Χρησιμοποιώντας με Αγάπη Ό,τι Σας Δίδεται
1. Ποια είναι τα χαρίσματα του πνεύματος που αναφέρονται στην Πρώτη προς Κορινθίους επιστολή, κεφάλαιο 12, και για ποιον σκοπό εδίδοντο;
ΑΦΟΥ είχε γράψει ο Παύλος στους Κορινθίους για την ανάγκη του σεβασμού των δικαιωμάτων των άλλων εν σχέσει με την τροφή, επροχώρησε για να εξετάση πολλά άλλα πράγματα. Στο δωδέκατο κεφάλαιο πραγματεύεται διάφορα χαρίσματα του πνεύματος που παρείχοντο στις πρώτες Χριστιανικές εκκλησίες. Τα χαρίσματα αυτά εδίδοντο στους Χριστιανούς ατομικώς, όχι απλώς για την ευχαρίστησί τους ή το όφελός τους, αλλά και προς όφελος των άλλων. Ο Παύλος, λοιπόν, γράφει στο δωδέκατο κεφάλαιο, εδάφια έβδομο ως το ενδέκατο: «Δίδεται δε εις έκαστον η φανέρωσις του πνεύματος προς το συμφέρον. Διότι εις άλλον μεν δίδεται δια του πνεύματος λόγος σοφίας, εις άλλον δε λόγος γνώσεως, κατά το αυτό πνεύμα· εις άλλον δε πίστις, δια του αυτού πνεύματος· εις άλλον δε χαρίσματα ιαμάτων, δια του αυτού πνεύματος· εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία, εις άλλον δε διακρίσεις πνευμάτων, εις άλλον δε είδη γλωσσών, εις άλλον δε ερμηνεία γλωσσών· πάντα δε ταύτα ενεργεί το έν και το αυτό πνεύμα, διανέμον ιδία εις έκαστον καθώς θέλει.»
2. Πώς απαιτούσε ο Ιεχωβά να χρησιμοποιούνται αυτά τα χαρίσματα;
2 Όλοι οι Χριστιανοί ήσαν μέλη ενός σώματος και όλα όσα ελάμβαναν από τον Θεό ήσαν προς όφελος της όλης οργανώσεως. Ο καθένας είχε τη θέσι του στο σώμα καθώς αυτό ήταν ευάρεστο στον Θεό, αλλά ήταν σπουδαίο το πώς εχρησιμοποιούσαν τα όσα ο Θεός τους είχε δώσει ως συνεργάτας στο οικοδομικό πρόγραμμα. Ο Θεός είναι ένας μεγάλος οικοδόμος με αγάπη έτσι κι εκείνοι που συνεργάζονται μαζί του πρέπει επίσης να έχουν αγάπη ως την υποκινούσα δύναμι. Επειδή ένας είχε λάβει ένα χάρισμα του πνεύματος, όπως ομιλία γλωσσών, ή προφητεία, αυτό δεν εσήμαινε ότι θα ήταν ευπρόσδεκτο στον Ιεχωβά, αν δεν χρησιμοποιούσε το χάρισμα με τον κατάλληλο τρόπο και με το ορθό ελατήριο. Ο Παύλος είπε: «Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών, ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν, και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν. Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμά μου δια να καυθώ [καυχηθώ, ΜΝΚ], αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.»—1 Κορ. 13:1-3.
3. (α) Γιατί επρόκειτο να παύσουν τα χαρίσματα; Πότε; (β) Αντιθέτως, ποια ιδιότης δεν θα έπαυε, και πώς εκφράζεται η ιδιότης αυτή από τους Χριστιανούς;
3 Ένα οικοδομικό πρόγραμμα επρόκειτο να εκτελεσθή μετά τον θάνατο του Χριστού Ιησού. Ειδικά χαρίσματα παρεσχέθησαν μέσω του πνεύματος του Θεού για να εντυπώσουν σε πολλά άτομα το άγγελμα της Βασιλείας. Τα χαρίσματα αυτά ήσαν σε ενέργεια στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία στη διάρκεια της ζωής των αποστόλων, αλλά με τον θάνατο των αποστόλων η παροχή των χαρισμάτων αυτών έλαβε τέλος. Ο απόστολος Παύλος εγνώριζε ότι θα ελάμβαναν τέλος έγραψε, λοιπόν, στην 1 Κορινθίους 13:8: «Είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει· είτε γνώσις, θέλει καταργηθή.» Αλλά ενόσω είχαν αυτά τα χαρίσματα, έπρεπε να τα χρησιμοποιούν με αγάπη για την οικοδομή άλλων. Η αγάπη είναι εκφραστική προς τους άλλους και είναι μια ιδιότης που πρόκειται να εξακολουθήση να υπάρχη μεταξύ των Χριστιανών για πάντα. Τα χαρίσματα του πνεύματος μπορεί να έχουν παρέλθει, αλλά η αγάπη όχι. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, λέγει ο απόστολος. Για να δείξη πώς εκφράζεται η αγάπη, ο Παύλος έγραψε: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν· δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν. Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.»—1 Κορ. 13:4-7.
4. Αν η παροχή των θαυματουργικών χαρισμάτων του πνεύματος έπαυσε με τον θάνατο των αποστόλων, γιατί διεφυλάχθησαν τόσο πολλά στις Γραφές για τη μελέτη μας τώρα;
4 Η παροχή των χαρισμάτων γλωσσών, προφητείας και θεραπείας ετελείωσε με τον θάνατο των αποστόλων, τα χαρίσματα δε αυτά δεν εξασκούνται σήμερα. Εν τούτοις, είναι γραμμένες στις Γραφές πολλές πληροφορίες γι’ αυτά. Γιατί ο Θεός διεφύλαξε αυτές τις αναγραφές για τη μελέτη μας; Μολονότι τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος έλαβαν τέλος με τον θάνατο των αποστόλων, διδασκόμεθα ένα μάθημα με τη διδασκαλία που δίδεται εν σχέσει με τη χρήσι αυτών των χαρισμάτων. Στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο ο Παύλος συνδέει την επιδίωξι της αγάπης και τη χρήσι των πνευματικών χαρισμάτων και μ’ έναν τρόπο κάνει σύγκρισι, δείχνοντας ότι μερικά χαρίσματα έπρεπε να είναι πιο επιθυμητά από άλλα. Τα χαρίσματα ήσαν πολύ ευεργετικά στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, επειδή όταν οι Χριστιανοί συνηθροίζοντο για να οικοδομηθούν, ο καθένας δεν ήταν τελείως εφωδιασμένος με μια πλήρη Γραφή και πολλά σχόλια και περιοδικά που βοηθούν στη μελέτη της γραφής, όπως η Σκοπιά σήμερα. Ποιο από τα χαρίσματα έπρεπε να προτιμάται;
5. Ποιο χάρισμα προετιμάτο, και γιατί;
5 Εκείνο που προετιμάτο ήταν το να προφητεύη κανείς. Αλλά γιατί το να προφητεύη κανείς ήταν πιο επιθυμητό από το χάρισμα της θεραπείας ή το χάρισμα των γλωσσών; «Διότι ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον, δεν λαλεί προς ανθρώπους, αλλά προς τον Θεό· διότι ουδείς ακούει αυτόν, αλλά με το πνεύμα αυτού λαλεί μυστήρια· ο δε προφητεύων, λαλεί προς ανθρώπους εις οικοδομήν και προτροπήν και παρηγορίαν. Ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον, εαυτόν οικοδομεί· ο δε προφητεύων, την εκκλησίαν οικοδομεί.» (1 Κορ. 14:2-4) Η συμβουλή αυτή είναι πολύ πρακτική. Ο Παύλος έδειξε πώς ένα άτομο που μιλεί σε μια γλώσσα θα οικοδομούσε τον εαυτό του, αλλ’ αν δεν υπήρχε κάποιος να ενεργήση ως διερμηνεύς ή μεταφραστής η εκκλησία δεν θα ελάμβανε οικοδομητικά οφέλη. Συγκρίνει το να μιλή κανείς γλώσσες με σάλπιγγες που σαλπίζουν ασαφή πρόσκλησι για πόλεμο. Είναι καλύτερα να μιλή κανείς σε μια γλώσσα που εννοείται εύκολα, ώστε εκείνοι που ακούουν ν’ αντιληφθούν το νόημα και να ωφεληθούν. Έτσι αν κανείς είχε το χάρισμα των γλωσσών, ο Παύλος τον προέτρεπε στο εδάφιο δέκατο τρίτο: «Δια τούτο ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον, ας προσεύχηται δια να γείνη ικανός να διερμηνεύη.» Τονίζει, λοιπόν, την ανάγκη να εννοούν οι άνθρωποι ό,τι λέγεται, και ασφαλώς όποιος ενδιαφέρεται για τους άλλους και όχι μόνο για τον εαυτό του, θα ήθελε να κάμη κάτι ευεργετικό για τους άλλους. Πολύ δυνατά στο δέκατο έκτο εδάφιο ο Παύλος επισύρει την προσοχή στην απόδοσι ευχαριστιών σε μια άγνωστη γλώσσα και εγείρει το ερώτημα: «Εκείνος όστις έχει τάξιν ιδιώτου, πώς θέλει ειπεί το Αμήν εις την ευχαριστίαν σου, μη εξεύρων τι λέγεις;» Επομένως σε μια εκκλησία είναι καλύτερα να πη κανείς πέντε λόγους με κατανόησι και να εκπαιδεύση άλλους παρά να πη μύριους λόγους σε γλώσσα που οι άλλοι δεν θα την εννοούσαν.
6, 7. (α) Γιατί ο Θεός έδωσε το χάρισμα των γλωσσών στους πρώτους Χριστιανούς; (β) Πώς η προφήτευσις ήταν ευεργετική; (γ) Ποια χρήσις με αγάπη των χαρισμάτων ή ικανοτήτων που εδίδοντο από τον Θεό φανερώνεται στην Πρώτη προς Κορινθίους επιστολή, κεφάλαιο 14, ότι ήταν ο Χριστιανικός αντικειμενικός σκοπός;
6 Γιατί, λοιπόν, ο Θεός έδωσε το χάρισμα των γλωσσών στους πρώτους Χριστιανούς; Προφανώς με σκοπό να δείξη ότι αυτοί ήσαν αληθινοί δούλοι του Θεού. Ο Παύλος είπε: «Ώστε αι γλώσσαι είναι δια σημείον, ουχί προς τους πιστεύοντας, αλλά προς τους απίστους.» (1 Κορ. 14:22) Μετά τη διατύπωσι αυτού του επιχειρήματος, ο Παύλος εξηγεί τους επαρκείς λόγους, για τους οποίους έπρεπε να προτιμάται το να προφητεύη κανείς. Προτιμάται αυτό από σεβασμό των δικαιωμάτων των συγχριστιανών, ή αδελφών, εκείνων που επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά. Η χρήσις της προφητεύσεως ή του κηρύγματος του ευαγγελίου με κατανόησι και διδασκαλία των άλλων θα κατέληγε σε οφέλη για κείνους που είναι στην εκκλησία και ακόμη για απίστους· δηλαδή, κοινοί άνθρωποι που θα ήταν δυνατόν να έλθουν μαζί, θα μπορούσαν να οδηγηθούν και να μάθουν πώς να λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό. «Η προφητεία όμως είναι ουχί προς τους απίστους, αλλά προς τους πιστεύοντας. Εάν λοιπόν συνέλθη η εκκλησία όλη επί το αυτό, και λαλώσι πάντες γλώσσας αγνωρίστους, εισέλθωσι δε ιδιώται ή άπιστοι, δεν θέλουσιν ειπεί ότι είσθε μαινόμενοι; Αλλ’ αν πάντες προφητεύωσιν, εισέλθη δε τις άπιστος ή ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων και ούτω τα κρυπτά της καρδίας αυτού γίνονται φανερά και ούτω πεσών κατά πρόσωπον, θέλει προσκυνήσει τον Θεόν, κηρύττων ότι ο Θεός είναι τωόντι μέσω υμών.»—1 Κορ. 14:22-25.
7 Ενώ κάθε ένα από τα χαρίσματα που παρείχε ο Ιεχωβά είχε μια χρήσι και ωφέλεια, αυτό το χάρισμα της προφητεύσεως έπρεπε να προτιμάται επειδή ήταν πολύ ευεργετικό για την οικοδομή των αδελφών και για τη διδασκαλία των ανθρώπων στη λατρεία του Ιεχωβά. Αδιάφορο ποιο χάρισμα του πνεύματος ελάμβανε ένα άτομο, η αρχή της αγάπης εξέχει· οι δε τρόποι, με τους οποίους τα χαρίσματα αυτά επρόκειτο να χρησιμοποιούνται, έδειχναν ότι έπρεπε να δίδεται προσοχή στους άλλους και έπρεπε να είναι προς όφελός των. Το ίδιο συμβαίνει με οτιδήποτε προμηθεύει ο Ιεχωβά Θεός για κείνους που τον υπηρετούν. «Τι πρέπει λοιπόν, αδελφοί; Όταν συνέρχησθε, έκαστος υμών ψαλμόν έχει, γλώσσαν έχει, αποκάλυψιν έχει, ερμηνείαν έχει· πάντα ας γίνωνται προς οικοδομήν.» (1 Κορ. 14:26) Προφανώς η αληθινή Χριστιανική στάσις είναι, τα πάντα ας είναι για την οικοδομή των άλλων.
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
8. Αφού τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος δεν χρησιμοποιούνται από τις σύγχρονες Χριστιανικές εκκλησίες, ποια προμήθεια έγινε για την οικοδομή των;
8 Είναι σαφές από τις Γραφές ότι η παροχή θαυματουργικών χαρισμάτων του πνεύματος για την οικοδομή της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας έλαβε τέλος με τον θάνατο των αποστόλων. Χαρίσματα θεραπείας, ομιλία γλωσσών, δεν χρησιμοποιούνται από τους αληθινούς Χριστιανούς σήμερα. Άλλα μέσα είναι διαθέσιμα σήμερα για την οικοδομή της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Ιεχωβά έδωσε τον λόγον του, τη Γραφή, και είναι τώρα διαθέσιμος σε πάνω από χίλιες γλώσσες. Επιπρόσθετα υπάρχουν πολλές θεοκρατικές δημοσιεύσεις, που χρησιμεύουν ως οδηγοί στο έργο της διδασκαλίας και της οικοδομής. Ο Ιεχωβά έκαμε προμήθεια γι’ αυτή την ημέρα με την εντολή του: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.»—Εβρ. 10:23-25.
9. Πώς είναι στοχαστικό για τους άλλους το να είμεθα παρόντες τακτικά στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις;
9 Η τακτική συγκέντρωσις στις συναθροίσεις της εκκλησίας πρέπει να τύχη εφαρμογής. Τα άτομα οφείλουν να διαπαιδαγωγηθούν, ώστε να παρακολουθούν τις συναθροίσεις της εκκλησίας και πρέπει να ενθαρρύνουν το ένα το άλλο, ειδικά σ’ αυτές τις πονηρές ημέρες καθώς πλησιάζαμε το τέλος του ασεβούς συστήματος πραγμάτων του Σατανά. Με το να βασίζεται κανείς στη λογίκευσί του θα ήταν δυνατόν να φρονή ότι ο χρόνος του θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή πολύ πιο επωφελώς σε κατ’ ιδίαν μελέτη. Αλλά τι κάνει με αυτή την πορεία της ενεργείας; Προφανώς δεν στοχάζεται τους άλλους, αλλά σκέπτεται μόνο του εαυτό του. Το να είμεθα παρόντες τακτικά στις συναθροίσεις της εκκλησίας δείχνει ότι στοχαζόμεθα τους άλλους, ότι έχομε ενδιαφέρον για πους άλλους και αγάπη για τους άλλους. Πηγαίνομε εκεί όχι απλώς για ν’ αποκτήσωμε ωφέλεια με το ν’ ακούμε τι έχουν να πουν οι άλλοι, ή να λάβωμε οδηγίες, αλλά για να συμμετάσχωμε στην οικοδομή αλλήλων. Σ’ αυτές ακριβώς τις συγκεντρώσεις γίνεται με ακουστό τρόπο έκφρασις της ελπίδος μας, ώστε άλλοι οικοδομούνται. Η ομολογία μας δεν πρέπει να είναι αυτόματη ή χωρίς προηγούμενη σκέψι, σαν από έμπνευσι· αλλά, επειδή βρισκόμαστε σε μια εύτακτη, θεοκρατική οργάνωσι, γνωρίζομε το θέμα που πρόκειται να εξετάσωμε και προπαρασκευαζόμεθα από πριν, συνεισφέροντας εποικοδομητικές σκέψεις προς όφελος όλων. Αυτή είναι η προμήθεια του Ιεχωβά για όλους τους δούλους του στις σύγχρονες ημέρες.
10. Πώς μπορεί να εκδηλωθή ενδιαφέρον για τους άλλους και με αγάπη χρησιμοποίησις των αποτελεσμάτων που έχομε με την οικοδομή της εκκλησίας;
10 Γνωρίζοντας ότι οι τακτικές συγκεντρώσεις των δούλων του Ιεχωβά είναι ευεργετικές για οικοδομή, πρέπει να είναι επιθυμία μας από αγάπη για τους γείτονάς μας και την οικογένειά μας και τα άτομα καλής θελήσεως να τους προσκαλούμε να παρακολουθούν τις συναθροίσεις μαζί μας, ή ακόμη να βγαίνωμε έξω από τη συνήθη μας κατεύθυνσι, πηγαίνοντας πιο πέρα και παρατηρώντας την πνευματική αδυναμία εκείνων που δεν εκτιμούν τη σπουδαιότητα των συναθροίσεων και προσπαθώντας να τους εύρωμε και να τους φέρωμε μαζί μας. Αν έχωμε ένα αυτοκίνητο, μπορούμε καλά να το χρησιμοποιήσωμε για να μεταφέρωμε άτομα καλής θελήσεως, έστω και αν αυτό θα μπορούσε να σημαίνη δαπάνη περιπλέον χρόνου για να πάμε μερικά χιλιόμετρα έξω από την κατεύθυνσί μας και να τους βοηθήσωμε. Αν έχωμε ένα τηλέφωνο, μπορούμε να καλούμε άλλους και με αγάπη να τους υπενθυμίζωμε τις συναθροίσεις. Η εκτίμησις για τις προσπάθειες που καταβάλλομε θα εδείχνετο από τους άλλους στην εκκλησία, κι εμείς, με τη σειρά μας, θα εδείχναμε την ετίμησί μας για τις προσπάθειες που καταβάλλονται από άλλους για να φέρουν πρόσωπα καλής θελήσεως στις συναθροίσεις. Πρέπει να είμεθα ταχείς στο να υποδεχώμεθα ξένους που έρχονται ανάμεσά μας και να ενδιαφερώμεθα για τους άλλους.—Φιλιππησ. 2:1-4.
11. Μολονότι ένας Χριστιανός είναι πολύ απασχολημένος με ζητήματα υπηρεσίας, πώς τον κινεί η αγάπη όταν μπαίνουν ξένοι στη συνάθροισι της εκκλησίας;
11 Από μια άποψι πρακτικής εφαρμογής θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάθε πιστός δούλος του Ιεχωβά είναι πολύ απασχολημένος σ’ αυτές τις ημέρες. Όταν πηγαίνη στις τακτικές του συναθροίσεις θα σκέπτεται τα πράγματα που πρέπει να κάμη: να προμηθευθή έντυπα και εφόδια για τη μέλλουσα υπηρεσία του, ν’ αναφέρη τη διακονική του δράσι, να παραδώση νέες συνδρομές, ή να προμηθευθή τομέα, στον οποίο να διεξάγη το διακονικό του έργο. Όταν φθάνη στην Αίθουσα Βασιλείας θα προβή την εκτέλεσι του σχεδίου του. Αλλ’ αν είναι στοργικός και αβρόφρων, θα προτάξη μήπως εκείνα τα πράγματα από την ευημερία του ξένου, ο οποίος μπορεί να παρίσταται για πρώτη φορά; Αν σκέπτεται μόνο το πόσο γρήγορα μπορεί να φροντίση για τις προσωπικές του υποθέσεις και να βγη από τον τόπο της συναθροίσεως κατόπιν, μπορεί να ορμήση να κάμη τα καθήκοντά του χωρίς να σκεφθή τον ξένον. Αλλ’ αυτό δεν οικοδομεί την οργάνωσι. Χρειάζονται λίγα μόνο λεπτά για να υποδεχθή τους ξένους, να τους κάμη να αισθανθούν ότι η παρουσία των είναι επιθυμητή. Η αγάπη είναι εκφραστική, εκδηλώνεται. Δεν αφήνεται στους επισκόπους να χαιρετούν τους ξένους, αλλά πρέπει να οργανωθούν απ’ αυτούς θετικές διευθετήσεις για την υποβοήθησι αυτής της υποδοχής του ξένου. Αυτός είναι ένας τρόπος συμμετοχής στη χαρά που ελάβαμε από τον Ιεχωβά. Και αν ακόμη κανείς βγαίνη από την κατεύθυνσί του για να υποδεχθή τους ξένους, μπορεί να είναι βέβαιος ότι, αφού θα έχη τελειώσει η συνάθροισις μελέτης, θα υπάρξη καιρός για να συμπληρώση τις αναγκαίες του ενέργειες και να προετοιμασθή για την υπηρεσία των επομένων ημερών.—1 Τιμ. 3:2· 1 Πέτρ. 4:8, 9.
12. Γιατί οι ξένοι είναι αληθινά ευπρόσδεκτοι στην ομάδα των οικοδόμων;
12 Ένας αφιερωμένος οικοδόμος αναγνωρίζει ότι κάθε ξένος, που έρχεται στην εκκλησία και γίνεται μέλος της εκκλησίας, πρόκειται να λάβη μέρος στην οικοδομική δράσι και να συμμερισθή το φορτίο, και ότι είναι προμήθεια του Ιεχωβά Θεού το να φερθούν περισσότεροι βοηθοί για το οικοδομικό πρόγραμμα. Είναι κάτι για το οποίο πρέπει να προσευχώμεθα και να εργαζώμεθα καθημερινά. Οι ξένοι, λοιπόν, πρέπει να είναι αληθινά ευπρόσδεκτοι στην ομάδα των οικοδόμων.—Ματθ. 9:37, 38.
13. Ποιο ενδιαφέρον πρέπει να δείχνωμε για κάποιους που είναι σωματικώς ή πνευματικώς ασθενείς;
13 Όσο απασχολημένος και αν είναι ο Χριστιανός διάκονος, δεν πρέπει να είναι τόσο πολύ απασχολημένος, ώστε να μην παρατηρήση όταν κάποιος απουσιάζη. Αν ένα μέλος της εκκλησίας δεν είναι παρόν, πού οφείλεται αυτό; Μήπως αρρώστησε; Μήπως χρειάζεται παρηγορία; Μπορεί να εξετασθή το πράγμα από τον επίσκοπο, και αν κάποιος αρρώστησε, μπορεί να γίνη κατάλληλη αναγγελία στην εκκλησία έτσι ώστε τα πάσχοντα μέλη να μπορέσουν να οικοδομηθούν και να ενθαρρυνθούν. Εξ άλλου, μπορεί να υπάρχη κάποιο άτομο που άρχισε να χάνη την εκτίμησί του για τα πνευματικά πράγματα και να καθυστερή στο οικοδομικό πρόγραμμα. Μπορεί να έχη εμπλακή σε άλλες υποθέσεις και να τις άφησε να γίνουν εμπόδιο στην τακτική προσέλευσί του στις συναθροίσεις. Παρά την εντολή που δίδεται στην προς Εβραίους επιστολή 10:23-25, αυτό μπορεί να συμβή. Ιδού μια άλλη ευκαιρία για τον επιμελή οικοδόμον να καταβάλη προσπάθεια να βοηθήση εκείνον που προσκόπτει. Αν διατεθή γι’ αυτόν χρόνος και προσοχή, η εκτίμησίς του για τα πνευματικά πράγματα μπορεί να αναζωογονηθή και αυτός ν’ αποκατασταθή στη διακονία. Βρισκόμαστε σ’ έναν καιρό πολλών περισπασμών και παγίδων· ο υλισμός είναι ύπουλος εχθρός. Λίγα κατάλληλα λόγια οικοδομής μπορούν να επιφέρουν μεγάλα οφέλη για ένα άτομο που υπέκυψε σε κάποια κακή επιρροή. Έτσι βλέπομε ότι ο Υπέρτατος Οικοδόμος, ο Ιεχωβά, έχει παράσχει μέσω της εκκλησιαστικής οργανώσεως το μέσον της οικοδομής εκείνων που τον αγαπούν.—Ιακ. 5:19, 20.
ΠΡΟΣΟΧΗ Σ’ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΤΑΙ
14. (α) Τι δείχνει ότι ένας σοφός οικοδόμος ενδιαφέρεται για το έργο του; (β) Πώς μπορεί ένας να κατευθύνη τη συνομιλία του προς την εποικοδόμησι άλλων;
14 Ένας που οικοδομεί καλά ενδιαφέρεται για την οικοδομή του· όχι απλώς τρεις ή τέσσερες ώρες την εβδομάδα, αλλά κάθε μέρα συλλογίζεται εκείνο που οικοδομεί. Είναι σπουδαίο έργο και εξακολουθεί να εργάζεται σ’ αυτό. Μιλεί γι’ αυτό. Προτού καν αρχίση έκαμε το σχέδιό του. Γνωρίζει τι είδους θεμέλιο έχει τεθή και τι πρέπει να κτισθή επάνω σ’ αυτό το θεμέλιο και εξακολουθεί να σκέπτεται ενώ οικοδομεί. (1 Κορ. 3:10· 1 Τιμ. 4:15) Η συνομιλία του μαζί με άλλους οικοδόμους αφορά εκείνο που κατασκευάζει. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνη και με τον πνευματικό οικοδόμο. Η αποστολή του είναι πνευματική οικοδόμησις και σκέπτεται γι’ αυτήν και εργάζεται γι’ αυτήν εξακολουθητικά. Όταν είναι μαζί με άλλους, η συνομιλία του είναι εποικοδομητική. Ακολουθεί το παράδειγμα του Ιεχωβά και του Χριστού Ιησού και πάντοτε οικοδομεί με τον λόγο του. Υπάρχουν πολλά καλά πράγματα για να μιλούμε κάθε μέρα. Έχομε ένα εδάφιο για κάθε μέρα και σχόλια που μας δίδουν ένα τεμάχιο πνευματικής τροφής για να μας βοηθήση να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά στη διάρκεια της ημέρας. Ενώ μπορεί να έχη διαβασθή και προηγουμένως, εν τούτοις είναι εποικοδομητικό. Τώρα, καθώς το διαβάζετε, μπορείτε να θυμηθήτε το εδάφιο και τα σχόλια που εξετάσατε το πρωί ακριβώς αυτό; Σε μερικά σπίτια οι γονείς το κάνουν συνήθεια στο βραδινό φαγητό να μνημονεύουν το εδάφιο που συνεζητήθη το πρωί για να δουν αν η οικογένεια θυμάται το σπουδαίο μάθημα που έμαθε την ημέρα αυτή. Μεταξύ Χριστιανών υπάρχουν πολλά πράγματα για να συζητηθούν. Άτομα εγγεγραμμένα στη σχολή διακονίας έχουν να ετοιμάσουν ομιλίες που τους ανετέθησαν και υπάρχουν ανασκοπήσεις για όλους. Μιλείτε για ωραίες πείρες που είχατε στη δράσι του αγρού. Υπάρχουν ερωτήματα που εγείρονται από άτομα που πλησιάζομε στις θύρες ή στις μελέτες. Διαβάζομε πολύ ενδιαφέροντα θέματα στις δημοσιεύσεις της Εταιρίας. Μας κάνει εντύπωσι το ν’ ακούμε κάποιον να τα επαναλαμβάνη και να μιλή για τα νέα σημεία που έμαθε. Είναι αναψυκτικό να σκεπτώμεθα και να μιλούμε για πνευματικά πράγματα.—Κολ. 3:7, 8, 16, 17· Φιλιππησ. 4:8, 9.
15. Πώς η Χριστιανική δράσις εποικοδομεί άλλους;
15 Αν σκεπτώμεθα ορθά και θέτωμε σε εφαρμογή πράγματα που εμάθαμε μέσω του λόγου του Ιεχωβά, μπορούμε να είμεθα εποικοδομητικοί με το καθημερινό μας παράδειγμα και τη δράσι μας. Ειδικά συμβαίνει αυτό στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που οργανώνεται σε όλες τις εκκλησίες. Εδώ πάλι αγάπη και στοχασμός για τους άλλους θα προβάλη στην εικόνα. Αν ένας είναι διωρισμένος να μετέχη στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα για κήρυγμα στον αγρό, βοηθώντας μερικά από τα ολιγώτερο πεπειραμένα άτομα να βελτιώσουν τη διακονία των, θα έχη να προσφέρη χρόνον, σκέψι, ενέργεια και προσοχή στο άτομο με το οποίο εργάζεται. Αυτό μπορεί να σημαίνη να βγη έξω από τη συνήθη του κατεύθυνσι σε μια σημαντική απόστασι για να συναντήση το άλλο άτομο, αλλ’ αυτό είναι καλό για τη γενική εποικοδόμησι της Χριστιανικής οργανώσεως. Αν ένας σκέπτεται μόνο για τον εαυτό του, θα είναι εντελώς ικανοποιημένος να έχη τη δική του εδαφική περιοχή ή κοινότητα στην οποία να εργάζεται και να εργάζεται μόνος του. Δίνομε προσοχή στη διδασκαλία μας, αλλά θέλομε να βοηθήσωμε και άλλους επίσης, ώστε να σωθούν. «Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν· επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.»—1 Τιμ. 4:16.
16. (α) Γιατί είναι ανόητο να δίνωμε όλο τον καιρό μας στις επιδιώξεις του παλαιού κόσμου; (β) Πώς ο Χριστιανός οικοδόμος ενεργεί με σοφία;
16 Αν μπορούμε να κρατήσωμε τον εαυτό μας απασχολημένο στο έργο της διακονίας της Βασιλείας και άλλους μαζί μας, αυτό θα είναι μια προστασία από το να εμπλακούμε σε δράσι αυτού του κόσμου, που είναι καταδικασμένος από τον Ιεχωβά. Τι θα εσκεπτόμεθα για ένα άτομο που ενώ μαθαίνει ότι ο δήμος στον οποίο ζη έχει καταδικάσει ένα οικοδόμημα και πρόκειται να κατασκευάση μια λεωφόρο έπειτα από κατεδάφισι, εν τούτοις, το άτομο αυτό, αγοράζει το οικοδόμημα, το χρωματίζει, το διακοσμεί, το κάνει ωραίο και δαπανά πολύν χρόνον στο έργο της επιδιορθώσεως; Έπειτα ο δήμος έρχεται και καταστρέφει το οικοδόμημα. Το άτομο που εργάσθηκε σ’ αυτό το οικοδόμημα θα εθεωρείτο ανόητο. Αλλά τέτοιου είδους έργο κάνει ένα άτομο που αρχίζει ν’ αφιερώνη όλον τον καιρό του σε κοσμική δράσι και αμελεί να διατηρήση τη διακονία του. Μπορεί να νομίζη ότι κάνει κάτι εποικοδομητικό στην κοινότητά του, οικοδομώντας κάτι καλό, αλλά επάνω σε τι οικοδομεί; Αν οικοδομή επάνω σε θεμέλιο του παλαιού κόσμου, εργάζεται σε μια οικοδομή που είναι καταδικασμένη σε γρήγορη κατεδάφισι. Ο χρόνος που διατίθεται στην εργασία αυτή πηγαίνει χαμένος και ο ανόητος οικοδόμος μπορεί ακόμη να χάση τη ζωή του. Έτσι συμβαίνει με την επιδίωξι κοσμικής δράσεως. Χρόνος και ενέργεια καταναλίσκονται και τίποτε το διαρκές δεν αποκτάται. Αλλ’ ο Χριστιανός πρέπει να διατηρή την ισορροπία του και να θυμάται ότι η αποστολή του είναι η διακονία. Ο Παύλος νουθετεί στην προς Καλοσσαείς επιστολή του 4:5, 6: «Περιπατείτε εν φρονήσει προς τους έξω, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν. Ο λόγος σας ας ήναι πάντοτε με χάριν, ηρτυμένος με άλας, δια να εξεύρητε πώς να αποκρίνησθε προς ένα έκαστον.» Όσο περισσότερη συναναστροφή έχει κανείς με τον κόσμο, τόσο μεγαλύτερες είναι οι ευκαιρίες να εμπλακή στις κατευθύνσεις του κόσμου ή και να γίνη ηθικώς ακάθαρτος λόγω εξωτερικών επιρροών. Με σοφία πρέπει να εξαγοράζη όσον καιρό μπορεί για να βελτιωθή στην εποικοδομητική του ομιλία και να συμμετάσχη στο ενεργό οικοδομικό πρόγραμμα που τώρα εκτελείται υπό την διεύθυνσι του Χριστού.
17. Λόγω της Χριστιανικής ενότητος τι επιτελείται παγκοσμίως, και ποιοι πρέπει να λάβουν την ηγεσία στη διατήρησι ενότητος;
17 Στην ενότητα υπάρχει δύναμις. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, κάνοντας τις προσπάθειές των ενωμένοι προς την εκπλήρωσι του θελήματος του Ιεχωβά, συμμετέχουν στην παγκόσμια διακήρυξι των αγαθών νέων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά. Η βασιλεία αυτή κυβερνάται από ένα Θεό, ο οποίος είναι ο μέγας Αριστοτέχνης οικοδόμος της. Έθεσε τον Χριστό Ιησού στη θέσι του Βασιλέως για να διευθύνη με αγάπη τη δράσι εκείνων που είναι συμμέτοχοι της Βασιλείας. Στην προς Εφεσίους επιστολή, κεφάλαιο τέταρτο, ο Παύλος παρακαλεί τους συγχριστιανούς να περιπατούν αξίως της κλήσεώς των, να υπομένουν, να συνεχίζουν την πορεία τους με αγάπη και να διατηρούν την ενότητα του πνεύματος με τον σύνδεσμο της ειρήνης. Επισύρει την προσοχή στο γεγονός ότι πολλές ευθύνες έχουν ανατεθή ατομικώς σε δούλους, όπως σε ιεραποστόλους, ποιμένας και διδασκάλους, και όλοι αυτοί διωρίσθησαν με σκοπό εκπαιδεύσεως διακόνων και για την οικοδομή του σώματος του Χριστού. Δεν αφήνεται αμφιβολία για το ότι οι επίσκοποι στην κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Αυτοί πρέπει να είναι εκπαιδευταί και διδάσκαλοι, δίδοντας καλά παραδείγματα ηγεσίας στον αγρό και εξακολουθητικά ενδιαφερόμενοι για νέους και ηλικιωμένους, άνδρες και γυναίκες, ναι, για όλα τα άτομα που αποτελούν την κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα. Τέτοια πνευματική δόσις οδηγεί σε ευτυχία. (Πράξ. 20:35) Μολονότι σε μερικές χώρες υπάρχει εναντίωσις προς το Χριστιανικό οικοδομικό έργο, πρέπει ωστόσο να συνεχισθή και οι επίσκοποι έχουν το παράδειγμα του Νεεμία από αυτή την άποψι. (Νεεμ. 4:8, 9, 21· Τίτον 2:1-15) Τα μέλη των εκκλησιών ορθώς αποβλέπουν στους επισκόπους για να τα διδάξουν πώς να οικοδομούν άλλους, με τη βοήθεια δε της οργανώσεως του Ιεχωβά σήμερα οι επίσκοποι είναι καλά εξηρτισμένοι γι’ αυτή την υπηρεσία. Είθε να δίδουν πρόθυμα τον εαυτό τους σ’ αυτό το έργο.—Εβρ. 13:17.
18. (α) Γιατί όλοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου πρέπει να συνεργάζωνται για να διατηρήσουν δύναμι και ενότητα; (β) Σχετικά με τούτο, πώς μπορούμε να χρησιμοποιούμε στοργικά την αλήθεια που μας εδόθη από τον Ιεχωβά;
18 Όλοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα ας έχουν συμμετοχή στην ευθύνη για το πνευματικό οικοδομικό έργο. Η πνευματική οικοδομή σήμερα είναι διαμένουσα οικοδομή. (Εφεσ. 2:21, 22) Τα άτομα παρομοιάζονται προς πνευματικούς λίθους που οικοδομούνται στο σώμα του Χριστού, και ο δεσμός που τα συνδέει είναι αγάπη και ενδιαφέρον του ενός για το άλλο. Προφανώς ένας ή δύο λίθοι σκορπισμένοι στο μέσον ενός αγρού δεν θ’ αποτελούσαν οικοδομή, αλλά οικοδομή είναι μια ωργανωμένη διευθέτησις λίθων στενά συγκολλημένων μαζί. Οι λάτρεις του Ιεχωβά σήμερα αποτελούν μια οργάνωσι, μια οικοδομή Νέου Κόσμου. Ο Ιεχωβά τούς συνήθροισε σε ενότητα σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες της κυριαρχίας του Σατανά και κάθε άτομο πρέπει να κάμη το μέρος του για να διατηρήση ένα πνευματικώς ισχυρό οικοδόμημα και να ενωθή στενά μαζί με τους άλλους που πρόκειται ν’ αποτελέσουν το οικοδόμημα. Πνευματική ενίσχυσις κάθε λίθου θα καταλήξη σε οφέλη για τους άλλους, διότι θα κρατήση ολόκληρο το οικοδόμημα ισχυρό. Έτσι στη μεγάλη θύελλα του Αρμαγεδδώνος το οικοδόμημα δεν θα καταπέση, μολονότι ο πονηρός Σατανάς και οι ορδές του μπορεί να ορμήσουν εναντίον του. Η ενότης και η δύναμις της κοινωνίας Νέου Κόσμου, περιλαμβανομένων εκείνων που ανήκουν στο σώμα του Χριστού, μπορεί ασφαλώς να διατηρηθή με τη στοργική χρήσι της αληθείας που μας εδόθη από τον Ιεχωβά για την οικοδομή αλλήλων: «Αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην, να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους, κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη.»—Εφεσ. 4:15, 16.