Ή σοφή πορεία είναι να λατρεύωμε τον Δημιουργό του οποίου το όνομα, όπως μας λέγει η Γραφή, είναι Ιεχωβά. (Ψαλμ. 83:18) Η Γραφή μάς εξηγεί ποιες προσφορές Τον ευαρεστούν, λέγοντας: «Ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού. Την δε αγαθοποιίαν και το μεταδοτικόν μη λησμονείτε διότι εις τοιαύτας θυσίας ευαρεστείται ο Θεός». Ο Ιεχωβά Θεός εκτιμά τις ωραίες αυτές προσφορές και σ’ εκείνους που τις προσφέρουν υπόσχεται «σωτηρίαν», ναι, αιώνια ζωή. Πόσο συνετό είναι συνεπώς να λατρεύωμε τον Ιεχωβά!—Εβρ. 13:15, 16· 6:9-12.

Η Στάσις Έναντι των Προσφορών σε Είδωλα

Τι θα συνέβαινε, όμως, αν επισκεφθήτε ένα άτομο που, θέλοντας να σας περιποιηθή, ελάμβανε τροφή από τον βωμό ενός ειδώλου και σας την προσέφερε; Θα ήταν εσφαλμένο να φάγη κανείς αυτή την τροφή;

Τον πρώτο αιώνα υπήρχε συνήθεια για τους λάτρεις των ειδώλων να τρώγουν τροφές που προσεφέροντο σε είδωλα, λόγω σεβασμού προς το είδωλο. Τρώγοντας, ο λάτρης καθίστατο συμμέτοχος με τον δαιμονικό θεό που παρίστανε το είδωλο. (1 Κορ. 10:18-22) Συνεπώς η συμβουλή στους Χριστιανούς ήταν ‘να απέχουν από ειδωλοθύτων’. Θα ήταν εσφαλμένο για ένα λάτρη του Ιεχωβά να φάγη τροφή που είχε προσφερθή στα είδωλα με τη σκέψι ότι συμμετέχει στη λατρεία του ειδώλου—Πράξ. 15:28, 29.

Εν τούτοις, κάποιο άτομο μπορεί να πάρη τροφή από ένα βωμό και να την προσφέρη στους προσκεκλημένους να φάγουν χωρίς καμμιά σκέψι για το είδωλο ή τη λατρεία του. Μήπως αυτό θα ήταν κάτι διαφορετικό; Σχετικά με το ζήτημα αυτό η Γραφή παρατηρεί: «Περί της βρώσεως λοιπόν των ειδωλοθύτων, εξεύρομεν ότι το είδωλον είναι ουδέν εν τώ κόσμω και ότι δεν υπάρχει άλλος Θεός ειμή εις». Ώστε, «ούτε εάν φάγωμεν, περισσεύωμεν, ούτε εάν δεν φάγουμεν, ελαττούμεθα. Πλην προσέχετε μήπως αύτη η εξουσία σας γείνη πρόσκομμα εις τους ασθενείς».—1 Κορ. 8:4-13.

Έτσι, μολονότι δεν θα ήταν κακό σε τέτοια περίπτωσι να φάγη κανείς από την τροφή, το ζήτημα που πρέπει να εξετασθή είναι, πώς το να φάγη κανείς επηρεάζει τον άλλον. Ένας Χριστιανός δεν θα ήθελε ποτέ να προξενήση την εντύπωσι ότι συμμετέχει στη λατρεία των ειδώλων. Συνεπώς μπορεί φρονίμως να απέχη από του να φάγη κι έτσι ν’ αποφύγη τη δημιουργία εσφαλμένης εντυπώσεως και ίσως να σκανδαλίση κάποιον.—1 Κορ. 10:25-29.

Η λατρεία των άψυχων ειδώλων δεν μπορεί ποτέ να φέρη όφελος. Αυτά δεν σκέπτονται ούτε αισθάνονται κι έτσι δεν μπορούν να εκτιμήσουν τις προσφορές που γίνονται σ’ αυτά. Πόσο ωραίο είναι, όμως, ότι υπάρχει ένας ζων Θεός, Ο Ιεχωβά, ο οποίος πραγματικά εκτιμά τις προσφορές μας και «γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν».—Εβρ. 11:6.

Άσκησις και Απώλεια Βάρους

● Μία κοινή άποψις είναι ότι η άσκησις αποτελεί μάταιο τρόπο απωλείας βάρους. Διότι, όπως τονίζεται, για να χάση κανείς μόνο μία λίτρα βάρους πρέπει να πεζοπορήση τριάντα πέντε μίλια ή και περισσότερα. Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι όλη η πεζοπορία πρέπει να γίνη σε μία μέρα. Είναι απίθανον οι χιλιάδες των προσθέτων θερμίδων τροφής που αντιπροσωπεύονται από μία λίτρα σωματικού λίπους να καταναλωθούν σε μία μέρα ή και σε δύο ή τρεις μέρες. Βαδίζοντας ένα περίπου πρόσθετο μίλι την ημέρα, δηλαδή σχεδόν 400 πρόσθετα μίλια το έτος, μπορεί κανείς ν’ ανάλωση δέκα λίτρες λίπος του σώματος το έτος αν δεν αυξηθή η ποσότης της λαμβανομένης τροφής.

Και, αντίθετα σε ό,τι μπορεί κανείς να πιστεύη, η μέτρια αυτή σωματική άσκησις δεν αυξάνει κατά πολύ την όρεξι. Πραγματικά, μελέτες και πειράματα με ανθρώπους και ζώα κατ’ επανάληψιν κατέδειξαν ότι εκείνοι που ασκούνται σε μέτριο βαθμό πραγματικά τρώγουν λιγώτερο από τούς άλλους.