εξέχεε το πνεύμα του επάνω στον βαπτισμένο Ιησού και έκαμε ν’ ακουσθή από τον ουρανό η φωνή του λέγοντας: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθ. 3:16, 17) Κατόπιν, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ανήγγειλε τον κεχρισμένο Ιησού ως ‘τον Αμνόν του Θεού τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου.’ (Ιωάν. 1:28-36· Πράξ. 10:37, 38) Ο Ιησούς έκαμε το θέλημα του Θεού ως το τέλος της ζωής του ως άνθρωπος στη γη. Στη διάρκεια της τελευταίας βραδυάς του στη γη με το φυσικό ανθρώπινο σώμα του προσευχήθηκε στον Θεό και είπε: «Πάτερ μου, εάν είναι δυνατόν ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο· πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ.» (Ματθ. 26:39-44) Το επόμενο απόγευμα, την τρίτη περίπου ώρα, ενώ ο Ιησούς ήταν κρεμασμένος στο ξύλο του μαρτυρίου, όπως μας λέγει το εδάφιο Ιωάννης 19:30, «ο Ιησούς είπε, Τετέλεσται· και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα.» Έτσι, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, το σώμα του Ιησού είχε προσφερθή μια φορά για πάντα.

27. (α) Τι είδους ανάστασι είχε ο Ιησούς Χριστός και γιατί; (β) Πώς λοιπόν έλαβε υπό την κατοχήν του όλο το ανθρώπινο γένος, και με ποια προσδοκία για τους νεκρούς;

²⁷ Σε αρμονία μ’ αυτή τη θυσιαστική προσφορά του τελείου ανθρωπίνου σώματός του ο Ιησούς Χριστός ηγέρθη εκ νεκρών την τρίτη ημέρα, όχι μ’ ένα σώμα με σάρκα και αίμα, αλλά μ’ ένα πνευματικό σώμα. (1 Πέτρ. 3:18· 1 Κορ. 15:42-45) Την τεσσαρακοστή ημέρα από την ανάστασί του, ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό και εκεί παρουσίασε στον Θεό την αξία της ανθρώπινης θυσίας του για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Όταν ήταν στη γη είχε πει ότι είχε έλθει «δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθ. 20:28) Ο απόστολος Παύλος λέγει για τον Ιησού ότι υπέστη «το πάθημα του θανάτου . . . δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού.» Ο απόστολος Παύλος λέγει επίσης: «άνθρωπος Ιησούς Χριστός όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» (Εβρ. 2:9· 1 Τιμ. 2:5, 6) Έτσι ο Ιησούς Χριστός με το να παρουσιάση στον Θεό την αξία της ζωής της ανθρώπινης θυσίας του, έδωσε αντίλυτρο για όλο το ανθρώπινο γένος, το εξηγόρασε, χωρίς μάλιστα εκείνοι να τον παρακαλέσουν να το κάμη αυτό. Γι’ αυτόν το λόγο, κάτω από την ουράνια βασιλεία του, θα γίνη «ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15) Όλοι αυτοί ανήκουν στον Ιησού Χριστό.

28. (α) Τι έγινε λοιπόν ο αναστημένος Ιησούς Χριστός σχετικά με την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους; (β) Για ποιο μεγαλύτερο πράγμα υπηρετεί επίσης ως Αρχηγός;

²⁸ Έτσι, σύμφωνα με το θείον θέλημα, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού έγινε ο Αρχηγός της σωτηρίας ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Αυτό είναι εκείνο που πρέπει να εννοήσουμε από τα εδάφια Εβραίους 2:9, 10, τα οποία λέγουν: «Τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν δια το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού. Διότι έπρεπε εις αυτόν, δια τον οποίον είναι τα πάντα και δια του οποίου έγειναν τα πάντα, φέρων εις την δόξαν πολλούς υιούς, να κάμη τέλειον τον Αρχηγόν της σωτηρίας αυτών δια των παθημάτων.» Και εις Εβραίους 5:9, 10 διαβάζομε: «Και γενόμενος τέλειος, κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν, ονομασθείς υπό του Θεού αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» Αυτός απεδείχθη άξιος να υπηρετή ως Αρχηγός της Θείας Κυριαρχίας.

Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας

 1. (α) Γιατί η απόφασις που είχαν λάβει οι προπάτορές των στο όρος Σινά δεν υπολογιζόταν για τους φυσικούς περιτετμημένους Ιουδαίους τώρα όσον αφορά τη νέα διαθήκη; (β) Ποιον έπρεπε να μιμηθούν εκείνοι οι Ιουδαίοι, και με ποιον τρόπο;

ΓΙΑ τους φυσικούς περιτετμημένους Ιουδαίους τα πράγματα δεν ήσαν τα ίδια από τότε που ο Ιησούς Χριστός ανελήφθη στην ουράνια παρουσία του Ιεχωβά Θεού και προσέφερε σ’ αυτόν την πολύτιμη αξία της ανθρώπινης θυσίας του. Ένεκα τούτου, η παλαιά Μωσαϊκή διαθήκη ακυρώθηκε, και μια νέα διαθήκη επικυρώθηκε με το αίμα του Υιού του Θεού, του Μεσίτου της διαθήκης αυτής. Η ευκαιρία για να γίνουν δεκτοί σ’ αυτή τη νέα διαθήκη προσεφέρθη πρώτα στους φυσικούς Ιουδαίους. Οι προπάτορές των που έζησαν πριν από δεκαπέντε αιώνες είχαν δηλώσει στον μεσίτη Μωυσή: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει.» Αλλ’ αυτό δεν υπολογιζόταν για τους απογόνους των ως προς τη νέα διαθήκη. Γι’ αυτή τη δεύτερη διαθήκη ήταν ένας νέος Μεσίτης μεγαλύτερος από τον Μωυσή, δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός. Για να γίνουν δεκτοί αυτοί στη νέα διαθήκη έπρεπε ν’ απαντήσουν σ’ αυτόν τον καλύτερο και μεγαλύτερο Μεσίτη: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει, και υπακούσει εις αυτόν.» Οι φυσικοί αυτοί Ιουδαίοι, μιμούμενοι τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας, τον Ιησούν Χριστόν τον Μεσίτην, έπρεπε να προσφερθούν να πράξουν το θέλημα του Ιεχωβά όπως μετεδόθη σ’ αυτούς μ’ αυτόν το νέο και μεγαλύτερο Μεσίτη.

 2. Σύμφωνα με όσα είπε ο Πέτρος στους Ιουδαίους την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., τι είχε κάμει ο Θεός στον Ιησού που άλλαξε την κατάστασι εκείνων των φυσικών Ιουδαίων;

² Αληθινά μια νέα κατάστασις είχε προκύψει για τους φυσικούς Ιουδαίους και έπρεπε ατομικά να προσαρμοσθούν σ’ αυτήν. Ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος τους το ετόνισε αυτό στην εορτή της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. μετά την έκχυσι του αγίου πνεύματος από τον Ιεχωβά Θεό δια του Ιησού Χριστού στους πιστούς ακολούθους του Αρχηγού της θείας Κυριαρχίας. Ο Πέτρος, αφού εξήγησε τι είχε γίνει θαυματουργικά και γιατί, είπε σ’ εκείνες τις χιλιάδες των συγκεντρωμένων Ιουδαίων: «Ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς· λέγει όμως αυτός, ‘Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.’ Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»—Πράξ. 2:34-36.

 3. (α) Πώς, όπως εξεικονίσθηκε από τους πατέρες των στο Όρος Σινά μπορούσαν αυτοί οι Ιουδαίοι ν’ αποδείξουν ότι είναι άξιοι για να ληφθούν στη νέα διαθήκη; (β) Αφού θα έκαναν αυτό που τους είπε ο απόστολος Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι να κάμουν, τι θα έδειχνε ότι εκείνοι οι Ιουδαίοι είχαν περιληφθή στη νέα διαθήκη;

³ Πώς, τώρα, στη νέα διάταξι των περιστάσεων, εκείνοι οι ακούοντες Ιουδαίοι, εδήλωσαν, «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει,» και φάνηκαν έτσι άξιοι να γίνουν δεκτοί στη νέα διαθήκη; Το εδήλωσαν με το να δεχθούν τον άλλοτε σταυρωθέντα Ιησούν ως Κύριόν των και ως τον Χριστόν ή Μεσσίαν του Ιεχωβά και ως Μεσίτην των, ο οποίος είχε προλεχθή και προσκιασθή από τον προφήτη Μωυσή. Με κανένα άλλον τρόπο δεν θα μπορούσε να έλθη σωτηρία σ’ αυτούς. Χιλιάδες απ’ εκείνους τους Ιουδαίους αισθάνθηκαν βαθειά λύπη απ’ ό,τι άκουσαν τον Πέτρο να λέγη. Όταν λοιπόν ερώτησαν τον Πέτρο και τους λοιπούς αποστόλους, «Τι πρέπει να κάμωμεν, άνδρες αδελφοί;» ο Πέτρος τους κατηύθυνε στον Αρχηγό της ζωής που διώρισε ο Θεός, λέγοντας: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών· και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος· διότι προς εσάς είναι η επαγγελία και προς τα τέκνα σας, και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέση Ιεχωβά ο Θεός ημών. . . . Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.» (Πράξ. 2:37-40, ΜΝΚ) Αν, μετά το βάπτισμά των στο ύδωρ, ελάμβαναν τη δωρεά του αγίου πνεύματος του Θεού δια του Χριστού, αυτό θα εσήμαινε ότι έγιναν δεκτοί στη νέα διαθήκη,

 4. Τι εσυμβόλιζε, λοιπόν, το εν ύδατι βάπτισμα εκείνων των Ιουδαίων;

⁴ Τι, λοιπόν, εσυμβόλιζε το βάπτισμά των στο ύδωρ; Εφόσον το βάπτισμά των θα ήταν «εις το όνομα του Ιησού Χριστού» και θα προηγείτο η μετάνοιά των στον Ιεχωβά Θεό, θα συμβόλιζε ότι προσφέρονται να πράξουν το θέλημα του Θεού. Το να πράξουν το θέλημά Του περιελάμβανε το να δεχθούν τον Ιησού Χριστό ως τον Θεόδοτο «Κύριόν» των και ως τον Θεόδοτο «Χριστό» ή Μεσσία.

5, 6. (α) Η συγχώρησις των αμαρτιών των θα ερχόταν μέσω τίνος, και ποιες ήσαν οι αμαρτίες των οι οποίες έπρεπε τώρα να συγχωρηθούν; (β) Σύμφωνα με το εδάφιο Εβραίους 9:14 σε τι θα κατέληγε γι’ αυτούς η συγχώρησις των αμαρτιών των;

⁵ Χωρίς να δεχθούν τον Ιησού Χριστό ως «Κύριον και Χριστόν» δεν θα μπορούσαν να λάβουν ‘άφεσιν των αμαρτιών [των].’ Αυτές οι αμαρτίες, τις οποίες ο Θεός τότε συνεχώρησε μέσω του Ιησού Χριστού, δεν ήσαν οι αμαρτίες που είχαν κάμει εναντίον της Μωσαϊκής διαθήκης του Νόμου. Η διαθήκη εκείνη με τον φυσικόν Ισραήλ είχε τότε περάσει, είχε ακυρωθή, και η υποσχεμένη νέα διαθήκη είχε τώρα μεσιτευθή με τον καλύτερο Μεσίτη, τον Ιησού Χριστό. Οι αμαρτίες λοιπόν για τις οποίες ήταν ανάγκη να μετανοήσουν στον Θεό ήσαν πρωτίστως εκείνες που έπραξαν κατά του Θεού συμμετέχοντας στη σταύρωσι του Υιού του Ιησού Χριστού, μαζί με τις άλλες αμαρτίες των γενικά. Το να λάβουν συγχώρησι αμαρτιών από τον Θεό μέσω του Χριστού θα είχε ως αποτέλεσμα ν’ αποκτήσουν καλή συνείδησι. Εν σχέσει με αυτό, αναγινώσκομε:

⁶ «Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις δια του πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;»—Εβρ. 9:14.

 7. Σύμφωνα με τους όρους της νέας διαθήκης, ποια υπόσχεσις είχε γίνει, σχετικά με τις αμαρτίες, και μέσω τίνος έγιναν δεκτοί εκείνοι οι βαπτισμένοι Ιουδαίοι στη νέα διαθήκη;

⁷ Αυτή η συγχώρησις των αμαρτιών που έχει ως αποτέλεσμα μια αγαθή συνείδησι προς τον Θεόν, ήταν εκείνο που ο Θεός είχε υποσχεθή στους όρους της νέας διαθήκης. Όταν ο Ιεχωβά προείπε τη νέα διαθήκη δια του προφήτου Ιερεμία, ετελείωσε την προφητεία εκείνη λέγοντας: «Θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Ιερεμ. 31:31-34) Μετά από αιώνες, όταν ο απόστολος Παύλος έγραφε στους εκχριστιανισμένους Εβραίους που ήσαν φυσικοί απόγονοι του Αβραάμ, του ‘φίλου του Ιεχωβά,’ παρέθεσε περικοπή από την προφητεία του Ιερεμία και συνεχίζοντας είπε: «‘Διότι θέλω είσθαι ίλεως εις τας αδικίας αυτών, και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.’ Λέγων δε ‘καινήν’ έκαμε παλαιάν την πρώτην· το δε παλαιούμενον και γηράσκον, είναι πλησίον αφανισμού.» (Εβρ. 8:12, 13) Λογικώς, λοιπόν, έπεται ότι οι τρεις χιλιάδες Ιουδαίοι που μετανόησαν και βαπτίσθηκαν στο όνομα του Ιησού Χριστού κι’ έλαβαν τη δωρεά του αγίου πνεύματος, έγιναν δεκτοί στη νέα διαθήκη μέσω του ‘καλυτέρου μεσίτου,’ του Ιησού Χριστού.—Πράξ. 2:41.

8, 9. Στον ναό ύστερ’ από μερικές μέρες, ποιον έδειξε ο Πέτρος στους Ιουδαίους, και τι ετόνισε ότι, είχαν ανάγκη να κάμουν, και με ποιο αποτέλεσμα γι’ αυτούς;

⁸ Λίγες μέρες ύστερα από εκείνη την πείρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος και ο Ιωάννης βρέθηκαν στον ναό της Ιερουσαλήμ. Ο Πέτρος, ομιλώντας στο πλήθος που συγκεντρώθηκε γύρω τους, έδειξε πάλι στους Ιουδαίους τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας. Ο Πέτρος επίσης ετόνισε την ανάγκη που είχαν να μετανοήσουν και να μεταστραφούν, επιζητώντας την αναψυχή που προέρχεται με τη συγχώρησι των αμαρτιών των από τον Θεό μέσω του Χριστού. Ο Πέτρος, συνεχίζοντας είπε:

⁹ «Ο Θεός του Αβραάμ, και Ισαάκ και Ιακώβ, ο Θεός των πατέρων ημών, εδόξασε τον Υιόν αυτού Ιησούν, τον οποίον σεις παρεδώκατε και ηρνήθητε αυτόν ενώπιον του Πιλάτου, ενώ εκείνος έκρινε να απολύση αυτόν. Σεις όμως τον άγιον και δίκαιον ηρνήθητε, και εζητήσατε άνδρα φονέα να χαρισθή εις εσάς. Τον δε αρχηγόν της ζωής εθανατώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, του οποίου ημείς είμεθα μάρτυρες. . . . Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν. . . . Προς εσάς πρώτον ο Θεός, αναστήσας τον Υιόν αυτού Ιησούν, απέστειλεν αυτόν δια να σας ευλογή, όταν επιστρέφητε έκαστος από των πονηριών υμών.»—Πράξ. 3:13-26.

10. Γιατί δεν έγινε βάπτισμα για τους Ιουδαίους που είχαν μετανοήσει σ’ εκείνη την περίπτωσι, και ποιο είπαν ο Πέτρος και ο Ιωάννης στο δικαστήριο ότι ήταν το μόνο όνομα με το οποίο μπορούμε να σωθούμε;

¹⁰ Προτού ο Πέτρος κι’ ο Ιωάννης μπορέσουν να φροντίσουν ώστε να βαπτισθούν όσοι Ιουδαίοι εκεί στον ναό είχαν μετανοήσει, η κατάστασις άλλαξε, διότι διαβάζομε: «Ενώ δε αυτοί ελάλουν προς τον λαόν, ήλθον έπ’ αυτούς οι ιερείς και ο στρατηγός του ιερού και οι Σαδδουκαίοι, αγανακτούντες, διότι εδίδασκον τον λαόν, και εκήρυττον δια του Ιησού την εκ νεκρών ανάστασιν.» (Πράξ. 4:1, 2) Ο Πέτρος λοιπόν, κι’ ο Ιωάννης ετέθησαν υπό κράτησιν εκείνη τη νύχτα, και την επομένη μέρα προσήχθησαν να δικασθούν και απελύθησαν. Ενώπιον του Δικαστηρίου εδήλωσαν ότι δεν υπάρχει άλλο όνομα υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων δια του οποίου πρέπει να σωθούμε, εκτός από το όνομα του Αρχηγού της Θείας Κυριαρχίας. (Πράξ. 4:3-23) Οι απόστολοι αρνήθηκαν να παύσουν ν’ ακολουθούν εκείνον που είχε τόσο πολύτιμο όνομα.

11. (α) Πώς έφθασε ο Φίλιππος ο ευαγγελιστής να κηρύξη στη Σαμάρεια; (β) Σε τίνος όνομα βαπτίσθηκαν οι Σαμαρείται που πίστεψαν, κι’ επομένως τίνος μαθηταί έγιναν;

¹¹ Σκληρός διωγμός ξέσπασε αργότερα στην Ιερουσαλήμ και ο πιστός Ιουδαίος Χριστιανός Στέφανος λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου. Οι μαθηταί του Χριστού διασκορπίσθηκαν από την Ιερουσαλήμ εκτός από τους δώδεκα αποστόλους. Μεταξύ αυτών που διασκορπίσθηκαν ήταν κι’ ο Φίλιππος ο Ευαγγελιστής. Αυτός πήγε προς βορράν στην πόλι της Σαμαρείας και «εκήρυττεν εις αυτούς τον Χριστόν.» Ο Φίλιππος έφερε μεγάλη χαρά στην πόλι με τα όσα εκήρυττε και με τα θαυματουργικά σημεία που έκανε. Οι Σαμαρείται ήσαν προσηλωμένοι στην Πεντάτευχο, δηλαδή στα πέντε βιβλία που είχαν γραφή από τον Μωυσή, και εφήρμοζαν την περιτομή. Πολλοί απ’ αυτούς δέχθηκαν τον Ιησού Χριστό ως τον ‘καλύτερο μεσίτη,’ που προσκιάσθηκε από τον Μωυσή. Στην περίπτωσι των Σαμαρειτών αυτών που πίστεψαν, ο Φίλιππος έκαμε ό,τι είχε παραγγείλει ο Ιησούς να γίνη, διότι διαβάζομε: «Ότε όμως επίστευσαν εις τον Φίλιππον ευαγγελιζόμενον τα περί της βασιλείας του Θεού, και του ονόματος του Ιησού Χριστού, εβαπτίζοντο άνδρες τε και γυναίκες.» (Πράξ. 8:1-13· Ματθ. 28:19, 20· Πράξ. 1:8) Οι Σαμαρείται εκείνοι βαπτίσθηκαν στο όνομα του Ιησού· έγιναν πιστοί βαπτισμένοι μαθηταί του.

12. (α) Πώς ο Φίλιππος εκήρυξε σε ένα Αιθίοπα ευνούχο στην άμαξά του, και εν ονόματι τίνος τον εβάπτισε ο Φίλιππος; (β) Ποια πορεία δείχνει το βάπτισμα ότι είχε λάβει ο Αιθίοψ;

¹² Ο Φίλιππος, αφού έκαμε πολλούς μαθητάς μεταξύ των περιτετμημένων Σαμαρειτών, κατευθύνθηκε από τον άγγελον του Θεού προς ένα περιτετμημένον προσήλυτον του Ιουδαϊσμού. Αυτός ο άνθρωπος, ένας Αιθίοψ ευνούχος, επέστρεφε από ένα προσκύνημα που είχε κάμει στην Ιερουσαλήμ. Όταν ο Φίλιππος διέκρινε το άρμα του και το πλησίασε, ο Αιθίοψ διάβαζε την προφητεία του Ησαΐα, πεντηκοστό τρίτο κεφάλαιο. Ο Αιθίοψ ερώτησε τον Φίλιππο για ποιον έγραφε εκεί ο Ησαΐας. Τότε, όπως μας λέγει το βιβλίο των Πράξεων 8:35, «Και ανοίξας το στόμα αυτού και αρχίσας από της γραφής ταύτης, ευηγγελίσατο εις αυτόν τον Ιησούν.» Ο Φίλιππος ωμίλησε στον Αιθίοπα για το εν ύδατι βάπτισμα, και εκείνος εζήτησε να βαπτισθή μόλις έφθασαν σ’ ένα κατάλληλο τόπο με νερό. Ο Φίλιππος τον εβάπτισε, βέβαια, στο όνομα του Ιησού. (Πράξ. 8:36-39) Όπως εκείνοι οι πιστοί Σαμαρείται, έτσι και αυτός ο περιτετμημένος Αιθίοψ προσεφέρθη να πράξη το θέλημα του Ιεχωβά Θεού ως μαθητής του Ιησού Χριστού.

ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΕΘΝΗ

13. (α) Πώς οι Εθνικοί διέφεραν από τους Ιουδαίους όσον αφορά την ευθύνη για τον θάνατο του Ιησού και όσον αφορά την κατάρα του νόμου; (β) Πότε και μέσω τίνος ο Ιεχωβά άρχισε να χορηγή μετάνοια στους εθνικούς;

¹³ Αντίθετα με τους περιτετμημένους Ιουδαίους που συμμετείχαν σε μια κοινοτική ευθύνη για τη θανάτωσι του Ιησού Χριστού έξω από την Ιερουσαλήμ, οι Εθνικοί και μη Ιουδαίοι δεν ήταν ανάγκη να μετανοήσουν για συμμετοχή των στη σταύρωσι του αθώου Υιού του Θεού. Αυτοί δεν ήσαν κάτω από την κατάρα της Μωσαϊκής διαθήκης του Νόμου. (Γαλ. 3:13) Εν τούτοις, ήσαν αμαρτωλοί επειδή προέρχονταν από τον αμαρτωλό Αδάμ και την Εύα, και είχαν πολλές ειδωλολατρικές αμαρτίες για τις οποίες έπρεπε να μετανοήσουν και για τις οποίες ήσαν καταδικασμένοι σε θάνατο από τον Θεό. Ήσαν, όπως τους είπε ο απόστολος Παύλος, «χωρίς Χριστού, απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες, και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού.» (Εφεσ. 2:12) Ήταν γενικά ένας απερίτμητος λαός. Αλλά στο έτος 36 μ.Χ. ο Ιεχωβά Θεός με έλεος άρχισε να παρέχη σ’ αυτούς «μετάνοιαν εις ζωήν,» δια του Ιησού Χριστού. (Πράξ. 11:18) Εκείνος από τον οποίον άρχισαν ήταν ο Κορνήλιος της Καισαρείας. Η πόλις αυτή ήταν η επαρχιακή έδρα του Ποντίου Πιλάτου, του Ρωμαίου κυβερνήτου της επαρχίας της Ιουδαίας.

14. Εγνώριζαν ήδη κάτι για τον Ιησού ο Κορνήλιος κι’ εκείνοι τους οποίους είχε συνάξει στον οίκο του, και τι είπε σ’ αυτούς ο Πέτρος σχετικά με την συγχώρησι αμαρτιών;

¹⁴ Ο Ιταλός εκατόνταρχος Κορνήλιος κι’ εκείνοι τους οποίους αυτός συνήθροισε στον οίκον του εγνώριζαν ήδη κάτι για τον Ιησού Χριστό. Ο απόστολος Πέτρος, που εστάλη να κηρύξη σ’ αυτούς, τους είπε: «Τον λόγον τούτον σεις εξεύρετε, όστις εκηρύχθη καθ’ όλην την Ιουδαίαν, αρχίσας από της Γαλιλαίας, μετά το βάπτισμα το οποίον εκήρυξεν ο Ιωάννης· πώς ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με πνεύμα άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του Διαβόλου· διότι ο Θεός ήτο μετ’ αυτού. Και ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε.» Ο Πέτρος, συνεχίζοντας, είπε στο τέλος: «Εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν ότι δια του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν».—Πράξ. 10:37-43.

15. Τι δείχνει αν εκείνοι οι εθνικοί που άκουαν έλαβαν συγχώρησι αμαρτιών, και με την εντολή του Πέτρου τι έγιναν;

¹⁵ Σιωπηλά, από μέσα τους, ο Κορνήλιος και οι Εθνικοί αυτοί που ήσαν συναθροισμένοι με αυτόν επίστευσαν στον Ιησού Χριστό κι’ έλαβαν αυτή την άφεσι των αμαρτιών δια του ονόματός του και συνεπώς είχαν αγαθή συνείδησι προς τον Θεό. Ποια απόδειξις υπήρχε γι’ αυτό το γεγονός; Η αφήγησις μας το λέγει ως εξής: «Ενώ έτι ελάλει ο Πέτρος τους λόγους τούτους, επήλθε το πνεύμα το άγιον επί πάντας τους ακούοντας τον λόγον. Και . . . πιστοί, όσοι ήλθον μετά του Πέτρου, . . . ήκουον αυτούς λαλούντας γλώσσας, και μεγαλύνοντας τον Θεόν. Τότε απεκριθή ο Πέτρος, Μήπως δύναται τις να εμποδίση το ύδωρ, ώστε να βαπτισθώσιν ούτοι, οίτινες έλαβον το πνεύμα το άγιον καθώς και ημείς; Και προσέταξεν αυτούς να βαπτισθώσιν εις το όνομα του Ιησού Χριστού.» (Πράξ. 10:44-48, ΜΝΚ) Αυτοί έγιναν πιστοί βαπτισμένοι μαθηταί του Χριστού.

16. Πώς ο Παύλος και ο Σίλας βρέθηκαν στη φυλακή στους Φιλίππους της Μακεδονίας, και τι συνέβηκε εκεί τα μεσάνυχτα;

¹⁶ Αυτή ήταν η αρχή, και κατόπιν, με τον καιρό, μετεστράφησαν κι’ άλλοι απερίτμητοι Εθνικοί και βαπτίσθηκαν στο όνομα του Ιησού. Μια περίπτωσις είναι στους Φιλίππους της Μακεδονίας, κατά το έτος 50 μ.Χ. περίπου. Αφού ο απόστολος Παύλος εθεράπευσε μια δαιμονιζομένη μάγισσα, αυτός και ο σύντροφος του Σίλας φυλακίσθηκαν κατόπιν συκοφαντιών. Τα μεσάνυχτα, καθώς προσηύχοντο μεγαλοφώνως και αινούσαν τον Θεό, έγινε ένας μεγάλος σεισμός και όλοι οι φυλακισμένοι θαυματουργικά βρέθηκαν χωρίς δεσμά. Ο Παύλος παρεκάλεσε τον τρομαγμένο δεσμοφύλακα να μην αυτοκτονήση, διότι κανένας από τους δεσμίους δεν εδραπέτευσε. Τι συνέβη τότε; Ας διαβάσωμε:

17. Πώς ο Παύλος και ο Σίλας είπαν στον δεσμοφύλακα και στην οικογένειά του να σωθούν, και πώς αυτοί ενήργησαν βάσει της πληροφορίας;

¹⁷ «Έντρομος γενόμενος έπεσεν έμπροσθεν του Παύλου και του Σίλα· και εκβαλών αυτούς έξω, είπε: ‘Κύριοι, τι πρέπει να κάμω δια να σωθώ;’ Οι δε είπον: ‘Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και θέλεις σωθή, συ και ο οίκος σου.’ Και ελάλησαν προς αυτόν τον λόγον του Ιεχωβά, και προς πάντας τους εν τη οικία αυτού. Και παραλαβών αυτούς εν εκείνη τη ώρα της νυκτός, έλουσε τας πληγάς αυτών και εβαπτίσθη ευθύς αυτός και πάντες οι αυτού· και αναβιβάσας αυτούς εις τον οίκον αυτού, παρέθηκε τράπεζαν, και ευφράνθη πανοικί, πιστεύσας εις τον Θεόν.»—Πράξ. 16:29-34.

18. (α) Ποιου ομίλου έγιναν μέλη ο δεσμοφύλαξ και η οικογένεια του; (β) Η προτροπή «Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν,» εσήμαινε ότι η κυρία ενέργεια για σωτηρία έπρεπε να κατευθυνθή στον Ιησού, και πώς η απάντησις επηρεάζεται απ’ όσα έλαβαν χώρα αργότερα σχετικά μ’ αυτό;

¹⁸ Ο απερίτμητος αυτός Φιλιππήσιος δεσμοφύλαξ και ο οίκος του έγιναν βαπτισμένα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας των Φιλίππων, και ασφαλώς έλαβαν το άγιο πνεύμα δι’ επιθέσεως των χειρών του αποστόλου Παύλου σ’ αυτούς. (Φιλιππ. 1:1) Τους ελέχθη: ‘Πιστεύσατε εις τον Κύριον Ιησούν και θέλετε σωθή.’ Πολλά πρέπει να νοηθούν από την απλή αυτή φράσι, ‘Πιστεύσατε εις τον Κύριον Ιησούν.’ Αυτό, καθώς και το γεγονός ότι ο απερίτμητος Εθνικός Κορνήλιος και οι μετ’ αυτού πιστοί στον οίκον του «εβαπτίσθησαν εις το όνομα του Ιησού Χριστού,» εγείρει το ερώτημα, Προς ποιον κατηυθύνετο η κυριώτερη ενέργεια για σωτηρία—προς τον Ιησού Χριστό ή προς τον Ιεχωβά Θεό; Η απάντησις επηρεάζεται από το γεγονός ότι ο Παύλος και ο Σίλας, αφού είπαν απλώς στον Φιλιππήσιο δεσμοφύλακα πώς να «σωθή,» «ελάλησαν τον λόγον του Ιεχωβά» εις αυτόν και σε όλον τον οίκον του, ο δε δεσμοφύλαξ ευφράνθη πολύ «πιστεύσας εις τον Θεόν.»

19. Σύμφωνα με τον Παύλο ποια ήταν η θρησκευτική ή πνευματική κατάστασις εκείνων των απεριτμήτων ειδωλολατρών, και σε ποιον έπρεπε ν’ αφιερωθούν για σωτηρία;

¹⁹ Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι αυτοί οι απερίτμητοι Εθνικοί δεν ήσαν μόνον «άνευ Χριστού,» αλλά και «απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ, και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας» και «άνευ Θεού εν τω κόσμω.» (Εφεσ. 2:12) Ανήκαν σ’ εκείνη την τάξι των εθνικών, στους οποίους ο Παύλος έγραψε, λέγων: «Εξεύρετε ότι ήσθε εθνικοί, συρόμενοι, όπως εσύρεσθε, προς τα είδωλα τα άφωνα.» Επίσης: «Επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, δια να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν.» (1 Κορ. 12:2· 1 Θεσσ. 1:9) Αυτοί ήσαν αφιερωμένοι σ’ εκείνα τα είδωλα, δηλαδή στους ψευδείς θεούς, τους οποίους εκείνα τα είδωλα εκπροσωπούσαν. Μπορεί να έφεραν και στίγματα στα σώματά των για να δείχνουν φανερά σε ποιον Θεό ήσαν ειδικά αφοσιωμένοι. (Παράβαλε Ιεζεκιήλ 9:4-6· Ωσηέ 9:10) Κατά βάσιν, λοιπόν, αυτοί οι απερίτμητοι Εθνικοί που ήσαν σε άγνοια είχαν ανάγκη ν’ ακούσουν για τον «ζώντα και αληθινόν Θεόν,» ο οποίος είναι ο Ιεχωβά. Κατόπιν, για να λάβουν σωτήρια, έπρεπε ν’ αφιερωθούν σ’ αυτόν, να πράξουν το θέλημά Του. Αυτός ο Θεός θα τους πληροφορούσε μέσω τίνος θα εγίνετο η αφιέρωσις σ’ αυτόν. Υπακούοντας σ’ αυτόν θα μπορούσαν να βαπτισθούν.

20, 21. Στο δέκατο κεφάλαιο προς Ρωμαίους ποια λόγια του Μωυσέως στους Ισραηλίτας παραθέτει ο Παύλος σχετικά με το πώς γίνεται γνωστή η εντολή του Θεού;

²⁰ Αυτός ο τρόπος ενεργείας εκτίθεται καθαρά από τον απόστολο Παύλο στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο δέκατο. Εκεί, στα εδάφια πέντε έως και δέκα, ο Παύλος κάνει την εφαρμογή των λόγων που ενέπνευσε ο Ιεχωβά Θεός τον Μωυσή να πη στο Δευτερονόμιο 30:11-14. Ιδού τι λέγουν αυτά τα εδάφια:

²¹ «Επειδή η εντολή αύτη, την οποίαν εγώ προστάζω εις σε σήμερον, δεν είναι πολλά βαρεία δια σε, ουδέ μακράν. Δεν είναι εν τω ουρανώ, ώστε να είπης, Τις θέλει αναβή δι’ ημάς εις τον ουρανόν, και φέρει αυτήν προς ημάς, δια να ακούσωμεν αυτήν, και να εκτελέσωμεν αυτήν; Ουδέ πέραν της θαλάσσης είναι, ώστε να είπης Τις θέλει διαπεράσει την θάλασσαν δι’ ημάς, και φέρει αυτήν προς ημάς, δια να ακούσωμε αυτήν, και να εκτελέσωμεν αυτήν; Αλλά πολύ πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου, δια να εκτελής αυτόν.»

22. (α) Πώς η εντολή του Θεού ήταν πολύ πλησίον στους Ισραηλίτας εκεί στις πεδιάδες Μωάβ, ακόμη και στο στόμα τους και στις καρδιές τους; (β) Ώστε τι απέμενε μόνον να κάμουν εκείνοι οι Ισραηλίται; (γ) Το ότι το έκαμαν αυτό αποδείχθηκε με το ότι συνήψαν τι με τον Θεό την εποχή εκείνη;

²² Ας λάβωμεν υπό σημείωσιν ότι ο Θεόπνευστος Μωυσής χαρακτηρίζει αυτό ως «εντολήν,» δηλαδή κάτι που πρέπει να κάμουν προς τον Θεόν. Από το Όρος Σινά και έπειτα αυτή η «εντολή» απεκαλύφθη σ’ αυτούς μ’ ένα περιληπτικό τρόπο. Ως αποτέλεσμα του γραπτού αυτού Νομικού κώδικος, που επανελαμβάνετο σ’ αυτούς επί σαράντα χρόνια, αυτοί τον είχαν μάθει και μπορούσαν να τον λέγουν και προφορικώς, σαν να βρισκόταν στην άκρη της γλώσσης των. Επίσης εντυπώθηκε στις καρδιές των για να βοηθηθούν να κατανοήσουν το νόημά του και να τον εκτιμήσουν. Επομένως, ό,τι απέμενε πια ήταν ν’ αποφασίσουν να πράξουν το εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού. Αυτό προφανώς ο Ιεχωβά εβοήθησε τους Ισραηλίτας εκείνους να κάμουν με το να συνάψουν πρόσθετη διαθήκη μαζί του μέσω του Μωυσέως. Σχετικά μ’ αυτό, το Δευτερονόμιο 29:1 λέγει: «Ούτοι είναι οι λόγοι της διαθήκης, την οποίαν προσέταξεν ο Ιεχωβά εις τον Μωυσήν να κάμει προς τους υιούς Ισραήλ εν τη γη Μωάβ· εκτός της διαθήκης, την οποίαν έκαμε προς αυτούς εν Χωρήβ.»

23. (α) Ποιος μάς εξηγεί την αντιτυπική σημασία αυτού, και πού; (β) Ποσό κοντά στους Ιουδαίους είχε φέρει ο Θεός την προμήθειά του για δικαιοσύνη, αλλά γιατί αυτοί, απέτυχαν να ωφεληθούν απ’ αυτήν;

²³ Όλ’ αυτά είχαν μια τυπική σημασία, προσκιάζοντας κάτι σχετικό με τον Μεγαλύτερο Μωυσή, τον ‘καλύτερο μεσίτη,’ Ιησού Χριστό. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος μάς εξηγεί την αντιτυπική σημασία, στην προς Ρωμαίους επιστολή του, κεφάλαιο δέκατο, για να καταδείξη το πώς μπορούμε να λάβωμε δικαίωσι από τον Θεό και να έχωμε αγαθή συνείδησι προς αυτόν. Αυτό απαιτεί πίστι στον Θεό, διότι η δικαιοσύνη δεν μπορεί ν’ αποκτηθή με τις προσπάθειες του ιδίου του ατόμου να τηρήση τον Μωσαϊκό Νόμο. Οι Ιουδαίοι, εμπιστευόμενοι στα δικά τους έργα για ν’ αποδειχθούν δίκαιοι ενώπιον του Θεού, δεν αισθάνονταν την ανάγκη να πιστεύσουν στην προμήθεια που έκαμε διαθέσιμη γι’ αυτούς ο Θεός, θέτοντας αυτήν κοντά τους, ανάμεσά τους, για να τη λάβουν. Για να λάβουν σωτηρία οι Χριστιανοί πρέπει να ενεργήσουν πολύ διαφορετικά από τους απίστους εκείνους Ιουδαίους.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ

24. (α) Τι είπε ο Μωυσής σχετικά με τον νόμο και την απόκτησι ζωής, αλλά τι λέγει η δικαιοσύνη που απαιτεί πίστι σχετικά με το ότι η εντολή του Θεού είναι διαθέσιμη; (β) Τι ρόλο παίζουν η καρδιά και το στόμα σχετικά με την δικαιοσύνη και τη σωτηρία;

²⁴ Σύμφωνα με αυτή την απαίτησι, που είναι σε αρμονία με την εντολή του Θεού, ο απόστολος Παύλος προχωρεί και λέγει: «Διότι ο Μωυσής γράφει την δικαιοσύνην την εκ του νόμου, λέγων, ‘Ότι ο άνθρωπος ο κάμνων ταύτα, θέλει ζήσει δι’ αυτών.’ Η εκ πίστεως όμως δικαιοσύνη λέγει ούτω, ‘Μη είπης εν τη καρδία σου, Τις θέλει αναβή εις τον ουρανόν;’ τουτέστι δια να καταβιβάση τον Χριστόν· ή, ‘Τις θέλει καταβή εις την άβυσσον; τουτέστι δια να αναβιβάση τον Χριστόν εκ νεκρών.’ Αλλά τι λέγει; ‘Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου·’ τουτέστιν ο λόγος της πίστεως, τον οποίον κηρύττομεν· ότι εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:5-10.

25. (α) Πόσο κοντά έφερε ο Παύλος τον «λόγο» στους εθνικούς, και πώς ο Κύριος Ιησούς έκαμε ιδιαιτέρως δυνατόν να έχωμε αυτή την πληροφορία; (β) Τώρα που ο «λόγος» ήταν τόσο πλησίον, ποιο ήταν το ερώτημα σχετικά μ’ εκείνους που ζητούσαν σωτήρια;

²⁵ Ειδικά μέσω του αποστόλου Παύλου, ο οποίος ήταν πράγματι «απόστολος των εθνών,» και των συνεργατών του Ιεραποστόλων, ο «λόγος» του Θεού και του Χριστού του εφέρθη κοντά στους ανθρώπους των Εθνών, για να μπορούν να τον επαναλαμβάνουν με το στόμα τους και να τον διατηρούν με εκτίμησι στην καρδιά τους. Επίσης, ο Ιησούς Χριστός έκαμε δυνατή αυτή την πληροφορία σ’ αυτούς με το να κατεβή από τον ουρανό για να δώση μαρτυρία σχετικά με τον Θεό και τον σκοπό Του· επίσης αναστήθηκε εκ νεκρών από τον Παντοδύναμο Θεό για ν’ αποτελέση μια ζωντανή μαρτυρία της επεξεργασίας και πραγματοποιήσεως του σκοπού του Θεού. Επίσης αποδείχθηκε έτσι αλάνθαστα ότι ήταν ο «Κύριος,» ο Αρχηγός της Θείας Κυριαρχίας. Όθεν, ο «λόγος» της σωτηρίας ήταν εκεί, όπου αυτοί οι Εθνικοί μπορούσαν να τον λάβουν, τόσο κοντά τους όσο ήσαν τα στόματα και οι καρδιές τους. Το ερώτημα όμως ήταν, Τι επρόκειτο να τον κάνουν; Αν ήθελαν αιώνια σωτηρία, ένα μόνο πράγμα μπορούσαν να κάμουν. Επίσης, τι έπρεπε να κάμουν με αυτόν για σωτηρία τους είχε δοθή εντολή από τον ίδιο τον Θεό. Θυμηθήτε ότι ο Μωυσής είχε εμπνευσθή να χαρακτηρίση αυτόν τον«λόγον» μετά εξής λόγια: «η εντολή αύτη, την οποίαν εγώ προστάζω εις σε σήμερον.» (Δευτ. 30:11-14) Για να σωθούμε, πρέπει να υπακούσωμε.

26, 27. (α) Ποιον «λόγον» προστάζει ο Θεός να δεχθούμε με πίστι; (β) Ποιο είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους ότι ήταν το «έργον του Θεού» για το οποίο είχαν ρωτήσει, και πώς είπε ο Παύλος στους Έλληνας στον Άρειο Πάγο των Αθηνών ότι αυτό είναι το «έργο» που προστάζει ο Θεός;

²⁶ Ο Ιεχωβά Θεός, που θέτει όλους τους όρους για σωτηρία, παραγγέλλει να δεχθούμε με πίστι τον λόγο, δηλαδή, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος και ότι ο Θεός τον ανέστησε εκ νεκρών. Αυτό είναι ακριβώς εκείνο που είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους απαντώντας στο ερώτημά των: «Τι να κάμωμεν δια να εργαζώμεθα τα έργα του Θεού;» Ο Ιησούς είπε: «Τούτο είναι το έργον του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον τον οποίον εκείνος απέστειλε.» (Ιωάν. 6:28, 29) Αυτό εφαρμόζεται και στους μη Ιουδαίους, δηλαδή και στους απεριτμήτους Εθνικούς. Δεν απομένει, λοιπόν, άλλος τρόπος για τους πληροφορημένους Εθνικούς παρά ν’ αφιερωθούν στον Θεό για να πράξουν το θέλημα του Θεού, να εργασθούν το έργον του Θεού. Πρέπει ν’ απομακρυνθούν από τους ψευδείς ειδωλολατρικούς θεούς, στους οποίους ήσαν αφιερωμένοι έως τότε. Αυτό εναρμονίζεται και με ό,τι είπε ο απόστολος Παύλος στους εθνικούς Έλληνας που συναθροίσθηκαν στον Άρειο Πάγο των Αθηνών:

²⁷ «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι· διότι προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δι’ ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:30, 31.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝ

28. (α) Τι εντελλόμεθα να κάνωμε με την καρδιά; (β) Ποιος είναι ο «λόγος» που πρέπει να δεχθούμε με πίστι; (γ) Πώς καλλιεργούμε αυτή την πίστι στην καρδιά μας, για να κάμωμε τι;

²⁸ Σύμφωνα με την αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά να πράξωμε το θέλημά Του τηρώντας τις εντολές Του, πρέπει με υπακοή να κάμωμε όπως παρήγγειλε: ‘Να πιστεύσωμε με την καρδιά.’ Γνωρίζομε ότι η καρδιά είναι εκείνη από την οποία πηγάζει η αφοσίωσι η αγάπη, και ότι έχει τη δύναμι να υποκινήση τον κάτοχο της. Με αυτήν αισθανόμεθα εκτίμησι. Με την καρδιά, λοιπόν, πρέπει να «πιστεύωμεν» σε τι; Σ’ αυτόν τον «λόγον,» που έφερε κοντά μας ο Ιεχωβά Θεός δια του Ιησού Χριστού. Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι αυτός ο «λόγος» είναι, για να τον παραθέσωμε «ο ‘λόγος’ τον οποίον κηρύττομεν.» Η αποδοχή αυτού του «λόγου» που εκήρυττε ο απόστολος Παύλος απαιτεί να τον πιστέψωμε και πρέπει να τον πιστέψωμε με την καρδιά μας. Πρέπει να προσηλώσωμε την καρδιά μας σ’ αυτόν τον «λόγον» που κηρύττεται. Πρέπει ν’ αναπτύξωμε στην καρδιά μας αγάπη γι’ αυτόν τον «λόγον.» Με την καρδιά μας πρέπει να οικοδομήσωμε μια ειλικρινή εκτίμησι αυτού του «λόγου.» Αυτή η κατάστασις της καρδιάς θα υποκινήση έναν άνθρωπο να πιστεύση σ’ αυτόν τον λόγο και να τον δεχθή και να ενεργή σύμφωνα μ’ αυτόν.

29. Σε τι πρέπει να πιστέψωμε με την καρδιά μας, και σε ποιον πρέπει κυρίως να στραφούμε για σωτηρία;

²⁹ Σε τι απαιτείται ‘να πιστεύομε με την καρδιά [μας]’; Σ’ αυτό: «ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών.» Εδώ λοιπόν βλέπομε ότι δεν πρόκειται απλώς να ‘πιστεύωμεν εις τον Κύριον Ιησούν’ για να σωθούμε. (Πράξ. 16:31) Πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να πιστεύωμε στον Θεό. Παραμένει ωστόσο αληθές, όπως μας υπενθυμίζει ο Παύλος, ότι «πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.» (Ρωμ. 10:13) Ο Ιεχωβά είναι εκείνος, τον οποίον πρέπει ν’ αγαπήσωμε με όλη μας την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμι. Αυτός είναι ο Παντοδύναμος που ανέστησε τον Ιησού Χριστό εκ νεκρών σε ζωή αθάνατη. Ο Ιεχωβά λοιπόν είναι εκείνος στον οποίον πρέπει κυρίως να στραφούμε. Σ’ αυτόν πρέπει ν’ αφιερωθούμε να πράξωμε το θέλημά Του, να τηρήσωμε τις εντολές Του.—Ρωμ. 10:8, 9.

30. (α) Τι πρέπει να πιστέψωμε με την καρδιά μας ότι έκαμε ο Θεός σχετικά με τον Ιησού; (β) Έτσι με ποια έννοια έδωσε ο Θεός περιεχόμενο στον «λόγο» ο οποίος είναι διαθέσιμος για μας;

³⁰ Οι αφιερωμένες καρδιές μας, λοιπόν, γεμάτες από αγάπη κι’ εκτίμησι, πρέπει να μας υποκινούν να πιστεύωμε ότι ο Ιεχωβά Θεός έκαμε το καταπληκτικό θαύμα ν’ αναστήση, τον εσταυρωμένον Ιησού Χριστό εκ νεκρών. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός έκαμε δυνατόν για τον Ιησού Χριστό ν’ αναληφθή στη Θεία παρουσία στον ουρανό, κι’ εκεί να παρουσιάση την αξία της εξιλεωτικής θυσίας προς όφελος όλης της ανθρωπότητος, εξαγοράζοντας έτσι τους πάντας. Ο Ιησούς Χριστός, πεθαίνοντας θυσιαστικά, κατήλθε στην «άβυσσο,» αλλά το πνεύμα ή ενεργός δύναμις του Ιεχωβά, κατήλθε στην «άβυσσο» για να «αναβιβάση τον Χριστόν εκ νεκρών.» Έτσι, μέσω ενός ζώντος Χριστού, ο Παντοδύναμος Ιεχωβά Θεός μπορούσε να θέση τον «λόγον» στη διάθεσί μας, μπορούσε να δώση περιεχόμενο ή ουσία σ’ αυτόν τον «λόγον,» μπορούσε να κάμη αυτόν τον «λόγον» να περιέχη ένα ζωοπάροχο άγγελμα για μας. Με όλ’ αυτά υπ’ όψι, λοιπόν, ο Ιεχωβά είναι ο κυριώτερος προς τον οποίον πρέπει να στραφούμε, αφιερώνοντας τον εαυτό μας σ’ αυτόν. Αλλ’ αυτό πρέπει να το πράξωμε μέσω του Αρχηγού Του, του Ιησού Χριστού.—Ρωμ. 10:6, 7· Εβρ. 2:9, 10· 5:8, 9.

31. Επομένως τίνος όνομα πρέπει να επικαλεσθούμε για σωτηρία, αλλά γιατί πρέπει και το στόμα μας να κάμη ομολογία σχετικά με τον Ιησού Χριστό;

³¹ Αναπόφευκτα, επομένως, πρέπει να «επικαλεσθούμε το όνομα του Ιεχωβά» για να σωθούμε. (Ρωμ. 10:13· Πράξ. 2:21· Ιωήλ 2:32) Αυτό απαιτεί να γίνη κάτι με το στόμα, όπως υποκινείται από την καρδιά. Με το στόμα είμεθα υποχρεωμένοι να επικαλούμεθα το όνομα του Ιεχωβά. Αλλά τώρα, αφού ο Θεός ήγειρε τον Χριστόν εκ νεκρών, δεν μπορούμε να κάμωμε την επίκλησι αυτή χωρίς τον Ιησού Χριστό. Με το στόμα μας επίσης πρέπει να κάμωμε ομολογίαν σχετικά με τον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι’ ο απόστολος Παύλος, όταν μιλή για τον «λόγον» της πίστεως, τον οποίον εκήρυττε, προχωρεί και λέγει: «Εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία, σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι [1] με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και [2] με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:9, 10.

32. (α) Αυτή η ομολογία του στόματός μας πώς αναφέρεται σε άλλες μεταφράσεις της Γραφής; (β) Πότε γίνεται, αυτή η προφορική ομολογία για σωτηρία;

³² Πότε συμβαίνει ώστε «με το στόμα [να] γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν»; Αυτό γίνεται και πρέπει να γίνεται προτού ο αφιερωμένος πιστός βαπτισθή «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.» (Ματθ. 28:19, 20· Πράξ. 16:31-33· 17:33· 19:1-7) Αυτή η ομολογία είναι μια αναγνώρισις, όπως δείχνει η Διάστιχος Μετάφρασις της Βασιλείας, καθώς και άλλες Βιβλικές μεταφράσεις. (RS· Mo· Je· AS ) Η μετάφρασις του Μπάινγκτον, καθώς και η Αμερικανική Μετάφρασις αποδίδουν τη λέξι ‘ομολογία, ως ‘αναγνώρισι.’ Αυτή την ομολογία ή αναγνώρισι κάνομε τώρα ως αφιερωμένοι πιστοί προφορικώς ενώπιον του Χριστιανού διακόνου, ο οποίος προΐσταται στο εν ύδατι βάπτισμα. Φυσικά, εξακολουθούμε να κάνωμε αυτή την ομολογία και κατόπιν στις συναθροίσεις της εκκλησίας μας. (Εβρ. 10:23) Επίσης, κάνομε αυτή την ομολογία και ενώπιον Κρατικών ή Δικαστικών αρχών, που μπορεί να ζητούν να τους εξηγήσωμε τη Χριστιανική μας ελπίδα. (1 Πέτρ. 3:15) Επίσης, κάνομε αυτή την ομολογία και στο δημόσιο κήρυγμά μας από σπίτι σε σπίτι, και στις επανεπισκέψεις μας στα σπίτια των ανθρώπων, που καταλαβαίνομε ότι ενδιαφέρονται. Κατ’ ανάγκη, όμως, αυτή η ομολογία αρχίζει προ του βαπτίσματος. Απλή προφορική μαρτυρία από ένα μη αφιερωμένο άτομο πριν από το βάπτισμα δεν σώζει.

33. Τι σημαίνει, ομολογία, και τι πρέπει να ομολογήσωμε μπροστά σε άλλους για σωτηρία;

³³ Φυσικά, ομολογία σημαίνει δήλωσι, φανέρωσι, αποδοχή ή αναγνώρισι ενός πράγματος στους άλλους. Τι, λοιπόν, είναι αυτό που πρέπει να δηλώσωμε, δηλαδή ν’ αναγνωρίσωμε με τον λόγο του στόματος στους άλλους; Είναι ο «λόγος,» φυσικά. Ο Παύλος λέγει: «Εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, . . . θέλεις σωθή.» (Ρωμ. 10:9) Επομένως, δεν μπορούμε ν’ αφήσωμε τον Ιησού Χριστό έξω από τους σκοπούς και τις διατάξεις του Θεού, διότι ο Ιησούς είναι «ο Αρχηγός της σωτηρίας» μας. (Εβρ. 2:10) Πρέπει προφορικά να δηλώσωμε, να ομολογήσωμε, να παραδεχθούμε, ν’ αναγνωρίσωμε, ότι ο Ιησούς είναι, όχι μόνο «Κύριος» του Βασιλέως Δαβίδ, αλλά και προσωπικός μας «Κύριος.» (Ψαλμ. 110:1· Πράξ. 2:34-46) Πρέπει να κάνωμε αυτή τη δήλωσι ενώπιον των άλλων σύμφωνα με τον «λόγον» που έγινε με την έμπνευσι του πνεύματος του Θεού.

34. Σύμφωνα με τα εδάφια 1 Κορινθίους 12:2, 3, κάτω από την καθοδήγησι τίνος κάνομε την ορθή ομολογία ότι ο Ιησούς είναι Κύριος, και για πόσο καιρό παραμένομε προσκολλημένοι σ’ αυτή την ομολογία για σωτηρία;

³⁴ Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος είπε: «Εξεύρετε ότι ήσθε εθνικοί, συρόμενοι όπως εσύρεσθε προς τα είδωλα τα άφωνα. Δια τούτο σας γνωστοποιώ, ότι ουδείς λαλών δια πνεύματος Θεού, λέγει ανάθεμα τον Ιησούν· και ουδείς δύναται να είπη Κύριον Ιησούν, ειμή δια πνεύματος αγίου.» (1 Κορ. 12:2, 3) Το πνεύμα του Θεού μέσα μας μάς οδηγεί να κάμωμε την ορθή ομολογία, αναγνώρισι ή δήλωσι στους άλλους, δηλαδή, ότι ο Ιησούς είναι «Κύριος» διωρισμένος από τον Θεό. Ο Θεός ήγειρε τον Ιησούν εκ νεκρών για να είναι ένας ζωντανός Κύριος. Ο Θεός έθεσε τον αναστημένον Ιησού στα δεξιά Του και τον έκαμε «Κύριον» υπεράνω όλης της άλλης κτίσεως. Αν επιθυμούμε αιώνια σωτηρία, οφείλομε να είμεθα στερεά προσηλωμένοι στη δημοσία δήλωσι, ομολογία, αναγνώρισι, την οποία εκάμαμε πριν από το εν ύδατι βάπτισμά μας, δηλαδή, ότι ο Ιησούς Χριστός, είναι ο Κύριος, τον οποίον διώρισε ο Ιεχωβά Θεός επί κεφαλής μας, και τον οποίον αποδεχόμεθα με αγάπη.

ΑΠΑΡΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

35. Τι είπε ο Ιησούς στους αποστόλους του ότι πρέπει να κάμη εκείνος που επιθυμεί να τον ακολουθήση;

³⁵ Το να ομολογούμε με το στόμα μας ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριός μας θέτει κάποια υποχρέωσι επάνω μας. Ο Ιησούς αναφέρθηκε σ’ αυτήν όταν επετίμησε τον Πέτρο που προσπαθούσε να τον αποτρέψη από τη συνέχισι της οδού του μέχρι θανάτου στο ξύλο του μαρτυρίου, εκεί στην Ιερουσαλήμ. Αναγινώσκομε: «Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού, ‘Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή.’» (Ματθ. 16:24) Η μετάφρασις Μπάινγκτον λέγει: «Αν κανείς θέλη να με ακολουθήση, ας αποκηρύξη τον εαυτό του και ας σηκώση τον σταυρό του και ας με ακολουθή.» Το Αμερικανικό Κολλεγιακό Λεξικό, εξηγώντας τη σημασία της λέξεως «απαρνούμαι,» λέγει μεταξύ άλλων: «Αρνούμαι ν’ αναγνωρίσω ή ν’ αποδεχθώ· αποκηρύττω, απορρίπτω, αποκρούω.»

36. (α) Πότε αρνήθηκε ο Πέτρος τον Ιησού τρεις φορές, και επομένως στο πλευρό τίνος έθεσε τον εαυτό του; (β) Με το ν’ αποκηρύξη τον Ιησού, τίνος την κυριότητα ανεγνώριζε ο Πέτρος;

³⁶ Τη νύχτα που προδόθηκε ο Ιησούς από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο απόστολος Πέτρος αρνήθηκε τον Ιησού τρεις φορές. Όταν εκείνοι που υποψιάσθηκαν τον Πέτρον τον κατηγόρησαν τρεις φορές ως σύντροφον του Ιησού, τότε, όπως μας λέγει, το εδάφιο Ματθαίος 26:74, ο Πέτρος «ήρχισε να καταναθεματίζη και να ομνύη, Ότι δεν γνωρίζω τον άνθρωπον.» Ο Πέτρος αρνούμενος έτσι τον Ιησούν, ξεχώρισε τον εαυτό του από τους συντρόφους ή ακολούθους του Ιησού. Ο Πέτρος, κάνοντας τούτο, δεν απομακρύνθηκε αφ’ εαυτού του μόνον απ’ όλους τους άλλους. Αντιθέτως, έθεσε τον εαυτό του παρά το πλευρόν εκείνων οι οποίοι δεν ακολουθούσαν τον Ιησού, και οι οποίοι φρονούσαν ότι ο Ιησούς ώφειλε να προσαχθή σε δίκη για τη ζωή του. Ή, για να χρησιμοποιήσουμε την άλλη λέξι, «αποκηρύττω,» ο Πέτρος, αποκηρύττοντας τον Ιησού ως αρχηγό του και Διδάσκαλο, ισχυρίζετο ότι κάποιος άλλος είναι ο αρχηγός και Διδάσκαλός του. Ο Πέτρος, αποκηρύττοντας τον Ιησού δεν έθετε τον εαυτό του σε καμμιά ουδέτερη θέσι, μια θέσι που δεν ευνοούσε καμμιά πλευρά της υποθέσεως, μια θέσι που είναι ανεξάρτητη, χωρίς να έχη σχέσι με κανένα άλλον. Ο Πέτρος, αποκηρύττοντας τον Ιησού, έπρεπε ν’ αναγνωρίζη την κυριότητα κάποιου άλλου.

37. Ώστε το ν’ αρνηθή κανείς τον εαυτό του για ν’ ακολουθήση τον Ιησού τι σημαίνει, και σύμφωνα με το θέλημα τίνος γίνεται αυτό;

³⁷ Το ίδιο αληθεύει και με ό,τι είπε ο Ιησούς στους μαθητάς του, στο κατά Ματθαίον 16:24. Όταν ένας απαρνήται τον εαυτό του και σηκώνη τον σταυρό του και ακολουθή τον Ιησού, δεν λέγει απλώς «Όχι» στον εαυτό του, ως προς τη μια ή την άλλη προσωπική επιθυμία του. Πραγματικά, λέγει Όχι! στον εαυτό του στο να συνεχίση την υπόλοιπη πορεία της ζωής του ως ένας ιδιοτελής, μη ακόλουθος του Ιησού Χριστού. Απαρνούμενος τον εαυτό του, στρέφει τα νώτα στην ιδιοτελή, υλιστική πορεία της ζωής, και γίνεται ένας ακόλουθος του Ιησού, βαστάζοντας ένα σταυρό θανάτου, όπως έκαμε κι’ ο Ιησούς. Αρνείται να είναι ο ίδιος προσωπικός αρχηγός του εαυτού του λαμβάνοντας αποφάσεις και αναγνωρίζει και αποδέχεται τον Ιησού Χριστό ως αρχηγό του και Διδάσκαλό του. Αυτό το βήμα γίνεται, βέβαια, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

38. Τι σημαίνει ν’ αποκηρύξωμε τον εαυτό μας για ν’ ακολουθήσωμε τον Ιησού, και, όπως αυτός, τίνος δούλοι γινόμεθα;

³⁸ Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει ως έξής το κατά Ματθαίον 16:24: «Εάν τις θέλη να ελθή οπίσω μου, ας αποκηρύξη τον εαυτό του και ας σηκώση τον σταυρόν του, και ας με ακολουθή.» Τι, λοιπόν, σημαίνει, σ’ αυτή την περίπτωσι, το ν’ αποκηρύξη κανείς τον εαυτό του; Ασφαλώς, σημαίνει ότι δεν ισχυρίζεται πια ότι ανήκει στον εαυτό του. Σ’ αυτή την περίπτωσι, παραχωρούμε ή παραδίδωμε την κυριότητα του εαυτού μας σε κάποιον άλλον, και αναγνωρίζομε και αποδεχόμενα ότι είμεθα ιδιοκτησία εκείνου. Δεν είμεθα κανενός. Ποιος, λοιπόν, γίνεται ιδιοκτήτης μας αφού εμείς αποκηρύττομε τον εαυτό μας για να γίνωμε φορείς ενός σταυρού, ακολουθώντας συνεχώς τον Ιησού Χριστό; Είναι αναμφισβήτητο ότι ο Ιησούς αποκήρυξε τον εαυτό του· πράγμα που εσήμαινε ότι ανεγνώριζε την κυριότητα του Ιεχωβά επάνω του και τον εαυτό του ως δούλον του Ιεχωβά. Κατά συνέπειαν, λοιπόν, όταν εμείς γινώμεθα ακόλουθοι του Ιησού, αποκηρύττομε τον εαυτό μας και παραχωρούμε ή παραδίδομε την κυριότητα του εαυτού μας στον Ιεχωβά, του οποίου γινόμεθα Χριστοειδείς δούλοι. Δεν είμεθα πια κύριοι του εαυτού μας.

39. (α) Ποια ενέργεια λοιπόν απαιτεί αυτό απ’ εκείνους οι οποίοι κάνουν αυτή την εκλογή; (β) Πώς συμβολίζεται αυτό, αλλά ύστερ’ από ποια ομολογία;

³⁹ Τι, λοιπόν, απαιτείται από μας που κάναμε αυτή την εκλογή; Απαιτείται ν’ αφιερωθούμε ανεπιφύλακτα στον Ιεχωβά Θεό να πράξωμε το θέλημα Του, κατά μίμησιν του Υιού του, Ιησού Χριστού. Το θέλημα του είναι, να είμεθα πιστοί μαθηταί του Ιησού Χριστού. Το θέλημά Του για μας είναι να δηλώσωμε, να ομολογήσωμε, ν’ αναγνωρίσωμε τον Ιησού Χριστό ως τον «Κύριόν» μας που είναι διωρισμένος από τον Θεό. Ο Ιησούς γίνεται έτσι ο Διδάσκαλός μας με εξουσία να μας προστάζη και να μας αναθέτη τα καθήκοντά μας. Αυτή την αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά Θεό την κάνομε, βέβαια, αφού μετανοήσωμε και μεταστραφούμε σ’ αυτόν. Αυτή την αλλαγμένη πορεία της ζωής μας τη φέρνομε στον αντικειμενικό της σκοπό με το ν’ αφιερωθούμε στον Ιεχωβά Θεό, μέσω του Αρχηγού του Ιησού Χριστού. Αυτή την αφιέρωσι τη συμβολίζομε τώρα με το εν ύδατι βάπτισμα. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, το οποίο αφιερωθήκαμε σ’ αυτόν να το πράξωμε. Πριν από το εν ύδατι βάπτισμά μας πρέπει να κάνωμε μια δημοσία δήλωσι ή ομολογία με το στόμα μας για σωτηρία, και το πράττομε αυτό με το να εκφράσουμε απροκάλυπτα το τι πιστεύομε στην καρδιά μας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπαίνομε στον δρόμο της αιώνιας σωτηρίας που δίνει ο Θεός μέσω του Χριστού.

[Εικόνα στη σελίδα 119]

Η «ομολογία προς σωτηρίαν» από αφιερωμένους πιστούς γίνεται πριν από το βάπτισμα όταν απαντούν προφορικώς σε ερωτήσεις του διακόνου ο οποίος προΐσταται του βαπτίσματος

Η Σχέσις του εν Ύδατι Βαπτίσματος με τη Σωτηρία

 1. (α) Πώς τα εδάφια 1 Πέτρου 3:20, 21 συνδέουν την διάσωσι οκτώ ανθρωπίνων ψυχών από τον Κατακλυσμό με το Χριστιανικό βάπτισμα; (β) Πώς διακρίνεται το βάπτισμα από το νερό;

Η ΣΧΕΣΙΣ του εν ύδατι βαπτίσματος με τη σωτηρία σχολιάζεται από τον απόστολο Πέτρο στην πρώτη επιστολή του, κεφάλαιο τρίτο. Ο Πέτρος, αφού ομιλεί για την ανάστασι του Ιησού εν πνεύματι και για το κήρυγμά του στα εν φυλακή πνεύματα, προχωρεί και λέγει: «Η μακροθυμία του Θεού επρόσμενε ποτέ αυτούς εν ταις ημέραις του Νώε, ενώ κατεσκευάζετο η κιβωτός, εις ην ολίγαι, (τουτέστιν οκτώ) ψυχαί διεσώθησαν δι’ ύδατος· του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν,) δια της αναστάσεως Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρ. 3:20, 21) Δεν είναι το νερό εκείνο που σώζει. Βάπτισμα δεν είναι το νερό του βαπτίσματος. Βάπτισμα είναι το πέρασμα μεσ’ από το νερό, με κατάδυσι μέσα σ’ αυτό. Το βάπτισμα είναι μια πράξις, δεν είναι το νερό.

 2. (α) Πώς το εδάφιο Εβραίους 11:7 δείχνει εκείνο που κατέληξε στη σωτηρία του Νώε από τον κατακλυσμό; (β) Εκτός από το ότι ο Νώε περιεπάτησε με τον Θεό πριν από τον κατακλυσμό, ποιο αποφασιστικό βήμα έπρεπε να κάμη για να σωθή;

² Ο Νώε δεν σώθηκε με το νερό του Κατακλυσμού. Το πώς σώθηκε, μας το λέγει η προς Εβραίους επιστολή κεφ. 11:7: «Δια πίστεως ο Νώε ειδοποιηθείς θεόθεν περί των μη βλεπομένων έτι, εφοβήθη και κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού· δι’ ης κατέκρινε τον κόσμον και έγινε κληρονόμος της δια πίστεως δικαιοσύνης.» Και πριν από τον Κατακλυσμό ακόμη, «Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος, τέλειος μεταξύ των συγχρόνων αυτού· μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.» (Γεν. 6:9) Αλλ’ ήλθε ο καιρός για να λάβη ο Νώε μια μεγάλη απόφασι. Ήταν όταν τον προειδοποίησε ο Θεός για πράγματα που θα εγίνοντο στη γενεά του και τον διέταξε να κατασκευάση την πελωρία κιβωτό. Για να γίνη αυτό χρειαζόταν πίστις και υπακοή από μέρους του Νώε. Το ερώτημα τώρα ήταν, Θα έκανε ο Νώε το θέλημα του Θεού; Αποφάσισε να κάμη αυτό το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή του. Παραδόθηκε λοιπόν, αφιερώθηκε στο να πράξη το θέλημα του Θεού. Αυτό ωδήγησε στη σωτηρία αυτού του ιδίου και της οικογενείας του. Αυτοί σώθηκαν μέσα σ’ εκείνη την κιβωτό.—Παράβαλε Εβραίους 10:7-9.

 3. (α) Ώστε τίνος σύμβολο ήταν εκείνη η κιβωτός που έσωσε τη ζωή του Νώε και της οικογενείας του; (β) Ποιο ενδόμυχο αίσθημα απέκτησαν εκείνες οι οκτώ ψυχές από την υπακοή τους που ωφείλετο στην πίστι τους;

³ Η κιβωτός λοιπόν εκείνη έγινε ένα σύμβολο της αφιερώσεως του Νώε να πράξη το θέλημα του Θεού, και να πράξη αυτό το θείον θέλημα με πίστι και υπακοή. Αυτή η κιβωτός, που ήταν μια συγκεκριμένη, χειροπιαστή, πρακτική έκφρασις αφιερώσεως να κάμη το θέλημα του Θεού, ήταν εκείνη που έσωσε τον Νώε κι’ άλλες επτά ανθρώπινες ψυχές. Το νερό του Κατακλυσμού δεν έσωσε· έφερε θάνατο σ’ εκείνους που ήσαν έξω από την κιβωτό. Μέσα στην κιβωτό, ο Νώε και η οικογένειά του πέρασαν από το νερό και σώθηκαν. Ο Νώε, με το ν’ αφιερωθή να πράξη το θέλημα του Θεού σχετικά με την κιβωτό και κατόπιν να την κατασκευάση, απέκτησε μια αγαθή συνείδησι απέναντι του Θεού. Το ίδιο συνέβη και με την οικογένειά του. Όση δικαιοσύνη κι’ αν είχαν ως τότε που κατασκευάσθηκε η κιβωτός, δεν μπορούσε μόνη της, αυτή η ίδια να τους σώση από τον Κατακλυσμό. Το σπίτι που έμενε ο Νώε και η οικογένειά του ωσότου να μπουν στην κιβωτό κατεστράφη.

 4. Γιατί, όπως περιγράφεται στην περίπτωσι των Ιουδαίων που ήσαν κάτω από τη διαθήκη του Μωσαϊκού νόμου, η αγαθή συνείδησις είναι κάτι για το οποίο πρέπει να κάνωμε αίτησι στον Θεό;

⁴ Κάτι που αντιστοιχεί μ’ αυτό είναι εκείνο που συμβαίνει στους βαπτισμένους μαθητάς του Ιησού Χριστού. Μια καλή συνείδησις απέναντι του Θεού, δεν είναι κάτι με το οποίο γεννηθήκαμε ή κάτι που αναπτύσσομε μόνοι μας με δικούς μας τρόπους και με έργα αυτοδικαιώσεως. Οι Ιουδαίοι προσπαθούσαν ν’ αποκτήσουν μια καλή συνείδησι απέναντι του Θεού αγωνιζόμενοι να φθάσουν σε τελειότητα με το να κάνουν τα έργα που διέτασσε η Μωσαϊκή διαθήκη του Νόμου που είχε γίνει με το έθνος των, αλλ’ απέτυχαν. Γι’ αυτό κάθε χρόνο, σε κάθε ημέρα του Εξιλασμού (στις 10 του μηνός Τισρί), έπρεπε να κάνουν θυσίες εξιλασμού που προσέφερε γι’ αυτούς ο αρχιερεύς του Ισραήλ, για να επανορθώσουν την καλή τους συνείδησι απέναντι του Θεού. Ώστε, μια καλή συνείδησις είναι κάτι για το οποίο πρέπει να κάμωμε αίτησι στον Ιεχωβά Θεό.

 5. (α) Πώς κάνομε αίτησί στον Θεό για αγαθή συνείδησι, και την λαμβάνομε; (β) Έως τότε τίνος θέλημα εκάναμε;

⁵ Γι’ αυτό και ο Πέτρος, εκθέτοντας τι περιλαμβάνει το βάπτισμα, λέγει: «Ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν [αίτησις που γίνεται στον Θεό για αγαθή συνείδησι, ΜΝΚ]». (1 Πέτρ. 3:21) Πώς, λοιπόν, κάνομε αίτησι στον Θεό γι’ αυτή την αγαθή συνείδησι; Το κάνομε αυτό όπως ο Νώε, με αφιέρωσι, προτού περάσωμε από το νερό. Όπως ο Νώε, αφιερωνόμεθα στον Ιεχωβά Θεό να πράξωμε το θέλημά του και κατόπιν προχωρούμε στην εκτέλεσι του θελήματός του. Και επειδή αυτό σχετίζεται με το να συνδεθούμε με τη νέα διαθήκη του Ιεχωβά, της οποίας ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσίτης, πρέπει να κάμωμε όπως έκαμε ο λαός Ισραήλ στο Όρος Σινά προτού γίνη δεκτός στη Μωσαϊκή διαθήκη του Νόμου, που αφιερώθηκε στον Θεό με τα εξής λόγια: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει.» (Έξοδ. 19:8· 24:7, 8) Έως τότε εκάναμε «το θέλημα των εθνών» κι’ εζούσαμε «κατά τας επιθυμίας των εθνών»· αλλά τώρα αφιερωνόμεθα να ζήσωμε «κατά το θέλημα του Θεού.» (1 Πέτρ. 4:1-3, 19) Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ν’ αποκτήσωμε αγαθή συνείδησι, διότι όταν ξέρωμε ότι κάνομε το θέλημα του Θεού, απολαμβάνομε αγαθή συνείδησι.

 6. Εφόσον μπορούμε να κάνωμε το θέλημα του Θεού μόνο μ’ ένα ατελή τρόπο τώρα, τι είναι, ανάγκη να εφαρμοσθή σ’ εμάς για να διατηρήσωμε μια αγαθή συνείδησι;

⁶ Φυσικά, μπορούμε να κάνωμε το θέλημα του Θεού μόνο με ατελή τρόπο, και γι’ αυτόν τον λόγο έχομε ανάγκη να εφαρμοσθή από Αρχιερέα του Θεού σ’ εμάς το εξιλαστήριο αίμα του Ιησού Χριστού για να μας καθαρίση από την κηλίδα της αμαρτίας και της ατελείας, όπως ερωτά το εδάφιο προς Εβραίους 9:14: «Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις δια του πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;»

 7. (α) Τι είναι πραγματικά, λοιπόν, η αφιέρωσίς μας στον Θεό μέσω του Χριστού σύμφωνα με τη γλώσσα του εδαφίου 1 Πέτρου 3:21; (β) Για να διατηρήσωμε αυτή την αγαθή συνείδησι, σε τι πρέπει να προσφεύγωμε συνεχώς;

⁷ Έτσι, η αφιέρωσίς μας στον Θεό να πράξωμε το θέλημά του είναι πραγματικά μια αίτησις στον Θεόν για «αγαθή συνείδησι.» Η αγαθή συνείδησις προέρχεται, όχι από την εκτέλεσι δικών μας έργων αυτοδικαιώσεως, που είναι «νεκρά έργα,» αλλ’ από την εκτέλεσι των καθωρισμένων έργων του Θεού, του θελήματος του Θεού. Αφιερωνόμεθα σ’ Αυτόν για να κάμωμε αυτό το θέλημα. Για να διατηρήσωμε αυτή την αγαθή συνείδησι από τότε που την ελάβαμε για πρώτη φορά, πρέπει, να προσφεύγωμε συνεχώς στα ευεργετήματα του χυθέντος αίματος του Ιησού Χριστού ως της εξιλεωτικής θυσίας της μεγάλης αντιτυπικής Ημέρας του Εξιλασμού. Όπως μας υπενθυμίζει το εδάφιο Εβραίους 9:22, «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.» Γι’ αυτόν το λόγο, εμείς που έχομε συγχωρηθή μέσω του Χριστού, δεν έχομε πλέον «συνείδησιν αμαρτιών.»—Εβρ. 10:1, 2.

 8. (α) Λόγω της μετανοίας και της μεταστροφής και της αφιερώσεώς μας, τι εφαρμόζει ο Θεός σ’ εμάς, και με ποιο αποτέλεσμα για μας; (β) Ώστε τι μπορεί να λεχθή ότι συμβολίζει το εν ύδατι βάπτισμά μας; (γ) Ποια εδάφια δείχνουν αν το εν ύδατι βάπτισμα και μόνο μας σώζη;

⁸ Η αφιέρωσίς μας λοιπόν στον Θεό αποτελεί, ένα αίτημα που γίνεται στον Θεό για «αγαθήν συνείδησιν.» Γιατί; Διότι εμείς αφ’ εαυτού μας, στην ατελή και αμαρτωλή κατάστασί μας, δεν είμεθα δεκτοί στον Θεό. Επειδή, λοιπόν, μετανοούμε από την αμαρτία και μεταστρεφόμεθα και αφιερωνόμεθα στον Θεό μέσω του Χριστού, ο Ιεχωβά εφαρμόζει σ’ εμάς το καθαριστικό αίμα της εξιλεωτικής θυσίας του Χριστού, κι’ έτσι μας απαλλάσσει από την καταδίκη της αμαρτίας και μας δίνει μια αγαθή συνείδησι απέναντί Του. Μπορεί λοιπόν να λεχθή ότι το εν ύδατι βάπτισμά μας, η διάβασίς μας από το νερό του βαπτίσματος με υπακοή, συμβολίζει την αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Το γεγονός ότι ο Νώε με υπακοή ανέλαβε να πράξη το θέλημα του Θεού κατασκευάζοντας την κιβωτό έσωσε και αυτόν και την οικογένειά του, έτσι και η αφιέρωσίς μας στον Θεό να πράξουμε το θέλημά του και η πιστή εκτέλεσις του θελήματός του «σώζει και ημάς σήμερον.» Σχετικά με τούτο, επικαλούμεθα το όνομα του Ιεχωβά για να σωθούμε. (Εβρ. 13:15) Πιστεύομε στον Κύριο Ιησού για να σωθούμε. (Πράξ. 4:12) Κάνομε φανερή ομολογία ή δημοσία δήλωσι με το στόμα μας ότι «ο Ιησούς είναι Κύριος» και πιστεύομε με την καρδιά μας ότι «ο Θεός ήγειρεν αυτόν εκ νεκρών,» για να σωθούμε.

 9. Τι δεν μπορεί να πη αργότερα εκείνος που έκαμε αυτά τα θετικά βήματα σχετικά με την ‘αίτησί του στον Θεό για μια αγαθή συνείδησι’;

⁹ Γι’ αυτόν τον λόγο, εκείνος που έκαμε αυτά τα θετικά βήματα, όπως είναι η μετάνοια, η μεταστροφή και η αφιέρωσις, δεν έχει λόγους να πη αργότερα ότι «η αίτησίς του στον Θεό για μια αγαθή συνείδησι ποτέ δεν απαντήθηκε, και ότι ο Θεός ποτέ δεν του έδωσε μια αγαθή συνείδησι συνεπώς η αφιέρωσίς του δεν ελήφθη υπ’ όψι και δεν ήταν τώρα δεσμευτική γι’ αυτόν.

10. (α) Αν θέλωμε να σωθούμε για ποιο πράγμα πρέπει να παρουσιασθούμε; (β) Γιατί αυτό το βάπτισμα «δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού» σώζει και μας σήμερα;

¹⁰ Συνεπώς, μπορούμε τώρα να κατανοήσωμε ότι αν θέλωμε να σωθούμε πρέπει να παρουσιασθούμε για το εν ύδατι βάπτισμα, κατά μίμησιν του Ιησού Χριστού και με υπακοή στην εντολή του. (Ματθ. 28:19, 20) Τίποτε δεν θα μπορούσε να εκτεθή σαφέστερα, στην επιστολή 1 Πέτρου 3:21, δηλαδή: «Του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα, σώζει και ημάς την σήμερον, . . . δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού.» Πρέπει να πιστεύσωμε με την καρδιά μας ότι ο Θεός τον ανέστησε εκ νεκρών. Ένας αναστημένος Ιησούς Χριστός χρειάζεται για τη σωτηρία μας, διότι μόνον ένας αναστημένος Υιός του Θεού θα μπορούσε να ενεργήση ως Αρχιερεύς του Θεού για να προσφέρη στον Θεό, στον ουρανό, την αξία του αίματος της ζωής του που χύθηκε για μας για να λάβωμε συγχώρησι των αμαρτιών και συνεπώς μια αγαθή συνείδησι. Αυτός χρειάζεται για να μας δώση ο Θεός μια αγαθή συνείδησι, απαντώντας στην αίτησί μας.—1 Πέτρ. 3:22.

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΜΑΣ

11. Το πλύσιμο των ενδυμάτων των στο αίμα του Αρνίου σε τι καταλήγει όσον αφορά τον ‘πολύν όχλον,’ και ποιον λόγο έχουν για να χαιρετούν αυτό το Αρνίον του Θεού;

¹¹ Ακόμη κι’ ο «πολύς όχλος» που συνάγεται σήμερα απ όλα τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και τις γλώσσες, πλύνουν τις στολές των και τις λευκαίνουν στο αίμα του Αρνίου Ιησού Χριστού, κι’ έτσι αποκτούν μια αγαθή συνείδησι απέναντι του Θεού. Αυτό αποτελεί μια βάσιμη αιτία για να στέκουν ενώπιον του θρόνου του Θεού και να σείουν κλάδους φοινίκων και να κράζουν δυνατά: «Η σωτηρία είναι [εκ] του Θεού ημών, του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» (Αποκάλ. 7:9-14) Έτσι. υποδέχονται τον Αρχηγόν της θείας κυριαρχίας του Ιεχωβά. Αυτόν ακολουθούν ως Ποιμένα και Αρχηγόν των.

12. Ποιοι στη γη πρέπει ν’ ακολουθήσουν τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας, και τι θα σημάνη γι’ αυτούς το να το κάμουν αυτό;

¹² Όλοι όσοι γίνονται αφιερωμένοι και βαπτισμένοι μαθηταί του Αρχηγού αυτού της θείας κυριαρχίας, πρέπει να τον ακολουθήσουν. Για να το κάμουν αυτό, πρέπει ν’ αποβλέπουν «εις τον Ιησούν, τον Αρχηγόν και Τελειωτήν της πίστεως.» (Εβρ. 12:1, 2) Το να το κάνωμε αυτό στοργικά θα σημάνη την αιώνια σωτηρία μας για τον αιώνιο αίνο του μεγάλου Θείου Κυριάρχου, του Ιεχωβά Θεού.

Ο Ένας Αληθινός Ναός στον Οποίον να Λατρεύωμε

«Και ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ, και εφάνη η κιβωτός της διαθήκης αυτού εν τω ναώ αυτού.»—Αποκάλ. 11:19

 1. Πώς σχολιάζονται οι επίγειες υποθέσεις σήμερα;

ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ που καταφθάνουν σήμερα απ’ όλα τα μέρη της υδρογείου είναι τόσο πολλές ώστε εμείς οι κοινοί άνθρωποι δεν μπορούμε να τις παρακολουθήσωμε. Έχουν τέτοια ποικιλία ώστε μας φέρνουν ζάλη. Οι επίγειες υποθέσεις του κόσμου σχολιάζονται πολύ απ’ όλα τα ειδησεογραφικά μέσα, όπως είναι τα περιοδικά, οι εφημερίδες, ο τηλέγραφος, το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο και η τηλεόρασις.

 2. Ποια σημαντική είδησις παραβλέπεται απ’ αυτά τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας;

² Υπάρχει, εν τούτοις, μια εξαιρετικά σημαντική είδησις που τακτικά παραβλέπεται απ’ όλα αυτά τα μέσα επικοινωνίας. Αυτή η είδησις αξίζει την πιο σοβαρή προσοχή μας. Έχει λάβει τη θέσι της στην πορεία των γεγονότων που πέρασαν μπροστά από το ανθρώπινο γένος σ’ αυτή την εποχή των διεθνών πολέμων και μεταβολών στις πολιτικές κυβερνήσεις από το αξιοσημείωτο έτος 1914 μ.Χ. Αυτή η σπάνια είδησις είχε χρονομετρηθή εκ των προτέρων γι’ αυτή την περίοδο του εικοστού αιώνος μας της ανθρώπινης ιστορίας. Σε μια θεόπνευστη ιστορία που εγράφη εκ των προτέρων, δηλαδή, σε μια θεόπνευστη προφητεία, προελέχθη και περιεγράφη για μας πριν από δεκαεννέα σχεδόν αιώνες. Καθώς διαβάζομε τώρα αυτό το προφητικό κείμενο, μπορούμε να ιδούμε τη σχέσι που έχει αυτή η είδησις με όσα λαμβάνουν χώρα στις παγκόσμιες υποθέσεις.

 3. Πού ανευρίσκομε αυτή την είδησι, και τι λέγει;

³ Ανευρίσκομε αυτή την είδησι στο τελευταίο βιβλίο της Ιεράς Βίβλου, που ονομάζεται Αποκάλυψις, στο κεφάλαιο ένδεκα, και εδάφια δεκαπέντε έως δεκαεννέα. Λέγει: «Και ο έβδομος άγγελος εσάλπισε, και έγιναν φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ, λέγουσαι, Αι βασιλείαι του κόσμου έγιναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων. Και οι εικοσιτέσσερες πρεσβύτεροι, οι καθήμενοι ενώπιον του Θεού επί τους θρόνους αυτών, έπεσαν κατά πρόσωπον αυτών και προσεκύνησαν τον Θεόν, λέγοντες, ευχαριστούμεν σοι, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος· διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας· και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός των νεκρών, διά να κριθώσι, και να δώσης τον μισθόν εις τους δούλους σου τους προφήτας, και εις τους αγίους και εις τους φοβούμενους το όνομά σου, τους μικρούς και τους μεγάλους, και να διαφθείρης, τους διαφθείροντας την γην. Και ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ και εφάνη η κιβωτός της διαθήκης αυτού εν τω ναώ αυτού· και έγιναν αστραπαί και φωναί και βρονταί και σεισμός και χάλαζα μεγάλη.»

 4. (α) Σχολιάζοντας αυτή την είδησι τι πρέπει να λεχθή σχετικά με τη διακυβέρνησι του κόσμου από τη Βασιλεία; (β) Τι αντιπροσωπεύει η παρουσία της «κιβωτού της διαθήκης» στο αγιαστήριο του ναού;

⁴ Τι σχόλιο λοιπόν αξίζει να γίνη γι’ αυτή την προφητική είδησι σήμερα; Το εξής: Άσχετα με τη διαμάχη από το έτος 1914 μεταξύ της δημοκρατικής ομάδος εθνών και της δικτατορικής ομάδος εθνών για την κυριαρχία του κόσμου του ανθρωπίνου γένους, ο αιώνιος Ιεχωβά Θεός, ο Παντοκράτωρ, είναι εκείνος που ανέλαβε τη μεγάλη του δύναμι και άρχισε να άρχη ως βασιλεύς από το έτος 1914. Σ’ εκείνο το έτος «αι βασιλείαι του κόσμου έγιναν του Κυρίου [Θεού] ημών και του Χριστού αυτού,» δηλαδή του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού. Ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ, ως ο παρών Κάτοχος των «βασιλειών του κόσμου,» ήλθε στο Αγιαστήριο του ναού του. Η παρουσία του σ’ εκείνο τον άγιο τόπο συμβολίστηκε από το ιερό σκεύος, που ωνομαζόταν «η κιβωτός της διαθήκης.» Τις ακριβείς διαστάσεις και το σχήμα αυτής της κιβωτού δεν μας τις περιγράφει εκείνος που την είδε, ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης· αλλά εξεικόνιζε την παρουσία Κυρίου του Θεού, που είναι αδύνατον εμείς να τον ιδούμε και να τον περιγράψωμε πλήρως στην ανθρώπινη γλώσσα. Αυτή η συμβολική «κιβωτός» είναι η κιβωτός της «νέας διαθήκης» του Θεού με τους ανθρώπους, που ετέθη σε ισχύ από το έτος 33 μ.Χ.

 5. Από ιστορική άποψι τι είναι ένας ναός, και σε ποιο ναό πρέπει όλα τα έθνη να λατρεύουν για ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή;

⁵ Τα ιστορικά υπομνήματα δείχνουν ότι ένας ναός είναι ένα οικοδόμημα ή τόπος αφιερωμένος στην υπηρεσία και λατρεία μιας θεότητος ή θεοτήτων. Στην περίπτωσι της συμβολικής «κιβωτού της διαθήκης,» το Αγιαστήριον του ναού είναι του Ιεχωβά Θεού, του Παντοκράτορος. Σ’ αυτόν τον θείο ναό πρέπει να έλθουν όλα τα έθνη να λατρεύσουν ενωμένα, έστω κι’ αν χρειασθή να επαναφέρη τους λαούς των εθνών από τους νεκρούς μέσω της υποσχεμένης αναστάσεως των δικαίων και των αδίκων. (Αποκάλ. 11:18· Πράξ. 24:15) Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός τρόπος με τον οποίον οι λαοί όλων των εθνών μπορούν ν’ αποκτήσουν ατελεύτητη ζωή στη γη, η οποία θα μεταμορφωθή κατάλληλα σε παγγήινο παράδεισο. Θα πρέπει όλοι να αναγνωρίσουν και να λατρεύσουν και να υπηρετήσουν τον θείο Κάτοχο των «βασιλειών του κόσμου,» ο οποίος θα άρχη ως Βασιλεύς στον ναό του εις τον αιώνα.—Αποκάλ. 11:15.

6, 7. Ποια ερώτησις εγείρεται όσον αφορά τη λατρεία σ’ αυτό το ναό από κατοίκους του παραδείσου, και τι είπε ο Σολομών σχετικά με τη κατοίκησι του Θεού σ’ ένα κτίριο ναού;

⁶ Μήπως αυτή η λατρεία, με το να γίνεται σε μια παραδεισιακή γη, σημαίνει ότι οι λαοί των εθνών δεν θα πάνε στον ουρανό; Αν δεν γίνη αυτό, πώς μπορούν να πάνε στον ναό του Θεού, αφού η Αποκάλυψις 11:19 μιλεί για «τον ναόν του Θεού εν τω ουρανώ»; Αυτή είναι μια κατάλληλη ερώτησις, αλλά μήπως γίνεται επειδή νομίζομε ότι ο ναός του Θεού είναι ένα οικοδόμημα ή κτίριο επάνω στους αόρατους ουρανούς που έχει τοίχους και μια πύλη; Τότε ας θυμηθούμε αυτά που είπε ένας εξέχων οικοδόμος ναού του ενδεκάτου αιώνος προ Χριστού, όταν εγκαινίαζε τον ναό. Αυτός ήταν ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, που έκτισε τον πρώτο ναό του είδους του στο όρος Μοριά της Ιερουσαλήμ. Απευθυνόμενος στον Θεό, ο Σολομών είπε:

⁷ «Αλλά θέλει αληθώς κατοικήσει Θεός επί της γης; Ιδού, ο ουρανός και ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος τον οποίον ωκοδόμησα!»—1 Βασ. 8:27.

 8. Πού ήταν τοποθετημένη η «κιβωτός της διαθήκης,» τι αντιπροσώπευε, και επομένως τι εξεικόνιζε το διαμέρισμα Άγια των Αγίων του ναού;

⁸ Στον ναό ή Αγιαστήριο που εκτίσθηκε από τον Βασιλέα Σολομώντα, το εσώτατο διαμέρισμα ωνομαζόταν τα Άγια των Αγίων και ήταν ένας τέλειος κύβος, που είχε μήκος, πλάτος και ύψος είκοσι πήχες. Ήταν ασφαλώς αρκετά μεγάλο για να στεγάση την επίγεια υλική «κιβωτό της διαθήκης του Ιεχωβά» η οποία περιείχε τις δύο λίθινες πλάκες επάνω στις οποίες ο δάκτυλος του Θεού είχε γράψει τις Δέκα Εντολές. (1 Βασ. 6:19, 20· 8:6-9· Έξοδ. 34:1, 27, 28· 40:20) Αλλά αυτό το εσώτατο διαμέρισμα ή Άγια των Αγίων του ναού δεν ήταν διόλου αρκετά μεγάλο για να χωρέση την προσωπική παρουσία του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού του ουρανού και της γης. Η κιβωτός της διαθήκης ήταν το ιερό σκεύος στο οποίον ο αρχιερεύς του Θεού ερράντιζε το αίμα των θυσιών του εξιλασμού των αμαρτιών στην ετήσια ημέρα του Εξιλασμού. Μ’ αυτόν τον τρόπο η κιβωτός εξεικόνιζε τον θρόνο του Ιεχωβά στους ουρανούς. Κατ’ αναλογίαν, τα Άγια των Αγίων του ναού, όπου βρισκόταν η κιβωτός, εξεικόνιζε το μέρος εκείνο των απέραντων ουρανών όπου ο Θεός έχει την αγία διαμονή του. Το μέρος εκείνο είναι αρκετά μεγάλο για να τον χωρέση.

Η «ΣΚΗΝΗ»

 9. Επάνω σε ποιο υπόδειγμα έγινε ο ναός του Σολομώντος, και ποιοι ήσαν εκείνοι οι οποίοι εισήρχοντο στα διαμερίσματα αυτής της οικοδομής;

⁹ Ο ναός αγιαστήριο του οποίου οικοδόμος ήταν ο Σολομών, σχεδιάσθηκε με υπόδειγμα την αγία σκηνή που είχε κατασκευάσει ο προφήτης Μωυσής στην έρημο του ορούς Σινά στην Αραβία. Εκείνη η σκηνή είχε δύο διαμερίσματα που χωρίζονταν μεταξύ τους με ένα εσωτερικό παραπέτασμα. Το πρώτο διαμέρισμα, στο οποίον εισήρχοντο οι ιερείς περνώντας το εξωτερικό παραπέτασμα που έβλεπε στην αυλή, ωνομαζόταν τα Άγια. Το εσώτατο διαμέρισμα, στο οποίο εισήρχετο ο αρχιερεύς περνώντας το εσωτερικό παραπέτασμα, ωνομαζόταν τα Άγια των Αγίων. Όταν ο αρχιερεύς εισήρχετο στα Άγια των Αγίων, έφερνε μαζί του θυμιατήριο για να γεμίση τα Άγια των Αγίων με καπνό θυμιάματος. Αυτό γινόταν για να προετοιμάση τον δρόμο για να ραντίση ο αρχιερεύς το αίμα των θυσιών της Ημέρας του Εξιλασμού στη χρυσή κιβωτό της διαθήκης. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος το περιγράφει αυτό στα εδάφια Εβραίους 9:2-10, ΜΝΚ· λέγοντας:

10. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 9:2-10, τι περιείχαν αυτά τα διαμερίσματα, και ποιοι έμπαιναν σ’ αυτά τα διαμερίσματα και πότε;

¹⁰ «Διότι κατεσκευάσθη σκηνή η πρώτη, εις την οποίαν ήτο και η λυχνία, και η τράπεζα, και η πρόθεσις των άρτων, ήτις λέγεται Άγια. Μετά το δεύτερον καταπέτασμα ήτο σκηνή η λεγομένη Άγια Αγίων, έχουσα χρυσούν θυμιατήριον, και την κιβωτόν της διαθήκης πανταχόθεν περικεκαλυμμένην με χρυσίον, εν η ήτο στάμνος χρυσή έχουσα το μάννα, και η ράβδος του [Αρχιερέως] Ααρών η βλαστήσασα, και αι πλάκες της διαθήκης· υπεράνω δε αυτής ήσαν Χερουβείμ δόξης κατασκιάζοντα το ιλαστήριον· περί των οποίων δεν είναι τώρα χρεία να λέγωμεν κατά μέρος. Όντων δε τούτων ούτω κατεσκευασμένων, εις μεν την πρώτην σκηνήν εισέρχονται διαπαντός οι ιερείς εκτελούντες τας λατρείας· εις δε την δευτέραν άπαξ του ενιαυτού εισέρχεται μόνος ο αρχιερεύς, ουχί χωρίς αίματος, το οποίον προσφέρει υπέρ εαυτού και των εξ αγνοίας αμαρτημάτων του λαού· και τούτο εδηλοποίει το πνεύμα το άγιον, ότι δεν ήτο πεφανερωμένη η εις τα άγια οδός, επειδή η πρώτη σκηνή ίστατο ετι· ήτις ήτο τύπος εις τον παρόντα καιρόν, . . . μέχρι του καιρού διορθώσεως.»

11. Ήταν εκείνη η «σκηνή» τύπος κάποιου πράγματος του παρελθόντος ή κάποιου πράγματος του μέλλοντος;

¹¹ Ας σημειώσωμε ότι ο συγγραφεύς λέγει ότι η ιερή σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον προφήτη Μωυσή ήταν «τύπος εις τον παρόντα καιρόν.» Ο ‘παρών καιρός’ στην περίπτωσι του συγγραφέως ήταν περίπου το έτος 61 μ.Χ. ή εννέα χρόνια πριν καταστραφή ο ναός στην Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές στρατιές το έτος 70 μ.Χ. Ήταν επίσης είκοσι οκτώ χρόνια μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού και την ανάληψί του στον ουρανό. Έτσι εκείνη η σκηνή που κατεσκεύασε ο Μωυσής ήταν «τύπος» για κάτι μελλοντικό και όχι για κάτι που υπήρχε πριν από τις ημέρες του προφήτη Μωυσή. Στις ημέρες του Αρχιερέως Ηλεί εκείνη η τυπική «σκηνή» ωνομαζόταν «ναός.» (1 Σαμ. 1:9· 3:3· σημειώστε επίσης 2 Σαμουήλ 22:7· Ψαλμ. 18:6· 27:4) Έτσι η σκηνή ή ναός που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή δεν ήταν τύπος ενός ναού που υπήρχε πριν από τον καιρό του Μωυσέως.

12. Είχαν κτίσει ναούς στη γη οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά πριν από τον καιρό του Μωυσέως, και είχε ο Ιεχωβά ναό στον ουρανό την εποχή εκείνη;

¹² Όταν κυττάξωμε πίσω στον προ του Μωυσέως καιρό δεν βρίσκομε καμμιά αναγραφή ότι είχε κτισθή κάποιος ναός στη γη από οποιονδήποτε πιστό λάτρη του Ιεχωβά Θεού, ούτε ακόμη από τον Μελχισεδέκ, που ήταν «βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου.» (Εβρ. 7:1· Γεν. 14:18-20) Μολονότι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού όπως ο Άβελ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και ο Ιώβ προσέφεραν θυσίες στον Θεό, δεν έκτισαν κανένα ναό σ’ Αυτόν. Είχε, λοιπόν, ο Ιεχωβά ναό στον ουρανό, μολονότι δεν είχε υλικό ναό στη γη; Όχι! Δηλαδή δεν είχε ναό σαν κι’ αυτόν που εξεικονιζόταν από τη σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και τον ναό που οικοδομήθηκε από τον βασιλέα Σολομώντα.

13. Γιατί δεν υπήρχε ανάγκη ναού στο τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας του Θεού, και πώς υπάρχουν μνείες για ναό του Ιεχωβά στα συγγράμματα των προφητών;

¹³ Ασφαλώς, όταν ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα σε ανθρώπινη τελειότητα στον κήπο της Εδέμ, δεν υπήρχε ανάγκη ενός τέτοιου ναού στον ουρανό. Γιατί όχι; Διότι τον καιρό εκείνο αφού εδημιούργησε τον τέλειον άνδρα και τη γυναίκα στο τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας, και «είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και ιδού, ήσαν καλά λίαν,» δεν υπήρχε πουθενά αμαρτία σε όλη τη δημιουργία, είτε στον ουρανό είτε στη γη. Δεν υπήρχε ανάγκη να έχη ο Θεός έναν αρχιερέα για να προσφέρη θυσίες εξιλασμού, ούτε υπήρχε ανάγκη για θυσιαστήριο στην αυλή κανενός ναού επάνω στον οποίον να προσφέρουν προσφορά περί αμαρτίας. (Γεν. 1:26-31· 2:7-24) Τέτοιες μνείες για ναό όπως βρίσκονται, επί παραδείγματι, στον Ψαλμό 11:4, Μιχαία 1:2 και Αββακούμ 2:20 ήσαν προφητικές και εγράφησαν αφού ο Μωυσής είχε κατασκευάσει τη σκηνή ή ο Σολομών είχε οικοδομήσει τον ναό στην Ιερουσαλήμ. Αυτά εξεικόνιζαν ένα πνευματικό ναό που επρόκειτο να υπάρξη στο μέλλον.

14. Γιατί, θέτομε το ερώτημα αν ο πραγματικός ναός του Ιεχωβά ήρθε σε ύπαρξι την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ.;

¹⁴ Έτσι, λοιπόν, πότε ήλθε σε ύπαρξι ο πραγματικός ναός που εξεικονίσθηκε από τη σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και από τον ναό που οικοδομήθηκε από τον Σολομώντα; Ήλθε σε ύπαρξι την εορτή της ημέρας της Πεντηκοστής το έτος 33 μ.Χ. όταν ιδρύθηκε η Χριστιανική εκκλησία; Ο λόγος που ρωτούμε είναι διότι ο απόστολος Παύλος έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία των ημερών του και είπε:«Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το πνεύμα του Θεού, κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις εισθε σεις.» (1 Κορ. 3:16, 17) Από τους λόγους αυτούς θα μπορούσε κανείς να νομίση ότι η σκηνή που κατεσκεύασε ο Μωυσής και οι ναοί που οικοδόμησαν στην Ιερουσαλήμ ο Βασιλεύς Σολομών και ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ και ο Βασιλεύς Ηρώδης ο μέγας εξεικόνιζαν τη Χριστιανική εκκλησία ως ένα συμβολικό ναό. Αλλ’ είναι αυτό αληθινό; Ποια απάντησι μας δίνει ο ίδιος ο απόστολος Παύλος στο ερώτημα αυτό;

15. Τι λέγουν τα εδάφια Εβραίους 9:11, 12, σχετικά με τον Ιησού Χριστό ως Αρχιερέα;

¹⁵ Έτσι ξαναγυρίζομε στην προς Εβραίους επιστολή, ένατο κεφάλαιο όπου είχαμε διακόψει και προχωρούμε για να διαβάσωμε αυτούς τους επεξηγηματικούς λόγους του Παύλου:«Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, διά της μεγαλύτερας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποίητου, τουτέστιν, ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν.»—Εβρ. 9:11, 12.

16. Την Ιουδαϊκή ημέρα τον Εξιλασμού, εισήλθε ο Ιησούς με το αίμα του στα Άγια των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ ή μήπως εισήλθε στην Χριστιανική εκκλησία ως ναό;

¹⁶ Ο Ιησούς Χριστός δεν πέθανε θυσιαστικά την Ιουδαϊκή ημέρα του Εξιλασμού (στις 10 του μηνός Τισρί) για να εισέλθει με το αίμα του στα Άγια των Αγίων του ναού του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ. Ποτέ δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό. Δεν ήταν ένας Λευίτης αρχιερεύς. Ο Ιουδαίος αρχιερεύς ήταν τότε ο Καϊάφας, και εισήλθε με το αίμα ενός μόσχου και ενός τράγου στα Άγια των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ την ημέρα του Εξιλασμού. Αλλά ο Ιησούς Χριστός δεν ενήργησε έτσι. Τότε σε ποια «άγια» εισήλθε ο Ιησούς με το αίμα του; Όχι στη Χριστιανική εκκλησία επάνω στη γη, διότι αυτή δεν είχε ακόμη θεμελιωθή την ημέρα της αναστάσεως του Ιησού ούτε και την ημέρα της αναλήψεώς του στον ουρανό δέκα ημέρες πριν από την εορτή της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. Ποια ήταν λοιπόν τα «Άγια» στα οποία εισήλθε ο Ιησούς πριν από την ημέρα της Πεντηκοστής; Γυρίζομε και πάλι στους Εβραίους, ένατο κεφάλαιο, και ας αφήσωμε τον Παύλο να δώση την απάντησι:

17. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 9:23, 24, πού εισήλθε ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς;

¹⁷ Λέγει:«Ανάγκη λοιπόν ήτο οι μεν τύποι των επουρανίων να καθαρίζωνται διά τούτων· αυτά όμως τα επουράνια με θυσίας ανωτέρας παρά ταύτας. Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.»—Εβρ. 9:23, 24.

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΥΠΑΡΞΙ

18, 19. (α) Πώς κατοικεί ο Θεός στα πραγματικά Άγια των Αγίων στα οποία εισήλθε ο Ιησούς Χριστός; (β) Ποιον φραγμό έπρεπε να περάση ο Ιησούς Χριστός για να εισέλθη εκεί, και πώς αυτό εξεικονίσθηκε σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 6:18-20;

¹⁸ Σ’ ευχαριστούμε Παύλε, γιατί χαιρόμαστε που μαθαίνομε ότι τα άγια στα οποία εισήλθε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός με την αξία του θυσιαστικού του αίματος δεν ήταν ένας άγιος τόπος στη γη όπου ήσαν τότε οι λίγοι μαθηταί του, αλλά ήταν «αυτός ο ουρανός» όπου βρίσκεται η «παρουσία του Θεού,» όπου ο ίδιος ο Θεός κατοικεί προσωπικώς μάλλον αντί να κατοική εκεί δια του πνεύματος. Εν τούτοις εκείνα τα πραγματικά «άγια,» δηλαδή, «αυτός ο ουρανός» δεν ήσαν το παν που υπήρχε στον πραγματικό ναό. Γιατί όχι; Διότι τα Άγια των Αγίων της χειροποιήτου σκηνής και των χειροποιήτων ναών όπου ο Θεός κατοικούσε με το πνεύμα του δεν ήταν το παν που υπήρχε σ’ εκείνα τα ιερά οικοδομήματα. Τα Άγια των Αγίων ήταν μόνο το εσώτατο διαμέρισμα των επιγείων εκείνων κτισμάτων, και εχωρίζετο από το πρώτο διαμέρισμα μ’ ένα καταπέτασμα. (Ματθ. 27:50, 51) Αυτό το εσώτερο καταπέτασμα εξεικόνιζε τον γήινο φραγμό που έπρεπε να περάση ο Ιησούς για να φθάση στα ουράνια Άγια των Αγίων, δηλαδή το γήινο σώμα του, την ανθρώπινη ύπαρξί του. Μιλώντας για την ελπίδα του, ο Παύλος λέγει:

¹⁹ «Να έχωμεν ισχυράν παρηγορίαν οι καταφυγόντας εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα· την οποίαν έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν, και εισερχομένην εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.»—Εβρ. 6:18-20.

20. Πώς εχωρίζετο το διαμέρισμα Άγια της σκηνής από την αυλή, και ποιο χάλκινο αντικείμενο υπήρχε εκεί στην αυλή;

²⁰ Θυμόμαστε ότι το πρώτο διαμέρισμα της σκηνής ωνομάζετο τα Άγια και εχωρίζετο με ένα καταπέτασμα από την αυλή που ήταν έξω από τον ναό. Σ’ αυτή την αυλή και μπροστά (ή ανατολικά) από τον ναό υπήρχε ένα μεγάλο χάλκινο θυσιαστήριο.

21. Από ποιο θυσιαστήριο δεν έχουν εξουσία να φάγουν οι Ιουδαίοι ιερείς, και με τη θυσία τίνος έχει σχέσι αυτό το θυσιαστήριο;

²¹ Όπως ο ίδιος ο ναός, έτσι και το θυσιαστήριο αυτό ήταν τυπικό. Ο απόστολος Παύλος το δείχνει αυτό, όταν μιλή για τη διαφορά μεταξύ των Ιουδαίων ιερέων και των βαπτισμένων μαθητών του Χριστού και λέγει: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. Διότι των ζώων, των οποίων το αίμα εισφέρεται εις τα άγια δια του αρχιερέως περί αμαρτίας, τούτων τα σώματα κατακαίονται έξω του στρατοπέδου. Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν διά του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν [δηλαδή έξω της πύλης της Ιερουσαλήμ].» (Εβρ. 13:10-12) Επομένως το Χριστιανικό θυσιαστήριο έχει σχέσι με την ανθρώπινη θυσία του Ιησού. Αλλά ποιο είναι αυτό το αντιτυπικό θυσιαστήριο; Επίσης ποιο είναι το αντίτυπο του πρώτου διαμερίσματος ή των Αγίων της επίγειας σκηνής ή ναού; Ας το εξακριβώσωμε με την βοήθεια της Γραφής,

22. (α) Τι εξεικόνιζε το εσωτερικό καταπέτασμα του ναού, και πώς το πέρασε ο Ιησούς; (β) Επομένως, κάθε τι έξω ή ανατολικά απ’ αυτό το καταπέτασμα με ποιο είδος πραγμάτων είχε σχέσι;

²² Εκείνο το εσωτερικό καταπέτασμα ανάμεσα στα Άγια των Αγίων και στα Άγια του ναού παριστάνει μια διαχωριστική γραμμή. Εξεικονίζει τον σάρκινο φραγμό που ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να περάση καταθέτοντας θυσιαστικά την τελεία ανθρώπινη σάρκα του, εγκαταλείποντας την για πάντα. Τώρα, αφού το διαμέρισμα Άγια των Αγίων μέσα από το εσωτερικό καταπέτασμα εξεικονίζει «αυτόν τον ουρανόν,» όπου κατοικεί ο Θεός, όχι δια του πνεύματος, αλλά προσωπικώς, κάθε τι έξω απ’ αυτό το παραπέτασμα (ή προς τα ανατολικά του) θα παρίστανε κάτι όχι στους αόρατους ουρανούς αλλά εδώ κάτω στη γη. Θα ήταν κάτι σχετικό με τη σάρκα εκείνων που υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό εδώ στη γη. Αυτός ο κανόνας εφαρμοζόταν και στο χάλκινο θυσιαστήριο. Στις περιπτώσεις των ναών του Σολομώντος και του Ηρώδου, το θυσιαστήριο βρισκόταν, στην εσωτερική αυλή ή αυλή των ιερέων, όπου ο αρχιερεύς και οι υφιερείς του εκτελούσαν τα θυσιαστικά τους καθήκοντα. Τι εξεικόνιζε εκείνο το θυσιαστήριο;

ΤΟ ΑΝΤΙΤΥΠΙΚΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

23, 24. (α) Όταν ο Ιησούς ήλθε «εις τον κόσμον» τι είπε σχετικά με την στάσι του Θεού απέναντι στις θυσίες, και γιατί; (β) Επομένως τι είχε απομακρυνθή, και με τι αγιάζονται οι Χριστιανοί μέσω της θυσίας του Χριστού;

²³ Αυτό μας το διασαφηνίζει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή κεφάλαιο δέκα. Αφού περιέγραψε πώς ο Ιησούς Χριστός ως αρχιερεύς του Θεού εισήλθε στον ίδιο τον ουρανό για να εμφανισθή με την αξία του ιδίου του αίματος ενώπιον του Θεού χάριν ημών, ο Παύλος συνεχίζει και λέγει:

²⁴ «Διότι ο νόμος έχων σκιάν των μελλόντων αγαθών, ουχί αυτήν την εικόνα των πραγμάτων, δεν δύναται ποτέ δια των αυτών θυσιών τας οποίας προσφέρουσι κατ’ ενιαυτόν πάντοτε, να τελειοποιήση τους προσερχομένους. . . . Διότι αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας. Δια τούτο, εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, «Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας, εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» Αφού είπεν ανωτέρω, «Ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ηθέλησας, ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς·» (αίτινες προσφέρονται κατά νόμον·) τότε είπεν, «Ιδού έρχομαι, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» αναιρεί το πρώτον διά να συστήση το δεύτερον. Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»—Εβρ. 10:1-10.

25. Τι ήταν, λοιπόν, το θυσιαστήριο επάνω στο οποίο ήλθε ο Ιησούς και παρουσίασε τον εαυτό του για να προσφερθή ως θυσία;

²⁵ Απ’ αυτό είναι προφανές ότι το αντιτυπικό ισοδύναμο του χάλκινου θυσιαστηρίου στην αυλή του ναού είναι το «θέλημα» του Θεού, η προθυμία του να δεχθή μια τέλεια ανθρώπινη θυσία για την οποίαν είχε κάμει προετοιμασία, και αυτό το «θέλημα» του Θεού είχε προλεχθή σ’ αυτό που ήταν γραμμένο στον τόμο του βιβλίου. (Ψαλμ. 40:6-8) Ο Θεός δεν ήταν πρόθυμος να δεχθή, την ατελή ανθρώπινη θυσία του γιου του Αβραάμ, Ισαάκ, αλλ’ ήταν πρόθυμος να δεχθή την τέλεια ανθρώπινη θυσία του μονογενούς Υιού του, του Ιησού Χριστού. Δεν ήθελε ούτε επεδοκίμαζε για πάντα τις θυσίες ζώων της ετησίας Ημέρας του Εξιλασμού, αλλά, σύμφωνα με το θέλημα και τον σκοπό Του, ήθελε μια τέλεια ανθρώπινη θυσία που θα εξιλέωνε τις ανθρώπινες αμαρτίες, που πραγματικά θα ‘αφαιρούσε αμαρτίες.’ Ο Ιησούς Χριστός ήλθε για να κάμη το θέλημα του Θεού, και με βάσι το θέλημα του Θεού σαν επάνω σ’ ένα θυσιαστήριο έγινε δεκτή η παρουσίασις του τελείου Ιησού για ανθρώπινη θυσία και προσφέρθηκε το προετοιμασμένο τέλειο ανθρώπινο σώμα του Ιησού. Αυτή η τέλεια ανθρώπινη θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού έφερε πράγματι Αγιασμό στους μαθητάς του Χριστού. Αυτός είναι ο λόγος που ο Παύλος πρόσθεσε:«Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού.»—Εβρ. 10:10.

26. Γιατί οι Ιουδαίοι ιερείς δεν έχουν εξουσία να φάγουν από το «θυσιαστήριον» από το οποίο τρώγουν οι Χριστιανοί υφιερείς;

²⁶ Γι’ αυτό, επίσης, ο Παύλος είπε αργότερα: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. . . . Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν δια του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. (Εβρ. 13:10-12) Δηλαδή, εμείς οι Χριστιανοί που είμεθα πνευματικοί υφιερείς έχομε μια εξιλαστήριο θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού από την οποίαν θυσίαν δεν έχουν εξουσία να φάγουν οι ιερείς που υπηρετούν στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ λόγω ελλείψεως εκ μέρους των πίστεως στον πραγματικό Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, τον μεσίτη της νέας διαθήκης του Ιεχωβά.

27. Πότε παρουσιάσθηκε ο Ιησούς για θυσία, και ποια βάσις για θυσία ήλθε σε ύπαρξι τότε και ποια αντιτυπική «ημέρα» άρχισε τότε;

²⁷ Πότε ήλθε ο Ιησούς ως τέλειο ανθρώπινο ον να προσφέρη τον εαυτό του για θυσία στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού, όπως προεγράφη στον τόμο του βιβλίου; Αυτό έγινε τον καιρό που παρουσιάσθηκε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή το έτος 29 μ.Χ. για να βαπτισθή στον Ιορδάνη Ποταμό. Το ότι ο Ιεχωβά Θεός δέχθηκε την αυτοθυσία του Ιησού είναι φανερό, διότι μετά το βάπτισμα του Ιησού στο νερό, ο Ιεχωβά εξέχεε το άγιο πνεύμα του επάνω στον Ιησού και τον έκαμε Χριστόν ή Κεχρισμένον και είπε ευδιάκριτα από τον ουρανό: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθ. 3:13-17· Ιωάν. 1:29-34) Συνεπώς τον καιρό εκείνο ήλθε σε ύπαρξι το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» και υπήρχε επάνω του μια ευπρόσδεκτη προσφορά περί αμαρτίας. Από τότε κι’ έπειτα ο Ιησούς περπατούσε στην αντιτυπική ιερατική αυλή επιβλέποντας την ανθρώπινη θυσία του ως τον θάνατο. Η μεγάλη αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού είχε αρχίσει, και ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς του Θεού υπηρετούσε στο πραγματικό πνευματικό «θυσιαστήριο» του Θεού μ’ ένα τρόπο παρόμοιο με του Ααρωνικού αρχιερέως στο ναό της Ιερουσαλήμ την ετήσια ημέρα του Εξιλασμού, στις 10 του Τισρί.—Εβρ. 8:1-6.

[Διάγραμμα στη σελίδα 135]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΑΤΟΨΙΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΒΟΡΡΑΣ

ΔΥΣΙΣ

ΝΟΤΟΣ

ΑΝΑΤΟΛΗ

ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Κιβωτός

Εξωτερική Κουρτίνα

ΑΓΙΑ

Τράπεζα

Θυσιαστήριον Θυμιάματος

Λυχνία

Καταπέτασμα

Αυλή

Θάλασσα

Θυσιαστήριον Ολοκαυτώματος

Πύλη

[Εικόνα στη σελίδα 136]

Ο ναός του Σολομώντος καθώς επίσης και η σκηνή ήσαν τύπος του πνευματικού ναού του Θεού—της διευθετήσεως για την προσέγγισι του Ιεχωβά σε λατρεία, βάσει της εξιλαστηρίου θυσίας του Ιησού

Η Σύναξις Όλων των Εθνών σ’ ένα Ναό για Λατρεία

 1. Πώς ο Ιεχωβά έκαμε τον Ιησού ένα πνευματικό ιερέα, και ποιο Αγιαστήριο έλαβε τότε μορφή;

ΤΩΡΑ έλαβε μορφή το μεγάλο αγιαστήριο της πνευματικής σκηνής του Ιεχωβά Θεού. Πώς συνέβη αυτό; Διότι τώρα ήλθαν σε ύπαρξι τα αντιτυπικά «Άγια» του πνευματικού ναού του Θεού. Αυτό έγινε διότι ο Θεός εξέχεε το άγιο πνεύμα του επάνω στον Ιησού και έκαμε τον Ιησού πνευματικό ιερέα. Ο Θεός απεκύησε τον Ιησού με το πνεύμα του για να τον κάμη πνευματικό Υιό του Θεού, περιβεβλημένο με την τιμή μιας ιερωσύνης ανωτέρας από εκείνη του επιγείου Ιουδαίου αρχιερέως της οικογενείας του Ααρών.

 2. Σε ποια κατάστασι ήταν τότε ο Ιησούς και σε ποιο μέρος του πνευματικού ναού του Ιεχωβά μπορούσε να εισέλθη, και για να κάμη τι εκεί;

² Γι’ αυτό ο Παύλος γράφει:«Και ουδείς λαμβάνει την τιμήν ταύτην εις εαυτόν, αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού, καθώς και ο Ααρών. Ούτω και ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν διά να γίνη αρχιερεύς, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν, ‘Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα.’ Καθώς και αλλαχού λέγει, «Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» (Εβρ. 5:4-6) Έτσι, ο Ιησούς ήταν σε μια κατάστασι πνευματικής γεννήσεως, μολονότι ήταν ακόμη εν σαρκί. Σ’ αυτή την κατάστασι μπορούσε να εισέλθη στα αντιτυπικά «Άγια» του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Σ’ εκείνα τα «Άγια» μπορούσε να προσφέρη θυμίαμα προσευχής, αίνου και υπηρεσίας στον Θεό που ήσαν σαν θυμίαμα.

 3. (α) Ποιο άλλο διαμέρισμα του πνευματικού ναού του Ιεχωβά έλαβε επίσης μορφή, και με ποια χαρακτηριστικά; (β) Έτσι από πότε και έπειτα άρχισε να λειτουργή ο πνευματικός ναός του Ιεχωβά;

³ Τώρα, επίσης, έλαβαν μορφή τα Άγια των Αγίων του πνευματικού ναού του Θεού, δηλαδή, εκείνη η καθωρισμένη περιοχή του ουρανού όπου ο Ιεχωβά είναι ενθρονισμένος προσωπικώς επάνω από τα ουράνια χερουβείμ ωσάν επάνω από μια θέσι ελέους ή «ιλαστήριον.» (Ψαλμ. 80:1· Αριθμ. 7:89· Εβρ. 9:4, 5) Σ’ αυτή την ουράνια περιοχή που έλαβε τώρα τα χαρακτηριστικά του διαμερίσματος των Αγίων των Αγίων ή του εσωτάτου διαμερίσματος, ο Ιεχωβά είναι ενθρονισμένος ωσάν υπεράνω του ιλαστηρίου της κιβωτού της νέας διαθήκης έτοιμος και πρόθυμος να δεχθή εξιλέωσιν, να ικανοποιηθή, να κατευνασθή από μια ικανοποιητική προσφορά περί αμαρτίας, την τέλεια ανθρώπινη θυσία του Αρχιερέως του Ιησού Χριστού στο αποκορύφωμα της μεγάλης αντιτυπικής Ημέρας του Εξιλασμού. (Λευιτ. 16:1-34) Έτσι τώρα είχε έλθει σε ύπαρξι ο μεγάλος αντιτυπικός πνευματικός ναός του Ιεχωβά Θεού, με τα αντιτυπικά του Άγια των Αγίων και τα Άγια και την αυλή με το θυσιαστήριό της. Από τη βάπτισι του Ιησού στον Ιορδάνη Ποταμό το 29 μ.Χ. λειτουργούσε ο πραγματικός ναός του Ιεχωβά, που επεφύλασσε ευλογίες για όλο το ανθρώπινο γένος.

 4. (α) Πότε ο Ιεχωβά έφερε τον Ιησού Χριστό πέραν από το «καταπέτασμα» στα αληθινά Άγια των Αγίων, και πώς; (β) Πότε τελείωσε η αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού, και πώς;

⁴ Τώρα το μόνο πράγμα που χώριζε τον Ιησού Χριστό ως Αρχιερέα από τα αληθινά Άγια των Αγίων του Ιεχωβά ήταν εκείνο το συμβολικό «καταπέτασμα,» εκείνος ο φραγμός του σαρκίνου οργανισμού. «Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσι.» (1 Κορ. 15:50) Γι’ αυτό το λόγο ο Ιησούς Χριστός συμπλήρωσε την τέλεια ανθρώπινη θυσία του επάνω στο «θυσιαστήριο» του Θεού πεθαίνοντας ως ένα αθώο θύμα την ημέρα του Πάσχα, στις 14 Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Αλλά την τρίτη ημέρα του θανάτου του Ιησού, δηλαδή, στις 16 Νισάν, ο Παντοκράτωρ Θεός έφερε τον Αρχιερέα του Ιησού Χριστό πέραν απ’ αυτό το διαχωριστικό «καταπέτασμα,» με το να τον εγείρη από τους νεκρούς, όχι ως Αρχιερέα με σάρκα και αίμα, αλλά ως ένα Αρχιερέα εν πνεύματι, μέτοχον «θείας φύσεως» και ενδεδυμένον με αθανασία. (1 Πέτρ. 3:18· 1 Κορ. 15:42-54· 2 Πέτρ. 1:4) Το καταπέτασμα του ναού, που εξεικόνιζε τον σάρκινο φραγμό ξεπεράσθηκε τώρα από τον αναστημένο Ιησού Χριστό κι’ έτσι την τεσσαρακοστή ημέρα από την ανάστασί του μπορούσε να ανέλθη στον ίδιο τον ουρανό και να εμφανισθή ενώπιον του Θεού με την πολύτιμη αξία του εξιλεωτικού αίματός του, για να το παρουσιάση στον εξιλαστήριο θρόνο του Θεού χάριν όλου του ανθρωπίνου γένους. Μ’ αυτή την παρουσίασι ετελείωσε η μεγάλη αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΥΦΙΕΡΕΩΝ

5, 6. (α) Πότε άρχισε ο Ιησούς Χριστός να οικοδομή την εκκλησία του επάνω στον εαυτό του ως την Πέτρα; (β) Πώς τα μέλη της εκκλησίας έγιναν πνευματικοί υφιερείς, και πώς μιλούν γι’ αυτό τα εδάφια 1 Πέτρου 2:5, 9;

⁵ Κάτω από το φως όλων των προηγουμένων, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερο από το γεγονός ότι η σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και οι ναοί που οικοδομήθηκαν από τον Σολομώντα, τον Ζοροβάβελ και τον Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ δεν εξεικόνιζαν την εκκλησία των μαθητών του Χριστού. Εκείνη η εκκλησία δεν ήλθε σε ύπαρξι παρά μόνον την πεντηκοστή ημέρα μετά την ανάστασι του Ιησού και επομένως μετά την ανάληψί του στον ουρανό και την εμφάνισί του εις «αυτόν τον ουρανόν» ενώπιον του Θεού για όφελός τους. Μιλώντας για τον εαυτό του ως τη συμβολική Πέτρα, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα αποστόλους του: «Επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου· και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής.» (Ματθ. 16:18) Άρχισε να οικοδομή αυτή την πνευματική εκκλησία την εορτή της Πεντηκοστής, δέκα ημέρες μετά την ανάληψί του στον ουρανό το 33 μ.Χ. Έλαβε άγιο πνεύμα από τον Θεό και το διωχέτευσε στους αναμένοντας μαθητάς του στη γη στην Ιερουσαλήμ. Μ’ αυτόν τον τρόπο απεκυήθησαν από το πνεύμα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνουν πνευματικοί υιοί του Θεού. Με το ίδιο αυτό πνεύμα εχρίσθησαν για να γίνουν πνευματικοί υφιερείς κάτω από τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό. (Πράξ. 2:1-36) Ο απόστολος Πέτρος μιλεί γι’ αυτό, λέγοντας:

⁶ «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού. Σεις όμως είσθε ‘γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς’ εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.»—1 Πέτρ. 2:5, 9.

 7. Ως πνευματικοί υφιερείς, σε ποια αντιτυπική περιοχή έχουν φερθή και σε ποιο διαμέρισμα του πνευματικού ναού επίσης, για να κάμουν τι σ’ αυτά τα μέρη;

⁷ Αυτός ο «πνευματικός οίκος» αποτελείται από «ζώντας λίθους» που είναι υφιερείς του Ιησού Χριστού. Σ’ αυτούς λέγεται:«Όθεν, αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών, τον Ιησούν Χριστόν.» (Εβρ. 3:1.) Ως οίκος τέτοιων υφιερέων πρέπει να ‘προσφέρουν θυσίας πνευματικάς, ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.’ (1 Πέτρ. 2:5) Αυτό σημαίνει ότι εφέρθησαν μέσα στην αντιτυπική αυλή όπου βρίσκεται το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» του Θεού, για να προσφέρουν εκεί τις ‘πνευματικές θυσίες’ των στη βάσι του ‘θελήματος’ του Θεού. Αυτό σημαίνει επίσης ότι, στην κατάστασι της πνευματικής των γεννήσεως

Επιμονή

◆ Μερικές φορές ακόμη και όταν κανείς προσπαθή να κάνη καλό σ’ ένα άλλο, απαιτείται σημαντική επιμονή. Αυτό αληθεύει συχνά με τους διακόνους των μαρτύρων του Ιεχωβά οι οποίοι κάνουν το καλύτερο δυνατό καλό, το να βοηθούν ανθρώπους να κατανοήσουν και να εφαρμόσουν τον Λόγο του Θεού κι’ έτσι να μπορούν να περιμένουν θείες ευλογίες.

Μια γυναίκα διάκονος των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Μαλαισία επισκέφθηκε μια νεαρή Κινέζα κόρη που έμενε σ’ ένα γκαράζ πίσω από μια μεγάλη κατοικία. Διέθεσε στην κόρη ένα αντίτυπο του βοηθήματος μελέτης της Γραφής «Από τον απολεσθέντα Παράδεισο στον αποκαταστημένο Παράδεισο» στην Κινεζική γλώσσα. Έγιναν διευθετήσεις για μια επανεπίσκεψι για την έναρξι μιας δωρεάν Γραφικής μελέτης με την κόρη.

Στην πρώτη επίσκεψι η κόρη ήταν απασχολημένη στο να σιδερώση μια στίβα ρούχα και δεν είχε διαβάσει τίποτε από το βιβλίο. Το Σάββατο ήταν η ημέρα αναπαύσεώς της από την εργασία, κι’ έτσι έγιναν διευθετήσεις για να την επισκεφθή τότε. Στη δευτέρα επίσκεψι η Μάρτυς διεπίστωσε ότι η κόρη είχε άλλη μια μεγάλη στίβα ρούχα για σίδερο καθώς επίσης κι’ ένα δωμάτιο γεμάτο από συγγενείς επισκέπτας. Το επόμενο Σάββατο στην τρίτη επίσκεψι, η διάκονος έμαθε ότι η κόρη ήταν πάλι απησχολημένη με το σιδέρωμα. Αλλ’ ωστόσο εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται για την δωρεάν Γραφική μελέτη και σκόπευε να μιλήση και στην αδελφή της για να δη αν και αυτή η κατά σάρκα αδελφή της επιθυμούσε να συμμετάσχη στη μελέτη. Στην επομένη επίσκεψι, που ήταν η τετάρτη, η κόρη είχε μερικές καλές ειδήσεις· η αδελφή της επιθυμούσε να μελετήση, επίσης, κι’ έτσι την επομένη εβδομάδα επρόκειτο να συναντηθούν όλοι στο σπίτι, της αδελφής της που απείχε δυο μίλια.

Νωρίς το επόμενο Σάββατο προμηνύετο θύελλα. Αλλ’ η μάρτυς του Ιεχωβά επειδή δεν επιθυμούσε να χάση το ραντεβού, πήγε οπωσδήποτε, βρεγμένη ως το κόκαλο. Βρήκε το σπίτι κλειδωμένο και κανένας δεν ήταν μέσα. Η Μάρτυς σκέφθηκε μέσα της: ‘Είμαι αποφασισμένη να δώσω άλλη μια ευκαιρία σ’ αυτή την κόρη.’

Στην έκτη επίσκεψι η Μάρτυς πήγε στο σπίτι της κόρης και την είδε να ζητά συγγνώμην ειλικρινά. Έγιναν διευθετήσεις για να λάβη χώρα η μελέτη το επόμενο Σάββατο. Στην εβδόμη επίσκεψι άρχισε πράγματι η Γραφική μελέτη και από τότε δεν έγινε καμμιά διακοπή. Η νεαρά Κινέζα κόρη μελετούσε καλά, άρχισε να έρχεται στις Χριστιανικές συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά και τώρα είναι και η ίδια μια χειροτονημένη διάκονος. Όλο αυτό επετεύχθηκε χάρις στην επιμονή για να γίνη το καλό.—Γαλ. 6:9.

Η Συνέλευσις του Πίτσμπουργκ Τονίζει το Επείγον των Καιρών

ΠΡΟΤΟΥ ξημερώση πολλοί άνθρωποι άρχισαν να συγκεντρώνωνται γύρω από το Δημοτικό Αμφιθέατρο στο Πίττσμπουργκ της Πεννσυλβανίας την πρώτη ημέρα του Οκτωβρίου. Το γεγονός που τους έφερε εκεί ήταν η ετήσια σωματειακή συνέλευσις της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πεννσυλβανίας, σε συνδυασμό με την αποφοίτησι της πεντηκοστής τρίτης σειράς της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ.

Το πρόγραμμα άρχισε στις 8:30 π.μ. και ύστερ’ από προσευχή και συζήτησι του Γραφικού εδαφίου της ημέρας, το ακροατήριο άκουσε ενθαρρυντικές εκθέσεις και πείρες από αντιπροσώπους τμημάτων της Εταιρίας από τη Γερμανία, την Ελβετία, τον Καναδά, τη Ζαμάικα και το Μεξικό. Κατόπιν ο διευθυντής Μ. Χένσελ διάβασε χαιρετισμούς προς την τάξη που αποφοιτούσε από αδελφούς πολλών χωρών, όπως από το Λάος, τη Χαβάη και την Μικρονησία, και από πολλά μέρη της Αφρικής και της Νοτίου Αμερικής και της Ευρώπης.

Ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας, Φ. Β. Φράνζ, έδωσε μια σθεναρή προτροπή εναντίον του κινδύνου του ν’ αφήνεται η απάθεια ν’ αναπτύσσεται ανάμεσα στο λαό του Θεού σήμερα. Μήπως κανένας από μας έχει την τάσι να νομίζη ότι ο καιρός για ν’ αναλάβη ο Θεός δράσι και να κρίνη είναι ακόμη πολύ μακρυά και ότι μπορούμε να στραφούμε πίσω στον εύκολο δρόμο της ζωής που είναι το χαρακτηριστικό αυτού του κόσμου; Τότε είναι ανάγκη να διορθώσωμε τη στάση μας, και να την φέρωμε σε αρμονία με τη θεόπνευστη συμβουλή του εδαφίου 2 Πέτρου 3:12. Σύμφωνα με την «Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου» (περιθωριακή σημείωσις), οι Χριστιανοί παροτρύνονται εκεί να ‘προσμένουν και να επισπεύδουν την έλευσιν της ημέρας του Θεού.’ Μπορούμε στην πραγματικότητα να επισπεύσωμε το χρονικό πρόγραμμα του Θεού για την έλευση της ημέρας του που θα κάμη κρίσι; Όχι, μπορούμε όμως ‘να διατηρούμε συνεχώς στη διάνοια μας’ την ημέρα εκείνη, όπως αποδίδει ακριβέστερα η «Μετάφρασις Νέου Κόσμου» αυτό το εδάφιο. Ο Πέτρος καθώς και άλλοι Χριστιανοί της εποχής του δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζουν πότε ακριβώς θα ερχόταν η «ημέρα» εκείνη, αλλά γνώριζαν ότι αυτό ήταν μια απόλυτη βεβαιότης, ότι ασφαλώς θα έλθη, και αυτό ήταν αρκετό! Σήμερα έχομε άφθονες αποδείξεις ότι μια γενεά που έχει ήδη προχωρήσει σε ηλικία πρόκειται πραγματικά ν’ αντιμετώπιση την προειπωμένη ‘μεγάλη θλίψι’ η οποία θ’ ανοίξη την οδό για την είσοδο στη νέα τάξι του Θεού. Ασφαλώς πρέπει να ζούμε κάθε μέρα με συνείδησι της εγγύτητός της αντί να την αναβάλλωμε στη διάνοια και στην καρδιά.

Στη διάρκεια της ετήσιας σωματειακής συνελεύσεως που άρχισε στις 10 π.μ., ο πρόεδρος της Εταιρίας Ν.Ο. Νορρ απεκάλυψε ότι, μολονότι η έκθεσις δεν είχε ακόμη συμπληρωθή, δείχνει ότι το υπηρεσιακό έτος 1972 είχε ένα θαυμάσιο σύνολο 162.000 ανθρώπων που βαπτίσθηκαν στη διάρκεια του έτους. Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών 680.000 και πλέον άτομα έχουν βαπτισθή παγκοσμίως, και αυτό αντιπροσωπεύει, το 41 τοις εκατό των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα.

Η σειρά που αποφοιτούσε άκουσε τώρα μερικά τελικά σχόλια από τον εκπαιδευτή Ο. Β. Γκλας. Αφού ανέφερε ότι ο μέσος όρος ηλικίας της τάξεως αυτής ήταν 29 χρόνια, ετόνισε ότι η σχολή Γαλαάδ είχε επίσης ‘γεννηθή’ πριν από είκοσι εννέα χρόνια. Βασίζοντας τη συμβουλή του στα εδάφια Εβραίους 12:1-3, τους παρώντρυνε να μην πέσουν ποτέ στο αμάρτημα της απιστίας. Οι δρομείς δεν επιβραδύνουν τον ρυθμό τους καθώς πλησιάζουν στο τέρμα. Με τη Νέα τάξι τόσο κοντά οι απόφοιτοι πρέπει τώρα να διαθέτουν κάθε γραμμάριο των δυνάμεών τους σ’ αυτό τον αγώνα. Ο γραμματεύς της Γαλαάδ Ε. Α. Ντάνλαπ ετόνισε κατόπιν το πώς ο Θεός δίνει με θέρμη και γενναιοδωρία, και παρώτρυνε τους σπουδαστές να μη κάνουν ποτέ τον Θεό να αισθανθή ‘δυσαρέσκεια στην καρδιά’ με το να ενεργούν χωρίς εκτίμησι για τα δώρα του.

Και τώρα ήλθε η τελική ομιλία, που εξεφώνησε ο πρόεδρος της Εταιρίας με το θέμα «Το Όνομα με το Οποίο Όλα τα Έθνη Προτιμούν να Βαδίσουν,» βασισμένο στον Μιχαία κεφάλαια 3 και 4. Μολονότι διηρημένοι από απόψεως θρησκείας και άλλων παραγόντων, οι άνθρωποι ειδωλοποιούν το ιδεώδες του ιδιαιτέρου πολιτικού έθνους των, και το κάνουν ένα εθνικό θεό. Αλλ’ οι εθνικοί ‘θεοί’ των δεν πρόκειται, να σώσουν το ανθρώπινο γένος από μια καταστρεπτική πορεία. Σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες,’ εκατοντάδες χιλιάδες σ’ όλη τη γη αφυπνίζονται στην πραγματικότητα και στρέφονται στον Ιεχωβά ως τον μόνο αληθινό Θεό στον οποίο πρέπει κανείς να ελπίζη. ‘Βαδίζουν εν τω ονόματι του’ με το ν’ ακολουθούν τον «νόμον» και τον «λόγον» του Ιεχωβά από την ουράνια Σιών και Ιερουσαλήμ, την έδρα της βασιλείας του Μεσσία η οποία τώρα κυβερνά.

Ύστερ’ από την διανομή των πτυχίων και ένα διάλειμμα για γεύμα, το απόγευμα παρουσιάσθηκε ένα ζωηρό και ποικίλο μουσικό πρόγραμμα που παρουσίασαν σε ένδεκα γλώσσες οι σαράντα οκτώ απόφοιτοι, σπουδασταί. Το κορύφωμα του προγράμματος ήταν ένα ερευνητικό της καρδιάς Βιβλικό δράμα που περιελάμβανε το αμάρτημα του Βασιλέως Δαβίδ με την Βηθ-σαβεέ. Ετόνιζε την έξοχη ισορροπία της δικαιοσύνης και του ελέους του Θεού. Όλα αυτά έκαμαν τους 7.164 παρόντας να αισθανθούν στο τέλος της ημέρας ότι ευλογήθηκαν πλουσίως.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί χρησιμοποιούμε τον όρο «κυβερνών σώμα» για τους πρεσβυτέρους οι οποίοι επιβλέπουν το έργο των μαρτύρων του Ιεχωβά;—Η.Π.Α.

Ο όρος «κυβερνών σώμα» δεν χρησιμοποιείται μ’ αυτή την μορφή στις Γραφές. Εν τούτοις, υπάρχουν άφθονες αποδείξεις ότι ένα σώμα πρεσβυτέρων που υπηρετούσε με μια κυβερνητική ιδιότητα υπήρχε στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος.

Ο Παύλος νουθετούσε τους ομοίους του Χριστιανούς: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας. . . . Πείθεστε εις τους προεστώτας σας και υπακούετε.» Ή, όπως το αποδίδουν άλλες μεταφράσεις, να θυμάσθε και να υπακούετε ‘εκείνους που σας καθοδηγούν.’ («Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις,» περιθώριο· «Συριακή» μετάφρασις του Μάρντοκ· «Ρόδερχαμ») Η «Διάστιχος Μετάφρασις της Βασιλείας» λέγει: «Ενθυμείσθε εκείνους που σας κυβερνούν [Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, κείμενον].»—Εβρ. 13:7, 17, 24.

Μορφές της ίδιας Ελληνικής λέξεως βρίσκονται στα εδάφια Ματθαίος 2:6· Λουκάς 22:26· Πράξεις 7:10· 15:22, όπου η σημασία είναι όμοια, δηλαδή, σημασία της διακυβερνήσεως, της αρχηγίας ή της ηγεσίας. Η μετάφρασις των «Εβδομήκοντα» χρησιμοποιεί μια μορφή αυτής της λέξεως όταν αποδίδη το εδάφιο Μαλαχίας 1:8 ως εξής: «Πρόσφερε τώρα τούτο εις τον αρχηγόν σου [Προσάγαγε δη αυτό τω ηγουμένω σου].»

Έτσι είναι καταφανές ότι υπήρχαν ωρισμένα άτομα που κυβερνούσαν στη Χριστιανική εκκλησία με την ηγεσία και την καθοδήγησι που έδιναν στους αδελφούς των με αγαθά έργα και ευσεβείς αρχές.

Η Αγγλική λέξις «γκάβερν,» προέρχεται από το Λατινικόν ρήμα «γκουμπερνάρε,» το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από την Ελληνική λέξι «κυβερνώ» η οποία έχει και την βασική σημασία του «πηδαλιουχώ, διευθύνω ένα πλοίο, κυβερνώ.» Γι’ αυτό η λέξις «κυβερνήτης» [ρυθμιστής] μπορεί ν’ αναφέρεται στον μηχανισμό μιας μηχανής η οποία ελέγχει και ρυθμίζει την ταχύτητα ή την πίεσί της. Ένα «κυβερνών σώμα» μπορεί, επομένως να αναφέρεται στην υπηρεσία η οποία διευθύνει τον τρόπο ενεργείας και δίνει κατεύθυνση, καθοδήγησι και κανονισμούς σε μια οργάνωσι.

Σχολιάζοντας αυτή την Ελληνική λέξι το «Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Καινής Διαθήκης» υπό Β. Ε. Βάιν (Τόμ. ΙΙ. σελ. 168) λέγει: «κυβερνώ, οδηγώ, υπονοεί (α) πηδαλιουχία, πλοήγησι [παράβαλε Πράξεις 27:11]· (β) μεταφορικώς, κυβερνήσεις ή τρόπους κυβερνήσεως, χρησιμοποιείται για κείνους οι οποίοι ενεργούν ως οδηγοί, σε μια τοπική εκκλησία, 1 Κορ. 12:28.» Αυτό το εδάφιο, 1 Κορινθίους 12:28, λέγει: «Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις.»

Η μετάφρασις των «Εβδομήκοντα» μεταφράζοντας την Εβραϊκή λέξι «ταχμπουλάχ,» που σημαίνει, «πηδαλιουχία, οδήγησις,» χρησιμοποιεί αυτή τη λέξι, όπως, παραδείγματος χάριν, στο εδάφιο Παροιμίαι 1:5: «Ο δε νοήμων κυβέρνησην κτήσεται.»

Τον πρώτο αιώνα, οι πρεσβύτεροι και επίσκοποι των διαφορών εκκλησιών ασφαλώς ήσαν οι «κυβερνήσεις» στις τοπικές εδαφικές περιοχές, διότι αυτό ήταν αναγκαίο για τον καλό συντονισμό του έργου και για την ειρήνη και την ενότητα του ποιμνίου του Θεού. Κατευθυντήρια καθοδήγησις είναι ένα ουσιώδες μέρος του έργου ενός ποιμένος.—(Παράβαλε Πράξεις 20:17, 28·1 Τιμόθεον 3:4, 5· Τίτον 1:9).

Και εκείνο που ήταν ορθό για τις τοπικές εκκλησίες ασφαλώς ήταν αναγκαίο για την καθοδήγησι του Χριστιανικού έργου γενικά. Γι’ αυτό οι απόστολοι και άλλοι πρεσβύτεροι στην Ιερουσαλήμ υπηρετούσαν ως ένα σώμα που έδινε καθοδήγησι και συμβουλή σ’ όλες τις εκκλησιές.

Μολονότι ο όρος «κυβερνήσεις» τίθεται πολύ κάτω στον κατάλογο των ‘διαιρέσεων χαρισμάτων και διακονιών’ που έδωσε ο Θεός (1 Κορ. 12:4, 5, 28), εν τούτοις, αυτές οι ικανότητες κυβερνήσεως δεν ήσαν χωρίς σημασία, διότι διαφορετικά δεν θα είχαν ανατεθή στους αποστόλους και στους πρεσβυτέρους οι οποίοι αποτελούσαν το κυβερνών σώμα. Το πώς αυτοί οι άνδρες ενεργούσαν ως ένα σώμα είναι καταφανές από τον τρόπο με τον οποίον έλυσαν το πρόβλημα της διανομής τροφής με τον διορισμό μιας επιτροπής καταλλήλων ανδρών για να φροντίζουν γι’ αυτό το ζήτημα· με την αποστολή του Πέτρου και του Ιωάννου στη Σαμάρεια για να βοηθήσουν τους νέους μαθητάς εκεί· με την ενέργεια που έκαμαν, ως ‘ένα σώμα σε σύμπραξι με άλλους πρεσβυτέρους, να στείλουν τέσσαρας «άνδρας προεστώτας,» περιλαμβανομένου του αποστόλου Παύλου, και να φέρουν στην Αντιόχεια την απόφασί τους σχετικά με τους Εθνικούς οι οποίοι είχαν μεταστραφή στη Χριστιανοσύνη· και με την συμβουλή τους στον Παύλο όσον αφορά τον τρόπο που έπρεπε ν’ ακολουθή μεταξύ των Ιουδαίων στην Ιερουσαλήμ.—Πράξ. 6:1-6· 8:14· 15:1, 2, 22-32· 21:17-26.

Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός είναι ο ουράνιος Κυβερνήτης της εκκλησίας του των πνευματικών Ισραηλιτών στη γη. Αυτός είναι εκείνος στον οποίο εφαρμόζονται τα λόγια που αναφέρονται στο εδάφιο Μιχαίας 5:2: «Και αν, Βηθλεέμ Ιούδα, η μικρά ώστε να είσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να είναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ.» (Ματθ. 2:6) Μέσω του αγίου πνεύματος και του ορατού κυβερνώντος σώματος που αποτελείται από πρεσβυτέρους «ηγουμένους» σύμφωνα με τον γραπτό Λόγο του Θεού, ο Ιησούς Χριστός κυβερνά τον παγκόσμιο όμιλο των μαρτύρων του Ιεχωβά στη γη σήμερα.—Εβρ. 13:17, «Διάστιχος»· επίσης «Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών,» έκδοσις 1950.

Από τ’ ανωτέρω βλέπομε ότι ο όρος «κυβερνών σώμα» αρμόζει, είναι κατάλληλος και Γραφικός για ν’ αναφέρεται κανείς σ’ αυτό το σώμα των πρεσβυτέρων το οποίο είναι επιφορτισμένο με την πνευματική επίβλεψι των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα.

● Βάσει των όσων αναγράφονται στο εδάφιο Δευτερονόμιο 22:5, είναι κατάλληλο να φορή μια γυναίκα πανταλόνια;—Η.Π.Α.

Το εδάφιο Δευτερονόμιο 22:5 λέγει: «Η γυνή δεν θέλει φορέσει το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός· επειδή πάντες οι πράττοντες ούτως είναι βδέλυγμα εις Ιεχωβά τον Θεόν σου.» Το εδάφιο αυτό δεν αναφέρεται σε μόδες ρουχισμού. Η απαγόρευσις αφορά το να φορέση κανείς πράγματα ιδιαιτέρως προωρισμένα για το αντίθετο φύλο.

Η διάκρισις μεταξύ των φύλων είναι θείας προελεύσεως και ο νόμος που έχει εκτεθή στο Δευτερονόμιο 22:5 εξυπηρετούσε την διατήρησι αυτής της διακρίσεως. Όταν έλθωμε στο ζήτημα της εμφανίσεως και της ενδυμασίας, το συνηθισμένο πράγμα είναι ο άνδρας να επιθυμή να φαίνεται σαν άνδρας και η γυναίκα να φαίνεται σαν γυναίκα. Το να ενεργήση ένας Ισραηλίτης αντίθετα μ’ αυτό το βαθύ ενδόμυχο αίσθημα του τι είναι κατάλληλο θα μπορούσε να οδηγήση σε ομοφυλοφιλία. Έτσι ο νόμος στο εδάφιο Δευτερονόμιον 22:5 παρεμπόδιζε επίσης αυτό το αμάρτημα.

Τον καιρό που είχε δοθή αυτός ο νόμος, και οι άνδρες και οι γυναίκες φορούσαν μακρυά φορέματα. Υπήρχε όμως σαφής διαφορά μεταξύ του φορέματος των ανδρών και του φορέματος των γυναικών. Ομοίως, σε μερικά μέρη της γης σήμερα και οι άνδρες και οι γυναίκες φορούν πανταλόνια. Αλλά οι μόδες των γυναικείων πανταλονιών διαφέρουν από τις μόδες των ανδρικών. Συνεπώς, η αρχή που διδάσκει το εδάφιο 22:5 δεν απέκλειε από το να φορέση μια γυναίκα σαλβάρια ή πανταλόνια.

Επί πλέον οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο. (Ρωμ. 6:14) Η επιμονή της εφαρμογής του γράμματος αυτού του νόμου θα ήταν επομένως αντίθετη προς τη Χριστιανική διδασκαλία. Έτσι αν μια γυναίκα φορούσε ένα πανταλόνι του συζύγου της για να κάμη κάποια εργασία στο σπίτι ή σ’ ένα αγρόκτημα, δεν θα παρέβαινε τον καταφανή σκοπό του νόμου, ο οποίος ήταν να εμποδίση τη σύγχυσι της ταυτότητος των φύλων και τις σεξουαλικές καταχρήσεις.

Το γεγονός ότι οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο αλλ’ οδηγούνται. από τις αρχές του απαιτεί απ’ αυτούς να χρησιμοποιούν διακριτικότητα, καλή κρίσι και ν’ ασκούν τη συνείδησί τους. Μια Χριστιανή γυναίκα εκτιμά το αν είναι γι’ αυτήν κατάλληλο να φορέση σαλβάρια ή πανταλόνια εξαρτάται και από παράγοντας άλλους εκτός από τις προσωπικές της προτιμήσεις. Δεν θα ήθελε να γίνη αιτία να προσκόψουν άλλοι ή να φέρη μομφή στη Χριστιανική εκκλησία. Το ντύσιμο που δεν θα μπορούσε να θεωρηθή άσχημο αν φορεθή στο σπίτι ή στην εργασία, είναι πιθανόν να θεωρηθή απαράδεκτο αν φορεθή στις Χριστιανικές συναθροίσεις ή στη δημοσία διακήρυξι του Λόγου του Θεού ή στη διεξαγωγή άλλης δημοσίας δράσεως. Ο τρόπος της σκέψεως, επίσης, μπορεί να διαφέρη από περιοχή σε περιοχή. Η συμβουλή της Βίβλου είναι «Αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, . . . (το οποίον πρέπει εις γυναίκας επαγγελλομένας θεοσέβειαν), με έργα αγαθά.»—1 Τιμ. 2:9, 10.a

[Υποσημειώσεις]

Οι Αεροπορικές Γραμμές Εμείωσαν το Ποσοστό Ατυχημάτων

◆ Κατά τη διάρκεια του έτους 1971 οι αεροπορικές Εταιρίες των Ηνωμένων Πολιτειών ανέφεραν το χαμηλότερο ποσοστό δυστυχημάτων μέσα σε 23 χρόνια, σύμφωνα με τον Πίνακα Ασφαλείας των Εθνικών Μεταφορών. Αυτό ήταν το τρίτο κατά σειράν έτος που οι αεροπορικές γραμμές επέτυχαν ένα γενικά μειωμένο ποσοστό ατυχημάτων.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

16 Τις λοιπόν είναι ο πιστός οικονόμος και φρόνιμος, τον οποίον θέλει καταστήσει ο κύριος αυτού επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εν καιρώ την διωρισμένην τροφήν;—Λουκ. 12:42. Σ 1/11/72 11

17 Υψώνω τους οφθαλμούς μου προς τα όρη, πόθεν θέλει ελθεί η βοήθεια μου; Η βοήθεια μου έρχεται από του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 121:1, 2, ΜΝΚ. Σ 1/12/72 8, 9

18 Σε ενθυμώμαι επί της στρωμνής μου, εις σε μελετώ εν ταις φυλακαίς της νυκτός.—Ψαλμ. 63:6. Σ 15/11/72 18

19 Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί. . . παντός ζώου κινουμένου.—Γεν. 1:28. Σ 15/12/72 5-7

20 Μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.—Ματθ. 6:13. Σ 1/9/72 6-8

21 Ο απλούς πιστεύει εις πάντα λόγον· ο δε φρόνιμος προσέχει εις τα βήματα αυτού.—Παροιμ. 14:15. Σ 1/8/72 4α

22 Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου.—Ψαλμ. 110:3. Σ 1/7/72 21-23

23 Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.—Πράξ. 5:42. Σ 1/6/72 10

24 Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων [έχων κατανόησιν, ΜΝΚ]; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.—Ιακ. 3:13. Σ 1/4/72 11, 12

25 Διδάσκοντες και νουθετούντες αλλήλους με ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς, εν χάριτι ψάλλοντες εκ της καρδίας υμών προς τον Ιεχωβά.—Κολ. 3:16, ΜΝΚ. Σ 1/10/72 19, 20

26 Ο εσωτερικός όμως [άνθρωπος] ανανεούται καθ’ εκάστην ημέραν.—2 Κορ. 4:16. Σ 15/12/72 1-3

27 Ο δε Θεός . . . είθε να σας δώση να φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν.—Ρωμ. 15:5. Σ 15/8/72 4α

28 Έρχεται, ο άρχων του κόσμου τούτου, και δεν έχει ουδέν εν εμοί.—Ιωάν. 14:30. Σ 15/4/72 24-26

29 Θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.—Δευτ. 6:7. Σ 15/5/72 21

30 Ιεχωβά, θέλω σε δοξολογήσει· διότι αν και ωργίσθης εναντίον μου, εστράφη ο θυμός σου, και με παρηγόρησας. . . . και εστάθη(ς) η σωτηρία μου.—Ησ. 12:1, 2, ΜΝΚ. Σ 1/5/72 2, 3α

31 Και έκραξεν εις τα ωτά μου μετά φωνής μεγάλης, λέγων, Ας πλησιάσωσιν οι τεταγμένοι κατά της πόλεως έκαστος έχων το οπλον αυτού της εξολοθρεύσεως εν τη χειρί αυτού.—Ιεζ. 9:1. Σ 15/7/72 11

Ανακοινώσεις

Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ—ΠΟΥ;

Τραπεζιτικές αποταμιεύσεις πολλάκις δαπανούνται για να προμηθεύσουν ένα αναπαυτικό και ελκυστικό σπίτι για τη γεροντική ηλικία, μολονότι κάποτε αυτό θα περιέλθη στα χέρια άλλων. Θα εσήμαινε κάτι σε σας αν γνωρίζατε ότι ο Θεός ο ίδιος τώρα ετοιμάζει ένα διαρκές σπίτι για τον άνθρωπο:—όχι σ’ ένα άλλο κόσμο αλλ’ εδώ επάνω στη γη, ένα σπίτι που ποτέ δεν θ’ απολεσθή εξαιτίας θανάτου! Είναι μία προμήθεια την οποίαν ο Θεός υπεσχέθη πριν από έξη χιλιάδες σχεδόν έτη όταν η μόνη κατοικία του ανθρώπου ήταν ένας παράδεισος. Για να μάθετε γιατί περίμενε να πραγματοποιηθή αυτό ως τη γενεά μας, διαβάστε το γοητευτικό από 256 σελίδες βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον αποκαταστημένο Παράδεισο. Στείλτε μόνο 21 δραχμές ή 75 σεντς για την Αμερική.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

18 Μαρτίου: Παρουσίασις του Αρχηγού της Θείας Κυριαρχίας. Σελίς 104,

25 Μαρτίου: Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας. ¶ 1-27. Σελίς 112.

1 Απριλίου: Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας, ¶ 28-39, και η Σχέσις του εν Ύδατι Βαπτίσματος με τη Σωτηρία. Σελίς 118.

Μη Φιλοξενείτε Μνησικακία

ΟΛΟΙ φαίνονταν ότι περνούσαν καλά σε κάποιο πάρτυ όταν ήλθε ο οικοδεσπότης. Τον χαιρέτησαν όλοι μ’ ενθουσιασμό εκτός από έναν. Γιατί; Διότι πριν από μερικούς μήνες σ’ ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ ο οικοδεσπότης δεν είχε λάβει υπ’ όψιν το χέρι που του άπλωσε αυτός ο άνθρωπος. Ασφαλώς κρατούσε μνησικακία, και πόσο δυστυχισμένο τον έκανε αυτό κάθε φορά που έβλεπε το αντικείμενο της μνησικακίας του!

Μήπως μερικές φορές καλλιεργείτε εχθροπάθεια με το να φιλοξενήτε μνησικακία, κι’ έτσι αισθάνεστε δυστυχισμένος όταν όλοι γύρω σας φαίνονται χαρούμενοι;

Πόσο ανόητο είναι αυτό! Πραγματικά υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει ν’ ακολουθούμε τη συμβουλή της Γραφής να μη φιλοξενούμε μνησικακία: «Δεν θέλεις εκδικείσθαι ουδέ θέλεις μνησικακεί κατά των υιών του λαού σου· αλλά θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Λευιτ. 19:18, ΜΝΚ.

Εν πρώτοις, δεν μπορείτε να φιλοξενήτε μνησικακία εναντίον ενός ανθρώπου χωρίς να τον αντιπαθήτε, και η αντιπάθεια μπορεί εύκολα να μεταστραφή σε μίσος. Τι λέγει η Γραφή γι’ αυτό; «Πας όστις μισεί τον αδελφόν αυτού είναι ανθρωποκτόνος.» (1 Ιωάν. 3:15) Πράγματι, μπορεί να μετατραπή σε πραγματικό φόνο, όπως στην περίπτωσι δύο ανθρώπων οι οποίοι επέζησαν από μια σύγκρουσι λεωφορείων στο Μπελέμ της Βραζιλίας. Φιλονείκησαν με μαχαίρια με αποτέλεσμα ο ένας να θανατωθή και ο άλλος να συλληφθή με την κατηγορία του φόνου.—Τάιμς Νέας Υόρκης, 21 Ιουλίου 1972.

Η Γραφή δίνει πάρα πολλά παραδείγματα του τι μπορεί να προξενήση η μνησικακία. Για ν’ αναφέρωμε μόνο ένα, είναι ο Ησαύ. Φιλοξενούσε φονική μνησικακία εναντίον του αδελφού του Ιακώβ, διότι ο Ιακώβ πήρε την ευλογία του πρωτοτόκου, που του είχε πωλήσει ο Ησαύ. Εξαιτίας τούτου, ο Ιακώβ έφυγε στο θείο του Λάβαν ωσότου, όπως είπε η μητέρα του Ρεβέκα, «παρέλθη ο θυμός του αδελφού σου.» Και, χωρίς αμφιβολία, αν δεν είχε ενεργήσει έτσι ο Ιακώβ, ο Ησαύ, με την πίκρα του διότι δεν είχε λάβει την ευλογία του πρωτοτόκου από τον πατέρα του Ισαάκ, θα τον είχε θανατώσει. Και όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά ύστερ’ από είκοσι χρόνια, είχε γίνει αλλαγή στην καρδιά του Ησαύ, διότι διαβάζομε ότι «έδραμεν ο Ησαύ εις συνάντησιν αυτού και ηναγκαλίσθη αυτόν και έπεσε επί τον τράχηλον αυτού, και κατεφίλησεν αυτόν· και έκλαυσαν.»—Γεν. 27:41-45· 33:4.

Είναι, πιθανόν να αισθανώμεθα ότι έχομε αδικηθή. Ίσως να αδικηθήκαμε ή μπορεί να παρεξηγήσαμε. Αν όμως δεν ‘εκδικηθούμε’ εναντίον εκείνου που φαίνεται να μας έχη αδικήσει, με τον καιρό το τραύμα μπορεί να θεραπευθή και έτσι μπορούν να γίνουν τα «περασμένα ξεχασμένα.»

Αλλά πόσο καλύτερα είναι να είμεθα σαν τον Ιωσήφ, τον ευνοούμενο γιο του Ιακώβ! Μερικοί από τους αδελφούς του φιλοξενούσαν μνησικακία εναντίον του διότι ήταν ο ευνοούμενος του πατέρα του (και λόγω των ονείρων που έδειχναν ότι αυτοί επρόκειτο να τον προσκυνήσουν), και ήσαν πρόθυμοι να τον θανατώσουν. Αλλά χάρι στην επέμβασι του Ιούδα τον επώλησαν για δούλο, και τελικά κατέληξε σε φυλακή λόγω ψευδούς κατηγορίας εναντίον του. Αλλά καλλιέργησε μ’ αυτό μνησικακία εναντίον των αδελφών του εξαιτίας όλου αυτού του κακού που είχαν κάμει εναντίον του; Καθόλου. Όταν αντεστράφησαν τα πράγματα και αυτοί ήσαν στα χέρια του, αντί να τους εκδικηθή, ο Ιωσήφ πρόθυμα τους συγχώρησε.—Γέν. 45:1-8· 50:15-21.

Ποιον θέλετε να μοιάσετε; Εκείνους που είχαν καλλιεργήσει μνησικακία ως το σημείο που να θέλουν να τον θανατώσουν, ή τον Ιωσήφ, που ήταν συγχωρητικός και ελεήμων;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί κανείς να καλλιεργή μνησικακία. Μπορεί κάποιος να αισθάνεται ότι προσεβλήθη διότι ένας άλλος έκαμε μια άσκοπη και μη κολακευτική παρατήρησι. Ή κάποιον μπορεί να μη του έδωσαν σημασία ή να τον αγνόησαν όταν επιθυμούσε να του εκδηλώσουν φιλικότητα. Ή μπορεί κάποιος να αισθάνεται τραυματισμένος επειδή προφανώς τον επέπληξαν άδικα ή πολύ αυστηρά.

Υποθέστε ότι ακούσατε κάποιον να κάνη μια όχι ευγενική παρατήρησι για σας. Μήπως υπάρχει κάποιο μέτρον αληθείας σ’ αυτή την παρατήρησι και γι’ αυτό σας έχει τραυματίσει τόσο πολύ; Αν ήταν τελείως αδικαιολόγητη, γιατί να μη δείξετε έλεος και να μη συγχωρήσετε απαλλάσσοντας τον λόγω αμφιβολιών; Όταν έκαμε αυτή την παρατήρησι ίσως έπειτα να κατάλαβε ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να μη την είχε κάμει, αλλ’ ωστόσο αποφεύγει να παραδεχθή αυτό το γεγονός μπροστά σας. Θυμηθήτε τη συμβουλή του Ιησού ότι, αν δεν συγχωρούμε στους άλλους τα αμαρτήματα που κάνουν σ’ εμάς, ούτε και ο Θεός θα συγχωρήση σε μας τα αμαρτήματα που κάνομε σ’ αυτόν.—Ματθ. 6:12-15· 18:23-35.

Μήπως κάποιος σας έχει περιφρονήσει, αγνοήσει ή προσβάλει; Κάποτε μια Χριστιανή προχωρημένη στα χρόνια πλησίασε ένα πρεσβύτερο σε μια Χριστιανική εκκλησία και τον ρώτησε γιατί την είχε περιφρονήσει, αν είχε κάτι εναντίον της, και αν ναι ποιο ήταν αυτό. Αυτός έμεινε κατάπληκτος, διότι αυτή η Χριστιανή ήταν μια από τις καλύτερες φίλες του και είχε πολύ καλή ιδέα γι’ αυτήν. Δεν θυμόταν να την είχε περιφρονήσει ποτέ· πράγματι, ήταν πάντοτε χαρούμενος να την βλέπη. Αλλ’ αυτό το επεισόδιο, με την σειρά του, τον έκαμε να σκεφθή. Για πολύν καιρό έτρεφε μνησικακία για κάποιον άλλον όταν του φάνηκε ότι εκείνος τον είχε περιφρονήσει. Τώρα κατάλαβε ότι είναι πιθανόν και αυτός ο ίδιος να είχε παρεξηγήσει όπως εκείνη.

Υπάρχει επίσης η περίπτωσις της επιπλήξεως που μπορεί να έχωμε υποστή και για την οποία αισθανόμεθα ότι ήταν αδικαιολόγητη ή πάρα πολύ αυστηρή. Αυτό μας θυμίζει εκείνο που είπε κάποτε ένας χιουμορίστας. Πότε πότε ο πατέρας του τον έδερνε για κάτι που δεν είχε κάμει. Όταν παραπονιόταν, ο πατέρας του έλεγε: ‘Αυτό ήταν για τη φορά που είχες κάμει κάτι για το οποίο έπρεπε να σε δείρω και δεν σε έδειρα.’ Όλοι μας οφείλομε να παραδεχθούμε ότι έχομε κάμει παραβάσεις επανειλημμένως χωρίς να μας έχουν επιπλήξει γι’ αυτές. Μπορεί, επίσης, να υπάρχουν ελαφρυντικές περιπτώσεις που έκαμαν τον υπεύθυνο να είναι υπερβολικά αυστηρός. Ή μπορεί πολύ καλά να συμβαίνη ώστε το δικό του αίσθημα της δικαιοσύνης να είναι ισχυρότερο από το δικό μας. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέσι του, οπότε θα είσθε σε θέσι να συγχωρήσετε και να λησμονήσετε.

Έτσι, φυλαχθήτε από το να φιλοξενήτε μνησικακία. Μη σπεύδετε να θυμώνετε γρήγορα, «διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.» (Εκκλησ. 7:9) Δεν μπορείτε να φιλοξενήτε μνησικακία χωρίς να προξενήσετε βλάβη στον εαυτό σας και στους άλλους. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα προξενήσετε στον εαυτό σας μόνο σωματική βλάβη, αλλά θα προξενήσετε επίσης βλάβη και στην πνευματική ευεξία σας. Δεν μπορείτε ν’ απολαμβάνετε καλές σχέσεις με τον Θεό, εκτός αν έχετε επίσης καλές σχέσεις με τον Χριστιανό αδελφό σας. Πράγματι η αγάπη μας για τον Θεό δοκιμάζεται από την αγάπη μας για τους αδελφούς μας. Όπως ο στοργικός απόστολος Ιωάννης είπε τόσο σταθερά: «Όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε πώς δύναται να αγαπά;» (1 Ιωάν. 4:20, 21) Ώστε λοιπόν να είσθε φρόνιμοι, δίκαιοι, στοργικοί, και δεν θα φιλοξενήτε μνησικακία.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Α΄

Το Χριστιανικό Στράτευμα Δεν Αυξάνει

◆ Ο Βαπτιστής κληρικός Μέλβιν Φλόιντ παρεδέχθη εκείνο που πολλοί άλλοι είχαν ήδη παρατηρήσει σχετικά με τις εκκλησίες του Χριστιανικού Κόσμου όταν είπε:«Τα πράγματα είναι δύσκολα για μας. Δεν βλέπω το Χριστιανικό στράτευμα ν’ αυξάνη. Αυτό το βλέπω και σε άλλα μέρη.» Όταν οι κληρικοί παραιτούνται, οι εγγραφές στα εκκλησιαστικά σεμινάρια ελαττώνωνται, όταν οι εκκλησιαστικοί ηγέτες εκδίδουν αλληλοσυγκρουόμενες οδηγίες και συμβουλές που υπονομεύουν τα ήθη, δεν είναι ν’ απορή κανείς γιατί το «στράτευμα» των οπαδών των βρίσκεται σε υποχώρησι. Πράγματι, όχι μόνο το στράτευμα των υποχωρεί, αλλ’ ένας συνεχώς μεγαλύτερος αριθμός απ’ αυτούς απομακρύνεται τελείως.

Τα Μωρά Χρειάζονται Αγάπη

◆ Ένα μωρό που γεννιέται πρόωρα έχει ανάγκη από την αγάπη των γονέων του όπως κι’ εκείνο που γεννιέται κανονικά. Εν τούτοις, ένα πρόωρα γεννημένο μωρό αποχωρίζεται από τους γονείς του μερικές εβδομάδες καμμιά φορά για να τοποθετηθή στο αποστειρωμένο περιβάλλον ενός θερμοθαλάμου. Αυτός ο αναγκαστικός αποχωρισμός μητέρας και μωρού στερεί το παιδί από την αγάπη της μητέρας. Οι γιατροί αρχίζουν να συμπεραίνουν ότι αυτός ο αποχωρισμός μπορεί να επιβραδύνη την πνευματική και σωματική ανάπτυξι του μωρού. Ο Δρ. Χάρρυ Όρμ, ιατρικός διευθυντής του Παιδικού Τμήματος του Μεμόριαλ Χόσπιταλ στο Λογκ Μπητς της Καλιφόρνιας, άρχισε ένα πρόγραμμα που επιτρέπει στους γονείς να έρχωνται στον θερμοθάλαμο για να χαϊδεύουν το μωρό τους. Όταν το επιτρέπουν οι περιστάσεις και αφού του φορέσουν αποστειρωμένα ενδύματα, τότε τους προτρέπουν να πάρουν το μωρό τους έξω από τον θερμοθάλαμο και να το χαϊδεύουν. Αυτός ο γιατρός πιστεύει ότι αυτή η έκφρασις της αγάπης των γονέων για το μωρό μπορεί να είναι ένας σπουδαίος παράγων για την ανάπτυξι του μωρού και την επιθυμία να ζήση.