Διαπαιδαγώγησις Τέκνων για Ζωή — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Διαπαιδαγώγησις Τέκνων για Ζωή

«Οι έλεγχοι της παιδείας οδός ζωής.»—Παροιμ. 6:23.

1. Πώς νουθετούνται τα παιδιά, και ποιο ερώτημα πρέπει ν’ αντιμετωπισθή;

Ο ΙΕΧΩΒΑ νουθετεί τα παιδιά: «Φύλαττε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Περίαψον αυτά διαπαντός επί της καρδίας σου, περίδεσον αυτά περί τον τράχηλόν σου. Όταν περιπατής, θέλει σε οδηγεί· όταν κοιμάσαι, θέλει σε φυλάττει· και όταν εξυπνήσης, θέλει συνομιλεί μετά σου. Διότι λύχνος είναι η εντολή, και φως ο νόμος, και οι έλεγχοι της παιδείας οδός ζωής.» (Παροιμ. 6:20-23) Μερικές φορές, μολονότι οι γονείς παρέχουν την κατάλληλη διδασκαλία και δίνουν το κατάλληλο παράδειγμα, τα τέκνα αρνούνται να υπακούσουν. Αυτό μας φέρνει στην ανάγκη πειθαρχικής διαπαιδαγωγήσεως του τέκνου, και επιβάλλει την αντιμετώπισι του φλογερού επιμάχου ερωτήματος: να δείρωμε το παιδί ή να μην το δείρωμε;

2. Τι λέγουν για το ξύλισμα πολλοί ψυχολόγοι του παιδιού, τι λέγει όμως η Γραφή;

² Μερικοί ψυχολόγοι του παιδιού θέτουν επάνω στα παιδιά μια πινακίδα, «μακριά τα χέρια», όπως έκαμε ένας που είπε: «Κατανοείτε, μητέρες, ότι κάθε φορά που δέρνετε το παιδί σας δείχνετε ότι μισείτε το παιδί σας;» Ο Ιεχωβά λέγει: «Ο φειδόμενος της ράβδου αυτού, μισεί τον υιόν αυτού· αλλ’ ο αγαπών αυτόν, παιδεύει αυτόν εν καιρώ.» Ένα ξύλισμα μπορεί να σώση τη ζωή ενός παιδιού, διότι ο Ιεχωβά λέγει: «Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον· διότι εάν κτυπήσης αυτό δια της ράβδου, δεν θέλει αποθάνει· συ κτυπών αυτό δια της ράβδου, θέλεις ελευθερώσει την ψυχήν αυτού εκ του άδου.» Πάλιν, «Τα μελανίσματα των πληγών λευκαίνουσι τον κακόν· και τα κτυπήματα, τα ενδόμυχα της καρδίας.» Ο Ιεχωβά είναι εκείνος που μπορεί να κυττάξη στα ενδόμυχα ανδρών και παιδιών, και σ’ έναν καιρό, που υποτυπούσε την εποχή μας, το έκαμε αυτό και είδε: «Ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού.» Το φάρμακον; «Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού.»—Παροιμ. 13:24· 23:13, 14· 20:30· Γέν. 8:21· Παροιμ. 22:15.

3. Γιατί πρέπει μερικές φορές τα διορθωτικά λόγια να τα ακολουθούν διορθωτικές ενέργειες, και ποια είναι τα αντίθετα αποτελέσματα της υπερβολικής θωπείας και της παιδείας:

³ Με μερικά παιδιά προκύπτουν περιπτώσεις που τα λόγια είναι ανεπαρκή, και οι γονείς μπορεί να πρέπει να γίνουν άνδρες και γυναίκες δράσεως, εφαρμόζοντας τη ράβδο για να προφυλάξουν το παιδί από διαφθορά. Μολονότι κατανοεί τα λόγια σας, το παιδί μπορεί να μην υπακούη, όπως λέγουν οι Παροιμίες 29:19: «Ο δούλος δια λόγων δεν θέλει διορθωθή· επειδή καταλαμβάνει μεν, αλλά δεν υπακούει.» Δυο εδάφια πιο κάτω (Παροιμ. 29:21, ΜΑΜ) αναφέρεται: «Όστις ανατρέφει παιδιόθεν τον δούλον αυτού τρυφηλώς, εις το τέλος δεν θα κερδίση τίποτε άλλο παρά αχαριστίαν.» Αυτό αληθεύει επίσης για παιδιά που τα παραχαϊδεύουν οι γονείς. Τα παιδιά δεν σέβονται τον γονέα που τα αγαπά υπερβολικά, που είναι αμελής ή επιεικής και δεν τα διορθώνει· με τέτοια πολιτεία γίνονται μόνο πιο απαιτητικά και ανευλαβή. Εξ άλλου, η πειθαρχική διαπαιδαγώγησις που γίνεται με σοφία, δικαιοσύνη και ευσπλαγχνία, κερδίζει το σεβασμό, όπως έγραψε ο Παύλος στους Εβραίους: «Τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς, και εσεβόμεθα αυτούς. . . . Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» (Εβρ. 12:9, 11) Τέτοια παιδεία είναι για εκγύμνασι, όχι για την επιβολή οδυνηρής τιμωρίας.

4. Πότε η παιδεία γίνεται με ιδιοτέλεια, και γιατί πρέπει το κάθε παιδί να εξετάζεται για να καθορισθή η αναγκαία μορφή διαπαιδαγωγήσεως;

⁴ Όταν παιδεύετε το παιδί, θυμηθήτε την παροιμία: «Το να ενεργή κανείς χωρίς να σκέπτεται δεν είναι καλόν· και όταν είναι πολύ βιαστικός, αποτυγχάνει του σκοπού του.» Το να δώση ο γονεύς ένα χτύπημα με ξαφνικό θυμό είναι απόδειξις όχι ορθού ελατηρίου, δηλαδή, το ελατήριό του είναι να δώση διέξοδο στην εσωτερική πίεσι του θυμού του τον οποίον έχει υπερπληρωθή. Τέτοια παιδεία είναι για ιδιοτελή ανακούφισι και δεν γίνεται από αγάπη για το παιδί. Σε πολλές περιπτώσεις η λύσις μπορεί να διαπιστωθή ότι βρίσκεται μεταξύ των δύο άκρων του να μη δείρη κανείς ποτέ και του να δέρνη πάντοτε. Αλλ’ αυτό δεν είναι ορθό σ’ όλες τις περιπτώσεις. Πρέπει να εξετασθή η ιδιοσυγκρασία και η διάθεσις του κάθε παιδιού. Μερικά είναι πολύ ευαίσθητα, και τέτοια δραστικά μέτρα όπως το ξύλισμα μπορεί να μην είναι αναγκαία. Μερικά μπορεί να είναι τόσο σκληρά ώστε τέτοια δραστικά μέτρα δυνατόν να μην είναι αποτελεσματικά. Όσον αφορά τους άνδρας είναι γραμμένες οι εξής δύο παροιμίες: «Εις τα χείλη του συνετού ευρίσκεται η σοφία· η δε ράβδος είναι δια την ράχην του ενδεούς φρενών.» «Περισσότερον τύπτει ο έλεγχος τον φρόνιμον, παρά εκατόν μαστιγώσεις τον άφρονα.» (Παροιμ. 19:2, ΜΑΜ· 10:13· 17:10) Έτσι συμβαίνει και με τα παιδιά. Μερικά είναι πιο συνετά από τα άλλα· μερικά είναι πιο πράα από τα άλλα. Μια επίπληξις μπορεί να φέρη σ’ αυτά περισσότερα αποτελέσματα από ό,τι θα έφερνε ένα ξύλισμα σε άλλα που είναι πείσμονα και στων οποίων την παιδική καρδιά μπορεί να περικλείεται περισσότερη ποσότης ανοησίας από τη συνήθη.

5. Γιατί πρέπει οι γονείς, όλων των ανθρώπων, να είναι υπομονητικοί αν τα τέκνα των έχουν ιδιαιτέρως ανυπότακτη ιδιοσυγκρασία;

⁵ Γονείς, αν αυτό συμβαίνη με το παιδί σας, να είσθε υπομονητικοί. Όσο μη κολακευτικό, όσο δυσάρεστο, όσο μη ευπρόσδεκτο και αν αυτό μπορή να είναι για σας, το παιδί επήρε τα χαρακτηριστικά αυτά από σας. Σ’ εσάς μπορεί να έχουν δαμασθή, μπορεί να μην ήλθαν ποτέ στην επιφάνεια· αλλά είναι κάπου μέσα σας, διότι το παιδί σας από κάπου τα πήρε. Πρέπει να αντιμετωπίσωμε τούτο: οι ενήλικοι δίνουν στα παιδιά τους μια κακή αρχή. Ο Αδάμ και η Εύα έδωσαν σε όλους μια κακή αρχή. Συνεπώς η Βίβλος λέγει: «Άνθρωπος γεγεννημένος εκ γυναικός είναι ολιγόβιος, και πλήρης ταραχής. Τις δύναται να εξάξη καθαρόν από ακαθάρτου; ουδείς.» «Συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου.»—Ιώβ 14:1, 4· Ψαλμ. 51:5· Ρωμ. 5:12.

ΧΡΗΣΙΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΦΡΟΝΗΣΕΩΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΙ

6. Τι πρέπει να ενθυμούμεθα στον καθορισμό και στην επιβολή των κανόνων;

⁶ Αυτό δείχνει ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη καθοδηγίας· δείχνει επίσης ότι δεν θα είναι τέλεια. Μην περιμένετε ούτε πάρα πολλά ούτε πάρα πολύ ολίγα. Οι κανόνες της συμπεριφοράς πρέπει να είναι σαφείς σ’ αυτά, και δίκαιοι και με φιλεύσπλαγχνες παραχωρήσεις. Θυμηθήτε την ηλικία τους, διότι θα ενεργήσουν σύμφωνα μ’ αυτήν. Μην περιμένετε να ενεργήσουν σαν μικροί ενήλικοι. Ο Παύλος είπε ότι όταν ήταν νήπιος ενεργούσε σαν νήπιος. (1 Κορ. 13:11) Αφού τεθούν λογικοί κανόνες και το παιδί τούς γνωρίση, επιβάλατέ τους με ετοιμότητα και συνέπεια, έτσι ώστε το παιδί να γνωρίζη τι να περιμένη. Αλλ’ αν επιβάλλωνται σπασμωδικά σύμφωνα με την ιδιοτροπία ή τη διάθεσι της στιγμής, ή αν αναβάλλεται επί πολύν καιρό η τιμωρία για την παρακοή, το παιδί θα ενθαρρυνθή να διαπράξη δοκιμαστικώς παραβάσεις για να δη ως πού μπορεί να φθάση και πόσο μπορεί ν’ απομακρυνθή από τους κανόνας αυτούς, όπως ακριβώς και οι ενήλικοι τολμούν ν’ αδικοπραγούν όταν η ανταπόδοσις φαίνεται ότι βραδύνει: «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.» Αν η τιμωρία δεν είναι δικαία και συνεπής, η πολύ οξεία αίσθησις δικαιοσύνης που κατέχουν τα παιδιά θα προσβληθή και θα προκύψη δυσαρέσκεια. Διορθώνετε, λοιπόν, με δικαιοσύνη και σταθερότητα, ανάμικτη με αγάπη και έλεος. Ο Ιεχωβά ενθυμείται την κατασκευή μας, ότι είμεθα χώμα· ας ενθυμούμεθα κι εμείς ότι και η κατασκευή του παιδιού είναι επίσης χώμα.—Εκκλησ. 8:11· Ψαλμ. 103:13, 14.

7. Πώς μερικοί γονείς παραβαίνουν τις οδηγίες που δίδονται εις Εφεσίους 6:4 και Κολοσσαείς 3:21, και γιατί πρέπει να εξετάζωνται ο καιρός και ο τόπος;

⁷ Μερικοί γονείς είναι πάντοτε μεμψίμοιροι στα παιδιά τους, επιμένοντας για πράγματα που δεν είναι πραγματικά σπουδαία, δημιουργώντας αισθήματα ενοχλήσεως και ερεθισμού και παροργισμού στα παιδιά τους, κάνοντάς τα να στασιάζουν και να αθυμούν, και όλα αυτά κατά παράβασιν των ακολούθων οδηγιών της Βίβλου προς τους γονείς: «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία, και νουθεσία του Ιεχωβά.» «Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας, δια να μη μικροψυχώσιν.» (Εφεσ. 6:4· Κολ. 3:21, ΜΝΚ) Αν οι γονείς ακολουθούν την παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά, δεν θα ερεθίζουν και δεν θα παροργίζουν τα τέκνα των και δεν θα τα απογοητεύουν με ατελείωτες μεμψιμοιρίες για ασήμαντα πράγματα. Μη θέτετε φραγμούς στο παιδί με αναρίθμητες περιττές απαγορεύσεις, αλλά μόνο σε ζητήματα πραγματικά σπουδαία. Περιορίστε όταν υπάρχη πραγματική αιτία, ποτέ, όμως, για να δείξετε απλώς εξουσία. Όταν είναι δυνατόν, αφήνετέ τα να κάνουν τη δική τους εκλογή και απόφασι, επαινώντας τη συνετή. Όταν εκτελούν καλά ένα καθήκον που τους ανετέθη ή την υπηρεσία του αγρού, να τα επαινήτε για να ενθαρρύνωνται. Δεν το κάνει αυτό η Βίβλος, λέγοντας, «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ»; (Ματθ. 25:21) Μερικές φορές ο έλεγχος είναι αναγκαίος εξαιτίας του χρόνου ή του τόπου, και όχι επειδή η πράξις είναι κακή αυτή καθ’ εαυτήν. Παραδείγματος χάριν, το να χοροπηδά ένα παιδί στη διάρκεια μιας συναθροίσεως βλάπτει και το ίδιο και τους άλλους. Δεν είναι κακό το χοροπήδημα, αλλά ο καιρός δεν είναι εκείνος που πρέπει. Υπάρχει καιρός για να παίζη το παιδί, καιρός για να χοροπηδά, και καιρός για ν’ ακούη, καιρός για να μαθαίνη. Προσέχετε, λοιπόν, τον καιρό και τον τόπο, για το καλό όλων.—Παροιμ. 29:15.

8. Ποια ποικιλία μορφών μπορεί να λάβη η πειθαρχική διαπαιδαγώγηση και πώς αλλάζουν οι απόψεις πολλών ψυχολόγων του παιδιού;

⁸ Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, το ζήτημα της πειθαρχικής διαπαιδαγωγήσεως, προτρέπομε να το διαχειρίζεστε με αγάπη, όχι με θυμωμένες κραυγές ή χτυπήματα. (Παροιμ. 15:1) Οι τιμωρίες μπορεί να ποικίλλουν σύμφωνα με τις ιδιοσυγκρασίες της πραότητος ή της ισχυρογνωμοσύνης. Μπορείτε να τιμωρήτε με το να κατακρατήτε ένα τεκμήριο στοργής, ή να ανταμείβετε με το να παρέχετε ένα τέτοιο τεκμήριο. Μπορείτε να αποκλείετε το ανυπότακτο παιδί από τη συντροφιά των ευπειθών, ή να του αρνήσθε τη συμμετοχή σε μια οικογενειακή ευχαρίστησι, ή να του κατακρατήτε ένα αγαπημένο του επιδόρπιο ή διασκέδασι, ή κατά καιρούς μπορεί να πρέπει να χρησιμοποιήσετε την κατά γράμμα ράβδο για να διατηρήσετε την τάξι του σπιτιού. Ως ένα παράδειγμα της ανάγκης διαφόρων μεθόδων, παρατηρήστε την πραγματική αυτή περίπτωσι. Ένα μικρό αγόρι στο Μπρούκλυν έπρεπε να πάη στον οδοντίατρο. Προτού το πάρη η μητέρα του εκεί, ένα κοριτσάκι τεσσάρων ετών που έπαιζαν μαζί, του είπε ότι όσες φορές πήγαινε στον οδοντίατρο κρατούσε το στόμα του κλειστό. Όταν λοιπόν το πήρε η μητέρα του, αρνήθηκε ν’ ανοίξη το στόμα του. Όταν επέστρεψαν στο σπίτι, έφαγε ένα καλό ξύλο. Την επομένη φορά που πήγαν στον οδοντίατρο αρνήθηκε πάλι ν’ ανοίξη το στόμα του. Ένα πιο σκληρό ξύλισμα ακολούθησε, αλλά ακόμα το στόμα του παρέμενε κλειστό στην οδοντιατρική πολυθρόνα. Όμως ο μικρός αυτός αγαπούσε υπερβολικά την τηλεόρασι. Του απηγόρευσαν λοιπόν εντελώς να πηγαίνη μπροστά στη συσκευή και να βλέπη τηλεόρασι. Έπειτα από δύο περίπου ημέρες που την στερήθηκε, ανήγγειλε ότι ήταν πρόθυμος να πάη στον οδοντίατρο με ανοιχτό στόμα. Αλλά σχετικά με τη χρησιμοποίησι της ράβδου, μπορεί να σημειωθή ότι λόγω της ογκουμένης νεανικής εγκληματικότητος πολλοί ψυχολόγοι του παιδιού αρχίζουν να βλέπουν διαφορετικά το ζήτημα αυτό και πολλοί επιστρέφουν στην ιδέα ότι είναι κατάλληλη η χρησιμοποίησις της ράβδου. Πολλοί εξαναγκάσθηκαν να ομολογήσουν ότι τα μαθήματα που μαθαίνονται στα γόνατα της μητέρας δεν κάνουν τόσο διαρκή εντύπωσι όσο εκείνα που μαθαίνονται στα χέρια του μπαμπά που εφαρμόζουν τη μέθοδο του ξυλίσματος.

9. Στην ευρύτατη έννοια, ποια είναι η ράβδος της παιδείας και πώς πρέπει να γίνεται ο χειρισμός της;

⁹ Αλλά όταν η Βίβλος μιλή για τη ράβδο της παιδείας ή διορθώσεως, δεν εννοεί κατ’ ανάγκην την κατά γράμμα ράβδο· στην ευρεία έννοια σημαίνει την εξουσία των γονέων. Η διορθωτική της επιρροή μπορεί να πάρη μια ποικιλία μορφών. Οποιαδήποτε μορφή και αν παίρνη, πρέπει ο χειρισμός της πάντοτε να γίνεται με αγάπη και έλεος, ποτέ με θυμό ή άκαμπτη δικαιοσύνη. Ποτέ μην προσπαθείτε να επιβάλετε το πλήρες μέτρον εκείνου που η διαγωγή του παιδιού μπορεί δικαίως να απαιτή. Το Ιερεμίας 10:23 έχει ήδη παρατεθή, αλλά τώρα διαβάστε αυτά που λέγει, μαζί με το εδάφιο 24 (ΑΣ): «Ω Ιεχωβά, γνωρίζω ότι η οδός του ανθρώπου δεν εξαρτάται απ’ αυτού· του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού. Ω Ιεχωβά, παίδευσόν με, πλην εν μέτρω· μη εν τω θυμώ σου, δια να μη με συντελέσης.» Έτσι, γονείς όταν παιδεύετε τα τέκνα σας, αυτό ας μετριάζεται με αγάπη και έλεος, ας μη γίνεται με οργή ή πλήρη δικαιοσύνη. Ως Χριστιανοί δεν είσθε κάτω από αυστηρή δικαιοσύνη, αλλά κάτω από θείο έλεος, και πρέπει να δείχνετε έλεος στους άλλους, ιδιαίτερα στα τέκνα σας, των οποίων οι ατέλειες και τα ελαττώματα έχουν την αρχή τους σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό σ’ εσάς και στους προγόνους σας. Και καθώς χειρίζεσθε τη ράβδο της εξουσίας τού γονέως, αν έχετε περισσότερα από ένα παιδί, αποφεύγετε να δείχνετε μεροληψία, αλλιώς μπορεί να κάμετε να μισήται το ένα από το άλλο. Οι αδελφοί του Ιωσήφ ενόμιζαν ότι ο πατέρας τους μεροληπτούσε υπέρ του Ιωσήφ, και το αποτέλεσμα ήταν ότι εμίσησαν τον Ιωσήφ. Ο πρεσβύτερος υιός έδειξε δυσαρέσκεια όταν ενόμισε ότι ο πατέρας του ευνοούσε τον άσωτον υιόν. (Γεν. 37:3, 4· Λουκ. 15:25-30) Αν θέτετε το ένα παιδί ως παράδειγμα στο άλλο, μπορεί να κάμετε το καλό αυτό παιδί να μισήται από το άλλο.

10, 11. Τι είναι, λοιπόν, απαραίτητο, και πώς εκδηλώνεται αυτό;

¹⁰ Γονείς, είναι απαραίτητο να δείχνετε στα παιδιά σας ότι τα αγαπάτε και τα θέλετε. Τελευταίως, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέγραψαν ότι 34 έκθετα βρέφη απέθαναν, όχι από άλλη αιτία, παρά από έλλειψι μητρικής αγάπης. Ένα βιβλίο περί αποτελεσματικότητος λέγει ότι γίνεται τώρα στους διδασκάλους των σχολείων εκπαίδευσις στη νεώτερη ψυχολογία, αλλά προσθέτει θλιβερά: «Μολονότι πρέπει να ομολογηθή ότι οι παιδαγωγοί του παλαιού συρμού που απλώς αγαπούσαν τα παιδιά μπορεί να είχαν πολύ περισσότερη επιτυχία στην υποβοήθησι των μαθητών των.» Το περιοδικό Λουκ τελευταίως έλεγε ότι όλοι οι κανόνες και «οι τρόποι μεταχειρίσεως των παιδιών σημαίνουν πολύ ολιγώτερα από το γενικό πνεύμα και την ατμόσφαιρα του σπιτιού.» Η ατμόσφαιρα της κοινωνίας του νέου κόσμου που εξαίρει την αγάπη και το πνεύμα του Ιεχωβά είναι ουσιώδης στην ανατροφή παιδιών για ζωή αιώνια.

¹¹ Γονείς, αυτή η αγάπη δεν δείχνεται με την εκδήλωσι αισθηματικότητος, ή με το να μιλούμε σαν μωρά ή με το να ενδίδωμε σε κάθε παιδική ιδιοτροπία ή με το να συναινούμε σε κάθε υλική επιθυμία του παιδιού. Αγάπη δεν σημαίνει υπερβολικά χάδια. Μια τέτοια κατάστασις κάνει το παιδί άπληστο. Τα παιδιά αναφέρονται σαν μια κληρονομία από τον Ιεχωβά και παρομοιάζονται προς τρυφερά ελαιόδενδρα γύρω στο τραπέζι. Χρειάζονται τρυφερή φροντίδα για ν’ αναπτυχθούν και να φέρουν καρπό. Αυτά είναι ο καρπός της μητρικής κοιλίας. Ο Λόγος του Ιεχωβά μάς λέγει ότι ο καρπός των χειλέων μας πρέπει να τον αινή, ο καρπός δε της κοιλίας πρέπει να κάνη το ίδιο. (Ψαλμ. 127:3· 128:3· Εβρ. 13:15) Αινούν τα παιδιά σας τον Ιεχωβά; Αν σεις τον αινήτε, και αυτά συνήθως τον αινούν. Βοηθήστε τα, δείξτε τους το δρόμο, κατευθύνατε τα βήματά τους, δώστε ορθή διδασκαλία, δώστε καλό παράδειγμα, διορθώστε τα όταν χρειάζεται, και οδηγήστε τα στην αιώνια ζωή μαζί με την κοινωνία του Νέου Κόσμου. Γίνετε παραδείγματα που να μπορούν τα παιδιά να είναι υπερήφανα όταν αποβλέπουν σ’ αυτά και να βρίσκουν ευτυχία όταν τα ακολουθούν. Όπως ο Μανωέ προσηύχετο για την καθοδηγία του Ιεχωβά όταν ανέτρεφε τον Σαμψών, έτσι προσεύχεσθε και σεις για την καθοδηγία του όταν ανατρέφετε τα παιδιά σας.—Παροιμ. 17:6· 20:7· Κριτ. 13:8.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

12. Τι μπορεί να σκέπτωνται τώρα τα παιδιά, και γιατί μπορούμε κατάλληλα να κυττάξωμε σε παραδείγματα ζώων για διδασκαλία;

¹² Τώρα, λοιπόν, τι σκέπτεσθε όλα εσείς, παιδιά; Ότι εδώ είναι ένα μεγάλο πλήθος ενηλίκων που συσπειρώνονται εναντίον σας και συλλογίζονται περισσοτέρους τρόπους για να σας περιορίσουν και να κάνουν άθλια τη ζωή σας; Όχι, δεν συσπειρωνόμεθα εναντίον σας, αλλά συσπειρωνόμεθα προς χάριν σας, για να είμεθα ισχυροί να σας προστατεύσουμε, να σας κρατούμε ανάμεσά μας, ώστε να υπηρετήτε τον Θεό και να είσθε ασφαλή από τον Σατανά. Όλοι όσοι αγαπούν τον Ιεχωβά πρέπει να συσπειρώνωνται μαζί για να βοηθούν ο ένας τον άλλον να εκτελέση το έργο του Θεού. Αν, σεις παιδιά, υπήρξατε το αντικείμενον της συζητήσεώς μας, αυτό συμβαίνει επειδή είσθε το αντικείμενον της στοργής μας. Πολύ καλά, θα πήτε, αλλ’ αν εσείς οι ενήλικοι μάς αγαπάτε τόσο, γιατί όλη αυτή η ομιλία για πειθαρχική διαπαιδαγώγησι και ιδιαίτερα για ξύλισμα; Βέβαια, για σας, παιδιά, αυτό θίγει ένα τρυφερό σημείο, δεν είναι έτσι; Αλλά για να σας βοηθήσωμε να φθάσετε στο βάθος του ζητήματος, ας κυττάξωμε τα ζώα που σεις, παιδιά, τα αγαπάτε. Η σοφία του Ιεχωβά αντανακλάται στα δημιουργήματά του, ώστε το να κυττάξωμε τα ζώα για να διδαχθούμε δεν σημαίνει ότι χαμηλώνομε τη σκέψι μας στο επίπεδο τους, αλλά ότι την υψώνομε στις σκέψεις του Θεού. Μας λέγεται να πάμε στον μύρμηκα για να μάθωμε φιλοπονία, να παρατηρήσωμε την ακρίδα ως παράδειγμα ενότητος· δεν κάνομε λοιπόν κανένα παραπάτημα αντίθετο στη Γραφή, όταν κυττάζωμε την εκπαίδευσι που μερικά ζώα δίνουν στα μικρά τους, και η οποία πηγάζει από το θεόδοτο ένστικτο.—Ρωμ. 1:20· Παροιμ. 6:6-8· 30:27· Ιωήλ 2:7, 8.

13. Ποια παραδείγματα δείχνουν ότι η εκπαίδευσις πρέπει να είναι βαθμιαία, αναγνωρίζοντας τους περιορισμούς του μικρού;

¹³ Όταν οι γονείς ζώων εκπαιδεύουν τα νεογνά τους, είναι ενήμεροι των περιορισμένων δυνατοτήτων των νεογνών των, δηλαδή ότι τα μικρά τους στην αρχή δεν μπορούν να κάμουν μεγάλα πράγματα. Αρχίζουν λοιπόν να οδηγούν τα μικρά τους σε ό,τι θα μπορούσε να ονομασθή «νηπιαγωγείο ζώων» και τα αναπτύσσουν. Λόγου χάριν, τα χελιδόνια συλλαμβάνουν έντομα την ώρα που πετούν. Αυτό είναι πολύ δύσκολο για τους νεοσσούς, και γι’ αυτό οι γονείς των συλλαμβάνουν τα ταχύπτερα έντομα, περιίπτανται κοντά στη φωλιά ή στα ξύλα της στέγης που βρίσκονται οι νεοσσοί, αφήνουν να πέσουν τα έντομα, οι δε νεοσσοί πετούν έξω και συλλαμβάνουν τα σώματα αυτά που σιγοπέφτουν. Σε λίγο κατορθώνουν να αρπάζουν μόνοι των την τροφή των στον ανοιχτόν αέρα. Η μητέρα αλεπού, μετά την απογαλάκτισι του νεογνού της, φέρνει πιασμένους ποντικούς και άλλη τροφή μέσα στη σπηλιά. Αργότερα αφήνει την τροφή στην είσοδο της σπηλιάς και καθόσον τα μικρά μεγαλώνουν, αφήνει την τροφή ολοένα μακρύτερα, για να διδάξη τα μικρά της να κυνηγούν την τροφή των μόνα των. Προς το τέλος μάλιστα της εκπαιδεύσεως αυτής, η μητέρα αλεπού κρύβει τη λεία κάτω από φύλλα και σκουπίδια, αναγκάζοντας έτσι το μικρό της να χρησιμοποιή την αίσθησι της οσφρήσεως, καθώς και την αίσθησι της οράσεως. Σ’ αυτή την περίπτωσι, και σε πολλές άλλες, όσο περισσότερα μαθαίνουν τα μικρά, τόσο λιγώτερα κάνουν οι γονείς. Το ίδιο και με σας, παιδιά. Έχετε ανάγκη να εκπαιδευθήτε από τους γονείς σας, και καθόσον μαθαίνετε περισσότερα και αποκτάτε πείραν, θα σας επιτραπή να κάνετε ολοένα περισσότερα. Καθόσον αυξάνει η ικανότης σας, ο έλεγχος των γονέων θα ελαττώνεται.

14. Ποιο παράδειγμα δείχνει «παιδεία» όταν το μικρό επιμένη να ενοχλή τον μεγάλο;

¹⁴ Και τι να λεχθή για την πειθαρχική διαπαιδαγώγησι μέσα στα δάση; Λοιπόν, έχομε απλώς ν’ αντιμετωπίσωμε το γεγονός ότι αυτές οι μητέρες των ζώων είναι του παλαιού συρμού, και δεν φαίνεται να έχουν διαβάσει σύγχρονα βιβλία περί ψυχολογίας του παιδιού, διότι βέβαια «ξυλίζουν» τα μικρά των. Μια τίγρις μητέρα ενοχλήθηκε, όταν ένα από τα μωρά της την πείραζε συνεχώς με το πόδι του. Προσπάθησε ν’ αγνοήση τις ενοχλήσεις αυτές, αλλά στο τέλος πήρε ολόκληρο το κεφάλι του μικρού μέσα στο στόμα της, το πίεσε και το κούνησε, ενώ το τρομαγμένο βρέφος εκλαυθμήριζε. Εσάς παιδιά ποτέ φυσικά η μητέρα σας δεν πήρε το κεφάλι σας μέσα στο στόμα της, αλλά ίσως είχατε κάποιο σκούντημα όταν την ενωχλήσατε και δεν εσταματήσατε όταν σας ελέχθη να παύσετε την ενόχλησι,

15, 16. Ποια παραδείγματα δείχνουν τιμωρία για ταραχή και πολύ ριψοκίνδυνη εκδήλωσι;

¹⁵ Επιπλήχθηκε ποτέ κανείς σας, παιδιά, επειδή δεν εκάθησε ήσυχα, πιθανόν σε καμμιά συνάθροισι; Πρέπει να πάτε στο ελάφι, σεις τα ανήσυχα παιδιά, και να εξετάσετε τους τρόπους του, και να γίνετε φρόνιμα. Μια ελαφίνα μητέρα κρύβει το μωρό της ή ελαφάκι και το διδάσκει να παγώση ακίνητο, κι εκείνο παραμένει ακίνητο ώρες ολόκληρες. Σπάνια παρακούουν τα ελαφάκια και κινούνται, αλλ’ αν παρακούσουν και κινηθούν, δέχονται χτυπήματα από τις οξείες οπλές της μητέρας.

¹⁶ Δεχθήκατε ποτέ κανένα ξύλισμα επειδή είσαστε πολύ ριψοκίνδυνοι, επειδή εκάματε κάτι όταν επαίζατε που η μητέρα σας εσκέφθηκε ότι θα κατέληγε σε βλάβη σας; Αν ναι, τότε έχετε σύντροφο στην κατάστασί σας. Ένας νεαρός «κοάλας»—δηλαδή, το μικρό αρκούδι που μοιάζει ακριβώς σαν τα αρκουδάκια που χρησιμοποιούν ως παιχνίδια τα παιδιά—ήταν αιχμαλωτισμένος με τη μητέρα του. Υπήρχε ένα δέντρο μέσα στον κλωβό, το δε μωρό ήθελε να βγη έξω βαδίζοντας πάνω σε μικρούς κλώνους, όπου η μητέρα δεν μπορούσε ν’ ακολουθήση. Με την πρώτη ευκαιρία η μητέρα το άρπαξε και το χτύπησε τόσο δυνατά ώστε οι κραυγές του ακούονταν πολύ μακριά. Κατόπιν τούτου, το μικρό δεν ξαναπλησίασε στους μικρούς κλώνους.

17. Τι παριστάνει ζωηρά τη χρήσι της παιδείας για διαφύλαξι της ζωής:

¹⁷ Πριν από λίγα χρόνια στο Εθνικό Πάρκο της Σεκοΐας, στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες, ρίχτηκαν σκουπίδια σ’ ένα ανοιχτό μέρος του δάσους, και οι αρκούδες πήγαιναν εκεί κατά κοπάδια για να φάνε. Κάποτε μια αρκούδα μητέρα βγήκε από το δάσος μαζί με δύο αρκουδάκια, αλλά πριν πάη έως εκεί όπου έτρωγαν οι μεγάλες αρκούδες, έστειλε τα μωρά της ν’ ανεβούν σ’ ένα δέντρο. Το ένα κατέβηκε κάτω, η δε μητέρα ώρμησε και του έδωσε ένα καλό χτύπημα με το πόδι της και το έκαμε να κυλήση. Αυτό έσπευσε ν’ ανεβή γρήγορα στο δέντρο και στάθηκαν και τα δύο μικρά εκεί επάνω ώσπου αυτή ετελείωσε το γεύμα της και ξαναγύρισε κάτω από το δέντρο και έκαμε νόημα στα μικρά να κατεβούν. Θυμάστε το εδάφιο της Γραφής που αναφέραμε προηγουμένως σ’ αυτή τη μελέτη, όπου ελέγετο στον γονέα να χτυπήση το παιδί, ότι το χτύπημα δεν θα το εφόνευε, αλλά θα το έσωζε από τον τάφο; Λοιπόν, αυτό ακριβώς έκαμε κι αυτή η αρκούδα μητέρα. Εχτύπησε το αρκουδάκι· αυτό το χτύπημα δεν το εφόνευσε, αλλά το έσωσε από τον θάνατο. Αν επήγαινε εκεί, όπου έτρωγαν οι μεγάλες αρκούδες, μια μεγάλη κακή αρσενική αρκούδα πιθανόν να το εφόνευε.

18. Γιατί η παιδεία—ακόμη και το ξύλισμα—είναι ζωτική στα δάση;

¹⁸ Δεν υπάρχει νεανική εγκληματικότης στο ζωικό βασίλειο, διότι δεν υπάρχουν εγκληματικές μητέρες ζώων. Αυτές δεν φείδονται του χτυπήματος ώστε να διαφθείρουν τα μικρά των, αλλά χτυπούν για να προφυλάξουν τα μικρά των. Αυτές θα ήθελαν και να πεθάνουν πολεμώντας για τα νεογνά των, ακριβώς όπως οι δικοί σας γονείς θα πέθαιναν για σας· εν τούτοις χτυπούν τα μικρά των, ακριβώς όπως και οι δικοί σας γονείς μπορεί να σας δείρουν. Μέσα στα δάση το πρώτο σφάλμα είναι συχνά και το τελευταίο, και αν τα νεαρά ζώα παρήκουαν στις μητέρες των θα εγίνοντο η κυριώτερη μερίς ενός δασικού εδεσματολογίου και θα κατέληγαν στο στομάχι ενός άλλου ζώου. Γι’ αυτό, ενώ μπορεί να μην είναι ευχάριστο στα μικρά να δέχωνται χτυπήματα, καλύτερο είναι να χτυπηθή κανείς παρά να καταβροχθισθή.

19. Ποιο θηριώδες πλάσμα ζητεί να καταπίη όλους όσοι αγαπούν τον Ιεχωβά;

¹⁹ Τώρα, εσείς παιδιά, μπορεί να μην το σκέπτεσθε αυτό, αλλά υπάρχει ένα άγριο, θηριώδες πλάσμα που θα ήθελε να σας φάη. Ο Πέτρος μάς προειδοποίησε όλους για το πλάσμα αυτό, λέγοντας: «Ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη.» (1 Πέτρ. 5:8) Αυτός ο «τις», ο «κάποιος», είσθε σεις, επειδή αγαπάτε τον Ιεχωβά. Ο Διάβολος μισεί τον Ιεχωβά, και θα ήθελε να καταπίη στο πονηρό περιβάλλον του παλαιού του κόσμου όλους όσοι αγαπούν τον Ιεχωβά. Όπως, λοιπόν, ακριβώς οι μητέρες των αγρίων ζώων παιδεύουν τα μικρά τους για να τα φυλάξουν από το να φαγωθούν, έτσι και οι γονείς σας σάς παιδεύουν για να σας φυλάξουν από το να καταβροχθισθήτε από τον κόσμο του Διαβόλου. Οι μητέρες των ζώων εκγυμνάζουν και παιδεύουν τα μικρά των σύμφωνα με το ένστικτο που τους δίδει ο Θεός· οι γονείς σας σάς εκπαιδεύουν και σας διαπαιδαγωγούν σύμφωνα με τη Γραφική διδασκαλία που τους δίδει ο Θεός.

20. Ποιες περιπτώσεις νεανικών παραβάσεων αναγράφει η Βίβλος;

²⁰ Αν οι γονείς σας σάς αγαπούν θεοκρατικά, θα σας οδηγήσουν στην πορεία που έλαβαν ο νεαρός Σαμουήλ, ο Ιερεμίας, ο Τιμόθεος και ο Ιησούς. Θα σας διευθύνουν μακριά από κακά παραδείγματα, όπως των φαύλων παιδιών που επήγαν μαζί με τον όχλο στα Σόδομα για να προσβάλουν τους αγγέλους του Θεού και να διαπράξουν ανήθικες πράξεις. (Γεν. 19:4, 5) Οι γονείς σας θα σας οδηγήσουν μακριά από την ψευδή λατρεία, ώστε να μην είσθε όμοια με τα παιδιά του Ισραήλ που επροκάλεσαν την οργή του Ιεχωβά, όπως εκείνος είπε: «Οι υιοί συλλέγουσι ξύλα, και οι πατέρες ανάπτουσι το πυρ, και αι γυναίκες ζυμόνουσι την ζύμην, δια να κάμωσι πέμματα εις την βασίλισσαν του ουρανού, και να κάμωσι σπονδάς εις άλλους θεούς, δια να με παροξύνωσι.» (Ιερεμ. 7:18) Δεν θέλετε να χλευάσετε τους δούλους του Ιεχωβά, όπως τα παιδάρια τον Ιώβ. Αυτός είπε: «Και αυτά τα παιδάρια με κατεφρόνησαν· εσηκώθην, και ελάλησαν εναντίον μου.» (Ιώβ 19:18) Εμπαίζοντας τους δούλους του Θεού βλασφημείτε αυτόν, όπως έκανε ο όχλος των παιδιών που ωνείδισε τον Ελισσαιέ λέγοντας, «Ανάβαινε, φαλακρέ!» Ο Ιεχωβά έκαμε να διασπαράξουν άρκτοι σαράντα δύο από τους νεαρούς εκείνους πταίστας.—2 Βασ. 2:23, 24

21. Ποιο ήταν το πραγματικό αδίκημα των παιδιών που ωνείδισαν τον Ελισιαιέ, και τι δείχνει ότι απλή νεανικότης δεν σώζει τους κακοποιούς;

²¹ Αυτό μπορεί να φαίνεται μια αυστηρή μεταχείρισις για το ότι απεκάλεσαν κάποιον φαλακρόν, αλλά κάτι περισσότερο από ανευλάβεια περιελαμβάνετο στην περίπτωσι αυτή. Ήταν ο ονειδισμός «ανάβαινε!» που απήτησε τη θεία εκδίκησι. Ήταν το ότι έλεγαν στον Ελισσαιέ να αναβή όπως αυτός ανέφερε ότι ανέβη ο Ηλίας. (2 Βασ. 2:11) Αυτό έδειχνε απιστία στο θαύμα του Ιεχωβά στην περίπτωσι του Ηλία, και ήταν μια σαρκαστική πρόκλησις για τον Ελισσαιέ να το αποδείξη επαναλαμβάνοντάς το. Μπορούσε επίσης να σημαίνη ότι ο Ελισσαιέ έπρεπε ν’ αναβή όπως ο Ηλίας, και με τον τρόπον αυτόν η κοινότης θα απηλλάσσετο απ’ αυτόν. Αποτελούσε υπαινιγμό ότι η παρουσία του ήταν ανεπιθύμητη και ότι αυτός έπρεπε να εκκαθαρισθή από την περιοχή. Είναι πιθανόν ότι και ενήλικοι ήσαν υπεύθυνοι για το παράπτωμα αυτό, ο δε ονειδισμός των παιδιών ήταν μια αντανάκλασις της διαθέσεως των ενηλίκων, αν δεν είχε αμέσως υποκινηθή από θρησκευτικώς εναντιουμένους ενηλίκους. Οπωσδήποτε, τα παιδιά ετιμωρήθησαν για τη βλασφημία των. Όπως λέγουν οι Παροιμίες 20:11: «Γνωρίζεται και αυτό το παιδίον εκ των πράξεων αυτού, αν τα έργα αυτού είναι καθαρά, και αν ευθέα.» Η νεανικότης μόνη δεν σώζει τους πταίστας που βλασφημούν, όπως δείχνεται από τη διαταγή που λαμβάνουν οι εκτελεστικές δυνάμεις του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα: «Διέλθετε κατόπιν αυτού δια της πόλεως, και πατάξατε· ας μη φεισθή ο οφθαλμός σας, και μη ελεήσητε· γέροντας, νέους, και παρθένους, και νήπια, και γυναίκας, φονεύσατε μέχρις εξαλείψεως.»—Ιεζ. 9:5, 6.

22. Πώς πρέπει τα τέκνα να θεωρούν την υπακοή τους στους γονείς;

²² Μπορεί να υπακούετε στους γονείς σας επειδή θέλετε να υπακούετε. Αυτή είναι μια καλή αιτία, αλλά ιδού μια καλύτερη—να υπακούετε επειδή ο Ιεχωβά θέλει να υπακούετε. Λέγει απ’ ευθείας σε σας: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον. “Τίμια τον πατέρα σου και την μητέρα,” ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν· “δια να γείνη εις σε καλόν, και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης”.» (Εφεσ. 6:1-3) Τα νεαρά ζώα πρέπει να υπακούουν για να ζήσουν πολύν καιρό· εδώ ο Ιεχωβά σάς λέγει να υπακούετε αν θέλετε να διαμείνετε στη γη. Αγαπάτε τον Ιεχωβά; Τότε υπακούστε σ’ αυτόν. (1 Ιωάν. 5:3) Αυτός λέγει, Υπακούετε στους «γονείς σας εν Κυρίω»· υπακούετε, λοιπόν, στους δικούς σας γονείς που είναι μάρτυρες του Ιεχωβά. Αν μερικές φορές είναι δύσκολο να το κάμετε, κάμετε το οπωσδήποτε, αλλά θεωρείτε το ως υπακοήν στον Ιεχωβά. Ο Θεός λέγει να είναι η γυναίκα ευπειθής στον άνδρα της και ο δούλος να είναι ευπειθής στον κύριό του. Πώς πρέπει η γυναίκα και ο δούλος να θεωρούν αυτή την υπακοή στον άνδρα και στον κύριο; Στη γυναίκα λέγεται να το πράττη «ως εις τον Κύριον». Στον δούλον λέγεται να το πράττη «ως εις τον Χριστόν». Σεις παιδιά, υπακούετε στους γονείς σας «ως εις τον Ιεχωβά», πράττοντας το από όλη σας την ψυχή προς χάριν του. (Εφεσ. 5:22· 6:5-8· Κολ. 3:23, 24, ΜΝΚ) Έτσι σ’ αυτό επίσης υπηρετείτε τον Ιεχωβά, όπως ακριβώς όταν βγαίνετε στο έργο της μαρτυρίας. Το να προσέχετε στον έλεγχο και στην παιδεία σημαίνει ζωή, ενώ εκείνοι που είναι «απειθείς εις τους γονείς» είναι «άξιοι θανάτου.»—Παροιμ. 15:10· 29:1· Ρωμ. 1:30, 32.

ΕΚΛΟΓΗ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

23. Ποια εδάφια επιβεβαιώνουν την αλήθεια ότι οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να διδάσκουν τα τέκνα των;

²³ Η οδός του Ιεχωβά είναι να οδηγούνται οι γονείς από τον Λόγον του, και τα παιδιά να εκπαιδεύωνται από τέτοιους γονείς. Δεν επιβεβαιώνουν τα ακόλουθα εδάφια αυτή την αλήθεια; «Δεν θέλομεν κρύψει αυτά από των τέκνων αυτών εις την επερχομένην γενεάν, διηγούμενοι τους επαίνους του Κυρίου, και την δύναμιν αυτού, και τα θαυμάσια αυτού τα οποία έκαμε. Και έστησε μαρτύριον εν τω Ιακώβ, και νόμον έθεσεν εν τω Ισραήλ, τα οποία προσέταξεν εις τους πατέρας ημών, να κάμνωσιν αυτά γνωστά εις τα τέκνα αυτών· δια να γνωρίζη αυτά η γενεά η επερχομένη, υιοί αγέννητοι εισέτι να εγερθώσι, και να διηγώνται εις τα τέκνα αυτών· δια να θέσωσιν επί τον Θεόν την εμπιστοσύνην αυτών, και να μη λησμονώσι τα έργα του Θεού, αλλά να φυλάττωσι τας έντολάς αυτού.» «Ο πατήρ θέλει εις τα τέκνα γνωστοποιήσει την αλήθειάν σου.» «Διηγήθητε προς τα τέκνα σας περί τούτου, και τα τέκνα σας προς τα τέκνα αυτών, και τα τέκνα αυτών προς άλλην γενεάν.» «Θέσατε τας καρδίας σας εις πάντας τους λόγους, τους οποίους εγώ σήμερον διαμαρτύρομαι προς εσάς· τους οποίους θέλετε παραγγείλει εις τα τέκνα σας να προσέχωσιν εις το να εκτελώσι, πάντας τους λόγους του νόμου τούτου. Διότι ούτος δεν είναι εις εσάς λόγος μάταιος· επειδή αύτη είναι η ζωή σας.»—Ψαλμ. 78:4-7, ΜΑΜ· Ησ. 38:19· Ιωήλ 1:3· Δευτ. 32:46, 47.

24. Γιατί δεν πρέπει να επηρεασθούμε από τις μεθόδους του παλαιού κόσμου;

²⁴ Πρέπει ν’ αφήσωμε τον Ιεχωβά να διευθύνη τα βήματά μας και να εκλέξη τις κατευθύνσεις μας. Η κοινωνία του Νέου Κόσμου δεν πρέπει ποτέ να επηρεάζεται από τις μεθόδους του παλαιού κόσμου που έχουν γεμίσει τον κόσμο με σαπρούς καρπούς παραπτωμάτων και εγκλημάτων και θανάτου. Αφήστε τους να φλυαρούν για την μη αναχαίτισι ή μη απογοήτευσι του παιδιού και την μη παρεμπόδισι της αναπτύξεως της προσωπικότητός του· αυτοί είναι εντελώς τυφλωμένοι από την ανόητη σοφία του θνήσκοντος παλαιού κόσμου αν δεν μπορούν να ιδούν ότι οι σεξουαλικώς ανήθικοι, οι κλέπται και οι φονείς, οι ψεύσται και οι βλάσφημοι και οι ειδωλολάτραι πρέπει να αναχαιτισθούν. Αν οι άνθρωποι δεν αναχαιτίσουν και απεκδυθούν την παλαιά προσωπικότητα της πεπτωκυίας σαρκός και δεν ενδυθούν τη νέα προσωπικότητα της θεοσεβείας, αυτοί και η προσωπικότης των θα εκμηδενισθούν στον Αρμαγεδδώνα. (Εφεσ. 4:22-24· Κολ. 3:5-10) Είναι καλύτερα να είναι κανείς απογοητευμένος και ζωντανός παρά μη αναχαιτισμένος και νεκρός. Εκείνοι που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου πρέπει τώρα να καταβάλουν και αναχαιτίσουν και υπερνικήσουν το έμφυτο κακό που είναι μέσα τους. Θα ήταν αυτοκτονία για μας το να συρθούμε στους δρόμους των ανθρώπων του παλαιού κόσμου, στις κατευθύνσεις των, στα βήματά των. Αυτοί, μόλις αρχίσουν να βγαίνουν από έναν κυκεώνα, μπαίνουν τρεκλίζοντας σ’ έναν άλλον. Στον Αρμαγεδδώνα θα βαδίσουν σ’ έναν κυκεώνα απ’ τον οποίον ποτέ δεν θα βγουν. Τότε οι πείσμονες κατευθύνσεις που εξέλεξαν οι άνθρωποι θα έλθουν όλες σ’ ένα οριστικό τέλος.

25. Τι λέμε για τον παλαιό κόσμο και την ανατροφή τέκνων;

²⁵ Και όσον αφορά την ανατροφή των τέκνων του, ο παλαιός αυτός κόσμος έχει μια αθλία αποτυχία. Συγκομίζει τον σαπρόν θερισμόν της εγκληματικότητος που έσπειρε με τις σύγχρονες μεθόδους του που αντιτίθενται στον Θεό. Ας έχη όμως ο παλαιός κόσμος την κατεύθυνσί του με τα παιδιά του, αλλ’ ας κρατήση μακριά τα χέρια από τα παιδιά της κοινωνίας του Νέου Κόσμου! Ας εκλέξουν οι κοσμικοί τον δικό τους δρόμο και ας διευθύνουν τα δικά τους βήματα. Ο δρόμος τους καταλήγει στο θάνατο, τα αυτοδιευθυνόμενα βήματά τους οδηγούν στον χαίνοντα τάφον και ενώ βαδίζουν προς τον θάνατο και τον τάφο, ο δρόμος τους είναι στρωμένος με ανείπωτα συνταρακτική κατάπτωσι και εγκληματικότητα. Δεν θέλομε καμμιά από τις κατευθύνσεις τους, κανένα από τα βήματά τους, καμμιά από τις καταπτώσεις τους, κανένα από τα εγκλήματα τους, και καμμιά συμμετοχή μαζί τους στο θάνατο και κανένα χώρο μαζί τους στον τάφο! Όχι, τίποτε απ’ αυτά για τα παιδιά μας της κοινωνίας του νέου κόσμου!

26. Τι λέμε σχετικά με τα παιδιά μας και την εκπαίδευσί τους;

²⁶ Για τα παιδιά μας θέλομε ορθές κατευθύνσεις, που σημαίνει τις κατευθύνσεις του Ιεχωβά· ορθά βήματα, που σημαίνει τα βήματα του Ιεχωβά· και ενώ βαδίζομε προς το νέο κόσμο, θέλομε τον δρόμο τους σημειωμένο με ηθική ευθύτητα αντί εξευτελισμένης κακής διαγωγής, και με έργα αίνου αντί κακών έργων εγκληματικότητος. Και ανάμεσα στην ογκούμενη αθεΐα δεν καθήμεθα απλώς μη προσφέροντας καμμιά βοήθεια και συστρέφοντας τα χέρια μας και μασσώντας τα νύχια μας και στενοχωρούμενοι και με πόθο ελπίζοντας ότι τα παιδιά μας δεν θα βυθισθούν στις χαμερπείς θάλασσες του παλαιού κόσμου. Τα βοηθούμε να ταξιδεύουν μαζί με την κοινωνία του Νέου Κόσμου με το να τους παρέχωμε καλή εκπαίδευσι, με το να τους δίνωμε ορθά παραδείγματα, με το να εφαρμόζωμε την αναγκαία πειθαρχική διαπαιδαγώγησι. Ας λέγουν οι κοσμικοί δοκησίσοφοι ότι αν διαπαιδαγωγούμε πειθαρχικά τα παιδιά μας, τα μισούμε. Τα αδιαπαιδαγώγητα παιδιά τους θα πεθάνουν μαζί τους στον Αρμαγεδδώνα, αλλά τα διαπαιδαγωγημένα δικά μας θα ζήσουν μαζί μας για πάντα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Ποιοι, λοιπόν, μισούν πραγματικά τα παιδιά τους, και ποιοί αγαπούν πραγματικά τα παιδιά τους; Ποιοι οδηγούν τα δικά τους στο θάνατο, και ποιοί οδηγούν τα δικά τους στη ζωή; Γιατί να εκπαιδεύσωμε τα τέκνα μας στις κατευθύνσεις του παλαιού κόσμου, μόνο και μόνο για να πεθάνουν μαζί του; Θα τα εκπαιδεύσωμε στις κατευθύνσεις της κοινωνίας του Νέου Κόσμου έτσι ώστε να καταστή δυνατόν να επιζήσουν μαζί της για πάντα. Λησμονήστε την κατεύθυνσι που φαίνεται ορθή στους ανθρώπους· μάθετε την κατεύθυνσι που είναι ορθή ενώπιον του Θεού. Τι μας μέλει αν η κατεύθυνσις που είναι ορθή ενώπιον του Θεού φαίνεται εσφαλμένη στους ανθρώπους; Ποιον προσπαθούμε να ευαρεστήσωμε, τον Θεόν ή τους ανθρώπους; Τον Ιεχωβά Θεόν, πρώτα, τελευταία και πάντοτε!

27. Ποιο, είναι, λοιπόν το συμπέρασμά μας;

²⁷ Σεις γονείς, γνωρίζετε τι πρέπει να κάμετε. Σεις παιδιά, γνωρίζετε τι πρέπει να κάμετε. Ο Ιεχωβά γνωρίζει τι αυτός θα κάμη. Αν υπακούωμε σ’ αυτόν, θα κάμη ωρισμένα πράγματα για μας. Αν απειθούμε σ’ αυτόν, θα κάμη άλλα πράγματα για μας. Θυμηθήτε, οι πράοι θα κληρονομήσουν την γην· οι στασιασταί θα επιστρέψουν στη γη. Ας προσπαθήσωμε να την κατοικήσωμε, όχι να επιστρέψουμε σ’ αυτήν. Αυτή είναι ή ημέρα της αποφάσεως. Πρέπει να λάβωμε την απόφασί μας, ο παλαιός κόσμος πρέπει να λάβη τη δική του, αιώνιος δε προορισμός κρέμεται στην πλάστιγγα. Συμπερασματικά, λοιπόν, λέγομε: Αν φαίνεται κακό στα μάτια των να εκλέξουν την οδόν του Ιεχωβά, ας εκλέξουν σ’ αυτή την ημέρα του Ιεχωβά τίνος την κατεύθυνσι θα λάβουν και τίνος την οδόν θα εκλέξουν· αλλά όσο για μας και όλον τον οίκον της κοινωνίας του νέου κόσμου, εμείς θα κάμωμε Ιεχωβά τον Θεόν μας εκείνον που θα κατευθύνη τα βήματά μας και θα εκλέξη τας οδούς μας, για το αιώνιο καλό των χιλιάδων των τέκνων που είναι μεταξύ μας, και των χιλιάδων ακόμη που θα είναι μεταξύ μας προτού ξεσπάση ο Αρμαγεδδών, και των πληθών που ακόμη θα γεννηθούν στα άλλα πρόβατα στον ατελεύτητο νέο κόσμο που είναι τώρα πλησίον! Είθε ο Ιεχωβά να βοηθήση όλους τους γονείς μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου ν’ αναθρέψουν τα τέκνα των για την κοινωνία του Νέου Κόσμου.