δαιμόνων του, η άρνησις του αντιλύτρου, που προσεφέρθη από τον Ιησούν και η άρνησις της ουρανίας, πνευματικής φύσεως, της βασιλείας του Θεού και της ουρανίας αμοιβής των αγίων, όλ’ αυτά συγκλίνουν στον στιγματισμό του ως αξίου της Γραφικής περιγραφής: ‘Η βουλή αυτή και το έργον τούτο είναι εξ ανθρώπων’.—Πράξ. 5:38.

Ενωμένη Δημοσίευσις του «Λόγου της Ζωής»

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ο λόγος της ζωής; Είναι το άγγελμα που λέγει για την ελπίδα της ζωής, που καθιστά δυνατόν στους ακροατάς του ν’ αποκτήσουν ζωή. Όπως έγραψε ο Παύλος στον Τιμόθεο, εχύθη φως στην «ζωήν και την αφθαρσίαν δια του ευαγγελίου», εν σχέσει με τον Σωτήρα Ιησούν Χριστόν.—2 Τιμ. 1:9, 10.a

Αυτός ο λόγος της ζωής είχε μια μικρή αρχή πριν από έξη χιλιάδες χρόνια περίπου. Τότε ο άνθρωπος, λόγω της παρακοής του, ήλθε σε μεγάλη ανάγκη ενός λόγου ζωής, κάποιας ελπίδος ζωής. Ο Ιεχωβά Θεός, ως ο μεγαλύτερος Φίλος του ανθρώπου, έδωσε τότε στον άνθρωπο ελπίδα με την επαγγελία που αναγράφεται στη Γένεσι 3:15, που έδειχνε τον τελικό θρίαμβο της δικαιοσύνης και την καταστροφή του εχθρού του ανθρώπου. Επί τέσσερες χιλιάδες χρόνια περίπου ο Θεός προσέθετε σ’ αυτόν τον λόγο ως τη συμπλήρωσι του κατά το έτος 98 μ.Χ. Από τότε ο λόγος της ζωής συνίσταται από ολόκληρη τη Βίβλο, από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι.

Αφού ο λόγος της ζωής είναι η πλήρης Βίβλος, η δημοσίευσις του λόγου της ζωής θα εγίνετο με τον πολλαπλασιασμό και τη διάδοσι αντιτύπων της Βίβλου ή Αγίας Γραφής. Οι πρώτοι Χριστιανοί ειργάσθησαν δραστήρια για τη διάδοσι του λόγου της ζωής, τόσο του γραπτού όσο και του προφορικού λόγου. Κατόπιν πολλών αιώνων σκότους, η δημοσίευσις της Αγ. Γραφής επανελήφθη με τη μετάφρασί της σε ζώσες γλώσσες, η δε εφεύρεσις της τυπογραφίας πολύ συνετέλεσε στον σκοπόν αυτόν. Ιδιαιτέρως η δημοσίευσις του λόγου της ζωής έλαβε μια ώθησι στη διάρκεια του δεκάτου ενάτου αιώνος, με τον σχηματισμό Βιβλικών Εταιριών, οι οποίες τώρα αποδίδουν κατ’ έτος περίπου τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα της Βίβλου, τα οποία εκτυπώνονται και διαθέτονται.

Αλλ’ είναι αρκετή αυτή η διάδοσις του λόγου της ζωής; Όχι, δεν είναι. Διότι τι θα ωφεληθή ένας άνθρωπος, αν αρχίση ενθουσιωδώς να διαβάζη τη Γραφή, αφού αγοράση ένα αντίτυπο, μόνο για να την αφήση κατά μέρος και να ξεχάση κάθε τι από τα περιεχόμενα της, επειδή δεν κατανοεί και δεν εκτιμά αυτό που διαβάζει; Το γεγονός είναι ότι η μεγάλη πλειονότης εκείνων, που αποκτούν αντίτυπα της Γραφής σήμερα, εξακολουθούν να συμμορφώνωνται με τον παλαιόν αυτόν κόσμον, ακριβώς όπως κάνουν οι άθεοι, οι αγνωστικισταί και οι λοιποί άπιστοι πράγμα που δείχνει ότι η δημοσίευσις του λόγου της ζωής υπήρξε ματαία όσον αφορά αυτούς. Οι συνθήκες μέσα στον Χριστιανικό κόσμο το αποκαλύπτουν αυτό.

Για να μη καταντά ματαία η δημοσίευσις του λόγου της ζωής, πρέπει να παρασχεθή βοήθεια για κατανόησι των περιεχομένων του. Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο κάποιου ατόμου αλλά για ένα βιβλίο οργανώσεως. Όπως ακριβώς οι Εβραϊκές Γραφές είχαν δοθή στον Ισραήλ, έτσι και οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές εδόθησαν στους ακολούθους του Ιησού Χριστού. Στην εποχή του Ιησού και των αποστόλων του εχρειάζετο βοήθεια για να κατανοηθή κι εκτιμηθή ο λόγος της ζωής. Το ίδιο αληθεύει και σήμερα.—Λουκ. 24:32.

Όσον αφορά την υποχρέωσι, που υπέχουν οι Χριστιανοί σχετικά με τη δημοσίευσι αυτή του λόγου της ζωής, ο Παύλος έγραψε: «Να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης· μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής.» Δεν μπορεί ένας να γίνη «φωστήρ» με το να διαθέτη απλώς Γραφές, ή βοηθήματα Γραφικής μελέτης, γι’ αυτό το ζήτημα, στα χέρια του λαού. Για να είναι κανείς «φωστήρ» πρέπει να διαχέη φως, κάνοντας τους ανθρώπους να ιδούν. Αυτό σημαίνει να κάνη επανεπισκέψεις σε άτομα, τα οποία επρομηθεύθησαν Γραφές ή βοηθήματα Γραφικής μελέτης, όπως είναι το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, το οποίον πρόκειται να προσφερθή στη διάρκεια του μηνός Νοεμβρίου, και να βοηθή τους ανθρώπους να κατανοήσουν και ν’ αποκτήσουν εκτίμησι του λόγου της ζωής.—Φιλιππησ. 2:15, 16.

Η ίδια σκέψις υπονοείται στην οδηγία «κρατούντες τον λόγον της ζωής.» Αυτό δεν σημαίνει ν’ αποταμιεύωμε ιδιοτελώς αυτόν τον λόγον και να τον εναγκαλιζώμεθα στερρά, να το πούμε έτσι. Όχι, διόλου! Αυτός ο λόγος της ζωής καλείται, επίσης, η ‘μάχαιρα του πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού’. Η παραίνεσις αυτή αφήνει να νοηθή ότι ο Χριστιανός κραδαίνει την μάχαιραν του πνεύματος σε πνευματικόν πόλεμον και ότι πρέπει να την κρατή σφιχτά για να μην την εκτινάξη ο εχθρός από το χέρι του και υποστή βλάβη.—Εφεσ. 6:17· 2 Κορ. 10:3-5.

Ουσιώδες, επίσης, είναι ότι αυτό πρέπει να είναι ένα ενωμένο έργο δημοσιεύσεως, διότι μόνον η ενωμένη δημοσίευσις μπορεί να παρουσιάση ένα σαφές, εναρμόνιο και ελκυστικό άγγελμα σ’ εκείνους, που είναι καλής θελήσεως προς τον Θεό. Η δημοσίευσις δε αυτή πρέπει να γίνεται άσχετα προς τις περιστάσεις και την εναντίωσι. Ναι, στα λόγια του εδαφίου του Νοεμβρίου, η αποστολική εντολή απευθύνεται στους αφιερωμένους Χριστιανούς διακόνους σήμερα: «Κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως· έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.»—2 Τιμ. 4:2.