Μέρος Δεύτερο — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Μέρος Δεύτερο

1, 2. (α) Ποιους απίστους Χριστιανούς ανέφερε ο Παύλος στην 1 Τιμόθεον 1:18-20; (β) Ποιες ευκαιρίες, που είχαν, έχασαν τελείως;

ΣΤΙΣ ημέρες του απόστολου Παύλου υπήρχαν αφιερωμένοι Χριστιανοί, που έχασαν κάθε ευκαιρία για πνευματική ανάστασι σε ουράνια δόξα και δύναμι μαζί με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο απόστολος Παύλος εξηγεί πώς συνέβη αυτό, όταν το έγραψε στον Τιμόθεο:

² «Ταύτην την παραγγελίαν παραδίδω εις σε, τέκνον Τιμόθεε, κατά τας προγενομένας προφητείας περί σου, να στρατεύης κατ’ αυτάς την καλήν στρατείαν, έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες, εναυάγησαν εις την πίστιν· εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και Αλέξανδρος, τους οποίους παρέδωκα εις τον Σατανάν, δια να μάθωσι να μη βλασφημώσι.»—1 Τιμ. 1:18-20.

3, 4. (α) Γιατί αυτό δεν σημαίνει ότι ανεμένετο η επανένταξις στην εκκλησία των δύο αυτών ανδρών; (β) Ποιοι, λοιπόν, εδιδάχθησαν από αυτό;

³ Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος εδιδάχθησαν τελικά ένα μάθημα και έπαυσαν να βλασφημούν και επανήλθαν στην εκκλησία και διεσώθησαν από τους όνυχας του Σατανά. Τούτο δεν θα μπορούσε να συμβή, διότι οι δύο αφιερωμένοι εκείνοι και βαπτισμένοι Χριστιανοί είχαν απωθήσει τη Χριστιανική πίστι και μια αγαθή συνείδησι και είχαν υποστή το ναυάγιο της πίστεώς των έτσι ώστε αυτή έπεσε στη θάλασσα της καταστροφής.

⁴ Με το ν’ αποκοπούν από την πιστή Χριστιανική εκκλησία οι δύο αυτοί άνδρες δεν εδιδάχθησαν καμμιά επανορθωτική παιδεία. Η αγαπητή πιστή εκκλησία απεκόμισε την παιδεία, μαθαίνοντας ν’ αποφεύγη εκείνους τους δύο πνευματικώς ναυαγημένους άνδρες και να μην έχη καμμιά σχέσι μαζί τους, αφήνοντάς τους πλήρως στο Σατανά, στον οποίον ο Παύλος, με αποστολική εξουσία, τους παρέδωκε. Με την αναγκαία αποβολή των δύο αυτών ανδρών, που είχαν χάσει την πίστι και μια αγαθή συνείδησι, η νομιμόφρων εκκλησία εξεπαιδεύθη ν’ αποφύγη να λάβη την πορεία ενεργείας του Υμεναίου και Αλεξάνδρου για να μην υποστούν και τα άλλα μέλη της την ίδια καταστροφή της Χριστιανικής των ζωής και αποκοπούν, παραδιδόμενα στο Σατανά.

5, 6. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια 2 Τιμόθεον 2:16-19, τι το εσφαλμένο υπήρχε στον Υμέναιο; (β) Γιατί η εκκλησία ώφειλε ν’ αποκηρύξη τον Υμέναιο και τον Φιλητό, και πώς αυτοί εδίδασκαν ότι η ανάστασις είχε γίνει;

⁵ Ο απόστολος Παύλος μάς δίνει περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με τον Υμέναιο και δείχνει ποιο ήταν το σφάλμα του Υμεναίου, όταν αργότερα γράφη ο Παύλος στον Τιμόθεο ως εξής: «Τας δε βεβήλους ματαιοφωνίας φεύγε· διότι θέλουσι προχωρήσει εις πλειοτέραν ασέβειαν· και ο λόγος αυτών θέλει κατατρώγει ως γάγγραινα· εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και ο Φιλητός, οίτινες απεπλανήθησαν από της αληθείας, λέγοντες ότι έγεινεν ήδη η ανάστασις· και ανατρέπουσι την πίστιν τινών. Το στερεόν όμως θεμέλιον του Θεού μένει, έχον την σφραγίδα ταύτην· Γνωρίζει ο Ιεχωβά τούς όντας αυτού· και, Ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Ιεχωβά.»—2 Τιμ. 2:16-19, ΜΝΚ.

⁶ Ο Υμέναιος και ο Φιλητός δεν ανήκαν πια στον Ιεχωβά, αλλά είχαν παραδοθή στο Σατανά με την αποβολή των από τη Χριστιανική εκκλησία του Ιεχωβά. Οι πιστοί Χριστιανοί εκαλούντο με το όνομα του Ιεχωβά ως ‘λαός δια το όνομα αυτού’ και ανέφεραν αυτό το θείον όνομα στις εκκλησιαστικές των συναθροίσεις καθώς και στο κήρυγμά των έξω. (Πράξ. 15:14-18) Γι’ αυτό ώφειλαν ν’ αποκηρύξουν τέτοιους απίστους Χριστιανούς όπως ο Υμέναιος και ο Φιλητός, οι οποίοι ήσαν γεμάτοι αδικία. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν τις δικές των ιδέες περί αναστάσεως. Εδίδασκαν ότι «έγεινεν ήδη η ανάστασις» στις ημέρες των· προφανώς αυτό το έκαναν με τη διδασκαλία των ότι η ανάστασις ήταν απλώς πνευματική, μια ανάστασις συμβολικής μορφής, και ότι οι αφιερωμένοι Χριστιανοί είχαν ήδη λάβει την ανάστασί των και ότι αυτό ήταν όλο εκείνο που επρόκειτο να γίνη σ’ αυτό το ζήτημα και δεν υπήρχε άλλη ανάστασις στο μέλλον κάτω από τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού.

7. Τι εξετελέσθη σ’ αυτούς κατά τον θάνατό τους, και γιατί;

⁷ Ο Υμέναιος και ο Φιλητός είχαν ήδη κλονίσει την πίστι μερικών μελών της εκκλησίας μ’ αυτή τη διδασκαλία περί αναστάσεως. Αν ταυτοχρόνως εδίδασκαν και την ειδωλολατρική διδασκαλία των Ελλήνων περί αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής, ο Παύλος δεν αναφέρει. Εν τούτοις, αυτοί οι ασυνείδητοι υπονομευταί της πίστεως Χριστιανών πιστών αμάρταναν εκουσίως αφού ήλθαν σ’ επίγνωσι της αληθείας, και μάλιστα εν σχέσει με τον απόστολο Παύλο. Επομένως, όταν απέθαναν η ‘κρίσις της Γεέννης’ εξετελέσθη σ’ αυτούς. Δεν πρόκειται ν’ αναστηθούν.

8, 9. Ποιο σημείο τονίζει ο Παύλος ιδιαιτέρως στην 1 Τιμόθεον 6:9, 10, 20, 21;

⁸ Οι Χριστιανοί, που έπεσαν στην παγίδα της συσσωρεύσεως υλικών αγαθών και της αποκτήσεως πολλής κοσμικής γνώσεως ή «επιστήμης» εκθέτουν σε κίνδυνο την ευκαιρία των για ανάστασι και ζωή στο ερχόμενο δίκαιο σύστημα πραγμάτων. Όχι με πλούτη και «επιστήμη» αλλά με την αληθινή Χριστιανική πίστι μπορούμε να σωθούμε.

⁹ Τονίζοντας ιδιαιτέρως το σημείο αυτό στο τέλος της πρώτης επιστολής του προς τον Τιμόθεο, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς. Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον, αποστρεφόμενος τας βεβήλους ματαιολογίας [όπως εκείνες του Υμεναίου και του Φιλητού], και τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως· την οποίαν τινές επαγγελλόμενοι, επλανήθησαν κατά την πίστιν.»—1 Τιμ. 6:9, 10, 20, 21.

10. (α) Πώς βλάπτουν τον εαυτό τους εκείνοι που κάνουν επίδειξι της «ψευδωνύμου γνώσεως»; (β) Τι είμεθα λοιπόν αποφασισμένοι να πράξωμε;

¹⁰ Οι δήθεν πλούσιοι Χριστιανοί υποκύπτουν σε επιθυμίες οι οποίες «βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν.» Οι Χριστιανοί, οι οποίοι επιζητούν την δίχως πίστι ‘γνώσιν’ αυτού του κόσμου, αποδεικνύουν ότι ζητούν δόξα ή κοσμικά πλεονεκτήματα, αλλά αποπλανώνται από τη Χριστιανική πίστι. Κανείς από αυτούς δεν αφήνει κάποια βάσι για να τον εγείρη ο Θεός από τους νεκρούς μέσω του Ιησού Χριστού. Όταν πεθαίνουν, ρίπτονται, κατά ένα εικονικό τρόπο, στη Γέεννα. (Μάρκ. 9:43-47) Εμείς, όμως, είμεθα αποφασισμένοι να μη τους μιμηθούμε. Ενθυμούμεθα τους λόγους της προς Εβραίους επιστολής 10:38, 39: « “Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως” και “εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν.” Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.»

ΤΙ ΘΑ ΛΕΧΘΗ ΟΤΑΝ ΓΑΜΗΛΙΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΙ;

11, 12. (α) Ποια ερώτησις εγείρεται σχετικά με απίστους, οι οποίοι είναι σύντροφοι αφιερωμένων, αποκυημένων από το πνεύμα Χριστιανών; (β) Τι λέγει ο Παύλος γι’ αυτή τη σχέσι, στην 1 Κορινθίους 7:10-16;

¹¹ Από τις ημέρες του Ιησού Χριστού πολλοί άνθρωποι έχουν έλθει σε στενή επαφή με αφιερωμένους, βαπτισμένους Χριστιανούς, τους οποίους ο Θεός απεκύησε με το πνεύμα του για μια ουράνια κληρονομία. Εν τούτοις, αυτά τα ίδια τα άτομα δεν έχουν επηρεασθή αρκετά ισχυρά ώστε να γίνουν του αυτού είδους Χριστιανοί. Μερικά από τα άτομα αυτά ήσαν ή εξακολουθούν να είναι σύζυγοι αγιασμένων Χριστιανών συντρόφων. Μερικά είναι παιδιά, τα οποία έχουν έναν από τους γονείς των αφιερωμένο, αποκυημένο από το πνεύμα Χριστιανό, ή και τους δύο γονείς της ιδίας τάξεως. Θα έχουν ανάστασι αυτοί που δεν είναι στην πίστι; Σχετικά με τέτοιους απίστους ο Παύλος έγραψε:

¹² «Εις δε τους νενυμφευμένους παραγγέλλω, . . . εγώ, . . . ουχί ο Κύριος, Εάν τις αδελφός έχη γυναίκα άπιστον, και αυτή συγκατανεύη να συνοική μετ’ αυτού, ας μη αφίνη αυτήν. Και γυνή ήτις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συγκατανεύει να συνοική μετ’ αυτής, ας μη αφίνη αυτόν. Διότι ο ανήρ ο άπιστος ηγιάσθη δια της γυναικός· και η γυνή η άπιστος ηγιάσθη δια του ανδρός· επειδή άλλως τα τέκνα σας ήθελον είσθαι ακάθαρτα· αλλά τώρα είναι άγια. Εάν δε ο άπιστος χωρίζηται, ας χωρισθή. Ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δεδουλωμένοι εις τα τοιαύτα· ο Θεός όμως προσεκάλεσεν ημάς εις ειρήνην. Διότι τι εξεύρεις, γύναι, αν μέλλης να σώσης τον άνδρα; ή τι εξεύρεις, άνερ, αν μέλλης να σώσης την γυναίκα;»—1 Κορ. 7:10-16.

13. Πώς ο απόστολος Πέτρος γράφει σε αρμονία με αυτή τη συμβουλή στην 1 Πέτρου 3:1-4;

¹³ Ο απόστολος Πέτρος γράφει σε αρμονία με αυτό, λέγοντας: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας. Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.»—1 Πέτρ. 3:1-4.

14. Ποιες ερωτήσεις γεννά ο θάνατος ενός τέτοιου απίστου συντρόφου, και ποιες άλλες δίκαιες ερωτήσεις θα έπρεπε να κάνωμε γι’ αυτό;

¹⁴ Αν, τώρα, ο άπιστος γαμήλιος σύντροφος πεθάνη ως ένας άπιστος ύστερ’ από ένα τέτοιο δεσμό μ’ ένα πιστό Χριστιανό που έχει ουράνια ελπίδα, έχει μήπως χαθή για πάντα ο άπιστος; Πέθανε ο άπιστος κάτω από την ‘κρίσι της Γεέννης’, και δεν θα γίνη ανάστασίς του για να του δοθή η ευκαιρία για αιώνια ζωή σε μια Παραδεισιακή γη κάτω από τη βασιλεία του Θεού; Μαζί μ’ αυτή την ερώτησι, θα ήταν απλώς δίκαιο να ερωτήσωμε, Επί πόσον καιρό συνέζησε ο άπιστος με τον πιστό; Επίσης, πόση πίστι και υποδειγματική διαγωγή έδειξε ο πιστός ως ένας μάρτυς της αληθινής Χριστιανικής πίστεως;

15. Κάτω από το φως της πείρας και της παρατηρήσεως, ποιες κατάλληλες ερωτήσεις μπορούμε να κάμωμε σχετικά με το άπιστο μέλος;

¹⁵ Η πείρα και η παρατήρησις αποδεικνύουν ότι για μερικά άτομα με ωρισμένη νοοτροπία χρειάζεται περισσότερος χρόνος από άλλους για να επηρεασθούν ευνοϊκά και ν’ αναλάβουν την ορθή ενέργεια. Έτσι, έζησε, άρά γε, το άπιστο μέλος αρκετό χρονικό διάστημα μαζί με το πιστό μέλος, ώστε να λάβη με τον πιστό σύντροφο το απαιτούμενο μέτρον πείρας που χρειάζεται στην προσωπική του περίπτωσι; Μήπως μερικά χρόνια συνεχίσεως σε κατάστασι απιστίας προ του θανάτου σημαίνουν ότι ποτέ αυτός δεν θα γίνη ένας αφιερωμένος πιστός, αν του δοθή μια μεγαλύτερη χρονική περίοδος για συνταύτισι; Αν εγκαταλείψη τον πιστό του σύντροφο, είναι βέβαιο το άπιστο μέλος ότι επωφελήθηκε κατά τον καλύτερο τρόπο από την ευκαιρία για να κερδίση σωτηρία;

16. Με το να λάβη μια τέτοια πορεία, μπορεί να λεχθή ότι ο άπιστος έλαβε την πορεία που περιγράφεται στα εδάφια 2 Πέτρου 2:21, 22;

¹⁶ Ακόμη και όταν λάβη μια τέτοια πορεία, το άπιστο μέλος δεν έχει λάβει την πορεία των άκρων, που περιγράφεται εις 2 Πέτρου 2:21, 22, το οποίο λέγει: «Καλήτερον ήτο εις αυτούς να μη γνωρίσωσι την οδόν της δικαιοσύνης, παρά αφού εγνώρισαν να επιστρέψωσιν εκ της παραδοθείσης εις αυτούς αγίας εντολής. Συνέβη δε εις αυτούς το της αληθινής παροιμίας, “Ο κύων επέστρεψεν εις το ίδιον αυτού εξέραμα·” και, Ο χοίρος λουσθείς επέστρεψεν εις το κύλισμα του βορβόρου.» Έτσι, αν πεθάνη ως ένας άπιστος αφού αποχωρίσθηκε από τη ζωή του πιστού, έχασε άρά γε κάθε ελπίδα για μελλοντική ζωή; Ποιος πρόκειται να είναι ο κριτής σ’ αυτή την περίπτωσι; Τίνος η κρίσις υπολογίζεται;

17. (α) Σε ποιους έγραφαν οι απόστολοι αυτοί την συμβουλή τους σχετικά με τους γαμηλίους συντρόφους; (β) Όταν μιλούσε για σωτηρία ενός γαμηλίου συντρόφου, σε ποια σωτηρία ανεφέρετο ο Παύλος;

¹⁷ Οφείλομε να ενθυμούμεθα ότι οι απόστολοι έγραφαν προς την «εκκλησίαν του Θεού», τους πνευματικούς Χριστιανούς «ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού, τους προσκεκλημένους αγίους», εκείνους, τους οποίους «ανεγέννησεν, . . εις ελπίδα ζώσαν δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς.» (1 Κορ. 1:1, 2· 1 Πέτρ. 1:3, 4) Οι επιστολές αυτές είχαν γραφή τον πρώτον αιώνα. Ο Θεός ελάμβανε τότε μέσ’ από τα Έθνη ένα λαό για το όνομά του, που θ’ αποτελέση την εκκλησία των 144.000 Χριστιανών μαρτύρων, οι οποίοι θα γίνουν συγκληρονόμοι με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία του. (Πράξ. 15:14) Συνεπώς, όταν ο Παύλος έθετε το ερώτημα: «Τι εξεύρεις, γύναι, αν μέλλης να σώσης τον άνδρα; ή τι εξεύρεις, άνερ, αν μέλλης να σώσης την γυναίκα;» ανεφέρετο προφανώς σε σωτηρία για ουράνια ζωή μαζί με τον Ιησού Χριστό.

18. (α) Δεν είναι δυνατή κάποια άλλη σωτηρία για έναν άπιστο, ο οποίος πεθαίνει ως σύντροφος ενός τέτοιου Χριστιανού; (β) Από πότε καλεί ο Καλός Ποιμήν τα «άλλα πρόβατα»;

¹⁸ Ο Παύλος ασφαλώς δεν συζητούσε εδώ τη σωτηρία για ζωή σε ανθρώπινη τελειότητα σ’ αυτή τη γη, όταν η ουράνια βασιλεία του Θεού θα την μετατρέψη σ’ ένα παγκόσμιο Παράδεισο. Ορθώς, λοιπόν, ανακύπτει η ερώτησις, Αν ο άπιστος γαμήλιος σύντροφος δεν εσώθη από τον πιστό στη μόνη σωτηρία, στην οποία καλούσε τότε ο Θεός ανθρώπους από τα έθνη, σημαίνει μήπως αυτό ότι δεν θα του εδίδετο αργότερα ευκαιρία να σωθή για την επίγεια εκείνη σωτηρία που επιφυλάσσεται γενικά στο ανθρώπινο γένος κάτω από τη βασιλεία του Θεού; Τι θα προκύψη αν απαντήσωμε Ναι σ’ αυτή την τελευταία ερώτησι; Τότε κρίνομε τον άπιστο, ο οποίος πέθανε δίχως ν’ ανταποκριθή στην ουράνια κλήσι ως ανάξιο οποιασδήποτε αναστάσεως κάτω από τη βασιλεία του Θεού και οποιασδήποτε ευκαιρίας για ζωή επάνω στη γη. Εν τούτοις, μέχρι προσφάτως ακόμη, ο Καλός Ποιμήν Ιησούς Χριστός δεν καλούσε και δεν εσύναζε τα «άλλα πρόβατά» του με την ελπίδα αιωνίου ζωής επί της γης.—Ιωάν. 10:16.

19. (α) Είναι η σωτηρία για τα «άλλα πρόβατα» ένα είδος δικτύου ασφαλείας για να συλλαμβάνωνται οι άπιστοι αποκυημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί; (β) Από τι προκύπτει η σωτηρία των «άλλων προβάτων»;

¹⁹ Οι θεόπνευστες Γραφές δείχνουν ότι ο Θεός καθώρισε για τον εαυτό του ένα ωρισμένο χρονικό διάστημα, στη διάρκεια του οποίου θα συνεκέντρωνε μαζί τα «άλλα πρόβατα», για τα οποία επιφυλάσσει αιώνια σωτηρία στην Παραδεισιακή γη κάτω από τη βασιλεία του αγαπητού του Υιού. Η προμήθεια του Θεού γι’ αυτά τα «άλλα πρόβατα» δεν είναι ένα είδος δικτύου ασφαλείας, που συλλαμβάνει όλους εκείνους που καλούνται για ουράνια κληρονομία, αλλά οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της γι’ αυτή με μια Χριστιανική πορεία πιστότητος μέχρι θανάτου. Χριστιανοί, οι οποίοι προορίζονται για την ουράνια κληρονομία, πρέπει είτε ν’ αποδειχθούν άξιοι να εισέλθουν σ’ αυτήν, ειδ’ άλλως ν’ αποτύχουν πλήρως δίχως καμμιά άλλη προοπτική ζωής για να καταφύγουν σ’ αυτήν, ώστε ν’ απολαύσουν αιώνια ζωή κάπου αλλού, κατά κάποιον τρόπο. Όχι, η προμήθεια του Θεού μέσω του Χριστού για τα «άλλα πρόβατα» είναι κάτι που ο Θεός ειδικά προώρισε για τη μεγάλη πλειονότητα του ανθρωπίνου γένους. Προκύπτει από τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού, ακριβώς όπως από αυτή προκύπτει και η ουράνια κλήσις των 144.000 συγκληρονόμων του Χριστού.

20. Ιστορικώς, πότε άρχισε η σύναξις του ‘πολλού όχλου’ των ‘άλλων προβάτων’;

²⁰ Σύμφωνα με τα ιστορικά γεγονότα, η σύναξις του ‘πολλού όχλου’ των άλλων προβάτων δεν άρχισε πριν από το 1931 μ.Χ., αλλά ιδιαιτέρως από το 1935 μ.Χ. και έπειτα.—Ιεζ. 9:4· Αποκάλ. 7:9-17· βλέπε Η Σκοπιά 15ης Σεπτεμβρίου 1934, σελίδες 282, 283, παράγραφοι 31-34· επίσης 1ης Μαρτίου 1935, σελίς 77, κορυφή.

21. Τα γεγονότα αυτά οφείλομε να τα έχωμε υπ’ όψιν, όταν εξετάζωμε ποιες ερωτήσεις;

²¹ Αυτά τα γεγονότα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν, όταν αντιμετωπίζωμε ερωτήσεις που βασίζονται επάνω στη συμβουλή του Παύλου εις 1 Κορινθίους 7:10-16 σχετικά με απίστους γαμήλιους συντρόφους καθώς και με τέκνα, τα οποία μπορεί να μην έγιναν πιστά, μολονότι, στη διάρκεια της παιδικής των ηλικίας, είναι «άγια» τέκνα ενός πιστού γονέως ή πιστών γονέων. Η κρίσις πρέπει να παραμείνη στον Θεό, ο οποίος κάνει την κλήσι για την μία ή την άλλη ελπίδα.—Ρωμ. 9:14-16.

ΤΙ ΘΑ ΛΕΧΘΗ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΕΑ ΜΑΣ;

22. Ποια χρονική περίοδος άρχισε το 1914 μ.Χ. και πώς η έναρξίς της εσημειώθη στην εκπλήρωσι προφητείας;

²² Με τον Βιβλικόν υπολογισμό του χρόνου, ο «έσχατος καιρός» αυτού του συστήματος πραγμάτων άρχισε το έτος 1914, δηλαδή, πριν από πενήντα ένα χρόνια. Η χρονολογία εκείνη, προκαθωρισμένη από τον Ιεχωβά Θεό, εκδηλώθηκε με την έκρηξι του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος ακολουθήθηκε από τα γεγονότα που ο Ιησούς Χριστός είχε προείπει το έτος 33 μ.Χ., δηλαδή, πείνες, λοιμούς, σεισμούς. Όλ’ αυτά τα πράγματα ήσαν αρχή ωδίνων για τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. (Δαν. 11:35· 12:4· Ματθ. 24:3, 7, 8· Λουκ. 21:10, 11) Στη διάρκεια της επιδημίας της Ισπανικής γρίππης, η οποία εσάρωσε όλη την υδρόγειο το 1918-1919, είκοσι εκατομμύρια πέθαναν, περισσότεροι, δηλαδή, από όλα τα εκατομμύρια που θανατώθηκαν στα τέσσερα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

23. Στην Αποκάλυψι 6:1-6, πώς περιγράφονται ο νεοενθρονισμένος Βασιλεύς και ο παγκόσμιος πόλεμος και η πείνα;

²³ Στην Αποκάλυψι 6:1-8 ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός έδωσε μια προφητική εικόνα αυτών των ιδίων πραγμάτων που εσημείωσαν την έναρξι του «εσχάτου καιρού» από το 1914 μ.Χ. και έπειτα. Σ’ αυτή την όρασι προς τον απόστολο Ιωάννη, ο νεοενθρονισμένος Βασιλεύς Ιησούς Χριστός περιεγράφετο ως ένας άνθρωπος με στέφανον, ωπλισμένος με τόξο και καθήμενος σ’ ένα ίππο λευκό, που εξήρχετο για να νικήση. Ο παγκόσμιος πόλεμος εξεικονίζετο από ένα ιππέα επάνω σ’ ένα κόκκινο άλογο, ωπλισμένον με μια μεγάλη μάχαιρα, για να σηκώση την ειρήνη από τη γη. Ο λιμός ή πείνα εξεικονίζετο από ένα ιππέα επάνω σ’ ένα μαύρο άλογο, ο οποίος έχει στο χέρι του μια ζυγαριά για να ζυγίζη την τροφή με μέτρον.

24. Σύμφωνα με τα εδάφια Αποκάλυψις 6:7, 8, πώς περιγράφεται η θανατηφόρος επιδημία;

²⁴ Σημειώστε κατόπιν πώς περιεγράφετο η θανατηφόρος επιδημία: «Και είδον, και ιδού ίππος ωχρός, και ο καθήμενος επάνω αυτού ωνομάζετο Θάνατος, και ο Άδης ηκολούθει μετ’ αυτού· και εδόθη εις αυτούς εξουσία επί το τέταρτον της γης· να θανατώσωσι με ρομφαίαν και με πείναν και με θάνατον, και με τα θηρία της γης.»—Αποκάλ. 6:7, 8.

25. (α) Σύμφωνα με αυτό, πού πηγαίνουν αυτοί που πεθαίνουν έτσι σ’ αυτή την περίοδο χρόνου που προηγείται του «εσχάτου καιρού»; (δ) Πού δίδεται απάντησις στο ερώτημά μας για την ανάστασι αυτών των ανθρώπων;

²⁵ Το ερώτημα τώρα εγείρεται, Οι άνθρωποι, που πεθαίνουν έτσι σ’ αυτόν τον ‘έσχατο καιρό ‘πριν από την καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης και της μάχης του Αρμαγεδδώνος, θα έχουν ανάστασι αργότερα με τη δύναμι του Θεού μέσω του Χριστού; Αυτή η ίδια η όρασις προς τον Ιωάννη μάς δίδει το νήμα για ν’ απαντήσωμε ορθά στο ερώτημα. Σημειώστε ότι αυτό που ακολουθεί τον τέταρτο ιππέα, δηλαδή, τον Θάνατο (όχι τον «Δεύτερον Θάνατον») δεν αναφέρεται ως Γέεννα, αλλά Άδης. Με τούτο υποδεικνύεται ότι εκείνοι που πεθαίνουν έτσι από όλες αυτές τις συμφορές στο διάστημα, που προηγείται του «εσχάτου καιρού», πηγαίνουν στον Άδη, που είναι ο κοινός τάφος του νεκρού ανθρωπίνου γένους στο χώμα της γης. Πολλοί, επίσης, έχουν πεθάνει στη θάλασσα, αλλά αυτό το συμπτωματικό σημείο δεν αναφέρεται στην προφητική όρασι. Στο ερώτημά μας σχετικά με την ανάστασι των ανθρώπων αυτών, οι οποίοι πεθαίνουν στον ‘έσχατο καιρό’, δίδεται σαφής απάντησις στο εδάφιο Αποκάλυψις 20:13, το οποίον λέγει σχετικά με άτομα που δεν ανήκουν στους 144.000 κληρονόμους της ουρανίας βασιλείας του Θεού: «Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών.»

26. Ποια πνευματική τάξις δεν περιλαμβάνεται στο εδάφιο Αποκάλυψις 20:13, μέλη της οποίας έχουν πεθάνει σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν»;

²⁶ Βεβαίως, πολλοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί, οι οποίοι είχαν κληθή για την ουράνια βασιλεία αλλ’ οι οποίοι έγιναν άπιστοι και απέτυχαν να κερδίσουν την ουράνια κληρονομία, πέθαναν σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν» από το 1914. Αυτοί δεν περιλαμβάνονται μεταξύ εκείνων που δίδουν η θάλασσα, ο θάνατος και ο Άδης. (Αποκάλ. 20:13) Αυτοί, οι οποίοι απώλεσαν την ουράνια κληρονομία, θα είναι οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί, που εξεικονίζονται από τον «κακόν δούλον» ή από τον «πονηρόν και οκνηρόν δούλον» με το ένα τάλαντο που δεν εχρησιμοποιήθη, όπως προελέχθη εις Ματθαίον 24:48-51 και 25:18, 24-30. Κατά τον θάνατό τους αυτοί οι άπιστοι μαθηταί τού Ιησού Χριστού πηγαίνουν στη συμβολική Γέεννα, στην οποία ο Παντοδύναμος Θεός καταστρέφει τόσο το σώμα όσο και την ψυχή. (Ματθ. 10:28) Ώστε δεν υπάρχει ανάστασις γι’ αυτούς, όταν η θάλασσα, ο θάνατος και ο Άδης θα δώσουν τους νεκρούς της γης που βρίσκονται σ’ αυτούς κάτω από τη βασιλεία του Θεού.

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΙ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

27. Πότε και πώς θα εκτελεσθή η Βαβυλών η Μεγάλη, και τι θα πούμε για το μέλλον εκείνων που θα εκτελεσθούν τότε μαζί της;

²⁷ Εν τούτοις, κατά το τέλος του «εσχάτου καιρού» ο Ιεχωβά Θεός μέσω του Ιππέως του επί του λευκού ίππου θ’ αρχίση να εκτελή την δυσμενή κρίσι του επάνω στα έθνη και τους λαούς. Η Βαβυλών η Μεγάλη θα καταστραφή, και τότε θα γίνη ο ‘πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’, ή Αρμαγεδδών. (Αποκάλ. 16:13-16· 17:1-6, 14) Ο Ιεχωβά Θεός θα κάμη να στραφούν οι πολιτικές δυνάμεις της γης εναντίον της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας. Έτσι θα βρη την εκπλήρωσί του το εδάφιο Αποκάλυψις 17:16: «Και τα δέκα κέρατα, τα οποία είδες επί το θηρίον, ούτοι θέλουσι μισήσει την πόρνην, και θέλουσι κάμει αυτήν ηρημωμένην και γυμνήν, και τας σάρκας αυτής θέλουσι φάγει, και αυτήν θέλουσι κατακαύσει εν πυρί.» Αυτό σημαίνει την αιώνια καταστροφή της δίχως τη δυνατότητα αναστάσεως ή αποκαταστάσεως. Τα θρησκευόμενα εκείνα άτομα, που θα εκτελεσθούν τότε μαζί της, θα υποστούν μαζί της αιώνια καταστροφή, διότι αρνήθηκαν να υπακούσουν στη θεία κλήσι: «Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.»—Αποκάλ. 18:1-4.

28, 29. Τι δείχνουν τα εδάφια Αποκάλυψις 19:19-21 όσον αφορά το τι θα γίνουν οι πολεμισταί, που θα θανατωθούν κατά τον Αρμαγεδδώνα;

²⁸ Το ότι οι πολεμισταί του Αρμαγεδδώνος, που μάχονται εναντίον του από τον Θεό κεχρισμένου Βασιλέως των βασιλέων, δεν θα ταφούν σε μνημεία ή τάφους αποδεικνύεται από την περιγραφή της μάχης, που εγράφη από τον απόστολο Ιωάννη με τα εξής λόγια:

²⁹ «Και είδον το θηρίον [το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα του Σατανά] και τους βασιλείς της γης, και τα στρατεύματα αυτών συνηγμένα, δια να κάμωσι πόλεμον με τον καθήμενον επί του ίππου, και με το στράτευμα αυτού. Και επιάσθη το θηρίον, και μετά τούτου ο ψευδοπροφήτης [ο ηγετικός πολιτικός εκπρόσωπος, η Αγγλο-Αμερικανική Παγκόσμιος Δύναμις] όστις έκαμε τα σημεία ενώπιον αυτού, με τα οποία επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου, και τους προσκυνούντας την εικόνα αυτού· ζώντες ερρίφθησαν οι δύο [το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης] εις την λίμνην του πυρός την καιομένην με το θείον. Και οι λοιποί [οι βασιλείς της γης και τα στρατεύματά των και οι ακόλουθοί των, ελεύθεροι και δούλοι] εφονεύθησαν με την ρομφαίαν του καθημένου επί του ίππου [του Βασιλέως των βασιλέων], την εξερχομένην εκ του στόματος αυτού· και πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν εκ των σαρκών αυτών [διότι τα σώματα αυτών των νεκρών έμειναν άταφα στο πεδίον της μάχης στον Αρμαγεδδώνα].»—Αποκάλ. 19:19-21.

30. Τι εξεικονίζει η «ρομφαία», η οποία εξέρχεται από το στόμα του Βασιλέως, και πού πηγαίνουν εκείνοι που θα εκτελεσθούν από αυτήν;

³⁰ Η ‘ρομφαία’, η οποία εξέρχεται από το στόμα του Βασιλέως των βασιλέων, εξεικονίζει την εξουσία και δύναμι να διατάξη την εκτέλεσι με βίαιο θάνατο όλων των εναντιουμένων. Βασιλείς, αρχηγοί στρατών, ιππείς, ελεύθεροι άνθρωποι, δούλοι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εκείνοι που αποτελούν μέρος αυτού του αμαρτωλού κόσμου θα εκτελεσθούν κατά την μάχη του Αρμαγεδδώνος ως εναντιούμενοι στη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Θα μεταβούν μήπως στον Άδη ή Σιεόλ για να συναντήσουν την Αίγυπτο, το Ελάμ, την Ασσυρία, τη Σιδώνα και άλλα; Όχι! Θα υποστούν αιώνια καταστροφή, θα εξαλειφθούν από την ύπαρξι για πάντα.—2 Θεσ. 1:7-9.

31. Πώς εξεικονίζεται η αιώνια καταστροφή των, κι επομένως τι δεν θα έχουν;

³¹ Αυτή η αιώνια καταστροφή εξεικονίζεται από το γεγονός ότι δεν έχουν ταφή, αλλά εγκαταλείπονται στο πεδίον της μάχης ως κοπρία, ως αποσυντεθειμένη οργανωτική ύλη για δείπνον ορνέων, τα οποία προσκαλούνται από τον άγγελο του Θεού τον «ιστάμενον εν τω ηλίω.» (Αποκάλ. 19:17, 18) Για να μπορή να εξεικονισθή το αιματηρό τούτο γεύμα των ορνέων, που ενεργούν ως νεκροφάγοι, οι βασιλείς της γης και οι δυνάμεις των και οι ακόλουθοί των δεν περιγράφονται ότι «ερρίφθησαν . . . εις την λίμνην του πυρός την καιομένην με το θείον» μαζί με το θηρίον και τον ψευδοπροφήτη. Αλλά ούτε και αναφέρεται ότι τους διεκδικεί ο Άδης ή Σιεόλ. Αντιθέτως, γίνονται όπως οι κακούργοι εκείνοι που τα νεκρά σώματά τους ερρίφθησαν στη Γέεννα για να φάγουν οι σκώληκες τις σάρκες των. (Μάρκ. 9:43-48) Εκτελούνται από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του εκτελεστικού αξιωματούχου του, του Ιησού Χριστού, στον Αρμαγεδδώνα, και γι’ αυτό τον λόγο δεν θα έχουν ανάστασι εκ νεκρών.