Ο Λόγος ο σος Αλήθεια Εστί

Τα Οφέλη στην Οικογένεια που Υπακούει στη Βίβλο

ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κάνουν οι άνθρωποι μπορεί να έχη είτε καλή είτε κακή επίδρασι σ’ αυτούς ή και στους άλλους επίσης. Αυτό τονίζει την ανάγκη του ανθρώπου να έχη αξιόπιστες οδηγίες που θα τον βοηθήσουν να χειρίζεται τα οικογενειακά του ζητήματα μ’ ένα τρόπο που να έχη καλά αποτελέσματα για όλους τους ενδιαφερομένους. Ποια, λοιπόν, θα έπρεπε να είναι η πηγή αυτών των οδηγιών ή των νόμων; Μπορεί ο άνθρωπος μόνος του να καθορίση τους κανόνες που θα κατευθύνουν τη ζωή του;

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι σύγχρονες μελέτες της ανθρώπινης συμπεριφοράς έδωσαν τη δυνατότητα σε μερικούς εμπειρογνώμονες στον τομέα των οικογενειακών ζητημάτων να παρέχουν τις αναγκαίες οδηγίες. Συχνά οι άνθρωποι εμπιστεύονται τυφλά στη συμβουλή που δημοσιεύουν αυτοί «εμπειρογνώμονες.» Είναι όμως αυτό μια συνετή πορεία; Μπορούν τα συμπεράσματα των «ειδικών» να είναι πάντοτε άξια εμπιστοσύνης; «Γονείς και διδάσκαλοι,» λέγει η έκδοσις Νέοι και Γονείς (στην Αγγλική), «δεν μπορούν να συγχωρήσουν τον εαυτό τους ούτε να συγχωρηθούν από τα παιδιά των για τις συνέπειες που προκύπτουν με το ν’ ακολουθούν τις απερίσκεπτες φαντασιοπληξίες της στιγμής. Η στάσις μας απέναντι των ειδικών θα πρέπη να είναι επιφυλακτική.»

Οι θεωρίες και τα συμπεράσματα των συμβούλων του γάμου και των ψυχολόγων των παιδιών δεν είναι τελείως αξιόπιστα και αλάνθαστα. Συχνά αυτοί οι «ειδικοί» εκφράζουν αντίθετες απόψεις. Μερικοί, επί παραδείγματι, λέγουν ότι ένα παιδί δεν θα έπρεπε να δέρνεται, άλλοι όμως έχουν την πεποίθησι ότι αυτό πρέπει να γίνεται με τα ανυπότακτα παιδιά. Πού λοιπόν μπορεί ο άνθρωπος να βρη έναν αξιόπιστο οδηγό, έναν οδηγό στον οποίον αυτός να υπακούη χωρίς επιφυλάξεις;

Τι έχομε να πούμε για την Αγία Γραφή; Ωφελούνται οι οικογένειες με το να υπακούουν στις εντολές της;

Προσέξτε τι παραγγέλλει η Γραφή στα μέλη των οικογενειών να κάνουν: «Πλην και σεις [σύζυγοι] οι καθ’ ένα, έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως ας αγαπά ως εαυτόν η δε γυνή ας σέβηται τον άνδρα. Τα τέκνα υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω διότι τούτο είναι δίκαιον. . . . Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.»—Εφεσ. 5:33-6:4, ΜΝΚ.

Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι πολλά συζυγικά προβλήματα δεν θα υπήρχαν αν ο σύζυγος αγαπούσε τη γυναίκα του όπως τον εαυτό του και αν η σύζυγος έτρεφε έναν βαθύ σεβασμό για την ηγεσία του συζύγου της; Βεβαίως μια σύζυγος που την μεταχειρίζονται με ευγένεια δεν θα είχε λόγο να παραπονεθή, επειδή ο σύζυγός της έχει την αρχηγία της οικογενείας. Αυτή δεν μπορεί παρά να σέβεται έναν άνδρα που παραμένει προσκολλημένος στις δίκαιες αρχές και είναι πρόθυμος να μη ακολουθή τις προσωπικές του επιθυμίες για να μπορή να προάγη την ευημερία και την ευτυχία ολόκληρης της οικογενείας.

Η σύζυγος, οπωσδήποτε, πρέπει ν’ αποδείξη ότι είναι μια γυναίκα που αξίζει την κατανόησι και την ευγένεια του συζύγου της. Δεν θα πρέπει να εκπλήττεται αν ο σύζυγός της δεν ανταποκρίνεται μ’ ένα στοργικό τρόπο όταν αυτή δείχνη ότι είναι φιλόνεικη, ευερέθιστη και γκρινιάρα. Η Γραφή το θέτει ως εξής: «Καλήτερον να κατοική τις εν τη ερήμω, παρά μετά γυναικός φιλέριδος και θυμώδους.» (Παροιμ. 21:19) Επίσης το ενδιαφέρον ενός συζύγου προς τη σύζυγό του συνήθως ελαττώνεται όταν αυτή δεν ενδιαφέρεται πολύ για τα σχέδιά του και τις δραστηριότητές του.

Η στάσις μιας συζύγου απέναντι στην ηγεσία του συζύγου της μπορεί να έχη μια βαθειά επίδρασι στα παιδιά. Αν αυτή αγνοή τον νόμο του Θεού στο να υποτάσσεται και δείχνει ένα ανεξάρτητο πνεύμα, τότε και τα παιδιά φθάνουν στο σημείο να μη συμβουλεύωνται τον πατέρα τους. Δεν αποβλέπουν σ’ αυτόν για κατεύθυνσι, εφ’ όσον το παράδειγμα που τίθεται από τη μητέρα υπονοεί ότι η καθοδήγησις του πατέρα δεν είναι αξιόπιστη και οπωσδήποτε όχι για το καλύτερο συμφέρον της οικογενείας. Οι ασυμφωνίες μεταξύ συζύγων που προκαλούνται συνεπεία της υπονομεύσεως της θέσεως του συζύγου από τη σύζυγό του δημιουργεί την αμφιβολία αν ο ένας από τους δυο έχη στην καρδιά του πραγματικά την ευημερία της οικογενείας. Έτσι τα παιδιά, γενικά, δεν έχουν πια λόγο να σέβωνται περισσότερο τη μητέρα απ’ ό,τι κάνουν για τον πατέρα. Όλα αυτά όμως είναι προς βλάβη των παιδιών, διότι τα παιδιά χρειάζονται καθοδήγησι και κατεύθυνσι για να γίνουν ισορροπημένοι ενήλικοι, ώστε να μπορούν ν’ ανταποκρίνωνται στις ευθύνες των μ’ έναν καλό τρόπο.

Γι’ αυτό είναι ζωτικό να δείχνουν οι γονείς με λόγια και με έργα, ότι έχουν ένα ανιδιοτελές ενδιαφέρον για την οικογένεια. Η μητέρα μπορεί να το κάνη αυτό παραμένοντας υποτακτική στον σύζυγό της, ενώ ο πατέρας μπορεί να το κάνη αυτό με το να ασκή την ηγεσία του μ’ ένα στοργικό τρόπο, όπως κατευθύνεται από τον νόμο του Θεού.

Επίσης η Γραφή δεν ενθαρρύνει να είμεθα ελαστικοί με τα παιδιά. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι φθάνουν στο σημείο να αναγνωρίσουν ότι οι «ειδικοί» είχαν άδικο όταν συμβούλευαν τους γονείς να μη δέρνουν τα παιδιά τους. Επανειλημμένως έχει επιβεβαιωθή η αλήθεια των Παροιμιών 29:15: «Η ράβδος και ο έλεγχος δίδουσι σοφίαν παιδίον δε απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού.»

Φυσικά, ένας πατέρας που ερεθίζει τα παιδιά του με παράλογες διαταγές και με άσκοπη αυστηρότητα μπορεί εύκολα να χάση την εμπιστοσύνη των. Αν ο πατέρας επιβάλλη την πειθαρχία με οργή, τότε μπορεί ν’ αποξενώση τα παιδιά του. Μπορεί να προκαλέση οργή στην καρδιά των παιδιών εναντίον του πατέρα των, διότι η οργή γεννά οργή. Όταν αυτό συμβαίνη, τότε τα παιδιά υποτάσσονται στην πειθαρχία όχι επειδή είναι πεπεισμένα ότι αυτή είναι ορθή, αλλ’ επειδή αναγκάζονται να υποχωρούν μπροστά στη μεγαλύτερη δύναμι των γονέων. Τέτοια πειθαρχία δεν παράγει τα επιθυμητά αποτελέσματα, επειδή δεν παρέχει πραγματικά ελατήρια στα παιδιά για ν’ αλλάξουν την πορεία τους. Συνήθως αυτό τα οδηγεί στο να γίνωνται μνησίκακα και μάλιστα στασιαστκά.

Από την άλλη πλευρά, όταν ο πατέρας υποτάσσεται στο νόμο του Θεού όταν χειρίζεται τις οικογενειακές υποθέσεις, τότε τ’ αποτελέσματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η προφορική διδασκαλία του υποστηρίζεται από ένα καλό παράδειγμα Χριστιανικής διαγωγής. Αυτό μπορεί να βοηθήση τα παιδιά να εκτιμήσουν ότι ο πατέρας τους έχει τα συμφέροντά των στη καρδιά του. Θέλει το καλό των παιδιών του και όχι το κακό. Όταν τα παιδιά πεισθούν γι’ αυτό, τότε ανταποκρίνονται με στοργική υποταγή στην πειθαρχία του. Η αγάπη των για τον πατέρα τους επίσης τα εμποδίζει να κάνουν πράγματα που θα έφερναν μομφή επάνω του.

Έτσι μπορεί κανείς να δη ότι όταν κάθε μέλος της οικογενείας υποτάσσεται στο νόμο του Θεού, τότε διατηρείται η ειρήνη και η αρμονία της οικογενείας. Όταν όμως κάποιο μέλος της οικογενείας παραλείπη να υπακούη στο νόμο του Θεού, τότε αναποφεύκτως όλοι υποφέρουν ως ένα βαθμό. Γι’ αυτό είναι πολύ ανόητο να αγνοήται οποιαδήποτε από τις εντολές του Θεού. Η υπακοή και όχι η ανυπακοή στο νόμο του Θεού φέρνει ευλογίες. Τέτοια υπακοή προάγει τις καλές σχέσεις με τον πλησίον και οδηγεί σε μια γνήσια ευτυχία και ευχαρίστησι. Έτσι οι οδηγίες που εκτίθενται στη Γραφή θα έπρεπε πραγματικά να είναι αυτές που οι άνθρωποι πρέπει να θέλουν ν’ ακολουθήσουν και μάλιστα να επιθυμούν ν’ ακολουθήσουν. Έτσι αισθανόταν περίπου ο θεόπνευστος ψαλμωδός όταν είπε: «Ο νόμος του Ιεχωβά είναι άμωμος, επιστρέφων ψυχήν η μαρτυρία του Ιεχωβά πιστή, σοφίζουσα τον απλούν, τα διατάγματα του Ιεχωβά ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν η εντολή του Ιεχωβά λαμπρά, φωτίζουσα οφθαλμούς.» (Ψαλμ. 19:7, 8, ΜΝΚ) Οι σοφές οδηγίες της Γραφής πιστοποιούν ότι ο Λόγος του Θεού είναι αλήθεια.

Αν θέλετε, λοιπόν, ν’ απολαμβάνετε τον καλύτερο τρόπο ζωής τώρα και στο μέλλον, προσπαθήστε να μάθετε τις εντολές της Γραφής και αποφασίστε να υπακούετε σ’ αυτές. Τότε, όπως ο ψαλμωδός, θα διαπιστώσετε ότι αυτή η πορεία δεν είναι φορτική, αλλά ευχάριστη. Θα σας προστατεύση από το να βλάψετε τον εαυτό σας και τους άλλους, πράγμα που θα ήταν πολύ λυπηρό για σας.