και του Ααρών, οι οποίοι παρέβλεψαν τον Μωυσή ως τον εκλεκτόν εκπρόσωπον του Ιεχωβά. Ερώτησαν: «Μήπως προς τον Μωυσήν μόνον ελάλησεν ο Ιεχωβά; δεν ελάλησε και προς ημάς; » Για την αντιθεοκρατική συμπεριφορά της η Μαριάμ επατάχθη με λέπρα. Μόνο λόγω της διαθέσεως που έδειξαν για μετάνοια και της μεσολαβήσεως του Μωυσέως προς χάριν της εκαθαρίσθη η Μαριάμ. Εν τούτοις, η δυσαρέσκεια του Ιεχωβά για τη διαγωγή της Μαριάμ είναι φανερή στα λόγια Του προς τον Μωυσή: «Εάν ο πατήρ αυτής μόνον έπτυεν εις το πρόσωπον αυτής, δεν ήθελεν είσθαι κατησχυμμένη επτά ημέρας; ας αποχωρισθή επτά ημέρας από του στρατοπέδου, και μετά ταύτα ας επιστρέψη.» Τόσον οι αδελφοί όσο και οι αδελφές πρέπει να βάλουν στην καρδιά τους μια προειδοποίησι απ’ αυτό, ότι, δηλαδή, το να μιλή κανείς με υβριστικό ή ανευλαβή τρόπο για την εξουσία, για τους αντιπροσώπους του Ιεχωβά, αποτελεί αμάρτημα αρκετά σοβαρό ώστε να τον απομακρύνη «έξω του στρατοπέδου», της θεοκρατικής οργανώσεως. Ας είναι γνωστό ότι «φοβερόν είναι το να πέση τις εις χείρας Θεού ζώντος.»—Αριθμ. 12:1-15, ΜΝΚ· Εβρ. 10:31.

ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΟΣ ΘΕΟΣ

19. Γιατί δεν είναι φρόνιμο να κυττάζωμε ένα ελαττωματικόν άνθρωπο από την άποψι της σαρκός;

¹⁹ Ο Πέτρος διεκήρυξε ότι «δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός· αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.» Για τούτο εγκαταλείψατε τις ιδέες του παλαιού κόσμου ότι η οργάνωσις του Ιεχωβά είναι γεμάτη από «ευνοουμένους». Δεν υπάρχουν «ευνοούμενοι». Αν φοβήσθε τον Θεόν και εκτελήτε έργα δικαιοσύνης, τότε είσθε ευνοούμενός του εξίσου με οποιονδήποτε άλλον. Στην εκκλησία, οι υπηρέται εκλέγονται για τα προσόντα των και την ικανότητά των να υπηρετούν. Η εκκλησία πρέπει να τους δείχνη τον σεβασμό που αρμόζει στη θέσι του διορισμού των, επειδή αυτό είναι το μέσον με το οποίον ο Ιεχωβά πολιτεύεται με σας και σεις μ’ Αυτόν. Μην εξασθενίζετε τη θεοκρατική σας σχέσι προσκόπτοντας στη «σάρκα» που μπορεί εσάς προσωπικώς να μη σας αρέση. Διότι ο Παύλος λέγει: «Ημείς από του νυν δεν γνωρίζομεν ουδένα κατά σάρκα· αν δε και εγνωρίσαμεν κατά σάρκα τον Χριστόν, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζομεν. Όθεν εαν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού τα πάντα έγειναν νέα.» Αν ρέπωμε στο να κυττάζωμε οποιονδήποτε ελαττωματικόν άνθρωπον από την άποψι της σαρκός, θα τείνη να μειώση την εκτίμησί μας για τη θεοκρατική του θέσι, την ευθύνη του ως δούλου του Ιεχωβά. Αν βλέπωμε καθαρά αυτή την αρχή θεοκρατικής αντιπροσωπεύσεως, δεν θα επιμένωμε στα δικαιώματά μας και στα συμφέροντά μας, αλλά θ’ ακολουθούμε τη σοφή συμβουλή των διωρισμένων του Ιεχωβά. Αυτοί είναι «χαρίσματα εις τους ανθρώπους» από τον Ιεχωβά. Θα μας βοηθήσουν να απεργασθούμε τη σωτηρία μας προς τιμήν του Θεού και υπεράσπισιν του μεγάλου και αγίου ονόματός του.—Πράξ. 10:34, 35· 2 Κορ. 5:16, 17· Εφεσ. 4:8.

20. Τι σημαίνει, λοιπόν, το να συμβαδίζωμε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου;

²⁰ Συνεπώς, το να συμβαδίζωμε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου σημαίνει πολλά για μας. Σημαίνει ζωή αφιερώσεως, αυτοθυσίας, σημαίνει το να είμεθα ολοκληρωτικά και ανεπιφύλακτα αφωσιωμένοι στον Ιεχωβά Θεό όπως ήταν και τώρα είναι ο Ιησούς Χριστός. Σημαίνει το ν’ απαλλαγούμε από τις συνήθειες του παλαιού κόσμου και να συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις του Ιεχωβά. Σημαίνει αναγνώρισιν του «πιστού και φρονίμου δούλου» και εκδήλωσιν του πρέποντος σεβασμού σ’ εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία. Σημαίνει να ‘δοκιμάζωμεν εαυτούς’. Κατ’ ουσίαν όλα αυτά σημαίνουν να ‘φυλάξωμεν την εντολήν αμόλυντον, άμεμπτον’.—2 Κορ. 13:5· 1 Τιμ. 6:14.

21. Πώς θα μας ωφελήση το να συμβαδίζωμε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου;

²¹ Αν το πράξωμε αυτό, θα ωριμάσωμε με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά. Θα γνωρίσωμε τι άφθονη ευλογία αποτελεί το να συμβαδίζωμε με την οργάνωσί του. Θα συγκινηθούμε με τη θεοκρατική επέκτασι. Θα είμεθα ζέοντες κατά το πνεύμα με την αύξησι της γνώσεως και της κατανοήσεως. Θα θερίσωμε με χαρά εκείνο που εσπείραμε. Η πεποίθησίς μας θα είναι ισχυρή, η πίστις μας αμετακίνητη, η εκτίμησίς μας βαθιά, η χαρά μας θα είναι άφθονη από την πλήρη βεβαίωσι ότι συμβαδίζομε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου του Θεού, του ο ποίου η καθοδηγία και η διεύθυνσις όχι μόνο θα μας τρέφη καλά πνευματικώς στις έσχατες ημέρες του παλαιού αυτού κόσμου, αλλά και θα μας κρατήση ζωντανούς για την είσοδο μας στον Νέο Κόσμο της δικαιοσύνης και παντοτινά.

Ουγγαρία: Εκπαίδευσις στην Εκκλησία

● Από τη Βουδαπέστη, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Ευγένιος Πούλλιαμ έστειλε στις εφημερίδες του μια ανταπόκρισι περί της θρησκείας στην Ουγγαρία: «Σύμφωνα με τη νέα Σοβιετική γραμμή της ‘προσήνειας και του φωτός’, η Κομμουνιστική ηγεσία στην Ουγγαρία ανεθεώρησε την πολιτική του διωγμού των ιερέων και των παστόρων. Εγκαινιάσθη ένα πρόγραμμα της λεγομένης συνεργασίας μεταξύ κράτους και εκκλησίας. Ο λαός τώρα, αντί να επιπλήττεται και ν’ απειλήται επειδή πιστεύει στον Θεό και πηγαίνει στην εκκλησία, παροτρύνεται να πηγαίνη στη λειτουργία και στην εκκλησία. . . . Ποτέ δεν είδε η Ουγγαρία μια τέτοια αναζωογόνησι παρακολουθήσεως εκκλησιαστικής λειτουργίας. . . . Υπάρχει, βέβαια, πάντοτε ένας όρος: μια απαίτησις για τους ιερείς και πάστορας να διαβάζουν κάθε Κυριακή μια βραχεία ‘ομιλία’ που εξυμνεί την Κομμουνιστική φιλοσοφία.»—Τάιμ, 17 Οκτωβρίου 1955.