Αποκάλυψις Άλλων Μυστηρίων για τον Μεσσία — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Κεφάλαιον 13

Αποκάλυψις Άλλων Μυστηρίων για τον Μεσσία

1, 2. (α) Τι έχει ορισθή ότι σημαίνει η λέξις «μυστήριον»; (β) Ποιον σκοπό σχετικά με τον Χριστό απεκάλυψε ο Θεός σ’ εμάς;

ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ, όπως έχει ορισθή η λέξις, σημαίνει «οποιαδήποτε αλήθεια που δεν μπορεί να γνωσθή εκτός με αποκάλυψι του Θεού.» Είναι ένα ‘ιερό μυστικό’ που αποκαλύπτεται από τον Θεό στον ωρισμένο του καιρό. (Ρωμαίους 16:25, 26) Επί μακρό χρονικό διάστημα αποτελούσε μυστήριον ή ιερό μυστικό ποιος ακριβώς θα ήταν ο Μεσσίας, το «σπέρμα» της ουράνιας «γυναικός» του Θεού. Επίσης, ο σκοπός του Θεού εν σχέσει με τον Μεσσία ή Χριστό υπήρξε ένα μακροχρόνιο μυστήριο ή ιερό μυστικό. Αλλά στον ωρισμένο του καιρό ο Θεός απεκάλυψε, δηλαδή δεν εκράτησε πια μυστικό, ότι ο σκοπός του ήταν να χρησιμοποιήση τον Μεσσία ή Χριστό εν σχέσει με μια οικονομία ή τρόπον ενεργείας για την επίβλεψι των πάντων, όπως είναι η διαχείρισις ενός οίκου από έναν οικονόμο. Μια τέτοια οικονομία για ενότητα θα εσήμαινε ότι ο Θεός θα συγκεφαλαίωνε τα πάντα στον Μεσσία (Χριστό), δηλαδή θα συνεκέντρωνε πάλι τα πάντα κάτω από την ηγεσία του Μεσσία ή Χριστού. Αποτελούσε αγαθότητα από μέρους του Θεού ως Οικονόμου να το αποκαλύψη αυτό, ακριβώς όπως διαβάζομε:

² «Κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού, καθ’ ην επερίσσευσεν εις ημάς εν πάση σοφία και φρονήσει, γνωστοποιήσας εις ημάς το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, [Μεσσία] και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης. Εν αυτώ, εις τον οποίον και ελάβομεν [εμείς οι μαθηταί του Χριστού] κληρονομίαν, προορισθέντες κατά την πρόθεσιν [σκοπόν, ΜΝΚ] του ενεργούντος τα πάντα κατά την βουλήν του θελήματος αυτού, διά να ήμεθα εις έπαινον της δόξης αυτού ημείς οι προελπίσαντες εις τον Χριστόν.»—Εφεσίους 1:8-12.

3. Τι εσήμαινε η υπόσχεσις του Θεού για μια «νέα διαθήκη» εν σχέσει με την παλαιά διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου και τον σκοπό της;

³ Σε αρμονία μ’ αυτόν τον σκοπό του Θεού ο Μεσσίας Ιησούς άρχισε να θέτη το θεμέλιο για μια εκκλησία της οποίας αυτός θα ήταν η από Θεού διωρισμένη κεφαλή. Το καθένα μέλος αυτής της εκκλησίας υπό τον Χριστό δεν ήταν προσωπικά χειροτονημένο από πριν ή προκαθωρισμένο· μόνον ο αριθμός των μελών και τα Χριστιανικά χαρακτηριστικά των είχαν προορισθή. Ο Ιησούς, όπως ετόνισε με τις διδασκαλίες του, εγνώριζε ότι η προφητεία του Ιερεμία 31:31-34 προείπε πως ο Ιεχωβά Θεός θα έκανε μια νέα διαθήκη με τον λαό Του. Επομένως, η ισχύς της παλαιάς διαθήκης του Νόμου στην οποία εμεσίτευσε ο Μωυσής για τους φυσικούς Ιουδαίους θα έληγε, όπως αναφέρεται στην επιστολή προς Εβραίους 8:13: «Λέγων δε καινήν, έκαμε [ο Θεός] παλαιάν την πρώτην το δε παλαιούμενον και γηράσκον είναι πλησίον αφανισμού.» Ως τον καιρό της δημοσίας διακονίας του Ιησού, εκείνη η διαθήκη του Νόμου του Μωυσέως είχε διανύσει περίοδο 1540 ετών. Και ωστόσο ύστερα απ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα απέτυχε να παραγάγη ένα «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον.» (Έξοδος 19:6) Και μέχρι σήμερα ακόμη, ύστερα από δεκαεννέα αιώνες, οι φυσικοί εκείνοι Ιουδαίοι, που ισχυρίζονται ότι είναι ακόμη κάτω από τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου, απέτυχαν να δώσουν στον Θεό ένα «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον,» ακόμη και το Ααρωνικό Ιερατείο τους εξέλιπε από το έτος 70 μ.Χ.

4. Τι μπορεί να λεχθή για τη θεμελίωσι της Χριστιανικής εκκλησίας και πότε αυτή άρχισε να σχηματίζεται;

⁴ Ο Ιησούς είχε υπ’ όψιν ότι το έθνος Ισραήλ ήταν θεμελιωμένο πάνω σε δώδεκα πατριάρχας, τους δώδεκα γυιους του Ιακώβ. (Γένεσις 49:28) Γι’ αυτό ο Ιησούς εξέλεξε μεταξύ των μαθητών του, δώδεκα άνδρες τους οποίους εκάλεσε «αποστόλους» (απεσταλμένους), οι οποίοι θ’ αποτελούσαν δευτερεύοντα θεμέλια πάνω σ’ αυτόν, το κύριο θεμέλιο της εκκλησίας. (Μάρκος 3:14· Λουκάς 6:13· Εφεσίους 2:20) Αναφερόμενος ο Ιησούς στον εαυτό του ως θεμέλιον λίθον, είπε σε επήκοον των δώδεκα αποστόλων τα εξής: «Επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής.» (Ματθαίος 16:18) Εν τούτοις, ως την ημέρα του θανάτου του ο Ιησούς ανεγνώριζε ακόμη το έθνος Ισραήλ ως την εκκλησία του Θεού, κηρύττοντας στις συναγωγές του και διδάσκοντας στο ναό της Ιερουσαλήμ. Την πεντηκοστή ημέρα μετά την ανάστασί του εκ νεκρών άρχισε να σχηματίζεται η εκκλησία, της οποίας αυτός ήταν κεφαλή και κύριο θεμέλιο. Πάνω σε ποια βάσι μπορεί να λεχθή αυτό; Πάνω στην εξής λογική βάσι:

5. Τι εκχύθηκε εκείνη την εορτή των Εβδομάδων και σε ποιους, και ποια εξήγησι έδωσε ο Πέτρος γι’ αυτό;

⁵ Την εορτάσιμη εκείνη μέρα Σαβουώθ ή Πεντηκοστή και η εκπλήρωσι της προφητείας του Ιωήλ 2:28, 29, εκχύθηκε το άγιο πνεύμα του Θεού. Σε ποιους; Μήπως στο έθνος Ισραήλ που εώρταζε την εορτή των Εβδομάδων (Σαβουώβ) εκεί στην Ιερουσαλήμ; Όχι· αλλά σε εκατόν είκοσι περίπου πιστούς μαθητάς του Ιησού Χριστού, που είχαν συναθροισθή σ’ ένα υπερώον της Ιερουσαλήμ. Για να γίνη ορατή και ακουστή αυτή η ενέργεια, ‘γλώσσες πυρός’ αιωρήθηκαν πάνω από τα κεφάλια τους και άρχισαν να μιλούν γλώσσες διαφορετικές από την μητρική τους γλώσσα. Στις χιλιάδες των έκπληκτων Ιουδαίων που συγκεντρώθηκαν εκεί, ο απόστολος Πέτρος εξήγησε ότι ελάμβανε χώραν η εκπλήρωσις των εδαφίων Ιωήλ 2:28, 29 για την έκχυσι του πνεύματος του Θεού, και πρόσθεσε:

«Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη διά της δεξιάς του Θεού και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε. Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς, λέγει όμως αυτός, Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν [Μεσσίαν] έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»—Πράξεις 2:1-36, ΜΝΚ.

6. (α) Τι εσήμαινε η έκχυσις του πνεύματος από τον Ιησού για τους μαθητάς του; (β) Τι εσήμαινε αυτό για το έθνος Ισραήλ και τη διαθήκη του Νόμου;

⁶ Ο Ιησούς, εκχύνοντας το άγιο πνεύμα του Θεού στους πιστούς μαθητάς του, τους έχρισε μ’ αυτό το άγιο πνεύμα κι’ έτσι ίδρυσε την εκκλησία του. Τι λοιπόν εσήμαινε αυτό για το έθνος Ισραήλ, που είχε σταυρώσει τον Μεσσία ή Χριστόν; Εσήμαινε ότι αυτοί δεν αποτελούσαν πια την εκκλησία του Ιεχωβά Θεού. Εσήμαινε ότι η παλαιά διαθήκη του Νόμου καταργήθηκε. Ακυρώθηκε, και ο Θεός ο ίδιος την εκάρφωσε, κατά ένα τρόπο, στο ξύλο πάνω στο οποίο σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός σαν κατάρα για το έθνος Ισραήλ την ημέρα του Πάσχα. (Κολοσσαείς 2:13, 14· Γαλάτας 3:13) Οι Ιουδαίοι, που είχαν γεννηθή κάτω από εκείνη τη διαθήκη του Νόμου, αν εδέχοντο αυτόν τον Υιόν του Θεού ως τον θυσιασθέντα Μεσσία των, μπορούσαν να εξέλθουν από την κατάρα της και να λάβουν την ευλογία του Ιεχωβά Θεού.—Πράξεις 3:25, 26.

7. Τίνος μεσίτης έγινε τώρα ο Ιησούς με το αίμα του, και ποια θέσι έλαβε τώρα το κατά σάρκα έθνος Ισραήλ;

⁷ Επίσης, όταν ο Ιησούς Χριστός παρουσίασε στον ουράνιο Πατέρα του την αξία της ανθρώπινης ζωής του, επεκύρωσε μια νέα διαθήκη, την υποσχεμένη διαθήκη που αναγράφεται στο βιβλίο του Ιερεμία 31:31-34. Όπως ο Μωυσής είχε μεσιτεύσει στην παλαιά διαθήκη του Νόμου με αίμα θυσιών ζώων, έτσι και ο Ιησούς Χριστός στην παρουσία του Θεού έγινε μεσίτης της νέας διαθήκης με το αίμα της δικής του θυσίας. Απ’ αυτή την άποψι ήταν ένας Προφήτης όπως ο Μωυσής. (Δευτερονόμιον 18:15-18) Έτσι μια νέα διαθήκη αντικατέστησε την παλαιά διαθήκη του Νόμου και το κατά σάρκα έθνος Ισραήλ δεν ήταν σ’ αυτή τη νέα διαθήκη. Συνεπώς το έθνος δεν αποτελούσε πια την εκκλησία του Ιεχωβά Θεού, δεν ήταν πια ο «Ισραήλ του Θεού.» Όλοι λοιπόν οι φυσικοί Ιουδαίοι που γεννήθηκαν αφότου ακυρώθηκε η διαθήκη του Νόμου ποτέ δεν υπήρξαν κάτω από εκείνη την παλαιά διαθήκη, μολονότι οι ραββίνοι των δυνατόν να ισχυρίζωνται ότι είναι.

8. Τι είδους Ισραήλ ήλθε σε ύπαρξι την ημέρα της Πεντηκοστής, και πώς τονίζει ο Πέτρος την αντίθεσι μεταξύ αυτού και του φυσικού Ισραήλ;

⁸ Εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. ήλθε σε ύπαρξι ένας πνευματικός «Ισραήλ του Θεού,» που οικοδομήθηκε πάνω στον Μεσσία Ιησού ως τον θεμέλιο λίθο. «Διότι,» όπως λέγει το Γαλάτας 6:15, 16, «εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι, ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις. Και όσοι περιπατήσωσι κατά τον κανόνα τούτον, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού.» Ο απόστολος Πέτρος, τονίζοντας την αντίθεσι μεταξύ αυτών και του έθνους που απέρριψε τον Μεσσία Ιησού, έγραψε στους μαθητάς του Μεσσία τα εξής: «Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.»—1 Πέτρου 2:8, 9.

9. Ποιο νέο δείπνο εθέσπισε ο Ιησούς για τους μαθητάς του και για ποια διαθήκη μίλησε;

⁹ Επειδή αυτός ο πνευματικός Ισραήλ του Θεού δεν είναι κάτω από την παλαιά διαθήκη του Μωσαικού Νόμου, δεν εορτάζει το ετήσιο Πάσχα. Στο τέλος του τελευταίου Πάσχα που εώρτασε ο Ιησούς με τους αποστόλους του στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς έλαβε άζυμον άρτον και ποτήριον οίνου και εθέσπισε ένα νέα ετήσιο δείπνο για τους ακολούθους του σε ανάμνησι του θανάτου του ως του Αμνού του Θεού και ως του Μεσίτου της νέας διαθήκης. Αφού ευλόγησε το ποτήριον του οίνου, είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» (Ματθαίος 26:27, 28· παράβαλε με Έξοδον 24:8·)Αλλά για ποια διαθήκη μιλούσε ο Ιησούς; Η αφήγησις των λόγων του Ιησού από τον Λουκά λέγει: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.»—Λουκάς 22:20· 1 Κορινθίους 11:20-26.

10. Ποια διαφορά υπάρχει μεταξύ αυτής της διαθήκης και της διαθήκης της οποίας μεσίτης ήταν ο Μωυσής, και γιατί ωρισμένοι φυσικοί περιτετμημένοι Ιουδαίοι δεν περιελήφθησαν σ’ αυτή τη νέα διαθήκη;

¹⁰ Η «νέα διαθήκη,» που είχε προλεχθή στον Ιερεμία 31:31-34, ήταν εκείνη που επρόκειτο να επικυρώση το αίμα του Ιησού, για να είναι δυνατόν να συγχωρήση ο Θεός τις αμαρτίες εκείνων που ελαμβάνοντο στη νέα διαθήκη. Αυτή τη νέα διαθήκη επεκύρωσε ο Ιησούς όταν παρουσίασε την αξία του αίματός του στον Ιεχωβά Θεό μετά την ανάληψί του στον ουρανό. Γι’ αυτόν το λόγο έγινε ο Μεσίτης της νέας διαθήκης, που ήταν μια καλύτερη διαθήκη από τη διαθήκη της οποίας ο Μωυσής ήταν μεσίτης στο όρος Σινά το έτος 1513 π.Χ. (Εβραίους 8:6-13· 9:15-20· 12:24· 13:20· 1 Τιμόθεον 2:5, 6) Δυστυχώς, οι φυσικοί περιτετμημένοι Ιουδαίοι, που αρνήθηκαν να δεχθούν τον Ιησού ως τον Μεσσία, δεν περιελήφθησαν στη νέα διαθήκη και γι’ αυτό δεν απετέλεσαν μέρος του πνευματικού «Ισραήλ του Θεού.»

11. Τι είπε ο Ιησούς στο νέο δείπνο στους αποστόλους του για μια βασιλεία, και ποια διαβεβαίωσι αποτελούσε αυτό σχετικά με τη νέα διαθήκη;

¹¹ Αφού ο Ιησούς έδωσε στους αποστόλους του να πιουν από το ποτήριον του οίνου, που παρίστανε το αίμα του, το οποίο θα επεκύρωνε τη νέα διαθήκη, συνέχισε να τους ομιλή και είπε: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη βασιλεία μου, και να καθήσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.» (Λουκάς 22:28-30) Αυτό αποτελούσε διαβεβαίωσι ότι η νέα διαθήκη που επικυρώθηκε από το αίμα του Ιησού θα επετύγχανε να παραγάγη ένα «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον.» Τα πιστά μέλη του πνευματικού «Ισραήλ του Θεού,» που λαμβάνονται στη νέα διαθήκη, θα μετάσχουν με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία που θα εξουσιάζη σε πολύ μεγαλύτερη περιοχή από την επίγεια περιοχή του βασιλέως Δαβίδ. Αυτοί θα υπηρετήσουν επίσης ως υφιερείς του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος επρόκειτο να γίνη «ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.»—Ψαλμός 110:4.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ «ΣΠΕΡΜΑ» ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ

12. Ποιο μυστήριο σχετικά με το «σπέρμα» του Αβραάμ αποκαλύφθηκε την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., και τι είδους «σπέρμα» επρόκειτο να είναι;

¹² Από τον καιρό που ο Θεός είχε δώσει τη διαθήκη της επαγγελίας στον πατριάρχη Αβραάμ στο έτος 1943 π.Χ. υπήρχε το μυστήριο. Από ποιους θα απετελείτο το υποσχεμένο «σπέρμα» του Αβραάμ, για την ευλογία όλων των φυλών της γης; (Γένεσις 12:1-3) Την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. αποκαλύφθηκε αυτό το μυστήριο. Το «σπέρμα» θα απετελείτο από περισσοτέρους και όχι μόνον από τον Μεσσία Ιησού, διότι ο Θεός είχε υποσχεθή στον Αβραάμ ότι το σπέρμα του θα εγίνετο όπως τα άστρα του ουρανού και η άμμος της θαλάσσης. Ο φυσικός περιτετμημένος Ισραήλ έτσι έγινε, άλλα το αληθινό σπέρμα του Αβραάμ θα απετελείτο όχι από τον φυσικό Ισραήλ, τον Ισραήλ κατά σάρκα, αλλ’ από τον πνευματικό Ισραήλ, απ’ εκείνους που γεννώνται από το πνεύμα του Θεού με την ελπίδα μιας ουράνιας κληρονομιάς. Ο Θεός είναι ο Μεγαλύτερος Αβραάμ· αυτό το όνομα σημαίνει «Πατήρ Πλήθους.»

13. Σε ποιους δόθηκε την Πεντηκοστή η ευκαιρία να γίνουν μέλη του πνευματικού «σπέρματος» του Αβραάμ, και για πόσον καιρό εξακολούθησε να παρέχεται αυτή η ευκαιρία αποκλειστικά σ’ αυτούς, και γιατί;

¹³ Εν τούτοις, στον λαό του φυσικού Ισραήλ δόθηκε πρώτα η ευκαιρία ν’ αποτελέση τα μέλη του πνευματικού «σπέρματος» του Αβραάμ. Την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. οι φυσικοί περιτετμημένοι Ιουδαίοι, οι φυσικοί απόγονοι του Αβραάμ, ήσαν εκείνοι που αναγεννήθηκαν από το άγιο πνεύμα του Θεού ως υιοί Του και έγιναν δεκτοί στη νέα διαθήκη. Έτσι, ο Ιεχωβά Θεός έγινε ο Μεγαλύτερος Αβραάμ του πνευματικού αυτού «σπέρματος.» Μολονότι το έθνος Ισραήλ είχε μετάσχει στην ‘εκκοπή’ του Μεσσία από τη ζωή στο μέσον της ‘εβδομηκοστής εβδομάδος ετών’ (από το 29 εως το 36 μ.Χ.), εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός εξακολούθησε να δείχνη εύνοια σ’ αυτούς κατά το δεύτερο ήμισυ εκείνης της εβδομηκοστής εβδομάδος ετών, έχοντας υπ’ όψιν τη διαθήκη του με τον Αβραάμ, από τον οποίον προήρχοντο οι κατά σάρκα απόγονοι του έθνους Ισραήλ. (Δανιήλ, 9:24-27) Η ευκαιρία λοιπόν να γίνουν πνευματικό ‘σπέρμα’ του Αβραάμ εξακολούθησε να παρέχεται πρώτα σ’ αυτούς ως το τέλος της εβδομηκοστής εβδομάδος.

14. Πώς ο Πέτρος, στο ναό της Ιερουσαλήμ, ετόνισε αυτή τη στοργική πρόνοια για το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ;

¹⁴ Λίγες μέρες μετά την Πεντηκοστή, ο απόστολος Πέτρος έδωσε έμφασι σ’ αυτή τη στοργική πρόνοια του Θεού, όταν μιλούσε σ’ ένα πλήθος Ιουδαίων στον ναό της Ιερουσαλήμ: «Και πάντες δε οι προφήται από Σαμουήλ και των καθεξής, όσοι ελάλησαν, προανήγγειλαν και τας ημέρας ταύτας. Σεις είσθε υιοί των προφητών και της διαθήκης, την οποίαν έκαμεν ο Θεός προς τους πατέρας ημών, λέγων προς τον Αβραάμ· Και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάσαι αι φυλαί της γης. Προς εσάς πρώτον ο Θεός, αναστήσας τον Υιόν αυτού Ιησούν, απέστειλεν αυτόν διά να σας ευλογή, όταν επιστρέφητε έκαστος από των πονηριών υμών.»—Πράξεις 3:24-26.

15. Σε ποιους λοιπόν ήλθε πρώτα η ευλογία του «σπέρματος» του Αβραάμ, και πώς αυτοί που ευλογήθηκαν απηλλάγησαν από τη δουλεία;

¹⁵ Ύστερα από λίγα χρόνια ένας πρώην Φαρισαίος, που ήταν συνήθως πολύ ζηλωτής των Ιουδαϊκών παραδόσεων, έγραψε τα εξής:

«Ο Χριστός [Μεσσίας] εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών διότι είναι γεγραμμένον, Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου. Διά να έλθη εις τα έθνη η ευλογία του Αβραάμ διά Ιησού Χριστού, ώστε να λάβωμεν την επαγγελίαν του Πνεύματος διά της πίστεως.»

«Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν. Και επειδή είσθε υιοί, εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του Υιού αυτού εις τας καρδίας σας, το οποίον κράζει, «Αββά,» ο Πατήρ. Όθεν δεν είσαι πλέον δούλος, αλλ’ υιός· εάν δε υιός, και κληρονόμος του Θεού διά του Χριστού.»—Γαλάτας 3:13, 14· 4:4-7.

16. Σε τι βασίζεται το να είναι κανείς μέλος του πνευματικού ‘σπέρματος’ του Αβραάμ;

¹⁶ Ο απόστολος Παύλος, εξηγώντας ότι η ιδιότης των ως μελών του ‘σπέρματος του Αβραάμ’ δεν βασίζεται σε σαρκική σχέσι με τον Αβραάμ, αλλά στην εξάσκησι πίστεως σαν εκείνη που είχε ο Αβραάμ, λέγει τα εξής: «Εξεύρετε λοιπόν ότι οι όντες εκ πίστεως, ούτοι είναι υιοί του Αβραάμ. Προϊδούσα δε η Γραφή ότι εκ πίστεως δικαιώνει τα έθνη ο Θεός, προήγγειλεν εις τον Αβραάμ, ‘ότι θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάντα τα έθνη.’ Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος· δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού. Εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ, και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.»—Γαλάτας 3:7, 8, 26-29· Γένεσις 12:3.

ΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΓΕΝΕΕΣ

17. Πόσοι Ιουδαίοι είχαν πίστι σαν την πίστι του Αβραάμ και επωφελήθηκαν από την ‘εβδομηκοστή εβδομάδα ετών’ της θείας ευνοίας σ’ αυτούς;

¹⁷ Όλοι οι σαρκικοί απόγονοι του Αβραάμ δεν είχαν την πίστι που είχε εκείνος, και η οποία συνετέλεσε στο να θεωρηθή δίκαιος και να ονομασθή «φίλος» του Θεού, ακόμη και προτού περιτμηθή κατά σάρκα. (Γένεσις 15:6· Ρωμαίους 4:9-12· Ιακώβου 2:21-23) Δεν ήσαν λοιπόν πολλοί εκείνοι οι φυσικοί Ιουδαίοι που επωφελήθηκαν από την ‘εβδομηκοστή εβδομάδα ετών’ στη διάρκεια της οποίας ίσχυε η Αβρααμιαία διαθήκη προς όφελος των σαρκικών απογόνων του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. (Δανιήλ 9:27) Μόνο ένα μικρό υπόλοιπο επωφελήθηκε απ’ αυτήν. Ο τελευταίος αριθμός εκείνων των Ιουδαίων της Ιερουσαλήμ, που δέχθηκαν τον Μεσσία Ιησούν πριν από το τέλος της εβδομηκοστής εβδομάδος ετών στο 36 μ.Χ., ήταν περίπου πέντε χιλιάδες.—Πράξεις 4:4.

18. Πόσο μεγάλος, σύμφωνα με τον σκοπό του Θεού, επρόκειτο να είναι ο αριθμός των πνευματικών Ισραηλιτών, και γι’ αυτό, ποια ερωτήματα προέκυψαν στο τέλος της ’εβδομηκοστής εβδομάδος’;

¹⁸ Ο Θεός είχε προορίσει έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό απ’ αυτόν για το «βασίλειον ιεράτευμα» και «έθνος άγιον» που θα παρήγετο από τη νέα διαθήκη. Τον ακριβή αριθμό που είχε κατά νουν δεν τον απεκάλυψε παρά μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. και προς το τέλος του πρώτου αιώνος. Τότε απεκάλυψε στον ηλικιωμένο απόστολο Ιωάννη που ζούσε ακόμη, ότι ο αριθμός εκείνων που σύμφωνα με τον σκοπό του εξέλεξε να είναι πνευματικοί Ισραηλίται θα ήταν 144.000. (Αποκάλυψις 7:4-8· 14:1-3) Όταν τελείωσε η ‘εβδομηκοστή εβδομάς’ το φθινόπωρο του 36 μ.Χ., ο αριθμός των Ιουδαίων που δέχθηκαν τον Ιησού ως τον Μεσσία και που βαπτίσθηκαν με το άγιο πνεύμα ήταν προφανώς πολύ λιγώτερος από 144.000 Τι έγινε λοιπόν; Μήπως απέτυχε ο σκοπός του Θεού; Ποια εκπληκτική ενέργεια θα ανελάμβανε τώρα ο Θεός για να μη αφήση ν’ αποτύχη ο «αιώνιος σκοπός» του εν Χριστώ;

19. Τι απεκάλυψε τώρα ο Θεός σχετικά με το σώμα των βαπτισμένων πιστών κάτω από τον Μεσσία Ιησούν ως Κεφαλή των;

¹⁹ Ως το φθινόπωρο του 36 μ.Χ. Η εκκλησία των βαπτισμένων ακολούθων του Μεσσία Ιησού απετελείτο αποκλειστικά από φυσικούς Ιουδαίους, περιτετμημένους Σαμαρείτες και άλλους, οι οποίοι ήσαν περιτετμημένοι προσήλυτοι της Ιουδαϊκής πίστεως. (Πράξεις 2:10· 8:1 έως 9:30· 11:19) Οι υπόλοιποι άνθρωποι ήσαν άπιστοι, «χωρίς Χριστού, απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού.» (Εφεσίους 2:11-12) Τώρα ήλθε μια αποκάλυψις: Το σώμα των πιστών κάτω από τον Μεσσία Ιησούν ως κεφαλή των δεν θα απετελείτο πια αποκλειστικά από άτομα της Ιουδαϊκής φυλής και των Ιουδαίων προσηλύτων. Εις το εξής θα προσελαμβάνοντο στο σώμα των ακολούθων του Μεσσία απερίτμητοι πιστοί, άτομα απερίτμητα, όπως ήταν και ο Αβραάμ όταν τον εκάλεσε ο Θεός και κατόπιν έκαμε διαθήκην μαζί του και, λόγω της πίστεώς του, τον εδικαίωσε ώστε να γίνη φίλος του. Και αυτοί λοιπόν οι μη Ιουδαίοι, που έγιναν δεκτοί, είχαν πίστι.

20. (α) Τι, λοιπόν, δεν θα αποτελούσε πια φραγμό μεταξύ Ιουδαίων και μη Ιουδαίων; (β) Σε ποιους έστρεψε τώρα ο Θεός ευνοϊκά την προσοχή του;

²⁰ Στο μέσον της ‘εβδομηκοστής εβδομάδος,’ το έτος 33 μ.Χ. ο Θεός κατήργησε τη Μωσαϊκή διαθήκη του Νόμου και εγκαινίασε την καλύτερη «νέα διαθήκη» με τον πνευματικό Ισραήλ. Η παλαιά λοιπόν διαθήκη του Νόμου δεν θα αποτελούσε πια φραγμό μεταξύ Ιουδαίων και Εθνικών. Έτσι, ελευθερώνοντας τον δρόμο, όπως αναγράφεται στην επιστολή προς Εφεσίους 2:13-18, ο Ιεχωβά Θεός έστρεψε τώρα ευνοϊκά την προσοχή του στους απεριτμήτους Εθνικούς για «να λάβη εξ αυτών λαόν διά το όνομα αυτού.»—Πράξεις 15:14· Αμώς 9:11, 12.

21. Σε ποιον έστειλε τότε ο Θεός τον άγγελόν του και τι έκαμε αυτός;

²¹ Στο τέλος της εβδομηκοστής εβδομάδος ετών, ο Ιεχωβά Θεός έστειλε τον άγγελό του, σε ποιον; Σ’ έναν απερίτμητο Εθνικό στην πρωτεύουσα του Ρωμαίου Διοικητού της Επαρχίας της Ιουδαίας. Ο Εθνικός αυτός ήταν ο Κορνήλιος, εκατόνταρχος του Ιταλικού τάγματος, αλλά «ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν μετά παντός του οίκου αυτού, όστις και έκαμεν ελεημοσύνας εις τον λαόν πολλάς και εδέετο του Θεού διαπαντός.» Ελέχθη στον Κορνήλιο να στείλη ανθρώπους προς νότον, στην παραλιακή πόλι Ιόππη, και να φέρη απ’ εκεί τον Σίμωνα Πέτρο. Ο Σίμων Πέτρος πήγε μαζί με τους τρεις άνδρες που είχαν σταλή από τον Κορνήλιο για να τον πάρουν, αφού έλαβε οδηγίες να πάη μαζί τους και ‘να μη λέγη βέβηλα όσα ο Θεός εκαθάρισε.’

22. Τι εκήρυξε ο Πέτρος στους συγκεντρωμένους στον οίκον του Εθνικού, και τι είπε για την άφεσι των αμαρτιών;

²² Ο Σίμων Πέτρος, καταπνίγοντας την προκατάληψι που είχε σχετικά με την επίσκεψί του στον οίκο ενός Εθνικού, πήγε στο σπίτι του Κορνηλίου στην Καισάρεια. Κατόπιν προσκλήσεως εκήρυξε σ’ αυτόν τον Εθνικό και σ’ εκείνους που είχε συγκεντρώσει στο σπίτι του για ν’ ακούσουν τον απόστολο Πέτρο. Ο Πέτρος εκήρυξε σ’ αυτούς για τον Μεσσία που είχε στείλει ο Θεός στον Ισραήλ. Επίσης, ο Πέτρος είπε, συνεχίζοντας την ομιλία του, ότι «παρήγγειλεν εις ημάς να κηρύξωμεν προς τον λαόν και να μαρτυρήσωμεν ότι αυτός είναι ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών. Εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, ότι δια του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.»—Πράξεις 10:1-43· 11:4-14.

23. Κατόπιν ποιου θαύματος παρήγγειλε ο Πέτρος στους ακροατάς του να βαπτισθούν, και σε τίνος το όνομα;

²³ Αυτά τα λόγια ήσαν αρκετά για τον Κορνήλιο και για κείνους που τα άκουαν μαζί του. Επίσης ο Θεός διάβασε τις καρδιές των και ενήργησε. Διαβάζομε τα εξής:

«Ενώ έτι ελάλει ο Πέτρος τους λόγους τούτους, επήλθε το Πνεύμα το Άγιον επί πάντας τους ακούοντας τον λόγον. Και εξεπλάγησαν οι εκ περιτομής πιστοί, όσοι ήλθον μετά του Πέτρου, ότι η δωρεά του Αγίου Πνεύματος εξεχύθη και επί τα έθνη. Διότι ήκουον αυτούς λαλούντας γλώσσας και μεγαλύνοντας τον Θεόν. Τότε απεκρίθη ο Πέτρος· Μήπως δύναται τις να εμποδίση το ύδωρ ώστε να μη βαπτισθώσιν ούτοι, οίτινες έλαβον το πνεύμα το Άγιον καθώς και ημείς; Και προσέταξεν αυτούς να βαπτισθώσιν εις το όνομα του Κυρίου τότε παρεκάλεσαν αυτόν να διαμείνη ημέρας τινάς.»—Πράξεις 10:44-48· 11:1-17.

24. Τι έκαμαν οι Ιουδαίοι της Ιερουσαλήμ, όταν άκουσαν την εξήγησι που έδωσε ο Πέτρος;

²⁴ Αργότερα ο Πέτρος, όταν επανήλθε στην Ιερουσαλήμ, εξήγησε στους εκεί περιτετμημένους Ιουδαίους πιστούς την ενέργειά του, λέγοντας: «Εάν λοιπόν ο Θεός έδωκεν εις αυτούς την ίσην δωρεάν ως και εις ημάς, διότι επίστευσαν εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, εγώ τις ήμην ώστε να δυνηθώ να εμποδίσω τον Θεόν;» Κι εμείς σήμερα πρέπει να είμεθα σαν εκείνους τους Ιουδαίους οι οποίοι άκουσαν την εξήγησι του Πέτρου: «Ακούσαντες δε ταύτα ησύχασαν και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες· και εις τα έθνη λοιπόν έδωκεν ο Θεός την μετάνοιαν εις ζωήν.»—Πράξεις 11:17, 18.

25. Σε ποια εντολή του αναστημένου Ιησού υπήκουσαν τότε οι περιτετμημένοι Ιουδαίοι πιστοί;

²⁵ Από τότε κι έπειτα οι απόστολοι και οι ομόπιστοί των Ιουδαίοι δεν περιωρίζοντο μόνον στους Ιουδαίους και προσηλύτους, αλλά έκαναν ό,τι τους είπε ο αναστημένος Ιησούς να κάμουν: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε» ποιους;—«πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος.»—Ματθαίος 28:19, 20.

26. Ποιος απόστολος έγραψε ιδιαίτερα για το μυστήριον του Θεού σχετικά με τους πιστούς εθνικούς;

²⁶ Προτού μεταστραφή ο Κορνήλιος σε μαθητή του Μεσσία, μετεστράφη και ο εκ Ταρσού Σαούλ, που εδίωκε συνειδητά τους Ιουδαίους συμπατριώτες του που είχαν πιστέψει στον Μεσσία. Αμέσως άρχισε να κηρύττη στους άλλους περιτετμημένους Ιουδαίους, δείχνοντας σ’ αυτούς από τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές ότι αυτός ο Ιησούς, ο Υιός του Δαβίδ, ήταν ο προειπωμένος Μεσσίας ή Χριστός. Με τον καιρό έλαβε τη θέσι αποστόλου και μετωνομάσθηκε Παύλος, ειδικά μάλιστα έγινε «απόστολος των εθνών.» Αυτός ιδιαίτερα έγραψε για το θαυμαστό μυστήριο ή ‘ιερό μυστικό’ που απεκάλυψε ο Θεός τότε, στο έτος 36 μ.Χ., με το να δεχθή τους πιστούς Εθνικούς στο σώμα των μαθητών του Χριστού, ως μέλη του «σπέρματος του Αβραάμ.»—Ρωμαίους 11:13.

27. Ποιο μεγαλειώδες «μυστήριον» εγνωστοποίησε ο Παύλος μεταξύ των εθνών;

²⁷ Παραδείγματος χάριν, ο Παύλος έγραψε τα εξής για το χαρακτηριστικό της Μεσσιανικής εκκλησίας που είχε μείνει μυστικό πολύ καιρό: «Εγώ έγεινα υπηρέτης κατά την οικονομίαν του Θεού την εις εμέ δοθείσαν διά σας, διά να εκπληρώσω το κήρυγμα του λόγου του Θεού, το μυστήριον, το οποίον ήτο αποκεκρυμμένον από των αιώνων και από των γενεών, τώρα δε εφανερώθη εις τους αγίους αυτού, εις τους οποίους ηθέλησεν ο Θεός να φανερώση τις ο πλούτος της δόξης του μυστηρίου τούτου εις τα έθνη, όστις είναι ο Χριστός εις εσάς, η ελπίς της δόξης.» (Κολοσσαείς 1:25-27) Τι μεγαλειώδες «μυστήριον» αποκαλύφθηκε ύστερα από τόσο μακρά περίοδο χρόνου, να δοθή δηλαδή σε πιστούς μέσα από τα έθνη η ουράνια «ελπίδα» να δοξασθούν με τον Μεσσία, τον Χριστό! Ήταν πράγματι τιμή και προνόμιο να είναι κανείς υπηρέτης μιας εκκλησίας με μια τέτοια ελπίδα!

28, 29. (α) Εν σχέσει με ποιον περιλαμβάνεται στον θείο σκοπό, αυτό το στοργικό ενδιαφέρον για τους Εθνικούς πιστούς; (β) Τι έγραψε ο Παύλος για τον ‘αιώνιο σκοπό’ του Θεού, εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για το μέρος που είχε εν σχέσει μ’ αυτό;

²⁸ Αρκεί μόνο να σκεφθή κανείς ότι όλο αυτό το στοργικό ενδιαφέρον περιλαμβάνεται στον υψηλό σκοπό που είχε ο Θεός εν σχέσει με τον Μεσσία του ώστε να κάμη Εθνικούς πιστούς μέρος του πνευματικού «σπέρματος» του Αβραάμ για την ευλογία όλης της ανθρωπότητος! Πόσο θαυμαστό λοιπόν είναι το ότι ο στοργικός Θεός μένει σταθερά προσηλωμένος σ’ αυτό το γενναιόδωρο χαρακτηριστικό του θελήματός του, επειδή αποτελεί μέρος του «αιωνίου σκοπού» του! Ο Παύλος, εκφράζοντας την εκτίμησί του για το θεόδοτο μέρος που είχε εν σχέσει μ’ αυτό, λέγει:

²⁹ «Εις εμέ τον πλέον ελάχιστον πάντων των αγίων εδόθη η χάρις αυτή, να ευαγγελίσω μεταξύ των εθνών τον ανεξιχνίαστον πλούτον του Χριστού και να φωτίσω πάντας, ποια είναι η κοινωνία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ, όστις έκτισε τα πάντα διά του Ιησού Χριστού, διά να γνωρισθή τώρα διά της εκκλησίας εν τοις επουρανίοις εις τας αρχάς και τας εξουσίας η πολυποίκιλος σοφία του Θεού, κατά την αιώνιον πρόθεσιν, την οποίαν έκαμεν εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.»—Εφεσίους 3:8-11.

30. (α) Πώς προχώρησε ο Θεός, ώστε, κατά την ‘αιώνιον πρόθεσίν’ του, να γνωρισθή η «πολυποίκιλος σοφία» του; (β) Γιατί είμεθα πάρα πολύ ευνοημένοι που ζούμε σ’ αυτόν τον καιρό;

³⁰ Ο Θεός λοιπόν προχώρησε με τέτοιον τρόπο σχετικά με το «μυστήριόν» του, ώστε, «κατά την αιώνιον πρόθεσιν, την οποίαν έκαμεν εν Χριστώ Ιησού,» θα μπορούσε να γνωρισθή τώρα «εις τας αρχάς και τας εξουσίας» εν τοις επουρανίοις «η πολυποίκιλος σοφία του Θεού» με την ίδρυσι της Χριστιανικής εκκλησίας ως παράδειγμα. Δεν είμεθα λοιπόν εμείς πάρα πολύ ευνοημένοι να ζούμε σ’ αυτόν τον καιρό που κατανοείται το «μυστήριον» του Θεού σύμφωνα με την «αιώνιον πρόθεσίν» του, δηλαδή, τον «αιώνιον σκοπόν» του; Ο Παύλος λέγει:

«Εν άλλαις γενεαίς δεν εγνωστοποιήθη εις τους υιούς των ανθρώπων, καθώς τώρα απεκαλύφθη διά Πνεύματος εις τους αγίους αυτού αποστόλους και προφήτας, να ήναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της επαγγελίας αυτού εν τω Χριστώ, διά του ευαγγελίου.»—Εφεσίους 3:5, 6.

31, 32. (α) Ποιοι ενδιαφέροντο στους προ Χριστιανικούς χρόνους να κατανοήσουν αυτά τα πράγματα; (β) Από ποιους λοιπόν θα αποτελείτο το σώμα του Χριστού;

³¹ Οι αρχαίοι προ Χριστού προφήται ακόμα και οι άγγελοι, ενδιεφέροντο να μάθουν ακριβώς πώς θα επραγματοποιείτο αυτό το «μυστήριον» από τον Ιεχωβά Θεό.

«Περί της οποίας σωτηρίας εξεζήτησαν και εξηρεύνησαν οι προφήται οι προφητεύσαντες περί της χάριτος, ήτις έμελλε να έλθη εις εσάς, ερευνώντες εις τίνα ή ποίον καιρόν εφανέρωνε το εν αυτοίς Πνεύμα του Χριστού, ότε προεμαρτύρει τα πάθη του Χριστού και τας μετά ταύτα δόξας· εις τους οποίους απεκαλύφθη ότι ουχί δι’ εαυτούς, αλλά δι’ ημάς υπηρετούν αυτά, τα οποία τώρα ανηγγέλθησαν προς εσάς διά των κηρυξάντων το ευαγγέλιον εις εσάς εν Πνεύματι Αγίω τω αποσταλέντι απ’ ουρανού, εις τα οποία επιθυμούσιν οι άγγελοι να παρακύψωσι.»—1 Πέτρου 1:10-12.

³² Στον ωρισμένο λοιπόν καιρό του Θεού αποκαλύφθηκε ότι η ολομέλεια του ‘σώματος’ του Χριστού θα αποτελείτο από Εθνικούς καθώς και από Ιουδαίους. Η ‘αιωνία πρόθεσις’ του Θεού, όπως είχε εκφρασθή αρχικά στον Κήπο της Εδέμ, είχε υπ’ όψιν αυτή την εκκλησία που έχει τον Μεσσία ως Κεφαλή της. Μέσα σ’ αυτήν ενοποιήθηκαν οι Ιουδαίοι και οι Εθνικοί.