είχε τελείως υπερνικήσει τον φόβον του ανθρώπου, που τον είχε κάμει προ πολλού καιρού ν’ αρνηθή τον Κύριόν του. (Γαλ. 2:11-16) Και περαιτέρω σημειώστε ότι δεν ήταν ο Πέτρος αλλά ο Παύλος εκείνος που εβάστασε το βάρος που έφερνε η «μέριμνα πασών των εκκλησιών».—2 Κορ. 11:28.

Μακριά από το να ξεχωρίσωμε τον Πέτρο ως ένα ειδικό θεμέλιο, αναγινώσκομε μόνο για τον Ιησού ως τον ακρογωνιαίο λίθο ή ειδικό θεμέλιο: «Εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού.» (Εφεσ. 2:20) Πραγματικά, κατ’ επανάληψιν αναγινώσκομε ότι ο Ιησούς είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, αλλ’ ουδαμού ότι ο Πέτρος κατέχει μια θέσι προτιμήσεως μεταξύ των άλλων αποστολικών θεμελίων.—Βλέπε Ματθαίον 21:42· Πράξεις 4:8-12· 1 Πέτρου 2:4-8.

Η μαρτυρία των πρώτων λεγομένων πατέρων της εκκλησίας συχνά προβάλλεται για ν’ αποδείξη την αρχηγία του Πέτρου. Αλλ’ η μαρτυρία των αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετον, όπως καταδεικνύεται από κορυφαίους Καθολικούς θεολόγους και λογίους του δεκάτου ενάτου αιώνος σαν τον Νταίλλιγκερ, Στροσμάγιερ και τον Αρχιεπίσκοπο Κένρικ. Πραγματικά, ο Κένρικ καταδεικνύει ότι περίπου ογδόντα τοις εκατό των πρώτων πατέρων της εκκλησίας, μεταξύ των οποίων είναι ο Ωριγένης, ο Ιερώνυμος και ο Αυγουστίνος, δεν εφήρμοσαν το εδάφιο Ματθαίος 16:18 στον Πέτρο. Σαφώς, λοιπόν, η μαρτυρία των Γραφών και τα ιστορικά γεγονότα δεν μας επιτρέπουν να εφαρμόσωμε στον Πέτρο τους λόγους του Ιησού περί «ταύτης της πέτρας», επάνω στην οποία επρόκειτο να οικοδομήση την εκκλησία του.

ΕΠΗΓΕ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΗ ΡΩΜΗ;

Ούτε οι Γραφές ούτε και τα ιστορικά γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο Πέτρος πήγε στη Ρώμη, υπηρέτησε εκεί ως επίσκοπος και πέθανε εκεί. Ο Παύλος έγραψε μερικές από τις επιστολές του από τη Ρώμη στη διάρκεια του χρόνου οπότε ο Πέτρος υποτίθεται ότι ήταν εκεί. Εν τούτοις, ούτε σε μια απ’ αυτές δεν κάνει οιαδήποτε μνεία ότι ο Πέτρος ήταν στη Ρώμη. Στην επιστολή 2 Τιμόθεον 4:11 ο Παύλος παραπονείται ότι μόνον ο Λουκάς παρέμεινε μαζί του. Και στην επιστολή, που έγραψε ο Παύλος στη Χριστιανική εκκλησία της Ρώμης, στέλλει χαιρετισμούς σε είκοσι έξη αδελφούς, και συνολικά μνημονεύει τριάντα πέντε Χριστιανούς, αλλά δεν κάνει μνεία του Πέτρου. Μπορούσε ο Παύλος έτσι ν’ αγνοήση τον Πέτρο, αν ο Πέτρος ήταν στη Ρώμη, και μάλιστα πάπας; Αδιανόητο! Ενδεικτικόν του ότι είναι ασθενή τα επιχειρήματα για τη μετάβασι του Πέτρου στη Ρώμη είναι η προσπάθεια της υποστηρίξεως ότι η Βαβυλών, που αναφέρεται εις 1 Πέτρ. 5:13, εφαρμόζεται στη Ρώμη.

Είναι αληθές ότι πολλοί θρησκευτικοί ιστορικοί επιμένουν ότι ο Πέτρος πήγε στη Ρώμη, αλλά ποια είναι η απόδειξίς των; Απλώς η παράδοσις. Έτσι, Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία παραδέχεται ότι υπάρχει περίοδος εκατό ετών μετά την εποχή του Πέτρου, στη διάρκεια της οποίας μπορεί να εσχηματίσθησαν οι θρύλοι περί του ότι ο Πέτρος υπήρξε στη Ρώμη. Προσπαθεί να πληρώση το κενόν αυτό με την παράθεσι μερικών εκφράσεων, στις οποίες, όμως, θα μπορούσε κανείς ν’ αναγνώση ότι ο Πέτρος ήταν στη Ρώμη μόνον αν υπήρχαν κι άλλες ενδείξεις ότι πραγματικά υπήρξε εκεί. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο διάσημος χρονολόγος του δεκάτου έκτου αιώνος Σκάλιγκερ [Σκαλίγηρος], για τον οποίον Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία λέγει ότι ‘αυτός ήταν ο μεγαλύτερος λόγιος της εποχής του και μισούσε προ πάντων τα ανειλικρινή επιχειρήματα και δηλώσεις,’ λέγει ότι, το ότι υπήρξε ο Πέτρος στη Ρώμη πρέπει να θεωρήται μεταξύ των γελοίων θρύλων.

ΕΙΧΕ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΔΙΑΔΟΧΟΥΣ;

Ως προς το ότι άλλοι έγιναν διάδοχοι του Πέτρου, ομοίως δεν υπάρχει απόδειξις γι’ αυτό, ούτε στις Γραφές, ούτε στην κοσμική ιστορία. Το να υπάρχουν διάδοχοι των δώδεκα αποστόλων είναι τόσο λογικό όσο και το να νομίζεται ότι υπήρχαν διάδοχοι των δώδεκα αρχηγών οίκων του Ισραήλ, των δώδεκα γυιών του Ιακώβ. Ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Όταν καθίση ο Υιός του ανθρώπου επί του θρόνου της δόξης αυτού, θέλετε καθίσει και σεις επί δώδεκα θρόνους, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.» Στην αποκαλυπτική όρασι ο Ιωάννης είδε ότι το τείχος της ουρανίου Ιερουσαλήμ είχε μόνο «θεμέλια δώδεκα, και εν αυτοίς τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου.»—Ματθ. 19:28· Αποκάλ. 21:14.

Ο ίδιος ο Χριστός ειδικά εξέλεξε τους δώδεκα αποστόλους: «Σεις δεν εξελέξατε εμέ, αλλ’ εγώ εξέλεξα εσάς.» (Ιωάν. 15:16) Οι ένδεκα ενήργησαν χωρίς πλήρη κατανόησι, όταν καθ’ υπόδειξιν του Πέτρου εσκέφθησαν να εκλέξουν ένα διάδοχο του Ιούδα. Ο Θεός και ο Χριστός ο ίδιος προέβησαν σ’ αυτή την ενέργεια, όπως πιστοποιεί ο Παύλος: «Παύλος, απόστολος ουχί από ανθρώπων, ουδέ δι’ ανθρώπου,»—όπως ήταν ο Ματθίας και οι προβαλλόμενοι αποστολικοί διάδοχοι—«αλλά δια Ιησού Χριστού, και Θεού Πατρός.» «Δεν είμαι απόστολος; . . . Δεν είδον τον Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών;» Και πάλι: «Εις ουδέν υπήρξα κατώτερος των πρωτίστων αποστόλων, αν και είμαι μηδέν. Τα μεν σημεία του αποστόλου ενηργήθησαν μεταξύ σας εν πάση υπομονή, δια θαυμάτων και τεραστίων και δυνάμεων.» Ποιος από τους προβαλλομένους διαδόχους των αποστόλων μπορεί ν’ αποδείξη τον ισχυρισμό του με το να έχη ιδεί τον Ιησού Χριστό και να έχη κάμει θαύματα και τεράστια και έργα δυνάμεων;—Γαλ. 1:1· 1 Κορ. 9:1· 2 Κορ. 12:11, 12.

Όσο για τους πρώτους λεγομένους διαδόχους των αποστόλων, οι Καθολικές αυθεντίες ομολογούν λίγη γνώσι αυτών, «οσοδήποτε αμυδρές κι αν είναι οι μορφές των πρώτων αυτών παπών.» Επίσης παραδέχονται ότι «οι χρονολογίες είναι μόνο κατά προσέγγισιν πριν από το έτος 220.» (Σύντομος ιστορία των Παπών) Λόγω των γεγονότων αυτών, πώς μπορεί να προβληθή ο ισχυρισμός ότι η γραμμή συνεχίσθη χωρίς διακοπή; Δεν μπορεί. Αλλιώς δεν θα παρίστατο ανάγκη να καταγράψη η Καθολική Εκκλησία έξη μεταβολές μέσα στον κατάλογο των παπών της νέας εκδόσεως Ποντιφικής Επετηρίδος της 19ης Ιανουαρίου 1947. Έτσι παρεδέχθηοαν ότι ένας κατάλογος, που υπετίθετο ότι εγκαθίδρυε άμεσο σύνδεσμο με τον απόστολο Πέτρο και εχρησιμοποιήθη επί πολλούς αιώνες, ήταν στην πραγματικότητα εσφαλμένος σε έξη περιπτώσεις, εφόσον διεπιστώθη ότι δύο από τους πάπας ήσαν πραγματικά ανύπαρκτοι και άλλοι τέσσερες ήσαν αντιπάπαι. Ναι, αυτοί οι «διάδοχοι του Αγίου Πέτρου» ήσαν τόσο αμυδρές μορφές, και οι χρονολογίες των τόσο κατά προσέγγισιν, ώστε ήταν δύσκολο να χαραχθή γραμμή μεταξύ εκείνων που υπήρξαν πραγματικά κι εκείνων που δεν υπήρξαν.

Ο νέος αυτός κατάλογος ελέγετο ότι υπήρξε το αποτέλεσμα ερευνών δύο αιώνων. Αυτό τούτο το γεγονός, ότι κατέστη αισθητή η ανάγκη μιας τέτοιας ερεύνης, καταδεικνύει σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με τους προβαλλομένους ισχυρισμούς. Και αν τα γεγονότα συνανεμίχθησαν έτσι με την προσπάθεια να καταδειχθή μια αδιάσπαστη γραμμή διαδόχων ώστε να καταγραφούν κι έξη πάπαι, τι διαβεβαίωσις υπάρχει ότι μια περαιτέρω έρευνα δεν θα πιστοποιούσε κι άλλα κενά; Ας μην απορούμε για το ότι ο λόγιος Σκάλιγκερ τόσο σαρκαστικά εσχολίασε τους ισχυρισμούς ότι ο Πέτρος υπήρξε στη Ρώμη, και για το ότι αγαναχτούσε πολύ με τα ανειλικρινή επιχειρήματα και δηλώσεις, και εφ’ όσον χρόνον ζούσε, οι απολογηταί της εκκλησίας της Ρώμης ήσαν σε αμυντική κατάστασι.

Τα πράγματα περαιτέρω καταδεικνύουν ότι οι ολοένα αυξανόμενοι ισχυρισμοί περί ανωτερότητας και δικαιοδοσίας των επισκόπων της Ρώμης στη διάρκεια των πρώτων τριών αιώνων «απεκρούσθησαν γρήγορα και έντονα σε όλα τα μέρη του Χριστιανικού κόσμου.» Η Σύνοδος Της Νικαίας, το 325 μ.Χ., στην οποία ο πάπας της Ρώμης ούτε ήταν καν παρών, απένειμε στους επισκόπους Αντιοχείας και Αλεξανδρείας μητροπολιτικά δικαιώματα στις εκκλησίες των επαρχιών των «εφ’ όσον όμοια δικαιώματα ανήκουν στον επίσκοπο της Ρώμης.»—Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρογκ, Τόμ. Ζ΄, σελ. 628.

Αληθινά οι Γραφές, τα ιστορικά δεδομένα και ο ορθός συλλογισμός συγκλίνουν στο ν’ αποδείξουν ότι ο Πέτρος δεν είναι η πέτρα επάνω στην οποία ο Χριστός ωκοδόμησε τη Χριστιανική του εκκλησία, ότι δεν ήταν ο πρώτος «επίσκοπος» της Ρώμης, ότι ούτε αυτός ούτε κανένας από τους άλλους αποστόλους είχε διαδόχους, και ότι δεν υπήρξε συνεχής γραμμή τέτοιων διαδόχων από την εποχή του Πέτρου ως τη δική μας εποχή. Γι’ αυτό, η απάντησις στο ερώτημά μας, «Έχουν οι απόστολοι διαδόχους;» πρέπει να είναι ένα εμφατικό και σαφές Όχι!

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

1 Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν;—Ψαλμ. 8:4. Σ 1/6/61 17α

2 Πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων.—Γέν. 1:2. Σ 15/10/61 21, 22

3 Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς.—Ρωμ. 15:1. Σ 1/9/61 5

4 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε. . . , διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.—Ματθ. 28:19, 20. Σ 15/6/61 5

5 Εγώ εστάθην υιός του πατρός μου . . . · και με εδίδασκε.—Παροιμ. 4:3, 4. Σ 1/7/61 14

6 Έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.—1 Πέτρ. 3:15. Σ 15/9/61 11, 12

7 Και είδεν ο Ιεχωβά ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.—Γεν. 6:5, ΜΝΚ. Σ 1/10/61 8

8 Γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.—1 Κορ. 15:58. Σ 15/7/61 20

9 Ο δε σπαρθείς επί την γην την καλήν, ούτος είναι ο ακούων του λόγον, και νοών· όστις και καρποφορεί.—Ματθ. 13:23. Σ 1/8/61 11

10 Υιέ μου, φύλαττε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου.—Παροιμ. 6:20. Σ 15/5/61 14

11 Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί.—1 Τιμ. 5:20. Σ 1/8/61 15, 16α

12 Η περισσεία της χαράς αυτών, . . . και η βαθεία πτωχεία αυτών ανέδειξαν εκ περισσού τον πλούτον της ελευθεριότητος αυτών.—2 Κορ. 8:2. Σ 15/8/61 8, 9

13 Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.—Ματθ. 22:37, ΜΝΚ. Σ 1/5/61 12

14 Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ, και ας προσέχωσιν οι οφθαλμοί σου εις τας οδούς μου.—Παροιμ. 23:26. Σ 1/7/61 17

15 Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα το έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.—Ματθ. 24:14. Σ 15/4/61 8-10α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο άνθρωπος, που οικοδομεί για το μέλλον, ακολουθώντας τη συμβουλή της Αγίας Γραφής, θα απολαύση ειρήνην. (Ψαλμ. 37:37) Ένα σημαντικό βοήθημα για μελέτη της Γραφής, που τώρα εκδίδεται σε εξήντα δύο γλώσσες και βοηθεί εκατομμύρια ανθρώπων να οικοδομήσουν για το μέλλον, είναι το περιοδικόν Η Σκοπιά, αντίτυπον του οποίου κρατείτε στα χέρια σας. Τον Ιανουάριο οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν μια ετησία συνδρομή στο περιοδικό αυτό με τρία βιβλιάρια αντί μόνον δρχ. 30.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,231⁄2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

4 Φεβρουαρίου: Πιστότης με Ενοποιημένη Καρδιά. Σελ. 5.

11 Φεβρουαρίου: Προφητεύοντας με την Πιστή Οργάνωσι. Σελ. 12.

Γιατί Διαβάζομε τη Βίβλο;

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, Γιατί διαβάζομε τη Βίβλο; ορθά τίθεται. Πολλοί είναι οι λόγοι, για τους οποίους διάφορα άτομα διαβάζουν την Αγία Γραφή. Γιατί, παραδείγματος χάριν, σεις διαβάζετε τη Γραφή;

Την διαβάζετε, όπως κάνουν πολλοί, λόγω της ευχαριστήσεως που λαμβάνετε από τη φιλολογική της υπεροχή; Η ωραιότης της γλώσσης της είναι πολύ γνωστή σε όλους. Αναφέρομε ένα παράδειγμα που αφορά κυρίως τους αγγλοφώνους λαούς και σχετίζεται με τις μεταφράσεις της Γραφής που έγιναν στην Αγγλική γλώσσα. Φαίνεται ότι μερικοί από τους αναγνώστας αυτούς επόνεσαν για τον τρόπο που μερικές από τις νεώτερες αγγλικές μεταφράσεις έχουν γραφή, διότι φαίνεται ότι εθυσίασαν τη φιλολογική ομορφιά χάριν της Βιβλικής μαθήσεως. Έτσι αισθάνθηκε ένας καθηγητής σ’ ένα Πανεπιστήμιο των ανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών γι’ αυτό. Επέκρινε τον τρόπο που εγράφη ο 23^ος Ψαλμός στην Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι διότι είχε χάσει τον μεγαλοπρεπή ρυθμό που είχε στη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου.

Με την ίδια διάθεσι, ένας που είναι φιλολογική αυθεντία, γράφοντας στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, επέκρινε τον τρόπο με τον οποίον έχει γίνει η Νέα Αγγλική Βίβλος σε σύγκρισι με την Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου. Αφού εσημείωνε διάφορες γνώμες επί του θέματος, ετελείωνε τις αντιρρήσεις του, λέγοντας: «Υποπτεύομαι, ότι οι μόχθοι των, οποιαδήποτε φιλολογική ορθότητα και αν εθέσπισαν, δεν θα εκτοπίσουν την Μ. Β. Ι. από την πλεονεκτική της θέσι. Εάν διαβάζωμε τη Γραφή για την ευχαρίστησι της γλώσσης, δεν θα εγκαταλείψωμε την ευγενέστερη μετάφρασί της.»

Αλλά, μπορεί κάποιος να ερωτήση, ενέπνευσε ο Θεός σαράντα περίπου ανθρώπους, επί μια περίοδο δεκαέξη και πλέον αιώνων να γράψουν τον λόγο του για να έχωμε απλώς την «ευχαρίστησι της γλώσσης»; Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον πολλοί από τους συγγραφείς της υπέστησαν διωγμό, ακόμη και μαρτυρικό θάνατο, και για τον οποίον πολλοί, που αντέγραψαν, μετέφρασαν, εδημοσίευσαν και διένειμαν τη Γραφή υπέστησαν παρόμοια μεταχείρισι—απλώς για να έχωμε εμείς τη χαρά να διαβάζωμε ένα φιλολογικό αριστούργημα; Δύσκολα!—Ιεζ. 33:32.

Ή μήπως, όπως άλλοι, διαβάζετε σεις τη Γραφή μόνον από θρησκευτικό καθήκον, καλύπτοντας ωρισμένες σελίδες κάθε μέρα, ή αφιερώνοντας ορισμένο χρονικό διάστημα καθημερινώς στο διάβασμα της Γραφής; Σε μερικές Καθολικές Γραφές οι αναγνώσται ενθαρρύνονται με το να τους λέγεται ότι θα λάβουν άφεσι για δεκαπέντε ημέρες, αν διαβάζουν τη Γραφή δεκαπέντε λεπτά της ώρας κάθε μέρα. Αλλά τι όφελος μπορεί να προκύψη απ’ όλ’ αυτά, αν γίνη λίγη ή καμμιά σκέψις για την πραγματική σημασία αυτού που διαβάζεται;—Πράξ. 8:30.

Ή μήπως διαβάζετε κατά περιστάσεις τη Γραφή από περιέργεια; Βέβαια είναι καλά να γνωρίζετε κάτι για το περιεχόμενό της, αλλ’ αφού ικανοποιήσετε την περιέργειά σας με μια επιπόλαια απλώς γνώσι, τι μ’ αυτό; Πόση ωφέλεια θα αποκτούσατε από μια τέτοια ενασχόλησι σ’ οποιοδήποτε επιστημονικό θέμα; Η Γραφή περιέχει την υψίστη επιστήμη, την υπέρτατη αλήθεια. Είναι άξια της τακτικής και προσεκτικής σας μελέτης.—Ιωάν. 17:17.

Κατόπιν υπάρχουν εκείνοι που διαβάζουν τη Γραφή απλώς για να μπορούν να πουν ότι την έχουν διαβάσει ολόκληρη. Ή μπορεί να την διαβάζουν επανειλημμένως για να μπορούν να καυχώνται για το πόσες φορές έχουν διαβάσει τη Γραφή. Το να διαβάση κανείς ολόκληρη τη Γραφή είναι πράγμα αξιέπαινο, και ο καθένας θα πρέπει να την διαβάση ολόκληρη τουλάχιστον μια φορά· αλλ’ αν το ελατήριό μας, που την διαβάζομε, είναι ν’ αποκτήσωμε όνομα ότι το επράξαμε αυτό, τότε την διαβάσαμε ματαίως, όσον αφορά κάποιο πραγματικό και διαρκές όφελος που ήταν δυνατόν να προέλθη απ’ αυτό. Βρισκόμαστε στη τάξι εκείνων, που προσεύχονται ή κάνουν δωρεές δημοσία για να βλέπωνται από τους ανθρώπους.—Ματθ. 6:1-5.

Πολλοί άλλοι διαβάζουν τη Γραφή για να βρουν απόδειξι για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις αντί να βασίζουν τις πεποιθήσεις των σ’ εκείνα που διαβάζουν. Υπενθυμίζουν τα λόγια του ποιητού:

«Μερικοί διαβάζουν ν’ αποδείξουν ένα προ-υιοθετημένο δόγμα,

Κι έτσι κατανοούν λίγα απ’ αυτά που διαβάζουν·

Και κάθε εδάφιο του Βιβλίου τείνουν

Να το κάμουν να ταιριάζη σ’ αυτό τον σπουδαιότατο σκοπό.»

Τυπικό παράδειγμα είναι οι τριαδισταί, οι οποίοι, μη βρίσκοντας κάποιον υπαινιγμό ή ερμηνεία για την αγαπημένη τους διδασκαλία, παραθέτουν εδάφια που αναφέρουν τον Πατέρα, τον Υιό και το άγιο πνεύμα για ν’ αποδείξουν ότι αυτοί οι τρεις είναι ίσοι σε δύναμι, δόξα, ουσία και αιωνιότητα, ενώ τα προσκομιζόμενα εδάφια δεν αποδεικνύουν κάτι τέτοιο. (Βλέπε Ματθαίον 28:19· 2 Κορινθίους 13:14.) Και αυτό, επίσης, είναι μάταιο διάβασμα της Γραφής, διότι πώς μπορεί κάποιος να μάθη από τη Γραφή, όταν έχη εκ των προτέρων διαμορφώσει αντιλήψεις και απλώς την χρησιμοποιεί για ν’ αποδείξη τις δικές του ιδέες. Τέτοιοι άνθρωποι διαβάζουν «για να διδάξουν το Βιβλίο αντί να διδαχθούν.»

Μεταξύ άλλων αναγνωστών της Γραφής, που μπορεί ν’ αναφερθούν, είναι οι πολέμιοι της Γραφής, αυτοί που την πλησιάζουν με επικριτικό μάτι, όπως κάνουν συχνά ο αγνωστικιστής, ο σκεπτικιστής, ο άπιστος, ο άθεος και ο θεϊστής, για ν’ αναφέρωμε μερικούς. Ενώ ισχυρίζονται ότι δείχνουν αντικειμενική διάθεσι προς τη Γραφή, συνήθως τη διαβάζουν με το σκοπό να βρουν σφάλμα σ’ αυτή, εξετάζοντας προσεκτικά τις σελίδες της με μάτι αετού για να βρουν περιπτώσεις, στις οποίες να φαίνεται ότι η Γραφή αντιφάσκει με τον εαυτό της, με την επιστήμη ή με την κοσμική ιστορία. Έτσι αυτοί ελπίζουν να δυσφημήσουν τη Γραφή στα μάτια των άλλων. Οι ακρότητες, στις οποίες αυτοί φθάνουν, αποδεικνύουν ότι κάθε άλλο είναι παρά αυτό που καυχώνται, δηλαδή, αντικειμενικοί. Εν τούτους, η Βιβλική μάθησις, η επιστήμη και η αρχαιολογία φέρουν διαρκώς περισσότερες αποδείξεις που ανασκευάζουν όλες αυτές τις επιθέσεις. Προφανώς, όλοι αυτοί οι τρόποι αναγνώσεως της Γραφής είναι μάταιοι.

Τότε γιατί θα πρέπει να διαβάζωμε τη Γραφή; Για να γνωρισθούμε με τον ένα αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, του οποίου η Γραφή είναι αποκάλυψις. Μέσα σ’ αυτή μας κάνει γνωστόν τον εαυτό του, καθώς και τους σκοπούς και το θέλημά του για μας. Καθώς το εσημείωσε ο πιο διακεκριμένος από τους Χριστιανούς σπουδαστάς της Βίβλου, ο Απόστολος Παύλος: «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμ. 3:16, 17.

Για να ωφεληθούμε έτσι από τη Γραφή, πρέπει να την πλησιάζωμε με την κατάλληλη διάθεσι καρδιάς και ορθή κατάστασι διανοίας. Θέλομε να είμαστε ευρέος πνεύματος, χωρίς εκ των προτέρων διαμορφωμένες αντιλήψεις, αλλά με τη θέλησι να πιστεύσωμε, με συναίσθησι της πνευματικής μας ανάγκης. Αυτό, επίσης, σημαίνει ότι πρέπει να την πλησιάζωμε με ταπεινοφροσύνη, αναγνωρίζοντας πόσο λίγα γνωρίζομε και πόσο πολλά έχομε να μάθωμε. Και πρέπει να την πλησιάζωμε έντιμα, πρόθυμοι να πληρώσωμε την τιμή για την αλήθεια, διότι η αλήθεια απαιτεί την τιμή της.—Παροιμ. 23:23· Ματθ. 5:3.

Έτσι διαθέτετε χρόνο να διαβάζετε τη Γραφή, αλλά κάνετέ το αυτό με το ορθό ελατήριο.

Χρηματικό Πρόβλημα

Ο Κέννεθ Σκωτ, εφημέριος του Μίντσομερ Νόρτον, Σόμερσετ, λέγεται ότι είπε: «Είναι καιρός που ανεκοίνωσε η Εκκλησία ότι τα κέρματα των έξη πεννών δεν γίνονται πια δεκτά, παρά από τα μικρά παιδιά. Από άλλους, έξη πέννες σήμερα είναι προσβολή στον Θεό. Δύο σελλίνια ή 2 σελ. και 6 πέν. πρέπει να είναι το κατώτατο όριο. Πέντε σελλίνια και δέκα σελλίνια πρέπει να είναι το σύνηθες.»

Θαρραλέοι εν Όψει του Αρμαγεδδώνος του Κόσμου

«Έλπιζε εις τον Ιεχωβά· έσο θαρραλέος και ας κραταιωθή η καρδία σου. Ναι, έλπιζε εις τον Ιεχωβά.»—Ψαλμ. 27:14, ΜΝΚ.

 1, 2. (α) Στην προτροπή να είμεθα θαρραλέοι, ποια ερωτήματα προβάλλουν πολλοί άνθρωποι χωρίς ελπίδα; (β) Γιατί έφθασαν σ’ αυτή τη νοοτροπία;

«ΕΣΟ θαρραλέος»—σ’ αυτές τις ημέρες; Γιατί; Ποια αιτία υπάρχει για να είμεθα θαρραλέοι; Ο κόσμος εισέρχεται σε θλίψι, στη χειρότερή του θλίψι, και αν οι πολιτικοί, οι στρατιωτικοί άνδρες, οι άνθρωποι των Μεγάλων Επιχειρήσεων και οι εργατικοί ηγέται, καθώς και οι θρησκευτικοί κληρικοί δεν μπορούν να κάμουν κάτι γι’ αυτό, τι μπορούμε να κάμωμε γι’ αυτό εμείς ο λαός; Όταν θα έλθη η χειρότερη θλίψις, θα πρέπει απλώς να τη δεχθούμε, είτε επιζήσωμε είτε πεθάνωμε. Γιατί, λοιπόν, να στενοχωρούμεθα γι’ αυτήν τώρα; Ας ζήσωμε για το παρόν—για σήμερα. Αφού δεν υπάρχει μέλλον για την ανθρωπότητα σ’ αυτόν τον διηρημένο κόσμο, με τα πυρηνικά του όπλα και στα δύο αντιτιθέμενα μέρη, γιατί να μην ακολουθήσωμε το παλαιό ρητό: «Ας φάγωμεν και ας πίωμεν· διότι αύριον θέλομεν αποθάνει»; Δεν είναι αυτή η πιο καλή πορεία;

² Σήμερα πολλά άτομα αναλαμβάνουν αυτή τη νοοτροπία. Αυτός ο κόσμος και η άποψίς του δεν τους προσφέρουν τίποτε το στερεό και πειστικό για να τους κάμουν να θέλουν ν’ αλλάξουν τη νοοτροπία των. Επάνω σε μια κοσμική βάσι, δεν έχουν καμμιά αιτία για να είναι θαρραλέοι για το μέλλον. Ο κόσμος δεν προσφέρει τίποτε άλλο παρά ψευδείς ελπίδες, και το γνωρίζουν. Οι πολλοί θεοί και είδωλα του κόσμου τούτου δεν φέρουν ανακούφισι, δεν απαντούν σε προσευχές, δεν προσφέρουν καμμιά λύσι και αποδεικνύεται ότι είναι απλώς ανύπαρκτοι θεοί· γι’ αυτό ο αθεϊσμός αυξάνει και οι κατά παράδοσιν θρησκείες βρίσκονται σε αδυναμία να συνεχίσουν την πορεία τους.

 3. Ποιος, λοιπόν, τολμά να μας προτρέψη να είμεθα θαρραλέοι, και πού;

³ Ποιος, λοιπόν, τολμά να πη: «Έσο θαρραλέος»; Ο μόνος ζων και αληθινός Θεός τολμά. Το ενθαρρυντικό του άγγελμα το διεφύλαξε για μας σε γραπτή μορφή σ’ ένα άφθαρτο Βιβλίο, διαθέσιμο σήμερα σε εκατοντάδες εκατομμυρίων αντίτυπα, στην Αγία Γραφή. Σ’ αυτήν ο Παντοδύναμος αυτός Θεός του σύμπαντος μας δίνει ισχυρούς λόγους για να είμεθα θαρραλέοι. Το βιβλίο του είναι βιβλίο που εμπνέει σ’ εμάς το θάρρος που χρειαζόμεθα γι’ αυτές τις ημέρες. Το θάρρος μάς δίνει χαρά στην καρδιά, μια χαρά που ακόμη και η άποψις ενός Αρμαγεδδώνος θλίψεως επάνω στον κόσμο δεν μπορεί ν’ αφαιρέση ή να ελαττώση.

 4. Γιατί ο Θεός αντιμετωπίζει τον Αρμαγεδδώνα με θάρρος, και σε τι θα μεταστρέψη αυτή την πιο μεγάλη συμφορά για ασεβείς ανθρώπους;

⁴ Είναι αλήθεια ότι ο ερχόμενος Αρμαγεδδών θ’ αποδειχθή ότι είναι κάτι περισσότερο από ό,τι ο κόσμος αυτός μπορεί να υποφέρη, αλλά υπάρχει χαρά στο να γνωρίζωμε ότι τίποτε δεν είναι πολύ μεγάλο για να το χειρισθή ο Παντοδύναμος Θεός. Δεν θα υπάρξη πρόβλημα γι’ αυτόν. Θ’ αντιμετωπίση τον Αρμαγεδδώνα με θάρρος. Σ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο αυτός θα είναι ο Πρώτιστος Μαχητής. Θα εξέλθη Νικητής, μολονότι ο πόλεμος αυτός θα είναι μια σύγκρουσις μεταξύ αυτού και όλων των εχθρικών δυνάμεων παρατεταγμένων εναντίον του στον ουρανό και στη γη. Θα σημειώση μια μεγάλη ημέρα γι’ Αυτόν. Για την αιτία αυτή προφητικώς καλείται ο ‘πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’. (Αποκάλ. 16:14, 16) Αυτός δεν στενοχωρείται για τις συνέπειες του πολέμου αυτού, άσχετα με το γεγονός ότι τα εχθρικά έθνη έχουν υπερβολικά αποθέματα πυρηνικών όπλων και χημικών, μικροβιολογικών και ραδιολογικών όπλων, ικανών να φονεύσουν ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. Αυτός θα καταστρέψη όλους εκείνους που τώρα καταστρέφουν τη γη. Μπορεί να διαφυλάξη και θα διαφυλάξη ένα μέρος της ανθρωπίνης οικογενείας ζωντανό μέσα από τον Αρμαγεδδώνα και θα το εισαγάγη σ’ ένα δίκαιο, ειρηνικό, υγιή νέο κόσμο παραδεισίας ωραιότητος. Έτσι, εκείνο που θα είναι η πιο μεγάλη μέχρι σήμερα συμφορά για τους ασεβείς ανθρώπους ο Θεός θα το μεταστρέψη στην πιο μεγάλη ωφέλεια και ανακούφισι για όλους όσοι αγαπούν αληθινή δικαιοσύνη. Με αυτή τη χαρούμενη προσδοκία ενώπιόν Του, κινείται προς τον Αρμαγεδδώνα με θάρρος.

 5. (α) Για να έχωμε ασφαλές θάρρος σ’ αυτές τις ημέρες, τι μας χρειάζεται; (β) Ως προς το θάρρος, τι είδους βιβλίο είναι η Γραφή;

⁵ Μ’ έναν τέτοιο Θεό όπως αυτός, γιατί δεν θα είχε κανείς κάθε λόγο να είναι θαρραλέος, υπακούοντας στην προτροπή που δίδεται στον γραπτό του λόγο; Αν θα θέλαμε να έχωμε ασφαλές θάρρος σ’ αυτές τις ημέρες που δοκιμάζουν την ίδια την ύπαρξι των ανθρώπων, πρέπει να γνωρίζωμε Αυτόν και τον λόγον Του. Άσχετα με την ψευδή εντύπωσι που δίδεται από τον «Χριστιανικό κόσμο», ο οποίος έχει ανθρώπους περιοδεύοντας που πωλούν αντίτυπα της Βίβλου, ο γραπτός λόγος του Θεού δεν είναι ένα βιβλίο δειλών και ηττοπαθών. Δεν είναι ένα βιβλίο θρησκευτικών ανθρώπων με ασθενή γόνατα, ασπόνδυλων, πλαδαρών χαρακτήρων, συμβιβαζομένων, οι οποίοι αρέσουν σε όλους και δεν δυσαρεστούν κανένα, φοβούμενοι να σταθούν υπέρ των θεοδότων αρχών και ακόμη να πεθάνουν γι’ αυτές. Ο γραπτός λόγος του Θεού παρήχθη υπό θείαν έμπνευσιν από ανθρώπους θάρρους. Προς ενθάρρυνσίν μας δίνει μια αδιάκοπη αφήγησι της πορείας ανθρώπων αδαμάστου θάρρους, ανθρώπων οι οποίοι, γι’ αυτόν τον λόγο, έχουν ένα ένδοξο μέλλον μπροστά τους στον νέο κόσμο του Θεού, που θα είναι κόσμος δικαίων αρχών.

 6. (α) Τι είδους ανθρώπους παράγει ο λόγος του Θεού; (β) Τι αποτέλεσμα έχει στους ακολούθους του Ιησού σήμερα το να προσέχουν τα λόγια του που αναγράφονται στο κατά Ιωάννην 16:33;

⁶ Ο λόγος του Θεού, όταν δεν παρερμηνεύεται και δεν εφαρμόζεται κακώς, παράγει ανθρώπους θάρρους, ικανούς να νικήσουν την επιρροή του κόσμου τούτου. Ο μέγιστος άνθρωπος, που αναφέρεται στις σελίδες του, είπε στον μικρό όμιλο των ακολούθων του: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.» (Ιωάν. 16:33) Ως την ημέρα αυτή οι αληθινοί του ακόλουθοι προσέχουν αυτά τα ισχυρά λόγια και αισθάνονται ενισχυμένοι. Παρά τις θλίψεις που σωρεύονται επάνω τους, αποκτούν ειρήνη απ’ αυτόν.

 7, 8. (α) Ποιο θάρρος επέδειξε ο ποιμενόπαις Δαβίδ; (β) Πώς απεκαλύφθη το μυστικό της αφοβίας του ποιμενόπαιδος;

⁷ Έχει κανείς από τους αναγνώστας μας το θάρρος ν’ αντιμετωπίση μόνος έναν άγριο λέοντα ή άρκτο που αναζητεί λεία και να φονεύση αυτό το πειναλέο θηρίο με μόνο τα εργαλεία ενός ποιμένος της Παλαιστίνης; Έχει κανείς από τους αναγνώστας μας το θάρρος ν’ αντισταθή, επίσης, σ’ έναν αριστοτέχνη μαχητή «ύψους έξη πηχών και σπιθαμής», περιβεβλημένον με πανοπλία και τελείως επιδέξιον σε μονομαχία, και να τον φονεύση με μια μόνο σφενδόνη; Λοιπόν, ο Δαβίδ ο γυιός του Ιεσσαί από τη μικρή πόλι της Βηθλεέμ είχε τέτοιο λαμπρό θάρρος, και γι’ αυτό εκέρδισε τη νίκη πάνω στο άγριο θηρίο και τον κτηνώδη γίγαντα. (1 Σαμ. 17:34-44, 48-51) Ποιο ήταν το μυστικό της αφοβίας αυτού του ποιμενόπαιδος σε αντίθεσι με τον παλληκαρισμό και την καμπορρημοσύνη του Φιλισταίου Γολιάθ; Ο ποιμήν Δαβίδ αποκαλύπτει το μυστικό στα λόγια του προς τον γίγαντα, ο οποίος κατηράτο τον Δαβίδ στο όνομα όλων των ψευδών θεών των Φιλισταίων:

⁸ «Συ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαίαν, και δόρυ, και ασπίδα· εγώ δε έρχομαι εναντίον σου εν τω ονόματι του Ιεχωβά των δυνάμεων, του Θεού των στρατευμάτων του Ισραήλ, τα οποία συ εξουθένησας· την ημέραν ταύτην θέλει σε παραδώσει ο Ιεχωβά εις την χείρα μου· και θέλω σε πατάξει, και αφαιρέσει από σου την κεφαλήν σου· και θέλω παραδώσει τα πτώματα του στρατοπέδου των Φιλισταίων την ημέραν ταύτην εις τα πετεινά του ουρανού, και εις τα θηρία της γης· δια να γνωρίση πάσα η γη ότι είναι Θεός εις τον Ισραήλ· και θέλει γνωρίσει παν το πλήθος τούτο ότι ο Ιεχωβά δεν σώζει με ρομφαίαν και δόρυ· διότι του Ιεχωβά είναι η μάχη, και αυτός θέλει σας παραδώσει εις την χείρα ημών.»—1 Σαμ. 17:45-47, ΜΝΚ.

 9. (α) Τι, λοιπόν, ενέπνεε στον Δαβίδ νικηφόρο θάρρος; (β) Γιατί ποτέ ο Δαβίδ δεν έχασε το θάρρος;

⁹ Φαινομενικά, αυτή ήταν μια μονομαχία μεταξύ των ανθρωπίνων πρωταθλητών των δύο αντιτιθεμένων στρατιών. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν μια μάχη μεταξύ θεών, των ψευδών θεών και του ενός ζώντος και αληθινού Θεού, του οποίου το όνομα ο ποιμενόπαις Δαβίδ δεν ησχύνετο να ομολογή, του Ιεχωβά. Ο Δαβίδ εγνώριζε τον Θεό του. Επειδή ακριβώς ήταν ένας πιστός λάτρης αυτού του Θεού και ένας που πλήρως επίστευε σ’ Αυτόν, ο Δαβίδ ήταν εμπνευσμένος με νικηφόρο θάρρος. Σε τούτο ήταν ένα ορθό παράδειγμα για μας. Ως το τέλος της ζωής του ποτέ δεν έχασε το θάρρος του. Γιατί; Επειδή ποτέ δεν απεμακρύνθη από τον Θεό του. Προς έπαινόν του ο Ιεχωβά μιλεί γι’ αυτόν με τον εξής χαρακτηρισμό: «Ο δούλός μου Δαβίδ, όστις εφύλαξε τας εντολάς μου, και όστις με ηκολούθησεν εξ όλης αυτού της καρδίας, εις το να κάμνη μόνον το ευθές ενώπιόν μου.»—1 Βασ. 14:8.

10. Γιατί μπορούσε ο Δαβίδ να πη τα θαρραλέα του λόγια του Ψαλμού 27:1;

¹⁰ Γι’ αυτόν τον λόγο ο Ιεχωβά υπεστήριξε τον Δαβίδ, και ο Δαβίδ εγνώριζε ότι μπορούσε να εμπιστεύεται στην υποστήριξι του Ιεχωβά του Θεού του. Αυτό απεμάκρυνε τον φόβο όλων των πλασμάτων από τον Δαβίδ, και μπορούσε να πη στο πρώτο εδάφιο του Ψαλμού 27 (ΜΝΚ): «Ο Ιεχωβά είναι φως μου και σωτηρία μου· τίνα θέλω φοβηθή; ο Ιεχωβά είναι φρούριον της ζωής μου· από τίνος θέλω δειλιάσει;» Ο Δαβίδ, λοιπόν, δεν εφοβείτο τον γίγαντα Γολιάθ ή τους θεούς του Γολιάθ. Ο Δαβίδ δεν απογοητεύθηκε από τον Θεό του, διότι ο Ιεχωβά εκέρδισε τη μάχη που διεξήγαγε με τους ψευδείς θεούς. Η επιστήριξις του Δαβίδ στον Θεό απέναντι υπερτέρων δυνάμεων ήταν το μυστικό του θάρρους του.

«ΦΩΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΟΥ»

11. Γιατί κανείς που αγαπά το φως της ζωής δεν χρειάζεται να εξακολουθή να περιπατή στο σκότος και να κατέλθη μαζί με τον κόσμο στο σκότος, στο οποίον ούτος θα πάη;

¹¹ Η σωτηρία οδηγεί στο φως· και τα μάτια βρίσκουν γλυκύ και ευάρεστο να βλέπουν το φως μιας ηλιόλουστης μέρας. (Εκκλησ. 11:7) Το σημερινό διεθνές σύστημα πραγμάτων βρίσκεται στην εξουσία ενός πονηρού θεού, του Σατανά ή Διαβόλου, και πλησιάζει στην καταστροφή του. Αλλά γιατί ένας που αγαπά το φως της ζωής να κατέλθη στο σκότος της καταστροφής του παλαιού αυτού κόσμου; Κανείς σήμερα δεν χρειάζεται να περιπατή στο σκότος της αβεβαιότητος και αμηχανίας αυτού του κόσμου, χωρίς να βλέπη καμμιά σωτηρία με ανθρώπινα μέσα. Το να βρίσκωνται οι άνθρωποι στο σκότος για το ποια θα είναι η έκβασις της επερχομένης παγκοσμίου συρράξεως του Αρμαγεδδώνος, τους κάνει να νοιώθουν έλλειψι ασφαλείας. Αυτό τους εμπνέει φόβον, και ο φόβος προκαλεί αδυναμία. Ω και να εστρέφοντο μόνον οι άνθρωποι στον Θεό του ψαλμωδού Δαβίδ, τον Ιεχωβά! Τότε ο Θεός θα εγίνετο σ’ αυτούς ό,τι ήταν και στον Δαβίδ, «φως» για να δείξη το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσουν και ν’ απομακρύνη κάθε φόβο του μέλλοντος, ναι, «σωτηρία» που μας απελευθερώνει από καταστροφή μαζί με αυτόν τον κόσμο. Η σωτηρία αυτή έρχεται μέσω της βασιλείας του αγαπητού Υιού του Θεού, Ιησού Χριστού, ο οποίος προεσκιάσθη από τον Δαβίδ, αλλ’ ο οποίος έγινε ουράνιος Βασιλεύς μεγαλύτερος από τον Δαβίδ.

12. Σε ποιους μπορεί ο Ιεχωβά να είναι φρούριο, και πώς;

¹² Ο Ιεχωβά Θεός είναι παντοδύναμος και είναι η Πηγή κάθε ισχύος. Θα είναι το φρούριο της ζωής μας, όπως ακριβώς ήταν και για τον Δαβίδ, αν μόνο καταφύγωμε σ’ αυτόν και όχι στις καταδικασμένες οργανώσεις ανθρώπων. Με τον Παντοδύναμον Ιεχωβά ως υπεράσπισί μας και Σωτήρα, δεν μπορούμε να χάσωμε· δεν μπορούμε να κατέλθωμε στο σκότος της ήττης. Αυτός μπορεί να μας κρατήση σε μια κατάστασι σωτηρίας τώρα και μπορεί να μας δώση την τελική νίκη εναντίον όλων όσοι είναι εναντίον μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Μ’ αυτόν ως φρούριόν μας, η ζωή μας στο μέλλον είναι ασφαλής και μπορούμε να υπομείνωμε ως το τέλος της δοκιμασίας της ακεραιότητός μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Γνωρίζοντας την ακαταμάχητη και ακατανίκητη θέσι του θείου «φρουρίου» μας, δεν χρειάζεται να φοβηθούμε και δεν θα φοβηθούμε κανένα εχθρό, κανένα πονηρό άτομο, ούτε το καταστρεπτικό τέλος που αναμένει αυτόν τον πονηρό κόσμο.

13. (α) Γιατί απαιτείται θάρρος για να ομολογήση κανείς το όνομα του Θεού και να το λάβη επάνω του; (β) Πώς μερικοί Χριστιανοί επέδειξαν τέτοιο θάρρος στο 1931 και κατόπιν στη δράσι των κηρύγματος;

¹³ Οι αναγνώσται μας γνωρίζουν ήδη ότι ο θρησκευτικός κόσμος, ακόμη και ο «Χριστιανικός», και ο επιστημονικός κόσμος έκαμαν αντιδημοτικό το όνομα του μόνου «ζώντος και αληθινού Θεού», Ιεχωβά. Επομένως, απαιτείται θάρρος για να ομολογήση κανείς αυτό το ιερό όνομα και να το λάβη επάνω του ή να κληθή με αυτό. Απητήθη, λοιπόν, θάρρος για να εγκολπωθούν το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά ως κατάλληλο προσδιορισμό των, εκείνοι οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι, μελετηταί της Γραφής Χριστιανοί, στη διάρκεια της διεθνούς των συνελεύσεως στο Κολόμπους, Οχάιο, 26 Ιουλίου 1931. Απητείτο θάρρος για να εξακολουθήσουν να κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι και τώρα να συνιστούν τους εαυτούς των ως μάρτυρας του Ιεχωβά. Σε πολλές περιπτώσεις ενεχείριζαν στον οικοδεσπότη που επεσκέπτοντο, την τυπωμένη κάρτα που έλεγε:

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΓΓΕΛΙΑ

ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ και απορείτε γιατί και τι πρόκειται να συμβή στο προσεχές μέλλον. Είναι προνόμιό μου, ως ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και υπακούοντας στην εντολή του να μεταδώσω στους ανθρώπους ένα άγγελμα. Έτσι κηρύττω το ευαγγέλιο. Έχω εδώ ένα βιβλιάριο που περιέχει το άγγελμα. . . . Δεν θα έπρεπε να αγνοήτε τα περιεχόμενά του. . . .—Σεπτέμβριος 1931, για την παρουσίασι του βιβλιαρίου Η Βασιλεία, Η Ελπίς του Κόσμου.

14. (α) Τι δείχνει αν ο χλευασμός και ο διωγμός περιέκοψαν τους αριθμούς των; (β) Πώς ο Δαβίδ «εκραταιώθη εν Ιεχωβά τω Θεώ αυτού,» και τι αποτέλεσμα είχε η πορεία αυτή στους μάρτυρας του Ιεχωβά σήμερα;

¹⁴ Επειδή ενεκολπώθησαν το θείον όνομα και υπηρετούν ως μάρτυρες του ουρανίου Φορέως του, αυτοί υπέστησαν χλευασμό και διωγμό. Αλλά μήπως αυτό περιέκοψε τους αριθμούς των; Όχι! Ολιγώτεροι των πενήντα χιλιάδων ήσαν στο 1931, αλλά τώρα έχουν αυξηθή σε πάνω από εννεακόσιες χιλιάδες, που κηρύττουν δραστήρια σε 185 χώρες για τη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού ως τη μόνη βέβαιη, πραγματοποιήσιμη ελπίδα για το ανθρώπινο γένος που τώρα απειλείται με καταστροφή. Οι μάρτυρες αυτοί απέβλεψαν στον Ιεχωβά ως Φως των, Σωτηρία των, Φρούριόν των. Έκαμαν ό,τι έκαμε και ο Δαβίδ όταν υβρίζετο και απειλείτο ακόμη και με λιθοβολισμό. Ο Δαβίδ εστράφη στον Θεό ως φρούριόν του. Πώς; «Ο Δαβίδ εκραταιώθη εν Ιεχωβά τω Θεώ αυτού.» (1 Σαμ. 30:6, ΜΝΚ) Το έκαμε αυτό ζητώντας και μαθαίνοντας ποιο ήταν το θείο θέλημα γι’ αυτόν, ώστε να το πράξη. Γνωρίζοντας τώρα άνωθεν τι να πράξη, αισθάνθηκε τον εαυτό του ισχυρό και προέβη στο να εκτελέση τις θείες διαταγές γι’ αυτόν. Για τούτο ευνοήθηκε με επιτυχία. Παρόμοια έγινε και με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Ευωδώθησαν παρά την περίοδο Μουσολίνι, παρά την περίοδο Χίτλερ, παρά τα έξη χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

15. Τι τους ενθαρρύνει να αναφέρουν τον Ψαλμό 27:2, 3 όσον αφορά τους εαυτούς των;

¹⁵ Η περασμένη μας πείρα σχετικά με το πώς ο Ιεχωβά πολιτεύεται μ’ εκείνους που εναντιώνονται σ’ εμάς και μας μισούν, μας δίνει εμπιστοσύνη για το μέλλον. Ενθαρρυνόμεθα ν’ αναφέρωμε τον Ψαλμό 27:2, 3 και να πούμε: «Ότε επλησίασαν επ’ εμέ οι πονηρευόμενοι δια να καταφάγωσι την σάρκα μου, οι αντίδικοι και οι εχθροί μου, αυτοί προσέκρουσαν και έπεσαν. Και αν παραταχθή εναντίον μου στράτευμα, η καρδία μου δεν θέλει φοβηθή· και αν πόλεμος σηκωθή επ’ εμέ, και τότε θέλω ελπίζει.»

16. Πώς επέρασαν προσφάτως οι αρνηταί τών θεοδότων δικαιωμάτων στην προσπάθειά των να καταβροχθίσουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

¹⁶ Ένας προς ένα οι δικτάτορες και αρνηταί των θεοδότων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίοι προσεπάθησαν να καταβροχθίσουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά, προσέκοψαν οι ίδιοι και έπεσαν έξω από την εξουσία και στον θάνατο, ναι, στην αιώνια καταστροφή επειδή επολέμησαν εναντίον του Θεού. Δεν επρόσεξαν τη συμβουλή των Πράξεων 5:38, 39: «Απέχετε από των ανθρώπων τούτων, και αφήσατε αυτούς· διότι εάν η βουλή αυτή ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως ήναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό, και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.» Δεν λησμονούμε την απάντησι του Αδόλφου Χίτλερ στον Υπουργό του των Εσωτερικών Φρικ στις 7 Οκτωβρίου 1934, όταν ο Δρ Φρικ έδειξε στον Χίτλερ τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας για τον θρησκευτικό διωγμό και είπε: «Αν οι Σπουδασταί της Γραφής δεν ευθυγραμμισθούν αμέσως, θα ενεργήσωμε εναντίον των μεταχειριζόμενοι τα ισχυρότερα μέσα.» Ο Χίτλερ ανεπήδησε και με σφιγμένες γροθιές ξεφώνησε: «Αυτό το γένος θα εξοντωθή στη Γερμανία.»a Προς τον σκοπόν αυτόν έθεσε μανιωδώς σε ενέργεια τις φυλακές του και τα μισητά στρατόπεδά του συγκεντρώσεως ως το 1945. Αλλά ποιος έχει εξοντωθή στη Γερμανία σήμερα—ο Χίτλερ ή οι μελετηταί της Γραφής μάρτυρες του Ιεχωβά;

17. (α) Παρά τον φόβο του κόσμου, ποιοι είναι οι πραγματικοί εκείνοι που σκοπεύει να καταβροχθίση ο Σατανάς ή Δράκων; (β) Αλλά πώς αυτοί εξακολούθησαν να δείχνουν θάρρος;

¹⁷ Σήμερα ολόκληρος ο πληροφορημένος κόσμος βρίσκεται σε φόβο ότι θα καταστραφή από έναν πυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά με τη μελέτη που κάνομε της Βιβλικής προφητείας, γνωρίζομε ποιοι είναι πραγματικά εκείνοι, τους οποίους αποβλέπει να καταστρέψη ο Σατανάς ή Διάβολος, ακόμη και αν αυτό σημαίνη ότι πρέπει να καταστρέψη επίσης ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή. Ποιοι είναι; Τα πνευματικά εκείνα τέκνα της αγίας οργανώσεως του Θεού που παραμένουν επάνω στη γη, αλλά που έχουν κληθή να συμβασιλεύσουν με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία του για τη διαφύλαξι και ευλογία του ανθρωπίνου γένους. Η Αποκάλυψις 12:17, εξεικονίζοντας τον Σατανά ή Διάβολο ως πυρρόχρωμον δράκοντα, λέγει: «Και ωργίσθη ο Δράκων κατά της γυναικός [της αγίας οργανώσεως του Θεού], και υπήγε να κάμη πόλεμον [με ποιους;] με τους λοιπούς του σπέρματος αυτής, τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» Αυτό το υπόλοιπο των μαρτύρων της Βασιλείας ακόμη υποφέρει τον πόλεμο που ο συμβολικός δράκων κατευθύνει εναντίον του μέσω όλων των ορατών πρακτόρων του, αλλά εξακολουθεί να τηρή τις εντολές του Θεού, ακόμη και αν τούτο σημαίνη παρακοή σε ανθρωπίνους δικτάτορας. Το υπόλοιπο εξακολουθεί να εκτελή το έργο του, έργο επιδόσεως της μαρτυρίας του Ιησού ως ουρανίου Βασιλέως, τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός εγκατέστησε σε ενεργό υπούργημα στους ουρανούς το 1914.

18. Τι πρέπει να περιμένωμε από τον Δράκοντα επειδή τηρούμε τις εντολές του Θεού, και όμως τι έκαμαν εκατοντάδες χιλιάδων άτομα σ’ αυτόν τον καιρό;

¹⁸ Να είσθε βέβαιοι για ένα πράγμα: Το να τηρούμε τις εντολές του Θεού όπως εκτίθενται στη Γραφή σημαίνει για μας να γινώμεθα στόχος του πολέμου του Σατανά ή Διαβόλου. Δεν μπορούμε να τον διαφύγωμε· πρέπει να τον περιμένωμε. Εν τούτοις, εκατοντάδες χιλιάδων θεοσεβώς διακειμένων ατόμων βλέπουν πώς το μικρό υπόλοιπο κάνει μια απαράμιλλη επίδειξι θάρρους τηρώντας τις εντολές του Θεού και μαρτυρώντας τον Ιησού Χριστό ως τον ενθρονισμένο Βασιλέα του. Έτσι και αυτά επίσης λαμβάνουν το θάρρος να ευθυγραμμισθούν με το πιστό κεχρισμένο υπόλοιπο και να αψηφήσουν τον πόλεμο του Σατανά. Αυτό τα τοποθετεί στον πόλεμο με το μέρος του Θεού· και με ποιο μεγαλειωδέστερο μέρος θα μπορούσαν να είναι;

19, 20. (α) Σε τι θα φθάση ο πόλεμος του Δράκοντος στην πιο θερμή του φάσι; (β) Πώς στο 1953 προσδιωρίσθη η ταυτότης του Δράκοντος;

¹⁹ Αυτός ο πόλεμος του συμβολικού πυρροχρώμου δράκοντος πρόκειται να φθάση στην πιο θερμή φάσι του σε μια τελική, ολοκληρωτική επίθεσι του Σατανά ή Διαβόλου με όλες τις δυνάμεις του και τις εξουσίες στον ουρανό και στη γη.

²⁰ Στο 1953 κατενοήθη ότι ο δράκων αυτός, ο Σατανάς ή Διάβολος, παίζει τώρα τον πονηρό ρόλο τού άλλοτε μυστηριώδους Γωγ του Μαγώγ. Σ’ εκείνο το έτος ήλθε σε φως το άγγελμα που είχε τίτλο «Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου Προσβάλλεται από τον Μακρινό Βορρά». Το άγγελμα αυτό εχρησιμοποίησε τις Άγιες Γραφές για τη διευκρίνισι του μυστηρίου και προσδιώρισε, την ταυτότητα του προειπωμένου Γωγ του Μαγώγ ως του Διαβόλου Σατανά αφότου εξεβλήθη από τους αγίους ουρανούς του Θεού και κατερρίφθη σ’ αυτή τη γη.—Αποκάλ. 12:7-13· Ιεζεκιήλ, κεφάλαια 38, 39.

21. Ποια προειδοποίησι δίνει αυτό το άγγελμα, και επομένως τι θα κάμουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά όταν εκείνο για το οποίο δίδεται προειδοποίησις θα εκδηλωθή εναντίον των;

²¹ Το άγγελμα προειδοποιούσε όλη την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά για την προσεγγίζουσα «επίθεσι του Γωγ του Μαγώγ», δηλαδή, του εκβληθέντος Δράκοντος, του Σατανά ή Διαβόλου, και οικοδομούσε το θάρρος των για να την αντιμετωπίσουν. Αυτή η σατανική επίθεσις εναντίον της κοινωνίας του Νέου Κόσμου θα επιφέρη στο σύστημα πραγμάτων του παλαιού κόσμου τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, που θα καταλήξη στην πλήρη καταστροφή αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων και στο να ριφθούν στην άβυσσο ο Σατανάς ή Διάβολος και όλοι οι δαίμονές του που διαταράσσουν την ειρήνη. Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος θα πολεμήση εναντίον αυτού του συμβολικού Γωγ του Μαγώγ και θα τον νικήση. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Ιεχωβά θα αγιάση το όνομά του και θ’ απελευθερώση την κοινωνία Νέου Κόσμου εκείνων που τηρούν τις εντολές του και που εκτελούν το έργο της μαρτυρίας του Ιησού ως του Λυτρωτού και Βασιλέως μας. Επομένως, όταν θα εκδηλωθή εναντίον των η τελική φάσις του πολέμου του δράκοντος, Σατανά ή Διαβόλου, το υπόλοιπο και οι θεοσεβείς σύντροφοί του θα ενεργήσουν όπως ο ψαλμωδός Δαβίδ, θα εμπιστευθούν στον Ιεχωβά το Φως των και τη Σωτηρία των.b

ΤΟ «ΕΝ» ΠΟΥ ΖΗΤΕΙΤΑΙ

22. Όπως διετυπώθη από τον ψαλμωδό Δαβίδ, ποιο είναι το ένα μεγάλο πράγμα που ζητούμε και επιδιώκομε και που πραγματικά βρίσκεται πίσω από την προσευχή μας για απελευθέρωσι από τον πονηρό;

²² Αν αναπέμπωμε την Κυριακή Προσευχή, όπως εδιδάχθη από τον Ιησού Χριστό, προσευχόμεθα: «Ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.» Είναι αλήθεια ότι όταν προσευχώμεθα έτσι, ζητούμε να σωθούμε από τους πειρασμούς και τον πόλεμο του Σατανά ή Διαβόλου. Αλλά υπάρχει κι ένα άλλο πράγμα, που ζητούμε και θέλομε να μας δοθή, το οποίο μας κάνει να παρακαλούμε για απελευθέρωσι από τον πονηρό Διάβολο. Αυτό το άλλο πράγμα, αυτό το πράγμα που απορροφά όλα τα άλλα, υποδηλούται στο πρώτο μέρος της Κυριακής Προσευχής, δηλαδή, «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου.» (Ματθ. 6:9, 13) Αυτό το ένα πράγμα που κυριαρχεί όλων των άλλων εκτίθεται καλά από τον ψαλμωδό Δαβίδ με τα εξής ωραία λόγια: «Έν εζήτησα παρά του Ιεχωβά, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Ιεχωβά πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Ιεχωβά, και να προσβλέπω με εκτίμησιν εις τον ναόν αυτού.»—Ψαλμ. 27:4, ΜΝΚ.

23, 24. (α) Γιατί εκείνο που ήθελε ο Δαβίδ να βλέπη ωνομάζετο το «κάλλος του Ιεχωβά»; (β) Πώς ο Ιησούς περιέγραψε πόσο ακριβώς είναι το κάλλος του Ιεχωβά;

²³ Αυτό το «έν» ήταν η καρδιά η ουσία όλων των προσευχών του Δαβίδ. Δεν ήταν τίποτε το πολιτικό ή υλιστικό ή σαρκικό. Επιθυμούσε να έχη άμεση, προσωπτκή επαφή με τον ναό της λατρείας του Ιεχωβά. Αυτό ήταν επειδή εθαύμαζε τον Ιεχωβά ως τον ζώντα Θεό. Η προσωπική του γνωριμία με τον Ιεχωβά μέσω της αναγνώσεως των Αγίων Γραφών και μέσω της πείρας του με την πολιτεία του Ιεχωβά τον διήγειρε σε μια λατρευτική διάθεσι. Ειδικά στον ναό ο Δαβίδ ησθάνετο κοντά στον Θεό του, διότι εκεί ακριβώς οι ιερείς του Ιεχωβά και οι Λευίται προσέφεραν θυσίες και έψαλλαν ψαλμούς αίνου στον Ιεχωβά και ανέπεμπαν προσευχές σ’ Αυτόν και εδιάβαζαν μεγαλόφωνα μέρη του γραπτού του λόγου. Στον ναό ο Δαβίδ ησθάνετο την αδελφοσύνη με όλους τους ομοίους του λάτρεις.

²⁴ Εκεί, λοιπόν, έβλεπε το «κάλλος του Ιεχωβά». Σ’ αυτόν ο Ιεχωβά δεν ήταν άσχημος θεός σαν τα αλλόκοτα αγάλματα-κρήνες των Ρωμαιοκαθολικών καθεδρικών ναών ή σαν τα φρικαλέα, αγρίων μορφών είδωλα, που βλέπομε στις εισόδους των ειδωλολατρικών ναών ή μέσα σ’ αυτούς. Πόσο είναι το κάλλος του Ιεχωβά περιεγράφη για μας από τον Υιόν του Δαβίδ, δηλαδή, τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού, ο οποίος είπε: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Ένας Θεός που θα έδινε τον αγαπητό του Υιό ως θυσία για μας τους αμαρτωλούς πρέπει να έχη κάλλος πράγματι.

25. Με ποιον τρόπο ο Δαβίδ ‘προσέβλεπε με εκτίμησιν’ στον ναόν του Ιεχωβά;

²⁵ Ο Δαβίδ, επειδή προσέβλεπε στον Ιεχωβά ως τέτοιον Θεόν κάλλους, μπορούσε επίσης να ‘προσβλέπη με εκτιμήσιν εις τον ναόν αυτού’. Στα μάτια του ο ναός δεν ήταν μια απλή υλική οικοδομή ενός σχεδίου διαφορετικού από εκείνο των ειδωλολατρικών ναών. Τα διάφορα χαρακτηριστικά αυτού του ναού είχαν σημασία για τον Δαβίδ—το θυσιαστήριό του, η λεκάνη του, τα Άγιά του με τη λυχνία, η τράπεζα του ιερού άρτου και το χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος, καθώς και τα Άγια των Αγίων με τη χρυσή κιβωτό της διαθήκης, επάνω στο σκέπασμα της οποίας υπήρχαν δύο χερουβείμ που εξέτειναν τις πτέρυγές των. Οι προφητικές τελετουργίες, που εκτελούσαν οι ιερείς, είχαν επίσης κάποια σημασία για τον Δαβίδ. Όσο περισσότερο παρακολουθούσε τις συναθροίσεις λατρείας στον ναό, τόσο περισσότερο εβάθυνε η εκτίμησίς του για ό,τι έβλεπε.—Παραβάλετε με Ψαλμόν 84:1-4, 10.

26. Με ποιον τρόπο μπορούσε ο Δαβίδ να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά όλες τις ημέρες της ζωής του, και πώς έδειξε ότι εκζητούσε αυτό το προνόμιο;

²⁶ Στην περίπτωσί του, ο Δαβίδ δεν επιθυμούσε να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά όλες τις ημέρες της ζωής του με το να γίνη ιερεύς. Εγνώριζε ότι δεν μπορούσε να το κάμη αυτό, επειδή δεν ήταν Λευίτης από τον οίκον Ααρών. Πώς, λοιπόν, ήθελε ο Δαβίδ να το κάμη αυτό; Πώς μπορούσε να το κάμη αυτό; Πώς το ‘εκζητούσε’ αυτό ή το επεδίωκε ως το «έν» που ζητούσε από τον Θεό; Ζητώντας και προσπαθώντας σε κάθε κατάλληλη περίστασι να βρίσκεται εκεί στον ναό για να ενώνεται με τους ομοεθνείς του Ισραηλίτας στη λατρεία του Ιεχωβά, που είναι Θεός κάλλους. Έτσι τον ελύπησε πολύ έντονα όταν ο Σαούλ, ο άπιστος βασιλεύς του Ισραήλ, τον έθεσε εκτός νόμου και εμπόδισε το να λαμβάνη μέρος στις τακτικές ετήσιες εορτές και σε άλλες ευκαιρίες λατρείας και θυσίας στον ναό.—1 Σαμ. 21:1-10.

27. Σε αρμονία με το να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά, πώς έδειξε ο Δαβίδ ως βασιλεύς εκτίμησι για τον ναό;

²⁷ Πόσο χαρούμενος ήταν ο Δαβίδ όταν έγινε βασιλεύς ολοκλήρου του Ισραήλ και μπορούσε ελεύθερα να παρακολουθή όλους τους εορτασμούς και ν’ αποδίδη όλες τις υποχρεώσεις στον ναό του Ιεχωβά μαζί με τον λαό Του! Αφού έκαμε ο Δαβίδ την Ιερουσαλήμ βασιλική του πρωτεύουσα, ετοποθέτησε την κιβωτό της διαθήκης του Θεού, που ήταν απομονωμένη από τα Άγια των Αγίων, σε μια κατάλληλη σκηνή κοντά στη βασιλική του κατοικία επάνω στο Όρος Σιών. Αργότερα αισθάνθηκε ότι ήταν άνιση κατάστασις πραγμάτων το να κατοική αυτός ένα στερεό, μόνιμο ανάκτορο, ενώ το σύμβολο της παρουσίας του Ιεχωβά, η κιβωτός της διαθήκης του, δεν κατοικούσε εκεί που έπρεπε. Απεφάσισε να οικοδομήση γι’ αυτήν ένα τέτοιο ανάκτορο ή ναό, αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός είπε Όχι! Το προνόμιο του να οικοδομήση έναν τέτοιο ένδοξο ναό επρόκειτο να διαβιβασθή στον γυιό του και διάδοχο, ο οποίος απεδείχθη ότι ήταν ο Σολομών. Εν τούτοις, εκτιμώντας ένα τέτοιο ναό ο Βασιλεύς Δαβίδ συνεισέφερε πολλά χρήματα και συνέλεξε και ετοίμασε πολλά υλικά για να τα χρησιμοποιήση ο γυιός του Σολομών στην οικοδομή του ναού. Ο Ιεχωβά ακόμη ενέπνευσε τον Δαβίδ να κάμη τα οικοδομικά σχέδια του ναού, για τον οποίον είχε δοθή εξουσιοδότησις.

28. Ποια ενισχυτικά λόγια έδωσε ο Δαβίδ στον Σολομώντα όσον αφορά τον ναό, και εν καιρώ τι προέκυψε;

²⁸ Προς το τέλος της βασιλείας του παρέδωσε στον διάδοχό του Σολομώντα αυτά τα υλικά. Ο Σολομών ήταν ακόμη νέος και απαλός, και το έργο του ναού ήταν ένα μεγάλο σχέδιο. Απητείτο θάρρος και ευσέβεια για να το αναλάβη. Ο Βασιλεύς Δαβίδ, λοιπόν, είπε σ’ αυτόν: «Και συ, Σολομών υιέ μου, γνώρισον τον Θεόν του πατρός σου, και δούλευε αυτόν εν καρδία τελεία και εν ψυχή θελούση· διότι ο Ιεχωβά εξετάζει πάσας τας καρδίας, και εξεύρει πάντας τους λογισμούς των διανοιών· εάν εκζητής αυτόν, θέλει ευρίσκεσθαι υπό σου· εάν όμως εγκαταλίπης αυτόν, θέλει σε απορρίψει δια παντός. Ιδέ τώρα ότι ο Ιεχωβά σε εξέλεξε, δια να οικοδομήσης οίκον εις αγιαστήριον· έσο θαρραλέος, και εκτέλει.» (1 Χρον. 28:9, 10, ΜΝΚ) Ο Βασιλεύς Σολομών, έχοντας αυτή τη βεβαίωσι ότι ο Παντοδύναμος Θεός τον είχε εκλέξει για να οικοδομήση, μπορούσε να λάβη θάρρος και έλαβε. Ενήργησε, και προέκυψε ο πιο μεγαλοπρεπής ναός που οικοδομήθηκε ποτέ από άνθρωπο για τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού.

29. (α) Γιατί απαιτείται τώρα θάρρος για να ενασχοληθούμε στην καθαρή μορφή θρησκείας; (β) Μέσω ποιας αντιπροσωπείας πρέπει ν’ αποδίδεται τώρα η καθαρά λατρεία;

²⁹ Σ’ αυτές τις ημέρες της δημοφιλούς αλλά ψευδούς θρησκείας (δημοφιλούς επειδή είναι ψευδής), οπότε είναι παρούσα η προειπωμένη θρησκευτική κατάστασις, στην οποίαν οι άνθρωποι αποδεικνύονται «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής», είναι ανάγκη να έχωμε θάρρος, τρομακτικό θάρρος για να ενασχοληθούμε σε ‘θρησκείαν καθαράν και αμίαντον ενώπιον του Θεού και Πατρός’. (2 Τιμ. 3:1-5· Ιάκ. 1:27) Δεν μπορούμε πια να πηγαίνωμε σ’ έναν υλικό ναό του Ιεχωβά επάνω στο Όρος Μοριά στην Ιερουσαλήμ, επειδή αυτός κατεστράφη από τους Ρωμαίους στρατιώτας στο έτος 70 της Χριστιανικής εποχής. Και όμως η καθαρά λατρεία του Ιεχωβά συνεχίζεται εν πνεύματι και αληθεία, όπως προείπε ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος. (Ιωάν. 4:21-24) Ο Ιεχωβά έχει κάτι πολύ καλύτερο από έναν τέτοιο φθαρτό, υποκείμενο σε καταστροφή ναό στην Ιερουσαλήμ. Έχει τον πνευματικό του ναό, που θα είναι παντοτινός στους ουρανούς. Του ναού αυτού ο αυτοθυσιασθείς Υιός του Ιησούς Χριστός είναι ο Ακρογωνιαίος Λίθος, όλοι δε οι αληθινοί ακόλουθοι οι κεχρισμένοι με το πνεύμα του Θεού είναι η υπερκείμενη οικοδομή που οικοδομείται επάνω του για ν’ αποτελέση ένα ζώντα οίκον, στον οποίον ο Θεός μπορεί να κατοική με το πνεύμα Του. (Εφεσ. 2:20-22) Μέσω ακριβώς της αντιπροσωπείας αυτού του ζώντος πνευματικού ναού πρέπει στο εξής ολόκληρο το ανθρώπινο γένος ν’ αποδίδη ευπρόσδεκτη λατρεία στον Θεό. Ο οικοδόμος αυτού του ναού που αποτελείται από «ζώντας λίθους» είναι κάποιος μεγαλύτερος από τον Βασιλέα Σολομώντα. Είναι ο Κύριος των κυρίων και Βασιλεύς των βασιλέων, Ιησούς Χριστός.—1 Πέτρ. 2:5· Αποκάλ. 17:14· 1 Τιμ. 6:14, 15.

30. Γιατί ο Οικοδόμος αυτού του πνευματικού ναού έπρεπε να έχη θάρρος μεγαλύτερο από εκείνο του Σολομώντος όταν οικοδομούσε τον ναό;

³⁰ Ένας ναός συνδέεται με θυσία· και για να θέση ο Ιησούς Χριστός το θεμέλιο αυτού του ζώντος πνευματικού ναού, έπρεπε να προμηθεύση κάτι αμέτρητα πιο πολύτιμο από όλα τα πολύτιμα μέταλλα, λίθους και ξύλα που ο Βασιλεύς Δαβίδ συνέλεξε και συνεισέφερε για την οικοδομή του ναού του Σολομώντος. Αυτό ήταν η θυσία της αναμάρτητης, τελείας ανθρωπίνης ζωής του. Για να το κάμη αυτό ο Ιησούς έπρεπε να νικήση όλο τον κόσμο, διότι ο «άρχων του κόσμου τούτου», ο Σατανάς ή Διάβολος, ήταν εναντίον του και εναντίον της τελείας θυσίας επάνω στο αληθινό θυσιαστήριο του Θεού. Αυτό απαιτούσε μεγαλύτερο θάρρος από εκείνο του νεαρού Βασιλέως Σολομώντος.