Προσπάθειες Διαστροφής της Αληθείας

Το «Ας προσέχη ο αγοραστής» εφαρμόζεται σε πράγματα που διαβάζομε καθώς και σε πράγματα που αγοράζομε.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι σπουδαία για τον άνθρωπο. Μπορεί να σημαίνη τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου, πλούτου και πτωχείας, υγείας και ασθενείας, δυστυχίας και ευτυχίας. Πολύ εύλογα η Γραφή διατάσσει: «Λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού.»​—Εφεσ. 4:25.

Αλλά επειδή ο άνθρωπος είναι πεπτωκώς, ατελής, ασθενής και ιδιοτελής, συχνά προσπαθεί να διαστρέψη την αλήθεια. Ενώ μερικές φορές αυτό μπορεί να οφείλεται σε αισθηματισμό, σε παρωδηγημένο ζήλο ή σε έλλειψι των γεγονότων, όχι σπανίως δεν μπορεί να δικαιολογηθή έτσι αλλά πρέπει ν’ αποδοθή σε ανειλικρίνεια, σε μια εσκεμμένη προσπάθεια ν’ απατήση κανείς για τον σκοπό της προαγωγής της απόψεώς του, της υποθέσεώς του ή του κέρδους του.

Η τάσις του ανθρώπου να προσπαθή να διαστρέψη την αλήθεια θα μπορούσε να λεχθή ότι λίγο ή πολύ λαμβάνεται ως δεδομένη στον εμπορικό κόσμο. Τόσο εκεί συμβαίνει αυτό, ώστε το caveat emptor, δηλαδή, «Ας προσεχή ο αγοραστής», είναι μια ανεγνωρισμένη αρχή. Μερικές κυβερνήσεις, σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν τον λαό από αυτή την ανθρώπινη τάσι του να γίνεται προσπάθεια διαστροφής της αληθείας, έχουν ειδικά υπουργεία που προνοούν για τίμια διαφήμισι και επικόλλησι ετικεττών επάνω στα διάφορα προϊόντα. Έτσι στις αρχές του 1963 η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών εξέδωσε κανονισμούς που απαιτούν από τους κατασκευαστάς υποδημάτων να δηλώνουν καθαρά στη διαφήμισί των και στις ετικέττες των ποια ακριβώς είναι από δέρμα και ποια δεν είναι και αν είναι πρώτης τάξεως από δέρμα ράχεως, ή όχι.

Αλλά εκείνο, που συνήθως δεν εκτιμάται τόσο, είναι ότι η αρχή του «ας προσεχή ο αγοραστής» πρέπει να τηρήται στη διάνοια, όταν ένας αγοράζη ιδέες, δηλαδή, όταν διαβάζη άρθρα ή βιβλία που προσπαθούν να τον «πωλήσουν» σε μια ωρισμένη άποψι, φιλοσοφία ή θρησκευτική ιδέα. Οι συγγραφείς αυτών των άρθρων ή βιβλίων μπορεί, για δικούς των λόγους, να είναι εξίσου πιθανόν να πειρασθούν με την προσπάθεια διαστροφής της αληθείας. Αυτό μπορεί να γίνη πολύ ύπουλα, μερικές φορές απλώς με άγνοια ωρισμένων καταλλήλων γεγονότων στην εξέτασι ωρισμένου θέματος.

Παραδείγματος χάριν, σήμερα οι νεωτερισταί θεολόγοι κατά κανόνα δεν πιστεύουν ότι ο Μωυσής έγραψε τα πρώτα πέντε βιβλία της Γραφής, που είναι γενικώς γνωστά ως η Πεντάτευχος, και ιδιαίτερα το πέμπτο βιβλίο, το Δευτερονόμιο. Εν τούτοις, όταν συζητούν ποιος ακριβώς θα μπορούσε να το έχη γράψει, όχι ολίγοι απ’ αυτούς επιμελώς αγνοούν κάποια παραπομπή για το τι έχει να πη το ίδιο το Δευτερονόμιο ως προς εκείνον που το έγραψε:

«Και αφού ο Μωυσής ετελείωσε να γράφη τους λόγους του νόμου τούτου εις βιβλίον, έως τέλους, τότε ο Μωυσής προσέταξεν εις τους Λευίτας, τους βαστάζοντας την κιβωτόν της διαθήκης του Ιεχωβά, λέγων, Λάβετε τούτο το βιβλίον του νόμου, και θέσατε αυτό εις τα πλάγια της κιβωτού της διαθήκης Ιεχωβά του Θεού σας, και θέλει είσθαι εκεί εις μαρτύριον κατά σου.» Ασφαλώς το να αγνοή κανείς αυτή τη σαφή δήλωσι συζητώντας ποιος έγραψε το βιβλίο του Δευτερονομίου ωσάν η Γραφή να μην έδωσε το όνομα του συγγραφέως του, είναι προσπάθεια διαστροφής της αληθείας.​—Δευτ. 31:24-26, ΜΝΚ.

ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΣ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Το να λέγεται κάτι έξω από τα συμφραζόμενα αποτελεί άλλο επινόημα, με το οποίον μερικοί ελευθεριάζουν με την αλήθεια. Έτσι, κάθε τόσο οι εκδόται αυτού του περιοδικού λαμβάνουν με το ταχυδρομείο αυτό που λέγεται ότι είναι «Ο Όρκος των Ιπποτών του Κολόμπους». Αυτό το όργανον αποδίδει άκρον φανατισμό στη Ρωμαιοκαθολική αδελφική οργάνωσι που φέρει αυτό το όνομα. Αυτός ο δήθεν όρκος συνοδεύεται συνήθως από παρατηρήσεις περί του ότι ο όρκος αυτός ανεγράφη στο Αρχείον του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Είναι αληθές ότι αυτός ο όρκος εδημοσιεύθη στο Αρχείον· αλλ’ εκείνο που δεν είναι αληθές είναι ότι πρόκειται για τον όρκο των Ιπποτών του Κολόμπους. Μάλλον, κατεχωρήθη στο Αρχείον του Κογκρέσου ως ένα παράδειγμα του βάθους, στο οποίον μερικοί κατέρχονται επιτιθέμενοι εναντίον ενός, ο οποίος επιδιώκει μια θέσι βάσει της θρησκείας του. Ασφαλώς το να παρουσιάζη κανείς έναν τέτοιον όρκο ως γνήσιον επειδή ανεγράφη στο Αρχείον του Κογκρέσου σημαίνει ότι προσπαθεί να διαστρέψη την αλήθεια.

Έπειτα πάλι, μπορεί να εκτίθενται αλήθειες με τέτοιον τρόπο ώστε να συνεπάγωνται ένα ψευδές συμπέρασμα, πράγμα που αποτελεί άλλον ένα τρόπο φιλοπαίγμονος διαθέσεως ή προσπαθείας διαστροφής της αληθείας. Έτσι, κάποιος Ουίλλιαμ Ι. Χουάλεν, ένας Ρωμαιοκαθολικός «λαϊκός», που αυτοδιαφημίζεται ως αυθεντία στα περί μαρτύρων του Ιεχωβά, και που κομπάζει μάλιστα για την αντικειμενικότητά του στην εκτίμησι αυτών, δηλαδή, για το ότι είναι ειλικρινής και απηλλαγμένος από συναισθηματικές προκαταλήψεις στην εξέτασί των, έγραφε σ’ ένα άρθρον περιοδικού εν σχέσει με τον τέως πρόεδρον της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, «Μολονότι αυτός επενόησε το σύνθημα ‘Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θ’ Αποθάνωσι’, ο δικαστής πέθανε στο 1942».

Τώρα, και οι δυο δηλώσεις είναι αληθινές. Ο Ρόδερφορδ επενόησε εκείνο το σύνθημα και πράγματι πέθανε στο έτος 1942. Αλλά εκείνο που δεν είναι αληθινό είναι το συμπέρασμα που αποδίδεται με τη λέξι «μολονότι», σαν να ανέμενε ο Ρόδερφορδ να είναι ένας απ’ αυτά τα «εκατομμύρια». Όπως καλά γνωρίζει ο Χουάλεν, οι μάρτυρες του Ιεχωβά διδάσκουν ότι υπάρχει μια σωτηρία για όλους όσοι πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, αλλά δύο προορισμοί, ένας επίγειος κι ένας ουράνιος. Ο ουράνιος προορισμός, ο οποίος είναι για τον Ιησού Χριστό και τα μέλη της «νύμφης» του, περιορίζεται σε 144.000, και για ν’ αποκτήση ένας αυτόν τον προορισμό είναι ανάγκη να πεθάνη. Ο Ρόδερφορδ είχε την ελπίδα της αποκτήσεως αυτού του προορισμού και γι’ αυτό ανέμενε να πεθάνη. Το ρητόν «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θ’ Αποθάνωσι» το εφήρμοζε μόνο στον «πολύν όχλον» των «άλλων προβάτων», που μνημονεύονται στις Γραφές στην Αποκάλυψι 7:9 και στον Ιωάννην 10:16, των οποίων ο προορισμός είναι ένας επίγειος παράδεισος. Επομένως είναι κατάφωρα ανειλικρινές, είναι προσπάθεια διαστροφής της αληθείας, το να παραποιή έτσι τα πράγματα ένας ο οποίος επαγγέλλεται την αυθεντία όσον αφορά τους μάρτυρας του Ιεχωβά και διατείνεται ότι γράφει αντικειμενικά, ωσάν ο ίδιος ο Ρόδερφορδ ν’ ανέμενε να είναι ένας από τα ‘εκατομμύρια των ήδη ζώντων, τα οποία ουδέποτε θ’ αποθάνωσι’.

Στο ίδιο αυτό άρθρον του περιοδικού, που τώρα ανατυπώνεται σε σχήμα φυλλαδίου, ο Χουάλεν κατηγορεί τους μάρτυρας του Ιεχωβά ως διδάσκοντας ότι «ο Καίσαρ είναι ο Σατανάς». Αλλά δεν είναι έτσι. Άλλο είναι να πη κανείς ότι ο Καίσαρ είναι ένα μέρος του κόσμου, του οποίου θεός, κατά το 2 Κορινθίους 4:4, είναι ο Σατανάς, και κάτι εντελώς διαφορετικό είναι να πη ότι Καίσαρ είναι ο ίδιος ο Σατανάς. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά πάντοτε υπεστήριζαν ότι πρέπει να «αποδίδουν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα», κι έτσι πρέπει να υπόκεινται στον Καίσαρα ενόσω αυτός δεν απαιτεί κάτι που αντιβαίνει αμέσως στον νόμον του Θεού, οπότε εφαρμόζεται ο κανών: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» Αλλ’ όσο για τον Σατανά ή Διάβολο, πάντοτε υπεστήριζαν ότι πρέπει ν’ ανθίστανται σ’ αυτόν πάντοτε. Επομένως, το να λεχθή ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν πώς ο Καίσαρ είναι ο Σατανάς εγείρει προκατάληψι των κυβερνήσεων εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά και προφανώς προσπαθεί να διαστρέψη την αλήθεια. Ενδιαφέρει να σημειωθή ότι οι θρησκευτικοί ηγέται στην εποχή του Ιησού προσπαθούσαν ομοίως να διαστρέψουν την αλήθεια για να δημιουργήσουν στους άρχοντας προκατάληψι εναντίον του.​—Μάρκ. 12:17· Πράξ. 5:29· Λουκ. 23:2.

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Υπάρχει, επίσης, πολλή προσπάθεια διαστροφής της αληθείας εν ονόματι της επιστήμης, ειδικά από τους οπαδούς της θεωρίας της εξελίξεως. Φευγαλέες, αβάσιμες δηλώσεις διατυπώνονται ως γεγονότα σχετικά με την καταγωγή του ανθρώπου και την άνοδο ή κάθοδό του από τα κατώτερα ζώα. Ένας επιστήμων ο οποίος με δίκαιη αγανάκτησι καταπιάνεται έντονα μ’ αυτό το ζήτημα της προσπαθείας διαστροφής της αληθείας, είναι ο Ιβάρ Λίσνερ, Δ. Φ., του οποίου τα βιβλία εξεδόθησαν σε δεκατέσσερες γλώσσες. Στο τελευταίο του βιβλίο, που εξεδόθη στο 1961, και τιτλοφορείται «Αλλά ο Θεός Ήταν Εκεί»,a ομιλεί για την «ανέκφραστη μωρία όλων των αποπειρών ανασυστάσεως του ανθρώπου των Νεάντερταλ ή ακόμη του ανθρώπου του Πεκίνου. Εξαιρετικά τριχωτές [μαλλιαρές] γύψινες μορφές με ζωώδη όψι να μας αγριοκυττάζουν στα μουσεία του κόσμου όλου, με χαρακτηριστικά συνήθως καστανής χροιάς, με κόμη άγρια και λυτή, με σιαγόνες προγναθώδεις [που προεξέχουν] και μέτωπα γυρτά​—και τούτο παρά το γεγονός ότι δεν έχομε καμμιά απολύτως ιδέα για το χρώμα του δέρματος του Παλαιολιθικού ανθρώπου ή για το πώς εφύετο η κόμη του, ουσιαστικά δε καμμιά ιδέα δεν έχομε για τη φυσιογνωμία του» ή τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. «Ο Αμερικανός ειδικός Τ. Δ. Στιούαρτ ορθώς ετόνισε το 1948 το αδύνατον ανασυστάσεως της κόμης, των ματιών, της μύτης, των χειλέων ή της εκφράσεως του προσώπου. ‘Οι πιθανότητες είναι ότι η έκφρασις του αρχεγόνου ανθρώπου δεν ήταν λιγώτερο αγαθή από τη δική μας’ έγραψε.

«Όταν ένα μουσείο εκθέτη πρότυπα του Πεκινανθρώπου, του ανθρώπου του Νεάντερταλ και του συγχρόνου νοητικού Ανθρώπου [Homo sapiens] παράπλευρα, αυτό ενθαρρύνει μια αντίληψι φυσικής και διανοητικής αναπτύξεως, που δεν συμφωνεί με τις απόψεις της σύγχρονης επιστήμης. Δύο, οι οποίοι κάνουν τέτοια πρότυπα τείνουν σε αποχαλίνωσι της φαντασίας των. . . . Η έκθεσις αυτών των ημιανθρωπίνων, ημιζωικών μορφών είναι συμπτωματική της ηθικής αλαζονείας της εποχής μας και ύπουλα εμπνεόμενη από ένα αυτάρεσκο αίσθημα του ‘πόσο προήχθημεν!’» Στο βιβλίο του ο επιστήμων Λίσνερ τονίζει ότι ο άνθρωπος σε όλους τους καιρούς πολύ απείχε από την κατώτερη κτίσι και σε όλους τους καιρούς είχε κάποια μορφή θρησκείας. Σ’ ένα, λοιπόν, από τα τελευταία κεφάλαια του ερωτά, «Γιατί προσκολλώμεθα τόσο πεισμόνως σε απηρχαιωμένες θεωρίες; Γιατί προτιμούμε ν’ αναζητούμε την καταγωγή μας στα ζώα παρά στον Θεό;» Προφανώς διότι δεν θέλουν ν’ αναγνωρίσουν το χρέος της ευγνωμοσύνης που οφείλουν στον Δημιουργό ούτε την ανάγκη του να είναι υποτεταγμένοι σ’ αυτόν. Αρνούνται να ομολογήσουν την αλήθεια ότι «ο Ιεχωβά είναι ο Θεός· αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς.»​—Ψαλμ. 100:3, ΜΝΚ.

Τ’ ανωτέρω παραδείγματα, τα οποία θα μπορούσαν να πολλαπλασιασθούν πολλές φορές, ασφαλώς ενοχοποιούν μερικούς που υπερβαίνουν τα όρια της αληθείας, και τούτο από ελατήρια που είναι ύποπτα. Αφού είναι έτσι το πράγμα, το ρητόν caveat emptor δηλαδή, «Ας προσεχή ο αγοραστής», είναι ένα ρητόν, το οποίον όλοι πρέπει να έχουν υπ’ όψι, όταν ακούωμε ή διαβάζωμε οτιδήποτε, το οποίον προβάλλει αξιώσεις αληθείας και στο οποίον πρέπει να στηριχθή πίστις ή ωρισμένες ενέργειες. Όπως λέγει η Γραφή, ο λόγος του Θεού: «Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε.»​—1 Θεσ. 5:21.

[Υποσημειώσεις]