απαντούν, ‘Θα κάνωμε ό,τι λέγει ο Ιεχωβά.’ Αυτό θέτει στις μικρές καρδιές των μια επιθυμία να υπηρετούν τον Ιεχωβά και να αισθάνωνται μια ώθησι να κάνουν το θέλημά του. Η μικρή μας κήρυξ επρόσεξε ότι ο Ιεχωβά λέγει να βγούμε και να κηρύξωμε, ενώ η Μαμά και ο Μπαμπάς λέγουν να παραμείνουν στην αυλή. Εφόσον δεν μπορείτε να μιλήσετε σε πολλούς ανθρώπους στην αυλή, έκαμε αυτό που ενόμιζε ότι θα ευαρεστούσε τον Ιεχωβά, και βγήκε με πιο καλές διαθέσεις. Από εκείνη τη στιγμή η σύζυγος μου είχε αρχίσει ν’ ανησυχή πραγματικά, διότι, κατοικούμε σ’ ένα πολυάσχολο δρόμο, και μαζί της ενώθηκαν στην έρευνα η θεία μου και ο θείος μου. Εφόσον δεν μπορούσαν να την βρουν, επέστρεψαν σπίτι με τη σκέψι να ειδοποιήσουν την αστυνομία.

«Μόλις μπήκαν στην είσοδο του κήπου, ποιος άλλος νομίζετε ότι περίμενε όλους με υπομονή παρά η μικρή μου κόρη. Επί τέλους, είχε κάμει ό,τι πίστευε ότι ο Ιεχωβά ήθελε από αυτή να κάμη, και επέστρεψε σπίτι. Όταν εγώ επέστρεψα σπίτι, εφηρμόσθη πειθαρχία και εδόθη, επίσης, ενθάρρυνσις για να μη αναχαιτισθή ο ζήλος της. Προσπάθησα να την κάμω να σκεφθή λογικά και με προσοχή της εξήγησα ότι δεν έπρεπε ποτέ να βγαίνη στο δρόμο μόνη, διότι, διέτρεχε κίνδυνο εξαιτίας της ηλικίας της. ‘Αλλά, Μπαμπά, δεν ήμουν μόνη’ απήντησε με ειλικρίνεια.

«‘Δεν ήσουν μόνη;’ ρώτησα.

«‘Όχι, ξέρεις ήταν μαζί μου ο Γιαννάκης και του έδειχνα πώς να πηγαίνη κι αυτός από σπίτι σε σπίτι’, είπε χαρούμενα. Αυτή πρέπει να ήταν μια νέα πείρα για τον Γιαννάκη, διότι αυτός είναι από Καθολική οικογένεια. Παρά την ηλικία της, η κορούλα μας ήθελε να υπηρετήση τον Ιεχωβά και εξεπαίδευε, επίσης, κάποιον άλλο να κάνη το ίδιο. Τώρα εκτιμά την ανάγκη να την συνοδεύη κάποιος, διότι μόλις έχει κλείσει το πέμπτο έτος της ηλικίας της.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς είναι δυνατόν να ‘λυπήση’ ένας το άγιο πνεύμα, εφόσον αυτό δεν είναι, ένα πρόσωπο;—Χ. Η.Π.Α.

Στη θεόπνευστη επιστολή του προς τους Χριστιανούς της Εφέσου, ο απόστολος Παύλος έδωσε αυτή τη συμβουλή όσον αφορά το πώς έπρεπε να συμπεριφέρωνται οι Χριστιανοί: «Μη λυπείτε το πνεύμα το άγιον του Θεού, με το οποίον εσφραγίσθητε δια την ημέραν της απολυτρώσεως.»—Εφεσ. 4:30.

Πολλοί σχολιασταί στον «Χριστιανικό κόσμο» εξήγησαν με εσφαλμένο τρόπο αυτό το εδάφιο διότι επίστευαν στην διδασκαλία των τριών προσώπων σ’ ένα Θεό, ή Τριάδα. Πολλές φορές έχομε παρουσιάσει στις εκδόσεις μας Γραφική και ιστορική απόδειξι ότι η Τριάς δεν είναι διδασκαλία της Γραφής, αλλά, μάλλον, είναι, ειδωλολατρικής προελεύσεως. (Βλέπε, παραδείγματος χάριν, κεφάλαιον 12 του βιβλίου ‘Πράγματα, Εις τα Οποία Είναι Αδύνατον Να Ψευσθή ο Θεός’ και κεφάλαιον 3 του βιβλίου «Έπεσε Βαβυλών η Μεγάλη» Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά! [στην Αγγλική].) Επομένως, το εδάφιο Εφεσίους 4:30 δεν ομιλεί για το άγιο πνεύμα ως ένα πρόσωπο, ένα Θεό, μέρος μιας Τριάδος που μπορεί να λυπηθή.

Μακριά από το να διδάξη ότι το άγιο πνεύμα είναι ένα πρόσωπο και ένας Θεός ίσος με τον Ιεχωβά, η Γραφή δείχνει, ότι είναι απλώς η αόρατη ενεργός δύναμις του Θεού. Ο Ιησούς επρόκειτο να βαπτίζη «εν πνεύματι αγίω και πυρί», όπως ακριβώς ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εβάπτιζε εν ύδατι. (Λουκ. 3:16) Ένα πρόσωπο μπορεί τα βαπτίση ένα άλλο με ύδωρ ή πυρ με το να βυθίση ή να καταδύση αυτό το άτομο σε ύδωρ ή σε φλόγες, αλλά πώς μπορεί ένα άτομο να βαπτίση κάποιον μ’ ένα άλλο πρόσωπο; Το ύδωρ και το πυρ δεν είναι πρόσωπα, ούτε και το άγιο πνεύμα είναι πρόσωπο. Την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. οι 120 μαθηταί «επλήσθησαν . . . πνεύματος αγίου.» Είναι καταφανές ότι δεν επλήσθησαν μ’ ένα πρόσωπο. (Πράξ. 1:5, 8· 2:4) Στον ουρανό ο Ιησούς είχε λάβει άγιο πνεύμα από τον Ιεχωβά και το εξέχεε επάνω στους ακολούθους του. Το άγιο πνεύμα δεν ήταν ένα πρόσωπο που να τυγχάνη τέτοιου χειρισμού, αλλά ήταν η ενεργός δύναμις του Θεού.—Πράξ. 2:33.

Εκείνοι του πρώτου αιώνος, στους οποίους έγραφε ο Παύλος, «Μη λυπείτε το πνεύμα το άγιον του Θεού», ήσαν κεχρισμένοι Χριστιανοί· είχαν λάβει άγιον πνεύμα και είχαν κληθή σε ουράνια ζωή. Σ’ αυτούς, οι οποίοι, ήσαν της ουρανίας τάξεως, ο Παύλος είπε: «Ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας.» Εκείνο το πνεύμα εχρησίμευσε ως σφραγίδα, ή ως ‘αρραβών’. (Ρωμ. 8:15· 2 Κορ. 1:22) Αλλά τι έκανε αυτό γι’ αυτούς όσο καιρό ήσαν ακόμη στη γη; Αυτό τους ωδήγησε ή τους κατηύθυνε σε μια ζωή πιστότητας, προς τον τελικό θάνατόν των και την ανάστασί των στον ουρανό. (Ρωμ. 8:14, 17) Τους βοήθησε ν’ αποφεύγουν «τα έργα της σαρκός», τα οποία μπορούσαν να οδηγήσουν στην αποδοκιμασία του Θεού και πλήρη απώλεια του Αγίου πνεύματος. Επίσης, τους βοήθησε να εκδηλώνουν τον ‘καρπόν του πνεύματος’