Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Είναι σωστό για ένα Χριστιανό που είναι αρραβωνισμένος να διαλύση τον αρραβώνα του;​—Α.Χ., Η.Π.Α.

Ο γάμος είναι ένα δώρον παρά Θεού, που μπορεί να φέρη ευτυχία κι επιτυχία σ’ ένα άτομο· ωστόσο φέρνει και σοβαρές ευθύνες, κι έτσι δεν πρέπει να παίρνεται ελαφρά. Μολονότι σε μερικά μέρη οι γονείς διευθετούν τα της μνηστείας των τέκνων των, σε πολλές κοινωνίες ένας άγαμος ενήλικος είναι ελεύθερος να εκλέξη ένα σύντροφο. Αν δύο Χριστιανοί στην τελευταία αυτή περίπτωσι δεχθούν ή δώσουν υπόσχεσι να νυμφευθούν, μπορεί ν’ αναμένεται, κάτω από ομαλές συνθήκες, να τηρήσουν τον λόγο τους.

Προτού ένας συμφωνήση σε κάτι, πρέπει να σκεφθή από πριν τις απαιτήσεις του ζητήματος. Κατόπιν, όταν δώση τον λόγο του, μπορεί ν’ ακολουθήση τη συμβουλή του Ιησού «Ας ήναι ο λόγος σας, Ναι ναι· Ου, ου.» (Ματθ. 5:37) Ειδικοί ιεροπρεπείς όρκοι δεν χρειάζονται από τους Χριστιανούς για να γίνουν πιστευτοί οι λόγοι τους. Όταν κανείς λέγη κάτι, πρέπει να το εννοή.

Όταν, λοιπόν, δύο Χριστιανοί προήλθαν σε συμφωνία για να νυμφευθούν, ο λόγος των πρέπει να μείνη. Συνήθως δεν χρειάζεται καμμιά δημοσία δήλωσις, μολονότι συχνά γίνεται αυτό. Η Αμερικανική Δικονομία, Τόμος 8, σελίδες 849 και 850, λέγει «Περί Παραβάσεως Υποσχέσεως Γάμου»: «Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μορφή λόγων για πιστοποίησί της [της μνηστείας]· αρκεί οι διάνοιες των ατόμων να συμπίπτουν και να συμφωνήται αμοιβαία ο δεσμός.»

Φυσικά, δεν αποτελεί δέσμευσιν, όταν μόνο γίνεται, μια πρότασις, η οποία όμως δεν γίνεται αποδεκτή. Το ίδιο νομικό βιβλίο αναγράφει: «Η υπόσχεσις από το ένα άτομο χωρίς την αντίστοιχη υπόσχεσι προς αυτό αποτελεί μόνο πρότασι γάμου και όχι συμβόλαιο [δέσμευσιν].» (Σελίς 849) Έτσι, όταν γίνεται λόγος περί δεσμεύσεως, εννοούμε μια αμοιβαία συμφωνία που περιλαμβάνει τον έντιμο λόγο αμφοτέρων των μερών.

Η μνηστεία εθεωρείτο, τόσο σοβαρή μεταξύ των Εβραίων, ώστε μια μνηστευμένη γυναίκα εθεωρείτο ως σύζυγος του ανδρός, μολονότι, βέβαια, ο άνδρας δεν μπορούσε να έχη σχέσεις με αυτήν ώσπου να νυμφευθούν πραγματικά. (Γεν. 29:21· Ματθ. 1:18, 19) Η μνηστευμένη γυναίκα είχε μια νομική υπόστασι διαφορετική από την υπόστασι μιας μη μνηστευμένης παρθένου. (Έξοδ. 22:16, 17· Δευτ. 22:23-29) Αυτό εξαίρει τη σπουδαιότητα της καταστάσεως της μνηστείας.

Αλλά, μήπως υπάρχουν πράγματα που θα δικαιολογούσαν τη μονομερή διάλυσι μιας μνηστείας; Θα ήταν μια πολύ σπάνια κατάστασις που θα μπορούσε να δικαιολογήση τέτοια μονομερή ενέργεια από ένα ώριμο Χριστιανό. Η απάτη ή η απόκρυψις ζωτικής φύσεως γεγονότων θα μπορούσε να δικαιολογήση τον τερματισμό μιας δεσμεύσεως. Ας δώσωμε δύο παραδείγματα: Μια γυναίκα θεληματικά απέκρυψε το γεγονός ότι δεν ήταν Γραφικώς ελευθέρα να νυμφευθή, και δέχθηκε την πρότασι ενός ανδρός, ο οποίος, έκαμε περιορισμένη έρευνα περί της γαμήλιου καταστάσεώς της. Αν αργότερα εμάθαινε αυτός ότι εκείνη δεν ήταν ακόμη σε θέσι να νυμφευθή, τότε αυτός θα εδικαιολογείτο να διαλύση τον δεσμό. Πραγματικά, αυτός θα ήταν υποχρεωμένος Γραφικώς να το πράξη. (Ματθ. 5:32) Ή, αν ένας άνδρας εκουσίως είπε ψεύδη για να καλύψη πράγματα έτσι ώστε μια γυναίκα να δεχθή την πρότασι του, το να μάθη εκείνη τα πράγματα και το ψεύδος του θα μπορούσε να την οδηγήση σε τερματισμό του δεσμού. (Κολ. 3:9) Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ο πνευματικά πρεσβύτερος άνθρωπος που ευθύνεται να φυλάξη την ηθική αγνότητα της Χριστιανικής εκκλησίας θα έπρεπε να ζητήση να γνωρίση περί μιας τέτοιας ανεντιμότητος, για να ληφθούν μέτρα για την προστασία των άλλων Χριστιανών.

Σε άλλες περιπτώσεις, όπου δεν υπάρχει ζωτικός λόγος, η μονομερής διάλυσις ενός δεσμού θα έδειχνε αστάθεια και ανωριμότητα. Προφανώς, ένας τέτοιου είδους άνθρωπος δεν θα μπορούσε να τεθή ενώπιον της εκκλησίας ως παράδειγμα Χριστιανικής ωριμότητος. Αν το έκαμε αυτός ένας άρρην μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, δεν θα ήταν ενδεδειγμένος για ευθύνες μέσα στην εκκλησία. Οι επίσκοποι και οι διακονικοί υπηρέται πρέπει να είναι «άμεμπτοι» και ένας τοιούτος δεν θα μπορούσε ποσώς να είναι άμεμπτος. (1 Τιμ. 3:10) Αν αυτός δεν γνωρίζη την ίδια του τη διάνοια και δεν μπορή να τιμήση τον λόγο του σχετικά με τον γάμο, θα μπορέση να τον τιμήση σε άλλα πράγματα; Είναι ανάγκη ν’ αυξήση σε ωριμότητα.

Εν τούτοις, μια λέξις προφυλάξεως είναι καλή ως προς εκείνους που δεν σχετίζονται προσωπικά με τους «αγαπωμένους». Μολονότι καλό είναι να ενδιαφέρεται κανείς για την ευτυχία δύο Χριστιανών που αγαπώνται, οι λεπτομέρειες της αγάπης των είναι εντελώς προσωπικές, που αφορούν αυτούς τους δύο και τις οικογένειές των. Οι άλλοι, άνδρες και γυναίκες, δεν είναι ανάγκη να περιέρχονται για να μάθουν σχετικά με την πρόοδο της αγάπης των. (1 Πέτρ. 4:15) Αν το ζεύγος έχη να κάμη κάποια αναγγελία, προσκαλώντας άλλους να μετάσχουν στην ευτυχία τους, υπάρχει τότε καιρός αρκετός να μάθετε σχετικά με τούτο. Ή, αν οι αδελφοί που είναι υπεύθυνοι για την καθοδήγησι της εκκλησίας φρονούν ότι η πορεία ενός μνηστευμένου άρρενος θέτει σε αμφισβήτησι την πνευματική του ωριμότητα, μπορούν να εξετάσουν το ζήτημα. Δεν πρόκειται για κάτι που πρέπει να τεθή για δημόσια συζήτησι και σχόλια.

Όλ’ αυτά πρέπει να τονίσουν τη σπουδαιότητα της αποδοχής μιας προτάσεως για γάμο, της μνηστείας και του γάμου του ίδιου, που είναι ζητήματα σοβαρά. Δείχνοντας πνευματική ωριμότητα και φρόνησι σχετικά με αυτά τα πράγματα, οι Χριστιανοί μπορούν να κάμουν ό,τι είναι κατάλληλο, σύμφωνα με τις Γραφές και σύμφωνα με τα καλύτερα συμφέροντά των.

● Ο σύζυγος μου κι εγώ ασχολούμεθα αμφότεροι σε κοσμική εργασία. Εφόσον κερδίζω κι εγώ μέρος των χρημάτων, δεν θα ήταν κατάλληλο να λέγω πώς θα χρησιμοποιηθούν;​—Η.Π.Α.

Το ερώτημα, ποιος θ’ αποφασίζη πώς και πότε θα χρησιμοποιήται χρήμα που κερδίζει μια σύζυγος, είναι δύσκολο ερώτημα. Αυτό μπορεί να παρατηρηθή στο ότι νόμοι, που έχουν θεσπισθή γι’ αυτό το ζήτημα, πολύ ποικίλλουν από τόπο σε τόπο. Σε μερικά μέρη, ό,τι κερδίζει μια σύζυγος είναι, στην πραγματικότητα, του συζύγου, για να χρησιμοποιήται. όπως αυτός κρίνει κατάλληλο. Σε άλλα μέρη, η υπερβολική αυτή θέσις μετριάζεται και ο νόμος αναγνωρίζει ότι η σύζυγος είναι ενήλικος με ωρισμένα δικαιώματα, ακριβώς όπως ο σύζυγος έχει νομικά δικαιώματα. Υπάρχει, λοιπόν, ποικιλία νόμων σ’ αυτό το ζήτημα.

Πρέπει να πούμε ότι ήταν λυπηρό πράγμα αν δύο άτομα ενωμένα με γάμο και τα οποία πιθανώς υποσχέθηκαν αμοιβαία αγάπη και περίθαλψι ν’ αρχίσουν να θεωρούν άλληλα ως αντίδικα. Σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, ένα ανδρόγυνο «δεν είναι πλέον δύο, αλλά μία σάρξ.» (Ματθ. 19:6) Αυτοί θα συνεργάζωνται, αγωνιζόμενοι με ενότητα να έχουν ένα ευτυχή κι επιτυχή γάμο με τις συνδυασμένες προσπάθειες των. Ο Ιεχωβά περιέγραψε στον λόγο του αρχές, οι οποίες, αν ακολουθούνται από τους συζύγους, τον καθένα στην οικεία θέσι του μέσα στη γαμήλιο διάταξι, μπορούν να μειώσουν ή και να εξαλείψουν προβλήματα του γάμου όπως αυτό. Καλά αποτελέσματα συχνά μπορούν να επιτευχθούν ακόμη και όταν ο ένας μόνο σύντροφος τυγχάνει να είναι πιστός ή Χριστιανός.

Οι Γραφές συμβουλεύουν: «Ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας . . . Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν.» (Εφεσ. 5:23, 25) Αλλά τι σημαίνει αυτό εφαρμοζόμενο στα οικονομικά της οικογενείας;

Πρώτον, σημαίνει ότι ο σύζυγος φέρει, την κυριώτερη ευθύνη να λαμβάνη αποφάσεις για τον τρόπο χρησιμοποιήσεως του χρήματος της οικογενείας. Ο στοργικός σύζυγος θα ήθελε, ίσως να τα συζητήση αυτά με τη σύζυγό του, να λάβη τις προτιμήσεις της και τις υποδείξεις της, αλλά, ειδικά σε μεγαλύτερα ζητήματα, αυτός είναι εκείνος που θα λάβη τις τελικές αποφάσεις. Αναλόγως του χρόνου, των ικανοτήτων και των προτιμήσεων των ενδιαφερομένων, μπορεί ο σύζυγος ν’ αναθέτη ωρισμένες καθημερινές αποφάσεις στη σύζυγό του, όπως είναι η αγορά τροφίμων και μερικών ειδών ιματισμού, καθώς και η φροντίδα πληρωμής μερικών λογαριασμών και τακτικών εξόδων. Φυσικά, αν το θέλη αυτό ο σύζυγος, θα της δώση και τα σχετικά χρήματα. Επίσης, σε μερικές χώρες ο νόμος αναγνωρίζει το δικαίωμα της γυναικός να έχη ένα ωρισμένο ποσό χρημάτων για μικροέξοδα, ή χρήματα για προσωπικά της πράγματα και για άλλες χρήσεις, όπως είναι τα σχετιζόμενα με τη λατρεία της. Οι συνετοί σύζυγοι δεν θα είναι χωρίς λόγο αυστηροί στις συζύγους των σε τέτοια ζητήματα, αλλά θα ‘συνοικούν με τις γυναίκες των’ «εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον.» (1 Πέτρ. 3:7) Ώστε κάθε ανδρόγυνο πρέπει να επιτυγχάνη προσωπική κατανόησι σε τέτοια πράγματα.

Αλλά για να συνεχίσωμε το θέμα της ηγεσίας: Η θέσις του συζύγου δεν του δίνει την επίβλεψι των οικονομικών της οικογενείας χωρίς αντίστοιχη υποχρέωσι. Μάλλον, αυτός, επίσης, φέρει την κυριώτερη ευθύνη να φροντίση για τη συντήρησι της οικογενείας. Κάτω από ομαλές περιστάσεις, δεν είναι η σύζυγός του εκείνη που αναμένεται να εργάζεται και να κερδίζη τα προς το ζην της οικογενείας​—αυτό ανήκει στον σύζυγο! Αυτός πρέπει να αισθάνεται το πρώτιστο βάρος της Βιβλικής αρχής: «Εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.»​—1 Τιμ. 5:8.

Τι, όμως, θα γίνη, αν η σύζυγος έχη κοσμική εργασία κι έτσι κερδίζη χρήματα; Μήπως αυτό επηρεάζει τα πράγματα; Λοιπόν, ας εξετάσωμε ακριβώς γιατί μια Χριστιανή σύζυγος θα ήταν σε μια τέτοια θέσι.

Ασφαλώς, μια ώριμη Χριστιανή σύζυγος δεν θα είχε κοσμική εργασία λόγω της αίγλης του γεγονότος αυτού ή από ανεξαρτησία και για να συναγωνισθή τον σύζυγο της, ή για να ξεφύγη από τις πρώτιστες ευθύνες της, ή από επιθυμία για υπέρμετρα αποκτήματα. Γυναίκες στον κόσμο, οι οποίες δεν έχουν πραγματικά ανάγκη να έχουν μια κοσμική εργασία, αλλ’ οι οποίες το κάνουν αυτό για τους ανωτέρω λόγους συχνά βυθίσθηκαν σε συναισθηματικά προβλήματα και σοβαρές δυσχέρειες στους γάμους των. Πόσο συνετή, λοιπόν, είναι η συμβουλή της Γραφής να ενασχολήται η έγγαμος γυναίκα στον ζωτικό ρόλο της φροντίδος για τον οίκο και την οικογένεια. (Παροιμίαι κεφάλ. 31· 1 Τιμ. 5:14) Επίσης, αυτό θα παράσχη πιθανώς στη σύζυγο περισσότερο χρόνο για να επιδοθή σε πνευματικά συμφέροντα. Με πολλούς, λοιπόν, τρόπους αυτή θα μπορέση να κάμη μια πολύτιμη εισφορά στην ευτυχία ολοκλήρου της οικογενείας.​—Παροιμ. 6:20-22.

Πιθανώς, όμως, ο σύζυγος, λόγω κάποιας αντιξοότητος, δεν μπορεί να κερδίζη αρκετά για να κάλυψη τις βασικές ανάγκες (όχι επιθυμίες) της ζωής. Κατόπιν συζητήσεως του ζητήματος, μπορεί ν’ αποφασισθή ν’ αναλάβη κοσμική εργασία η σύζυγος για ένα χρονικό διάστημα. Μήπως τα γεγονός ότι αυτή θα κερδίζη χρήματα μεταβάλλει τη θέσι του συζύγου ως προς τα οικονομικά της οικογενείας; Όχι! Πραγματικά, αν οι δύο σύζυγοι χρειασθή να έχουν κοσμικές εργασίες, πρέπει να είναι φανερός ο σκοπός τού να κερδίζουν χρήματα​—για τροφή, ιματισμό και στέγασι. Ως μια υποτακτική Χριστιανή σύζυγος, η γυναίκα πρέπει ν’ αναγνωρίζη τη Γραφική υποχρέωσι του συζύγου να διευθύνη την οικογένεια σε τέτοια πράγματα, και αν ακόμη εκείνη μπορούσε να συνεισφέρη μέρος του χρήματος.

Δεν είναι ανάγκη για μας να προσπαθούμε να θεσπίσωμε κανόνες όσον αφορά τη διαχείρισι των οικονομικών της οικογενείας. Μπορούμε να ενθαρρύνωμε τους συζύγους και τις γυναίκες των ν’ αγωνίζωνται να επωμισθούν τις σχετικές ευθύνες των όσον αφορά την οικογένεια και τη συντήρησί της. Ο γάμος απαιτεί στοργική συνεργασία από μέρους του συζύγου και της γυναικός του. Όταν, λοιπόν, ένα ανδρόγυνο αγωνίζεται να συνεργασθή και σ’ αυτή, επίσης, την οικονομική πλευρά της ζωής, αυτό θα τους επιτρέψη να τηρούν το θέμα αυτό στην κατάλληλη θέσι του και δεν θα το αφήσουν να επισκιάση τις πιο σπουδαίες πνευματικές απόψεις του γάμου των.

● Θέλω να γίνω ένας μάρτυς του Ιεχωβά, αλλά πριν από μερικά χρόνια έλαβα διαζύγιο κι ενυμφεύθηκα εκ νέου. Ποιά βήματα πρέπει να κάμω για να γίνω δεκτός για βάπτισμα;​—Ντ. Κ., Η.Π.Α.

Συχνά μας έρχονται ερωτήσεις αυτού του είδους. Είναι καλό να βλέπη ένας ότι η αλήθεια η οποία αναγράφεται στην Αγία Γραφή έχει εγγίσει τις καρδιές εκείνων που ρωτούν και τους έκαμε να θέλουν να ζουν σε αρμονία με τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού, ώστε να μπορούν να τον υπηρετούν ευπρόσδεκτα. Αυτά τα άτομα είναι άξια επαίνου.

Οι προηγούμενες συνθήκες εκείνων, οι οποίοι αποκτούν ακριβή γνώσι τον Θεού, ποικίλλουν πολύ. Μερικοί ήσαν νυμφευμένοι, διαζευγμένοι και νυμφευμένοι πάλι (μάλιστα πολλές φορές) προτού μάθουν το θέλημα του Θεού και τις ηθικές απαιτήσεις όσον αφορά τον γάμο. Χωρίς να προσπαθήσωμε να χειρισθούμε εδώ κάθε ειδική περίπτωσι χωριστά, θ’ αναφέρωμε μερικά γενικά σχόλια τα οποία είναι πιθανόν ότι θα καλύψουν τις περισσότερες περιπτώσεις.

Σχετικά με τον γάμο, οι Χριστιανοί είναι υπεύθυνοι να ζουν σε αρμονία με δύο κατηγορίες νόμου. Ο πρώτος, και ο πιο σπουδαίος, είναι ο νόμος του Θεού. Είναι αυτονόητο ότι ο Ιεχωβά ως ο Δημιουργός και Νομοθέτης έχει δικαίωμα να υποδείξη πώς πρέπει να συμπεριφέρωνται τα πλάσματα του. (Ησ. 33:22) Ο άλλος είναι ο νόμος της χώρας όπου ένας ζη. Με άμεση δήλωσι και με παράδειγμα η Γραφή υποδεικνύει ότι εκείνοι οι οποίοι επιθυμούν να έχουν την εύνοια του Θεού οφείλουν να συμμορφώνονται, με τις νομικές απαιτήσεις για την καταχώρησι του γάμου των στα βιβλία του κράτους. (Ματθ. 22:21· Τίτον 3:1· Λουκ. 2:1-5) Ούτε μπορούν οι Χριστιανοί ν’ αγνοήσουν το νόμο.

Έτσι, ένα άτομο που νυμφεύεται οφείλει να κάμη περισσότερα από το ν’ αναγνωρίση ότι αναλαμβάνει ευθύνη ενώπιον του Θεού· οφείλει, επίσης, να συμμορφωθή με τις νομικές απαιτήσεις της χώρας στην οποία ζη. Με μια Χριστιανική έννοια δεν είναι πραγματικά νυμφευμένο και δεν έχει δικαίωμα στα προνόμια του γάμου ωσότου το πράξη αυτό.

Τώρα ας αναστρέψωμε το ζήτημα και ας εξετάσωμε το διαζύγιο. Κατόπιν των ανωτέρω, πρέπει να είναι σαφές ότι οφείλει ένας ν’ ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις τόσο του Θεού όσο και του κράτους όσον αφορά το διαζύγιο. Ο νόμος της χώρας πιθανόν να χορηγή διαζύγιο για πολλούς λόγους, αλλά ο νόμος του Θεού επιτρέπει το διαζύγιο μόνο για λόγους μοιχείας. (Ματθ. 19:9)a Αν ένα άτομο επιτυγχάνη διαζύγιο για οποιονδήποτε άλλον λόγο εκτός μοιχείας (διότι δεν έχει διαπραχθή μοιχεία), δεν είναι ελεύθερο, σύμφωνα με τον νόμο του Θεού, να νυμφευθή και πάλι. Για να προχωρήσωμε περισσότερο, αν ένα άτομο μ’ ένα τέτοιο νόμιμο, αλλά αντιγραφικό, διαζύγιο νυμφευθή ένα άλλο άτομο, αυτό θ’ αποτελούσε σοβαρή παραβίασι του νόμου του Θεού· θα ήταν μοιχεία. (Εξ άλλου, αν έχη διαπραχθή μοιχεία, το αθώο μέλος δεν είναι ελεύθερο να ζητήση άλλον σύντροφο ωσότου εκδοθή απόφασις διαζυγίου. Οι απαιτήσεις τόσο του Θεού όσο και του κράτους πρέπει να τύχουν συμμορφώσεως.)

Έτσι αν ένα άτομο λόγω αγνοίας του νόμου του Θεού επέτυχε νόμιμο διαζύγιο με κάποια αντιγραφική βάσι και κατόπιν νυμφεύθηκε και πάλι, οι απαιτήσεις του νόμου της χώρας θα έχουν τύχει συμμορφώσεως, αλλά με το να νυμφευθή και πάλι το άτομο θα έχη διαπράξη μοιχεία σύμφωνα με το θείο νόμο. Αυτή η μοιχεία τερματίζει τον προηγούμενο γάμο σύμφωνα με τον νόμο του Θεού, αλλά αυτό το πράττει με σοβαρή παραβίασι του νόμου του ιδίου του Ιεχωβά. Τι πρέπει να γίνη σ’ αυτή την περίπτωσι;

Πολλά άτομα διέπραξαν αμαρτήματα προτού μάθουν τις απαιτήσεις του Θεού. Προτού γίνουν Χριστιανοί, μερικοί στη Χριστιανική εκκλησία της αρχαίας Κορίνθου υπήρξαν μοιχοί, πόρνοι, ομοφυλόφιλοι και μέθυσοι. Αλλά άλλαξαν! Ωσότου να αφιερώσουν τη ζωή των στον Θεό και να βαπτισθούν, ζούσαν σε μια καθαρή ηθική κατάστασι. Τι μπορεί να λεχθή για τα προηγούμενα αμαρτήματα των; Εκείνα τ’ αμαρτήματα έχουν συγχωρηθή· τα άτομα ‘απελούσθησαν’ δια πίστεως στη θυσία του αντιλύτρου του Ιησού Χριστού.​—1 Κορ. 6:9-11.

Συνεπώς, αν ένα άτομο σήμερα μαθαίνη τον νόμο του Θεού και αναγνωρίζη ότι στο παρελθόν έχει διαπράξει το σοβαρό αμάρτημα της μοιχείας, οφείλει ν’ απευθυνθή στον Θεό με προσευχή και να ζητήση συγχώρησι βάσει της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού. Όπως εδήλωσε ο απόστολος Πέτρος: «Δια του ονόματος αυτού [του Ιησού] θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.» (Πράξ. 10:43· Εφεσ. 1:7) Κατόπιν οφείλει ν’ αποδείξη την ειλικρίνεια της μετανοίας του. Αλλά πώς; Δεν μπορεί να επιστρέψη στον προηγούμενο σύντροφό του. Δεν έχει πλέον κανένα νομικό ή Γραφικό δικαίωμα επάνω σ’ αυτό το άτομο. Ούτε μπορεί να στραφή οπίσω και ν’ αρχίση να ζη πάλι τη ζωή του. Μπορεί, όμως, να ζη σε αρμονία με τους νόμους και τις αρχές της Αγίας Γραφής από τώρα κι εμπρός. Μπορεί να δείξη ότι τώρα τρέφει εκτίμησι για την ιερότητα του γάμου με το να ζη σύμφωνα με τις ευθύνες που έχει τώρα ως ένα έγγαμο άτομο, και μπορεί να προοδεύη στο να μαθαίνη το θέλημα του Θεού και να το πράττη.​—Κολ. 1:9, 10.

[Υποσημειώσεις]