Διάγοντας Ομαλά με Άλλους
ΥΠΑΡΧΟΥΝ άνθρωποι, με τους οποίους σας είναι δύσκολο να διάγετε ομαλά; Τι μπορεί να γίνη γι’ αυτό; Διαπιστώνετε, λόγου χάριν, ότι πολλά άτομα σας εξοργίζουν; Αν έχετε ενοχλήσεις αυτού του είδους, θα μπορούσατε να ρωτήσετε τον εαυτό σας: ‘Από ποιόν προέρχεται η ανωμαλία; Απ’ τον άλλον ή από μένα;’ Αν φαίνεται ότι όλοι οι άλλοι σφάλλουν, τότε το πιθανόν είναι ότι παρίσταται ανάγκη να κάμετε μερικές προσαρμογές.
Μια προσαρμογή, που μπορούν πολλοί να την κάμουν για να διάγουν καλύτερα με τους άλλους, είναι να παραβλέπουν τις πλάνες ή σφάλματα των άλλων, αποδίδοντάς τα σε ατέλεια. Γιατί να δημιουργήσωμε ζήτημα, αν πρόκειται για κάτι ασήμαντο; Έτσι, η εμπνευσμένη συμβουλή του Λόγου του Θεού μάς λέγει: «Όστις κρύπτει παράβασιν, ζητεί φιλίαν· αλλ’ όστις επαναλέγει το πράγμα, χωρίζει τους στενωτέρους φίλους.»—Παροιμ. 17:9.
Παραβλέποντας, λοιπόν, ένα σφάλμα, υποφέροντας τον άλλον παρά τα σφάλματά του, διατηρούμε τη φιλία του. Είναι ευκολώτερο να το κάμωμε αυτό, όταν λάβωμε υπ’ όψιν ότι ο άλλος είναι ατελής, ότι θα κάμη λάθη. Μην περιμένετε, λοιπόν, πάρα πολλά από τους άλλους, αλλά κάνετε παραχωρήσεις λόγω της ανικανότητός των ν’ αναμετρηθούν με ό,τι είναι τέλειο. Με το να μην απαιτούμε το πλήρες μέτρον εκείνων, που μας οφείλονται, κάνομε παραχώρησι για τις ελλείψεις του άλλου. Αυτή η αγαθότης μας υποβοηθεί να διάγωμε ομαλά με τους άλλους.
Ένας συνετός άνθρωπος κάνει παραχωρήσεις, επίσης, λόγω του ότι δεν μπορεί να ενεργή με τον ίδιο τρόπο ή να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο απέναντι όλων των ατόμων. Οι άνθρωποι είναι διάφοροι· έχουν διαφορετικές προσωπικότητες, διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικά χαρακτηριστικά. Εκείνο, που μπορεί να νομίζωμε ότι είναι κατάλληλο, ένας άλλος μπορεί να το θεωρή ως μη παραδεκτό. Συχνά δύο άτομα για πολύ μικρά πράγματα δεν μπορούν να διάγουν ομαλά. Επομένως, για ν’ αποφεύγεται σύγκρουσις προσωπικοτήτων, να είσθε διατεθειμένοι να κάνετε παραχωρήσεις. Να είσθε εύκαμπτοι.
Λόγου χάριν, υπήρχε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος. Στο έργον του κηρύγματος ενεργούσε με λεπτότητα· προσπαθούσε να καταλάβη τον νουν εκείνων, στους οποίους μιλούσε· έκανε έκκλησι στη λογικότητά των. (1 Κορ. 9:20-22) Όταν ωμίλησε στους Αθηναίους, ανεφέρθη στον ίδιο τους θρησκευτικό βωμό και στο επίγραμμά του «Αγνώστω Θεώ» και παρέθεσε, επίσης, περικοπή από τους ποιητάς των για να τονίση τις απόψεις του. (Πράξ. 17:22-28) Ο απόστολος Παύλος προσαρμόσθηκε στις δικές τους απόψεις. Δεν μπορούμε κι εμείς να εφαρμόσωμε την ίδια αρχή στις σχέσεις μας με τους άλλους; Για να διάγωμε καλύτερα με τους άλλους, δεν θα ήταν συνετό πράγμα να προσαρμοζώμεθα στις προσωπικότητές τους; Όχι ότι θα εκάναμε κάποιο συμβιβασμό στις αρχές της δικαιοσύνης, αλλά θα προσπαθούσαμε να κατανοήσωμε την άποψι του άλλου ατόμου.
Η φυσική διάθεσις ενός ατόμου μπορεί να το κάμη να ενδιαφέρεται για τους άλλους τόσο, ώστε να επιθυμή να γνωρίση πολλές λεπτομέρειες γι’ αυτούς και για το τι έχουν κάμει. Μπορεί να προκύψουν προστριβές λόγω της στάσεως αυτής· μπορεί να δυσκολεύωνται μερικοί να διάγουν ομαλά με άλλους, διότι μερικοί μπορεί να θεωρούν ωρισμένα ζητήματα ως ατομικές των υποθέσεις. Χάριν των ευχαρίστων σχέσεων, πόσο πολύ καλύτερο είναι να είσθε φιλικός κι ωστόσο, συγχρόνως, να μην είσθε πολύ προσωπικός. Ο φίλος σας μπορεί να φρονή ότι υπάρχει σοβαρός λόγος να μη σας γνωστοποιή ωρισμένα πράγματα. Προτού, λοιπόν, θέσετε ερωτήματα, εξετάστε μήπως αυτά θα μπορούσαν μόνο ν’ αποτελέσουν πηγή προστριβών.
Οι συνήθειες ή οι τρόποι του άλλου μπορεί ν’ αποτελούν πηγή ερεθισμού, που σας δυσκολεύει να διάγετε ομαλά μαζί του. Μπορεί αυτός να είναι ακατάστατος. Αν αυτό είναι αδυναμία του, το να τον θίγετε συνεχώς γι’ αυτό, δεν είναι ο τρόπος διατηρήσεως ειρηνικών σχέσεων. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι πρέπει ν’ αποκτήσετε τις ιδικές του όχι αξιοσύστατες συνήθειες. Αλλά πριν επικρίνετε, καλό είναι να μετρήσετε δέκα—δέκα από τα δικά σας ελαττώματα. Ύστερ’ απ’ αυτό, θα είσθε σε μια καλύτερη κατάστασι διανοίας για να δώσετε με λεπτότητα υποδείξεις, αν υπάρχουν κάποιες ορθές.
Συχνά δύο άτομα με ισχυρές προσωπικότητες δεν διάγουν ομαλά. Ο καθένας μπορεί να μη διστάζη να επιμένη ότι οι απόψεις του στα διάφορα ζητήματα είναι ορθές. Όταν τέτοια άτομα είναι σε στενή επαφή, δεν είναι ασύνηθες να αλληλοϋποβλέπωνται. Αν επακολουθήση φιλονεικία, καλό είναι να ενθυμούμεθα ότι κανένας τους δεν μπορεί να μεμφθή τον άλλον για την προστριβή, διότι για να γίνη φιλονεικία χρειάζονται δύο.
Η Αγία Γραφή το αναγνωρίζει αυτό, έτσι ώστε η θεόπνευστη συμβουλή που δίδεται στις Παροιμίες 17:14 λέγει: «Όστις αρχίζει φιλονεικίαν, είναι ως ο εκφράττων ύδατα· όθεν παύσον από της φιλονεικίας πριν εξαφθή.» Μια μικρή διαρροή σ’ ένα φράγμα, που συγκρατεί μια υδαταποθήκη, μπορεί τελικά να προκαλέση μια τρομερή πλήμμυρα. Έτσι και όταν δοθή μια μικρή διέξοδος σε θυμό ή ερεθισμό, μπορεί να γίνη ξέσπασμα σε πλήμμυρα οργίλων λόγων και πράξεων, που καταλήγουν σε βλάβες και ζημίες. Προτού, λοιπόν, μια συζήτησις καταλήξη σ’ ένα τέτοιο αποτέλεσμα, καλύτερο είναι να εγκαταλειφθή το θέμα· ή ας γίνη απομάκρυνσις από το άτομο ‘πριν εξαφθή η φιλονεικία’, κι έτσι να προληφθή μια επιζήμια σύγκρουσις.
Αφού υπάρχουν άνθρωποι τόσων προσωπικοτήτων στη γη, είναι, βέβαια, μια προκλητική κατάστασις να διάγη κανείς ομαλά με όλους αυτούς. Αλλ’ οι Χριστιανοί είναι υποχρεωμένοι να καταβάλλουν προσπάθειες, διότι νουθετούνται: «Ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών, ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων.» (Ρωμ. 12:18) Αν πρόκειται να το επιτύχουν αυτό οι Χριστιανοί, πρέπει να ενδυθούν «τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.» (Εφεσ. 4:24) Ο «νέος άνθρωπος» αποτελείται από ιδιότητες τέτοιες όπως η μακροθυμία, η εγκράτεια και η πραότης, που κάνουν έναν άνθρωπο ικανό να διάγη ομαλά ακόμη και με ανθρώπους, πού είναι δύσκολο να περάση κανείς μαζί τους.
Επίσης, ο ‘νέος άνθρωπος’ προσπαθεί να δείχνη μακροθυμία στους άλλους, σύμφωνα με τη Γραφική υπόδειξι ‘να υποφέρη τους άλλους εν αγάπη’. (Εφεσ. 4:2) Ωστόσο, ο ‘νέος άνθρωπος’ δεν συμβαδίζει με το κοσμικό πλήθος σε ασέμνους αστεϊσμούς ή εσφαλμένη πορεία, ούτε εξάπτεται κι εξοργίζεται και φωνασκεί. Ο «νέος άνθρωπος», που καθιστά έναν ικανό να μπορή να διάγη ομαλά με τους άλλους, κάνει ό,τι είναι ορθό.
Επομένως, θα μπορούσε να λεχθή ότι η ικανότης του να διάγη κανείς ομαλά με τους άλλους αποτελεί μέτρον της Χριστιανικής του ωριμότητος. Ο ώριμος άνθρωπος ξέρει ότι πρέπει να υπάρχουν δύο άνθρωποι για να γίνη φιλονεικία· επί πλέον, δεν αναμένει πολλά πράγματα από τους άλλους και είναι πρόθυμος να παραβλέψη την ανώριμη διαγωγή των άλλων. Ξέρει καλά ότι η ικανότης του να διάγη ομαλά με τους άλλους αντανακλά μια φωτεινή εικόνα της Χριστιανικής του ωριμότητος.