Η Επιδίωξις Ειρήνης
1. Έχοντας εύρει ειρήνη, τι πρέπει να πράξη κατόπιν εκείνος που αγαπά ζωή, και ποια υποχρέωσις τον βαρύνει τώρα;
ΑΦΟΥ εκείνος που αγαπά ζωή εζήτησε και βρήκε ειρήνη με τον Θεό μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού, τι πρέπει κατόπιν να πράξη; Πρέπει από τότε και στο εξής ν’ ακολουθήση ειρήνη. «Ας ζητήση ειρήνην, και ας ακολουθήση αυτήν», είναι η νουθεσία μέσω του Χριστιανού αποστόλου Πέτρου. (1 Πέτρ. 3:11) Πρέπει να κάμη την ειρήνη επιδίωξί του στο υπόλοιπο της ζωής του. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διατηρήση ειρήνη. Δεν είναι μόνος στην απόλαυσι ειρήνης με τον Θεό μέσω του Χριστού. Η είσοδός του σε ειρήνη με τον Θεό, τον φέρνει σε ειρηνική σχέσι με την εκκλησία όλων εκείνων που είναι τελείως αφιερωμένοι στον Θεό μέσω του Χριστού και που έχουν έτσι συνδιαλλαγή με τον Θεό. (2 Κορ. 5:18-21) Δεν πρέπει να γίνη ένας που διαταράσσει τη Χριστιανική εκκλησία. Είναι υποχρέωσίς του να διατηρή μια ήσυχη, ήρεμη, γαλήνια, αρμονική σχέσι με αυτή την οργάνωσι. Πρέπει να ζη σύμφωνα με τον κανόνα διαγωγής που εξετέθη από έναν απόστολο του Χριστιανικού κυβερνώντος σώματος: «Ειρηνεύετε μεταξύ σας. Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας. Προσέχετε μη αποδίδη τις εις τινα κακόν αντί κακού· αλλά ζητείτε πάντοτε το αγαθόν και εις αλλήλους, και εις πάντας.»—1 Θεσ. 5:13-15.
2. Ανάμεσα σε ποια κατάστασι πρέπει οι Χριστιανοί να επιδιώξουν αυτή την πορεία, και επειδή αποτελούν τον κύριο στόχο επιθέσεως, ποια προσπάθεια γίνεται όσον αφορά αυτούς;
2 Οι Χριστιανοί πρέπει ν’ ακολουθήσουν αυτή την πορεία ανάμεσα σ’ έναν κόσμο στον οποίον υπάρχει ταραχή παντού όπως δεν υπήρξε ποτέ προηγουμένως. Ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαίμονές του, αφότου κατερρίφθησαν στη γη αμέσως μετά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς το 1914, είχαν κακεντρεχή τάσι να προξενήσουν όλα τα δεινά, τον θόρυβο και την ανησυχία που μπορούν μεταξύ των ανθρώπων. (Αποκάλ. 12:12) Ο κύριος στόχος της επιθέσεώς των τώρα είναι το Χριστιανικό υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ και ο «πολύς όχλος» των προβατοειδών συντρόφων του. (Αποκάλ. 12:17) Συνεπώς ο Σατανάς κάνει ότι μπορεί για να προξενήση ανησυχία, ταραχή και διαίρεσι μεταξύ των για να διασπάση την οργάνωσι.
3. Με ποιες διακρίσεις εκράτησε ο Σατανάς τον κόσμο ανάστατον, αλλά πώς ο Θεός πριν από πολύν καιρό το κατήργησε αυτό μέσα στην εκκλησία του;
3 Ο κάθε ένας, επομένως, που αγαπά ζωή, που βρήκε μέσα στην ορατή οργάνωσι του Θεού την ειρήνη που ζητούσε, πρέπει να κάμη την ειρήνη σταθερή επιδίωξί του. Ο Σατανάς ή Διάβολος επέτυχε να κρατήση τον κόσμο ανάστατον και εκρηκτικόν μέσω διακρίσεως φυλής, γένους και χρώματος. Αλλά ο Θεός μέσω του Χριστού το κατήργησε αυτό μέσα στην αληθινή του Χριστιανική οργάνωσι. Η Χριστιανική οργάνωσις άρχισε ως μια σχεδόν Ιουδαϊκή Χριστιανική οργάνωσις στην αρχαία Ιερουσαλήμ, εκτός από μερικούς περιτετμημένους προσηλύτους από άλλα έθνη. (Πράξ. 2:10· 6:5) Κατόπιν προσετέθησαν στους πιστούς περιτετμημένοι Σαμαρείται. (Πράξ. 8:4-25) Μετά τριάμισυ έτη από τον θάνατο του Ιησού Χριστού στο ξύλο του μαρτυρίου έξω από την Ιερουσαλήμ, εισήχθησαν για πρώτη φορά στη Χριστιανική εκκλησία οι πρώτοι περιτετμημένοι Εθνικοί ή μη Ιουδαίοι, ένας Ιταλός που ωνομάζετο Κορνήλιος, μαζί με μερικούς από τους συγγενείς του και τους στενούς του φίλους.—Πράξ. 10:1 έως 11:2.
4. Πώς κατέστησε δυνατόν ο Θεός να προσαρμοσθούν οι περιτετμημένοι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί προς την ευσπλαγχνική του διάταξι για τους Εθνικούς;
4 Στην αρχή αυτό επροξένησε σημαντική ανησυχία μεταξύ των περιτετμημένων εξ Ιουδαίων Χριστιανών, αλλά εν καιρώ αυτοί προσηρμόσθησαν ειρηνικά προς την ευσπλαγχνική διάταξι του Θεού. Αυτή η τελική αποδοχή των απεριτμήτων μη Ιουδαίων στη Χριστιανική εκκλησία κατέστη δυνατή από τον Θεό. Πώς; Αυτός αφήρεσε τον φραγμό, το μεσότοιχο του χωρισμού, δηλαδή τον Νόμο που εδόθη μέσω του Μωυσέως, ο οποίος είχε αποχωρίσει τους Ιουδαίους από τον Εθνικό κόσμο. Με τον Ιησού Χριστό ως Μεσίτη μεταξύ Θεού και ανθρώπων εγκαθίδρυσε μια νέα διαθήκη με τους Χριστιανούς.
5, 6. Πώς εξήγησε ο Παύλος στην εκκλησία της Εφέσου γιατί δεν πρέπει να υπάρχη διαχωρισμός μέσα στην εκκλησία για διαφόρους λόγους;
5 Ο απόστολος Παύλος εξήγησε γιατί δεν πρέπει να υπάρχη διαχωρισμός μέσα στη Χριστιανική εκκλησία για λόγους φυλής, γένους, έθνους ή χρώματος. Έγραψε στην εκκλησία της Εφέσου, η οποία περιελάμβανε Εθνικούς ή μη Ιουδαίους που ήσαν κάποτε μακριά από τον Ιεχωβά:
6 «Τώρα όμως δια του Ιησού Χριστού, σεις οι ποτέ όντες μακράν, εγείνετε πλησίον δια του αίματος του Χριστού. Διότι αυτός είναι η ειρήνη ημών, όστις έκαμε τα δύο [Ιουδαίους και Εθνικούς] έν, και έλυσε το μεσότοιχον του φραγμού, καταργήσας την έχθραν εν τη σαρκί αυτού [που εσταυρώθη στο ξύλο του μαρτυρίου], τον νόμον των εντολών των εν τοις διατάγμασι, δια να κτίση εις εαυτόν τους δυο [Ιουδαίους και Εθνικούς] εις ένα νέον άνθρωπον, φέρων ειρήνην· και να συνδιαλλάξη αμφοτέρους εις έν σώμα προς τον Θεόν δια του σταυρού, θανατώσας δι’ αυτού την έχθραν. Και ελθών εκήρυξεν ευαγγέλιον ειρήνης εις εσάς τους μακράν [Εθνικούς], και εις τους πλησίον [τους Ιουδαίους]· διότι δι’ αυτού έχομεν αμφότεροι [Ιουδαίοι και Εθνικοί] την είσοδον προς τον Πατέρα [τον Ιεχωβά Θεό] δι’ ενός πνεύματος.»—Εφεσ. 2:11-18.
7. Λόγω της διευθετήσεως που έγινε στον πνευματικόν Ισραήλ πριν από πολύν καιρό, γιατί δεν υπάρχει βάσις σήμερα για διαχωρισμό του μεγάλου πλήθους των άλλων προβάτων από τον πνευματικόν Ισραήλ, και πώς το Αγγαίος 2:6-9 το δείχνει αυτό;
7 Η θυσία του Ιησού στο ξύλο του μαρτυρίου είναι η βάσις για τη σύνδεσι των πιστών Ιουδαίων και των πιστών Εθνικών, όλων των εθνών. Ασφαλώς, λοιπόν, σήμερα η ίδια αυτή θυσία του Ιησού για την «αμαρτίαν του κόσμου» είναι η βάσις για τη σύνδεσι και ενοποίησι του μικρού υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ και του «πολλού όχλου» των επιγείων προβάτων από όλα τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και τις γλώσσες. Σ’ αυτόν τον καιρό που ο Καλός Ποιμήν του Ιεχωβά συνάγει τα άλλα πρόβατά του στα δεξιά του, δεν πρέπει να υπάρχη διαχωρισμός του μεγάλου αυτού πλήθους των άλλων προβάτων από τον πνευματικόν Ισραήλ. «Θέλει γείνει μια ποίμνη, είς ποιμήν», λέγει ο Καλός Ποιμήν Ιησούς Χριστός. (Ιωάν. 3:16· Ματθ. 25:31-40) Πρέπει να υπάρχη Χριστιανική αρμονία, ενότης και ειρηνική διάθεσις μεταξύ όλων εκείνων που ανήκουν στη μια ποίμνη υπό τον Καλόν Ποιμένα Ιησούν Χριστόν, διότι «αυτός είναι η ειρήνη ημών». Εν σχέσει ακριβώς με την υπόσχεσι του Ιεχωβά ότι θα σείση όλα τα έθνη και θα κάμη όλα τα πολύτιμα πράγματα, τα επιθυμητά πράγματα, όλων των εθνών να έλθουν στον οίκον της λατρείας Του, ο προφήτης λέγει: «Και εν τω τόπω τούτω θέλω δώσει ειρήνην, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.» (Αγγαίος 2:6-9, ΑΣ) Ως αυτή την ημέρα ο Σατανάς και οι δαίμονές του δεν μπόρεσαν να ματαιώσουν αυτή την προφητεία.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ
8. Σύμφωνα με τον Ψαλμό 122:6-8, για ποιο πράγμα θα προσευχώμεθα καθημερινά, και γιατί δεν θα μπορούσε ο Ιησούς Χριστός να είναι κεφαλή μιας εκκλησίας που δεν θα ήταν σε μια τέτοια κατάστασι;
8 Αν πραγματικά έχωμε στην καρδιά μας το καλό της οργανώσεως προς δόξαν του Θεού, τότε θα προσευχώμεθα στον Θεό της ειρήνης να τηρήση τον λαό του σε ενότητα, ομόνοια και ησυχία. Στις καθημερινές μας προσευχές θα φέρνωμε στο νου τα λόγια του ψαλμωδού Δαβίδ: «Ζητείτε την ειρήνην της Ιερουσαλήμ· ας ευτυχώσιν οι αγαπώντές σε. Ας ήναι ειρήνη εις τα τείχη σου, αφθονία εις τα παλάτια σου. Ένεκεν των αδελφών μου, και των πλησίον μου, θέλω λέγει τώρα, Ειρήνη εις σε!» (Ψαλμ. 122:6-8) Σύμφωνα με την προσευχή αυτή, το όνομα Ιερουσαλήμ σημαίνει «Κατοχή Ειρήνης», ή «Θεμελιωμένη Ειρηνική». Εκεί στην τοποθεσία της Ιερουσαλήμ ο ιερεύς Μελχισεδέκ ήταν Βασιλεύς Σαλήμ, ο οποίος τίτλος σημαίνει «Βασιλεύς Ειρήνης». Ο Ιεχωβά Θεός ωρκίσθη ότι ο Υιός του Ιησούς Χριστός επρόκειτο να είναι βασιλεύς-ιερεύς όμοιος με τον Μελχισεδέκ για πάντα. Σύμφωνα με τούτο, ένα από τα ονόματα του δοξασμένου Υιού του Θεού επρόκειτο να είναι Άρχων Ειρήνης. (Γέν. 14:8-20· Ψαλμ. 110:1-4· Εβρ. 6:20 έως 7:21· Ησ. 9:6, 7) Μ’ ένα τέτοιο τίτλο, πώς θα μπορούσε ο Ιησούς Χριστός ως Ηγεμονικός Βασιλεύς Ειρήνης να είναι η πνευματική Κεφαλή μιας εκκλησίας που γίνεται διχασμένη, διαταραγμένη και ανήσυχη από διχόνοια, έχθρα, φθόνο, συναγωνισμό, αντιζηλία και φατριασμό, όπως είναι σήμερα ο «Χριστιανικός κόσμος» και πάντοτε υπήρξε; Δεν θα μπορούσε. Αλλά αυτός, ως Βασιλεύς, μπορεί να επιβάλη και διατηρεί ειρήνη μέσα στην «εκκλησίαν, ήτις είναι το σώμα αυτού». (Εφεσ. 1:22, 23) Δια των αγγέλων του συνάγει και απομακρύνει εκείνους που διαταράσσουν την ειρήνη.—Ματθ. 13:41.
9. (α) Πώς ο Παύλος, εις Φιλιππησίους 4:6, 7, εμεγάλυνε την ειρηνοποιό δύναμι της προσευχής; (β) Προσευχόμενοι σύμφωνα με το 1 Τιμόθεον 2:1-4, σε τι δεν θα μπορούσαν ποτέ να λάβουν μέρος οι ευπειθείς δούλοι του Θεού κάτω από οποιαδήποτε κυβέρνησι;
9 Ο απόστολος Παύλος, μεγαλύνοντας την ειρηνοποιό δύναμι της εγκάρδιας προσευχής, έγραψε στους αγαπητούς του Χριστιανούς αδελφούς στους Φιλίππους: «Μη μεριμνάτε περί μηδενός· αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματα σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας δια της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Ιησού Χριστού.» (Φιλιππησ. 4:6, 7) Ο απόστολος είχε, επίσης, υπ’ όψιν ότι οι αληθινοί Χριστιανοί επάνω στη γη πρέπει να ζουν κάτω από κοσμικούς πολιτικούς άρχοντας, οι οποίοι δεν ζητούν ειρήνη με τον Ιεχωβά Θεό και των οποίων οι κυβερνήσεις επηρεάζουν τη ζωή των αληθινών ακολούθων του Άρχοντος της Ειρήνης. Ο Παύλος, λοιπόν, έγραψε την εξής προτροπή στον Χριστιανό επίσκοπο Τιμόθεο: «Παρακαλώ λοιπόν πρώτον πάντων να κάμνητε δεήσεις, προσευχάς, παρακλήσεις, ευχαριστίας, υπέρ πάντων ανθρώπων, υπέρ βασιλέων, και πάντων των όντων εν αξιώμασι, δια να διάγωμεν βίον ατάραχον και ησύχιον εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι. Διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Σωτήρος ημών Θεού· όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» (1 Τιμ. 2:1-4) Προσευχόμενοι με τέτοιον τρόπο, οι ευπειθείς δούλοι του Ιεχωβά Θεού, του Σωτήρος μας, δεν θα μπορούσαν ποτέ να λάβουν μέρος σε στασιασμούς, επαναστάσεις, ανταρσίες, ανατροπές, αποστασίες, συνωμοσίες και οποιουδήποτε είδους δημοφιλή ενέργεια, διαταραχή ή βία εναντίον ατόμων που βρίσκονται σε υψηλή πολιτική ή κυβερνητική θέσι. Κάτω από οποιουδήποτε είδους κυβέρνησι, ακόμη και όταν βρίσκωνται κάτω από απαγόρευσι και προγραφή, οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά διάγουν ατάραχον και ήσυχον βίον.
10. Τι πρέπει να σημαίνη η επιδίωξις ειρήνης «μετά πάντων» για κείνους που είναι μέσα στην εκκλησία, και ποιου καρπού και ποιας σοφίας αποτελεί τούτο απόδειξιν;
10 «Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον», είναι η προτροπή της προς Εβραίους επιστολής 12:14. Αν οι Χριστιανοί ζητούν να επιδιώκουν ειρήνη με ανθρώπους έξω από την εκκλησία, τότε ασφαλώς οφείλουν να την επιδιώκουν και με εκείνους που είναι μέσα στην εκκλησία, που είναι οι αφιερωμένοι αδελφοί των. Ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η ειρήνη αποτελεί μέρος του καρπού του πνεύματος του Θεού, τον οποίον πρέπει να καλλιεργούμε σε πλούσια ωριμότητα. (Γαλ. 5:22) Αυτή αποτελεί απόδειξιν ότι έχομε και εξασκούμε ουράνια σοφία, διότι η «άνωθεν σοφία πρώτον μεν αγνή εστιν, έπειτα ειρηνική.» (Ιάκ. 3:17, Κείμενον) Η θεόπνευστη παροιμία συμφωνεί με τούτο λέγοντας: «Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν.» Γιατί; Διότι «αι οδοί αυτής είναι οδοί τερπναί, και πάσαι αι τρίβοι αυτής ειρήνη.»—Παροιμ. 3:13-17.
11. Πώς ο Παύλος αναφέρει ότι η ειρήνη είναι εκείνη που ενώνει την εκκλησία, και επομένως ποιος δεν αξίζει να είναι στην εκκλησία;
11 Ναι, απαλλαγή από εσωτερική διαμάχη, διχόνοια και αταξία είναι εκείνο που ενώνει τη Χριστιανική εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο Παύλος, βεβαιώνοντας τούτο, γράφει: «Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος. Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών [στην έδρα του ελατηρίου], εις την οποίαν [ειρήνην] και προσεκλήθητε εις έν σώμα [όχι σε δύο ή περισσότερα χωρισμένα σώματα].» (Κολ. 3:14, 15) Αν την κάμωμε συνεχή μας επιδίωξι, η ειρήνη θα χρησιμεύση ως ενωτικός δεσμός σ’ εκείνους που έχουν το πνεύμα του Θεού. Ο Παύλος το λέγει αυτό με τα εξής λόγια: «Σας παρακαλώ . . . να περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως καθ’ ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητας, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης. Έν σώμα [υπό τον Χριστόν] και έν πνεύμα.» (Εφεσ. 4:1-4) Ένας που εκουσίως, κακεντρεχώς φέρνει διαταραχή δεν περιπατεί αξίως του να είναι στη Χριστιανική εκκλησία του Θεού της ειρήνης.—Ρωμ. 16:17, 18.
ΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΤΑΞΕΩΣ
12. (α) Για εντρύφησι σε ποια πράγματα δεν αποτελεί αιτία η γέννησις της βασιλείας του Θεού; (β) Για να απολαύσωμε ζωή και ειρήνη, ποιο φρόνημα πρέπει να έχωμε, και γιατί;
12 Υπάρχει σαφής απόδειξις ότι από το 1914 ζούμε κάτω από τη βασιλεία του Θεού, η οποία εγεννήθη στους ουρανούς το έτος εκείνο. Αυτό πρέπει να είναι και είναι αιτία μεγάλης χαράς ανάμεσα σ’ εκείνους που αγαπούν τον Θεό και τη ζωή. Αυτό, εν τούτοις, δεν αποτελεί αιτία για άπληστη, απερίσκεπτη και υλιστική βρώσι και πόσι, με την οποία θα ήταν δυνατόν να κάμωμε άλλους να προσκόψουν και να καταρρεύσουν πνευματικώς. Η απόλαυσις των ευεργετημάτων της από πολύν καιρό αναμενομένης βασιλείας σημαίνει πράγματα ανώτερα από την υπερβολική βρώσι και πόσι που ναρκώνει το νου. «Διότι», όπως λέγει ο Παύλος, «η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν πνεύματι αγίω. Άρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην, και τα προς την οικοδομήν αλλήλων. Μη κατάστρεφε το έργον του Θεού δια φαγητόν.» (Ρωμ. 14:17, 19, 20) Το φρόνημα της ιδιοτελούς μας σαρκός δεν αποτελεί μέρος της Χριστιανικής μας επιδιώξεως, αλλά η καλλιέργεια του καρπού του πνεύματος του Θεού αποτελεί. Αν αγαπούμε ζωή και ημέρες καλές κάτω από τη βασιλεία του Θεού, θα προσέξωμε αυτή την προειδοποίησι: «Το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος· το δε φρόνημα του πνεύματος, ζωή και ειρήνη. Διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα [έλλειψις φιλίας] εις τον Θεόν· επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται, αλλ’ ουδέ δύναται. Όσοι δε είναι της σαρκός, δεν δύνανται να αρέσωσιν εις τον Θεόν.» (Ρωμ. 8:6-8) Επομένως, φρονείτε τα του πνεύματος· έχετε ειρήνη με τον Θεό.
13. Τι εσήμαινε η έλευσις της βασιλείας του Θεού εν δυνάμει το 1914 για την εκκλησία των υπηκόων της, και πότε αυτό επραγματοποιήθη γι’ αυτούς, εις εκπλήρωσιν του Ησαΐας 60:17;
13 Αντί χαλαρής ευθυμίας, η έλευσις της βασιλείας του Θεού εν δυνάμει στους ουρανούς το 1914 σημαίνει μια αυστηρότερη πορεία ενεργείας επάνω στη γη μέσα στην εκκλησία των υπηκόων της Βασιλείας. Στις αρχαίες ημέρες, όταν δεν υπήρχε ανθρώπινος βασιλεύς στον Ισραήλ, κάθε Ισραηλίτης συνήθιζε να πράττη εκείνο που ήταν «αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού». Αλλ’ όταν ο Θεός απήντησε στο αίτημα τους και τους έδωσε ανθρώπινο βασιλέα, αυτή η προσωπική χαλαρή ελευθερία ενεργείας μετεβλήθη, ακριβώς όπως είχε προειδοποιήσει ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός. (Κριτ. 21:25· 1 Σαμ. 8:9-18) Αυτή η αυστηρότης επραγματοποιήθη όσον αφορά τους συγχρόνους μάρτυρας του Ιεχωβά όταν άρχισαν να εγκαθιστούν θεοκρατικές μεθόδους και διατάξεις μεταξύ των το 1919, όταν αναδιωργανώθησαν μετά τον ερημωτικό πρώτον παγκόσμιο πόλεμο. Τούτο συνέβη ιδιαίτερα από το 1938 και έπειτα, αφού εδημοσιεύθη στο περιοδικό Η Σκοπιά το από δύο μέρη αποτελούμενο άρθρο που ετιτλοφορείτο «Οργάνωσις» και εβασίζετο στο Γραφικό εδάφιο, Ησαΐας 60:17: «Αντί χαλκού θέλω φέρει χρυσίον, και αντί σιδήρου θέλω φέρει αργύριον, και αντί ξύλου χαλκόν, και αντί λίθων σίδηρον· και θέλω καταστήσει τους αρχηγούς σου [σου της συμβολικής πρωτευούσης πόλεως ή οργανώσεως] ειρήνην, και τους επιστάτας σου δικαιοσύνην.»
14. Πώς η εγκατάστασις της θεοκρατικής τάξεως κατέληξε σε βελτίωσι, και συνεπώς τι πρέπει να υποστηρίξουν και διατηρήσουν πιστά όλοι όσοι αγαπούν ζωή;
14 Όπως εγίνετο υπόσχεσις σ’ αυτή την προφητεία, η εγκατάστασις της θεοκρατικής τάξεως λειτουργίας μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά επάνω στη γη πλήρως από το 1938 και έπειτα εσημείωσε βελτίωσι. Κατέληξε σε σημαντική βελτίωσι. Επέφερε μεγάλη ειρήνη. Συνέβαλε στη διατήρησι ειρήνης μέσα στην οργάνωσι. Καθώρισε ομοιοτύπους μεθόδους ενεργείας και διαγωγής σε όλη τη γη στις 175 χώρες όπου οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν τώρα τη χαρούμενη αγγελία της βασιλείας Του εις εκπλήρωσιν του Ματθαίος 24:14. Αφήρεσε την ανομοιομορφία, τη σύγχυσι, τις ανισότητες και την αταξία από την οργάνωσι που κυκλώνει τη γη. Συνέβαλε στην εκπλήρωσι της στοργικής υποσχέσεως του Θεού προς την όμοια με σύζυγο οργάνωσί του: «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» (Ησ. 54:13, ΜΝΚ) Για τούτο, μέσα στην ειλικρινή τους επιδίωξι ειρήνης, όλοι όσοι αγαπούν ζωή θα υποστηρίξουν και θα διατηρήσουν πιστά τη θεοκρατική διάρθρωσι της οργανώσεως.
15. Πώς αυτή η διεύθυνσις εφαρμόζεται επίσης στις συναθροίσεις της εκκλησίας, όπως περιεγράφη από τον Παύλο στην 1 Κορινθίους 14:26, 29-33;
15 Αυτή η διεύθυνσις των πραγμάτων της οργανώσεως θεοκρατικώς ή σύμφωνα με τον κανόνα του Θεού εφαρμόζεται επίσης στη διεξαγωγή των συναθροίσεων της Χριστιανικής εκκλησίας και στο πρόγραμμα που καταρτίζεται για κείνους που παρακολουθούν αυτές τις συναθροίσεις. Ο Παύλος, ως μέλος του θεοκρατικού κυβερνώντος σώματος, μίλησε εναντίον των ατάκτων συναθροίσεων ή συναθροίσεων χωρίς καλή συνέχεια, χωρίς εξηλεγμένο πρόγραμμα, όπου τα πράγματα μπορούν να λέγωνται ή να γίνωνται με διακεκομμένο τρόπο, χωρίς να εξηγούνται ή να κατανοούνται. Είπε: «Πάντα ας γίνωνται προς οικοδομήν. Προφήται δε ας λαλώσι δύο ή τρεις, και οι άλλοι ας διακρίνωσιν. Εάν δε έλθη αποκάλυψις εις άλλον καθήμενον, ο πρώτος ας σιωπά. Διότι δύνασθε ο είς μετά τον άλλον να προφητεύητε πάντες, δια να μανθάνωσι πάντες, και πάντες να παρηγορώνται. Και τα πνεύματα των προφητών υποτάσσονται εις τους προφήτας· διότι ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης.»—1 Κορ. 14:26, 29-33.
16. Στην επιδίωξι ειρήνης, τι ετόνισαν ο Δαβίδ και ο Πέτρος ότι πρέπει να χαλινώνωμε, και πώς;
16 Χάριν της ενότητος, της αρμονίας και της γαλήνης της εκκλησίας πρέπει ειδικά να φυλάττωμε τις γλώσσες μας και τα χείλη μας. Δεν είπε μήπως ο ψαλμωδός Δαβίδ, αμέσως αφού ερώτησε ποιος θέλει ζωή και αγαπά ημέρες για να ιδή καλό: «Φύλαττε την γλώσσάν σου από κακού, και τα χείλη σου από του να λαλώσι δόλον»; (Ψαλμ. 34:13) Μάλιστα! Και δεν παρέθεσε ο απόστολος Πέτρος αυτά τα λόγια του Δαβίδ αμέσως αφού είχε νουθετήσει τους Χριστιανούς αδελφούς του, λέγοντας: «Μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού, ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας· αλλά το εναντίον, ευλογούντες· επειδή εξεύρετε ότι εις τούτο προσεκλήθητε, δια να κληρονομήσητε ευλογίαν»; (1 Πέτρ. 3:9) Μάλιστα! Με τη γλώσσα και με τα χείλη μπορούμε ν’ ανταποδώσωμε κακόν αντί κακού. Με τη γλώσσα και με τα χείλη μπορούμε να λοιδορήσωμε εκείνον που μας λοιδορεί. Αλλά με τη γλώσσα και με τα χείλη μπορούμε, αντιθέτως, να δώσωμε ευλογία, ακόμη και σ’ εκείνον που μας κάνει κακό ή μας λοιδορεί. Η απόδοσις ευλογίας έχει καλύτερο αποτέλεσμα. Η γλυκεία απόκρισις είναι εκείνη που καταπραΰνει θυμόν. (Παροιμ. 15:1) Καταλήγει σ’ ένα πνευματικό όφελος τουλάχιστον για κείνον που ευλογεί. Τον σώζει από το να γίνη όμοιος με τον βλαβερό ομιλητή ή λοίδορον. Δημιουργεί ειρήνη μέσα στην οργάνωσι. Για τούτο η επιδίωξις ειρήνης αναπόφευκτα απαιτεί από μας να χαλινώνωμε τις γλώσσες μας από ότι είναι βλαβερό και τα χείλη μας από το να λαλούν απατηλά. Πρέπει απλώς να απέχωμε από συκοφαντία, από σπερμολογία, από λοιδορίες.
17. Ποια είναι η καλύτερη προστασία γι’ αυτό, και γιατί η επιδίωξις ειρήνης δεν έχει σημασία αντίθετη με τούτο;
17 Η πιο καλή προστασία για τούτο είναι το να διδάσκωμε και κηρύττωμε την πολύτιμη αλήθεια για τη βασιλεία του Θεού, μέσα στους τόπους των συναθροίσεών μας και έξω απ’ αυτούς, δημοσία και από σπίτι σε σπίτι. Μην κάνετε λάθος: Η θεοσεβής ειρήνη δεν σημαίνει αδράνεια, αφρόντιδα άνεσι, οκνηρία. Ο Θεός της ειρήνης έδωσε στον ωργανωμένο λαό του, στους μάρτυράς του επάνω στη γη, ένα εντατικό έργο να κάμουν. Είναι το έργο τού να δώσουν μαρτυρία γι’ Αυτόν και τον ανάσσοντα Υιό του Ιησού Χριστό, σε όλη την οικουμένη, σε όλα τα έθνη προτού φθάσουν στο καταστρεπτικό τους τέλος στον Αρμαγεδδώνα.
18. (α) Ως προς αυτό το έργο που πρέπει να εκτελεσθή, ποιο ζωτικό γεγονός αναγνωρίζουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά κάθε καταγωγής; (β) Συνεπώς σε ποια εντολή του Ιησού υπακούουν, προς εκπλήρωσιν ποιας προφητείας ειρήνης και αδελφότητος;
18 Αυτό το έργο πρέπει να εκτελεσθή από τους αφιερωμένους μάρτυράς του από όλες τις εθνικότητες, τις φυλές, τους λαούς, τα χρώματα και τις γλώσσες. Αυτοί δεν μπορούν να εκτελέσουν με ενότητα αυτό το έργο καθ’ ον χρόνον πολεμούν και φιλονεικούν μεταξύ των λόγω εξωτερικών, από τη φύσι προκαλουμένων διαφορών. Πρέπει να συνεργάζωνται ειρηνικά. Η αρμονική εκτέλεσις του θεοδότου έργου της μαρτυρίας των παγκοσμίως απαιτεί μεταξύ των ειρήνη διεθνή και υπεράνω φυλετικών, γενεαλογικών και εκκλησιαστικών διακρίσεων. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν αυτό το ζωτικό γεγονός. Υπακούουν, λοιπόν, στην παραγγελία του Κυρίου Μάρτυρος του Ιεχωβά, του Ιησού Χριστού: «Ειρηνεύετε εν αλλήλοις.» (Μάρκ. 9:50) Εναρμονίζουν τις πράξεις των και τις προσπάθειές των με το ωραίο προφητικό όραμα που δίδεται στην προφητεία του Ησαΐα 2:1-4 και περιγράφει αυτή τη διεθνή ειρήνη και αδελφότητα στην ενωμένη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Συνεπώς το έργο της μαρτυρίας των ευδοκιμεί—Ιάκ. 3:18
19. (α) Για ποιόν πόλεμο είναι ωπλισμένοι, και πώς; (β) Στο από σπίτι σε σπίτι έργον των ποιους αναζητούν, αλλά ποιους εγκαταλείπουν;
19 Οπουδήποτε πηγαίνουν με το άγγελμα της Βασιλείας, προάγουν τη διαμένουσα ειρήνη που πρόκειται να στολίζη τον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Είναι οπλισμένοι μόνο για έναν πνευματικό πόλεμο, όχι για έναν αιματηρό πόλεμο με σάρκα και αίμα. Συνεπώς ετοιμάζονται όπως είπε ο απόστολος Παύλος να ετοιμασθούν: «έχοντες υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης.» (Εφεσ. 6:11-15) Στο από σπίτι σε σπίτι έργον των αναζητούν τους φίλους της ειρήνης με τον Θεό. Ο Ιησούς Χριστός τούς παρήγγειλε να το πράξουν αυτό, λέγοντας: «Εις ήντινα δε οικίαν εισέρχησθε, πρώτον λέγετε, Ειρήνη εις τον οίκον τούτον. Και εάν μεν ήναι εκεί υιός ειρήνης, θέλει αναπαυθή επ’ αυτόν η ειρήνη σας· ει δε μη, θέλει επιστρέψει εις εσάς.» (Λουκ. 10:5, 6· Ματθ. 10:12, 13) Αν ο οικοδεσπότης αποδεικνύεται εχθρός της ειρήνης, εγκαταλείπουν το σπίτι. Δεν έχουν να εμπλακούν σε θρησκευτική φιλονεικία με τους εχθρούς του Ιεχωβά.
20. Γιατί, παρά τον θρησκευτικό διωγμό, προχωρούν χαίροντας, και ποια βέβαιη ελπίδα διακρατούν όσον αφορά την ειρήνη;
20 Εν τούτοις, αντιμετωπίζουν πολύν θρησκευτικό διωγμό. Παρ’ όλον αυτόν, προχωρούν χαίροντας. «Ευφροσύνη δε [είναι] εις τους βουλευομένους ειρήνην.» (Παροιμ 12:20) Γνωρίζουν την υπόσχεσι του Θεού ότι οι άνθρωποι που τους θλίβουν αδίκως θα καταστραφούν στον Αρμαγεδδώνα. (2 Θεσ. 1:6-10) Ενισχύονται και παρηγορούνται με τη βέβαιη ελπίδα ότι η συνεχής από μέρους των επιδίωξις ειρήνης θ’ ανταμειφθή μ’ ένα ατελεύτητο μέτρον ειρήνης μετά τον Αρμαγεδδώνα στον νέο κόσμο τον υποσχεμένο από τον Ιεχωβά Θεό, τον δίκαιο Κριτή: «Όστις θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού· εις μεν τους ζητούντας δι’ υπομονής έργου αγαθού δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν, ζωήν αιώνιον· εις δε τους φιλονείκους, και απειθούντας μεν εις την αλήθειαν, πειθομένους δε εις την αδικίαν, θέλει είσθαι θυμός και οργή, θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του εργαζομένου το κακόν, . . . δόξα δε και τιμή και ειρήνη εις πάντα τον εργαζόμενον το αγαθόν.»—Ρωμ. 2:6-10.
21. Απαντώντας σε ποια θεόπνευστη ερώτησι θέλομε ο καθένας να προσδιορίσωμε την ταυτότητα μας, και επομένως τι θα ζητήσωμε και θ’ ακολουθήσωμε;
21 Στη θεόπνευστη ερώτησι, «Τις είναι ο άνθρωπος όστις θέλει ζωήν, αγαπά ημέρας, δια να ίδη καλόν;» μπορούμε άραγε τώρα ν’ απαντήσωμε ο καθένας, «Εγώ»; Αν μπορούμε, τότε με τον τρόπο του Ιεχωβά Θεού ας ζητήσωμε ειρήνη και ας την ακολουθήσωμε.