συνέλευσι μαζί με τη σύζυγό του. Του έκαμαν εντύπωσι αυτά που άκουσε και πήρε και άλλα έντυπα. Ύστερ’ από τρεις εβδομάδες άρχισε μια Γραφική μελέτη μ’ αυτόν και τη σύζυγό του. Σύντομα άρχισε να κηρύττη σε άλλους τα αγαθά νέα που μάθαινε από τον Λόγο του Θεού.

● Για μια περίοδο πολλών ετών ένας άνθρωπος στη Δυτική Γερμανία έπαιρνε από ένα μάρτυρα του Ιεχωβά τα περιοδικά «Η Σκοπιά» και «Ξύπνα!». Μια μέρα ο Μάρτυς τον ρώτησε αν είχε διαβάσει τα περιοδικά. Ο άνθρωπος βεβαίωσε ότι τα διάβαζε και είπε ότι ήσαν ενδιαφέροντα. Στην πραγματικότητα όμως δεν είχε διαβάσει κανένα από τα περιοδικά. Επειδή τον έτυπτε η συνείδησίς του διότι είχε πει ψέμματα, ο άνθρωπος πήγε στη στίβα των περιοδικών και άρχισε να τα διαβάζη. Άρχισε ν’ αντιλαμβάνεται ότι διάβαζε την αλήθεια και μίλησε και στη σύζυγό του γι’ αυτό. Επειδή οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν τους είχαν επισκεφθή κάμποσο καιρό, απεφάσισαν να βρουν την Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αφού την βρήκαν, πήγαν στην Αίθουσα Βασιλείας και ζήτησαν να έχουν μια οικιακή Γραφική μελέτη. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε και βαπτίσθηκαν.

Έτσι μπορούμε να δούμε ότι, όχι μόνο ο προφορικός λόγος, αλλ’ επίσης και η προσωπική διαγωγή και η έντυπη ύλη παίζουν ζωτικό ρόλο στο να φθάσωμε τους ανθρώπους με την αλήθεια της Γραφής.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Είναι Γραφικό να ενεργή κανείς ως ανάδοχος ή να διορίζη αναδόχους για τα τέκνα του;—Η.Π.Α.

Η συνήθεια του διορισμού κάποιου ανθρώπου ή ανθρώπων εκτός από τους γονείς ως αναδόχων για ένα βρέφος ή μικρό παιδί τον καιρό του επισήμου βαπτίσματός του, και αργότερα, του χρίσματος του ατόμου αυτού, είναι μια ιεροτελεστία της Καθολικής Εκκλησίας. Η συνήθεια αυτή εφαρμόζεται επίσης σε ενήλικους όταν βαπτίζωνται ή παίρνουν το χρίσμα.

Στο βάπτισμα νηπίων οι νουνοί ή ανάδοχοι (που συνήθως είναι συγγενείς ή φίλοι αλλά βαπτισμένα άτομα) ζητούν «πίστι από την Εκκλησία του Θεού εν ονόματι του βρέφους». («Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία») Κάνουν επίσης διακήρυξι και ομολογία της πίστεως και ζητούν το βάπτισμα εν ονόματι του νηπίου. Στην περίπτωσι αμελείας των γονέων, δηλαδή, παραλείψεως να αναθρέψουν το παιδί στην Καθολική πίστι, οι ανάδοχοι είναι υποχρεωμένοι να το διδάξουν σχετικά με την πίστι και την ηθική.

Στην περίπτωσι του χρίσματος (που, όπως το βάπτισμα, θεωρείται μυστήριο) συνήθως ένα άλλο άτομο (ή άτομα), διαφορετικό από τον ανάδοχο ή τους αναδόχους που υποδεικνύονται τον καιρό του βαπτίσματος του νηπίου, ενεργεί ως νουνός ή ανάδοχος. Αυτός ή αυτή πρέπει να είναι καλά εκπαιδευμένοι στην Καθολική πίστι.

Ποια είναι η Γραφική άποψις γι’ αυτή τη συνήθεια; Εν πρώτοις, ο νηπιοβαπτισμός είναι αντιγραφικός. Λόγω του γεγονότος ότι το ‘ν’ ακούση τον λόγον’ κανείς και ‘να μετανοήση’ προηγούνται του βαπτίσματος, και ότι το βάπτισμα απαιτεί ιεροπρεπή απόφασι από το άτομο, είναι καταφανές ότι αυτό πρέπει να βρίσκεται σε κάποια ηλικία που να είναι σε θέσι να το κάμη αυτό μόνο του. (Πράξ. 2:14, 38, 41) Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν». (Ρωμ. 10:10) Αυτό ένα νήπιο ή ένα πολύ μικρό παιδί δεν θα μπορούσε να το κάμη. Έτσι οι Γραφές αποκλείουν τον νηπιοβαπτισμό.

Επί πλέον, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί στην πραγματικότητα να πιστεύη με την καρδιά του ή να ομολογή με το στόμα του για ένα άλλο άτομο. Είναι αλήθεια ότι ο απόστολος Παύλος ετόνισε ότι τα ευπειθή ανήλικα τέκνα είναι «άγια» λόγω της πιστότητος του γονέως. Αυτό οφείλεται στο ότι ο Θεός θεωρεί τους γονείς, και όχι κάποιο άλλο άτομο απ’ έξω, υπευθύνους για τα τέκνα. (1 Κορ. 7:14) Έτσι ο Θεός κάνει μια στοργική προμήθεια υπέρ των πιστών δούλων του. Αλλ’ όταν αυτά τα τέκνα φθάσουν σε υπεύθυνη ηλικία, δεν καλύπτονται πια απ’ αυτή τη διευθέτησι. Το καθένα πρέπει να σταθή ή να πέση σύμφωνα με την προσωπική του πίστι.—Ρωμ. 14:4· Ιεζ. 18:20.

Είναι αλήθεια ότι ο απόστολος Παύλος είπε στην εκκλησία της Κορίνθου: «Διότι εάν έχητε μύριους παιδαγωγούς εν Χριστώ, δεν έχετε όμως πολλούς πατέρας· επειδή εγώ σας εγέννησα εν Χριστώ Ιησού διά του ευαγγελίου». (1 Κορ. 4:15) Εν τούτοις, ο Παύλος δεν ήταν κάποιος «ανάδοχος» σ’ αυτή την εκκλησία. Μάλλον είχε φέρει αρχικώς το ευαγγέλιο σ’ αυτούς και στο οποίο αυτοί επίστευσαν. Με μια πνευματική έννοια έγινε ο πατέρας τους λόγω αυτού του ζωοπαρόχου αγγέλματος, μολονότι άλλα άτομα συμμετέσχον αργότερα στην εκπαίδευσί τους. Ο Παύλος ήταν υποχρεωμένος να υπενθυμίση στους Κορινθίους