Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Γυναίκες στον Άμβωνα;

«Γυναίκες Κήρυκες’—Η Μάχη Συνεχίζεται»

‘Η Επισκοπελιανή Εκκλησία Επιδοκιμάζει τη Χειροτόνησι Γυναικών’

«ΒΑΤΙΚΑΝΟ: Η ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ»

«ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΥΝΩΣΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ»

ΑΥΤΕΣ οι επικεφαλίδες στις εφημερίδες μιλούν για μια διαμάχη που όλο και μεγαλώνει. Πρόσφατα, αρκετές Προτεσταντικές θρησκείες άλλαξαν την ‘εκκλησιαστική τους πολιτική’ και επιτρέπουν σε γυναίκες να γίνωνται «λειτουργοί» ή «ιερείς.» Μεταξύ αυτών των θρησκειών είναι οι Λουθηρανοί, οι Επισκοπελιανοί και οι Αγγλικανοί.

Αντιθέτως, το Βατικανό, στις 27 Ιανουαρίου 1977, διεσαφήνισε ότι μόνο άνδρες θα μπορούσαν να γίνουν Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς. Ωστόσο, πολλοί ‘Καθολικοί ακτιβισταί’ αμέσως είπαν ότι θα συνέχιζαν να μάχονται για τη χειροτόνησι γυναικών.

Έχοντας υπ’ όψιν όλα αυτά, θα μπορούσε κανείς να διερωτηθή: ‘Μετά από εκατοντάδες χρόνια, στη διάρκεια των οποίων μόνο άρρενες ήσαν στον άμβωνα, γιατί υπάρχει η πρόσφατη διαμάχη;’ Όλοι γενικά συμφωνούν ότι το απελευθερωτικό κίνημα των γυναικών υπήρξε η κυρία δύναμις. Φεμινισταί συγγραφείς ισχυρίζονται ότι οι γυναίκες είναι εξ ίσου προικισμένες και «φαίνεται ότι είναι επιτακτικό να γίνη μια αλλαγή στην παράδοσι.»

Στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι ένα μεγάλο ζήτημα στη διαμάχη αυτή είναι το αν πρέπει να «καταργηθή η παράδοσις.» Αλλά, αντιθέτως, δεν πρέπει το πρώτιστο ενδιαφέρον να είναι: Σε ποιον δίνει ο Θεός την ευθύνη να διδάσκη στην εκκλησία; Αντί να ερευνούμε ανθρωποποίητες παραδόσεις, ας εξετάσωμε την άποψι της Αγίας Γραφής.

Ο Ιησούς αγαπούσε τους ανθρώπους, περιλαμβανομένων και γυναικών. Αντίθετα με τους Φαρισαίους και με άλλους, συμπεριεφέρετο στις γυναίκες με σεβασμό και τις δίδασκε με προθυμία. Οι γυναίκες με πιστότητα τον ακολουθούσαν και ήσαν οι πρώτες που τον είδαν μετά την ανάστασί του.—Ιωάν. 4:27· Λουκ. 10:39· Ματθ. 27:55, 56· 28:1, 9.

Δεν υπάρχει τίποτα στα Ευαγγέλια που να δείχνη ότι ο Ιησούς απεθάρρυνε τις γυναίκες από το να μιλούν σε άλλους για τα «αγαθά νέα» της σωτηρίας. Πράγματι, μετά την έκχυσι του πνεύματος του Θεού σε 120 άνδρες και γυναίκες που ήσαν συναθροισμένοι την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος ανέφερε την προφητεία του Ιωήλ: «Θέλω εκχέει [εγώ ο Θεός] από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας.» (Πράξ. 1:14· 2:1-18· Ιωήλ 2:28, 29) Έτσι, στην πρώτη εκκλησία, άνδρες και γυναίκες με χαρά μιλούσαν για τη νέα ελπίδα τους σε όποιον ήθελε ν’ ακούση.

Εξ άλλου, πρέπει να εξετάσωμε προσεκτικά τον τρόπο με τον οποίον χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή η λέξις διάκονος. Μερικές φορές, χρησιμοποιείται με μια γενική έννοια για ένα άτομο, είτε του ενός φύλου είτε του άλλου, που «υπηρετεί» ή «διακονεί» άλλους. Προφανώς μ’ αυτό τον τρόπο ο Παύλος μίλησε για την «Φοίβην την αδελφήν ημών, ήτις είναι διάκονος.» (Ρωμ. 16:1· Λουκ. 8:1-3) Σε πολλά εδάφια, όμως, η λέξις αυτή προφανώς αναφέρεται σε μια διωρισμένη θέσι στην εκκλησία—έναν διακονικό βοηθό.

Ο κατάλογος των προσόντων που απαιτούνται γι’ αυτή την επίσημη θέσι περιλαμβάνει τα εξής: «Οι διάκονοι ας ήναι μιας γυναικός άνδρες.» Το ίδιο λέγεται και για εκείνους που έχουν πνευματική επισκόπησι, που ονομάζονται «πρεσβύτεροι» ή «επίσκοποι.» Ένας πρεσβύτερος εκκλησίας πρέπει ‘να κυβερνά καλώς τον εαυτού οίκον.’ (1 Τιμ. 3:2-4, 8, 12) Έτσι, οι βαπτισμένοι άρρενες πρόκειται ν’ αναλάβουν θέσεις ηγεσίας (επισκόπου και διακονικού υπηρέτου) στην εκκλησία.

Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές είναι πολύ σαφείς σ’ αυτό το ζήτημα. Ο Παύλος γράφει: «Εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη [την εκκλησία], μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός.» (1 Τιμ. 2:11, 12) Ωστόσο, μιλά επίσης για γυναίκες οι οποίες έχουν ικανότητα διδασκαλίας, διότι παροτρύνει τις ώριμες γυναίκες «να ήναι διδάσκαλοι των καλών» στις ‘νέες.’ (Τίτον 2:3-5) Πώς συμβαίνει ώστε οι γυναίκες να μπορούν να διδάσκουν εκείνους που είναι έξω από την εκκλησία, αλλά δεν επιτρέπεται σ’ αυτές να λαμβάνουν ηγεσία μέσα στην εκκλησία; Μήπως ο απόστολος Παύλος ‘αντιπαθούσε τις γυναίκες,’ όπως ισχυρίζονται μερικοί;

Αυτός ο τρόπος σκέψεως αγνοεί μια θεμελιώδη Γραφική διδασκαλία: τη διάταξι της ηγεσίας. Ο Παύλος συμφωνούσε απόλυτα με τον Πέτρο και άλλους Βιβλικούς συγγραφείς όταν έγραψε τα εξής: «Θέλω δε να εξεύρετε, ότι κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός, κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ, κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός.»—1 Κορ. 11:3· 1 Πέτρ. 3:1.

Μόνον ο Θεός δεν έχει κεφαλή υπεράνω αυτού· όλοι οι άλλοι έχουν. Φυσικά, έχοντας υπ’ όψιν τον τρόπο με τον οποίο πολλοί άνδρες έκαναν κατάχρησι του δικαιώματός των ως κεφαλής του οίκου των, δεν απορεί κανείς που μερικές γυναίκες κραυγάζουν έντονα υπέρ της ισότητος. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, ο Θεός προμήθευσε αυτή τη διάταξι της ηγεσίας για το καλό όλων. Πώς συμβαίνει αυτό;

Ο Ιεχωβά προώρισε την οικογενειακή διάταξι για τις πιο στενές σχέσεις στη ζωή. Για να εξασφαλισθή η ευτυχία και η ασφάλεια όλων, απαιτείται σταθερότης και ενότης. Προφανώς, ένα μέλος θα χρειαζόταν να δίνη κατεύθυνσι. Ο Ιεχωβά έδωσε αυτή την ευθύνη στον άνδρα. Παρήγγειλε, επίσης, στον σύζυγο ‘να αγαπά την εαυτού γυναίκα ως εαυτόν’—περιθάλποντάς την και αποδίδοντάς της τιμή.—Εφεσ. 5:28-33.

Συνεπώς, αφού η γυναίκα πρέπει να ζητή την κατεύθυνσι του συζύγου της στο σπίτι, πώς θα μπορούσε ν’ αναλάβη ηγεσία επάνω σε άνδρες και γυναίκες μέσα στην εκκλησία; Και τι θα συνέβαινε αν ένας πρεσβύτερος και μια «πρεσβυτέρα» ενυμφεύοντο;

Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες πρέπει ν’ ανεβούν «στον άμβωνα,» προσπαθούν να μας πείσουν ότι μόνο λόγω της επικρατούσης κοινωνικής συνήθειας ο Ιησούς δεν είχε θήλεις αποστόλους μεταξύ των δώδεκα. Αλλά ο Ιησούς ενήργησε σε αρμονία με τον αρχικό σκοπό του Θεού. Στην Εδέμ, ο Αδάμ ήταν η κεφαλή της Εύας, ακόμη και πριν από την πτώσι των στην αμαρτία.—Γέν. 2:18, 22, 24· 1 Κορ. 11:7-9.

Τώρα, μήπως αυτό το θείο πρότυπο «υποβιβάζει» τις γυναίκες, κάνοντάς τις «Χριστιανούς δευτέρας τάξεως,» όπως ισχυρίζονται μερικοί; Σήμερα η λέξις «υποταγή» συνδέεται στενά με τη λέξι «κατωτερότης.» Αλλά η Αγία Γραφή και ο Χριστιανικός τρόπος ζωής μάς διδάσκουν ότι, μόνο μέσω υποταγής στο θέλημα του Ιεχωβά—επιζητώντας τη θέσι μας στην διάταξί του—μπορούμε να βρούμε ευτυχία.

Επί πλέον, ο απόστολος Παύλος παρεξηγείται συχνά όσον αφορά τις γυναίκες. Εκτός του ότι γράφει εκτενώς για το πώς πρέπει οι άνδρες ν’ αγαπούν και να σέβωνται τις γυναίκες, επανειλημμένως έστειλε χαιρετισμούς και επήνεσε ονομαστικώς μερικές αδελφές. (Ρωμ. 16:3, 4, 6, 12) Και ο ίδιος αυτός απόστολος έγραψε το εδάφιο που αναφέρουν τόσο συχνά οι υποστηρικταί των θηλέων «ιερέων.» Το εδάφιο αυτό λέγει: «Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε είς εν Χριστώ Ιησού.»—Γαλ. 3:28.

Αυτό το εδάφιο, αν μελετηθή σε αρμονία με τα συμφραζόμενα, αποκαλύπτει μια θεμελιώδη αλήθεια. Η ουρανία τάξις δεν περιορίζεται σε άνδρες, αλλά περιλαμβάνει και γυναίκες. Ασφαλώς, πάνω από κάθε άλλο, αυτό το εδάφιο διακηρύσσει την ευνοϊκή άποψι που έχει ο Θεός για τις γυναίκες—μια άποψι που με πιστότητα αντανακλούσε και ο Χριστός και ο Παύλος.

Έτσι, μολονότι οι εκκλησίες λέγουν πολλά γι’ αυτό το ζήτημα, οι Χριστιανές γυναίκες θα κάνουν καλά να μείνουν πιστές στη Βιβλική διδασκαλία. Ενεργώντας έτσι, δεν «καταπιέζονται.» Βρίσκουν αληθινή ευτυχία προσφέροντας «πνευματικάς θυσίας ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν» και, το πιο σπουδαίο, κερδίζουν την ευλογία του Ιεχωβά.—1 Πέτρ. 2:5.