Εκείνοι που Επιδιώκουν Ειρήνη

ΑΝ Η καρδιά σας ποθή έναν καιρό, που η γη θα είναι απηλλαγμένη από τις καταστροφές ενός πολέμου, τα Θεόπνευστα λόγια, «Ας ζητήση ειρήνην, και ας ακολουθήση αυτήν,» είναι επίκαιρα για σας. (1 Πέτρ. 3:11) Δεν πρόκειται απλώς για το να επιζητή κανείς να βρίσκεται σε ειρήνη με τον συνάνθρωπό του, αλλά πρέπει πρώτα να φθάσωμε σε κατάστασι ειρήνης με τον Θεό, εναρμονίζοντας τη ζωή μας με τον λόγο του. Τότε θα διαπιστώσωμε ότι μπορούμε να ζήσωμε ειρηνικά με τον συνάνθρωπό μας και θα προορισθούμε για ζωή στο Θείο ειρηνικό νέο σύστημα πραγμάτων, που είναι τώρα πλησίον.

Με ζωηρό, λοιπόν, ενδιαφέρον όσοι αγαπούν ειρήνη αναγινώσκουν ό,τι προείπε ο λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, ότι θα ελάμβανε χώρα στην εποχή μας: «Και θέλει κρίνει [ο Ιεχωβά Θεός] αναμέσον λαών πολλών, και θέλει ελέγξει έθνη ισχυρά, έως εις μακράν· και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.»​—Μιχ. 4:3.

Για την εκπλήρωσι των λόγων αυτών θα ανέμενε κανείς ότι οι κληρικοί θ’ ανελάμβαναν την ηγεσία για ν’ ανταποκριθούν στη Θεία κατεύθυνσι, αλλά τα πράγματα δείχνουν ότι οι θρησκευτικοί ηγέται κατ’ επανάληψιν έδωσαν τις ευλογίες των στην αδικαιολόγητη σφαγή της ανθρωπίνης ζωής. Η υποστήριξις που έλαβε ο Αδόλφος Χίτλερ από τον Καθολικό και τον Λουθηρανικό κλήρο αποτελεί γνωστό μέρος της νεωτέρας ιστορίας. Το ίδιο αληθεύει και με την υποστήριξι, που εδόθη από το Βατικανό στον Μπενίτο Μουσσολίνι· ο δε Προτεσταντικός κλήρος σ’ όλο τον κόσμο δεν υστέρησε σε προθυμία να προσεύχεται για την επιτυχία του πολέμου που διεξήγαν οι οικείες χώρες του.

Ούτε και οι «μη Χριστιανοί» θρησκευτικοί ηγέται ήσαν λιγώτερο ενθουσιώδεις απ’ αυτή την άποψι. Σε χώρες, όπως η Ιαπωνία, οι Σιντοϊσταί και πλείστες Βουδδιστικές ομάδες έπαιξαν ένα σπουδαίο ρόλο στη διαμόρφωσι των διανοιών του λαού να πιστεύη ότι η ομαδική σφαγή ανθρώπων σε άλλη χώρα αποτελούσε θέλημα των θεών, και ότι το να πεθαίνη κανείς για τον αυτοκράτορα αποτελούσε τη μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε να έχη ένας άνθρωπος. Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι στις «Χριστιανικές» και τις «ειδωλολατρικές» χώρες η εμπιστοσύνη των μαζών στους θρησκευτικούς ηγέτας, που προσεύχονται για ειρήνη αφ’ ενός κι ευλογούν τον πόλεμο αφ’ ετέρου, εκλονίσθη πολύ.

Όπως έχει κατανοηθή, το Γραφικό βιβλίο της Αποκαλύψεως συσσωρεύει όλες μαζί αυτές τις ψευδοθρησκείες κάτω από το σύμβολο μιας γυναικός, που μεθύει από ανθρώπινο αίμα, την οποίαν αποκαλεί ‘Βαβυλώνα την Μεγάλην, την μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων της γης,’ και λέγει ότι αυτή ευθύνεται για το αίμα «πάντων των εσφαγμένων επί της γης.»​—Αποκάλ. 17:5, 6· 18:24.

Όσο απογοητευτική κι αν υπήρξε αυτή η χρεωκοπία των θρησκευτικών ηγετών, υπάρχουν Χριστιανοί ανά τον κόσμον, που απέσχον απ’ αυτή την αιματοχυσία και οι οποίοι προσέχουν την εντολή του Θεού να ζητούν ειρήνη, συμμορφώνοντας τη ζωή τους με την εντολή του να ‘σφυρηλατήσουν τας μαχαίρας των δια υνία.’ Σ’ αυτό η Νοτιοαφρικανική Φωνή της 5ης Απριλίου 1964 γράφει τα εξής σχόλια: «Η στάσις, την οποίαν έλαβαν οι εκκλησίες της Νοτίου Αφρικής στο ζήτημα της στρατιωτικής υπηρεσίας . . . άλλαξε σε τέτοιο βαθμό ώστε πραγματικά μόνο μια θρησκευτική ομάδα παρέμεινε άκαμπτη στην ‘ανταρσία’ της εναντίον [της]. . . . Από εντατική έρευνα, που έγινε από το περιοδικό ΣΤΕΜ, φαίνεται ότι μόνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παραμένουν ασυμβίβαστοι στη στάσι των [ουδετερότητος].» Όλοι οι ειλικρινείς άνθρωποι διαπιστώνουν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά παραμένουν με κάθε θυσία ουδέτεροι στη διαμάχη των λαών.

Πραγματικά, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι σε «ανταρσία» εναντίον των ενεργειών οποιασδήποτε κυβερνήσεως, αλλά διατηρούν ασυμβίβαστη ουδετερότητα ως προς τα πολιτικά και στρατιωτικά πράγματα του κόσμου, διότι ακολουθούν τη Γραφική εντολή ‘ζήτει ειρήνην και ακολούθει αυτήν.’ Δεν είναι ειρηνισταί. Δεν αντιτίθενται σε οποιοδήποτε κρατικό πρόγραμμα επιστρατεύσεως, ούτε εκδηλώνονται εναντίον του, αλλ’ υποτάσσονται στη Θεία διάταξι πραγμάτων. Γι’ αυτούς η Γραφή λέγει: «Αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα· διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά.»​—2 Κορ. 10:3-5.

Ένα άρθρον, που εδημοσίευσε η Εσπερινή Εφημερίς (Ουίλμινγκτον, Ντελάουαιρ, 5 Μαρτίου 1964), σχολιάζοντας αυτή τη στάσι των μαρτύρων του Ιεχωβά κατά τον χρόνον καταδίκης εσχάτως ενός νεαρού μέλους της ομάδος αυτής σε πενταετή φυλάκισι στις Ηνωμένες Πολιτείες, έλεγε ειλικρινά: «Είναι αληθές ότι αυτή η θρησκευτική ομάς δεν διαμαρτύρεται γι’ αυτή τη μεταχείρισι από τα χέρια της ομοσπονδιακής κυβερνήσεως κι αναμένει να διωχθή για τις πεποιθήσεις της, αλλά τι πειράζει αυτό σ’ εμάς, τους υπολοίπους της κοινωνίας, για να καταδικάζωμε έναν άνθρωπο πέντε χρόνια λόγω του χαρακτήρος των θρησκευτικών του πεποιθήσεων;

»Αυτό το ζήτημα εισέρχεται στην καρδιά του Συντάγματός μας και των αστικών και θρησκευτικών ελευθεριών που διακηρύττει. Είναι ένα ζήτημα που κεντά διπλά τη συνείδησί μας λόγω της υψηλής ακεραιότητος και της παραδειγματικής ζωής νεανιών όπως ο κ. Σίβερνελ, και διότι υπάρχει μια τόσο παγγήινη ομόφωνος γνώμη τώρα ότι ο κόσμος δεν θα μπορούσε να επιζήση από άλλον έναν ολοκληρωτικόν πόλεμο. . . . Ουσιώδες είναι να κατανοηθή ότι για μερικούς ανθρώπους η θρησκευτική πεποίθησις είναι αρκετά βαθιά ώστε η συνείδησίς των δεν τους επιτρέπει να συνεργάζωνται με οποιοδήποτε μέρος του πολεμικού συστήματος και της πολεμικής προπαρασκευής.» Προσέχουν ευσυνείδητα την εντολή της Γραφής να επιδιώκουν ειρήνη.

Η παρ’ αυτών επιδίωξις ειρήνης προχωρεί πολύ πιο πέρα από την αποφυγή αναμίξεως σε πολέμους των εθνών του κόσμου. Το ν’ ακολουθούν τη συνετή συμβουλή του Θείου λόγου τους καθιστά ικανούς να προλαμβάνουν τις προσωπικές παρεξηγήσεις από το να δίνουν αφορμή για μακρά δυσαρέσκεια και έλλειψι πνεύματος συνεργασίας. Τους καθιστά ικανούς να επιλαμβάνωνται οικιακών προβλημάτων με τέτοιον τρόπο ώστε να ενισχύωνται οι οικογενειακοί δεσμοί. Επειδή έγιναν νέοι στη δύναμι, που κινητοποιεί τη διάνοιά τους, δεν παρασύρονται σε φυλετικές διαμάχες του κόσμου και στον οικονομικό του αγώνα. Απολαμβάνουν παγκόσμια ενότητα, που δεν γνωρίζουν κοινωνικές, φυλετικές ή εθνικές διακρίσεις. Ως ένας ενωμένος λαός, λοιπόν, φέρουν στους απανταχού λαούς τ’ αγαθά νέα περί της βασιλείας του Θεού, δια της οποίας ο Θεός ο ίδιος θα ‘κατάπαυση τους πολέμους έως των περάτων της γης.’​—Ψαλμ. 46:9· Εφεσ. 4:20-24.

Και σεις, επίσης, μπορείτε ν’ απολαύσετε αυτή την ειρήνη. Είναι η μερίς εκείνων που ακούουν και υποτάσσονται στις κρίσεις του ‘Θεού της ειρήνης.’ (Ρωμ. 16:20) Αυτό μπορείτε να το κάμετε μελετώντας τον λόγον του, συμμεριζόμενοι τις αλήθειές του και συναναστρεφόμενοι εκείνους που απεδείχθησαν ότι είναι οι φίλοι της ειρήνης.