Έκαστος Θα Δώση Λόγον

«Πάντες ημείς θέλομεν παρασταθή εις το βήμα του Χριστού. Άρα λοιπόν έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν.»​—Ρωμ. 14:10, 12.

1, 2. Με ποιόν όλοι εμείς έχομε λογαριασμό; Σχετικά με τι, και γιατί;

ΚΑΝΕΝΑ άτομο δεν μπορεί να διαφύγη το να δώση λόγον στον Θεό. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο μέγας Κριτής ‘θέλει κάμει λογαριασμόν επί της γης’. Αδιάφορο πού ζούμε ή ποια θρησκεία ομολογούμε, «δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον.»​—Ρωμ. 9:28· Εβρ. 4:13.

² Είτε οι πράξεις μας έγιναν στο φανερό είτε στο κρυπτό, θα δώσωμε λόγο γι’ αυτές. Όλα όσα κάνομε είναι «τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς» του Κριτού του σύμπαντος. Πρέπει να δώσωμε λόγον για το πόσο καλά ανταποκριθήκαμε στις εντολές του Θεού: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· Φοβού τον Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου. Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον, και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν, είτε πονηρόν.»​—Εκκλησ. 12:13, 14.

 3. Τι δείχνει η Βίβλος όσον αφορά την ευθύνη των παιδιών;

³ Ακόμη και τα παιδιά τα ίδια δεν είναι εντελώς ελεύθερα από το να δώσουν λόγο στον Θεό. Είναι αλήθεια ότι οι γονείς είναι πρωτίστως υπεύθυνοι ενώπιον του Θεού για τα τέκνα των έτσι αν ένας από τους δύο γονείς είναι λάτρης του Ιεχωβά, τότε οποιαδήποτε τέκνα γεννώνται σ’ αυτή την ένωσι είναι άγια ενώπιον του Θεού. (1 Κορ. 7:14) Αλλά είναι καλό να έχωμε υπ’ όψιν ότι το Βιβλικό υπόμνημα δείχνει ότι ο Θεός δεν έχει κλειστά τα μάτια του στα αδικήματα των παιδιών. Κάποτε ο Ιεχωβά εθανάτωσε μια χλευάζουσα συμμορία σαράντα δύο παιδιών μέσω δύο άρκτων επειδή αυτοί οι πταίσται έδειξαν ανευλάβεια για τον προφήτη του Ιεχωβά.​—2 Βασ. 2:23, 24.

 4. Για ποια αιτία λέγεται στις Γραφές, πώς πρέπει οι γονείς να διδάσκουν τα τέκνα των;

⁴ Είναι καλό, λοιπόν, οι γονείς να διδάσκουν τα τέκνα των ότι είναι υπεύθυνα στον Θεό, όπως ακριβώς οι γονείς οι ίδιοι πρέπει να δώσουν λόγο στον Θεό. Στον αρχαίον Ισραήλ τα τέκνα που εγίνοντο αδιόρθωτοι πταίσται υπέφεραν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού με το να θανατώνονται: «Εάν τις έχη υιόν πεισματώδη και απειθή, όστις δεν υπακούει εις την φωνήν του πατρός αυτού, ή εις την φωνήν της μητρός αυτού, και, αφού παιδεύσωσιν αυτόν, δεν υπακούη εις αυτούς, τότε ο πατήρ αυτού και η μήτηρ αυτού θέλουσι πιάσει αυτόν, και θέλουσιν εκφέρει αυτόν προς τους πρεσβυτέρους της πόλεως αυτού, και εις την πύλην του τόπου αυτού· και θέλουσιν ειπεί προς τους πρεσβυτέρους της πόλεως αυτού, Ούτος ο υιός ημών είναι πεισματώδης και απειθής· δεν υπακούει εις την φωνήν ημών· είναι λαίμαργος, και μέθυσος· και πάντες οι άνθρωποι της πόλεως αυτού θέλουσι λιθοβολήσει αυτόν με λίθους, και θέλει αποθάνει. Και θέλεις εξαφανίσει το κακόν εκ μέσου σου.» (Δευτ. 21:18-21) Και σήμερα, επίσης, ο Θεός κρατεί τα τέκνα υπεύθυνα για το αν είναι ευπειθή στους γονείς των «εν Κυρίω», όπως δείχνει το Εφεσίους 6:1-3: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον. “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα,” ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν “δια να γείνη εις σε καλόν, και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης”.»

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

 5. Για ποιο πράγμα είναι οι γονείς υπεύθυνοι στον Θεό, και επομένως ποιο ερώτημα εγείρεται;

⁵ Ο απόστολος Παύλος, αφού δείχνει ότι τα τέκνα δεν απαλλάσσονται από το να δίδουν λογαριασμό, προχωρεί να τονίση την υποχρέωσι των γονέων ενώπιον του Θεού: «Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Σημειώστε ότι οι γονείς είναι υπεύθυνοι ενώπιον του Θεού να ανατρέφουν το τέκνα των, όχι μόνο με την αυθεντική νουθεσία του Ιεχωβά, αλλά και με την παιδεία του Ιεχωβά. Σ’ αυτό ακριβώς το ζήτημα της παιδείας είναι μερικές φορές χαλαροί οι γονείς. Αν και δείχνουν στοργική φροντίδα και προσοχή, αν και διδάσκουν στα τέκνα τον λόγον του Ιεχωβά, μπορεί ν’ αποτυγχάνουν να επιβάλουν τους νόμους του Ιεχωβά. Επειδή οι γονείς θα δώσουν λόγο για τον τρόπο με τον οποίον ανατρέφουν τα τέκνα των, εγείρεται το ερώτημα: Τι είναι η παιδεία του Ιεχωβά;

 6. Με τι αρχίζει η παιδεία του Ιεχωβά, και γιατί είναι τόσο σπουδαία;

⁶ Η παιδεία του Ιεχωβά δεν αρχίζει κατ’ ανάγκην με την κατά γράμμα ράβδον. Αρχίζει με το ορθό παράδειγμα των γονέων. Ο Ιεχωβά δίδει το τέλειο παράδειγμα, καθώς επίσης και ο αγαπητός του Υιός. Πρέπει να τους μιμηθούμε, γινόμενοι μαθηταί του Κυρίου Ιησού Χριστού. Η έννοια της «παιδείας» συνδέεται με την έννοια της «μαθητεύσεως» ή του «μαθητού». Μαθητής είναι εκείνος, που ακολουθεί το παράδειγμα ενός οδηγού. Επομένως, η παιδεία έχει κάποια μερίδα στη μαθήτευσι, διότι τα τέκνα πρέπει να μιμούνται τους Χριστιανούς γονείς των και να γίνουν μαθηταί καλών οδηγών. Οι γονείς, δίνοντας το ορθό παράδειγμα, βοηθούν τα τέκνα των να γίνουν μαθηταί του Κυρίου Ιησού· έτσι το παράδειγμα είναι ένα μέσον εφαρμογής της παιδείας του Ιεχωβά. Οι γονείς μπορεί να διδάσκουν τα τέκνα των τι είναι ορθό ενώπιον του Θεού, αλλά δύσκολα μπορούν να περιμένουν ότι τα τέκνα των θα είναι καλύτερα από το παράδειγμα που οι γονείς δίνουν στο σπίτι και αλλού. Οι γονείς δεν μπορούν να συνηθίζουν πράγματα που είναι άδικα ενώπιον του Θεού και έπειτα να περιμένουν ότι τα τέκνα θα πράττουν όλα όσα είναι ορθά. Αυτό σημαίνει ότι οι γονείς από καιρό σε καιρό πρέπει να παιδεύουν τον εαυτό τους για να είναι βέβαιοι ότι συμμορφώνουν τη ζωή τους από κάθε άποψι προς τους δίκαιους κανόνες του αγίου λόγου του Ιεχωβά. Τότε τα μικρά, όχι μόνο θα λάβουν διδασκαλία, αλλά και θα ιδούν με το παράδειγμά σας ποιος είναι ο ορθός δρόμος για να τον ακολουθήσουν.

 7. (α) Πώς πρέπει να εφαρμόζεται η παιδεία του Ιεχωβά; (β) Γιατί πρέπει οι γονείς να μην ερεθίζουν τα τέκνα των, και πώς μπορεί ν’ αποφεύγεται αυτό;

⁷ Αν οι γονείς πρόκειται ν’ αποδώσουν καλόν λογαριασμό στον Θεό για τον τρόπο με τον οποίον ανατρέφουν τα τέκνα των, πρέπει να εφαρμόσουν την παιδεία του Ιεχωβά με αγάπη, αλλά και με σταθερότητα. Αυτό απαιτεί θετική παιδεία, όχι ένα οκνηρό είδος παιδείας, με το οποίον οι γονείς δωροδοκούν τα τέκνα των για καλή συμπεριφορά. Σταθερή παιδεία σημαίνει ότι δεν θα υποκρίνωνται οι γονείς. Το παιδί χρειάζεται να γνωρίζη υπέρ τίνος ίστανται οι γονείς και ότι δεν μπορούν να μετακινηθούν από τις αρχές του Ιεχωβά με οσαδήποτε επιχειρήματα, καλοπιάσματα ή κραυγές. Η παιδεία του Ιεχωβά, αν και σταθερή, εφαρμόζεται με αγάπη, έτσι ώστε είναι συνεπής, λογική και δικαία. Ο στοργικός γονεύς κατανοεί ότι τα τέκνα δεν είναι τέλεια και θα κάμουν λάθη. Αν τα τέκνα ενοχλούνται με απειλές τιμωρίας για κάθε μικρή ατέλεια, μικρό λάθος ή ατύχημα, τότε παροργίζονται. Ο Παύλος είπε: «Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας, δια να μη μικροψυχώσιν.» (Κολ. 3:21) Αν τα τέκνα ερεθίζονται από τους γονείς των, διαταράσσονται τα νεύρα των και δεν μπορούν να ωφεληθούν από την επίπληξι. Επομένως ο στοργικός γονεύς, αν και σταθερός, είναι λογικός. Το παιδί μπορεί να εκτιμήση τη λογικότητα. Κάμετε εξηγήσεις στην παιδική διάνοια. Τότε το παιδί μπορεί να συμβαδίση με τη λογικότητα, γνωρίζοντας ότι οδηγείται στην κατεύθυνσι που κατευθύνει ο Ιεχωβά, Θεός.

 8. Όπως δείχνει ο λόγος του Ιεχωβά, τι είδους, παιδεία θ’ απαιτηθή μερικές φορές, και ποιο θα είναι το όφελος της;

⁸ Όλα τα τέκνα του Αδάμ χρειάζονται διόρθωσι, και μερικές φορές η σταθερή παιδεία απαιτεί την ράβδον, για την επιβολή πόνου. «Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού.» (Παροιμ. 22:15) Η παιδεία του Ιεχωβά δεν είναι έτσι μια χαλαρή παιδεία σαν εκείνην που συνιστούν μερικές κοσμικές αυθεντίες, που θα ήθελαν πάντοτε να μη χρησιμοποιήται η ράβδος. Αλλά η κατά γράμμα ράβδος είναι ό,τι βασικά εννοείται στις Παροιμίες 23:13, 14, ΜΝΚ: «Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον· διότι εάν κτυπήσης αυτό δια της ράβδου, δεν θέλει αποθάνει· συ κτυπών αυτό δια της ράβδου, θέλεις ελευθερώσει την ψυχήν αυτού εκ του Σιεόλ.» Από καιρό σε καιρό, λοιπόν, ένας γονεύς θα χρειασθή να μιλήση στο παιδί με την επιβολή πόνου. Αυτός ο πόνος, μας βεβαιώνει ο λόγος του Θεού, δεν πρόκειται να φονεύση το παιδί· αλλά θα έχη ευεργετικά αποτελέσματα, προστατευτικά οφέλη για το παιδί, προστατεύοντας «την ψυχήν αυτού εκ του Σιεόλ».

ΑΠΟΚΛΕΙΟΝΤΑΣ ΠΟΝΟ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

 9. Πώς η παιδεία του Ιεχωβά είναι προστατευτική με διπλό τρόπο;

⁹ Η παιδεία του Ιεχωβά είναι προστατευτική με διπλό τρόπο: (1) Για το ίδιο το παιδί και (2) για τους γονείς. Χωρίς παιδεία το παιδί θα μπορούσε να συνεχίση μια πορεία που δυσαρεστεί τον Ιεχωβά και να χάση τη ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Χωρίς παιδεία, το παιδί, με την αμελή διαγωγή του, θα δώση πόνο στους γονείς. Ένα παιδί δεν μπορεί να αναμένεται ότι θα φαντασθή διανοητικώς την αγωνία και τον πόνο που έχει τη δύναμι να προξενήση στους γονείς του με την κακή διαγωγή του. Κάτι πρέπει να γίνη, λοιπόν αλλιώς ένα παιδί θα φέρη πολλή ταλαιπωρία στην καρδιά και στη διάνοια των γονέων. «Όστις γεννά άφρονα, γεννά αυτόν δια λύπην αυτού· και ο πατήρ του ανοήτου δεν απολαμβάνει χαράν. Ο άφρων υιός είναι βαρυθυμία εις τον πατέρα αυτού, και πικρία εις την γεννήσασαν αυτόν.» «Η ράβδος και ο έλεγχος δίδουσι σοφίαν· παιδίον δε απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού.»​—Παροιμ. 17:21, 25· 29:15.

10, 11. (α) Πώς μπορούν οι γονείς ν’ αποφύγουν το να υποφέρουν πόνο; (β) Εκτός από την κατά γράμμα ράβδο, τι άλλο μπορεί να χρησιμοποιηθή στην εφαρμογή της παιδείας του Ιεχωβά;

¹⁰ Τώρα, τι θα εμποδίση τους γονείς να υποφέρουν όλη αυτή την καταισχύνη, την ενόχλησι, τη λύπη και τον πόνο της καρδιάς; Βέβαια, η παιδεία του Ιεχωβά. Αφού το παράπτωμα είναι η λογική έκβασις των αχαλίνωτων ενεργειών ενός παιδιού, «η ράβδος και ο έλεγχος» είναι απαραίτητα. Για ν’ αποκλεισθή το να υποφέρουν οι γονείς λύπη και πόνο, πρέπει το παιδί να υποφέρη πόνο. «Παίδευε τον υιόν σου, και θέλει φέρει ανάπαυσιν εις σε· και θέλει φέρει ηδονήν εις την ψυχήν σου.» «Ο φειδόμενος της ράβδου αυτού, μισεί τον υιόν αυτού· αλλ’ ο αγαπών αυτόν, παιδεύει αυτόν εν καιρώ.» «Παίδευε τον υιόν σου ενόσω είναι ελπίς.» (Παροιμ. 29:17· 13:24· 19:18) Μερικές φορές οι γονείς είναι απρόθυμοι να μιλούν στα τέκνα των μ’ αυτόν τον τρόπο, και όμως οι γονείς είναι υπεύθυνοι στον Θεό να παιδεύουν τα τέκνα των με τον τρόπο του Ιεχωβά.

¹¹ Δεν χρειάζεται πάντοτε, φυσικά, να περιλαμβάνη η παιδεία του Ιεχωβά τη χρήσι της κατά γράμμα ράβδου. Μπορεί να είναι μια επίπληξις και ταπείνωσις με λόγια του στόματος, τα οποία λόγια του στόματος χρησιμοποιούνται με αποτέλεσμα όμοιο με της ράβδου. Ότι τα χείλη μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τέτοιον τρόπο είναι φανερό από τα λόγια του Παύλου προς τους Κορινθίους: «Με ράβδον να έλθω προς εσάς;» Καθώς μεγαλώνουν τα τέκνα, η ράβδος του στόματος και η αποστέρησις προνομίων μπορεί κάλλιστα ν’ αποτελή μέγα μέρος της παιδείας.​—1 Κορ. 4:21.

12. Τι πρέπει να γίνη για να εξασφαλισθή ότι η παιδεία είναι «του Ιεχωβά»;

¹² Είτε πρόκειται για την κατά γράμμα ράβδο είτε για τη ράβδο του στόματος, η παιδεία ας επιβάλλεται με τέτοιον τρόπο που να είναι τρόπος του Ιεχωβά. Οι νέοι πρέπει να κατανοούν τίνος την παιδεία επιβάλλουν οι γονείς των και ότι οι γονείς δεν ευαρεστούν απλώς τον εαυτό τους. Το παιδί ή ο νέος πρέπει να καταστή δυνατόν να γνωρίση ότι οι γονείς είναι υπεύθυνοι ενώπιον του Θεού να επιβάλλουν την παιδεία του. Θυμηθήτε ότι αυτή είναι «η ράβδος και ο έλεγχος». Πρέπει πάντοτε να υπάρχη μια σαφής εξήγησις ως προς το γιατί γίνεται χρησιμοποίησις της ράβδου. Το παιδί πρέπει να κατανοήση ποια εντολή του Ιεχωβά παρεβιάσθη, έτσι ώστε η παιδεία να είναι πράγματι του Ιεχωβά.

ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ

13, 14. (α) Τι είναι ακόμη πιο σοβαρό για τους γονείς από τη λύπη που φέρνουν τα χωρίς παιδεία τέκνα; (β) Πώς επεξηγείται στην περίπτωσι του Ηλεί η ευθύνη απέναντι του Θεού για εφαρμογή της παιδείας του;

¹³ Χωρίς παιδεία, οι παράνομες πράξεις ενός νέου ατόμου θα φέρουν λύπη και όνειδος στους γονείς, αλλά, πιο σοβαρά, οι αμελείς γονείς θα δώσουν λόγο στον Θεό. Επεξηγηματική του ότι οι γονείς, καθώς και εκείνοι που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης στην οργάνωσι του Θεού, είναι υπεύθυνοι στον Θεό για την εφαρμογή της παιδείας του Ιεχωβά, είναι η περίπτωσις του αρχιερέως Ηλεί.

¹⁴ Ως πατέρας, αρχιερεύς και κριτής του Ισραήλ, ο Ηλεί ήταν χαλαρός στην εφαρμογή της παιδείας του Ιεχωβά. Οι δύο του γυιοί, ο Οφνεί και ο Φινεές, υπηρετούσαν ως λειτουργούντες ιερείς και συνεπώς έπρεπε να είναι υποδειγματικοί στη διαγωγή των. Αλλά δεν ήσαν: «Του Ηλεί όμως οι υιοί ήσαν αχρείοι άνθρωποι· δεν εγνώριζον τον Ιεχωβά.» Η Βιβλική αφήγησις προχωρεί να δείξη πώς αυτοί οι γυιοί, που υπηρετούσαν ως ιερείς, δεν ήσαν ευχαριστημένοι με τη μερίδα που τους προσδιώριζε ο νόμος του Θεού. Αυτοί οι άπληστοι γυιοί υπηρετούσαν επίσης τον εαυτό τους πριν από τον Ιεχωβά. Προτού ικανοποιήσουν τις ορέξεις των, έπρεπε να έχουν προσφέρει το πάχος στο θυσιαστήριον του Ιεχωβά· αλλά έθεταν τον εαυτό τους πριν από τον Ιεχωβά. Ο πατέρας τους και αρχιερεύς προφανώς δεν τους έδινε δριμεία επίπληξι, έτσι ώστε ο Ιεχωβά είπε στον Ηλεί: «Δοξάζεις τους υιούς σου υπέρ εμέ.» Στη γεροντική του ηλικία ο Ηλεί επέπληττε ήπια τους γυιούς του αλλά μόνο όταν η διαγωγή των έγινε ακόμη περισσότερο βδελυκτή και σκανδαλώδης: «Ήκουσε πάντα όσα έπραττον οι υιοί αυτού εις πάντα τον Ισραήλ· και ότι εκοιμώντο μετά των γυναικών, των συνερχομένων εις την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου.» Οι γυιοί του Ηλεί ήσαν άξιοι θανάτου υπό τον νόμον του Θεού και όμως αυτός δεν εφήρμοσε την παιδεία του Ιεχωβά αποβάλλοντας τούς φαύλους από το αξίωμα. Συνεπώς ο Ιεχωβά ανήγγειλε ότι η επιρροή του οίκου του Ηλεί επρόκειτο να καταστραφή και οι γυιοί του θα πέθαιναν και οι δύο την ίδια μέρα. Ακόμη ο Ηλεί δεν ανέλαβε πειθαρχική ενέργεια εναντίον των γυιών του, αλλά τους επέτρεπε να παραμένουν στο αξίωμα. Τελικά, μέσω του προφήτου Σαμουήλ, ο Ιεχωβά διεκήρυξε: «Ανήγγειλα προς αυτόν, ότι εγώ θέλω κρίνει τον οίκον αυτού έως αιώνος, δια την ανομίαν επειδή γνωρίσας ότι οι υιοί αυτού έφερον κατάραν εφ’ εαυτούς, δεν συνέστειλεν αυτούς.» Ο Ηλεί φαίνεται ότι εχαρίζετο στα τέκνα του ή τα παραχάιδευε από τη νηπιότητά των κι εμπρός· και όταν η παρανομία των γυιών του έγινε διαβόητη, αυτός, στη γεροντική του ηλικία, διεμαρτυρήθη ήπια, ενώ έπρεπε να αναλάβη πειθαρχική ενέργεια. Εν τούτοις, ούτε ως πατέρας, ούτε ως αρχιερεύς και κριτής του Ισραήλ εφήρμοσε την παιδεία του Ιεχωβά. Γι’ αυτή την παράλειψι ο Θεός εκράτησε υπεύθυνον τον Ηλεί. «Η ανομία των υιών του Ηλεί δεν θέλει καθαρισθή εις τον αιώνα.»​—1 Σαμ. 2:12-3:14, ΜΝΚ.

15. Πώς μπορεί να επηρεάση ένα Χριστιανό πατέρα σήμερα η αμέλεια εφαρμογής της παιδείας του Ιεχωβά, και επομένως πώς βλέπει ο Θεός το ζήτημα;

¹⁵ Τόσο υπεύθυνοι είναι οι γονείς στα όμματα του Θεού για το αν εφαρμόζουν την παιδεία του Ιεχωβά, ώστε ο Χριστιανός απόστολος, μιλώντας για τα προσόντα που απαιτούνται για να είναι κανείς επίσκοπος στην εκκλησία, έγραψε: «Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να ήναι . . . κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος· (διότι εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πώς θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;).» Δεν είναι ελαφρό πράγμα στα όμματα του Θεού να είναι ένας πατέρας αμελής στο να ανατρέφη τα τέκνα του με την παιδεία του Ιεχωβά.​—1 Τιμ. 3:2, 4, 5.

16. Όπως δείχνει μια δημοσιογραφική έκθεσις, ποια είναι τα καλά αποτελέσματα της ανατροφής των τέκνων με τον τρόπο του Ιεχωβά;

¹⁶ Όταν τα τέκνα ανατρέφωνται «εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά», με τη γνώσι ότι και αυτά, καθώς και οι γονείς των, είναι υπεύθυνα στον Θεό, τα καλά αποτελέσματα δεν μπορούν να τηρηθούν μυστικά. Όταν ένας δημοσιογράφος επεσκέφθη την Περιφερειακή Συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Ενωμένοι Λάτρεις» στο Στάδιο Γιάγκη το 1961, παρετήρησε τα πολλά νεαρά άτομα που ήσαν παρόντα και έγραψε ένα άρθρο που εδημοσιεύθη στην πρώτη σελίδα της εφημερίδος Ποστ της Κουήνς Κάουντυ (Νέας Υόρκης) της 2ας Αυγούστου 1961, και το οποίον έλεγε:

«Σήμερα όταν βλέπη κανείς τόση νεανική εγκληματικότητα, τόσο πολλά απειθάρχητα παιδιά, τόσο λίγον σεβασμό των νέων για τους γεροντοτέρους, τόσο μεγάλη αύξησι του εγκλήματος κάθε χρόνο από εκείνους που είναι είκοσι ετών και κάτω, αιφνίδια σταματά έκπληκτος καθώς βλέπει μια πελώρια οργάνωσι που αποτελείται από εκατοντάδες χιλιάδων οικογένειες, οι οποίες δεν έχουν προβλήματα νεανικής εγκληματικότητος. Και φυσικά θαυμάζει γιατί. . . . Όταν πρόκειται για τα τέκνα των, οι μάρτυρες του Ιεχωβά λαμβάνουν συμβουλή από το ίδιο βιβλίο, στο οποίο ανατρέχουν για συμβουλή σε κάθε άλλη φάσι της ζωής​—από την Αγία Γραφή. . . . Οι μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι ο καλύτερος τρόπος να καταπολεμηθή η εγκληματικότης είναι​—να προληφθή. Είσθε έτοιμος να συμφωνήσετε, όταν βλέπετε τους μεγάλους αριθμούς νέων Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι αναλαμβάνουν τη διακονία αντί να κακοποιούν, το έργο της μαρτυρίας αντί να περιπλανώνται και το κήρυγμα αντί να περιφέρωνται για αρπαγή. Αντιλαμβάνεσθε ότι οι νέοι εδώ στο Στάδιο Γιάνκη δεν αντιπροσωπεύουν μια Αναζωπύρησι της Νεότητος που γίνεται μια φορά το χρόνο, αλλά έναν ολοχρόνιο τρόπο ζωής. Οι συνθήκες του κόσμου, που κάνουν μερικούς νέους δίχως σκοπό εκζητητάς συγκινήσεων, με μια διάθεσι ‘ας φάμε κι ας πιούμε κι ας διασκεδάσωμε γιατί αύριο πεθαίνομε’ εκτρέφουν σ’ αυτούς τους νέους Μάρτυρας ένα αίσθημα ευθύνης. Έχουν μια βέβαιη προσδοκία για κάτι καλύτερο και μια επιθυμία να θέλουν να την μεταδώσουν στον συνάνθρωπό τους. Έχουν έναν πολύ πραγματικό σκοπό στη ζωή και η σπουδαιότης του τους δίνει εκείνο το αίσθημα αξίας που τόσο λείπει στη σύγχρονη νεότητα.»

ΥΠΟΛΕΙΠΟΜΕΝΟΙ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΕΚΤΕΛΕΣΙ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ

17. (α) Ως προς την απόδοσι λογαριασμού, τι δείχνουν οι Γραφές για τη μεγάλη μάζα του ανθρωπίνου γένους, που αρνείται να ζήση σύμφωνα με τον λόγον του Ιεχωβά; (β) Αν δεν μεταβληθούν, ποιο θα είναι το τέλος εκείνων που απειθούν στον Θεό;

¹⁷ Δεν είναι, βέβαια, όλα τα άτομα αφιερωμένοι λάτρεις του Ιεχωβά Θεού· εν τούτοις όλοι πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν απόδοσι λογαριασμού. Αν οι αληθινοί λάτρεις του Θεού πρόκειται ν’ αποδώσουν λόγον, τι θα πούμε για τη μεγάλη μάζα του ανθρωπίνου γένους που αρνείται να πράξη το θείο του θέλημα, εξακολουθώντας να πράττη το θέλημα των εθνών; Ο απόστολος Πέτρος διακηρύττει: «Διότι έφθασεν ο καιρός του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού; και “αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός πού θέλει φανή;”» Αν δεν αλλάξουν την πορεία της ενεργείας των, «το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού» θα είναι «όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού, εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν, και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· οίτινες θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον.»​—1 Πέτρ. 4:17, 18· 2 Θεσ. 1:7-9.

18. Τι πρέπει να παύση να πράττη ένα άτομο αν επιθυμή να διαφύγη ‘τιμωρία’, και σε ποιόν θα δώσουν λόγον οι ασεβείς;

¹⁸ Σήμερα η πλειονότης του ανθρωπίνου γένους εντρυφά σε μια έξαλλη ευωχία κοσμικότητος· αλλ’ αν θέλωμε να διαφύγωμε την ‘τιμωρία’, που γρήγορα θα επιβληθή σ’ αυτούς στον Αρμαγεδδώνα, τότε, είτε νέοι είτε ηλικιωμένοι, δεν μπορούμε να ενδώσωμε στο να δαπανούμε περισσότερον καιρό εκτελώντας πράγματα σαν εκείνα που περιγράφει ο απόστολος Πέτρος: «Αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις· και δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν· οίτινες θέλουσιν αποδώσει λόγον εις εκείνον όστις είναι έτοιμος να κρίνη ζώντας και νεκρούς.» Επομένως, οι ασεβείς και εκείνοι οι οποίοι ‘σας βλασφημούσιν’ επειδή πράττετε το θέλημα του Θεού, πρέπει ν’ ‘αποδώσουν λόγον’ στον Κριτήν του Θεού, Ιησούν Χριστόν, αυτόν ο οποίος είναι «ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών.»​—1 Πέτρ. 4:3-5· Πράξ. 10:42.

19. Πώς πρέπει να αισθάνεται ο Χριστιανός ως προς τη χρήσι του χρόνου, και γιατί δεν είναι ανάγκη να απελπίζεται; Αλλά τι πρέπει να γίνη;

¹⁹ Για τον Χριστιανό, ο καιρός της ζωής του που πέρασε στο να πράττη το θέλημα των εθνών υπήρξε αρκετός, πάρα πολύς πράγματι· αλλά δεν μπορούσε να κάμη αλλιώς, έχοντας γεννηθή σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων και μη γνωρίζοντας την αλήθεια του Θεού. Αλλά όταν κανείς μαθαίνη την αλήθεια από την Αγία Γραφή, τότε έρχεται ο καιρός για να μεταβληθή, να μεταστραφή και να ζήση σύμφωνα με τους νόμους του Θεού. Ενώ μπορεί κανείς να λυπάται για τον καιρό που εδαπάνησε προηγουμένως πράττοντας το θέλημα του κόσμου, για τη δύναμι και ενέργεια που εδαπανήθη προηγουμένως σε κοσμικές ευωχίες, δεν είναι ανάγκη ν’ απελπίζεται: Υπάρχει ακόμη καιρός μπροστά μας. Αλλά όχι πολύς. Ο Πέτρος προχωρεί και λέγει: «Πάντων δε το τέλος επλησίασε.» Βλέποντας ότι δεν υπολείπεται πολύς καιρός γι’ αυτόν τον κόσμο, θα θέλωμε να χρησιμοποιήσωμε τον υπόλοιπο χρόνο σοφά δίνοντας τον επάνω απ’ όλα στον Ιεχωβά Θεό, για την εκτέλεσι του θελήματός του.​—1 Πέτρ. 4:7.

Η ΚΡΙΣΙΣ ΗΔΗ ΕΝ ΠΡΟΟΔΩ

20, 21. (α) Πότε και με ποια ευκαιρία έδειξε ο Ιησούς ότι η κρίσις θα ήταν εν προόδω σ’ αυτόν ακριβώς τον καιρό; (β) Επάνω σε ποια βάσι κρίνονται τώρα από τον Βασιλέα οι άνθρωποι όλων των εθνών, και ποια είναι η δικαστική απόφασις σχετικά με τα ερίφια και τα πρόβατα;

²⁰ Ο Κριτής του Ιεχωβά, Ιησούς Χριστός, είναι τώρα στο έργον και είτε το ξέρουν, είτε όχι, οι άνθρωποι όλων των εθνών είναι στην πορεία αποδόσεως λογαριασμού. Ο Ιησούς, αποβλέποντας στην εποχή μας, ανέφερε μια παραβολή για τα πρόβατα και τα ερίφια, δίνοντας την εξεικόνισι αυτή αφού οι μαθηταί του τον είχαν ερωτήσει: «Ειπέ προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» Ο Ιησούς τότε είπε τη μεγάλη του προφητεία για τη ‘συντέλεια του αιώνος’·» η δε παραβολή των προβάτων και εριφίων αποτελεί τα τελικά λόγια και το αποκορύφωμα της προφητείας.​—Ματθ. 24:3.

²¹ Πώς οι άνθρωποι των εθνών κρίνονται από τον Βασιλέα, όσον αφορά το αν είναι προβατοειδείς ή εριφοειδείς; Με τη στάσι των απέναντι του ευαγγελίου της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού που τώρα κηρύττεται «εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Ότι το έργο της κρίσεως θα εγίνετο, καθ’ ον χρόνον τα κοσμικά έθνη θα συνέχιζαν την ύπαρξί τους, είναι φανερό από τα λόγια του Ιησού: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, . . . θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.» (Ματθ. 25:31, 32) Οι εριφοειδείς άνθρωποι αστοχούν να δείξουν αγαθότητα προς τους μάρτυρας του Βασιλέως επάνω στη γη. Οι εριφοειδείς άνθρωποι, που είναι εναντίον της Βασιλείας και οι οποίοι τίθενται στα αριστερά του Βασιλέως, αποδίδουν λογαριασμό, και η κρίσις είναι: «Και θέλουσιν απέλθει ούτοι . . . εις κόλασιν [αποκοπήν, ΜΝΚ] αιώνιον.» Αλλά οι προβατοειδείς υπέρ της Βασιλείας άνθρωποι, όχι μόνο μεταχειρίζονται φιλάγαθα τους μάρτυρας της Βασιλείας, αλλά και δέχονται το ευαγγέλιον της Βασιλείας, το κηρύττουν οι ίδιοι και δίνουν την εγκάρδια υποταγή των στη βασιλεία του Θεού. Οι προβατοειδείς, που τίθενται στα δεξιά του Βασιλέως, αποδίδουν λογαριασμό, και η απόφασις είναι: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.» Αυτοί κληρονομούν αιώνια ζωή επάνω στη γη κάτω από τη βασιλεία των ουρανών.​—Ματθ. 25:46, 34.

22. Γιατί οι αληθινοί Χριστιανοί είναι κάτω από ειδική ευθύνη σήμερα;

²² Επειδή η ζωή των ανθρώπων διακυβεύεται, ο αληθινός λάτρης του Θεού υπόκειται σε μια ειδική ευθύνη σήμερα. Ποια; Την ευθύνη του αν προειδοποιή εκείνους που πράττουν το θέλημα των εθνών να μεταστραφούν και να πράξουν το θέλημα του Θεού, υπηρετώντας τα συμφέροντα της Βασιλείας του. Η αρχή είναι ότι το άτομο, που δεν προειδοποιεί τον άνομον, θα είναι υπεύθυνο στον Θεό.​—Ιεζ. 3:17, 18.

23. (α) Παρατηρώντας τον χρόνον που απομένει και την κρίσι τώρα εν προόδω, τι πρέπει να πράξουν όλοι οι εκζητηταί ζωής; (β) Τι πρέπει να έχωμε υπ’ όψι, καθώς ελπίζομε για ποια τελική ευλογία;

²³ Με τόσο λίγον χρόνον που απομένει και με την κρίσι ήδη εν προόδω, γιατί να αναβάλωμε να πράξωμε το θέλημα του Θεού; Τέκνα, υπακούετε στους Χριστιανούς γονείς σας. Γονείς, ανατρέφετε τα τέκνα σας «εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά». Σεις που μαθαίνετε ακριβώς την αλήθεια του Θεού, χρησιμοποιήστε τον υπόλοιπον χρόνον σοφά και στραφήτε από την κοσμικότητα στην υπηρεσία του Θεού. Σεις, που είσθε αφιερωμένοι διάκονοι του Θεού, να είσθε πιστοί στη διακονία σας. Αφού ο Θεός θα φέρη «εις κρίσιν παν έργον», ας έχωμε υπ’ όψι πάντοτε ότι ο τελικός μας λογαριασμός δεν είναι με άνθρωπο ούτε ακόμη με τη χώρα κάτω από την κυβέρνησι της οποίας ζούμε. Επειδή πάντες ημείς θέλομεν παρασταθή εις το βήμα του Χριστού. Άρα λοιπόν έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν.» (Ρωμ. 14:10, 12) Είθε ο από τον Ιεχωβά ωρισμένος Κριτής «ζώντων και νεκρών» να ευαρεστηθή να εύρη τον λογαριασμό μας καλόν και να μας εμπιστευθή συμφέροντα και προνόμια μετά τον Αρμαγεδδώνα, μαζί με το δώρο της αιωνίου ζωής.