Τέλεσις Αναμνήσεως του Θανάτου του Χριστού

«ΚΑΛΛΙΟΝ όνομα καλόν παρά πολύτιμον μύρον· και η ημέρα του θανάτου παρά την ημέραν της γεννήσεως.» Τα λόγια αυτά σε πολλούς εφάνησαν παράξενα. Ωστόσο, αφού, οπωσδήποτε, κατανοηθούν, φαίνεται ότι περιέχουν μια ωραία αλήθεια και είναι ιδιαίτερα κατάλληλα στην τέλεσι της αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού.​—Εκκλησ. 7:1.

Σημειώστε ότι πρώτα γίνεται η δήλωσις ότι το όνομα είναι καλύτερο από το πολύτιμο μύρον. Προφανώς, αυτό θα σημαίνη ότι ένα καλό όνομα, όχι περιβόητο όνομα, είναι καλύτερο από το πολύτιμο μύρον. Έτσι, ο Ιεχωβά Θεός μάς λέγεται κατ’ επανάληψιν ότι κάνει ένα όνομα για τον εαυτό του, που σημαίνει, ένα καλό, μεγάλο όνομα: «Και έδειξας σημεία και τέρατα επί τον Φαραώ, και επί πάντας τους δούλους αυτού, και επί πάντα τον λαόν της γης αυτού· . . . Και έκαμες εις σεαυτόν όνομα, ως την ημέραν ταύτην.»​—Νεεμ. 9:10· 2 Σαμ. 7:23· Ησ. 63:14· Παροιμ. 22:1.

Όταν ένα ανθρώπινο πλάσμα έχη ένα τέτοιο όνομα, τότε είναι πράγματι αληθές ότι η ημέρα του θανάτου του είναι καλύτερη από την ημέρα της γεννήσεώς του. Ως τον καιρό του θανάτου του έχει επιτελέσει κάτι, διεκράτησε ακεραιότητα, έχει ένα καλό όνομα απέναντι του Θεού, που του εξασφαλίζει μια ανάστασι. Τίποτε απ’ αυτά δεν υφίσταται σ’ αυτόν την ημέρα της γεννήσεώς του. Στη γέννησι αυτός δεν έχει αξία ή πίστη αλλά μπορεί ν’ αναπτύξη αξία, πίστι, «θησαυρούς εν ουρανώ», ακολουθώντας μια θεοφοβούμενη πορεία.​—Ματθ. 6:20.

ΓΙΑΤΙ;

Τα λόγια αυτά του Εκκλησιαστού 7:1 για το ότι η ημέρα του θανάτου είναι καλύτερη από την ημέρα της γεννήσεως, εφαρμόζονται στον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Θεού, περισσότερο από κάθε άλλο ανθρώπινο πλάσμα που έζησε ποτέ ή θα ζήση. Είναι αληθές ότι στην ανθρώπινη γέννησί του ο Ιησούς είχε ήδη ένα παρελθόν πιστής υπηρεσίας στον Πατέρα του, στον ουρανό, αλλά πόσα πράγματα επετέλεσε με τη ζωή και τον θάνατό του ως άνθρωπος! Εν πρώτοις, υπερήσπισε το όνομα του Πατρός του. Ο Σατανάς ή Διάβολος είχε υπερήφανα καυχηθή ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλα τα πλάσματα από τον Ιεχωβά Θεό, όπως είχε απομακρύνει και τον Αδάμ και την Εύα. Ο Ιησούς Χριστός απέδειξε τον Σατανά ή Διάβολο ψεύτη, διότι, όσο κι αν προσπάθησε, ο Διάβολος δεν μπόρεσε ν’ απομακρύνη τον Ιησούν από την πιστότητά του στον ουράνιο Πατέρα του. Ο Ιησούς απεδείχθη αληθινά σοφός κι έτσι έκαμε την καρδιά του Πατρός του να χαίρη, διότι του παρέσχε μια απάντησι για να την δώση στον Διάβολο που τον ωνείδιζε.​—Ιώβ, κεφ. 1 και 2· Παροιμ. 27:11.

Δεύτερον, με τον θάνατο του ο Ιησούς επρομήθευσε την απολύτρωσι του ανθρωπίνου γένους από την αμαρτία και τον θάνατο. «Το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών,» «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» Ναι, όπως ο ίδιος εδήλωσε: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.»​—Ρωμ. 6:23· 1 Τιμ. 2:5, 6· Ματθ. 20:28.

Και τρίτον, με την πιστότητά του μέχρι θανάτου ο Ιησούς έδωσε ένα θαυμαστό παράδειγμα για όλους τους ακολούθους του: «Αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως. . . . Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιάυτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.» «Ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.»​—Εβρ. 12:2, 3· 1 Πέτρ. 2:21.

Ούτε πρέπει να παραβλέπωμε τον ρόλο, που έπαιξε ο Ιεχωβά, κάνοντας την ημέρα του θανάτου τού Χριστού τόσο αξιομνημόνευτη. Μήπως δεν ήταν εκείνος, που πρώτος απ’ όλους έθεσε ως πρόθεσί του το να λάβη ο Υιός του αυτή την πορεία; Και δίνοντας τον μονογενή του Υιό, δεν έδειξε τη μεγαλύτερη αγάπη; Όπως αναγινώσκομε: «Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς, και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών.»​—1 Ιωάν. 4:10· Ιωάν. 3:16.

Βέβαια, εξαιτίας όλων εκείνων, που επετελέσθησαν από τον Ιησού στη ζωή του και ιδιαίτερα με τον θάνατό του, είναι πάρα πολύ κατάλληλο να γίνεται ανάμνησις του θανάτου του. Οι Γραφές τίποτα δεν λέγουν για εορτασμό των γενεθλίων του Χριστού, ή καμμιάς άλλης ημέρας γενεθλίων γι’ αυτό το θέμα. (Στις Γραφές, μόνον οι ειδωλολάτραι αναφέρονται ως εορτάζοντες γενέθλια.) Αλλ’ αναγράφουν την εντολή του Ιησού να τελούν την ανάμνησι του θανάτου του. Γι’ αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά τελούν μάλλον την ανάμνησι του θανάτου του Ιησού αντί της γεννήσεως του. Ο απόστολος Παύλος, έχοντας λάβει πληροφορία σχετικά με τούτο από τον ίδιο τον Ιησού, μας λέγει:

«Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου.»​—1 Κορ. 11:23-25.

ΠΟΤΕ; ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ;

Εφόσον είναι κατάλληλο, ορθό και μια απαίτησις για τους Χριστιανούς να τελούν την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, πόσο συχνά πρέπει να το πράττουν αυτό, και πότε; Όταν ο Ιησούς είπε, «Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου», ή «Τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησίν», μήπως εννοούσε ότι οι ακόλουθοι του έπρεπε να το πράττουν αυτό κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα, κάθε τρίμηνο ή κάθε χρόνο; Ο ίδιος δεν το καθορίζει ειδικά αυτό, αλλά εμείς μπορούμε να λογικευθούμε πάνω στο θέμα και να καταλήξωμε σ’ ένα κατάλληλο συμπέρασμα. Κάθε πότε τελείται η ανάμνησις ενός γεγονότος μεγάλης σημασίας; Δεν γίνεται αυτό κάθε χρόνο; Μήπως ο εορτασμός του πάσχα σε ανάμνησι της απελευθερώσεως των Ισραηλιτών από την Αιγυπτιακή δουλεία δεν ήταν ετήσιος, και, μάλιστα με τη ρητή εντολή του Ιεχωβά Θεού;​—Λουκ. 22:19· Έξοδ. 12:14· Λευιτ. 23:5.

Επίσης, ας λάβωμε υπό σημείωσιν ότι ο Ιησούς Χριστός χαρακτηρίζεται ως πασχάλιος (Αμνός), που εθυσιάσθη για τους Χριστιανούς. (1 Κορ. 5:7) Αυτό θα υπεδείκνυε ότι ο θάνατός του πρέπει να εορτάζεται όπως και η αρχική θυσία του πάσχα, δηλαδή, κάθε χρόνο. Μάλιστα δε, εφόσον ο Ιησούς εθέσπισε την ενθύμησι ή ανάμνησι του θανάτου του στις 14 Νισάν, ημέραν του πάσχα, και πέθανε, επίσης, εκείνη τη μέρα​—την Ιουδαϊκή μέρα που άρχιζε κι ετελείωνε με τη δύσι του ηλίου—​δεν είναι μήπως λογικό να συμπεράνωμε ότι κι ο θάνατός του, επίσης, πρέπει να εορτάζεται με τον ίδιο τρόπο, άπαξ του έτους στις 14 Νισάν, αφού μια μόνο 14η Νισάν υπάρχει στο έτος;

Ιστορικώς, επί μερικούς αιώνες τουλάχιστον, πάρα πολλοί από τους πρώτους Χριστιανούς εόρταζαν τον θάνατο του Ιησού Χριστού με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, μια φορά το έτος στις 14 Νισάν, γι’ αυτό δε και ελέγοντο «Τεσσαρεσκαιδεκατίται», που σημαίνει «οπαδοί της δεκάτης τετάρτης».

Ο Μοσχάιμ, ένας διαπρεπής ιστορικός της πρώτης Χριστιανοσύνης, στο βιβλίο του Ιστορία της Χριστιανοσύνης, οι Πρώτοι Τρεις Αιώνες, λέγει τ’ ακόλουθα για τους «Τεσσαρεσκαιδεκατίτας» (Τόμ. Α΄, σελ. 529): «Οι Χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήσαν συνηθισμένοι να εορτάζουν την ιερή αυτή εορτή, αναμνηστική της θεσπίσεως του δείπνου του Κυρίου, και του θανάτου του Ιησού Χριστού, τον ίδιον χρόνον με τη βρώσι του Πασχαλίου αμνού από τους Ιουδαίους, δηλαδή την εσπέρα της δεκάτης τετάρτης ημέρας του πρώτου μηνός.a Διότι . . . είχαν υπ’ όψιν το παράδειγμα του Χριστού, που κατείχε τη δύναμι του νόμου· και, όπως είναι επίσης έκδηλο, αυτοί δεν αντελήφθησαν ότι ο Σωτήρ μας προέβλεψε το πάσχα, . . . αλλ’ ότι τον Πασχάλιο αμνό έφαγαν αυτός και οι μαθηταί του την ίδια μέρα που οι Ιουδαίοι . . . συνήθιζαν να τρώγουν τον δικό τους αμνό.»

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ

Όταν, μετά την τέλεσι της εορτής του πάσχα, ο Ιησούς έλαβε από τον άζυμο άρτο που απέμεινε και είπε, «Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου,» μήπως εννοούσε ότι ο άρτος αυτός ξαφνικά, θαυματουργικά, με ενέργεια μετουσιώσεως, όπως λέγεται, έγινε πραγματικά σώμα του; Πώς θα μπορούσε να γίνη αυτό, εφόσον ο Ιησούς ήταν ακόμη μέσα στο σώμα του; Εκτός απ’ αυτό, αν εκείνος τότε εκτελούσε ένα τόσο βαρυσήμαντο θαύμα, δεν θα εγίνετο κάποια μνεία μέσα στο υπόλοιπο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών; Προφανώς εννοούσε ότι αυτός ο άρτος παρίστανε, αντιπροσώπευε ή εσήμαινε το σώμα του. Αυτό το σαρκικό του σώμα ήταν εκείνο που έδωσε για τους ακολούθους του.​—Ματθ. 26:26· 1 Κορ. 11:25.

Το ίδιο είναι αληθές και για τα λόγια του Ιησού, «Τούτο είναι το αίμά μου». Δεν εννοούσε ότι αυτός ο οίνος πραγματικά έγινε αίμα του, διότι αυτό έρρεε ακόμη στις φλέβες του. Μάλλον, ο οίνος υπονοούσε, παρίστανε ή εσήμαινε, «το [αίμα] της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.»​—Ματθ. 26:28· 1 Κορ. 11:25.

«Το αίμα . . . της . . . διαθήκης»; Ναι, στους Βιβλικούς χρόνους το αίμα χρησιμοποιείτο για τη σφράγισι ή κύρωσι μιας διαθήκης. Ακριβώς, όπως το αίμα ταύρων και τράγων εχρησιμοποιήθη για να καταστήση έγκυρη την παλαιά διαθήκη του νόμου, που είχε γίνει μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του έθνους Ισραήλ, έτσι και το αίμα του Ιησού Χριστού εχρησίμευσε για να καταστήση έγκυρη ή αποτελεσματική, να θέση σ’ εφαρμογή, μια νέα διαθήκη, μια διαθήκη μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και των ακολούθων του Χριστού.​—Εβρ. 8:13· 9:15-24.

ΠΟΙΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ;

Την εσπέρα που εθέσπισε ο Ιησούς την τέλεσι της αναμνήσεως του θανάτου του, εμνημόνευσε, επίσης, μια διαθήκη για μια βασιλεία: «Καγώ διατίθεμαι υμίν καθώς διέθετό μοι ο Πατήρ μου βασιλείαν.» Η διαθήκη αυτή που είχε κάμει ο Θεός με τον Ιησού Χριστό αρχικά είχε γίνει με τον Βασιλέα Δαβίδ και προέλεγε την έλευσι ενός, ο οποίος θα εβασίλευε για πάντα. Εκείνοι, που αποτελούν μέρη αυτής της διαθήκης για τη Βασιλεία, περιγράφονται στις Άγιες Γραφές ως τα 144.000 μέλη του πνευματικού Ισραήλ σφραγισμένοι στα μέτωπά τους, ως οι 144.000, που στέκουν πάνω στο Όρος Σιών με το Αρνίον, και ως εκείνοι, που θα μετάσχουν στην πρώτη ανάστασι και θα άρχουν ως βασιλείς και ιερείς του Θεού και του Χριστού. Μόνο εκείνοι που αποτελούν μέρη και της νέας διαθήκης και της διαθήκης για τη βασιλεία ενδείκνυται να μετάσχουν στο δείπνον του Κυρίου.​—Λουκ. 22:29, Κείμενον· 2 Σαμ. 7:11-16· Αποκάλ. 7:4· 14:1, 3· 20:5, 6.

Εφόσον ο αριθμός εκείνων που είναι σ’ αυτές τις διαθήκες περιορίζεται σε 144.000 κι ο αριθμός των άρχισε να εκλέγεται όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, έπεται ότι δεν θα μπορούσαν να είναι μέρη των διαθηκών αυτών όλοι όσοι ομολογούν ότι είναι αφιερωμένοι Χριστιανοί διάκονοι σήμερα, αφού αυτοί αριθμούνται σήμερα σε πολλές φορές 144.000. Έτσι, στο έτος 1962, 1.639.681 άτομα παρακολούθησαν την τέλεσι της αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού, όπως εορτάζεται παγκοσμίως από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά μόνο 12.714 έλαβαν μέρος στα εμβλήματα, τον άρτον και τον οίνον, δηλαδή περίπου ένας στους εκατόν τριάντα.

Εγείρεται, λοιπόν, το ερώτημα για το πώς μπορεί ένας να πη, αν πρέπει κάποιος να μετάσχη του άρτου και του οίνου. Ο λόγος του Θεού λέγει: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού· εάν συμπάσχωμεν, δια να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού.»​—Ρωμ. 8:16, 17.

Εκείνοι, που έχουν αυτή τη μαρτυρία στη ζωή τους, που έχουν την απόδειξι ότι το άγιο πνεύμα του Θεού τούς προετοιμάζει για την ουράνια αμοιβή, είναι βέβαιοι γι’ αυτό. Δεν έχουν αμφιβολίες. Η πραγματοποίησις του ουρανίου αυτού σκοπού σημαίνει γι’ αυτούς περισσότερα από όσα θα ήταν δυνατόν να σημαίνη οποιαδήποτε επίγεια βλέψις. Συγκεκριμένα οι της ουρανίας αυτής τάξεως εκλήθησαν πριν από το έτος 1931, οπότε ο Θεός προώριζε μόνο μια ουράνια ελπίδα στους αφιερωμένους Χριστιανούς. Όσοι έχουν αυτή την ελπίδα πρέπει να συμμετάσχουν. Αλλ’ εκείνοι, που η ελπίδα των είναι η της αιωνίου ζωής σ’ ένα γήινο παράδεισο, για τον οποίον, επίσης, γίνεται υπόσχεσις στον λόγον του Θεού, σαφώς δεν πρέπει να συμμετάσχουν· διότι αυτοί δεν είναι στη νέα διαθήκη ούτε στη διαθήκη για τη Βασιλεία.b

Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι άδικος, παράλογος, μεροληπτικός, δίνοντας διαφορετικούς προορισμούς αυθαίρετα σε διάφορα άτομα; Όχι, διόλου. Όπως ο οικοδεσπότης της παραβολής του Ιησού, που εμίσθωσε εργάτας για τον αμπελώνα του, είπε σ’ εκείνους, που παρεπονούντο για το ότι εκείνοι που εργάσθηκαν μια μόνο ώρα έλαβαν το ίδιο ημερομίσθιο, που έλαβαν κι εκείνοι που είχαν εργασθή όλη τη μέρα: «Ή δεν έχω την εξουσίαν να κάμω ό,τι θέλω εις τα εμά;»​—Ματθ. 20:15.

Ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι όλα όσα λαμβάνομε από το χέρι του Θεού είναι χάρις. Κανείς δεν είναι άξιος για οτιδήποτε. Αυτό ιδιαίτερα αληθεύει για τους αμαρτωλούς ανθρώπους, τους απογόνους του Αδάμ. Αν ο Ιεχωβά θέλη ν’ ανταμείψη μερικούς με αιώνια ζωή στους ουρανούς και άλλους με αιώνια ζωή στη γη, αυτό είναι δικαίωμά του. Ο Αδάμ δεν έτυχε αδίκου μεταχειρίσεως επειδή εδημιουργήθη άνθρωπος και όχι άγγελος· ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν έτυχε αδίκου μεταχειρίσεως επειδή έγινε απλώς φίλος του νυμφίου και όχι μέρος της τάξεως της νύμφης. Έτσι και σήμερα, κανείς από εκείνους, που αποκτούν αιώνια ζωή στη γη, δεν θα έχη κανένα λόγο να παραπονήται. Αν είμεθα συνετοί, θα εκτιμήσωμε ό,τι μας προσφέρεται.

Τότε, γιατί να είναι παρών κάποιος αν δεν πρόκειται να συμμετάσχη στον άρτο και στον οίνο; Ένεκα του ό,τι πρόκειται να λεχθή σ’ αυτή την περίστασι. Θα μας γίνη υπόμνησις για όσα έχει κάμει για μας ο Ιεχωβά Θεός, για όσα έχει κάμει για μας ο Ιησούς Χριστός και για το θαυμαστό παράδειγμα που αυτός έθεσε για μας. Η συγκέντρωσις σε μια τόσο σοβαρή κι ωστόσο χαρωπή, επίσης, περίστασι χρησιμεύει και στο να συνδέη στενώτερα τους Χριστιανούς.

Εφέτος οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη τη γη θα συναθροισθούν για να τελέσουν την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, τη Δευτέρα 8 Απριλίου, μετά τις 6 μ.μ. Όλα τα άτομα καλής θελήσεως προς τον Θεό προσκαλούνται να συνενωθούν με αυτούς εκείνο το βράδυ και να ωφεληθούν απ’ όσα θ’ ακούσουν και θα ιδούν.

[Υποσημειώσεις]