Εκπαίδευσις με Πραότητα

1, 2. Γιατί οι Χριστιανοί έχουν ανάγκη πραότητος στην εποχή μας;

ΥΠΑΡΧΕΙ, ένας ακόμη λόγος για τον οποίον ο Χριστιανός έχει ανάγκη να καλλιεργήση πραότητα. Πραγματικά, τον κάνει πιο ευτυχισμένο, ευκολώτερα συνεννοούνται μαζί του, τον καθιστά ικανό να είναι περισσότερο δεκτικός στις αλήθειες του Θεού κι έτσι τον θέτει στον δρόμο για αιώνια ζωή· αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη. Η πραότης χρειάζεται επίσης όταν διεξάγεται το μεγάλο έργο κηρύγματος που έχει ανατεθή στους Χριστιανούς να κάμουν σ’ αυτή την κρίσιμη εποχή.

² Οι αλήθειες του Θεού πρέπει να σκορπισθούν στο ανθρώπινο γένος. Πρέπει να δοθή μαρτυρία σ’ όλη τη γη πριν από το τέλος του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων. Επιπροσθέτως, εκείνοι οι οποίοι είναι ήδη αφιερωμένοι στον Θεό πρέπει να τρέφωνται συνεχώς με τις αλήθειες του Λόγου του Θεού. Όλα αυτά απαιτούν πολλή εκπαίδευσι, και η πραότης παίζει ένα σπουδαίο μέρος στο να επιτευχθή αυτό. Μπορούν να υπάρχουν πολλοί τρόποι διδασκαλίας που χρησιμοποιούνται σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά εκεί όπου περιλαμβάνεται ο Λόγος του Θεού, η γνώσις που περιέχεται σ’ αυτόν πρέπει να μεταδίδεται σε άλλους με πραότητα.

3-5. (α) Πώς γνωρίζομε ότι η διδασκαλία με πραότητα είναι ο ορθός τρόπος; (β) Γιατί τα όμοια με πρόβατα άτομα ελκύονται από τον Ιησού;

³ Εκπαίδευσις με πραότητα είναι ο ορθός τρόπος, ο Γραφικός τρόπος, ο τρόπος που φέρνει την πιο μεγάλη ανταπόκρισι από τους εκζητητάς της αληθείας. Γνωρίζομε ότι αυτό είναι αληθινό διότι ο μέγιστος εκπαιδευτής που έζησε ποτέ, ο Ιησούς Χριστός, χρησιμοποιούσε πραότητα όταν εδίδασκε την αλήθεια σε άλλους. Αυτή η εξέχουσα ιδιότης, η πραότης, ήταν ένα μέρος της προσωπικότητός του, και την χρησιμοποιούσε με αποτελεσματικότητα όταν εδίδασκε εκείνους οι οποίοι πεινούσαν και διψούσαν για δικαιοσύνη.

⁴ Το ότι ο Ιησούς είχε διάθεσι πραότητος, το καθιστά ο ίδιος σαφές: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών.» (Ματθ. 11:28, 29) Πόσο αποτελεσματική πρέπει να ήταν η διδασκαλία του Ιησού λόγω των πράων τρόπων του! Τα όμοια με πρόβατα άτομα θα τον αναζητούσαν ανυπόμονα για να τον ακούσουν να εκθέτη αλήθειες του Θεού. Δεν τον εφοβούντο όπως εφοβούντο τους σκληρούς, καταπιεστικούς πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτας των οι οποίοι κατεκυρίευαν επάνω τους χωρίς να ενδιαφέρονται για την ευημερία των.

⁵ Ο Ιησούς είχε τρυφερά αισθήματα γι’ αυτούς τους κοινούς ανθρώπους οι οποίοι ήσαν σε τόσο θλιβερή κατάστασι πνευματικώς και σωματικούς. «Ιδών δε τους όχλους εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» (Ματθ. 9:36) Ο Ιησούς με τους πράους τρόπους, που εσπλαγχνίζετο αυτούς τους καταπιεζομένους και κακομεταχειριζομένους ανθρώπους, πρέπει να ήταν πραγματικά μια πηγή αναψυχής στις ψυχές των. Πόσο διαφορετικός ήταν από αυτό που ήσαν συνηθισμένοι! Τι ανυψωτική πείρα ήταν να βρίσκωνται στην παρουσία του! Ο Ιησούς δεν ήταν όπως οι σκληροί τύραννοί των, αλλά ήταν πράος, ευγενικός, γενναιόψυχος, με κατανόησι, αγαθός.

 6. Μήπως οι ήπιοι τρόποι του Ιησού είλκυαν τον καθένα;

⁶ Οι πράοι τρόποι του Ιησού δεν θα έλκυαν τον καθένα. Εκείνοι οι οποίοι δεν ήσαν όμοιοι με πρόβατα και δεν είχαν πραγματική αγάπη για ένα σκληρό κόσμο. Ούτε θ’ ανταπεκρίνοντο τρόπους του ως ανόητους και όχι πρακτικούς για ένα σκληρό κόσμο. Ούτε θ’ ανταπεκρίνοντο οι πονηροί. Αλλά ο Ιησούς δεν ήθελε να ελκύση απλώς οποιονδήποτε στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού. Δεν καλούσε εκείνους που αγαπούσαν το κακό και μισούσαν το δίκαιο. Οι πράοι τρόποι του έκαναν έκκλησι στο ορθό είδος ανθρώπων, σ’ αυτούς που αγαπούσαν δικαιοσύνη. Αυτούς ζητούσε ο Ιησούς. Κυνηγούσε «πρόβατα» όχι «ερίφια.»

 7. Ποια προσοχή πρέπει να δίδεται όταν ένας πρέπει να επιπλήξη άλλους όπως έκανε ο Ιησούς;

⁷ Μόνον όταν ησχολείτο με πονηρούς, με ομοίους με ερίφια ανθρώπους βλέπομε να χρησιμοποιή ο Ιησούς σκληρότερη γλώσσα και πράξεις. Ο Ιησούς ήταν πράος, αλλά δεν ήταν αδυνάτου χαρακτήρος. Όταν ήταν ανάγκη, κατήγγειλε άλλους, ειδικώς τους υποκριτικούς θρησκευτικούς ηγέτας, τους γραμματείς και Φαρισαίους. «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί.» (Ματθ. 23:13-36) Κατά καιρούς πιθανόν να παρίσταται ανάγκη μερικοί δούλοι του Θεού να επιπλήξουν άλλους, αλλά οφείλουν να είναι προσεκτικοί πώς το πράττουν, διότι δεν έχουν την διορατικότητα που είχε ο Ιησούς. Επομένως, οι στιγμές που μπορεί ένας να μην είναι πράος πρέπει ν’ αποτελούν εξαίρεσι και να σταθμίζωνται πολύ προσεκτικά. Ο Ιησούς έθεσε το υπόδειγμα σ’ αυτό, αλλά ο ίδιος είχε εξουσία και δύναμι διακρίσεως που οι ατελείς άνθρωποι σήμερα δεν έχουν.

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΕΔΙΔΑΣΚΕ ΜΕ ΠΡΑΟΤΗΤΑ

 8. Πώς έδειξε ο Παύλος ότι η διδασκαλία πρέπει να γίνεται με πραότητα;

⁸ Ο απόστολος Παύλος εγνώριζε ότι η μέθοδος διδασκαλίας του Ιησού με πραότητα ήταν η πιο καλή και ήταν το υπόδειγμα που έπρεπε να ακολουθήση, διότι είπε: «Αυτός δε εγώ ο Παύλος σας παρακαλώ δια της πραότητος και επιεικείας του Χριστού.» (2 Κορ. 10:1) Σημειώστε, επίσης, τι είπε στα εδάφια 1 Θεσσαλονικείς 2:5-8 σχετικά με τον τρόπο που αυτός ενεργούσε με τους άλλους: «Ούτε λόγον κολακείας μετεχειρίσθημεν ποτέ, καθώς εξεύρετε, ούτε πρόφασιν πλεονεξίας· μάρτυς ο Θεός. Ούτε εζητήσαμεν δόξαν εξ ανθρώπων, ούτε αφ’ υμών, ούτε απ’ άλλων, καίτοι δυνάμενοι να δίδωμεν βάρος, ως απόστολοι του Χριστού· αλλ’ εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» Ο Παύλος, για να είναι γλυκύς, για να έχη ένθερμη αγάπη, ώφειλε να είναι πράος. Και ήταν.

9, 10. Πώς ανταπεκρίθησαν άλλοι στην πραότητα του Παύλου;

⁹ Πώς οι αδελφοί της Χριστιανικής εκκλησίας ανταπεκρίνοντο στον πράο απόστολο; Σε μια περίπτωσι όταν ο Παύλος είπε στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας στην Έφεσο ότι δεν θα τον έβλεπαν πια, παρατηρήστε την αντίδρασι: «Έγινε δε πολύς κλαυθμός πάντων· και πεσόντες επί τον τράχηλον του Παύλου, κατεφίλουν αυτόν υπερλυπούμενοι μάλιστα δια τον λόγον τον οποίον είπεν, Ότι δεν θέλουσιν ιδεί πλέον το πρόσωπον αυτού.» (Πράξ. 20:37, 38) Αυτοί οι Χριστιανοί αγαπούσαν τον πράο απόστολο και ήθελαν να βρίσκωνται γύρω του, διότι εύρισκαν αναψυχή σ’ αυτόν τον δούλον του Θεού. Τους έθλιβε πολύ η σκέψις ότι δεν θα τον έβλεπαν πια. Στην αναχώρησί του δεν έλαβε χώραν ένας ψυχρός τυπικισμός, αλλά στοργή, δάκρυα και πολλή εκτίμησις για την υπηρεσία που τους είχε προσφέρει.

¹⁰ Αν ο Παύλος είχε χρησιμοποιήσει σκληρές, κοσμικές μεθόδους στη διδασκαλία του, είναι αμφίβολο ότι θα εγίνετο δέκτης αυτής της γνησίας στοργής. Ειλικρινείς εκφράσεις αγάπης και ευγνωμοσύνης δύσκολα δίδονται σε σκληρούς ανθρώπους, διότι η σκληρότης απωθεί, δεν ελκύει. Δεν κλαίουν όταν φεύγη ο σκληρός, άσπλαγχνος προϊστάμενος, αλλά, μάλλον, προκύπτει μεγάλη ανακούφισις.

ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΒΟΥΛΗΣΙ

11, 12. Γιατί η σκληρότης δεν είναι ο τρόπος του Θεού:

¹¹ Οι σκληρές μέθοδοι ηγεσίας και διδασκαλίας τρομάζουν. Δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη και αγάπη. Πιθανόν να επιβάλλουν υπακοή για λίγο καιρό, αλλά αυτή δεν είναι εκουσία υπακοή. Εκείνο που επιβάλλεται επάνω σε άλλους συνήθως δεν διαρκεί, αλλά απορρίπτεται με την πρώτη ευκαιρία. Έτσι η υποχρεωτική υπακοή δεν είναι ούτε επιθυμητή ούτε διαρκής, διότι ο Ιεχωβά έχει εμφυτεύσει στον άνθρωπο ελευθέρα βούλησι και επιθυμεί από αυτόν εκουσία υπακοή.

¹² Πολλοί άνθρωποι απεχθάνονται και απωθούν την σκληρότητα, την πίεσι ή τον εξαναγκασμό. Όταν «κατεδυνάστευον οι Αιγύπτιοι τους υιούς Ισραήλ αυστηρώς,» πώς αυτό επηρέασε τους καταδυναστευομένους; (Έξοδ. 1:13) Το εδάφιον Έξοδος 1:14 μας λέγει ότι «κατεπίκραινον την ζωήν αυτών δια σκληράς δουλείας.» Όταν ο Βασιλεύς Ροβοάμ είπε: «Ο πατήρ μου εβάρυνε τον ζυγόν σας, αλλ’ εγώ θέλω κάμει βαρύτερον τον ζυγόν σας,» ο λαός εξηγέρθη, όπως είχε προείπει ο Ιεχωβά. (1 Βασ. 12:14) Σε άμεση αντίθεσι ο Ιησούς είπε στους ακροατάς του: «Ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» (Ματθ. 11:30) Δεν είναι περίεργο ότι οι εκζητηταί της αληθείας την ημέρα εκείνη ακολούθησαν αυτόν αντί τους καταπιεστικούς θρησκευτικούς ηγέτας οι οποίοι «δένουσι φορτία βαρέα και δυσβάστακτα, και επιθέτουσιν επί τους ώμους των ανθρώπων· δεν θέλουσιν όμως ουδέ δια του δακτύλου αυτών να κινήσωσιν αυτά.»​—Ματθ. 23:4.

13. Πώς έκαμε ο Παύλος έκκλησι στην ελευθέρα βούλησι του Φιλήμονος;

¹³ Παρατηρήστε πώς ο Παύλος έκαμε έκκλησι στην ελευθέρα βούλησι του Φιλήμονος στο ζήτημα του δούλου του Ονησίμου που είχε αποδράσει. Όταν ο Παύλος ήταν στην φυλακή ο Ονήσιμος του εφάνη πολύ χρήσιμος. Αλλά ο Παύλος έγραψε στον Φιλήμονα, κύριον του δούλου, και του είπε: «Εγώ ήθελον να κρατώ [αυτόν] πλησίον μου, δια να με υπηρετή αντί σου εν τοις δεσμοίς του ευαγγελίου.» Αλλά εκράτησε μήπως ο Παύλος αυτόν τον δούλο για τον εαυτό του; Όχι! Διότι είπε στον Φιλήμονα: «Χωρίς όμως της γνώμης σου δεν ηθέλησα να κάμω ουδέν, δια να μη ήναι το αγαθόν σου ως κατ’ ανάγκην, αλλ’ εκουσίως.» Πόση διαφορά παρουσιάζει μια τέτοια στάσις! Μπορούμε να φαντασθούμε πώς θα ησθάνετο ο Φιλήμων αν αντιθέτως ο Παύλος του έλεγε: ‘Άκουσε, τώρα, Φιλήμων, αυτός ο δούλος σου μου χρειάζεται, γι’ αυτό θα τον κρατήσω ό,τι κι αν πής εσύ.’ Όχι, ο Παύλος εγνώριζε καλύτερα, διότι εδίδασκε με πραότητα. Μάλλον θα τον στενοχωρούσε το να συμπεριφερθή προς τον Φιλήμονα με σκληρότητα ή να προσπαθήση να τον αναγκάση να ενεργήση εναντίον της ελευθέρας βουλήσεώς του.​—Φιλήμ. 13, 14.

14. Ποια άλλα παραδείγματα δείχνουν ότι αυτό που επιθυμείται είναι ελευθέρα βούλησις;

¹⁴ Όταν ο Παύλος ωμιλούσε για γενναιοδωρία ακολουθούσε επίσης αυτή την αρχή της εκκλήσεως με πραότητα στην ελευθέρα βούλησι των άλλων. Είπε τα εξής: «Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην, ή εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» (2 Κορ. 9:7) Όταν ο Πέτρος συνεβούλευε τους πρεσβυτέρους στην οργάνωσι για τη στάσι των απέναντι στη θέσι εποπτείας που είχαν, τους παρώτρυνε: «Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως.» Αυτοί οι ώριμοι άνδρες δεν έπρεπε να αισθάνωνται ότι είναι αναγκασμένοι να ποιμαίνουν το ποίμνιον του Θεού, αλλά έπρεπε να το πράττουν σε αρμονία με την ελευθέρα βούλησί των.​—1 Πέτρ. 5:2.

15. Ποιο ρόλο παίζει η αυτοπειθάρχησις στην εκτέλεσι του θελήματος του Θεού;

¹⁵ Έκκλησις στην ελευθέρα βούλησι των ανθρώπων με πραότητα δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι ο καθένας ο οποίος αφιερώνει τη ζωή του στον Θεό εκτιμά πλήρως όλες τις υποχρεώσεις που έχουν οι Χριστιανοί. Στην αρχή, μερικοί πιθανόν να νομίσουν ότι είναι δύσκολη η εκτέλεσις ωρισμένων απαιτήσεων. Αλλά επειδή απλώς αυτοί χρειάζονται χρόνο για να καλλιεργήσουν εκτίμησι και αγάπη γι’ αυτά τα πράγματα δεν σημαίνει ότι δεν θα τα εκτελέσουν. Παραδείγματος χάριν, ο Παύλος, ομιλώντας για την ανάγκη κηρύγματος των αγαθών νέων, ανεγνώριζε ότι μερικοί δεν θα ήθελαν να το πράξουν αμέσως, ότι πιθανόν να ήταν εναντίον του θελήματος που είχε διαμορφώσει το άτομο στη ζωή του γι’ αυτό το σημείο. Ο Παύλος είπε: «Εάν κάμνω τούτο εκουσίως, έχω μισθόν· εάν δε ακουσίως, είμαι εμπεπιστευμένος οικονομίαν.» (1 Κορ. 9:17) Ο Παύλος δεν έλεγε ότι κάποιος άλλος τον ανάγκαζε να το πράξη αυτό. Έλεγε μάλλον ότι μερικοί θα εχρειάζοντο να υπερνικήσουν το ιδικό των ιδιοτελές θέλημα για να προσαρμοσθούν με το θέλημα του Θεού, διότι, στην αρχή, είναι πιθανόν η ατελής σαρξ να μη ευχαριστήται πάντοτε στο να πράττη το ορθόν. Εν τούτοις, ακόμη κι εκείνοι, οι οποίοι το πράττουν εναντίον του θελήματός των ευλογούνται, διότι δε αναγκάζονται να το πράξουν, αλλά αυτοί αναγκάζουν τον εαυτό τους επειδή αγαπούν τον Θεό και θέλουν να πράξουν το θέλημά Του. Γι’ αυτό ο Παύλος είπε: «Δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ.» (1 Κορ. 9:27) Έτσι αυτό το είδος υπακοής στον Θεό εξακολουθεί να είναι βασικώς εκούσιο, διότι το άτομο δεν εξαναγκάζεται από κάποιον άλλον, αλλά ο ίδιος δαμάζει τον εαυτό του για να κάμη το θέλημα του Θεού.

ΟΤΑΝ ΚΗΡΥΤΤΩΜΕ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ

16. Συμφωνούσε ο Πέτρος με τις μεθόδους του Ιησού και του Παύλου;

¹⁶ Το είδος των ανθρώπων που θέλει ο Ιεχωβά να ζήσουν στη νέα του τάξι είναι εκείνοι οι οποίοι θ’ ανταποκριθούν στην έκκλησι της αληθείας στην ελευθέρα βούλησί των. Μ’ αυτά τα άτομα η διδασκαλία μας θα είναι πολύ αποτελεσματική όταν γίνεται με πραότητα. Όταν ο εκπαιδευτής επισκέπτεται, αυτά τα ενδιαφερόμενα άτομα «κατ’ οίκους,» ή όταν τους διδάσκη τη Γραφή στα σπίτια των θα βοηθήση να κατανοηθούν τα σημεία του πολύ καλύτερα με πραότητα και με ευγενική έκκλησι σε αρχές, στη λογική και στην ωραιότητα της αληθείας. Ο Πέτρος έδειξε ότι αυτή η μέθοδος είναι εκείνη που πρέπει να δείχνωμε στο έργο της εκπαιδεύσεως άλλων όταν είπε: «Κύριον δε τον Χριστόν αγιάσατε εν ταις καρδίαις υμών, έτοιμοι αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος, αλλά μετά πραότητος και φόβου.»​—1 Πέτρ. 3:15, Κριτικόν κείμενον.

17, 18. Πώς η έλλειψις πραότητος εμποδίζει την εκπαίδευσι;

¹⁷ Όταν ο Χριστιανός διδάσκη με πραότητα, ο ακροατής του θα είναι καλύτερα σε θέσι να συγκεντρωθή στην ύλη που παρουσιάζεται. Δεν απομακρύνεται όπως θα συνέβαινε αν ο εκπαιδευτής είχε δυσαρέστους τρόπους. Ένας εκπαιδευτής ο οποίος είναι απερίσκεπτος, δυσάρεστος και φέρνει αντιρρήσεις, θ’ απομακρύνη μέρος της προσοχής των σπουδαστών από την ύλη και θα την θέση στον εκπαιδευτή. Αυτό θ’ αποτελέση εμπόδιο στην πρόοδο. Ο τραχύς εκπαιδευτής μπορεί και να κάμη να σκοντάψουν άλλοι και ν’ απομακρυνθούν από την αλήθεια! Εξ άλλου, εκείνος που διδάσκει με πραότητα διαπιστώνει ότι αυτή η ιδιότης είναι ένα προσόν και θα μπορή να λέγη όπως ο Παύλος: «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν.»​—2 Κορ. 6:3.

¹⁸ Χρειάζεται πολλή υπομονή όταν κηρύττωμε σε άλλους. Και σ’ αυτό το σημείο η πραότης βοηθεί τον Χριστιανό. Ο πράος άνθρωπος δεν αναστατώνεται εύκολα όταν η πρόοδος των άλλων βραδύνη, ή όταν συναντά αδιαφορία στο άγγελμα. Περνά πολύ καλύτερα με το να είναι υπομονητικός από όσο περνά εκείνος ο οποίος στερείται πραότητος, διότι, αυτός έχει περισσότερο τάσι να είναι βιαστικός, ευερέθιστος και ανυπόμονος όταν τ’ αποτελέσματα δεν φαίνονται. Αν όμως χάσωμε την πραότητά μας επειδή η πρόοδος είναι βραδεία ή διότι η ανταπόκρισις είναι αρνητική, θ’ αποτυγχάνωμε του σκοπού μας, με το να εργαζώμεθα εναντίον του σκοπού τον οποίον προσπαθούμε να επιτύχωμε.

19. Αν παρουσιασθή εναντίωσις, σε τι δεν θα οφείλεται;

¹⁹ Πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν ότι ο πράος εκπαιδευτής δεν θα συναντά πάντα ευήκοα ώτα. Πράγματι, μερικοί εναντιώνονται και μάχονται εναντίον και των πιο πράων ανθρώπων ακόμη, όπως έπραξαν και εναντίον του Ιησού. Αν όμως υπάρχη εναντίωσις στον εκπαιδευτή των αγαθών νέων, αυτό θα οφείλεται στο άγγελμα που κομίζει, διότι εκπροσωπεί τον Ύψιστον Θεό, Ιεχωβά, και όχι λόγω κάποιας σκληρότητος ή τραχύτητος λόγου ή πράξεων εκ μέρους του.

20, 21. Γιατί πρέπει να διατηρήσωμε την πραότητά μας ακόμη και όταν μας εναντιώνονται;

²⁰ Η διακράτησις πραότητος κάτω από πρόκλησι θα βοηθήση ακόμη και μερικούς από αυτούς τους εναντιουμένους ν’ αλλάξουν κατάστασι καρδιάς. Το εδάφιον Παροιμίαι 15:1 λέγει: «Η γλυκεία απόκρισις καταπραύνει θυμόν· αλλ’ ο λυπηρός λόγος διεγείρει οργήν.» Είναι τόσο αποτελεσματική η πραότης όταν ευρισκώμεθα σ’ επαφή με αυτούς που εναντιώνονται, ειδικώς λόγω αγνοίας, ώστε το εδάφιον Παροιμίαι 25:15 λέγει: «Η γλυκεία γλώσσα συντρίβει οστά.» Μια διάθεσις πραότητος μπορεί, εν καιρώ, να επιτύχη πολλά για την διάλυσι της προκαταλήψεως και εναντιώσεως. «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται αλλά να είναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας· μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν.»​—2 Τιμ. 2:24, 25.

²¹ Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι αρχικώς εναντιώνονται αλλά οι οποίοι καταπλήσσονται από τις Χριστιανικές ιδιότητες εκείνου ο οποίος τους κηρύττει κι έτσι αρχίζουν να ερευνούν το άγγελμα που φέρνει, και τελικά γίνονται και αυτοί οι ίδιοι αφιερωμένοι δούλοι του Θεού. Τι ισχυρή αιτία για να μη ανταποδίδη ο Χριστιανός «κακόν αντί κακού» όταν αντιμετωπίζη παραλόγους ανθρώπους! Αλλά και εκεί ακόμη όπου η εναντίωσις επιμένει, ο Χριστιανός δεν μπορεί ν’ ανταποδώση. Ενθυμείται την περίπτωσι των Σαμαρειτών όταν δεν είχαν δεχθή τον Ιησού. «Ιδόντες δε οι μαθηταί αυτού Ιάκωβος και Ιωάννης, είπον Κύριε, θέλεις να είπωμεν να καταβή πυρ από του ουρανού, και να αφανίση αυτούς; Στραφείς δε [ο Ιησούς] επέπληξεν αυτούς.» Η εκδίκησις ανήκει στον Θεόν. Αυτός είναι ο Κριτής και αυτός θ’ ασχοληθή με τους σκληρούς εναντιουμένους στον ωρισμένο καιρό.​—Ρωμ. 12:17· Λουκ. 9:54, 55.

ΜΕΤΑΞΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ

22. Πού αλλού είναι αναγκαία η πραότης;

²² Η πραότης πρέπει να χρησιμοποιήται όχι μόνο όταν πρόκειται για άτομα έξω από τη Χριστιανική εκκλησία ή τον οικογενειακό κύκλο. Η ιδιότης αυτή δεν μπορεί να αποβάλλεται απλώς διότι ένας ασχολείται με άτομα που βρίσκονται μέσα στη Χριστιανική πίστι. Αντιθέτως, αν είναι ανάγκη να χρησιμοποιούμε πραότητα με αυτούς οι οποίοι δεν είναι της ιδίας πίστεως, είναι ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη να χρησιμοποιούμε πραότητα όταν ασχολούμεθα με τους Χριστιανούς αδελφούς μας. Η πραότης δεν είναι ένα φόρεμα που φορεί ο Χριστιανός ως προμετωπίδα για να κάμη εντύπωσι στους έξω. Πρέπει να γίνη μέρος της προσωπικότητός του. Πρέπει να χρησιμοποιήται πάντοτε, ειδικά όταν ασχολούμεθα με αυτούς που είναι μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. «Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.»​—Γαλ. 6:10.

23. Πώς η πραότης βοηθεί όταν ανακύπτουν παρεξηγήσεις;

²³ Αν ανακύψη μια παρανόησις μεταξύ Χριστιανών αδελφών, η πραότης τούς βοηθεί να πράξουν το ορθό. «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν· υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Ιεχωβά συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις.» (Κολ. 3:12, 13, ΜΝΚ) Εκείνοι που καλλιεργούν πνεύμα πραότητος θα ειρηνεύουν πολύ γρηγορώτερα με τον αδελφό των και θα συγχωρούν όπως συγχωρεί ο Θεός. Οι πράοι είναι ευκολώτερο να είναι «ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες.» Η πραότης των τους βοηθεί να πλησιάσουν το βάθος της αγάπης και στοργής που συνιστούσε ο Πέτρος όταν είπε: «Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην.» (1 Πέτρ. 4:8) Δεν υπάρχει τίποτε τόσο σπουδαίο στις σχέσεις μεταξύ Χριστιανών αδελφών που θα μπορούσε να παραμερίση την πραότητα, τρυφερότητα, συμπάθεια και αγάπη και να τ’ αντικαταστήση αντιθέτως με ψυχρούς και σκληρούς τρόπους.

24. Πώς πρέπει να δίδεται η συμβουλή σ’ ένα ο οποίος προσέκοψε σε σφάλμα;

²⁴ Κατά καιρούς ένας Χριστιανός είναι πιθανόν να προσκόψη σε παράπτωμα. Τότε έχει ανάγκη συμβουλής. Πώς πρέπει να δοθή αυτή; «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος.» (Γαλ. 6:1) Διότι ένα άτομο που κάνει ένα εσφαλμένο βήμα προτού ακόμη το αντιληφθή, η αποκατάστασίς του επιτυγχάνεται όταν του γίνη η διόρθωσις με πραότητα. Φυσικά, εκεί όπου το σφάλμα είναι εκούσιο κι επιμένει σε σημείο που να γίνη κακή συνήθεια, τότε η Χριστιανική εκκλησία λαμβάνει περαιτέρω μέτρα για να τιμωρήση αυτούς τους παραβάτας και να προστατεύση την εκκλησία.​—1 Κορ. 5:11-13· 2 Ιωάν. 9-11.

25, 26. Τι πρέπει να προσέξουν αυτοί που λαμβάνουν την ηγεσία, και ποια είναι η κατάλληλη σχέσις των με τους αδελφούς των;

²⁵ Οι επίσκοποι και οι διακονικοί βοηθοί πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί και να εργάζωνται σκληρά για να συνεχίσουν την πρόοδό των σε πραότητα. Οι πολλές ευθύνες που έχουν, τα πολλά προβλήματα και οι δυσκολίες που χειρίζονται, μπορούν να επιφέρουν απώλεια πραότητος αν καταφεύγουν στη δική τους ατελή ανθρωπίνη λογίκευσι και στο δικό τους πνεύμα. Έχουν ανάγκη να εξαρτώνται από τον Ιεχωβά και συνεχώς ν’ αποβλέπουν σ’ αυτόν για καθοδήγησι από το πνεύμα του. Μ’ αυτό τον τρόπο η πραότης των θα διατηρηθή και θα προοδεύση. Η εκκλησία θα εποικοδομηθή και θα ενθαρρυνθή από αυτούς τους πράους ποιμένας οι οποίοι παράγουν την καρποφορία του πνεύματος του Θεού, αλλά θ’ αποθαρρυνθή και θα διαλυθή με τη σκληρότητα. Και στη Χριστιανική εκκλησία όσοι επιμένουν να φέρωνται σκληρά στο ποίμνιο του Θεού, στον ωρισμένο καιρό, θ’ απομακρυνθούν από το προνόμιό των να υπηρετούν τους αδελφούς των. Ο Πέτρος προειδοποίησε αυτούς οι οποίοι προΐστανται να μην ενεργούν «ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.»​—1 Πέτρ. 5:3.

²⁶ Ο Ιησούς έδειξε ότι εκείνοι οι οποίοι ηγούνται οφείλουν να υπηρετούν, ή να διακονούν τους αδελφούς των. «Βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών, και να σπογγίζη με το προσόψιον.» Εξηγώντας γιατί το είχε κάμει αυτό, ο Ιησούς είπε: «Σεις με φωνάζετε, Ο διδάσκαλος και ο Κύριος· και καλώς λέγετε διότι είμαι. Εάν λοιπόν εγώ, ο Κύριος και ο διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων. Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς.» Σε μια άλλη ευκαιρία είπε στους ακολούθους του: «Όστις θέλει να γείνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών· και όστις θέλει να ήναι πρώτος εν υμίν, ας ήναι δούλος υμών.» Αυτό το είδος ταπεινοφροσύνης θέλουν να μιμηθούν σήμερα οι δούλοι του Θεού. Εκείνοι οι οποίοι έχουν πνεύμα πραότητος δεν θα δυσκολευθούν να ενεργήσουν έτσι, διότι η πραότης είναι ο φυσικός σύντροφος της ταπεινοφροσύνης.​—Ιωάν. 13:5, 13-15· Ματθ. 20:26, 27.

27. Πού αλλού είναι ουσιώδης η πραότης;

²⁷ Η πραότης είναι ουσιώδης και στην πιο μικρή μονάδα της εκκλησίας, δηλαδή, τον οικογενειακό κύκλο. Οι πατέρες και οι μητέρες φέρονται μεταξύ των και προς τα τέκνα των με πραότητα, χωρίς να καταφεύγουν σε επίδειξι θυμού και παραλογισμών. Η κεφαλή της οικογενείας, ο σύζυγος, είναι ανάγκη να δίνη πολλή συμβουλή και παιδεία, αλλά αυτό πρέπει να γίνεται με πραότητα. Αυτός ο πράος τρόπος μεταχειρίσεως των τέκνων θα έχη αποτέλεσμα που θα είναι προς το καλό στις νεαρές διάνοιες. Θα μάθουν από την παιδική ηλικία ότι ο πράος τρόπος είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να φερώμεθα στους άλλους. Καθώς αναπτύσσονται σε εφηβική ηλικία, αναπτύσσεται μαζί τους και το πράο πνεύμα και γίνεται μέρος της Χριστιανικής των προσωπικότητος.

28. Ποια είναι τ’ αποτελέσματα της πραότητος;

²⁸ Το έργον της εκπαιδεύσεως με πραότητα, είναι συνεπώς ο τρόπος του Θεού. Επιτυγχάνει τα καλύτερα αποτελέσματα στο κήρυγμα προς τους έξω από τη Χριστιανική εκκλησία, όταν διδάσκωμε και συμβουλεύωμε εκείνους που είναι μέσα στην εκκλησία, και επίσης όταν εκπαιδεύωμε και επανορθώνωμε μέσα στον οικογενειακό κύκλο. Φέρνει πολλή ειρήνη και ευτυχία ατομικά και συλλογικά. Τι ευχαρίστησι να βρίσκεται ένας μέσα σε μια ολόκληρη κοινωνία ανθρώπων οι οποίοι παράγουν την καρποφορία του πνεύματος του Θεού, που εργάζονται, ζουν και εκπαιδεύουν με πραότητα! Το ότι ο Θεός ευλογεί τέτοιους ανθρώπους το κατέστησε σαφές ο Ιησούς όταν είπε: «Μακάριοι οι πραείς· διότι θέλουσι κληρονομήσει την γην.»​—Ματθ. 5:5.