Θρίαμβος κατά των Πονηρών Πνευματικών Δυνάμεων — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Θρίαμβος κατά των Πονηρών Πνευματικών Δυνάμεων

«Δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.»—Εφεσ. 6:12.

1, 2. Ποιες εκδηλώσεις δαιμονικής δυνάμεως, που προελέχθησαν από τη Γραφή, βλέπομε τώρα ότι συνέβησαν στον καιρό του πρώτου παγκοσμίου πολέμου;

«ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ—Ψυχικά φαινόμενα ελκύουν την προσοχή μερικών από τους μεγαλυτέρους άνδρας της χώρας. Οι άνδρες αυτοί ισχυρίζονται ότι μπορούν να επικοινωνούν με τους νεκρούς. Το γεγονός ότι λαμβάνουν μηνύματα από κάποια απόκρυφη πηγή δεν μπορεί να αμφισβητηθή. Η ψυχική αυτή επιστήμη ονομάζεται Αθανατισμός (Immortalism). Στην αλήθεια και στην πραγματικότητα είναι δαιμονισμός. Οι δαίμονες δε αυτοί, εξασκώντας μεγαλύτερη δύναμι επάνω στην ανθρώπινη διάνοια, θα καταστρέψουν γρήγορα όλη την κοινωνία, όπως προλέγουν οι Γραφές.»

² Μ’ αυτή την αιχμηρή εισαγωγή το περιοδικό Η Σκοπιά στο τεύχος του της 1ης Μαρτίου 1918, προχώρησε να νουθετήση τους αναγνώστας του να εξετάσουν τι λέγουν οι Άγιες Γραφές επάνω στο θέμα του πνευματισμού. Στις σκοτεινές εκείνες ημέρες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου εφαίνετο στους σπουδαστάς της Γραφής ότι οι δαίμονες, οι εχθροί του ανθρωπίνου γένους, ήσαν σχεδόν έτοιμοι να καταστρέψουν όλη την ανθρώπινη κοινωνία. Πολύ ολίγο κατανοούσε τότε ο κόσμος ότι αόρατες, υπερανθρώπινες δυνάμεις είχαν ενεργήσει για να βυθίσουν την ανθρώπινη κοινωνία στον πρώτο της παγκόσμιο πόλεμο στο 1914. Ανάμεσα στις οδύνες του πολέμου, εξέσπασε επανάστασις στη Ρωσία, οι Μπολσεβίκοι είχαν καταλάβει την εξουσία και ο πρώην Ρώσος τσάρος, Νικόλαος ο Β΄, είχε συλληφθή, για να εκτελεσθή σύντομα, στις 17 Ιουλίου 1918, στη Σιβηρία. Αν επρόκειτο γενική επανάστασις να εξαπλωθή σε όλη τη γη, για ακολουθηθή, με μια άλυσιν αντιδράσεων, από αναρχία που θα κατέστρεφε την κοινωνία, δεν ήταν βέβαιο. Επί μακρόν πολλοί θεωρούσαν ότι οι Βιβλικές προφητείες εφανέρωναν έτσι τα πράγματα, και τώρα τα γεγονότα εφαίνετο να εξελίσσονται προς αυτή την κατεύθυνσι, με το ανθρώπινο γένος αβοήθητο κάτω από την όμοια με «μέγγενη» λαβή των δαιμόνων. Ήταν καιρός να πληροφορηθή κανείς για τον μακράς εκτάσεως σκοπόν των δαιμόνων. Αλλά οι περισσότεροι μήνες του 1918 επέρασαν. Έξαφνα, τον Νοέμβριο εσταμάτησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, υπεγράφη ανακωχή μεταξύ των εμπολέμων μερών, η οποία ωδήγησε σε ειρήνη, μια αβέβαιη ειρήνη πραγματικά, που επρόκειτο να διαρκέση είκοσι μόνο χρόνια και δέκα μήνες. Άφησε, ωστόσο, την ανθρώπινη κοινωνία, μολονότι αιμόφυρτη και ανάπηρη, μακριά από μια ολική καταστροφή. Τι είχε συμβή; Είχαν μήπως κακώς υπολογισθή τα σχέδια των δαιμόνων ή είχαν κακώς ερμηνευθή;

3. Τι είναι οι δαίμονες από την άποψι της Αγίας Γραφής;

³ Με τον όρον «δαίμονες» εννοούμε πονηρά πνεύματα του αοράτου βασιλείου. Για τους λαούς της Ανατολής το θέμα των «δαιμόνων» δεν είναι κάτι παράδοξο, διότι οι δαίμονες παίζουν μεγάλο ρόλο στις θρησκείες των. Αλλά με τον όρον «δαίμονες» εννοούμε κακεντρεχή πνευματικά πλάσματα, όχι τα αλλόκοτα εκείνα πλάσματα που περιγράφονται από τους Ανατολίτες αυτούς, αλλά τα ισχυρά υπερανθρώπινα πνευματικά πλάσματα για τα οποία μιλούν οι Άγιες Γραφές.

4, 5. Γιατί είναι αναγκαία και Γραφική μια σοβαρή στάσις απέναντι των δαιμόνων;

⁴ Είναι αλήθεια ότι οι πραγματικά πιστοί στον Θεό, οι πληροφορημένοι Χριστιανοί, αποδίδουν μεγάλη σοβαρότητα στο θέμα των δαιμόνων. Ο εξέχων πρωταγωνιστής της Χριστιανοσύνης, ο απόστολος Παύλος, μας προειδοποίησε να δώσωμε εξαιρετική προσοχή στο ζήτημα των δαιμόνων, διότι όταν έχωμε αγώνα ζωής ή θανάτου μ’ εκείνους που είναι ισχυρότεροι από μας, πρέπει να λάβωμε σοβαρή στάσι. Σ’ ένα από τα δεκατέσσερα βιβλία της Γραφής που έγραψε, λέγει: «Περιεπατήσατε ποτέ κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας. . . . Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου· διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας [χωρίς σάρκα και αίμα] αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.»—Εφεσ. 2:2· 6:10-12.

⁵ Ο Παύλος έγραψε τα λόγια αυτά απ’ ευθείας στους Χριστιανούς της Εφέσου. Αρκετοί απ’ αυτούς είχαν ασκήσει τη μαγεία και, αφού εδέχθησαν τον «λόγον του Ιεχωβά» που εκηρύττετο από τον Παύλο, «φέροντες τα βιβλία αυτών, κατέκαιον ενώπιον πάντων.» Άλλοι απ’ αυτούς είχαν λατρεύσει τους δαίμονας στον παγκοσμίου φήμης ναόν της θεάς ‘Αρτέμιδος των Εφεσίων’. (Πράξ. 19:13-20, 27, 28) Επομένως, οι Χριστιανοί εκείνοι της Εφέσου ησθάνοντο την πλήρη δύναμιν των λόγων του αποστόλου Παύλου· είχαν λάβει πείραν των δαιμόνων.

6-8. Τι είναι πνευματισμός; Πώς αυτός επηρέασε τους πολυμαθείς ανθρώπους και άλλους;

⁶ Ολοένα περισσότερο οι άνθρωποι του «Χριστιανικού κόσμου» γίνονται ενήμεροι της υπάρξεως αυτών των πνευμάτων, δηλαδή, των δαιμόνων. Πώς; Με την εξάπλωσι της θρησκείας που είναι γενικά γνωστή ως «πνευματισμός». Όπως ορίζεται από το λεξικό, πνευματισμός είναι η δοξασία ή η θρησκευτική κίνησις που βασίζεται στη δοξασία ότι τα πνεύματα των αποθανόντων επικοινωνούν με τους θνητούς ανθρώπους μέσω φυσικών φαινομένων, όπως με κτυπήματα, ή στη διάρκεια ανωμάλων διανοητικών καταστάσεων, όπως σε εκστάσεις ή τα όμοια, που κοινώς εκδηλώνονται μέσω ενός «μέντιουμ»· είναι η θεωρία ότι τα φαινόμενα που παράγονται από τα μέντιουμ προκαλούνται από τα πνεύματα των νεκρών.

⁷ Ο πνευματισμός είναι ηλικίας τεσσάρων χιλιάδων περίπου ετών, αλλά παρουσίασε μια ισχυρή σύγχρονη επανεμφάνισι στη Δύσι. Η Αμερικανική πνευματιστική κίνησις άρχισε στο 1848 με τις νεαρές αδελφές Φοξ από το Χάυντεβιλ της Νέας Υόρκης, οι οποίες αργότερα μετώκησαν στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης, για να συνεχίσουν εκεί το έργο τους ως μέντιουμ, ελκύοντας την προσοχή ολοκλήρου του έθνους. Εν τούτοις, εκατό περίπου χρόνια πριν από την έναρξι της Αμερικανικής φάσεως του πνευματισμού, η Γερμανία και η Ελβετία είχαν τους πνευματιστάς των οι οποίοι ανέπτυσσαν ή επίστευαν ψυχικά φαινόμενα σχεδόν απαράλακτα μ’ εκείνα που συνεδέοντο με την Αμερικανική κίνησι. Είχαν πνευματικά οράματα, πνευματική γραφή, πρόγνωσι μελλόντων γεγονότων από πνευματικό βασίλειο, και καθημερινή άμεση επικοινωνία με τους κατοίκους του πνευματικού βασιλείου. Από την Αμερική η κίνησις εξηπλώθη στην Αγγλία, οι δύο δε περισσότερο δραστήριοι πνευματισταί εκεί ήσαν ο Ντ. Ντ. Χόουμ, διακεκριμένο μέντιουμ, και ο Γ. Σταίιντον Μόσες, Επισκοπελιανός διάκονος και άνθρωπος της Οξφόρδης. Επί πολλά χρόνια αυτοί κατέπληξαν την Αγγλία. Σε πνευματιστικές συνεδριάσεις ο κ. Χόουμ συνήθιζε να πιάνη αναμμένα κάρβουνα από τη φωτιά με τη φούχτα και να τα περιφέρη χωρίς να καίεται. Εκπαίδευσε πολλούς από τους μαθητάς του να κάνουν το ίδιο πράγμα, και ο ίδιος ήταν ακόμη γνωστός για το ότι έπλυνε το πρόσωπό του με πύρινες φλόγες χωρίς να βλάπτεται. Τα φαινόμενα του πνευματισμού έγιναν τόσο διαβόητα ώστε ωδήγησαν σε έρευνα, σοβαρή επιστημονική έρευνα. Πολλοί επείσθησαν από τις έρευνες αυτές—κληρικοί, φιλόσοφοι και άλλοι άνθρωποι της μαθήσεως και της επιστήμης. Όσον αφορά τα συμπεράσματά τους σχετικά με τον πνευματισμό, Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία (τόμος 25, έκδ. 1929) λέγει:

⁸ «Τα συμπεράσματα των πιο εξεχόντων διανοουμένων που εδήλωσαν ότι επείσθησαν από την πραγματικότητα του Πνευματισμού, μπορούν να συνοψισθούν ως εξής: Με τις εκδηλώσεις των μέντιουμ αποδεικνύεται η συνέχισις της ζωής πέρα από τον τάφο· δεν πρόκειται πλέον για ένα θρησκευτικό δόγμα, αλλά για ένα ζωντανό γεγονός. Οι πνευματικές διάνοιες είναι εξίσου ανυπόμονες να επικοινωνήσουν μαζί μας όσο είμεθα κι εμείς για να επικοινωνήσουμε μ’ αυτές, αλλά οι κατώτερες και χονδροειδέστερες διάνοιες φαίνεται να είναι οι πλησιέστερες σ’ εμάς και πιθανώτατα ν’ ακούωνται από μας στην επικοινωνία, και αγαπούν να υποδύωνται μεγάλες προσωπικότητες και νεκρούς προσωπικούς φίλους των παρόντων. Αυτό θεωρείται ότι εξηγεί πολλή από την ‘πληροφορία’ που μεταδίδεται και που είναι χωρίς αξία. Επί πολλά χρόνια η εφημερίς Μπάνερ οφ Λάιτ, που εξεδίδετο στη Βοστώνη, ήταν το κύριον όργανον αυτού του θρησκεύματος. Μαζί με άλλες Πνευματιστικές εφημερίδες εξηφανίσθη. Αυτές προφανώς παρεχώρησαν τη θέσι τους σε εκδόσεις Ψυχολογικού περιεχομένου και σε περιοδικά Νέας Σκέψεως. Ενώ στο μεγάλο κοινόν περιλαμβάνεται ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων που είναι κατ’ ουσίαν Πνευματισταί, αυτοί είναι ολοένα ολιγώτερο γνωστοί μ’ αυτό το όνομα, αλλά σχετίζονται με τη Νέα Σκέψι, τη Διανοητική Επιστήμη, τη Θεοσοφία, τα Ανατολικά θρησκεύματα, τις Ψυχικές Έρευνες και άλλες σύγχρονες εκδηλώσεις της κινήσεως αυτής. Η Πνευματιστική διδασκαλία συμφωνεί ευρύτατα με τα συγγράμματα της Βίβλου.»

9, 10. (α) Πώς σχετίζεται με τον πνευματισμό η ευρέως διακρατουμένη διδασκαλία της ‘αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής’; (β) Ποια στάσι απέναντι του πνευματισμού εξέλεξαν οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου»;

⁹ Σύμφωνα με την τελευταία αυτή δήλωσι της Αμερικανικής Εγκυκλοπαιδείας, πολλοί πνευματικοί ισχυρίζονται ότι η ψυχική αυτή θρησκεία βασίζεται στη Βίβλο ή ότι η Βίβλος υποστηρίζει τον πνευματισμό και συμφωνεί μαζί του. Ιδιαίτερα αυτό αληθεύει για τους Καθολικούς και Προτεστάντας κληρικούς που έγιναν πνευματισταί. Αυτοί πιστεύουν ότι η Γραφή διδάσκει επιβίωσιν μετά θάνατον ή αθανασίαν της ανθρωπίνης ψυχής, η οποία είναι η διδασκαλία στην οποία βασίζεται ο πνευματισμός. Γι’ αυτόν τον λόγο ονομάζεται επίσης «Αθανατισμός» (Immortalism), και ωνομάσθη έτσι για πρώτη φορά από έναν Προτεστάντη κληρικό. Στο 1909, η εφημερίς Ουώρλντ της Νέας Υόρκης εδημοσίευσε μια συνέντευξι μ’ αυτόν τον κληρικό, δηλαδή, τον Σαμουήλ Φάλλοους, Επίσκοπο της Μεταρρυθμισμένης Επισκοπελιανής Εκκλησίας του Σικάγου (Ιλλινόις), στην οποίαν αυτός έλεγε: «Υπάρχουν μεγάλες αλήθειες στον Πνευματισμό. Πολλά πνευματιστικά φαινόμενα δεν μπορούμε να τα κατανοήσωμε, πρέπει όμως να τα παραδεχθούμε. Ωνόμασα τη νέα επιστήμη ‘Αθανατισμό’ επειδή η ύπαρξίς της εξαρτάται από την αθανασία της ψυχής, στην οποίαν όλοι πιστεύομε, και από τη διατήρησι της ταυτότητος πέραν του τάφου. Ο Αθανατισμός είναι απλώς Πνευματισμός με εξαφανισμένη όλη την απάτη και τα τεχνάσματα. Για τις απάτες αυτές ο Πνευματισμός αποφεύγεται από πολλούς ορθώς σκεπτόμενους ανθρώπους, αλλ’ ο αθανατισμός θα αξιώση την πιο σοβαρή προσοχή τους.» Τέσσερα χρόνια πρωτύτερα είπε: «Ως Χριστιανός και πιστός της Γραφής, πρέπει να πιστεύω στην επικοινωνία μεταξύ των δύο κόσμων—εκείνου στον οποίον ζούμε και εκείνου στον οποίον έχουν μεταβή οι φίλοι μας. . . . Πιστεύω, ωστόσο, σε εμφανίσεις, και θεωρώ ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν πρόσωπα που κατέχουν κάποια μυστηριώδη ψυχική δύναμι η οποία τα καθιστά ικανά να κάνουν το πνεύμα τους αγωγόν, ούτως ειπείν, μέσω του οποίου το δεσμευμένο στη γη πνεύμα μπορεί να επικοινωνή με τον φίλον που βρίσκεται στο υπερπέραν.»—Η Σκοπιά, 1ης Ιουνίου 1905· 1ης Δεκεμβρίου 1909 (στην Αγγλική).

¹⁰ Ο Ιωάννης Γκρέμπερ λέγει στον πρόλογο της μεταφράσεώς του της Καινής Διαθήκης, που εξεδόθη το 1937: «Εγώ ο ίδιος ήμουν ένας Καθολικός ιερεύς, και προτού φθάσω στην ηλικία των σαράντα οκτώ ετών δεν είχα ποτέ πιστέψει τόσο πολύ στη δυνατότητα της επικοινωνίας με τον κόσμο των πνευμάτων του Θεού. Ήλθε, όμως, καιρός που άθελα έκαμα το πρώτο μου βήμα προς την επικοινωνία αυτή και έλαβα πείραν πραγμάτων που με συνεκλόνισαν ως τα βάθη της ψυχής μου. . . . Οι πείρες μου εκτίθενται σ’ ένα βιβλίο που έκαμε την εμφάνισί του τόσο στα Γερμανικά, όσο και στα Αγγλικά, και που έχει τίτλο, Επικοινωνία με τον Πνευματικό Κόσμο: Οι Νόμοι του και οι Σκοποί του.» (Σελίς 15, παράγρ. 2, 3) Σύμφωνα με τη Ρωμαιοκαθολική καταγωγή της, η μετάφρασις του Γκρέμπερ έχει ένα χρυσό σταυρό στο πρόσθιο μέρος του σκληρού της καλύμματος. Στον Πρόλογο του ανωτέρω βιβλίου του ο πρώην ιερεύς Γκρέμπερ λέγει: «Το πιο σημαντικό πνευματιστικό βιβλίο είναι η Γραφή.» Κάτω από αυτή την εντύπωσι ο Γκρέμπερ προσπαθεί να κάνη τη μετάφρασι της Καινής Διαθήκης του να έχη χαρακτήρα πολύ πνευματιστικό.

11, 12. (α) Ποια είναι μια αμφισβητήσιμη μετάφρασις του 1 Ιωάννου 4:1-3; (β) Ποια ορθή κατανόησις της περικοπής αυτής προκύπτει την ακριβή της μετάφρασι;

¹¹ Ο πνευματισμός ισχυρίζεται ότι υπάρχουν αγαθά πνεύματα και κακά πνεύματα και ότι δεν θέλει να έχη καμμιά σχέσι με τα κακά πνεύματα, αλλά προσπαθεί να επικοινωνή μόνο με τα αγαθά πνεύματα. Εις 1 Ιωάννου 4:1-3 η Γραφή λέγει: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον. Εκ τούτου γνωρίζεται το Πνεύμα του Θεού· παν πνεύμα το οποίον ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, είναι εκ του Θεού· και παν πνεύμα το οποίον δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, δεν είναι εκ του Θεού· και τούτο είναι το πνεύμα του αντιχρίστου, το οποίον ηκούσατε ότι έρχεται, και τώρα μάλιστα είναι εν τω κόσμω.» Η μετάφρασις των εδαφίων αυτών από τον Γκρέμπερ λέγει: «Αγαπητοί μου φίλοι, μην πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα για να μάθετε αν προέρχωνται από τον Θεό. Διότι πολλά ψευδή πνεύματα ανεδύθησαν από την άβυσσο και εξήλθαν στον κόσμο, και μιλούν μέσω ανθρωπίνων μεσαζόντων. Ιδού πώς μπορείτε να διαπιστώσετε αν ένα πνεύμα προέρχεται από τον Θεό: κάθε πνεύμα που ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός εμφανίσθηκε στη γη ως άνθρωπος, προέρχεται από τον Θεό. Ενώ κάθε πνεύμα που ζητεί να καταστρέψη την πίστι στον Ιησούν ως τον Κύριόν μας που ενεσαρκώθη δεν προέρχεται από τον Θεό, αλλ’ αποστέλλεται από τον αντίδικον του Χριστού. Σας ελέχθη ότι θα ήρχοντο τέτοια πνεύματα, και ήδη εμφανίζονται στον κόσμο.» Είναι πολύ σαφές ότι τα πνεύματα στα οποία πιστεύει ο πρώην ιερεύς Γκρέμπερ, τον εβοήθησαν σ’ αυτή τη μετάφρασι.

«ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΕ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ»

¹² Εν τούτοις, όταν ο απόστολος Ιωάννης λέγη, «Δοκιμάζετε τα πνεύματα», δεν εννοεί να επιδιδώμεθα στον πνευματισμό και να ερχώμεθα σε επαφή με τα πνεύματα μέσω πνευματιστικών μέντιουμ, με τραπεζάκια ή «πλανσέτες» ή με άλλα πνευματιστικά εφόδια και να δοκιμάζωμε ποιο πνεύμα είναι αγαθό και ποιο είναι κακό. Με τον όρον «πνεύματα» εδώ ο Ιωάννης αναφέρεται, όχι σε αόρατα πνευματικά πλάσματα, αλλά στον σκοπό, στην πρόθεσι ή στο ελατήριο της προφητεύσεως ή δημοσίας διακηρύξεως που γίνεται από ανθρώπους όσον αφορά τον Θεό και τον Χριστό. Συνεπώς, η Μία Αμερικανική Μετάφρασις λέγει: «Μην πιστεύετε κάθε εμπνευσμένη ρήσι, αλλά δοκιμάζετε τις ρήσεις για να δήτε αν προέρχωνται από τον Θεό, επειδή πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθαν στον κόσμο.» Και η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέγει: «Μη πιστεύετε εις κάθε εμπνευσμένην έκφρασιν, αλλά δοκιμάζετε τας εμπνευσμένας εκφράσεις αν είναι εκ του Θεού.» Για να δοκιμάσωμε αυτές τις εμπνευσμένες ρήσεις ή εμπνευσμένες εκφράσεις των προφητών ή εκπροσώπων διαφόρων θρησκειών για να δούμε αν είναι εμπνευσμένες από το πνεύμα του Θεού ή όχι, δεν χρειάζεται να πάμε στις πνευματιστικές συνεδριάσεις ή στα μέντιουμ. Πριν από πολύν καιρό ο Ιεχωβά Θεός ενέπνευσε τον προφήτη του Ησαΐα να πη: «Δέσον την μαρτυρίαν, σφράγισον τον νόμον μεταξύ των μαθητών μου. Και όταν σας είπωσιν, Ερωτήσατε τους έχοντας πνεύμα μαντείας, και τους νεκρομάντεις, τους μορμυρίζοντας και ψιθυρίζοντας, αποκρίθητε, Ο λαός δεν θέλει ερωτήσει τον Θεόν αυτού; θέλει προστρέξει εις τους νεκρούς περί των ζώντων; Εις τον νόμον και εις την μαρτυρίαν· εάν δεν λαλώσι κατά τον λόγον τούτον, βεβαίως δεν είναι φως εν αυτοίς. Και θέλουσιν . . . εξωσθή εις το σκότος.» (Ησ. 8:16, 19-22) Εκείνοι που ζητούν αληθινή, αξιόπιστη πληροφορία όσον αφορά τους νεκρούς του ανθρωπίνου γένους και τα μέλλοντα γεγονότα, ευπειθώς ανατρέχουν στη διδασκαλία και στη μαρτυρία του Ιεχωβά όπως βρίσκεται στην Αγία Γραφή.

13-15. (α) Μήπως η διδασκαλία της Βίβλου όπως συνωψίσθη από τον Παύλο δικαιολογεί τους ισχυρισμούς των πνευματιστών; (β) Πώς πληροφορεί και νουθετεί τους αναγνώστας του όσον αφορά τη Γραφή ένας ανεγνωρισμένος συγγραφεύς πραγματειών περί πνευματισμού;

¹³ Αλλά—κάποιος θα διαμαρτυρηθή—οι ίδιοι οι πνευματισταί ισχυρίζονται ότι ανατρέχουν επίσης στη Γραφή. Ναι, αλλά όλο αυτό είναι σαν ένα δόλωμα, σαν μια μεταμφίεσις, για να καθησυχάσουν τη συνείδησι και να δελεάσουν ένα άτομο ώστε ν’ αποδεχθή τον πνευματισμό σαν κάτι Βιβλικό, Γραφικό, κάτι που έχει την επιδοκιμασία του Θεού και είναι εντελώς Χριστιανικό. Μ’ αυτό ακολουθούν την τακτική των ψευδαποστόλων του Χριστού, για τους οποίους ο αληθινός απόστολος Παύλος έγραψε: «Οι τοιούτοι είναι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ουδέν θαυμαστόν· διότι αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Δεν είναι λοιπόν μέγα αν και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται εις διακόνους δικαιοσύνης.» (2 Κορ. 11:13-15) Ο απόκρυφος, λοιπόν, σκοπός είναι να σας κάμουν να πιστεύετε ολοένα λιγώτερο στη Γραφή και να εμπιστεύεσθε ολοένα περισσότερο στις πείρες σας με τα παρατηρούμενα φαινόμενα του πνευματισμού, να σας κάμουν να διαστρέφετε τη Γραφή κα να πιστεύετε ακριβώς το αντίθετο από ό,τι αυτή διδάσκει. Ναι, να καταστρέψουν την πίστι σας στη Γραφή. Αυτό διευκρινίζεται στην περίπτωσι του εξέχοντος Βρεττανού πνευματιστού Αρθούρου Φίντλεϋ. Στο βιβλίο του Ο Βράχος της Αληθείας, ο Πνευματισμός, η Μέλλουσα Θρησκεία του Κόσμου (δεκάτη τρίτη εκτύπωσις, 1949) λέγει:

¹⁴ «Όλοι οι αμερόληπτοι σπουδασταί του παρελθόντος δεν μπορούν να φθάσουν σε άλλο συμπέρασμα από το ότι η πίστις στη θεοπνευστία της Αγίας Γραφής, μολονότι έδωσε δύναμι και βοήθεια σε εκατομμύρια ανθρώπων, υπήρξε ωστόσο ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για την πρόοδο της ανθρωπότητος. Αφού έτσι έχει το πράγμα, δεν είναι μήπως παράδοξο ότι το βιβλίο αυτό καλείται ακόμη ‘Άγιο’ και ‘Ο Λόγος του Θεού’ σε οποιοδήποτε πολιτισμένο μέρος λατρείας; . . . Πόσο διαφορετικό, πράγματι, θα ήταν μέγα μέρος του κόσμου αν η Γραφή δεν είχε ποτέ θεωρηθή ως θεόπνευστη, και πόσο ευτυχέστερος θα είναι ο Χριστιανικός κόσμος όταν όλοι θα φθάσουν να την βλέπουν όπως βλέπουν άλλα βιβλία, θαυμάζοντας τις ομορφιές της, αλλά θέτοντας κατά μέρος τα λάθη της και τα ψεύδη της. Η Εκκλησία, εξαιτίας των λαθών του παρελθόντος και των εγκλημάτων και σκληροτήτων που διέπραξε εν ονόματι του ιδρυτού της, θα έπρεπε σήμερα να είναι ταπεινή και μετανοούσα αντί να είναι υπερήφανη και αντιδραστική.»—Σελίδες 120, 131.

¹⁵ Στο ευρετήριον αυτού του βιβλίου διαβάζομε τις ακόλουθες παραπομπές κάτω από την επικεφαλίδα «Βίβλος»: «Συνηγορεί για βάρβαρες σκληρότητες· στερείται αποδείξεων θεοπνευστίας· δεν είναι λόγος του Θεού· τώρα της αποδίδεται ολιγώτερη σοβαρότης· δεν έχει καμμιά ιστορική αξία· και οι άλλες πίστεις εξίσου αποτελεσματικές· οι αφηγήσεις της δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν· οι αφηγήσεις αυτές κηρύττονται ωσάν να είναι αληθινές· η μελέτη των, απώλεια χρόνου· πρόσκομμα για τον Πνευματισμό· πρέπει να διαβάζεται όπως και τα άλλα βιβλία», κλπ. Διαβάζομε επίσης κάτω από την επικεφαλίδα «Ιεχωβά»: «Όχι ο δημιουργός· διέταξε πόλεμο»· και κάτω από την επικεφαλίδα «Ιησούς»: «Πολλοί έζησαν όμοια ζωή· καμμιά ιστορική μαρτυρία ότι έζησε· η ανάστασίς του αμφίβολη παράδοσις· αφήγησις του Ταλμούδ· παρθενική γέννησις, θάνατος και ανάστασις αντεγράφησαν από άλλους σωτήρας θεούς· παρθενική γέννησις μεταγενέστερη σκέψις», κλπ. Παραπομπές στις σελίδες, συνοδεύουν αυτή την καταγραφή των θεμάτων.

16. Ορθώς λέγεται ότι η Γραφή είναι «πρόσκομμα για τον πνευματισμό», και γιατί;

¹⁶ Η απόδειξις είναι πλήρης ότι τα πνεύματα, με τα οποία αυτός ο εξέχων πνευματιστής επικοινωνεί, είναι εναντίον της Βίβλου και του Συγγραφέως της Ιεχωβά Θεού και του Υιού του Ιησού Χριστού. Γιατί; Επειδή η Βίβλος και ο Ιεχωβά και ο Ιησούς Χριστός είναι εναντίον αυτών των πνευμάτων· πράγμα που παραδέχεται ο κ. Φίντλεϋ, όταν λέγη ότι η Γραφή είναι «πρόσκομμα για τον Πνευματισμό». Δεν χρειάζεται να επιδοθούμε στον πνευματισμό για να διαπιστώσωμε αν τα πνεύματα εκείνα με τα οποία η θρησκεία αυτή επικοινωνεί, είναι αγαθά ή κακά πνεύματα. Είναι όλα κακά πνεύματα, διότι όλα ασκούν ψεύδος, με τον τρόπο που ο «άρχων των δαιμονίων», Σατανάς ο Διάβολος, ενήργησε στην αρχή της ασεβούς πορείας του στην Εδέμ. Όπως ωμολόγησε ο Επίσκοπος Φάλλοους, ο οποίος επενόησε τη λέξι «Αθανατισμός» για ν’ αφαιρέση τη μομφή που βαρύνει την επικοινωνία με τα πνεύματα μέσω μέντιουμ, ο πνευματισμός βασίζεται στη διδασκαλία της αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής, και επομένως στην επιβίωσι μετά τον θάνατο του ανθρωπίνου σώματος.

17, 18. Πώς ακριβώς ορίζονται στη Γραφή η «αθανασία» και η ανθρώπινη «ψυχή»; (β) Πώς επηρεάζονται από τους Βιβλικούς αυτούς ορισμούς οι βασικοί ισχυρισμοί του πνευματισμού;

¹⁷ Μόνο ένας συγγραφεύς της Βίβλου, ο απόστολος Παύλος, αναφέρει την αθανασία, και οι τρεις φορές που την αναφέρει δεν αφορούν καθόλου την ανθρώπινη ψυχή, αλλ’ αφορούν τον αναστημένον Ιησούν Χριστόν και τους αναστημένους πιστούς ακολούθους του Χριστού. Ο απόστολος Παύλος ο ίδιος αναφέρει ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι το ίδιο το ανθρώπινο πλάσμα, όχι κάτι το αόρατο, το ασύλληπτο, το πνευματικό, που κατοικεί μέσα στο ανθρώπινο σώμα—μέσα σ’ αυτό αλλά όχι απ’ αυτό—και που μπορεί κατά τον θάνατο του σώματος να αναχωρήση και να έχη χωριστή διαμονή στο πνευματικό βασίλειο. Ο Παύλος παραθέτει τη θεόπνευστη περιγραφή της δημιουργίας της πρώτης ανθρωπίνης ψυχής, η οποία εκτίθεται στη Γένεσι 2:7, λέγοντας: «Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν”.» (1 Κορ. 15:45, 53, 54· 1 Τιμ. 6:14-16) Η ανθρώπινη ψυχή δεν είναι αθάνατη και επομένως δεν μπορεί να επιζήση του θανάτου του σώματός της.

¹⁸ Ναι, πράγματι, η Βίβλος είναι ένας «λίθος προσκόμματος για τον Πνευματισμό», διότι από το πρώτο βιβλίο της έως το τελευταίο διδάσκει ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι θνητή και πεθαίνει, παύοντας να υπάρχη. (Γέν. 12:13· 17:14· 19:19, 20· 37:21 και Αποκάλ. 8:9· 12:11· 16:3) Η διδασκαλία της Γραφής όσον αφορά την θνητότητα της ανθρωπίνης ψυχής, φθάνει στην πιο οξεία της έκφρασι στην προειδοποίησι του Ιεχωβά Θεού: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» (Ιεζ. 18:4, 20) Αυτή η ρητή, αμετάβλητη διδασκαλία όλων των Γραφών καταστρέφει το ίδιο το θεμέλιο της πνευματιστικής κινήσεως. Αποδεικνύει ότι οι πνευματισταί δεν επικοινωνούν με τις αθάνατες ψυχές των νεκρών ανθρώπων οι οποίες βρίσκονται σ’ έναν πνευματικό κόσμο, αλλά επικοινωνούν με τους δαίμονας, τα πονηρά πνεύματα, και ότι ο πνευματισμός είναι απλώς μια απατηλή ονομασία του δαιμονισμού. Αφού τα πνεύματα αναλαμβάνουν ψευδή ταυτότητα και ισχυρίζονται ότι είναι πνεύματα νεκρών ανθρώπων για να υποστηρίξουν το ψεύδος ότι οι νεκροί δεν είναι νεκροί, αλλά οι ψυχές των είναι αθάνατες και έχουν επιζήσει μετά θάνατον, όπως έκαμε το πνεύμα που υπεδύθη τον προφήτην Σαμουήλ στον Βασιλέα Σαούλ μέσω του πνευματιστικού μέντιουμ του Ενδώρ, έπεται ότι όλα είναι πονηρά. Είναι ψευδόμενα πνεύματα έστω και αν κάποτε κάνουν μερικές ορθές προρρήσεις για το μέλλον, διότι ενεργούν υπό ψευδή ταυτότητα και είναι δυο φορές απατηλά. (1 Σαμ. 28:3-20) Αρνούνται την ανάγκη της αναστάσεως υπό την βασιλείαν του Θεού οπότε θα είναι ο καιρός να επαναζήσουν οι νεκροί του ανθρωπίνου γένους.

19, 20. (α) Αναφορικά με τις πνευματιστικές πράξεις ποια επιτακτική νουθεσία δίδεται στον λαόν του Ιεχωβά του παρελθόντος και του παρόντος από τους εξουσιοδοτημένους αντιπροσώπους του; (β) Ποια ποινή είναι τώρα εφαρμόσιμη για την παράλειψι ενός ν’ ακούση τον Πρώτιστον Αντιπρόσωπον του Ιεχωβά, και γιατί;

¹⁹ Ο Ιησούς Χριστός κάποτε είπε: «Ο Θεός είναι πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» (Ιωάν. 4:24) Αφού αυτός ο ίδιος κατοικεί στο πνευματικό βασίλειο, γνωρίζει εντελώς καλά ποια είναι αυτά τα πνεύματα και προειδοποιεί τον λαό του να μην έχη καμμιά σχέσι μ’ αυτά. Απηγόρευσε στον θεοκρατικό του λαό να επιτρέπη να ζουν ανάμεσά του εκείνοι που ασκούσαν πνευματισμό οιουδήποτε είδους, λέγοντας: «Και ανήρ ή γυνή ήτις έχει πνεύμα μαντείας, ή είναι επαοιδός, εξάπαντος θέλει θανατωθή· με λίθους θέλουσι λιθοβολήσει αυτούς· το αίμα αυτών θέλει είσθαι επ’ αυτούς.»—Λευιτ. 20:27.

²⁰ Ο Ιεχωβά Θεός, αντί να χρησιμοποιήση αυτά τα πνεύματα ως μέσα προφητεύσεως, ήγειρε τους προφήτας του και ιδιαίτερα τον μέγαν Προφήτην του Ιησούν Χριστόν. Συνεπώς, είπε στον λαό του: «Δεν θέλει ευρεθή εις σε ουδείς, διαπερνών τον υιόν αυτού ή την θυγατέρα αυτού δια του πυρός, ή μαντευόμενος μαντείαν, ή προγνώστης των καιρών, ή οιωνοσκόπος, ή μάγος, ή γόης, ή ανταποκριτής δαιμονίων, ή τερατοσκόπος, ή νεκρόμαντις. . . . Διότι τα έθνη ταύτα, τα οποία θέλεις κατακληρονομήσει, έδωκαν ακρόασιν εις προγνώστας των καιρών, και εις μάντεις· σε όμως Ιεχωβά ο Θεός σου δεν αφήκε να πράττης ούτω. Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Ιεχωβά ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ [τον Μωυσή]· αυτού θέλετε ακούει.» (Δευτ. 18:10-15, ΜΝΚ) Και αφού ο απόστολος Πέτρος είπε ότι ο Ιεχωβά ήγειρε τον Υιόν του Ιησούν Χριστόν ως τον μέγαν Προφήτην, στον οποίον πρέπει να υπακούωμε, η εκλογή είναι μεταξύ του ν’ ακούσωμε αυτόν ή ν’ ακούσωμε τα δαιμονικά πνεύματα μέσω των πνευματιστικών μέντιουμ. (Πράξ. 3:20-23) Οι αληθινοί Χριστιανοί είναι υποχρεωμένοι ν’ αποφεύγουν τον πνευματισμό και ν’ ακούουν τον Πρώτιστον Προφήτην του Ιεχωβά, Ιησούν Χριστόν, διότι ο απόστολος Πέτρος είπε: «Και πάσα ψυχή, ήτις δεν ακούση του προφήτου εκείνου, θέλει εξολοθρευθή εκ του λαού.»—Δευτ. 18:18, 19.

21. Ποια άλλη Βιβλική μαρτυρία αποκαλύπτει την αληθινή στάσι του Ιησού όσον αφορά τις πνευματιστικές πράξεις;

²¹ Ο Ιησούς έδειξε ποια ήταν η στάσις του όσον αφορά τους δαίμονας, εκβάλλοντας πάνω από μια λεγεώνα απ’ αυτούς, οι οποίοι είχαν καταλάβει ανθρώπους. Έδωκε εξουσία στους δώδεκα αποστόλους του και στους εβδομήντα ευαγγελιστάς να εκβάλλουν δαιμόνια με τη χρήσι του ονόματός του, στο τελευταίο δε βιβλίο της Γραφής εξεικόνισε τη δοξασμένη του εκκλησία στον ουρανό ως ένδοξη πόλι και είπε: «Έξω δε είναι οι κύνες και οι μάγοι και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι, και πας ο αγαπών και πράττων το ψεύδος [όπως κάνουν οι πνευματισταί].»—Αποκάλ. 22:14, 15· Ματθ. 4:24· 8:28-33· 10:1, 8· Λουκ. 8:1, 2· 9:1· 10:1, 17-20.

22. Πού κατατάσσει ο Παύλος την άσκησι του πνευματισμού;

²² Ο πνευματισμός δεν είναι πνευματικός, αλλά είναι ένα από τα έργα της σαρκός και δεν έχει καμμία σχέσι με τη βασιλεία του Θεού, διότι ο απόστολος Παύλος λέγει: «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός· τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία [άσκησις πνευματισμού, ΜΝΚ] . . . και τα όμοια τούτων· περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.»—Γαλ. 5:19-21.

ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ ΜΕΣΩ ΔΑΙΜΟΝΟΛΗΨΙΑΣ

23. Είναι ή δεν είναι πιθανή η παραφροσύνη των ανθρώπων μέσω εξουσιάσεως από δαίμονας, και γιατί;

²³ Ο σκοπός των δαιμόνων μέσω του πνευματισμού δεν είναι απλώς να καταστρέψουν την πίστι σας στον Λόγον του Θεού, τη Γραφή, αλλά, περισσότερο απ’ αυτό, να καταλάβουν τη διάνοιά σας και το σώμα σας, να σας εξουσιάσουν τελείως, οδηγώντας σας έτσι σε παραφροσύνη. Ακόμη και ο πνευματιστής των Δυτικών Ινδιών Β. Ντ. Ρίσι, στο βιβλίο του Ο Πνευματισμός στις Ινδίες, παραδέχεται τον κίνδυνο της καταλήψεως από πνεύματα με αποτέλεσμα την παραφροσύνη και αναφέρει περιπτώσεις. Κάτω από τον υπότιτλο «Παγίδες των Επικοινωνιών» λέγει: «Στη διάρκεια της παραμονής μας στο Δελχί μπορέσαμε κάποτε να παραστούμε μάρτυρες μιας τραγικής περιπτώσεως καταλήψεως ενός ατόμου από πνεύμα, πράγμα που μας κάνει να κατανοήσωμε τις παγίδες της πνευματιστικής επικοινωνίας. . . . Αυτή είναι μια προειδοποίησις και κάτι που ανοίγει τα μάτια εκείνων οι οποίοι δοκιμάζουν αυτές τις μεθόδους με όχι συστηματικό τρόπο και χωρίς να φροντίζουν να έχουν κάποια προπαρασκευαστική γνώσι. Αυτό δεν αντανακλά δυσπιστία στο ζήτημα του πνευματισμού [;], αλλά στα πρόσωπα που τον εξασκούν μ’ έναν αντεπιστημονικό τρόπο.» (Σελίδες 175-178) Κάτω από τον υπότιτλο «Πώς Γέρνει το Τραπεζάκι;» ο Ρίσι λέγει: «Σχετικά με τα αναγκαία προσόντα ενός καλού μέντιουμ, ένα πνεύμα είπε: ‘. . . Η πνευματιστική επικοινωνία δεν προκαλεί διατάραξι στον εγκέφαλο του μέντιουμ αν εξασκήται μετριοπαθώς’.» (Σελίς 180) Αλλά η Γραφή αναφέρει περιπτώσεις που δείχνουν ότι ο πνευματισμός προκαλεί διατάραξι της διανοίας του κατειλημμένου προσώπου, ιδιαίτερα όταν πολλοί δαίμονες εξουσιάζουν έναν άνθρωπο.

24-26. Ποια κατάλληλα σημεία της μαρτυρίας ιατρών και άλλων παρατηρητών συνδέουν την παραφροσύνη και την άσκησι πνευματισμού;

²⁴ Στις 23 Ιανουαρίου 1906, η Νταίηλυ Μαίηλ του Λονδίνου αφιέρωσε μια σχεδόν σελίδα στο θέμα «Επικοινωνούν Πραγματικά οι Νεκροί;» και, μεταξύ άλλων, είπε: «Στο 1877 ο Δρ Λ. Σ. Φορμπς Ουίνσλοου έγραψε για την ‘πνευματιστική παραφροσύνη’. ‘Δέκα χιλιάδες ατυχών ανθρώπων είναι σήμερα περιωρισμένοι σε άσυλα ψυχοπαθών επειδή εδοκίμασαν να επικοινωνήσουν με το υπερφυσικόν. . . . Θα μπορούσα να παραθέσω πολλές περιπτώσεις που άνθρωποι μεγίστης ικανότητος, παρημέλησαν, ούτως ειπείν, τα πάντα και ακολούθησαν τις διδασκαλίες του πνευματισμού μόνο και μόνο για να τελειώσουν τις ημέρες των σ’ ένα άσυλο ψυχοπαθών’.» (Η Σκοπιά, 15ης Μαρτίου 1906, σελίδες 87, 88, στην Αγγλική) Σ’ ένα φυλλάδιο με τίτλο «Η Φύσις της Παραφροσύνης· Η Αιτία της και η Θεραπεία», ο Ι. Ντ. Ρύμους δείχνει ότι σε πολλές περιπτώσεις η παραφροσύνη είναι απλώς δαιμονική καταληψία ή δαιμονοληψία και παραθέτει μια επιστολή ενός ιατρού από τη Φιλαδέλφεια, με ημερομηνία 12 Νοεμβρίου 1884, στην οποία λέγει: «Ο Δικαστής Έντμοντς της Νέας Υόρκης [ένας διακεκριμένος πνευματιστής] εξέφρασε τελευταίως τη γνώμη ότι πολλοί που λέγονται φρενοβλαβείς και είναι περιωρισμένοι σε κλινικές είναι απλώς κάτω από την επιρροή πνευμάτων.» Ο Δικαστής ο ίδιος είπε,—‘Συνετέλεσα στη θεραπεία δεκαπέντε περίπου περιπτώσεων παραφροσύνης ή μάλλον καταλήψεως από πνεύματα. Αυτό το είπα στην Ακαδημία Επιστημών στη Νέα Υόρκη.’ «Ο Δικαστής εζήτησε από Καθολικούς ιερείς, έπειτα από μια πλήρη δοκιμή του ‘αγιάσματός των και των προσευχών των’ να [του] στείλουν τα μέλη της εκκλησίας των που ήσαν μέντιουμ, όταν υπέστησαν κακή διαταραχή, για να απομαγνητισθούν και να απαλλαγούν από τα πνεύματα από τα οποία ήσαν κατειλημμένα.»—Η Σκοπιά, 15ης Ιουλίου 1897, σελίδες 210, 211 (στην Αγγλική).

²⁵ Ο Δρ Έντγκαρ Μ. Ουέμπστερ, μέλος του φρενολογικού τμήματος του Αμερικανικού Ιατρικού Συνδέσμου, στην αρχή του αιώνος αυτού, είπε: «Συχνά βλέπω τα πνεύματα που προκαλούν παραφροσύνη στους ασθενείς μου και ενίοτε ακούω ακόμη και φωνές των. Άτομα που θεωρούνται απελπιστικά φρενοβλαβή, είναι συχνά απλώς χαμένα κάτω από τη συντριπτική εξουσία ενός πνεύματος ή, ενίοτε, ενός πλήθους πνευμάτων. . . . Ένα μεγάλο ποσοστόν των παραφρόνων είναι άτομα που απεπειράθησαν να γίνουν πνευματιστικά μέντιουμ και τα οποία, εγκαταλείποντας τον εαυτό τους στην επιρροή των πνευμάτων, βρήκαν ένα κακό ή πονηρό πνεύμα να επωφελήται της ευαισθησίας των με σκοπό να δώση διέξοδο σε πνευματικές επιθυμίες και ιδέες μέσω ενός επιγείου μέντιουμ.»—Η Σκοπιά, 1ης Αυγούστου 1905, σελίς 229 (στην Αγγλική).

²⁶ Το ποσοστόν των εγκλείστων σε άσυλα ψυχοπαθών ή φρενολογικές κλινικές που υπήρξαν θύματα δαιμονοληψίας υπελογίσθη κάποτε στο ήμισυ του αριθμού των. Η Κα Ρίτα Μπάρκι από την πόλι Ληντς της Αγγλίας, πιστοποιώντας τη δαιμονοληψία των σημερινών εγκλείστων σε φρενολογικές κλινικές στη Φθινοπωρινή Έκδοσι, 1952, της Επισήμου Τριμηνιαίας Επιθεωρήσεως της Διεθνούς Πνευματιστικής Συνομοσπονδίας που τιτλοφορείται «Γιώρς Φρατέρναλλυ», λέγει για την επίσκεψί της μαζί με τον σύζυγό της και τη θυγατέρα της στη Βραζιλία: «Η πρώτη μας επίσκεψις έγινε σ’ ένα συγχρονισμένο νοσοκομείο, που βρίσκεται σε ωραία εδάφη που δεσπόζουν των λόφων του Ρίου. Το νοσοκομείο είναι διηρημένο σε δύο πτέρυγες, μία για γενικές περιπτώσεις περιλαμβανομένου ενός μαιευτηρίου και ενός χειρουργικού τμήματος. . . . Η άλλη πτέρυξ είναι για φρενικές νόσους. Όταν πρόκειται για μια φρενολογική περίπτωσι, παρίσταται ένα μέντιουμ καθώς και ένας ψυχίατρος για να εξακριβώσουν αν είναι περίπτωσις δαιμονοληψίας ή διανοητικής ανισορροπίας. Αν πρόκειται θετικά για περίπτωσι δαιμονοληψίας, τότε την αναλαμβάνει το μέντιουμ και αφού εξαχθή η οντότης που είχε καταλάβει το άτομο, η περίπτωσις παραδίδεται για πλήρη αποκατάστασι σε εκπαιδευμένους ψυχιάτρους. . . . Ο Πνευματισμός στη Βραζιλία έχει πλήρη συνταγματική ελευθερία δράσεως και εκφράσεως μολονότι η Εκκλησία, που είναι κυρίως Καθολική, αντιτίθεται, φυσικά, κατ’ αρχήν. Ένα πολύ σπουδαίο σημείο είναι ότι κανένα μέντιουμ ή θεραπευτής δεν μπορεί να ζητήση χρήματα για υπηρεσίες ή επιδείξεις.»—Σελίδες 5-7.

ΠΟΤΕ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ ΚΑΘ’ ΕΑΥΤΟΥ;

27. Μπορεί να δικαιολογηθή Γραφικώς ο εξορκισμός δαιμονίων από οποιονδήποτε κληρικόν του «Χριστιανικού κόσμου» ή ακόμη από πνευματιστικά μέντιουμ, και γιατί;

²⁷ Εδώ εδημοσιεύσαμε περιπτώσεις στις οποίες πνευματιστικά μέντιουμ χρησιμοποιούνται για να εξορκίσουν ή εκβάλουν δαιμόνια. Αφού τα δαιμόνια αυτά ανήκουν στον Σατανά τον «άρχοντα των δαιμονίων», μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποιεί αυτά τα πνευματιστικά μέντιουμ ή ιερείς ή άλλους κληρικούς του «Χριστιανικού κόσμου» που μπορούν να εκβάλουν δαιμόνια; Ποτέ! Διότι τα πνευματιστικά μέντιουμ και εκείνοι που αντιπροσωπεύουν θρησκείες οι οποίες διδάσκουν το βασικό ψεύδος του πνευματισμού, τον «αθανατισμό» ή την αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής, είναι μισητοί στον Θεό. Αυτός δεν θα τους ήγγιζε παρά για να τους καταστρέψη στην ερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος, όπως κατέστρεψε τον Σαούλ, τον βασιλέα του Ισραήλ, στη μάχη του Όρους Γελβουέ «διότι εζήτησεν άνθρωπον έχοντα πνεύμα μαντείας, δια να ερωτήση» περί των νεκρών.—Δευτ. 18:12· 1 Χρον. 10:13, 14.

28, 29. Γιατί ήταν αποστομωτική η απάντησις του Ιησού προς τους κατηγόρους του για το πώς εξέβαλλε δαιμόνια;

²⁸ Αν, λοιπόν, ο Σατανάς είναι εκείνος που εκβάλλει τα δαιμόνια, μήπως διηρέθη καθ’ εαυτού; Η ερώτησις αυτή μας υπενθυμίζει το πώς οι θρησκευτικοί Ιουδαίοι Φαρισαίοι κατηγόρησαν τον Ιησούν, λέγοντας: «Ούτος δεν εκβάλλει τα δαιμόνια, ειμή δια του Βεελζεβούλ του άρχοντος των δαιμονίων.» Τότε ο Ιησούς, δείχνοντας ότι η βασιλεία του Θεού δεν έχει τίποτε το κοινόν με τους δαίμονας, απήντησε: «Αν ο Σατανάς τον Σατανάν εκβάλλη, διηρέθη καθ’ εαυτού· πώς λοιπόν θέλει σταθή η βασιλεία αυτού; Και αν εγώ δια του Βεελζεβούλ εκβάλλω τα δαιμόνια, οι υιοί σας δια τίνος εκβάλλουσι; δια τούτο αυτοί θέλουσιν είσθαι κριταί σας. Αλλ’ εάν εγώ δια Πνεύματος Θεού εκβάλλω τα δαιμόνια, άρα έφθασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.»—Ματθ. 12:22-28.

²⁹ Ο Ιησούς αντετίθετο στον Σατανά ή Διάβολο, τον «άρχοντα των δαιμονίων». Στο τέλος του τρίτου πειρασμού στην έρημο ο Ιησούς είπε στον Σατανά ν’ απομακρυνθή απ’ αυτόν. Στο τέλος της επιγείου ζωής του, λίγο προτού προδοθή από το όργανον του Σατανά, τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο Ιησούς είπε στους πιστούς του αποστόλους: «Έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου, και δεν έχει ουδέν εν εμοί.» (Ματθ. 4:10· Ιωάν. 14:30) Ο Ιησούς απέθανε επειδή εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού, η οποία προορίζεται να καταστρέψη τη βασιλεία του Σατανά στη μάχη του Αρμαγεδδώνος σύντομα, ό,τι δε εδίδασκε ο Ιησούς υπεστήριζε το μέρος του Θεού στη διαμάχη για την παγκόσμια κυριαρχία. Το ότι εξέβαλλε ακάθαρτα πνεύματα ή δαιμόνια υπεστήριζε την αλήθεια και την προφητεία του Λόγου του Θεού. Αν, τώρα, ο Ιησούς εξέβαλλε δαιμόνια μέσω του Σατανά του άρχοντός των, τότε ο Σατανάς είχε πράγματι διαιρεθή κατά του εαυτού του, διότι χρησιμοποιούσε τον χειρότερον εχθρόν του επάνω στη γη να εκβάλλη δαιμόνια, όχι προς υποστήριξιν του μέρους του Διαβόλου, αλλά προς υποστήριξιν του μέρους του Θεού.

30, 31. Από ποιες ουσιώδεις απόψεις διαφέρει η εκβολή δαιμονίων από ψευδείς θρησκευομένους και πνευματιστικά μέντιουμ, από την εκβολή δαιμονίων που εγίνετο από τον Ιησούν;

³⁰ Η περίπτωσις, όμως, είναι διαφορετική όταν πνευματιστικά μέντιουμ και άλλοι ψευδείς θρησκευόμενοι εκβάλλουν δαιμόνια ή εκτελούν άλλου είδους θεραπείες μέσω του άρχοντος των δαιμονίων. Σ’ αυτή την περίπτωσι ο Σατανάς χρησιμοποιεί εκείνους που είναι με το μέρος του και διδάσκουν τις διδασκαλίες του, η δε χρησιμοποίησίς των να εκβάλλουν δαιμόνια συμβάλλει στην υποστήριξι των ψευδών διδασκαλιών του και της δαιμονικής βασιλείας του. Με το να τους χρησιμοποιή δεν διαιρείται εναντίον του εαυτού του, αλλά με αυτό το φαινομενικά καλό έργον της ανατροπής της περιπτώσεως της δαιμονοληψίας για την οποίαν αυτός ο ίδιος είναι υπεύθυνος, «ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» για να προαγάγη την εξουσία του και την επιρροή του επάνω στους εξαπατημένους.

³¹ Ο Ιησούς, για να μας προειδοποιήση ότι δεν ήταν θέλημα Θεού η εκβολή δαιμονίων εν τω ονόματί του και η εκτέλεσις πολλών άλλων θαυμάτων σ’ αυτή την ημέρα της δευτέρας παρουσίας του, αοράτως, στη βασιλεία του Θεού, είπε: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς. Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ ΕΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΗΜΕΡΑ, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς, Ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν.»—Ματθ. 7:21-23.

32. Γιατί η εκβολή δαιμονίων, όπως ενηργείτο από τους Αποστόλους και τους ευαγγελιστάς που απέστειλε ο ίδιος ο Ιησούς, δεν είναι κατάλληλη ενέργεια για τους σημερινούς Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά;

³² Στον πρώτον αιώνα της Χριστιανικής εποχής οι απόστολοι και εβδομήντα ευαγγελισταί του Ιησού Χριστού εξέβαλλαν δαιμόνια θαυματουργικώς εν τω ονόματί του. Αλλά το θαυματουργικό χάρισμα του αγίου πνεύματος με το οποίον εξεβάλλοντο δαιμόνια έπαυσε να μεταδίδεται αφότου απέθαναν όλοι εκείνοι οι «δώδεκα απόστολοι του Αρνίου», όπως προείπε ο Παύλος ότι θα εγίνετο. (1 Κορ. 13:8-11) Σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού δεν είναι εξουσιοδοτημένοι να εκβάλλουν δαιμόνια ως σημείον του ότι είναι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Ούτε είναι εξουσιοδοτημένοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά να ενεργούν όπως διετάσσοντο στις ημέρες της τυπικής θεοκρατίας του Ισραήλ δηλαδή, να φονεύουν όλα τα πνευματιστικά μέντιουμ και εκείνους που ζητούσαν πληροφορίες απ’ αυτά ή εξασκούσαν αποκρυφισμό, όπως έκαμε ο Σαούλ. (1 Σαμ. 28:3) Δεν μπορούν να μιμηθούν την πράξι που ανεγράφη στην εφημερίδα Πρες του Πίττσμπουργκ της Πενσυλβανίας, στο φύλλον της 16ης Ιουνίου 1946, είτε την πιστεύουν είτε όχι: «ΜΑΓΕΙΑ ΣΤΟ 1515! 500 Ελβετίδες εκάησαν ως μάγισσες μέσα σε δύο μήνες—600 γυναίκες εκάησαν σε μια Γερμανική πόλι, και στη διάρκεια του έτους αυτού ένας και μόνο δικαστής κατεδίκασε 15.000 μάγισσες.» Αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι υπό θείαν εντολήν να κρατούν έξω από τη θεοκρατική οργάνωσι κάθε άσκησι πνευματισμού, που είναι δαιμονισμός, διατηρώντας την «πανοπλίαν του Θεού» ως υπεράσπισιν εναντίον των επιθέσεων των πονηρών πνευματικών δυνάμεων. Πρέπει, επίσης, να κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας, την αλήθειαν, η οποία, όπως είπε ο Ιησούς, «θέλει σας ελευθερώσει», και αυτό θα απομακρύνη κάθε επιρροή των δαιμόνων από όλα τα θύματα που ζητούν να ελευθερωθούν από τα δελεάσματα ή την ισχυρή πίεσι των δαιμόνων.

33. Ποιοι είναι οι εσφαλμένοι και οι ορθοί τρόποι για να θραύσωμε τη δαιμονική δύναμι τώρα;

³³ Διδάσκοντας εκείνους που είναι ο στόχος των επιθέσεων των δαιμόνων να προσεύχωνται στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, τους παρέχομε επίσης ένα ισχυρό μέσον για να κρατούν τους δαίμονας μακριά και να τους κατατροπώσουν. Το Δευτερονόμιον 18:11 μιλεί για ‘ γόητας’ ή για «έναν που δεσμεύει άλλους με μάγια.» (ΜΝΚ) Συχνά γίνεται το λάθος να νομίζη κανείς ότι η δύναμις του Θεού είναι ανεπαρκής για να εξουδετερώση τα μάγια που ένας βουντουιστής ή άλλος δαιμονιστής μπορεί να ρίξη επάνω του και επομένως να πηγαίνη σ’ έναν άλλον πράκτορα των δαιμόνων, ένα μάγον ιατρόν, για να θραύση τη δύναμι της μαγείας. Έτσι το ανακουφιζόμενο πρόσωπο είναι υποχρεωμένο να ευχαριστήση για την απελευθέρωσί του τον Διάβολο και τους δαίμονάς του μάλλον παρά τον Παντοδύναμο Θεό. Τούτο δοξάζει την οργάνωσι του Διαβόλου μάλλον παρά τον Ιεχωβά Θεό· φέρνει, όχι θεία εύνοια αλλά δυσμένεια, και υποχρεώνει το άτομο στον Διάβολο και εξασθενίζει την άμυνά του εναντίον του. Το να προσευχώμεθα, να διατηρούμε τη διάνοιά μας γεμάτη από τα πράγματα του Θεού και να είμεθα τακτικά δραστήριοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά θα θραύση τη δύναμι του εχθρού και θα μας ενισχύση ν’ αντισταθούμε στις περαιτέρω επιθέσεις του.

34. Σ’ αυτόν τον καιρό ποια άνομα έργα πρέπει ν’ αποφεύγωνται και ποιο νόμιμο έργον πρέπει σαφώς να κατανοηθή και να εκτελεσθή;

³⁴ Εφόσον τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος έχουν παρέλθει, δεν αποπειρώμεθα να κάμωμε θαυματουργικά έργα τέτοια που εκτελούν οι θρησκευτικοί εκείνοι εργάται της ανομίας στους οποίους ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα πη ν’ απομακρυνθούν απ’ αυτόν επειδή δεν ενεργούν σύμφωνα με τον νόμον του Θεού. Ενθυμούμεθα τους λόγους του αποστόλου Παύλου, «Εάν δε και αγωνίζηται τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή.» (2 Τιμ. 2:5) Για να στεφανωθούμε, λοιπόν, με την επιδοκιμασία του Θεού μέσω του Χριστού χρειάζεται να κάμωμε εκείνο που Αυτός κατέστησε νόμιμο. Το έργο που ενομιμοποίησε γι’ αυτόν τον καιρό του τέλους του κόσμου είναι εκείνο που προελέχθη από τον Ιησού Χριστό: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Εκτελώντας αυτό το έργον ώσπου να έλθη το τέλος αυτού του κόσμου στον Αρμαγεδδώνα, είμεθα βέβαιοι ότι ο ενθρονισμένος Βασιλεύς Ιησούς Χριστός θα μας κατατάξη ως ‘εργάτας νομιμότητος’ και θα μας πη να πάμε πλησίον του ως εκείνους που επεδοκίμασε ο ουράνιος Πατήρ του και ως αξίους να διαφυλαχθούμε μέσα από τον Αρμαγεδδώνα και να εισέλθωμε στον νέο κόσμο του Θεού.

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝΑ

35. Ποιες προστατευτικές πράξεις καθιστά αναγκαίες σ’ εμάς η σημερινή διάδοσις του πνευματισμού;

³⁵ Ζούμε «εν τη ημέρα τη πονηρά». Σ’ αυτήν ειδικώς την ημέρα διατασσόμεθα να ‘σταθούμε στερεοί’ με την πλήρη πανοπλία έναντι των επιθέσεων των πονηρών πνευματικών δυνάμεων που είναι στα επουράνια και να χρησιμοποιήσωμε την «μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού,» εναντίον αυτών των αοράτων, υπερανθρωπίνων δυνάμεων υπακούοντας στον νόμον του Θεού,» και κηρύττοντας «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» σε όλη την οικουμένη. Δεν εκπλησσόμεθα για τη διάδοσι του πνευματισμού, ο οποίος είναι δαιμονισμός, ακόμη και στις ανώτατες θέσεις των πολιτικών κυβερνήσεων.

36. Τι δείχνει η Βιβλική και η κοσμική ιστορία όσον αφορά την άσκησι πνευματισμού από τους πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτας;

³⁶ Το θεωρούμε ως μια ακόμη απόδειξι ότι οι πολιτικές κυβερνήσεις του «Χριστιανικού κόσμου» δεν αποτελούν μέρος της βασιλείας του Θεού, όταν το περιοδικό Πηπλ, στο τεύχος του της 10ης Μαρτίου 1954, προβάλλη με την αγγελία «ΑΣΤΡΟΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΗΣ: Κορυφαίοι Ηγέται Ζητούν τη Συμβουλή Της—Μεταξύ των Επισκεπτών της Ζαν Περιλαμβάνεται η Μάμι Αϊζενχάουερ και Επίσημοι της Ουάσιγκτον.—Σε μια Ουάσιγκτον που συνεχώς εξετάζει τον ορίζοντα για να δη τι επίκειται, η Ζαν Ντίξον στέκει σαν ένας φάρος. Χρησιμοποιώντας μια κρυστάλλινη σφαίρα, εβύθισε το βλέμμα στο μέλλον και έκαμε τόσο εκπληκτικά ακριβείς προρρήσεις ώστε σήμερα μερικοί από τους κορυφαίους ηγέτας και επιχειρηματίας της πρωτευούσης την επισκέπτονται τακτικά.» Την αγγελία αυτή την επεβεβαίωσε η στήλη του πολύ γνωστού Ντριού Πήρσον από της 22ας έως της 24ης Αυγούστου 1953 που δημοσιεύθηκε σε όλη την Αμερική και έφερε τίτλους, στις διάφορες εφημερίδες, όπως οι εξής: «Η Πρώτη Κυρία Ευχαριστείται να Της Λέγουν την Τύχη» και «Οι Αϊζενχάουερ Εισδύουν στο Μέλλον». Η Γραφή, καθώς και η αρχαία κοσμική ιστορία, δείχνει ότι οι βασιλείς και οι αυτοκράτορες καθώς και οι θρησκευτικοί αρχηγοί ενησχολούντο στον πνευματισμό, ζητώντας πληροφορίες, καθοδηγία και βοήθεια από τους δαίμονας. Σήμερα οι πονηρές πνευματικές δυνάμεις κάνουν θύματά των άτομα υψηλής θέσεως στους πολιτικούς και θρησκευτικούς κύκλους ακόμη και του «Χριστιανικού κόσμου». Η ιστορία, Βιβλική και κοσμική, δείχνει ότι η πορεία αυτή ωδήγησε πάντοτε στην καταστροφή βασιλείων και αυτοκρατοριών. Θα οδηγήση στο ίδιο αποτέλεσμα τώρα, στη μάχη του Αρμαγεδδώνος.

37. Σύμφωνα με τη Γραφή, ποιοι σήμερα αποτελούν τον κύριο στόχο των μαινομένων πονηρών πνευματικών δυνάμεων, και γιατί;

³⁷ Οι πονηρές πνευματικές δυνάμεις είναι τώρα πλησιέστερα παρά οποτεδήποτε προηγουμένως προς όλο το ανθρώπινο γένος. Αυτό συμβαίνει επειδή η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού ιδρύθη στους ουρανούς το 1914. Πόλεμος εξερράγη αμέσως στον ουρανό και οι υψηλοί ουρανοί εκαθαρίσθησαν για πάντα από την παρουσία του Σατανά και όλων των δαιμονικών του αγγέλων. Ηττημένοι σ’ αυτόν τον πόλεμο με τη νεογέννητη βασιλεία του Θεού, οι δαίμονες αυτοί και ο άρχων των εξεσφενδονίσθησαν εδώ κάτω στη γη. Επειδή ευρίσκοντο σε σκότος Ταρτάρου ως προς τις λεπτομέρειες του σκοπού του Θεού, μπορεί να εσκέφθησαν ότι ο Αρμαγεδδών επλησίαζε αμέσως και ότι, επομένως, η φυλάκισίς των σε μια άβυσσο επί χίλια χρόνια ήταν πλησίον. Μπορεί, λοιπόν, να είχαν τότε την τάσι να καταστρέψουν την ανθρώπινη κοινωνία για να εξοντώσουν ειδικώς τον λαόν του Ιεχωβά, ο οποίος ευρίσκετο τότε σε κατάστασι αιχμαλωσίας στην ανθρώπινη κοινωνία. Η πολιτική του Σατανά και των δαιμόνων του που υπήρξαν οι θεοί και αόρατοι κυβερνήται του κόσμου τούτου είναι, «Κυβέρνα ή κατάστρεφε», αλλά ιδιαίτερα με την πρόθεσι της καταστροφής των μαρτύρων του Ιεχωβά.—2 Πέτρ. 2:4· Αποκάλ. 12:17.

38. Γιατί ο σημερινός λαός του Ιεχωβά εξακολούθησε να ανθίσταται επιτυχώς στις επιθέσεις των πονηρών εκείνων πνευματικών δυνάμεων;

³⁸ Εν τούτοις, ο Παντοδύναμος Θεός το εμπόδισε αυτό και εματαίωσε το απερίσκεπτο σχέδιο των δαιμόνων. Δεν ήταν σκοπός του να ρίψη τους δαίμονας στην άβυσσο το 1918 ή να τους αφήση να καταστρέψουν την ανθρώπινη κοινωνία σ’ ένα αποκορύφωμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν άφησε τον νικητήν Βασιλέα του Ιησούν Χριστόν να ωθήση τον πόλεμο στον ουρανό μέχρι της εκδηλώσεως του Αρμαγεδδώνος, δηλαδή, της «μεγάλης θλίψεως» εναντίον της οργανώσεως του Σατανά αοράτου και ορατής. Ο Ιεχωβά εσταμάτησε εκείνον τον ‘πόλεμον εν τω ουρανώ’ με τη έξωσι του Σατανά και των δαιμόνων του από τον ουρανό και την κατάρριψί των στη γη για να τους αφήση να παραμείνουν εδώ ταπεινωμένοι από την ήττα των «ολίγον καιρόν» πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Έτσι συνέταμε την ‘μεγάλη θλίψι’ που επέρχεται στον κόσμο του Σατανά. (Ματθ. 24:21, 22) Το έκαμε αυτό, όχι χάριν των δαιμόνων, αλλά χάριν των «εκλεκτών», για να τους καταστήση ικανούς να διαφύγουν την καταστροφή μαζί με την ανθρώπινη κοινωνία του κόσμου τούτου. Αυτό εσήμαινε μια εντελώς εκ του συστάδην συνεχή μάχη των μαρτύρων του Ιεχωβά με τις πονηρές αυτές πνευματικές δυνάμεις. Όμως έως τώρα μπόρεσαν να σταθούν στερεοί «εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου».—Εφεσ. 6:11· Αποκάλ. 12:13-17.

39. Ποιες προειπωμένες στη Γραφή συνθήκες επεκράτησαν επάνω στη γη μια την πρόσφατη ταπείνωσι του Διαβόλου και των πνευματικών συμμάχων του;

³⁹ Η ‘πανοπλία του Θεού’ και ο χειρισμός της ‘μαχαίρας του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού’ και η ανάπεμψις προσευχής και δεήσεως σε κάθε περίστασι, κατέστησαν ικανούς τους μάρτυρας του Ιεχωβά να λάβουν αυτή την ανένδοτη στάσι και έτσι να παραμείνουν αβλαβείς από τη βαριά συγκέντρωσι των δαιμόνων τώρα στη γη. Αλλά για τους ανθρώπους εν γένει αυτή εσήμαινε την επίσπευσι της πορείας των στο δρόμο που οδηγεί σε καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα. Σχετικά μ’ αυτό, η Αποκάλυψις 12:10-12 λέγει: «Κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ημών ημέραν και νύκτα. Και αυτοί [οι αδελφοί μας] ενίκησαν αυτόν δια το αίμα του Αρνίου, και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών· και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου. Δια τούτο ευφραίνεσθε, οι ουρανοί, και οι κατοικούντες εν αυτοίς. Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» Δεν είναι λοιπόν παράδοξο ότι οι επιστήμονες του κόσμου του Διαβόλου εφεύρον τελικά την ατομική βόμβα και τη βόμβα υδρογόνου και άλλα τρομερά μέσα ολοκληρωτικής καταστροφής. Ο πόλεμος για την παγκόσμια κυριαρχία ήταν εκείνος που επετάχυνε την εφαρμογή της ανακαλύψεως της διασπάσεως του ατόμου, και όχι οφέλη της ειρήνης. Πόσο δαιμονικό ήταν αυτό!

40. Τι βλέπουν τώρα στο αόρατο βασίλειο γύρω στη γη μας, οι αληθινοί λάτρεις του Θεού που ευπειθώς ακολουθούν το Αρνίον του;

⁴⁰ Όχι μέσω της κρυσταλλίνης σφαίρας των ψυχικών ή πνευματιστικών μέντιουμ, αλλά με τα προφητικά σύμβολα της Αποκαλύψεως βλέπομε τι συμβαίνει στο αόρατο βασίλειο που περιβάλλει τη γη μας, όπου ο Σατανάς και οι δαίμονές του κατακρατούνται τώρα. Βλέπομε τον Σατανά και τους δαίμονάς του να μη κατανικούν τους μάρτυρας του Ιεχωβά, να μην τους συνάγουν σαν ερίφια σε μια πεισματώδη τελική μάχη εναντίον του Παντοδυνάμου Θεού στον Αρμαγεδδώνα. Αντιθέτως, ο Ιωάννης ο συγγραφεύς της Αποκαλύψεως λέγει: «Και είδον, και ιδού Αρνίον [ο Χριστός] ιστάμενον επί το ορος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες έχουσαι το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών.» Εκτός από τους 144.000 πνευματικούς νικητάς με τον Χριστό στο ουράνιο Όρος Σιών, ο Ιωάννης είδε τον «πολύν όχλον» άλλων ανθρώπων από όλα τα έθνη και τις γλώσσες, οι οποίοι ελάτρευαν και υπηρετούσαν τον Θεό συνεχώς στον πνευματικό του ναό.—Αποκάλ. 14:1· 7:9-15.

41. Ποιους προείδε ο Ιωάννης και ποιους βλέπομε τώρα εμείς ως θύματα του Σατανά και των περιωρισμένων στη γη πνευματικών συμμάχων του;

⁴¹ Ποιους, λοιπόν, προείδε ο Ιωάννης και ποιους βλέπομε τώρα εμείς να οδηγούνται ως θύματα στη σύναξι που γίνεται από τον Σατανά και τις πονηρές του πνευματικές δυνάμεις; Ο Ιωάννης λέγει: «Και είδον τρία ακάθαρτα πνεύματα όμοια με βατράχους, εξερχόμενα εκ του στόματος του δράκοντος, και εκ του στόματος του θηρίου, και εκ του στόματος του ψευδοπροφήτου· διότι είναι πνεύματα δαιμόνων εκτελούντα σημεία, τα οποία εκπορεύονται προς τους βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης, δια να συνάξωσιν αυτούς εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτρρος. . . . Και συνήθροισεν αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών.»—Αποκάλ. 16:13-16.

42. Η τήρησις ποιας θεόδοτης οδηγίας εξασφαλίζει συνεχή ασφάλεια και θρίαμβον των μαρτύρων του Ιεχωβά κατά των πονηρών πνευματικών δυνάμεων;

⁴² Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ακολουθούν τους οδηγουμένους από τους δαίμονας «βασιλείς της οικουμένης όλης» στις δικές των γραμμές μάχης στον Αρμαγεδδώνα. Ακολουθούν «το Αρνίον [τον Ιησούν Χριστόν] όπου αν υπάγη.» (Αποκάλ. 14:4) Αυτός πηγαίνει ν’ αντιμετωπίση όλον τον κόσμον του Σατανά στον Αρμαγεδδώνα. Με το να τον ακολουθούμε σ’ αυτή τη θέσι της μάχης εκεί, μπορούμε να θριαμβεύσωμε κατά των πονηρών πνευματικών δυνάμεων ακόμη και τώρα, στη διάρκεια αυτού του «καιρού της συντελείας». Στον Αρμαγεδδώνα θα παραστούμε μάρτυρες του θριάμβου του εναντίον των.

Η ΜΑΧΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΗ!

43. Γιατί είναι ανάγκη τώρα, όπως ποτέ πριν, να αγρυπνούμε, να μαχώμεθα και να προσευχώμεθα;

⁴³ Η μάχη εναντίον των πονηρών πνευματικών δυνάμεων δεν ετελείωσε ακόμη για τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο αντίδικος, Σατανάς ή Διάβολος, προσπαθεί να κρατήση τη θέσι του ως κοσμοκράτορος. Αυτός και οι δαίμονές του είναι κοσμοκράτορες, «άρχοντες του κόσμου», όπως τους ονομάζει η Μετάφρασις Νέου Κόσμου στο Εφεσίους 6:12. Ιδιαίτερα από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 607 π.X. και την ανατροπή τότε της τυπικής θεοκρατίας του Ιεχωβά, εξήσκησαν μια πονηρή κοσμοκρατορία. Τώρα εναντιώνονται στους μάρτυρας του Ιεχωβά επειδή αυτοί κηρύττουν μια άλλη κοσμοκρατορία, τα αγαθά νέα της κυριαρχίας του νέου κόσμου του Θεού δια του Χριστού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ανάγκη να αγρυπνούν, να μάχωνται και να προσεύχονται όπως ποτέ προηγουμένως.

44. Από ποιες απόψεις οι ημέρες μας είναι όμοιες με τις ημέρες του Νώε, πριν από τον κατακλυσμό;

⁴⁴ Είναι αληθές ότι ο Ιησούς είπε σχετικά με τον καιρόν αυτόν της παρουσίας του στην αόρατη βασιλεία του: «Και καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» (Ματθ. 24:37) Στις ημέρες του Νώε πριν από τον κατακλυσμό υπήρχαν απειθείς πνευματικοί υιοί του Θεού που υλοποιήθησαν σε ανθρώπινα σώματα χωρίς τη βοήθεια μέντιουμ και ενυμφεύθησαν τις θυγατέρες των ανθρώπων και παρήγαγαν ασυνήθεις απογόνους που ωνομάζοντο Νεφιλείμ, προφανώς υπερφυσικούς γίγαντας, οι οποίοι συνέβαλαν στη διαφθορά του ανθρωπίνου γένους και εγέμισαν τη γη με βία. (Γέν. 6:1-4, 11, 12) Εν τούτοις, η ομοιότης αυτών των ημερών της παρουσίας του Υιού του ανθρώπου με τις ημέρες του Νώε πριν από τον κατακλυσμό, δεν σημαίνει ότι πρέπει να περιμένωμε όμοιες υλοποιήσεις των δαιμόνων και την ορατή ανάμιξί των στις ανθρώπινες υποθέσεις. Δεν μπορούμε να το περιμένωμε αυτό, όπως δεν μπορούμε να περιμένωμε ότι θα νυμφευθούν με τις θυγατέρες των ανθρώπων σήμερα και θα παραγάγουν μια νέα συγκομιδή από Νεφιλείμ για καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα. Οι δαίμονες είναι τώρα «πνεύματα εν φυλακή» περιωρισμένα από τον Θεό όσον αφορά μια άμεση υλοποίησι. Αλλά δεν χρειάζεται να υλοποιηθούν για να πραγματοποιήσουν τον σκοπό τους. Είναι αρκετό ότι στην εξάσκησι του πνευματισμού καταλαμβάνουν κυρίως τα στόματα γυναικών για να τις χρησιμοποιήσουν ως πνευματιστικά μέντιουμ. (1 Πέτρ. 3:18-20) Ήδη, επί ένα διάστημα μεγαλύτερο των σαράντα ετών από την ίδρυσι της Βασιλείας το 1914, οι πονηρές πνευματικές δυνάμεις έδειξαν την ικανότητά των να ασκούν την κοσμοκρατορική των δύναμι, χωρίς υλοποιήσεις, να διαδίδουν τον πνευματισμό, να διαφθείρουν το ανθρώπινο γένος, να κάνουν τη γη να γεμίζη με βία και να οδηγούν τους κοσμικούς άρχοντας των κάθε είδους πολιτικών συστημάτων σε μια επιδεικτική μάχη εναντίον του Παντοδυνάμου Θεού και του Χριστού του στον Αρμαγεδδώνα. Οι πονηρές πνευματικές δυνάμεις επέτυχαν στην παραπλάνησι ολοκλήρου της οικουμένης, αλλά όχι και της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά.

45, 46. Πώς θριαμβεύουν τώρα και πώς θα πρόκυψη ο τελικός θρίαμβος των μελών της κοινωνίας του Νέου Κόσμου του Θεού που κηρύττουν τη Βασιλεία;

⁴⁵ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αντί να επηρεασθούν από τη θρησκευτική και πολιτική προπαγάνδα, από την τακτική και τις κινήσεις των ορατών αρχόντων του κόσμου τούτου, ηρνήθησαν να συμβαδίσουν με τον κόσμον αυτόν και να γίνουν μέρος του. Παρέμειναν χωριστοί με πλήρη αφιέρωσι στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Χριστού του. Θαρραλέα εξέθεσαν τις δαιμονόπνευστες εκφράσεις που εβγήκαν από τα στόματα του συμβολικού Δράκοντος και του πολιτικού του θηρίου και ψευδοπροφήτου· προειδοποίησαν άλλους για τις μεθοδείες του Δράκοντος Διαβόλου· και εκήρυξαν το ισχυρό άγγελμα της αληθινής ελευθερώσεως από τη δύναμι των πονηρών πνευματικών δυνάμεων, «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας». Η διακήρυξις αυτή των αγαθών νέων απώθησε σταθερά την αόρατη εξουσία των πονηρών πνευματικών δυνάμεων, και εκατοντάδες χιλιάδων ήλθαν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου όπου επικρατεί το πνεύμα του Ιεχωβά. Εδώ στεκόμεθα στερεοί, πολεμώντας με τα πνευματικά όπλα της θεοκρατικής μας στρατείας και προσευχόμενοι, θριαμβεύοντας συνεχώς εν τη δυνάμει του Κυρίου και εν τω κράτει της ισχύος αυτού.

⁴⁶ Ο τελικός θρίαμβος είναι εν όψει! Ξαφνικά όπως στις ημέρες του Νώε, ο θρίαμβος αυτός θα είναι δικός μας, όταν η ημέρα του Ιεχωβά θα έλθη ‘ως κλέπτης εν νυκτί’ και ο κόσμος αυτός θα εγκαταλειφθή στην καταστροφή του στον Αρμαγεδδώνα, ολόκληρος ο πνευματισμός και οι πονηρές πνευματικές δυνάμεις δεν θα μπορούν πλέον να δρουν, και εμείς που ανήκομε στην κοινωνία του Νέου Κόσμου θα παραληφθούμε μαζί με τον θριαμβεύοντα Βασιλέα Ιησούν Χριστόν στον απηλλαγμένον από δαίμονας νέον κόσμον της δικαιοσύνης κάτω από την παγκόσμια κυριαρχία του Θεού.—2 Πέτρ. 3:10-14.