Ιεχωβά Θεό, μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού.

Ομιλώντας για τους κεχρισμένους ακολούθους του Χριστού, ο Παύλος, ένας απόστολος του Ιησού Χριστού, είπε: «Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.» (2 Κορ. 5:20) Οι άνθρωποι, που ανταποκρίνονται στην επίκλησί των και ειρηνεύουν με τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Βασιλικού Υιού του, θ’ αποφύγουν την σύγκρουσι με τον Θεό και τον Χριστό στην επικείμενη μάχη της ημέρας της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος. (Αποκάλ. 16:14, 16) Μ’ αυτό τον τρόπο οι κεχρισμένοι ακόλουθοι του Χριστού εκπληρώνουν σήμερα τον ρόλο των πρέσβεων του Βασιλέως, Ιεχωβά Θεού.

Βοηθείτε Άλλους να Διαπιστώσουν ότι ο Θεός Είναι Αληθής

ΚΑΘΕ αφιερωμένος Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά έχει διαπιστώσει ότι ο Θεός είναι αληθής. Δεν αμφιβάλλει καθόλου στη διάνοια του ότι «είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός.» Μήπως δεν έκαμε ο Θεός να καταγραφούν εβδομήντα και πλέον περιπτώσεις υποστηρίξεως του λόγου του με όρκο ώστε οι δούλοι του να μπορούν να έχουν την υπερτάτη εμπιστοσύνη στον λόγο του; (Εβρ. 6:18) Ο καθένας από αυτούς τους μάρτυρας λέγει μαζί με τον απόστολο Παύλο: «Έστω ο Θεός Αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης.»​—Ρωμ. 3:4.a

Αυτοί αναγνωρίζουν τον Θεό αληθή κάθε φορά που υπάρχει μια αμφισβήτησις μεταξύ του Θεού και των ανθρωπίνων λόγων, διότι έχουν διαπιστώσει ότι οι Βιβλικές αρχές, η Βιβλική ιστορία και οι Βιβλικές προφητείες είναι αξιόπιστα. Και ακόμη περισσότερο, αποδίδουν την αλήθεια στον λόγο του Θεού με αυτές τις πράξεις των, ακριβώς όπως έκανε ο Ιησούς με το να εκπληρώση με υπακοή τις Βιβλικές προφητείες.​—Ιωάν. 9:4.

Έχοντας διαπιστώσει για τον εαυτό τους ότι ο Θεός είναι αληθής, έχουν υποχρέωσι να δείξουν αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον με το να βοηθούν κι άλλους, επίσης, να διαπιστώσουν ότι ο Θεός είναι αληθής. Έτσι ζητούν να εύρουν αυτούς, που έχουν την θέλησι να πιστεύσουν στον Θεό, με το να κάνουν επισκέψεις «κατ’ οίκους» προσφερόμενοι να μελετήσουν την Αγία Γραφή μ’ αυτούς που συναντούν, με το να παρουσιάζουν Γραφικές εκδόσεις αντί καθωρισμένου λογικού τιμήματος σε οποιονδήποτε, με τον οποίον έρχονται σε επικοινωνία, και με το να είναι άγρυπνοι για ευκαιρίες να ‘κηρύξουν τον λόγον’ συμπτωματικά. Μόνο με το να ενασχολούνται σ’ αυτή τη δράσι μπορούν να ελπίζουν ότι θα εξακριβώσουν ποιοι επιθυμούν να βοηθηθούν για να διαπιστώσουν ότι ο Θεός είναι αληθής.

Όταν εύρη αυτούς που έχουν ευήκοα ώτα, τι θα κάμη ο ζηλωτής Χριστιανός διάκονος; Θα διαθέση εκδόσεις μελέτης της Γραφής και θα λήξη το ζήτημα; Καθόλου! Αν πρόκειται να βοηθήσωμε άλλους να διαπιστώσουν ότι ο Θεός είναι αληθής, οφείλομε να τους επανεπισκεφθούμε επανειλημμένως, τονίζοντας τους πώς γνωρίζομε ότι ο Θεός είναι πράγματι αληθής, και ότι μπορούμε να εξαρτώμεθα από τις υποσχέσεις του και τις προφητείες του. Το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1966 δείχνει επανειλημμένως πόσο αναγκαίες είναι αυτές οι επανεπισκέψεις. Για παράδειγμα, διαβάστε τα όσα λέγονται στη σελίδα 198, παράγραφος 3.

Αλλά όλ’ αυτά θα τα πράξωμε μόνο εφόσον έχομε βαθιά εκτίμησι των προνομίων μας καθώς και της ανάγκης των ανθρώπων. Και πρέπει να δείξωμε γνήσιο ενδιαφέρον γι’ αυτά τα άτομα, ακριβώς όπως έδειξε ο απόστολος Παύλος, όταν εδίδασκε τα νεοενδιαφερόμενα άτομα στη Θεσσαλονίκη. Ναι, ο ίδιος λέγει για τον εαυτό του και γι’ αυτούς, που ήσαν μαζί του: «Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών· καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα. . . . ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.»​—1 Θεσ. 2:7, 8.

Μια τέτοια διανοητική διάθεσις περιλαμβάνει πολλά. Σημαίνει να είναι ένας διακριτικός, αξιόπιστος, ακριβής, να τους διδάσκη υπομονητικά, όχι ν’ αποθαρρύνεται εύκολα επειδή δεν βλέπει πρόοδο ή αξιοπιστία σ’ αυτούς. Μάλλον, ας βεβαιωθούμε ότι εμείς οι ίδιοι εκδηλώνομε την ορθή εκτίμησι, ότι είμεθα αξιόπιστοι, ότι έχομε έντονη αγάπη για την αλήθεια. Αν εκδηλώνωμε με συνέπεια αυτές τις ιδιότητες στη διδασκαλία και τη διαγωγή μας, μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα βοηθήσωμε άλλους να διαπιστώσουν ότι ο Θεός είναι αληθής.

[Υποσημειώσεις]

Εσπερινό Λυκόφως και Πρωινό Λυκαυγές

◆ Μεταξύ της δύσεως του ηλίου και του πραγματικού σκότους υπάρχει μια μικρή περίοδος εσπερινού λυκόφωτος, όταν αρχίζουν να φαίνωνται τ’ άστρα. Αυτή την περίοδο χρόνου οι αρχαίοι Εβραίοι την έλεγαν νέσεφ και προφανώς είναι η ώρα που εξηγείται με την έκφρασι «μεταξύ δύο εσπερών», που συναντάται στην Έξοδο 12:6 (ΜΝΚ). (Παροιμ. 7:9) Ομοίως, στο τέλος του νυκτερινού σκότους υπάρχει ένα πρωινό λυκαυγές, που οδηγεί στην αυγή και για το οποίον εχρησιμοποιείτο, επίσης, η ίδια Εβραϊκή λέξις. Έτσι, ο συγγραφεύς του Ψαλμού 119:147 λέγει: «Προέλαβον την αυγήν [το πρωινόν λυκαυγές, ΜΝΚ].»