«Κτίζοντας Νέους Ουρανούς και Νέαν Γην»
ΚΑΝΕΙΣ άνθρωπος ή ομάς ανθρώπων που καλούνται κυβερνήσεις δεν μπορούν να δημιουργήσουν τους υποσχεμένους «νέους ουρανούς και νέαν γην.» Ποιος, λοιπόν, μπορεί να δημιουργήση ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης; Εκείνος που υπεσχέθη να το πράξη, Εκείνος για τον οποίον ένας άγγελος εξ ουρανού είπε: «Ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.» Μπορούμε να έχωμε πλήρη εμπιστοσύνη στη δήλωσι του Ιεχωβά Θεού; «Επειδή, ιδού, νέους ουρανούς και νέαν γην.» Τι είναι οι «νέοι ουρανοί»; Τι είναι η «νέα γη»; Πότε λαμβάνει χώραν η δημιουργία των;—Λουκ. 1:37· Ησ. 65:17.
Ένας κόσμος, σύμφωνα με τις Γραφές αποτελείται από «ουρανούς» και «γην». Οι «ουρανοί», το μέρος ενός κόσμου αοράτου στους ανθρωπίνους οφθαλμούς, εικονίζουν ή παριστάνουν τις πνευματικές δυνάμεις που κυβερνούν. Οι σημερινοί «ουρανοί» του παλαιού αυτού κόσμου είναι πονηροί και είναι καταδικασμένοι να παρέλθουν. Γιατί; Διότι ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαίμονές του είναι «τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις,» οι «ουρανοί» του πονηρού αυτού κόσμου.—Εφεσ. 6:12.
Η «γη» του πονηρού αυτού κόσμου είναι η ανθρώπινη κοινωνία, την οποίαν ο Σατανάς προσπαθεί να διακυβερνήση ως ο άρχων της εξουσίας του αέρος. Διόλου παράδοξο ότι ο Θεός υπεσχέθη ότι οι «σημερινοί ουρανοί και η γη . . . είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων»! Ο απόστολος Πέτρος, αφού λέγει για την καταστροφή των πονηρών «ουρανών» και «γης,» συνεχίζει και λέγει: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» Πόσο συγκινητικό είναι να γνωρίζωμε ότι η δημιουργία των «νέων ουρανών και νέας γης» είναι ήδη εν προόδω!—Εφεσ. 2:2· 2 Πέτρ. 3:7, 13.
Αφότου οι αληθινοί Χριστιανοί της εποχής του Πέτρου ‘επρόσμεναν’ ακόμη τον υποσχεμένο νέο κόσμο, οι υποσχεμένοι «νέοι ουρανοί και νέα γη» δεν είχαν ιδρυθή στην εποχή του αποστόλου. Ο Θεός, όμως, είχε ήδη κάμει ωρισμένες προκαταρκτικές ενέργειες για τη δημιουργία τον «νέων ουρανών.»
ΟΙ «ΝΕΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ»
Τι είναι οι «νέοι ουρανοί»; Είναι οι νέες πνευματικές κυβερνητικές δυνάμεις, που διώρισε ο Θεός για να κυβερνούν τον δίκαιο νέο κόσμο. Αποτελούν μια ουράνια κυβέρνησι. Οι «νέοι ουρανοί» λοιπόν, παριστάνουν αυτό που ο Ιησούς Χριστός ονόμασε «βασιλείαν των ουρανών» και για την οποίαν εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται μ’ αυτά τα λόγια: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» Ο σκοπός, λοιπόν, του Θεού που εδημιούργησε τους «νέους ουρανούς» ή τη «βασιλεία των ουρανών» είναι για να γίνεται το θείον του θέλημα επάνω στη γη, όπως και στον ουρανό.—Ματθ. 13:31· 6:9, 10.
Τι προκαταρκτικές ενέργειες, λοιπόν, έκαμε ο Θεός στον πρώτον αιώνα της Χριστιανικής εποχής για τη δημιουργία των «νέων ουρανών»; Η πρώτη έλαβε χώραν στον Ιορδάνη Ποταμό το έτος 29 μ.Χ.· αυτό έγινε όταν ο Θεός ανεγέννησε τον αφιερωμένο του, βαπτισμένο Υιό Ιησού με το άγιό του πνεύμα, χρίοντάς τον έτσι για να γίνη Βασιλεύς στους ουρανούς του νέου κόσμου. Ας μη θαυμάζωμε ότι «δικαιοσύνη κατοικεί» στον νέο κόσμο! Ο Βασιλεύς του νέου κόσμου δεν είναι άλλος από τον Ιησούν Χριστόν που εδοκιμάσθη, Εκείνον που απέδειξε την αγάπη του για τη δικαιοσύνη, τηρώντας ακεραιότητα στην παγκόσμια κυριαρχία του Πατρός του, μολονότι αυτό εσήμαινε θάνατον επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου στον Γολγοθά. Γι’ αυτόν τον Βασιλέα των βασιλέων είναι γραμμένο: «Ο θρόνος σου, ω Θεέ, είναι εις τον αιώνα του αιώνος· σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν.»—Εβρ. 1:8, 9.
Ποιοι εκτός από τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν αποτελούν τους «νέους ουρανούς»; Μήπως οι άγγελοι των ουρανών; Όχι, ο Θεός προώρισε ν’ αποτελεσθούν οι «νέοι ουρανοί» ή κυβέρνησις της Βασιλείας από τον Βασιλέα μαζί μ’ ένα περιωρισμένον αριθμό «νέας κτίσεως.» Ο μικρός αριθμός εκείνων που θ’ αποτελέσουν τη «νέα κτίσι» λαμβάνονται μέσ’ από το ανθρώπινο γένος. Ο αριθμός εκείνων που θα είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία είναι μικρός, συγκρινόμενος με τα δισεκατομμύρια του ανθρωπίνου γένους που θ’ αποκτήσουν τελικά αιώνια ζωή πάνω σ’ αυτή τη γη. Γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός είπε στους κεχρισμένους Χριστιανούς: «Μη φοβού μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» Στο βιβλίο της Αποκαλύψεως ο αριθμός αυτού του «μικρού ποιμνίου» αναγράφεται ως «αι εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες, οι ηγορασμένοι από της γης. . . . Ούτοι ηγοράσθησαν από των ανθρώπων, απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον.» Έτσι, οι «νέοι ουρανοί» θ’ αποτελεσθούν από τον Ιησού Χριστό και τους 144.000 τους «συγκληρονόμους του Χριστού.»—2 Κορ. 5:17· Λουκ. 12:32· Αποκάλ. 14:3, 4· Ρωμ. 8:17.
Ο Θεός έκαμε άλλη μια προπαρασκευαστική ενέργεια για τη δημιουργία των «νέων ουρανών,» στο έτος 33 μ.Χ. Αυτό έγινε όταν ο ίδιος ο Ιεχωβά απ’ ευθείας ανέστησε τον Υιόν του από τους νεκρούς. Μετά από μια περίοδο σαράντα ημερών ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό, για να καθήση εκεί στα δεξιά του Θεού, ώσπου να έλθη ο καιρός για τη θεμελίωσι των «νέων ουρανών»: «Εκάθισεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς. Προς τίνα δέ των αγγέλων είπε ποτέ, “Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.”; »—Εβρ. 1:3, 13.
Μπορεί, λοιπόν, να λεχθή ότι το θεμέλιον του νέου κόσμου ετέθη στο έτος 33 μ.Χ., όταν ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό για να παρουσιάση την αξία της τελείας ανθρωπίνης ζωής του στον Πατέρα του και να καθήση «εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς»; Ναι, αλλά μόνο κατά ένα πρωτοβάθμιο τρόπο. Η πλήρης τοποθέτησις του θεμελίου του νέου κόσμου θα μπορούσε να λάβη χώραν μόνον όταν οι «νέοι ουρανοί» αρχίσουν να λειτουργούν. Αυτό θα εγίνετο, όταν θα εξεπληρώνετο η θεία επαγγελία που αναγράφεται στον Ησαΐα 51:16 σχετικά με τους «νέους ουρανούς»: «Έθεσα τους λόγους μου εις το στόμα σου, και σε εσκέπασα με την σκιάν της χειρός μου, δια να στερεώσω τους ουρανούς, και να θεμελιώσω την γην· και δια να είπω προς την Σιών, Λαός μου είσαι.» Ώστε, μόνο με τη στερέωσι των «νέων ουρανών» θα μπορούσε να τεθή το θεμέλιον του νέου κόσμου κατά ένα πλήρη και τελικό τρόπο.
ΣΤΕΡΕΩΣΙΣ ΚΑΙ ΔΙΕΥΡΥΝΣΙΣ ΤΩΝ «ΝΕΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ»
Έλαβε χώραν αυτή η υποσχεμένη στερέωσις των «νέων ουρανώ»; Ναι, πράγματι! Αυτό έγινε στο έτος 1914 μ.Χ., όπως έχει συχνά εξηγήσει το περιοδικό αυτό, όταν ο Ιεχωβά εξουσιοδότησε τον Υιόν του να άρχη ως Βασιλεύς, και στον οποίον «εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή.» (Δαν. 7:14) Το βιβλίον της Αποκαλύψεως, σε συμβολική γλώσσα, περιγράφει τη γυναίκα του Θεού, Σιών, δηλαδή την ουράνια παγκόσμια οργάνωσί του που γεννά τη Βασιλεία: «Και εγέννησε παιδίον άρρεν, το οποίον μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά· και το τέκνον αυτής ηρπάσθη προς τον Θεόν και τον θρόνον αυτού.»—Αποκάλ. 12:5.
Η Βασιλεία του άρρενος «ηρπάσθη προς τον Θεόν και τον θρόνον αυτού.» Αυτό πιστοποιεί ότι ο ίδιος ο Ιεχωβά είναι εκείνος που εγκαθιστά τους «νέους ουρανούς.» Η χρονολογία του 1914 μ.Χ. προσδιορίζει έτσι, (1) τη δημιουργία των «νέων ουρανών» και (2) τα προκαταρκτικά για τη θεμελίωσι του νέου κόσμου σε πλήρη κλίμακα.
Αλλ’ οι «νέοι ουρανοί» δεν αποτελούνται από τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν μόνο. Ήλθε γρήγορα ο καιρός να διευρύνη ο Ιεχωβά τους «νέους ουρανούς.» Πώς; Εγείροντας σε ουράνια ζωή τους πιστούς κεχρισμένους ακολούθους του Ιησού, οι οποίοι εκοιμώντο στον θάνατο και εισάγοντάς τους στην παρουσία το βασιλικού του Υιού στον πνευματικό ναό ή βασιλικόν οίκον του Θεού.
Πότε έλαβε χώραν αυτή η διεύρυνσις των νέων ουρανών; Στο έτος 1918 μ.Χ. Πώς το γνωρίζομε; Ένας παραλληλισμός γεγονότων μας βοηθεί να γνωρίσωμε τη χρονολογία. Ο Ιησούς Χριστός είχε χρισθή με το πνεύμα του Θεού να είναι Βασιλεύς στο έτος 29 μ.Χ. Μετά από τριάμισυ χρόνια, δηλαδή στο έτος 33 μ.Χ., ο Ιησούς μετέβη στον ναό της Ιερουσαλήμ. Εκαθάρισε τον ναό του από εκείνους που τον έκαναν «σπήλαιον ληστών.» Αφού απερρίφθη ως Βασιλεύς από τους Ιουδαίους ηγέτας, ο Ιησούς εθανατώθη μετά από λίγες μέρες. Στον θάνατό του ένας σεισμός συνεκλόνισε την Ιερουσαλήμ και το καταπέτασμα του αγιαστηρίου του ναού εσχίσθη στο μέσον, εξεικονίζοντας το ότι η οργή το Θεού ήταν εναντίον των φονέων του Υιού Του.—Λουκ. 19:46· Ματθ. 27:51.
Σ’ ένα παράλληλο καιρό, ο Ιησούς Χριστός ενεθρονίσθη ως Βασιλεύς στον ουρανό το έτος 1914 μ.Χ. Μετά από τριάμισυ χρόνια, δηλαδή το 1918, θα ήταν ο καιρός για να έλθη στον πνευματικό ναό του Θεού. Θα τον υπεδέχοντο οι άρχοντες του «Χριστιανικού κόσμου» ως Βασιλέα ή θα τον απέρριπταν; Αυτοί τον απέρριψαν και το κατέδειξαν αυτό καταπνίγοντας το έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά σχετικά με τη Βασιλεία. Όπως ακριβώς η απόρριψις του Ιησού από τους Ιουδαίους ηγέτας δεν μπορούσε να εμποδίση την παρά Θεού ανάστασι του Υιού του εκ νεκρών, έτσι και η απόρριψις του Βασιλέως από τον «Χριστιανικό κόσμο» δεν θα μπορούσε να εμποδίση τον Θεό από το ν’ αναστήση τους πιστούς ακολούθους του Ιησού εκ νεκρών. Σύμφωνα, λοιπόν, με την εικόνα που υπήρχε πριν από 1900 έτη, λίγο μόνο καιρό μετά από τον καθαρισμό του ναού στο 1918 έλαβε χώραν η ουράνια ανάστασις των κεχρισμένων Χριστιανών που εκοιμώντο στον θάνατο, αόρατη σε ανθρωπίνους οφθαλμούς. Τα έθνη ήσαν τότε σε πόλεμο: «Και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός των νεκρών, δια να κριθώσι . . . Και ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ.» (Αποκάλ. 11:18, 19) Η άνοιξις του έτους 1918 μ.Χ. εσήμανε το άνοιγμα του ναού για την είσοδο του Βασιλέως και κατόπιν την ανάστασι των κεχρισμένων Χριστιανών, οι οποίοι, μαζί με τον Ιησούν, αποτελούν τον ‘ναόν του ζώντος Θεού.’—2 Κορ. 6:16.
Ποια, λοιπόν, είναι η σχέσις μεταξύ των «νέων ουρανών» και του πνευματικού ναού του Θεού; Αυτή: Ο πνευματικός ναός ή βασιλικός οίκος του Θεού, που αποτελείται από τον Ιησούν Χριστόν, τον Ακρογωνιαίον Λίθον, και 144.000 «ζώντας λίθους,» θα είναι αιωνίως οι «νέοι ουρανοί» του νέου κόσμου!—Εφεσ. 2:20· 1 Πέτρ. 2:5.
ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΣ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΓΗΣ»
Ενθυμούμεθα ότι ο Ιεχωβά υπεσχέθη όχι μόνο να στερεώση τους «νέους ουρανούς» άλλά και να «θεμελιώση την γην,» δηλαδή, τη «νέα γη.» Όταν ο Ιησούς ήλθε στον πνευματικό ναό του Θεού το 1918 για να κρίνη τους ανθρώπους, ο «Χριστιανικός κόσμος» απερρίφθη. Ένα υπόλοιπο κεχρισμένων ακολούθων του Ιησού επάνω στη γη επέρασε αυτή την κρίσι του ναού, εκαθαρίσθη κι εξαγνίσθη κι εξαποστάλη ως μάρτυρες του Ιεχωβά, ως ορατοί εκπρόσωποι των «νέων ουρανών.» Στη διάρκεια της εντάσεως του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το πνευματικό υπόλοιπο ευρίσκετο σχεδόν σε σιωπή, και ήταν αιχμάλωτο της συμβολικής Βαβυλώνος, του κόσμου του Σατανά. Αλλά στο 1919 ο Ιεχωβά συγκέντρωσε εκ νέου τον αποδιωργανωμένο λαό του, αύξησε τον αριθμό τους και τους ωργάνωσε για το κήρυγμα της Βασιλείας. Τι σχέσι έχει αυτό με τη θεμελίωσι της «νέας γης»; Η αποκατάστασις του πνευματικού υπολοίπου από την αντιτυπική Βαβυλώνα από το έτος 1919 κι εμπρός είναι η θεμελίωσις της «νέας γης.
Η πολιτεία του Ιεχωβά με το αποκαταστημένο υπόλοιπο στο έτος 1919 επέφερε έτσι το φαινόμενον ενός έθνους που εγεννήθη «ενταυτώ» και μιας γης που εγέννησε «εν μια ημέρα.» Ο προφήτης το Θεού προείπε: «Τις είδε τοιαύτα; ήθελε γεννήσει η γη εν μια ημέρα; ή έθνος ήθελε γεννηθή ενταυτώ;» (Ησ. 66:8) Η «γη» που εγέννησε σε μια μέρα, στην «ημέρα του Ιεχωβά», είναι η επίγεια θέσις που κατέχεται από το αποκαταστημένο υπόλοιπο του πνευματικού έθνους του Θεού, δηλαδή, εκείνους που εναπομένουν από το «μικρόν ποίμνιον» επάνω στη γη. Οι πρώτοι, λοιπόν, που θα κατοικήσουν κάτω από τη νέα επίγεια κατάστασι είναι το «έθνος» που γεννάται αμέσως, οι κεχρισμένοι ακόλουθοι του Ιησού που είναι ζώντες επάνω στη γη κατά την έλευσί του στον ναό και που υπηρετούν ως η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου.» (Ματθ. 24:45-47) Στο πνευματικό αυτό έθνος προσήλθε ένας πολύς όχλος προβατοειδών ανθρώπων κι εκτίσθη μια κοινωνία νέου Κόσμου πάνω στο θεμέλιο του νεογεννήτου έθνους. Ακριβώς τώρα, πριν από τον Αρμαγεδδώνα, βλέπομε έτσι το θέαμα ενός πλήθους κατοίκων της «νέας γης» που αυξάνει γοργά μέσα σ’ ένα διεφθαρμένο παλαιό κόσμο που θνήσκει.
Ποια είναι η ελπίδα αυτού του «πολλού όχλου» των προβατοειδών ανθρώπων που έρχονται «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών» για να συνταυτισθούν με την κοινωνία του Νέου Κόσμου; Η ελπίδα των είναι να ζήσουν στον νέο κόσμο και ν’ απολαύσουν αιώνια ζωή επάνω στη γη. Αναμένουν να επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα μαζί με το υπόλοιπο του πνευματικού έθνους του Θεού. Αυτοί ζωηρά αποβλέπουν στον καιρό κατά τον οποίον, αφού καταστραφή η παλαιά, πονηρή «γη,» το υπόλοιπο θ’ αφιερώση τη «νέα γη» στη λατρεία του Ιεχωβά. Το υπόλοιπο, στον ωρισμένο καιρό του Ιεχωβά, θα εγκαταλείψη τη μετά τον Αρμαγεδδώνα «νέα γη,» για να είναι με τον Βασιλέα Ιησού Χριστό στους αιωνίους «νέους ουρανούς.» Η «νέα γη», λοιπόν, τελικά θ’ αποτελήται εξ ολοκλήρου από τα «άλλα πρόβατα», για τα οποία πέθανε ο Καλός Ποιμήν Ιησούς Χριστός. (Ιωάν. 10:16) Αυτά τα «άλλα πρόβατα» θα περιλαμβάνουν όχι μόνο τον «πολύν όχλον» των μελλόντων να επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα και το σπέρμα των, αλλά κι εκείνους που θα επαναφερθούν από τον θάνατο στην ‘ανάστασιν δικαίων τε και αδίκων.’—Αποκάλ. 7:9· Πράξ. 24:15.
Πόσο συγκινητικό είναι το ότι η δημιουργία ‘νέων ουρανών και νέας γης’ είναι εν προόδω! Σύντομα τώρα θα πραγματοποιηθή η όρασις του αποστόλου Ιωάννου: «Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε.» (Αποκάλ. 21:1) Ο «πρώτος ουρανός» είναι ο Σατανάς και οι δαίμονές του· η «πρώτη γη» που παρέρχεται στον Αρμαγεδδώνα είναι η κοινωνία του παλαιού κόσμου ωργανωμένη για την υποστήριξι του κόσμου του Σατανά. Η «θάλασσα» συμβολίζει τα πονηρά στοιχεία του ανθρωπίνου γένους που δεν θα είναι «πλέον.» (Ησ. 57:20) Η πονηρία θα παρέλθη, διότι ο Πέτρος έγραψε για τους «νέους ουρανούς» και τη «νέαν γην»: «εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρ. 3:13) Τώρα είναι ο καιρός για να πούμε στους άλλους για τ’ αγαθά νέα σε όλο τον κόσμο: το ότι ο Θεός κτίζει «νέους ουρανούς και νέαν γην»!