πηγαίνοντας εκεί που η «ανάγκη είναι μεγάλη» να υπηρετήση, συχνά κάτω από δύσκολες περιστάσεις, για να βοηθήση τα άλλα πρόβατα του Θεού. Ίσως ένας θα μπορούσε να υπηρετήση ως επίσκοπος περιοχής, οπότε επισκέπτεται κανείς έναν αριθμό εκκλησιών, και έπειτα ακόμη ως επίσκοπος περιφερείας. Εκτός από όλα αυτά τα προνόμια διακονικής υπηρεσίας και άλλα επίσης είναι διαθέσιμα, όπως ιεραποστολικό έργο με τη μετάβασι σε χώρες του εξωτερικού, και ακόμη ίσως, το να γίνη κανείς μέλος ενός από τα κύρια γραφεία εποπτείας που είναι γνωστά ως Μπέθελ σε οποιαδήποτε χώρα κατοικεί κανείς.

³³ Αυτό θα μπορούσε να ορισθή πρόοδος καλλιεργείας και αποκτήσεως ωριμότητος. Μια τέτοια πορεία δεν είναι εύκολη και δεν μπορεί ακόπως να ακολουθηθή, ούτε είναι ένα θαυματουργικό επίτευγμα. Είναι το αποτέλεσμα σταθερής προσηλώσεως της διανοίας, μελέτης, σκέψεως, ενεργείας, κηρύγματος, εκδηλώσεως των καρπών του πνεύματος, και αγάπης για τους άλλους. Σημαίνει να δίδη κανείς διαρκώς, ανιδιοτελώς. Καθώς γίνεται κανείς ώριμος, έχει την ευκαιρία να βαστάζη τα βάρη των άλλων, πράγμα που είναι μια Χριστιανική ευθύνη και εκδήλωσις αγάπης.​—Γαλ. 6:2.

34. Πώς ο Παύλος κατέδειξε την ωριμότητά του;

³⁴ Ασφαλώς θαυμαστές ευλογίες συνοδεύουν τη Χριστιανική ωριμότητα. Ο Παύλος το έδειξε αυτό όταν προώδευσε ως το σημείο που μπορούσε να προσκαλέση άλλους να τον ακολουθήσουν όπως αυτός ακολουθούσε τον Χριστό. Αληθινά, ήταν ένας γνήσιος πλήρως ανεπτυγμένος άνδρας στην πίστι, και εδηλώθη καλά απ’ αυτόν με εμπιστοσύνη όταν επρόκειτο να τελειώση την πορεία του: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή, και ο καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής· και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.»​—2 Τιμ. 4:6-8· 1 Κορ. 11:1.

35. Πώς πρέπει να θεωρούμε την επιδίωξι ωριμότητος στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

³⁵ Η ωριμότης πρέπει να είναι ο Χριστιανικός σκοπός για όλους, και φέρνει υπέροχη ικανοποίησι και χαρά στη διακονία. Αγωνίζεσθε για Χριστιανική ωριμότητα, επειδή η πιο μεγάλη χαρά προέρχεται από την αναγνώρισι της στενής μας σχέσεως με άλλους και με τον Ιεχωβά. Με την ωριμότητα θα έχωμε πάντοτε συναίσθησι των ευλογιών του Ιεχωβά. Έτσι, λοιπόν, μην επιτρέπετε τίποτε να θέση σε κίνδυνο την επιδίωξι του να γίνετε ‘τέλειος ανήρ’ στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Είθε η απόκτησις ωριμότητος από σας να είναι με τον αντικειμενικό σκοπό να αινήτε τον Ιεχωβά και το μεγάλο και κυρίαρχο όνομα, και με τα έργα σας, και με το παράδειγμά σας, ώστε και άλλοι επίσης να μπορούν να παρατηρήσουν και ακολουθήσουν την έξοχη πορεία που διευκρινίζεται στα καλά διαλεγμένα λόγια του Παύλου προς τους Φιλιππησίους: «Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι [ώριμοι, ΜΝΚ], τούτο ας φρονώμεν· και εάν φρονήτέ τι άλλως πως, και τούτο θέλει αποκαλύψει εις εσάς ο Θεός. Πλην εις εκείνο εις το οποίον εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα.»​—Φιλιππησ. 3:15, 16.

Καλύτερον το Ολίγον Μετά του Ιεχωβά

Το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά του 1963 αναφέρει την κάτωθι ενδιαφέρουσα πείρα από τη μακρινή Ιαπωνία: «Μια νέα αδελφή είχε σκληρή αντίδρασι από τον σύζυγό της, επειδή ήθελε να μελετά τη Βίβλο με τα πέντε παιδιά των. Ο σύζυγος περιέκοψε τα χρήματα, που έδινε για τη διατροφή της οικογενείας, κι έτσι επί μια εβδομάδα δεν είχαν παρά μόνον λίγο αλάτι και πίττα από φασόλια για να συντηρηθούν. Είπε ότι θα εγκατέλειπε τη σύζυγο του και εκάλεσε τα παιδιά να εκλέξουν μεταξύ των δύο γονέων τους. Τους είπε ότι η εκλογή τους θα ήταν ή λίγο αλάτι και πίττα από φασόλια με τη μητέρα, ή άφθονη τροφή με τον πατέρα. Με μια γνώμη όλα τα παιδιά διάλεξαν να μείνουν με τη μητέρα τους. Στο σημείο αυτό, ο πατέρας εγκατέλειψε τον αγώνα, απεφάσισε να μη φύγη και τώρα δεν εμποδίζει πια τη γυναίκα του και τα παιδιά του από το να παρακολουθούν συναθροίσεις. Μερικά από τα παιδιά εβαπτίσθησαν και το μεγαλύτερο εργάσθηκε ως σκαπανεύς διακοπών.»