξενεί η επικριτική στάσις του. Αντιθέτως, πρέπει να προσπαθή να γίνη πλήρως ώριμος και σταθερός, κάνοντας την πίστι του ισχυρή σε όλα τα σημεία, έτσι ώστε να μη σπεύδη να σκανδαλίζη ή να κατακρίνη άλλους. Αν δεν προοδεύη μ’ αυτό τον τρόπο, μπορεί ν’ αποτελή μια μόνιμη πηγή ανωμαλίας και να επιφέρη μομφή στα «αγαθά νέα».—Εβρ. 5:12-14· Ψαλμ. 119:165.
Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
7, 8. Τι σημαίνει η δήλωσις του αποστόλου Παύλου, «Η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις»;
7 Ο απόστολος εισέρχεται στο επίκεντρο του ζητήματος όταν λέγη: «Διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν πνεύματι αγίω.» (Ρωμ. 14:17) Η αληθινή λατρεία και εκείνη που ανήκει στη Βασιλεία του Θεού και στην εκκλησία του δεν συγκεντρώνεται σ’ αυτά τα φυσικά ζητήματα. Όπως είπε ο Ιησούς: «Δεν είναι ουδέν εισερχόμενον έξωθεν του ανθρώπου εις αυτόν, το οποίον δύναται να μολύνη αυτόν, αλλά τα εξερχόμενα απ’ αυτού, εκείνα είναι τα μολύνοντα τον άνθρωπον.»—Μάρκ. 7:15.
8 Αυτό μπορεί να λεχθή για πολλά άλλα πράγματα της ζωής. Η αμφίεσις και η κόμμωσις, η ψυχαγωγία, η εργασία και άλλες προσωπικές υποθέσεις δεν αποτελούν τα ουσιώδη «εις πρόοδον του ευαγγελίου.» (Φιλιππ. 1:12) Αν δεν υπάρχει πραγματική παράβασις των Αγίων Γραφών και αν εκδηλώνεται μετριότης με την αποφυγή ακροτήτων ή αναμίξεως σε κοσμική αδικοπραγία, τότε αυτά τα πράγματα της καθημερινής ζωής δεν εισέρχονται μέσα στον κύκλο των πραγμάτων εκείνων για τα οποία οι αδελφοί μας θα μπορούσαν να μας κρίνουν.—Παράβαλε με Παροιμίες 11:2.
9. Πώς η βασιλεία του Θεού είναι «δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν πνεύματι αγίω»;
9 Η διδασκαλία για τη βασιλεία του Θεού είναι εκείνη που θα παραγάγη τους πολύ ανώτερους καρπούς της δικαιοσύνης σ’ εκείνους που διακηρύττουν και σ’ εκείνους που ακούουν το άγγελμα. (Τίτον 2:12· 1 Πέτρ. 2:11) Ο καθένας πρέπει να είναι έτοιμος να εγκαταλείψη τα δικά του θέλω και τις επιθυμίες του και τις ιδιωτικές του συνήθειες χάριν της ειρήνης της εκκλησίας. Αν ένας Χριστιανός πραγματικά αφήνη το άγιο πνεύμα να λειτουργή μέσα του και να τον κατευθύνη, θα έχη χαρά λόγω της πεποιθήσεώς του ότι ευαρεστεί τον Θεό. Σκοπός της βασιλείας του Θεού είναι να προάγη αυτά τα ζωτικά πράγματα του πνεύματος.—Ρωμ. 8:6, 13.
10. Ένεκα της σημασίας της βασιλείας του Θεού, με ποια έννοια είναι ευπρόσδεκτος στον Θεό και επιδοκιμασμένος από τους ανθρώπους ο Χριστιανός που δουλεύει για τον Χριστό;
10 Ένας ώριμος Χριστιανός, επειδή έχει υπ’ όψιν αυτούς τους μεγαλειώδεις στόχους, συγκεντρώνει την προσοχή του σε πράγματα που σχετίζονται πραγματικά με τα χαρακτηριστικά και τις αρχές της βασιλείας του Θεού. «Επειδή ο δουλεύων εν τούτοις τον Χριστόν, ευαρεστεί εις τον Θεόν και ευδοκιμεί παρά τοις ανθρώποις.» (Ρωμ. 14:18) Αν δουλεύη για τον Χριστό προάγοντας αυτά τα σπουδαία πράγματα, θα έχη ασφαλώς τη θεία επιδοκιμασία, και οι άλλοι Χριστιανοί θα τον αγαπούν για τη λογικότητά του και τη φρόνησί του. Η πορεία της ζωής του θα τον επαινή προς τους έξω. Και μολονότι μερικοί μπορεί να μη θελήσουν να δεχθούν τη Χριστιανοσύνη, η διαγωγή του θα συνιστάται στη συνείδησί τους.—2 Κορ. 4:2.
ΕΠΙΖΗΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
11. Αντί να βρίσκωμε σφάλματα ο ένας στον άλλο, σε τι πρέπει να χρησιμοποιούν όλη την δυναμικότητά τους τα μέλη της εκκλησίας;
11 «Άρα λοιπόν,» λέγει ο απόστολος, «ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην και τα προς την οικοδομήν αλλήλων.» (Ρωμ. 14:19) Έτσι, συμβουλεύει την εκκλησία ν’ αφήση κατά μέρος όλες τις αιτίες διαπληκτισμού και να ζη σε αρμονία ο ένας με τον άλλο. Κάνει έκκλησι σ’ αυτούς ο απόστολος να πράττουν εκείνα που μπορούν πνευματικώς να εποικοδομήσουν ο ένας τον άλλον, αντί ν’ αναζητούν σφάλματα, ή, από την άλλη πλευρά να επιμένουν με πείσμα σ’ ένα προσωπικό δικαίωμα—πράγματα που καταθλίβουν τους άλλους. Ο Παύλος τούς συνιστά να εργάζωνται ώστε όλοι να μπορούν να καταντήσουν «εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού,» και ‘με αγάπην να αυξήσουν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός.’ Τότε μπορούν να συναθροίζωνται ενωμένοι και με πραγματική δύναμι και αποδοτικότητα να φέρνουν το άγγελμα της σωτηρίας στους ανθρώπους.—Εφεσ. 4:13, 15.
12. Πώς μπορεί ένας Χριστιανός ν’ αποφεύγη να ‘φθείρη το έργο του Θεού;’
12 Εκείνοι που έχουν γνωρίσει την αλήθεια αποτελούν έργο του Θεού. Οι δούλοι του Θεού δαπάνησαν επίσης πολύ χρόνο και κόπο στη διδασκαλία και υποβοήθησι αυτών των ατόμων, με μεγάλη φροντίδα και στοργικότητα. Αυτοί είναι «του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή.» (1 Κορ. 3:9) Θα μπορούσε ένας Χριστιανός να είναι τόσο ανευλαβής και καταστρεπτικός ώστε να φθείρη αυτό το έργο; Ο απόστολος νουθετεί: «Μη κατάστρεφε το έργον του Θεού δια φαγητόν. Πάντα μεν είναι καθαρά [διότι ο Μωσαϊκός νόμος περί καθαρών και ακαθάρτων πραγμάτων καταργήθηκε δια του Χριστού], κακόν όμως είναι εις τον άνθρωπον όστις τρώγει με σκάνδαλον. Καλόν είναι το να μη φάγης κρέας μηδέ να πίης οίνον μηδέ να πράξης τι, εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει.» (Ρωμ. 14:20, 21) Όταν καθοδηγούμε έναν άλλο, με το παράδειγμά μας, να λάβη μια πορεία αντίθετη προς τη συνείδησί του, όταν προσπαθούμε να επιβάλωμε στον άλλο αυτό ή εκείνο που εμείς προτιμούμε, μπορεί να καταστρέψωμε όλο το καλό έργο που εξετέλεσε το πνεύμα του Θεού σ’ εκείνο το άτομο, έστω κι αν εμείς οι ίδιοι δεν κατανοούμε τη βλάβη που προξενούμε.—Παράβαλε με 1 Κορινθίους 3:17.
ΖΗΤΕΙΤΕ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΥΤΑΡΕΣΚΕΙΑ
13. Πώς πρέπει ένας να διατηρή την πίστι του ‘εντός του ενώπιον του Θεού’;
13 Το συμπέρασμα που συνάγεται, λοιπόν, είναι αυτό: «Συ πίστιν έχεις; έχε αυτήν εντός σου ενώπιον του Θεού.» (Ρωμ. 14:22) Η πίστις που μνημονεύεται εδώ έχει σχέσι με το θέμα που εξετάζομε. Προφανώς, δεν σημαίνει πίστι στη βασιλεία του Θεού και στα σπουδαία πράγματα που σχετίζονται μ’ αυτήν, διότι αυτή η πίστις θα διακηρυχθή φανερά σε όλους. (Ματθ. 28:19, 20) Ο Παύλος αναφέρεται στην πίστι που έχει ένας Χριστιανός ότι η θυσία του Χριστού μάς ελευθέρωσε από προηγουμένους περιορισμούς, όπως ήταν η βρώσις ωρισμένων τροφών και η τήρησις ωρισμένων ημερών—πράγματα που δεν είναι τα πραγματικά στοιχεία της βασιλείας του Θεού, αλλά είναι τώρα απλώς ζητήματα προσωπικής προτιμήσεως ή γνώμης. (Γαλ. 4:8-11) Η συμβουλή, λοιπόν, είναι, ‘Μη επιβάλετε τη γνώμη σας στους άλλους.’ Αν γνωρίζετε ότι υπάρχει μια απορία στις διάνοιες μερικών ως προς την ορθότητα ενός ωρισμένου πράγματος που γνωρίζετε ότι δεν είναι εσφαλμένο, δεν πρέπει να επιζητήτε να τους πείσετε ή να κάνετε επίδειξι της δικής σας «ελευθερίας.» Ο Θεός τότε θα σεβασθή τη διακριτική σας στάσι. Θα κατανοήση γιατί αποφύγατε ν’ ασκήσετε αυτό που πραγματικά είναι Χριστιανικό δικαίωμα. Αλλ’ αν γνωρίζετε ότι εκτελώντας αυτό το ωρισμένο πράγμα, δεν θα προκληθούν ενδοιασμοί συνειδήσεως σε άλλους, μπορείτε να προχωρήσετε. Ο Θεός θ’ αντιληφθή ότι έχετε μια καλά εκπαιδευμένη συνείδησι και θ’ αποδώση καλή κρίσι. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο Θεός θα δη την ειλικρίνεια της πίστεώς σας. Η κρίσις του είναι εκείνη που υπολογίζεται. Βλέπει ότι σεις ενεργείτε και με συνείδησι και με αγάπη στην άσκησι της πίστεώς σας.
14. Γιατί είναι μακάριος εκείνος «όστις δεν κατακρίνει εαυτόν εις εκείνο, το οποίον αποδέχεται»;
14 Τώρα, σ’ εκείνον που είναι κατά συνείδησι διστακτικός να προβή σε μια ωρισμένη ενέργεια, ο απόστολος συνεχίζοντας λέγει: «Μακάριος όστις δεν κατακρίνει εαυτόν εις εκείνο, το οποίον αποδέχεται.» (Ρωμ. 14:22) Ο Χριστιανός, που δεν πηγαίνει ποτέ αντίθετα στη συνείδησί του, θα έχη ειρήνη διανοίας. Αλλ’ αν έχη αμφιβολίες για μια ωρισμένη πορεία τότε χωρίς δισταγμό πρέπει να την απορρίψη ή να την εγκαταλείψη. Οτιδήποτε επιδοκιμάζει κανείς, δεν πρέπει αυτό να παραβιάζει τη συνείδησί του, όσο ελκυστικό κι αν είναι, και οποιαδήποτε επιχειρήματα κι αν εγείρη κάποιος άλλος. Εξ άλλου, αν διαπιστώση ότι αυτό το επιχείρημα βασίζεται στη Γραφή και πεισθή πλήρως για την ορθότητά του, τότε μπορεί να ρυθμίση ανάλογα την άποψι της συνειδήσεώς του.—Ρωμ. 14:5.
15. (α) Πώς ένας άνθρωπος κατακρίνεται αν προχωρήση και κάνη κάτι ενώ αμφιβάλλει για την ορθότητά του; (β) Πώς μπορεί να βελτιώση την ποιότητα της συνειδήσεώς του; (Εφεσ. 3:14-19· 1 Θεσσ. 5:11)
15 «Όστις όμως αμφιβάλλει, κατακρίνεται, εάν φάγη, διότι δεν τρώγει εκ πίστεως· και παν ό,τι δεν γίνεται εκ πίστεως, είναι αμαρτία.» (Ρωμ. 14:23) Ο απόστολος κατευθύνει αυτή την παρατήρησι σ’ εκείνους που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί, όχι στους απίστους. Αυτό που κάνει κανείς δεν πρέπει κατ’ ουδένα τρόπο να ενοχλή τη συνείδησί του. Αν η συνείδησίς του ενοχλήται, είναι αυτοκατάκριτος. Και πρέπει συνεχώς ν’ αγωνίζεται για μια καθαρή εικόνα της Χριστιανικής πίστεως, για να φθάση σε μια πιο ισορροπημένη συνείδησι. Μολονότι όλα όσα κάνει ένας Χριστιανός δεν έχουν άμεση σχέσι με τη διακήρυξι των «αγαθών νέων», όσα κάνει, ακόμη και για την ψυχαγωγία ή την αναψυχή, τα κάνει με σκοπό την εποικοδόμησι και του εαυτού του και των άλλων.
16. Για να ‘πράττη τα πάντα προς δόξαν Θεού’, τι πρέπει να κάνη ένας Χριστιανός προτού προβή σε οποιαδήποτε ενέργεια;
16 Συνοπτικά, η σοφή συμβουλή του αποστόλου είναι αυτή: «Πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.» (1 Κορ. 10:31) Προτού προβήτε σε οποιαδήποτε ενέργεια, ρωτήστε, ‘Θα συμβάλη αυτό στην ειρήνη της εκκλησίας, έτσι ώστε το πνεύμα του Θεού να λειτουργή ελεύθερα μεταξύ όλων’; ‘Θα είναι η πράξις μου τέτοια ώστε να μη φέρη μομφή στο όνομα του Θεού και του Χριστού;’ ‘Θα εποικοδομήση η ενέργειά μου και δεν θα καταστρέψη το έργο του Θεού στην εκκλησία;’ Ευτυχισμένος, πράγματι, είναι ο Χριστιανός εκείνος που ζη σε πλήρη αρμονία με μια ορθή, ισορροπημένη, καθαρή συνείδησι ενώπιον του Θεού. Ένας τέτοιος Χριστιανός είναι ευλογία για την εκκλησία του Θεού.
[Εικόνα στη σελίδα 20]
Αντί να πείσωμε κάποιον να ενεργήση αντίθετα στη συνείδησί του, πρέπει ν’ αφήνωμε το άγιο πνεύμα να τον καθοδηγή καθώς μελετά τον Λόγο του Θεού