Είσθε Αληθινά ένας Πνευματικός Άνθρωπος;
«Δεν ηδυνήθην να λαλήσω προς εσάς, ως προς πνευματικούς, αλλ’ ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ.»—1 Κορ. 3:1.
1, 2. Γιατί ενδιαφερόμεθα να μελετήσωμε πώς θα γίνωμε πνευματικοί άνθρωποι;
Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ομιλεί πολύ ευνοϊκά για κείνους που λέγονται «πνευματικοί» άνθρωποι. Εξ άλλου, δεν αναφέρει με εκτίμησι εκείνους που περιγράφονται ως σαρκικοί. Προφανώς, λοιπόν, ένας θεοφοβούμενος άνθρωπος επιθυμεί να είναι πνευματικός, έτσι δεν είναι;—Ρωμ. 8:5-8· Γαλ. 5:16-18.
2 Εν τούτοις, πολλοί οι οποίοι έπρεπε να είναι πνευματικοί είναι συχνά, στην πραγματικότητα, ακριβώς το αντίθετο. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Βιβλικός συγγραφεύς του πρώτου αιώνος Παύλος, απευθυνόμενος στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου, είπε: «Δεν ηδυνήθην να λαλήσω προς εσάς, ως προς πνευματικούς, αλλ’ ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ.» (1 Κορ. 3:1) Δεν πρέπει, λοιπόν, να θέλωμε αληθινά να είμεθα πνευματικοί άνδρες και γυναίκες;
3. Τι σημαίνει να είμεθα «σαρκικοί» άνθρωποι;
3 Για να κατανοήσωμε τι σημαίνει να είναι ένας άνθρωπος «πνευματικός,» είναι καλό να καταλάβωμε την αντίθετη λέξι, «σαρκικός,» όπως χρησιμοποιείται από τον συγγραφέα Παύλο. Τι σημαίνει να είμεθα «σαρκικοί;» Σημαίνει να κυριαρχούμεθα από τη σάρκα, δηλαδή να έχωμε μια επίγεια, κοσμική άποψι. Τέτοιες είναι οι σκέψεις των ατελών, πεπτωκότων ανθρώπων· μ’ αυτές είναι γεμάτο ολόκληρο αυτό το σύστημα. Οι σαρκικοί άνθρωποι κρίνουν με τους ανθρώπινους κανόνες.—1 Κορ. 9:8.
4. Τι σημαίνει να είμεθα «πνευματικοί» άνθρωποι;
4 Αλλά, το σπουδαιότερο, τι σημαίνει να είμεθα «πνευματικοί»; Σημαίνει να σκεπτώμέθα όπως ο Θεός, του οποίου οι σκέψεις είναι πολύ υψηλότερες από τις σκέψεις του ανθρώπου. (Ησ. 55:8, 9· Ρωμ. 11:33) Αυτή η ικανότης της σκέψεως έρχεται σ’ εκείνους που ακούουν τους εκπροσώπους του Θεού, ιδιαίτερα τον Ιησού Χριστό, ‘εκείνον που εφανέρωσε τον Ιεχωβά.’ (Ιωάν. 1:18) Στους αποστόλους του Ιησού Χριστού έχομε ένα εξαίρετο παράδειγμα που δείχνει πώς μπορεί κανείς να γίνη αληθινά πνευματικός. Ας εξετάσωμε σύντομα την πνευματική των ανάπτυξι.
5, 6. (α) Πώς οι απόστολοι έγιναν πνευματικοί άνθρωποι; (β) Τι μετέδωσε στους αποστόλους η εκπαίδευσις του Ιησού;
5 Εν πρώτοις, εκείνοι τους οποίους ο Θεός έδωσε στον Ιησούν ως αποστόλους ήσαν όλοι ταπεινοί, εργατικοί και αφοσιωμένοι άνθρωποι. Αυτές οι ιδιότητες τούς έκαμαν να δεχθούν τη διδασκαλία του Ιησού. Μετά την εκλογήν των μερικοί ουσιαστικά τον συνώδευαν συνεχώς επί δύο περίπου χρόνια. Έβλεπαν τα θαύματά του, άκουαν τους λόγους του, αντλούσαν από τη δύναμί του, παρακολουθούσαν τον τρόπο με τον οποίον εφέρετο στους φίλους και τους εχθρούς, παρατηρούσαν τη στάσι του υπέρ των δικαίων αρχών. Όπως είπε ο Πέτρος ύστερ’ από λίγα χρόνια: «Ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε.» (Πράξ. 10:39· Μάρκ. 3:14) Ο Ιησούς τους εδίδαξε επίσης ότι έπρεπε πρόθυμα να κηρύττουν την πίστι των στους άλλους.
6 Αυτή η θαυμαστή εκπαίδευσις ήταν εκείνη που βοήθησε τους αποστόλους να γίνουν πνευματικοί άνθρωποι. Τους μετέδωσε «τον νουν του Χριστού,» τα αισθήματα, τη διάθεσι και τις απόψεις του Χριστού, για να μπορούν να κρίνουν τα πράγματα με τον τρόπο του, που είναι επίσης και ο τρόπος του Ιεχωβά. Οι πνευματικοί άνθρωποι βλέπουν τα πράγματα «κατά Θεόν.»—1 Κορ. 2:16· 1 Πέτρ. 4:6· Ιακ. 1:27.
ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΕΝΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
7, 8. (α) Για να είμεθα πνευματικοί άνθρωποι τι πρέπει ν’ αναπτύξωμε μέσα μας; (β) Μήπως πρέπει ν’ αλλάξη μόνον η διάνοιά μας;
7 Για να είναι κανείς πνευματικός άνθρωπος σήμερα απαιτείται όμοια εκπαίδευσις, που θ’ αναπτύξη μέσα του «τον νουν του Χριστού.» Αυτό γίνεται με την ‘ανανέωσι του πνεύματος του νοός του.’ (Εφεσ. 4:23, 24) Στον καθημερινό κύκλο ζωής, το «φυσικό» πράγμα για κείνους που στερούνται πνευματικότητος είναι να ενδίδουν στον σαρκικό συλλογισμό. Η «δύναμις» που θέτει σε κίνησι τις διάνοιές των τους ωθεί σε μια κατεύθυνσι που συμφωνεί με αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων. Η «δύναμις,» όμως, δηλαδή η κυριαρχούσα τάσις της διανοίας ενός Χριστιανού, πρέπει ν’ ανακαινίζεται για να είναι κάτι «νέο,» ώστε να σκέπτεται κανείς σε αρμονία με τον τρόπο του Θεού, και να γίνεται έτσι ένας πνευματικός άνθρωπος.
8 Καθώς αλλάζει ο τρόπος της σκέψεως, κάθε άποψις της ζωής πρέπει επίσης ν’ ανακαινίζεται· μια ‘νέα προσωπικότης’ πρέπει ν’ αναπτυχθή. Ακόμη και αν ένας είναι Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά από πολλά χρόνια, αυτή η ανάπτυξις πρέπει να συνεχίζεται και να περιλαμβάνη κάθε τομέα της ζωής του. Ο τρόπος με τον οποίον ένας Χριστιανός συμπεριφέρεται στην εργασία ή στο σχολείο, η γλώσσα του και οι άλλες προσωπικές του συνήθειες, πρέπει όλα να δείχνουν πνευματικές σκέψεις «τον νουν του Χριστού.» Αλλά τι συμβαίνει όταν κανείς αφήνη τις σαρκικές σκέψεις να επηρεάζουν τη ζωή του;
9, 10. Τι μπορεί να συμβή, όπως αποδείχθηκε στην εκκλησία της Κορίνθου, όταν οι άνθρωποι αφήνουν τις σαρκικές σκέψεις να τους επηρεάσουν;
9 Η Αγία Γραφή δίνει ένα τέτοιο παράδειγμα που συνέβη στην εκκλησία της Κορίνθου, τον πρώτον αιώνα. Αυτοί οι Κορίνθιοι ήσαν ήδη Χριστιανοί. (1 Κορ. 1:2) Αλλά πολλοί άφησαν τον εαυτό τους να επηρεασθή υπερβολικά από τον γύρω τους Ελληνικό κόσμο. Τι ακριβώς έκαμε τους ανθρώπους εκείνους της εκκλησίας να γίνουν «σαρκικοί»;
10 Μερικοί απ’ αυτούς, που ήσαν υπερήφανοι διδάσκαλοι και ψευδαπόστολοι, εισήγαγαν τους κοσμικούς κανόνας μέσα στην εκκλησία. Αταξία, πλάνη και φαυλότης ήταν βέβαιο ότι επακολούθησαν, κάνοντας πολλούς να γίνουν όπως ο κόσμος, σαρκικοί. Ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος δεν ήταν βέβαια Χριστοειδής. Όλα τα στοιχεία του πολιτισμού του—οι ωραίες τέχνες του, η επιστήμη του, η θρησκεία του, τα αθλήματά του, η φιλοσοφία του—ήσαν επίγεια, σαρκικά, με ανθρώπινο προσανατολισμό.
11, 12. Εξηγήστε πώς οι σαρκικές σκέψεις επηρέασαν τη ζωή πολλών μελών της εκκλησίας της Κορίνθου.
11 Επειδή οι Κορίνθιοι ασύνετα προσπάθησαν να εισαγάγουν τέτοιους κανόνας μέσα στην εκκλησία, ποια ήσαν τ’ αποτελέσματα; Η σαρκική των άποψις έγινε φανερή σε πολλά πράγματα που έκαναν και επίστευαν. Δεν μπορούσε να κρυφθή. Ήταν φανερή με τον τρόπο που έβλεπαν τους άλλους στην εκκλησία, προάγοντας τον ένα υπεράνω του άλλου. Αυτό κατέληξε σε διαιρέσεις, σε κομματικό πνεύμα και σε ανταγωνισμούς που επακολούθησαν. (1 Κορ. κεφάλ. 1-4· παράβαλε επιστολή Ιακώβου 3:13-18.) Η πορνεία ήταν ανεκτή. (1 Κορ. κεφ. 5) Οδηγούσαν ο ένας τον άλλον στα δικαστήρια. (Κεφ. 6) Τονίζοντας τα δικά τους δικαιώματα, έφθασαν επικίνδυνα στο σημείο να σκανδαλίζουν τους άλλους στο ζήτημα της ειδωλολατρείας. (Κεφ. 8-10) Υπήρχε έλλειψις εκτιμήσεως για την κατάλληλη ηγεσία μέσα στην εκκλησία καθώς και κακές συνήθειες εν σχέσει με το Δείπνον του Κυρίου. (Κεφ. 11) Ο Παύλος χρειάσθηκε να τους πη ότι τα μέλη τα οποία «φαίνονται ότι είναι ασθενέστερα, ταύτα είναι αναγκαία» για την εκκλησία.—Κεφ. 12, εδ. 22.
12 Ενώ οι κοσμικοί, κατά κόσμον σοφοί, σαρκικοί Έλληνες συγγραφείς ετόνιζαν τις σκληρές, τις λεγόμενες «αρρενωπές» ιδιότητες, όπως είναι η υπερηφάνεια και ο εγωισμός, ο Θεός δεν το κάνει αυτό. Οι Κορίνθιοι ήταν ανάγκη να καλλιεργούν την αγάπη, τη θεοσεβή αγάπη. (Κεφ. 13) Ακόμη και η Κορινθιακή άποψις της Χριστιανικής δοξασίας ήταν έντονα χρωματισμένη με σαρκικές σκέψεις. Μερικοί, ακριβώς όπως οι Έλληνες των Αθηνών, εύρισκαν τη διδασκαλία της αναστάσεως εκ νεκρών δύσκολο να την δεχθούν. Τέτοιοι ‘παράλογοι άνθρωποι’ είχαν ανάγκη πνευματικού νοός. (1 Κορ. 15:12-57· Πράξ. 17:32) Δεν δείχνει αυτό ότι η προσπάθεια αναμίξεως κοσμικών σκέψεων με τις διδασκαλίες του Χριστού έχει πενιχρά αποτελέσματα με κάθε τρόπο; Πρέπει ν’ αναγνωρίζωμε αυτή την αλήθεια στην προσωπική μας ζωή. Αλλά πώς μπορεί κανείς ν’ αναπτύξη «τον νουν του Χριστού» και να γίνη ένας αληθινά πνευματικός άνθρωπος;
ΜΕΛΕΤΑΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
13. Γιατί είναι ουσιώδης η μελέτη και ο στοχασμός για να γίνωμε πνευματικοί άνθρωποι;
13 Τακτική μελέτη του Λόγου του Θεού είναι ουσιώδης, και μαζί με τη μελέτη απαιτείται και στοχασμός. Μη κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι ο στοχασμός αποτελεί παθητική ενέργεια. Απαιτεί θετική και εσκεμμένη προσπάθεια. Η καθημερινή ανάγνωσις της Γραφής πρέπει ν’ αποτελή μέρος της ζωής μας, διότι με αυτή την ανάγνωσι μαθαίναμε για τη ζωή του Ιησού και άλλων πνευματικών ανθρώπων που έτυχαν της θείας επιδοκιμασίας. Αλλά πρέπει να δαπανηθή χρόνος για να εξετασθή πώς αυτή η ύλη εφαρμόζεται προσωπικά, πώς ξεχωρίζει έναν άνθρωπο από τον κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται περαιτέρω εισαγωγή του θείου φρονήματος στη διάνοιά μας και την κάνει να τείνη ή να ωθή την ενέργεια των σκέψεών μας προς την κατάλληλη κατεύθυνσι. Μετά την ανάγνωσι ενός μέρους της Γραφής, μπορείτε να διερωτηθήτε: «Πώς μπορώ να το χρησιμοποιήσω αυτό για ν’ αποφύγω την επανάληψη περασμένων σφαλμάτων; Πώς αυτό αυξάνει την εκτίμησί μου στην αγαθότητα του Ιεχωβά και αναπτύσσει μέσα μου μια επιθυμία να είμαι σαν αυτόν;»
14. Εξηγήστε το εδάφιον Παροιμίαι 28:14
14 Με αυτόν τον τρόπο διακρίνομε πώς θα μιμηθούμε τον Θεό και όχι τον σαρκικό κόσμο. Καθώς εγκαρτερούμε στη Χριστιανική οδό εκτιμούμε την υπερέχουσα αξία των σκέψεων του Θεού και η μελέτη του θείου λόγου θα σημαίνη ακόμη περισσότερα σ’ εμάς. Κατανοούμε περισσότερο την ανάγκη να τον υπηρετούμε επιμελώς, όπως λέγει το εδάφιο Παροιμίαι 28:14: «Μακάριος ο άνθρωπος ο φοβούμενος πάντοτε· όστις όμως σκληρύνει την καρδίαν αυτού, θέλει πέσει εις συμφοράν.» Αναπτύσσομε έναν υγιή φόβον του Θεού και επίσης έναν συνειδητό φόβο των κοσμικών πραγμάτων που μισεί ο Θεός. Φθάνοντας σε κατανόησι των ανικανοτήτων μας, εμπιστευόμεθα περισσότερο στον Ιεχωβά. Η προσεκτική μελέτη μάς τηρεί άγρυπνους στα προβλήματα και στις επερχόμενες αλλαγές ώστε όταν έλθουν να μη αποτελούν έκπληξι. Αυτό το είδος της μελέτης κάνει τη διάνοιά μας να κλίνη σε ό,τι είναι πνευματικό και καταλήγει στο να είμεθα ‘μακάριοι.’
15. Αν πρόκειται να είμεθα πνευματικοί άνθρωποι, ποια τάσι πρέπει ν’ αποφεύγωμε στο ζήτημα της μελέτης;
15 Η επιμελής μελέτη, όμως, πρέπει να συγκεντρώνεται σε ό,τι είναι γνήσια πνευματικό. Μερικοί που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί υπερηφανεύονται για την ανθρώπινη μάθησι και με απληστία αποβλέπουν σ’ αυτήν. Η κοσμικότης μπορεί να υπεισέλθη στην Χριστιανική τους διδασκαλία· αυτό έγινε στην Κόρινθο. Ο Ιησούς είπε σ’ εκείνους που προσπαθούσαν να δώσουν ανθρώπινη ερμηνεία στα λόγια του: «Το πνεύμα είναι εκείνο το οποίον ζωοποιεί, η σαρξ δεν ωφελεί ουδέν.» Το ολικό άθροισμα της ανθρώπινης πείρας και σοφίας, όλων των συγγραμμάτων της, των φιλοσοφιών και των διδασκαλιών της, δεν μπορούν να υπολογίζωνται για ζωή. ‘Δεν ωφελούν διόλου’ ως μέσον αποκτήσεως αιωνίου ζωής. (Ιωάν. 6:63) Γιατί, λοιπόν, να δαπανούμε ώρες ερευνώντας τέτοια συγγράμματα που παρέχουν, το πολύ, όχι ευσεβείς, αλλά ανθρώπινες σαρκικές απόψεις και καταρτίζουν τον άνθρωπο κατά το πνεύμα του κόσμου; Ο απόστολος Παύλος είπε στον Τιμόθεο: «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος . . . διαμαρτύρομαι . . . κήρυξον τον λόγον.»—2 Τιμ. 3:16-4:2· παράβαλε με 1 Κορινθίους 2:1-5, 13.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΒΟΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ
16. Γιατί η προσευχή έχει μεγάλη σπουδαιότητα για έναν που θα ήθελε να είναι πνευματικός;
16 Η προσευχή είναι επίσης ένα ανεκτίμητο βοήθημα που φέρνει τις σκέψεις μας προς τις σκέψεις του Θεού. Ο ταπεινός άνθρωπος, όταν μιλή στον Ιεχωβά με προσευχή, ενθυμείται το πόσο μακρυά βρίσκεται από την τελειότητα του Θεού και την ανάγκη που έχει ν’ απομακρύνη τις σκέψεις του από τον κόσμο και να τις υψώση στο ύψος των σκέψεων του Ιεχωβά. Το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε,» λοιπόν, είναι μια καλή συμβουλή. (1 Θεσσ. 5:17) Δηλαδή, εκτός από την τακτική προσευχή που κάνετε κατά συνήθειαν μέσα στην εκκλησία ή στην οικογένειά σας, να αναπτύξετε μια διάθεσι προς την προσευχή, μια προθυμία όλη τη μέρα και τη νύχτα να ζητήτε συνεχώς την κατεύθυνσι του Ιεχωβά. (Παράβαλε με Ψαλμόν 119:62.) Ξέρετε ότι εκείνο για το οποίο προσεύχεσθε—ή για το οποίο δεν προσεύχεσθε—μπορεί να δείξη αν έχετε σαρκικό φρόνημα; Μπορεί ν’ αποδειχθή ότι έτσι είναι.
17. Πώς και γιατί μπορεί να επηρεάζωνται οι προσευχές ενός συζύγου αν παραμελή ή κακομεταχειρίζεται τη σύζυγό του;
17 Ο έγγαμος απόστολος Πέτρος λέγει ότι ένας άνδρας πρέπει ‘ν’ αποδίδη τιμή στη σύζυγό του ως εις σκεύος ασθενέστερον,’ και να φέρεται μαζί της «εν φρονήσει.» Γιατί; Για να μη εμποδίζωνται οι προσευχές του. (1 Πέτρ. 3:7) Ο Χριστιανός, ο οποίος εν γνώσει παραλείπει να δείξη διακριτικότητα στη σύζυγό του ή να της δώση την απαιτούμενη καθοδηγία, δεν μπορεί, με καθαρή συνείδησι, να μιλήση ελεύθερα στον Θεό. Αντιθέτως, αισθάνεται σαν να έχη κατακριθή, αποδοκιμασθή, γνωρίζοντας ότι δεν υπακούει στην εντολή του Θεού. Διστάζει να μιλήση ελεύθερα στον Θεό, και εξαιτίας της μη Χριστιανικής διαγωγής του δεν μπορεί να ελπίζη ότι ο Θεός θα τον επιδοκιμάση ή θα τον ενισχύση στην ιδιοτελή πορεία που ακολουθεί. Αυτό θα ήταν πνευματικά καταστρεπτικό. Θα εσήμαινε αποτυχία του να λάβη το άγιο πνεύμα, που είναι ζωτικό για τη διατήρησι της πιστότητος. Έπειτα, λόγω της εξασθενημένης καταστάσεώς του, μπορεί να κάμη ένα σοβαρό σφάλμα, που απαιτεί ενέργεια της εκκλησίας. Η προσωπική του ζωή, καθοδηγούμενη όχι από τη σκέψι του Θεού, αλλά από τη σκέψι του κόσμου, έχει επηρεάσει την προσευχή του στον Ιεχωβά και τη στάσι του στη Χριστιανική εκκλησία. Η γνώσις αυτής της στενής αλληλεπιδράσεως μεταξύ της ιδιωτικής του ζωής και της σχέσεως του με τον Θεό στην προσευχή υποκινεί τον ώριμο Χριστιανό πάντοτε σε ευσεβείς σκέψεις και ενέργεια.—Λουκ. 11:9-13· παράβαλε με επιστολήν Ιακώβου 1:5-8· 1 Ιωάν. 4:17.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΟ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΜΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ
18, 19. (α) Πώς μπορούν οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας να μας βοηθήσουν ν’ αναπτύξωμε «τον νουν του Χριστού»; (β) Τι πλεονέκτημα έχει ο πνευματικός άνθρωπος από τον σαρκικό;
18 Για να γίνη κανείς πνευματικός άνθρωπος και, συνεπώς, να είναι σε αντίθεσι με τον κόσμο, έχει ανάγκη τακτικής συναναστροφής με τη σύγχρονη εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι πνευματικοί πρεσβύτεροι, διωρισμένοι από τη θεοκρατική οργάνωσι του Θεού, μπορούν να βοηθήσουν ένα άτομο προσωπικά. (Εφεσ. 4:11-16) Αν υπάρχη ένα σύμπτωμα στη ζωή σας που δείχνει κακό συλλογισμό, με τον καιρό θα ανεβή στην επιφάνεια, διότι κάθε κακό έχει τρόπο να εκδηλώνεται τελικά στους παρατηρητάς. (Γαλ. 6:7· 1 Τιμ. 5:24, 25) Οι πρεσβύτεροι των εκκλησιών των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι διακριτικοί άνθρωποι και, με «τον νουν του Χριστού,» συχνά διακρίνουν πρώιμα ενδεικτικά σημεία σαρκικών σκέψεων στους άλλους. Είναι επιφορτισμένοι ‘να παρατηρούν’ ώστε οποίος είναι «βέβηλος,» δηλαδή δεν εκτιμά τα ιερά πράγματα [είναι κοσμικόφρων, Νέα Αγγλική Βίβλος] να μη επηρεάζη δυσμενώς την εκκλησία. (Εβρ. 12:15-17) Για τον έναν ή τον άλλον λόγο—οι, κακές συναναστροφές, η κοσμική εργασία ή το παρελθόν—σεις ο ίδιος μπορεί να μη βλέπετε καθαρά τα πράγματα· οι σκέψεις σας μπορεί να είναι κάπως σαρκικές.
19 Ο απόστολος Παύλος είπε: «Ο φυσικός όμως άνθρωπος δεν δέχεται τα του πνεύματος του Θεού· διότι είναι μωρία εις αυτόν, και δεν δύναται να γνωρίση αυτά· διότι πνευματικώς ανακρίνονται. Ο δε πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ’ ουδενός ανακρίνεται.» (1 Κορ. 2:14, 15) Εκείνος που επιμένει να βλέπη τα πράγματα από σαρκική άποψι δεν μπορεί να διακρίνη το εσφαλμένο της θέσεώς του ενώπιον του Θεού. Αλλά ο πνευματικός άνθρωπος, εναρμονισμένος με τις σκέψεις του Χριστού, όχι μόνον καταλαβαίνει τον αποκαλυμμένον σκοπό του Θεού μέσω του πνεύματός Του, αλλά και διακρίνει την εσφαλμένη πορεία του σαρκικού ανθρώπου. Θα βοηθούμενα λοιπόν ν’ αποφεύγωμε τις σαρκικές τάσεις αν δεχώμεθα τη βοήθεια των πρεσβυτέρων της Χριστιανικής εκκλησίας.
20. Είναι οι πρεσβύτεροι μόνον εκείνοι που μας βοηθούν να γίνωμε πνευματικοί; Εξηγήστε.
20 Αλλά με πολλούς τρόπους βοηθούμεθα να γίνωμε πνευματικοί άνδρες και γυναίκες απ’ όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά, όχι μόνον από τους πρεσβυτέρους. Όταν τους συναναστρεφώμεθα, βλέπομε ότι οι καλές ιδιότητες, για τις οποίες διαβάζομε στην Αγία Γραφή και οι οποίες ξεχωρίζουν τους Χριστιανούς από τον κόσμο, αποτελούν μέρος των προσωπικοτήτων του λαού του Θεού σήμερα. Επί πλέον, πολλοί μέσα στην εκκλησία έχουν δικά τους εξέχοντα χαρακτηριστικά ή ικανότητες. Ο ένας είναι φιλόξενος, ο άλλος έχει γνώσεις, κι’ ένας άλλος έχει μεγάλη αντίληψι. Έπειτα, υπάρχουν κι’ εκείνοι που φαίνονται στην αρχή πολύ «συνήθεις.» Αλλ’ όσο τους γνωρίζομε, καθώς και τον αγώνα που έχουν κάμει για να διατηρήσουν την πίστι των, δεν είναι αλήθεια ότι μας ελκύουν περισσότερο; Μπορεί και να διαπιστώσωμε μάλιστα ότι αυτοί οι «συνήθεις» άνθρωποι έχουν ήδη υπερνικήσει τα ίδια προβλήματα που εμείς ακόμη τα αντιμετωπίζομε. Η στενή αυτή σχέσις θα καλλιεργήση οπωσδήποτε μέσα μας ιδιότητες, όπως είναι η θέρμη, η ευγένεια και η ταπεινότης. Οι καλές αυτές ιδιότητες αναπτύσσονται ακόμη καθώς ένας συμμετέχει με την εκκλησία στη διδασκαλία και άλλων ατόμων ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ στη διακονία του αγρού.—Ματθ. 24:14.
21. (α) Ποιος κίνδυνος, που δείχνει σαρκικό φρόνημα, πρέπει ν’ αποφεύγεται; (β) Απαριθμήστε τις ιδιότητες της πραγματικής Χριστιανικής προσωπικότητος.
21 Φυσικά, καθώς ένας εργάζεται ν’ αναπτύξη μια νέα προσωπικότητα πρέπει να βεβαιώνεται αν τα χαρακτηριστικά που αποκτά είναι αληθινά πνευματικά. Λόγου χάριν, εκείνος που νομίζει ότι είναι «πνευματικός» επειδή έχει μια ευσεβή έκφρασι στο πρόσωπό του ή κάνει μεγάλες θυσίες για να φαίνεται «δίκαιος» ενώπιον των άλλων, είναι πραγματικά φαρισαϊκός. (Ματθ. 6:5-8) Ο Παύλος τονίζει στους Κολοσσαείς 2:16-23 ότι εκείνοι που αρέσκονται εις «εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος,» στην πραγματικότητα έχουν ‘σαρκικό φρόνημα.’ Οι σκέψεις των δεν υποκινούνται από πραγματική εγκάρδια ταπεινότητα, αλλ’ από μια υπερήφανη επιθυμία να προεξέχουν. Η πραγματική Χριστιανική προσωπικότης εκτίθεται λεπτομερώς από τον απόστολο Παύλο παρακάτω στα εδάφια Κολοσσαείς 3:5-15:
«Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία· διά τα οποία έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας· εις τα οποία και σεις περιεπατήσατε ποτέ, ότε εζήτε εν αυτοίς. Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας. Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν· . . . Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν· υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις. Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος. Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα· και γίνεσθε ευγνώμονες.»
22, 23. Πώς η ζωή του Πέτρου δείχνει ότι το να είναι κανείς πνευματικός άνθρωπος δεν έπεται ότι είναι και τέλειος;
22 Απαιτείται προσπάθεια για να είναι κανείς αληθινά πνευματικός άνθρωπος. Μη παύετε να προσπαθήτε ν’ αναπτύσσετε «τον νουν του Χριστού.» Μη ξεχνάτε ότι το να είναι κανείς απλώς πνευματικός άνθρωπος δεν σημαίνει ότι είναι από κάθε άποψι απηλλαγμένος από λάθη και ότι έχουν εκλείψει όλα του τα προβλήματα και οι σαρκικές του τάσεις. Λίγα συμβάντα στη ζωή του Πέτρου το δείχνουν αυτό. Σε μια περίπτωσι ο Πέτρος ορθώς απήντησε στο ερώτημα του Ιησού, «Σεις τίνα με λέγετε ότι είμαι;» Η πνευματική του άποψις επαινέθηκε από τον Ιησού που του είπε, «Σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ’ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς.» Σημειώστε, εν τούτοις, ότι κατόπιν όταν ο Πέτρος προσπάθησε να δείξη στον Ιησούν μια εσφαλμένη καλωσύνη, ο Ιησούς του είπε: «Δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.» Υπήρχε ακόμη εκεί το σαρκικό φρόνημα που έπρεπε ν’ αντιμετωπισθή!—Ματθ. 16:15-23.
23 Μετά από ένα διάστημα λιγώτερο του ενός έτους, προς λύπην του ο Πέτρος, υποκύπτοντας σε φόβο ανθρώπου, αρνήθηκε τον Ιησούν τρεις φορές. Μετανόησε. Αλλά μήπως πέρασε αυτή η τάσις του να ταλαντεύεται κάτω από την πίεσι του πλήθους; Όχι, Μετά από χρόνια ο Πέτρος και πάλι έπρεπε να διορθωθή, αυτή τη φορά από τον Παύλο, για την ίδια αδυναμία. (Λουκ. 22:34, 54-62· Γαλ. 2:11-14) Φαίνεται ότι ο Πέτρος, ένας απόστολος, πνευματικός άνθρωπος, έπρεπε να προσπαθή σε όλη του τη ζωή να διορθώση αυτή την αδυναμία. Ο Παύλος, επίσης, μας λέγει ότι έπρεπε να δουλαγωγή τον εαυτό του για να ενεργή κατάλληλα. (1 Κορ. 9:24-27) Έτσι και σήμερα, ένας πνευματικός άνθρωπος μπορεί να έχη τα αδύνατα σημεία του, αλλά με το να μελετά με ζήλο τον Λόγο του Θεού και να τον εφαρμόζη στη ζωή του και να εμπιστεύεται για ενίσχυσι στο πνεύμα του Θεού μπορεί να βοηθήται να τα υπερνικήση.
24. Ποιο άλλο ζήτημα πρέπει να εξετασθή ακόμη εν σχέσει με το να είναι κανείς πνευματικός άνθρωπος;
24 Υπάρχει όμως και ένα ακόμη μεγαλύτερο ζήτημα που πρέπει να εξετασθή εν σχέσει με το ν’ αποδειχθή κανείς αληθινά πνευματικός άνθρωπος. Ποιο είναι αυτό; Είναι η θέλησις να δεχθή όλη την εναντίωσι που εγείρει ο σαρκικός κόσμος εναντίον εκείνων που ακολουθούν τα ίχνη του Χριστού Ιησού. Γνωρίζετε ότι ο κόσμος δεν αγαπά εκείνους που εκδηλώνουν «τον νουν του Χριστού.» Σεις, όμως, αν θέλετε, μπορείτε να βαστάσετε το μίσος του με μεγάλη χαρά και ευχαρίστησι. Μάθετε από το ακόλουθον άρθρο πώς θα το επιτύχετε.