15. Τι εργασία έκανε ο Ιησούς στη Ναζαρέτ, και κάνοντάς την υπηρετούσε σαν «διάκονος της περιτομής»;

¹⁵ Έτσι ο Ιουδαίος απόστολος Παύλος έγραψε τα εξής στη Χριστιανική εκκλησία στη Ρώμη, η οποία δεν αποτελείτο ολόκληρη από φυσικούς Ιουδαίους: «Λέγω δε ότι ο Ιησούς Χριστός έγεινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού, δια να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας, και δια να δοξάσωσι τα έθνη τον Θεόν δια το έλεος αυτού.» (Ρωμ. 15:8, 9α) Στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, στο σπίτι του θετού πατέρα του, του περιτμημένου Ιουδαίου Ιωσήφ, ο Ιησούς μεγάλωσε κι έμαθε την τέχνη του ξυλουργού. Με το να γεννηθεί στη φυλή του Ιούδα ο Ιησούς δεν ανήκε στην ιερατική οικογένεια ή στη φυλή του Λευί που υπηρετούσε στο ναό. Από φυσική άποψη δεν μπορούσε να μπει στις τάξεις των υπηρετών του ναού στην Ιερουσαλήμ. Αλλά μήπως ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, είχε έλθει στη γη απλώς για να υπηρετήσει και να πεθάνει σαν ξυλουργός; Όχι! Έτσι με το να γίνει «διάκονος της περιτομής» θα πρέπει να εννοεί πολύ περισσότερα από το να γίνει απλώς ένας ξυλουργός σαν τον θετό πατέρα του τον Ιωσήφ.

16. Για να υπηρετήσει περισσότερο από τους κατοίκους της Ναζαρέτ σαν ξυλουργός, τι έκανε ο Ιησούς;

¹⁶ Αν ο Ιησούς δεν είχε προχωρήσει στη ζωή πέρα από την ξυλουργική του εργασία στη Ναζαρέτ, ασφαλώς δεν θα μπορούσε να φέρει σε πέρας την προφητευμένη διακονία του. Έτσι ο ουράνιος Πατέρας του, ο Ιεχωβά Θεός, του έδωσε ένα ξεκίνημα διαφορετικό, για να μπορέσει να είναι «διάκονος της περιτομής,» όχι μόνο προς τους συμπολίτες του στη Ναζαρέτ, αλλά σε ολόκληρο το έθνος. Γι’ αυτό, στην ηλικία των 30 ετών εγκατάλειψε οριστικά το επάγγελμα του ξυλουργού.

17. Πώς θα συγκρίνουμε το έργο του Ιησού μετά το βάπτισμά του και το χρίσμα του, με την υπηρεσία του Ιουδαίου αρχιερέα στο ναό;

¹⁷ Τι είδος εργασία ανάλαβε ο Ιησούς αφού βαπτίσθηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ένα Λευίτη, και αφού βαπτίσθηκε με το άγιο πνεύμα του Θεού; Ήταν η υπηρεσία του κατώτερη από την υπηρεσία των ιερέων και των Λευιτών στο ναό, που ήταν πραγματικοί «διάκονοι» του Θεού στην Ιερουσαλήμ; Ασφαλώς καθένας που γνωρίζει τα γεγονότα θα παραδεχθεί ότι ανάλαβε μια επίσημη υπηρεσία, μια «διακονία,» και όχι απλώς ένα θρησκευτικό επάγγελμα. Όπως λέει το Ρωμαίους 15:8: «Ο Ιησούς Χριστός έγεινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού, δια να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας.» Αναμφισβήτητα εκτελούσε μια εθνική υπηρεσία, ενασχολούμενος σ’ ένα διακονικό λειτούργημα, όχι με διορισμό ανθρώπου αλλά με διορισμό του Θεού, του Παγκόσμιου Κυρίαρχου. Αυτό που ο Ιησούς έκανε μετά την αλλαγή του επαγγέλματός του πάνω στη γη ήταν ασύγκριτα πιο σπουδαίο από τη θρησκευτική υπηρεσία του Ιουδαίου αρχιερέα στην Ιερουσαλήμ.

18. Μολονότι δεν αναγνωρίσθηκε από κανένα επίγειο έθνος σαν «διάκονος», πώς έγινε ο Ιησούς «διάκονος της περιτομής»;

¹⁸ Όπως ακριβώς ο Ιησούς δεν μπορούσε να προσφέρει οποιαδήποτε θρησκευτική υπηρεσία στο ναό στην Ιερουσαλήμ κι έτσι να ανταγωνισθεί τους ιερείς και τους Λευίτες που ήταν εκεί, δεν μπορούσε, και ασφαλώς δεν θα το έκανε ποτέ, να προσφέρει θρησκευτικές λειτουργίες σε οποιοδήποτε ναό των μη Ιουδαϊκών εθνών, στη Ρώμη, στην Αθήνα, ή οπουδήποτε αλλού. Κι όμως ήταν υποχρεωμένος να γίνει «διάκονος της περιτομής» χάριν της αλήθειας και της αξιοπιστίας του Θεού. Γιατί αυτό; Διότι έπρεπε να «βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας [του Θεού],» που ήταν Εβραίοι και όχι Εθνικοί. Επί παραδείγματι ο ‘προπάτοράς τους’ Αβραάμ είχε πολλούς γιους από τρεις γυναίκες, αλλά ο Θεός διάλεξε μόνο τον γιο του Αβραάμ, τον Ισαάκ, από την πρώτη του γυναίκα, τη Σάρρα, για να λάβει την Αβραμιαία υπόσχεση. Με τη σειρά του, ο Ισαάκ απόχτησε δυο δίδυμους γιους, αλλά ο Θεός έχρισε το νεώτερο δίδυμο, τον Ιακώβ, που αργότερα ονομάσθηκε Ισραήλ, για να μεταβιβάσει την Αβραμιαία υπόσχεση σχετικά με το «σπέρμα» μέσω του οποίου θα ευλογούνταν όλα τα έθνη της γης. Με τον καιρό οι 12 γιοι του Ιακώβ παρήγαγαν τις 12 φυλές του Ισραήλ, με τις οποίες, σαν έθνος, ο Θεός έκανε την εθνική διαθήκη του μέσω του προφήτη Μωυσή σαν μεσίτη.

19. Γιατί ο Ιησούς δεν γεννήθηκε στη φυλή Λευί, και ποιοι τον υποδέχθηκαν στη γη, και πού;

¹⁹ Αργότερα, αφού το έθνος του Ισραήλ προτίμησε να έχει έναν ανθρώπινο βασιλιά σαν ορατό εκπρόσωπο του Ιεχωβά, Αυτός έκανε τη βασιλική Του υπόσχεση στον Βασιλιά Δαβίδ από τη φυλή του Ιούδα. Έτσι, ο υποσχεμένος Μεσσίας, ή Χριστός, έπρεπε να έρθει από την οικογένεια του Δαβίδ. Σ’ αυτό οφείλεται το γεγονός ότι ο Ιησούς γεννήθηκε στη γενέτειρα του Δαβίδ, στη Βηθλεέμ, σαν κληρονόμος του Δαβίδ μέσω γεννήσεως από την Ιουδαία παρθένο, Μαρία. Ουράνιοι άγγελοι τον υποδέχθηκαν στη γη. Έτσι ο Υιός του Θεού από τον ουρανό δεν θα μπορούσε να αποφύγει να γεννηθεί Ιουδαίος. Οι απαράβατες υποσχέσεις του Θεού, του Πατέρα του, έπρεπε να επιβεβαιωθούν να διεκδικηθούν. Ο Θεός δεν θα άφηνε να βγει ψεύτης.

20. Μολονότι ο Ιησούς έγινε ένας από την «περιτομή», τι περίμενε τους ανθρώπους των μη Ιουδαϊκών εθνών, και γιατί;

²⁰ Ο Ιησούς χαιρόταν πολύ να συνεργάζεται με τον ουράνιο Πατέρα του. Γι’ αυτό «έγεινε διάκονος της περιτομής.» Περιτμήθηκε σαν ένας απ’ αυτούς. Για τρισήμισυ χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού και την ανάστασή του δείχθηκε ειδική εύνοια στους περιτμημένους Ιουδαίους. Εν τούτοις μια υποδοχή στη θεοκρατική οργάνωση του Ιεχωβά περίμενε τους απερίτμητους Εθνικούς, ή μη Ιουδαίους. Αυτό θα επιβεβαίωνε τις απαραβίαστες υποσχέσεις του Ιεχωβά στους ανθρώπους.

«Ευφράνθητε, Έθνη, μετά του Λαού Αυτού»

 1. Γιατί οι Ιουδαίοι που τηρούν ακόμη το νόμο του Μωυσή δεν αποδείχθηκε ότι είναι ο «λαός του» με τον οποίο καλούνται τα έθνη να «ευφρανθούν»;

ΠΟΙΟΣ είναι «ο λαός αυτού» με τον οποίο καλούνται όλα τα έθνη να «ευφρανθούν»; (Ρωμ. 15:10) Δεν αποδείχθηκε ότι ήταν ο Ιουδαϊκός λαός. Οι φυσικοί Ιουδαίοι που προσπαθούν ακόμη να τηρήσουν το νόμο του Μωυσή μισήθηκαν και καταδιώχθηκαν στη διάρκεια των 1.900 ετών από το έτος 70 μ.Χ., το έτος που καταστράφηκε η αρχαία Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες κάτω από το στρατηγό Τίτο. Είναι παράξενο που ακόμη και οι φυσικοί Ιουδαίοι οι ίδιοι, δεν ευφράνθηκαν με «τον λαόν αυτού,» τον λαό του Ιεχωβά. Στο τέλος ενός θεόπνευστου ψαλμού που εψάλη το έτος 1473 π.Χ., ο Ιουδαίος προφήτης Μωυσής ήταν εκείνος που έψαλε : «Ευφράνθητε, έθνη, μετά του λαού αυτού· διότι θέλει εκδικήσει το αίμα των δούλων αυτού, και αποδώσει εκδίκησιν εις τους εναντίους αυτού, και καθαρίσει την γην αυτού και τον λαόν αυτού.»—Δευτ. 32:43.

 2. Πότε άρχισε να γίνεται η μεταφορά των ακολούθων του Ιησού από «την εξουσίαν του σκότους . . . εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού»;

² Όταν ο Παύλος είπε και εφάρμοσε αυτά τα λόγια από τον Ψαλμό του Μωυσή, γύρω στο 56 μ.Χ., ο Ιησούς είχε πεθάνει, είχε αναστηθεί και αναληφθεί στον ουρανό πολύ νωρίτερα, το 33 μ.Χ. Έτσι από την Πεντηκοστή του έτους εκείνου κι έπειτα, ο «λαός αυτού,» ο λαός του Ιεχωβά, ήταν οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι, γεννημένοι από το πνεύμα μαθητές του Ιησού Χριστού. Λίγα χρόνια αργότερα, γύρω στο 60-61 μ.Χ., ο Παύλος έγραψε στα μέλη του «λαού» του Ιεχωβά στις Κολοσσές και είπε: «Ευχαριστούντες τον Πατέρα, όστις έκαμεν ημάς αξίους της μερίδος του κλήρου των αγίων εν τω φωτί, όστις ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέφερεν εις την βασιλείαν του