«Ο Ποιμήν ο Καλός» και τα «Άλλα Πρόβατά» Του
«Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης και εκείνα πρέπει να συνάξω.»—Ιωάν. 10:16
1. Πώς ο «ποιμήν ο καλός» διαφέρει από ένα ‘μισθωτό;’
ΕΝΑΣ καλός ποιμένας διαφέρει από ένα μισθωτό, ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για την πληρωμή που πρόκειται να λάβη. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων ο δε μισθωτός και μη ων ποιμήν, του οποίου δεν είναι τα πρόβατα ιδικά του, θεωρεί τον λύκον ερχόμενον και αφίνει τα πρόβατα και φεύγει· και ο λύκος αρπάζει αυτά και σκορπίζει τα πρόβατα. Ο δε μισθωτός φεύγει, διότι είναι μισθωτός και δεν μέλει αυτόν περί των προβάτων.»—Ιωάν. 10:11-13.
2. (α) Με το να πη ο Ιησούς ότι «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει» σε τι αναφερόταν ως προς την δική του πείρα; (β) Προς όφελος τίνων εχρησίμευσε γενικά το να παραδώση ο Ιησούς την ανθρώπινη ψυχή του;
2 Την εποχή εκείνη στη Μέση Ανατολή η ποίμανσις των προβάτων στα λειβάδια είχε τους κινδύνους της. Θυμόμαστε πώς ο ποιμενόπαις Δαβίδ κάποτε έπρεπε να σκοτώση μια αρκούδα και ένα λιοντάρι για να σώση τη ζωή και τα πρόβατα του πατέρα του. (1 Σαμ. 17:34-36) Ο Ιησούς μίλησε για λύκους που κατασπαράζουν τα πρόβατα. Το διώξιμο ενός λύκου μπορούσε να δημιουργήση κίνδυνο σωματικής βλάβης στον ποιμένα. Ένας καλός ποιμένας δεν θα έφευγε φροντίζοντας για την προσωπική του ασφάλεια όπως θα έκανε ένας μισθωτός, αλλά θα επροστάτευε τα πρόβατα από τα αρπακτικά θηρία. Ένας καλός ποιμένας θα ήταν πρόθυμος ακόμη και ‘την ψυχήν αυτού να βάλη υπέρ των προβάτων’ για να μη χάση ούτε ένα απ’ αυτά. Ο Ιησούς, εφιστώντας την προσοχή σ’ αυτό προείπε τον δικό του θάνατο σαν μια ανθρώπινη ψυχή υπέρ των «προβάτων» του Ιεχωβά. Αλλ’ ο Ιησούς ήταν πρόθυμος να ανταποκριθή σ’ αυτό το χαρακτηριστικό ενός ‘καλού ποιμένος.’ Ο ουράνιος Πατέρας του, ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος είναι ο Ιδιοκτήτης των επιγείων «προβάτων,» ήταν πρόθυμος να παραδώση ο υιός του την ανθρώπινη ψυχή του υπέρ των «προβάτων» τα οποία ο Πατέρας του αγαπούσε τόσο πολύ. Η ανθρώπινη ‘ψυχή’ του Ιησού προσφέρθηκε σαν λυτρωτική θυσία για την εξαγορά του ανθρωπίνου γένους από το θάνατο, το οποίον εκληρονόμησε από τον αμαρτωλό Αδάμ.
3. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια Ιωάννης 10:14, 15, με τι παρέβαλε ο Ιησούς τον εαυτό του εν σχέσει με τον Πατέρα του; (β) Για να μετάσχη στην Αβραμιαία επαγγελία με το «μικρόν ποίμνιον» τι ήταν πρόθυμος ο Ιησούς να κάνη;
3 Ένας ‘καλός ποιμένας’ επίσης γνωρίζεται στενά με κάθε πρόβατο του ποιμνίου και του αποδίδει ένα προσωπικό όνομα για να το καλή κοντά του και να το χαϊδεύη ή να φροντίζη για τις ανάγκες του. Ο Ιησούς, έχοντας υπ’ όψιν αυτό το χαρακτηριστικό ενός ποιμένος της Μέσης Ανατολής, είπε στη συνέχεια: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός, και γνωρίζω τα εμά και γνωρίζομαι υπό των εμών, καθώς με γνωρίζει ο Πατήρ και εγώ γνωρίζω τον Πατέρα, και την ψυχήν μου βάλλω υπέρ των προβάτων.» (Ιωάν. 10:14, 15) Ο Ιησούς θεωρούσε τον εαυτό του σαν ένα συμβολικό ‘πρόβατο.’ Αυτός ήταν ο «Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» (Ιωάν. 1:29) Στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, στην Αποκάλυψι, ο Ιησούς χαρακτηρίζεται ως το «Αρνίον» 28 φορές. Ο Ιησούς, εξεικονιστικά, έβλεπε τον εαυτό του ως τον κριό τον οποίο προσέφερε ο πατριάρχης Αβραάμ στη θέσι του υιού του Ισαάκ, τον οποίον προθυμοποιήθηκε ο Αβραάμ να θυσιάση κατ’ εντολή του Ιεχωβά. (Γεν. 22:1-13) Ο Ισαάκ, έλαβε και διεβίβασε στον Ιακώβ την Αβραμιαία επαγγελία. Ο Ιησούς, όπως ο Ισαάκ, εκληρονόμησε την Αβραμιαία επαγγελία και ήταν πρόθυμος να θυσιασθή για να μετάσχη στην επαγγελία με το «μικρόν ποίμνιόν» του.
4. Μήπως ο Ιησούς ‘άρπαξε’ το «μικρόν ποίμνιον» από το χέρι του Πατέρα του, και πώς θεώρησε ο Ιησούς αυτό το «ποίμνιον;»
4 Σαφώς, λοιπόν, ο Ιησούς ενδιαφερόταν ειλικρινά για τη σωτηρία του ‘μικρού ποιμνίου’ στην ‘αυλή των προβάτων’ της διατάξεως της Αβραμιαίας Διαθήκης. Αυτός τα εξετίμησε σαν ένα πολύτιμο δώρο από τον ουράνιο Πατέρα του. Όπως ακριβώς είπε: «Ο Πατήρ μου, όστις μοι έδωκεν αυτά, είναι μεγαλήτερος πάντων, και ουδείς δύναται να αρπάση εκ της χειρός του Πατρός μου.»—Ιωάν. 10:29.
«ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΕΧΩ»
5. Τι δείχνει ότι ο Ιησούς ενδιαφερόταν περισσότερο από το να σώση απλώς προβατοειδείς ανθρώπους για ουράνια ζωή;
5 Μολονότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου μπορεί να μη σκέπτωνται και να διδάσκουν έτσι, ο Ιησούς ενδιαφέρεται περισσότερο από το να σώση απλώς ανθρώπινα πλάσματα για ουράνια ζωή. Ο Ιησούς είπε: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω, και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου, και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» (Ιωάν. 10:16) Ποιοι, τώρα, αποτελούν αυτά τα «άλλα πρόβατα;»
6. (α) Τι διδάσκουν οι εκκλησίες του Χριστιανικοί κόσμου σχετικά με την ‘αυλήν ταύτην’ και τα «άλλα πρόβατα»; (β) Τι δείχνει το γεγονός ότι ο Ιησούς μίλησε για Παράδεισο στο εδάφιο Λουκάς 23:43 καθώς και η παραβολή του για τα πρόβατα και τα ερίφια;
6 Οι εκκλησίες του Χριστιανικοί κόσμου ισχυρίζονται ότι η «αυλή» που ανέφερε εκεί ο Ιησούς επρόκειτο να περιλάβη μόνο Ιουδαίους Χριστιανούς, ενώ τα «άλλα πρόβατα» είναι εκείνοι που γίνονται Χριστιανοί από τους μη Ιουδαίους ή Εθνικούς· και ότι τόσο οι πιστεύοντες Ιουδαίοι όσο και οι πιστεύοντες Εθνικοί γίνονται «μία ποίμνη» κάτω από ‘ένα ποιμένα’ μέσα στη μία πνευματική αυλή. Αλλά αυτή η διδασκαλία βρίσκεται σε αντίθεσι με άλλα Γραφικά εδάφια που υποστηρίζουν αυτό το θέμα. Μολονότι ο απόστολος Ιωάννης δεν το αναφέρει αυτό στην αφήγησι του ευαγγελίου του, ο Ιησούς μίλησε για ένα επίγειο Παράδεισο κάτω από τη βασιλεία του και είπε ότι και άλλοι είναι «πρόβατα» εκτός από το «μικρόν ποίμνιον» των ουράνιων συγκληρονόμων του. Όταν ο Ιησούς έδωσε την προφητεία του σχετικά με το «σημείον» της μελλοντικής παρουσίας του και της συντελείας του συστήματος πραγμάτων, την ετελείωσε, σύμφωνα με την αφήγησι του Ματθαίου, με την παραβολή των προβάτων και των εριφίων. Εκείνα τα «πρόβατα» επρόκειτο να διαφέρουν από τους πνευματικούς ‘αδελφούς’ του Χριστού, στους οποίους αυτοί οι προβατοειδείς άνθρωποι κάνουν καλά πράγματα.—Λουκ. 23:43· Ματθ. 24:3· 25:31-46.
7. Γιατί θα μπορούσε ο Ιωάννης να θυμάται κάλλιστα την παραβολή του Ιησού για τα πρόβατα και τα ερίφια και να κατανοή τον αριθμό εκείνων που εμπερικλείονταν στην ‘αυλήν ταύτην’;
7 Ο απόστολος Ιωάννης εγνώριζε αυτή την παραβολή διότι αυτός και ο αδελφός του Ιάκωβος καθώς και ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήσαν εκείνοι που υποκίνησαν τον Ιησού να πη την προφητεία ερωτώντας τον προσωπικά για το «σημείον,» και ο Ιωάννης μάλιστα άκουσε στο πλήρες εκείνη την προφητεία. (Μάρκ. 13:3, 4) Όταν λοιπόν ο Ιωάννης ανέγραψε τα λόγια του Ιησού για τα «άλλα πρόβατα» θα μπορούσε κάλλιστα να θυμηθή την παραβολή του Ιησού για τα πρόβατα και τα ερίφια. Αυτός ήταν ο ηλικιωμένος απόστολος στον οποίον εδόθη η Αποκάλυψις που εφανέρωνε ότι οι 12 φυλές του πνευματικού Ισραήλ θα περιελάμβαναν μόνο 144.000 μέλη. Γνώριζε, λοιπόν, ότι η ‘αυλή των προβάτων’ που περιείχε το «μικρόν ποίμνιον» θα εμπεριέκλειε μόνο έναν περιωρισμένο αριθμό από όλους αυτούς που σώζονται.
8. Με τι παρομοιάζει ο απόστολος Παύλος τις 12 φυλές του πνευματικού Ισραήλ εν σχέσει μ’ ένα δένδρο και, μ’ ένα χαρακτηριστικό τρόπο, τι εξεικόνιζαν τα κύρια μέρη αυτού του ‘δένδρου’;
8 Στην επιστολή προς Ρωμαίους κεφάλαιο 11, ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει αυτές τις 12 φυλές του πνευματικού Ισραήλ με κλάδους καλλιελαίας. Η ρίζα εκείνης της συμβολικής ελαίας προεικονίσθηκε από τον πατριάρχη Αβραάμ, τον κατά σάρκα προπάτορα του έθνους Ισραήλ. Ο κορμός του δένδρου εξεικόνιζε επομένως διαδοχικά τους πατριάρχες Ισαάκ, Ιακώβ και τους 12 πατριάρχες ηγέτες των 12 φυλών του φυσικού Ισραήλ. Φυσικά αυτοί ήσαν κληρονόμοι της Αβραμιαίας επαγγελίας ως προς το ‘σπέρμα’ μέσω του οποίου θα ευλογούντο όλες οι φυλές και τα έθνη της γης για την επίτευξι αιώνιας ζωής. Γι’ αυτό το λόγο οι φυσικοί περιτετμημένοι Ιουδαίοι ήσαν οι πρώτοι στη σειρά που θα είχαν την ευκαιρία να αποτελέσουν αυτό το ‘σπέρμα του Αβραάμ.’
9. Ως προς τη φύσι τους, τι ήσαν αυτοί οι συμβολικοί «κλάδοι,» και ποια, επομένως ήταν η πραγματική «ρίζα,» και ποιος ο κορμός του δένδρου;
9 Τώρα γνωρίζομε ότι αυτό το ‘σπέρμα’ είναι ένα πνευματικό σπέρμα, ένα σπέρμα που αναγεννήθηκε από τον Ιεχωβά Θεό για ν’ αποτελέση τους πνευματικούς υιούς του. Ο Ιεχωβά ήταν η πραγματική «ρίζα» εκείνης της πνευματικής ελαίας. Ο Υιός του, ο Ιησούς Χριστός, ήταν το κυριότερο και πιο ουσιώδες μέλος αυτού του «σπέρματος» του Μεγαλυτέρου Αβραάμ, του Ιεχωβά Θεού, και γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός εξεικονίσθηκε από τον κορμό της συμβολικής αυτής ελαίας. Επομένως, οι «κλάδοι» αυτού του δένδρου θα εξεικόνιζαν τους πιστούς μαθητές που γίνονται συγκληρονόμοι μαζί του ως μικρότερα μέλη του πνευματικού ‘σπέρματος του Αβραάμ.’ Τώρα, λοιπόν, μήπως οι «κλάδοι» είναι ένας απεριόριστος αριθμός;
10. Πώς, στα εδάφια Ρωμαίους 11:11-32, δείχνει ο Παύλος ότι θα υπάρξη μόνο ένας περιωρισμένος αριθμός ‘κλάδων’ στη συμβολική ελαία;
10 Ο απόστολος Παύλος δείχνει ότι θα υπήρχε μόνο ένας περιωρισμένος αριθμός ‘κλάδων’ σ’ αυτή την πνευματική ελαία. Πώς αυτό; Διότι τονίζει ότι, όταν απεκόπη ένας από τους φυσικούς κλάδους, το δένδρο δεν μπορούσε να εκβλαστήση έναν άλλο φυσικό κλάδο. Αντ’ αυτού, ένας κλάδος από μια αγριελαία θα ενεκεντρίζετο στη θέσι του. Αυτός, λοιπόν, ο μεταφυτευμένος κλάδος της αγριελαίας θα ηύξανε τον αριθμό των κλάδων του δένδρου. Ο αριθμός των κλάδων στον κορμό αυτού του δένδρου θα παρέμενε ο ίδιος. Έτσι όταν οι φυσικοί περιτετμημένοι Ιουδαίοι απεκόπησαν απ’ αυτό το πνευματικό δένδρο λόγω του ότι απέρριψαν με απιστία τον Ιησού Χριστό ως το Κυριότερο Σπέρμα του Μεγαλυτέρου Αβραάμ, τότε οι μη Ιουδαίοι ή Εθνικοί ενεκεντρίσθησαν στις θέσεις εκείνων των αποκομμένων φυσικών ‘κλάδων.’—Ρωμ. 11:11-32.
11. Πώς, στα εδάφια Γαλάτας 3:26-29, δείχνει ο Παύλος ότι εκείνοι που βρίσκονται στην αυλή του πνευματικού Ισραήλ δεν πρέπει να θεωρούνται ως Ιουδαίοι και Εθνικοί;
11 Κατάλληλα λοιπόν, εκείνοι οι κλάδοι αυτού του δένδρου της Αβραμιαίας Διαθήκης δεν πρέπει να θεωρούνται ως φυσικοί Ιουδαίοι και ξένοι Εθνικοί. Πρέπει όλοι να θεωρούνται ως πνευματικοί Ισραηλίτες. Ο απόστολος Παύλος είναι εκείνος που διευκρινίζει αυτό ακριβώς το σημείο. Αφού εξετάζει την Αβραμιαία επαγγελία και το σπέρμα του Αβραάμ, προχωρεί λέγοντας: «Διότι είσθε υιοί Θεού δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού· επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού· εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι»—Γαλ. 3:8, 16, 26-29.
12-14. (α) Ο Παύλος, στα εδάφια Γαλάτας 4:21-31, σε τίνος την πνευματική τους μητρότητα κατευθύνει την προσοχή των Χριστιανών της Γαλατίας; (β) Μήπως, λοιπόν, ο Παύλος τονίζει κάποιο Ιουδαϊκό στοιχείο στο «μικρόν ποίμνιον» μέσα στην ‘αυλήν ταύτην’;
12 Ο απόστολος Παύλος έγραψε την επιστολή προς Γαλάτας κατά τα έτη 50-52 μ.Χ. Αυτό έγινε τουλάχιστον 17 χρόνια αργότερα από τότε που ο Ιεχωβά προσήλωσε τη διαθήκη του Νόμου στο ξύλο στο οποίο καθηλώθηκε ο Υιός του Ιησούς Χριστός. Υπήρχαν, όμως, μερικοί Χριστιανοί στις εκκλησίες της Γαλατίας που ήθελαν να υποδουλωθούν στο Νόμο εκείνης της διαθήκης του Νόμου στην οποία μεσίτης ήταν ο Μωυσής στο Όρος Σινά της Αραβίας. Σ’ αυτό το ζήτημα ήθελαν να συμβαδίζουν με τους αντιχριστιανούς Ιουδαίους που ήσαν προσηλωμένοι στην επίγεια Ιερουσαλήμ και στον υλικό ναό που είχε κτισθή από τον Βασιλέα Ηρώδη τον Μέγα ο οποίος προσπάθησε να θανατώση το βρέφος Ιησού. Εκείνη η Ιερουσαλήμ είχε προσκιασθή από την Άγαρ, τη δούλη του Αβραάμ και ήταν σαν μια μητέρα των Ιουδαίων που ζητούσαν ακόμη να μείνουν στα δεσμά του Μωσαϊκού νόμου παρά να δεχθούν τον Ιησού Χριστό ως τον Μεγαλύτερο Μωυσή. Συνεπώς, σχετικά μ’ αυτό, ο Παύλος έγραψε τα εξής:
13 «Η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών. . . . Ημείς δε, αδελφοί, δεν είμεθα της δούλης τέκνα, αλλά της ελευθέρας. Εν τη ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας,»—Γαλ. 4:21 έως 5:1.
14 Ο Ισαάκ, ο υιός του Αβραάμ, δεν ήταν Ιουδαίος ή Ισραηλίτης. Αυτός, ως υιός της ελεύθερης γυναίκας του Αβραάμ Σάρρας, ήταν ο πατέρας του Ιακώβ, στον οποίο δόθηκε το όνομα Ισραήλ και ο οποίος έγινε πατέρας του Ιούδα. Οι Χριστιανοί που ανήκουν στο «μικρόν ποίμνιον» της «αυλής ταύτης» του Καλού Ποιμένος Ιησού Χριστού είναι όπως ο Ισαάκ κληρονόμοι της Αβραμιαίας επαγγελίας. Η ουράνια Ιερουσαλήμ αποτελεί την πνευματική τους μητέρα, που προσκιάσθηκε από τη Σάρρα τη μητέρα του Ισαάκ του Εβραίου, όχι μιας Ιουδαίας.
15, 16. Στα εδάφια Ιωάννης 10:16-18, μήπως ο Ιησούς λέγει ότι πρέπει να συνάξη τα «άλλα πρόβατα» σε μία «αυλήν» για να έχουν ‘ένα ποιμένα’;
15 Ο Ιησούς, αφού εξέτασε την ‘αυλή των προβάτων’ που περιέχει τα μέλη του συνθέτου ‘σπέρματος του Αβραάμ,’ εστράφη προς μιαν άλλη κατεύθυνσι και προέβη στο να πη τα εξής: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω, και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου, και θέλει γείνει μία ποίμνη, εις ποιμήν. Δια τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, δια να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ’ εμού, αλλ’ εγώ βάλλω αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου.»—Ιωάν. 10:16-18.
16 Παρατηρούμε ότι ο Ιησούς δεν λέγει ότι ‘πρέπει να συνάξη’ αυτά τα «άλλα πρόβατα» στην ‘αυλήν ταύτην.’ Αντιθέτως, λέγει ότι «θέλει γίνει μία ποίμνη,» διότι θα υπάρχη μόνο «εις ποιμήν.»
17. Τι μπορεί να ισχυρισθή κανείς από το γεγονός ότι ο Ιησούς μεταβαίνει ομαλά και χωρίς διακοπή από την εξέτασι της «αυλής ταύτης» προς τα «άλλα πρόβατα,» αλλά είναι αυτό κατ’ ανάγκη αληθινό;
17 Επειδή, λοιπόν, ο Ιησούς περνά τόσο ομαλά από την εξέτασι της «αυλής ταύτης» στην εισαγωγή των ‘άλλων προβάτων,’ ο αναγνώστης μπορεί να νομίση ότι οι δύο ενέργειες ακολουθούν η μια την άλλη αμέσως, χωρίς κανένα μεγάλο κενό χρόνου, και ασφαλώς όχι σε χρονικό διάστημα αιώνων. Επίσης, ότι για ένα τέτοιο λόγο ο Ιησούς πρέπει να αναφέρεται στην εισαγωγή μέσα στην ‘αυλήν ταύτην’ των μη Ιουδαϊκών λαών, των Εθνικών, σύμφωνα με την ιστορία της επεκτάσεως της Χριστιανικής εκκλησίας στις ημέρες των αποστόλων. Θα μπορούσε, λοιπόν να συμπεράνη κανείς ότι ο Ιησούς δεν έκανε εδώ μια μακρόπνοη προφητεία για κάτι πολύ μελλοντικό. Αλλά ένα τέτοιο συμπέρασμα δεν είναι κατ’ ανάγκη το ορθό συμπέρασμα. Δεν δημιουργεί καμμιά διαφορά μεταξύ της «αυλής ταύτης» και της ‘μίας ποίμνης.’—Παράβαλε με Αποκάλυψι 7:8, 9.
18. Μπορούσε ο Ιησούς να δώση μια μελλοντική προφητεία, και ποιο προγενέστερο πράγμα πρέπει να προσμένη την ευλογία όλων των φυλών της γης;
18 Ο Ιησούς είχε το χάρισμα των προφητικών οράσεων και γι’ αυτό μπόρεσε να δώση την παραβολή του για τα πρόβατα και τα ερίφια μολονότι αυτή επρόκειτο να εκπληρωθή μετά από 1.900 χρόνια. Ο Ιησούς ήταν το βασικό μέλος του υποσχεμένου ‘σπέρματος του Αβραάμ’ και επομένως ενδιαφερόταν πολύ για τη σωτηρία όλων των φυλών και των εθνών του ανθρωπίνου γένους με το να τους ευλογήση για την αιωνιότητα μέσω εκείνου του σπέρματος. Αυτή η ευλογία έπρεπε ν’ αναμένη τη συμπλήρωσι αυτού του συνθέτου ‘σπέρματος του Αβραάμ’ δηλαδή των 144.000 μελών κάτω από τον Ιησούν. Αυτό το γεγονός θα περιελάμβανε ένα χρονικό διάστημα 19 αιώνων, όπως δείχνουν τα γεγονότα της ιστορίας. Είναι αλήθεια ότι εκείνοι που θα ευλογούντο θα ήσαν προβατοειδείς άνθρωποι από όλες τις φυλές και τα έθνη αλλά θα ήσαν «άλλα πρόβατα», διότι δεν ανήκαν στην ‘αυλή ταύτην’ των κληρονόμων της Αβραμιαίας επαγγελίας. Δεν μπορούσαν λοιπόν να είναι πνευματικοί Ισραηλίτες αλλά, με σχετική έννοια, ήσαν Εθνικοί.
19. Στο φως όλων εκείνων που προηγούνται στο 7ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, ποιοι αποτελούν τον ‘πολύ όχλο’ που περιγράφεται στα εδάφια Αποκάλυψις 7:9-17;
19 Σε πλήρη αρμονία μ’ αυτό είναι το γεγονός ότι, αφού ο απόστολος Ιωάννης είδε τη σφράγισι των 12 φυλών του πνευματικού Ισραήλ όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψι 7:1-8, είδε την όρασι του αναρίθμητου ‘πολλού όχλου,’ εκείνων που δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίτες και επομένως είναι «άλλα πρόβατα.» Αυτοί φαίνονταν να στέκωνται μπροστά στο θρόνο του Θεού και να λέγουν: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών, του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» Αυτοί λέγεται ότι θα επιζήσουν από τη ‘μεγάλη θλίψι’ και θα αναλάβουν την απόδοσι ιερής υπηρεσία στον Ιεχωβά Θεό στο ναό του ημέρα και νύχτα. Ο «ποιμήν ο καλός» παρέχει σ’ αυτά τα «άλλα πρόβατα» στοργική φροντίδα, διότι διαβάζομε: «Το Αρνίον . . . θέλει ποιμάνει αυτούς και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων.»—Αποκ. 7:9-17.
20. Πότε και πού άρχισε να λαμβάνη χώρα η εκπλήρωσις της οράσεως του ‘πολλού όχλου,’ και με ποια εκδήλωσι;
20 Σύμφωνα μ’ αυτή τη διάταξι των πραγμάτων όπως εκτίθεται στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 7, την άνοιξι του έτους 1935, 20 χρόνια μέσα στο «τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων» που άρχισε το 1914, δόθηκε η επεξήγησις της οράσεως της Αποκαλύψεως για τον ‘πολύ όχλο.’ Αυτό έγινε την 31η Μαΐου του 1935, στη συνέλευσι που έγινε στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Τότε, ο Φ. Ρόδερφορδ, ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρία Σκοπιά, εξεφώνησε τη διάλεξί του με το θέμα «Ο Πολύς Όχλος,» και εξήγησε γιατί αυτοί δεν ήσαν μια δευτερεύουσα ουράνια τάξις, αλλά μια επίγεια τάξις, τα «άλλα πρόβατα» του ‘καλού ποιμένος.’ Αυτή η πληροφορία δημοσιεύθηκε αργότερα στις στήλες του περιοδικού Σκοπιά. Τότε πραγματικά ο «ποιμήν ο καλός» άρχισε να συνάγη τα «άλλα πρόβατά» του και αυτά άρχισαν ν’ ακούουν τη φωνή του και να τον ακολουθούν, διότι την επόμενη ημέρα μετά απ’ αυτή την επεξήγησι των εδαφίων Αποκάλυψις 7:9-15, 840 άτομα εσυμβόλισαν την αφιέρωσί τους στο Θεό μέσω του Χριστού με το εν ύδατι βάπτισμα. Η πλειονότης απ’ αυτούς ωμολόγησε ότι αποτελούσε τον ‘πολύ όχλο’ των ‘άλλων προβάτων’ του Χριστού.
21. (α) Έτσι, λοιπόν, εκτός από το «μικρόν ποίμνιον» για ποιους άλλους έβαλε την «ψυχή» του ο «ποιμήν ο καλός»; (β) Πώς αυτός ο ποιμήν έλαβε πάλι την ψυχή του, και σε εκδήλωσι της αγάπης τίνος;
21 Ο «ποιμήν ο καλός» έβαλε την «ψυχήν» του επίσης και γι’ αυτά τα «άλλα πρόβατα» που δεν ανήκουν στην ‘αυλή’ των κληρονόμων της Αβραμιαίας επαγγελίας. Ο απόστολος Ιωάννης, που ήταν από την τάξι του ‘σπέρματος του Αβραάμ,’ έγραψε: Αυτός [ο Ιησούς Χριστός] είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.» (1 Ιωάν. 2:1, 2) Ο Ιεχωβά Θεός, ο ουράνιος Πατέρας, αγάπησε τον Υιό του γι’ αυτό που έκανε. Ο Ιησούς, ο «ποιμήν ο καλός,» με εγκάρδια εκτίμησι αυτού του γεγονότος, είπε ενώπιον εκείνων που τον μισούσαν μεταξύ των Ιουδαίων: «Δια τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, δια να λάβω αυτήν πάλιν.» (Ιωάν. 10:17) Ο Πατέρας εκδήλωσε την αγάπη του για το ‘καλό ποιμένα’ που θυσίασε τον εαυτό του με το να τον εγείρη από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Υιός του Θεού έλαβε πίσω την «ψυχή» ή ύπαρξί του, αλλά σ’ ένα ουράνιο επίπεδο ζωής.
22. Παρά τις απόπειρες κατά της ζωής του, γιατί δεν αφήρεσε κανείς την ανθρώπινη ψυχή του Ιησού, έως τότε που αυτός είπε τα λόγια που αναγράφονται στο εδάφιο Ιωάννης 10:18;
22 Έως τότε που μίλησε ο Ιησούς για τα «άλλα πρόβατα» είχαν γίνει απόπειρες για την αφαίρεσι της ζωής αυτού του ‘καλού ποιμένος.’ Αλλά ποτέ αυτός δεν έκανε κάτι άξιο θανάτου από τα χέρια ανθρώπων. Αυτό εξηγεί το λόγο για τον οποίον είπε: «Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ’ εμού, αλλ’ εγώ βάλλω αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου.»—Ιωάν. 10:18.
23. Πότε ο Ιησούς παρέδωσε την ανθρώπινη ψυχή του με δική του πρωτοβουλία, και γιατί;
23 Λίγους μήνες αργότερα δόθηκε η απόδειξις αυτής της δηλώσεως. Ο Ιησούς, τη νύχτα που προδόθηκε στον κήπο της Γεθσημανή, όταν ο μαθητής του Πέτρος προσπάθησε να τον προστατεύση με μια μάχαιρα, είπε τα εξής: «Νομίζεις ότι δεν δύναμαι ήδη να παρακαλέσω τον Πατέρα μου, και θέλει στήσει πλησίον μου περισσοτέρους παρά δώδεκα λεγεώνας αγγέλων; Πώς λοιπόν θέλουσι πληρωθή αι γραφαί ότι ούτω πρέπει να γείνη; (Ματθ. 26:53, 54) Έτσι, ο Ιησούς, αφού άφησε τους αποστόλους του να φύγουν από κοντά του, παραδόθηκε από δική του πρωτοβουλία στα πλήθη που ήλθαν να τον συλλάβουν και να κάνουν μια τελική απόπειρα να τον θανατώσουν. Ενεργώντας έτσι ο Ιησούς δεν προσέφερε ανωφελώς τη ζωή του.
24. Ποια πλήρη εξουσία σχετικά με την ψυχή του είχε λάβει ο Ιησούς από τον Πατέρα του, και πώς απέτυχε η τελική απόπειρα να παρεμποδίσουν την άσκησι από μέρους του αυτής της εξουσίας;
24 Ο Ιησούς είχε την εξουσία από τον ουράνιο Πατέρα του ν’ ακολουθήση αυτή την πορεία, αλλά αφέθη στη δική του ελεύθερη θέλησι να το πράξη αυτό. Η εξουσία του να λάβη και πάλι τη ψυχή του με μια ανάστασι εξαρτάτο από την πρόθυμη προσφορά του εαυτού του. Επειδή παρέδωσε την ψυχήν του σε θάνατο, ο ουράνιος Πατέρας του τον περιέβαλε με την εξουσία να τη λάβη πάλι μόνο απ’ Εκείνον που μπορούσε να τον αναστήση από τους νεκρούς. Καμμιά δύναμις στον ουρανό ή στη γη δεν μπορούσε να εμποδίση αυτή την εξουσία του Ιησού να λάβη την «ψυχή», ή τη ζωή του, και πάλι. Γι’ αυτό, η σφραγίδα του κυβερνήτου που ετέθη επάνω στο μεγάλο λίθο που έκλεισε την είσοδο προς τον τάφο όπου είχε ταφή μετά το θάνατό του επάνω στο ξύλο, καθώς και η στρατιωτική φρουρά που στεκόταν διαρκώς στον τάφο για να εμποδίση τους μαθητές του να κλέψουν το νεκρό του σώμα, δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τον Ιησού να ασκήση τη Θεόδοτη εξουσία του την τρίτη ημέρα.—Ματθ. 27:62 έως 28:15.
25. Εφόσον ο Ιησούς δεν έχασε την ανθρώπινη ζωή του με ανυπακοή στο Θεό, πώς μπορούσε να διάθεση τη ζωή του υπέρ του ανθρωπίνου γένους;
25 Πραγματικά, ο Ιησούς βρισκόταν κάτω από την εντολή του ουράνιου Πατέρα του να πράξη όλα αυτά. Την τρίτη ημέρα λοιπόν από τον θάνατό του, ο Ιεχωβά Θεός έδωσε την εντολή να εγερθή από τους νεκρούς ο ευπειθής Υιός του και να λάβη πάλι ζωή, στο πνευματικό βασίλειο με τον ουράνιο Πατέρα του. Εφόσον δεν έχασε την ανθρώπινη ζωή του με ανυπακοή στο Θεό, έλαβε επίσης το δικαίωμα και τον τίτλο για τέλεια ανθρώπινη ζωή για να μπορέση να τα παρουσιάση αυτά στον Ιεχωβά Θεό στον ουράνιο ναό του και να κάνη εξιλέωσι υπέρ των αμαρτιών όλου του κόσμου.
26. (α) Για να κάνουν τι, λοιπόν, ανοίχθηκε η οδός για όλες τις φυλές της γης; (β) Πότε ιδιαίτερα ο ‘πολύς όχλος των ‘άλλων προβάτων’ του Ιησού άρχισε να ευλογήται;
26 Έτσι, άνοιξε η οδός για να ‘ευλογηθούν’ όλες οι φυλές και τα έθνη του κόσμου μέσω του Αρχηγού του ‘σπέρματος του Αβραάμ.’ (Γεν. 12:1-3· 22:15-18) Ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων’ του Καλού Ποιμένος άρχισε να ‘ευλογήται’ μέσω του Ιησού όταν αφιερώθηκε στον Ιεχωβά μέσω του Ιησού και συμβόλισε την αφιέρωσί του με το εν ύδατι βάπτισμα. Τότε, αυτοί άκουσαν τη φωνή του καλού Ποιμένος και τον ακολούθησαν μαζί με το κεχρισμένο υπόλοιπο του Αβραμιαίου σπέρματος. Αυτό το ξεκίνημα έλαβε χώρα κυρίως στη συνέλευσι του 1935 στην Ουάσινγκτον (D.C.). Από τότε το κεχρισμένο υπόλοιπο υποδέχθηκε όλα τα «άλλα πρόβατα» και, όπως ακριβώς προείπε ο Ιησούς, έγινε «μία ποίμνη» κάτω από ‘ένα ποιμένα.’
27. Ποιοι άλλοι εκτός από τον ‘πολύ όχλο’ που θα επιζήση από τη ‘μεγάλη θλίψι’ θα αποτελέσουν μέρος των ‘άλλων προβάτων’ του Καλού Ποιμένος και πότε;
27 Στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του ‘ενός ποιμένος,’ του ενθρονισμένου Ιησού Χριστού, όλοι οι λυτρωμένοι νεκροί του ανθρωπίνου γένους θα εγερθούν από τον ύπνο του θανάτου των και θα έχουν την ευκαιρία να ‘ευλογηθούν’ με το να γίνουν μέρος των ‘άλλων προβάτων’ του Καλού Ποιμένος. Σ’ αυτούς θα περιλαμβάνεται και ο άλλοτε «θυρωρός» της ‘αυλής των προβάτων’ εκπροσωπώντας τη διάταξι της Αβραμιαίας Διαθήκης, δηλαδή, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. (Ιωάν. 10:1-3) Ο Ιησούς θα οδηγήση τους ευπειθείς «εις ζώσας πηγάς υδάτων.» Ο ‘πολύς όχλος’ εκείνων που θα επιζήσουν από την επικείμενη ‘μεγάλη θλίψι’ θα αποτελέση μια ευλογία στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που θα αναστηθούν ώστε να επωφεληθούν από τας «ζώσας πηγάς υδάτων.» (Αποκ. 7:9-17) Όλοι οι προβατοειδείς άνθρωποι θα μπορέσουν να ενωθούν με τον ‘πολύ όχλο’ αναφωνώντας: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών, του καθήμενου επί του θρόνου, και του Αρνίου.»—Αποκ. 7:10· 20:11-14.
[Διάγραμμα στη σελίδα 26]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
Η Διάταξις του Ιεχωβά για τα πρόβατά Του
(1) Ο «ποιμήν ο καλός»: Ο Ιησούς Χριστός, που βάλλει την ψυχήν αυτού υπέρ των ‘προβάτων’
(2) «Ο θυρωρός»: Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, που παρουσιάζει τον ‘ποιμένα’ στα «πρόβατα»
(3) ‘Η αυλή των προβάτων’: Η αυλή της Βασιλείας κατά τη διάταξι της Αβραμιαίας Διαθήκης
(4) Τα «πρόβατα» της αυλής ταύτης: Το «μικρόν ποίμνιον,» από Ιουδαίους και Εθνικούς
(5) «Η θύρα των προβάτων»: Ο Ιησούς
(6) Ο ‘ξένος,’ ο «κλέπτης,» «ο μισθωτός»: Αποστάτες και ψευδοποιμένες
(7) Τα «άλλα πρόβατα»: Ο ‘πολύς όχλος’ και άλλοι που κληρονομούν την επίγεια Βασιλεία
(Βλέπε επίσης «Σκοπιά» 15 Μαΐου 1946, σελίδες 147-158, στην Αγγλική)