Για Ποιους Υπάρχουν Ελπίδες Αναστάσεως

«Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· . . . Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος, η λίμνη του πυρός.»—Αποκάλ. 20:13, 14, ΜΝΚ.

 1, 2. (α) Τι δύναμι έχει ο μεγάλος εχθρός του ανθρώπου, και ποιος είναι αυτός; (β) Από ποιόν θα καταστραφή, και μέσω ποιας πορείας του;

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ εχθρός του ανθρώπου έχει τη δύναμι να επιφέρη θάνατο. Πρόκειται σύντομα τώρα να καταργηθή. Αυτό είναι ένα από τα θαυμαστά πράγματα, που θα προκύψουν από τον θάνατο του Ιησού Χριστού πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια. Πριν από τότε ο Ιησούς ήταν ο ένδοξος ουράνιος Υιός του Θεού, αλλά εταπείνωσε τον εαυτό του κάτω από το ισχυρό χέρι του ουρανίου Πατρός του. Έθεσε, κατά μέρος την ουράνια δόξα του και, με τη δύναμι του Θεού, εγεννήθη ως ένα ανθρώπινο βρέφος με αίμα και σάρκα, ως ένας απόγονος του πατριάρχου Αβραάμ μέσω του Δαβίδ του Βασιλέως της Ιερουσαλήμ. Έγινε σαν ένα από τα παιδιά του Αβραάμ, μέσω μιας Ιουδαίας παρθένου ονομαζόμενης Μαρίας, μιας απογόνου του Βασιλέως Δαβίδ. Την ημέρα του Πάσχα του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς απέθανε. Την ημέρα εκείνη οι Ιουδαίοι έσφαζαν τον Πασχαλινό αμνό, αλλά τότε ο Ιησούς ο ίδιος εφέρθη ως ένας αμνός σε σφαγή από τους επιγείους υπηρέτας του Διαβόλου, του ‘έχοντος τα μέσα να επιφέρη θάνατον.’ Για την απελευθέρωσι η οποία προκύπτει από τον θάνατο του Ιησού διαβάζομε:

² «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου [τον έχοντα τα μέσα να επιφέρη θάνατον, ΜΝΚ], τουτέστι τον διάβολον, και ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν. Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν.»—Εβρ. 2:14-16, ΜΝΚ.

 3. Με τον θυσιαστικό του θάνατο πού ωδηγήθη ο Ιησούς Χριστός, αλλά πώς εξεπληρώθη σ’ αυτόν ο Ψαλμός 16:10;

³ Έτσι, για θυσιαστικούς σκοπούς σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ο Ιησούς Χριστός ωδηγήθη κάτω στον Σιεόλ ή Άδη, τον κοινό τάφο των ανθρώπων που βρίσκονται νεκροί στο χώμα της γης. Εν τούτοις, ο Παντοδύναμος Θεός δεν επέτρεψε να κρατήση ο Σιεόλ τον πιστό του Υιό για πάντα, ώστε η σαρξ του να υποστή μια βαθμιαία αποσύνθεσι μέσα στο μνημείο. Την τρίτη ημέρα ο Θεός ήγειρε τον Ιησού Χριστό εκ νεκρών κι έτσι εξεπλήρωσε τον Ψαλμό 16:10, που εγράφη από τον Βασιλέα Δαβίδ. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ανέφερε από τον Ψαλμό 16:10 και είπε: «Δια τούτο και εν άλλω Ψαλμώ λέγει, “Δεν θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν.” Διότι ο μεν Δαβίδ αφού υπηρέτησε την βουλήν του Θεού εν τη γενεά αυτού, εκοιμήθη, και προσετέθη εις τους πατέρας αυτού, και είδε διαφθοράν. Εκείνος όμως τον οποίον ο Θεός ανέστησε, δεν είδε διαφθοράν.»—Πράξ. 13:35-37.

 4. Γιατί ο Ιησούς Χριστός θα είναι σε θέσι να καταστρέψη τον φονικό Διάβολο, και πώς θα το κάμη αυτό;

⁴ Ο Παντοδύναμος Θεός ήγειρε τον Ιησού Χριστό από τον Σιεόλ ως ένα αθάνατο πνευματικό πρόσωπο, πολύ ισχυρότερο από τον Σατανά ή Διάβολο, «τον έχοντα τα μέσα να επιφέρη θάνατον.» Στον ωρισμένο καιρό του Θεού ο αναστημένος Ιησούς Χριστός θα καταστρέψη τον φονικό αυτόν Διάβολο. Θα δέση αυτόν και όλους τους δαιμονικούς του αγγέλους και θα τους φυλακίση σε μια άβυσσο, όπου δεν θα είναι σε θέσι να παρέμβουν στη χιλιετή βασιλεία του Ιησού Χριστού ως κεχρισμένου Βασιλέως του Θεού.

 5. (α) Πότε θα λάβη χώραν αυτό και τότε τι θα φύγη; (β) Ποια όρασις Ημέρας Κρίσεως θα εκπληρωθή τότε;

⁵ Αυτό θα γίνη αμέσως μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, κατά την οποίαν η επίγεια οργάνωσις των πολιτικών αρχόντων του Διαβόλου θα ηττηθή από τον ουράνιο πολεμιστή Ιησού Χριστό και τους αγγέλους του. (Αποκάλ. 19:11 έως 20:3) Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον ο συμβολικός ουρανός και η συμβολική γη θα φύγουν «απ’ έμπροσθεν» του μεγάλου λευκού θρόνου της κρίσεως του Θεού. Αυτό θα παραχωρήση θέσι για ένα «ουρανόν νέον και γην νέαν.» (Αποκάλ. 20:11· 21:1) Τότε θα έχη εκπληρωθή η όρασις του Χριστιανού αποστόλου Ιωάννου: «Και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών.»—Αποκάλ. 20:12, 13.

 6. Γιατί η όρασις εκείνη δεν περιλαμβάνει τους 144.000 μαθητάς;

⁶ Η Αποκάλυψις 20:13 λέγει ότι «έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς.» Αυτό δεν περιλαμβάνει τους 144.000, που ακολουθούν στα ίχνη του Ιησού Χριστού, οι οποίοι αναφέρονται εις Εβραίους 2:16 ως ‘σπέρμα του Αβραάμ’, μέσω του οποίου όλα, τα έθνη της γης μας θα λάβουν αιώνιες ευλογίες. (Αποκάλ. 7:3-8· 14:1, 3· Γέν. 12:3· 22:18) Πριν από δέκα εννέα αιώνες ο Άδης ή Σιεόλ έδωσε τον νεκρό Ιησού Χριστό, και αυτοί οι 144.000 πιστοί ακόλουθοί του, οι οποίοι είναι οι πνευματικοί αδελφοί του, γίνονται όμοιοι με αυτόν κατά το ότι λαμβάνουν μέρος σ’ αυτό που λέγεται «η ανάστασις η πρώτη»,

 7, 8. (α) Πότε άρχισε η ανάστασίς των; (β) Πώς περιγράφει την ανάστασί των η Αποκάλυψις 20:4-6;

⁷ Σύμφωνα με ενδείξεις που υπάρχουν στη Γραφή, η ανάστασίς των άρχισε το έτος 1918 μ.Χ., ή τριάμισυ χρόνια μετά την ενθρόνισι του Ιησού Χριστού και τη στέψι του ως ουρανίου Βασιλέως για ν’ αρχίση να κυβερνά εν μέσω των εχθρών του. (Ψαλμ. 110:1, 2· Εβρ. 10:12, 13· Αποκάλ. 14:13) Επομένως, προτού η Αποκάλυψις στο κεφάλαιο 20 μας πη για την απελευθέρωσι των νεκρών από τη θάλασσα και από τον θάνατο και Άδη, μας λέγει πρώτα για την ανάστασι των 144.000 πνευματικών ακολούθων του Ιησού Χριστού, με τα εξής λόγια:

⁸ «Είδον θρόνους· και εκάθισαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς· και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν του Ιησού, και δια τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον, ούτε την εικόνα αυτού· και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος [ο οποίος συμβολίζεται από τη λίμνη του πυρός] δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»—Αποκάλ. 20:4-6, 14· 21:8.

‘Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ’

 9. (α) Σημαίνει μήπως αυτό ότι οι 144.000 συγκληρονόμοι του Χριστού δεν πηγαίνουν ποτέ στον Άδη ή Σιεόλ; (β) Σύμφωνα με τους λόγους του Ιησού προς τον Πέτρο, πού αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 16:18, τι δεν θα ισχύση κατά των 144.000;

⁹ Όταν λέγωμε ότι η Αποκάλυψις 20:13 δεν περιλαμβάνει τους ανωτέρω αναφερομένους 144.000 συγκληρονόμους του Ιησού Χριστού, δεν εννοούμε ότι αυτοί οι 144.000 δεν πηγαίνουν κατά τον θάνατο τους στον Άδη ή Σιεόλ, ή στη θάλασσα, αν έχουν πεθάνει στη θάλασσα και τα σώματα των δεν ανεσύρθησαν για να ενταφιασθούν σε ξηρά γη. Για να έχουν μέρος στην ‘πρώτη ανάστασι’, είναι ανάγκη να εγερθούν από τον Άδη ή από τον θάνατο στη θάλασσα. Οι λόγοι του Ιησού Χριστού σαφώς μας δίδουν να εννοήσωμε αυτό το γεγονός, όταν είπε στους δώδεκα αποστόλους του για την οικοδόμησι της εκκλησίας του επάνω στον εαυτό του ως τον θεμέλιο λίθο, διότι είπε: «Επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου· και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής.» (Ματθ. 16:18) Και μετά τη δική του ανάστασι εκ νεκρών, ο Ιησούς είπε στην όρασι που έδωσε στον απόστολο Ιωάννη: «Εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων, και έγεινα νεκρός· και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν· και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου.» «Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το πνεύμα προς τας εκκλησίας· Ο νικών δεν θέλει αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου», και επομένως θ’ αναστηθή.—Αποκάλ. 1:17, 18· 2:11.

10. (α) Όσον αφορά τον θάνατο και τον Άδη, πώς ο Ιησούς Χριστός καταλύει τη δύναμί του απέναντι των 144.000 συγκληρονόμων του; (β) Σχετικά με την κρίσι, πώς η Αποκάλυψις 20:4 περιγράφει τους 144.000;

¹⁰ Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός θα καταστρέψη τον Διάβολο «τον έχοντα τα μέσα να επιφέρη θάνατον.» Εφόσον ο Ιησούς κατέχει τα κλειδία του Άδου και του θανάτου, δεν θα επιτρέψη να υπερισχύση ο Άδης επί της πιστής εκκλησίας του των 144.000 πνευματικών αδελφών του. Μετά την ουράνια ενθρόνισί του ως Βασιλέως το 1914 μ.Χ., καταλύει τη δύναμι του θανάτου και του Άδου και ελευθερώνει τα νεκρά μέλη της εκκλησίας του για να λάβουν μέρος στην ‘πρώτη ανάστασι’. Με αυτή την αόρατη, πνευματική ανάστασι, οι 144.000 ενώνονται μαζί του στους ουρανούς ως συγκληρονόμοι του στη βασιλεία και για να είναι ιερείς και κριταί μαζί του κατά τα χίλια χρόνια που ο Σατανάς ή Διάβολος είναι δεμένος στην άβυσσο. Δεν παρουσιάζονται ως ιστάμενοι ενώπιον του ‘λευκού μεγάλου θρόνου’ για να κριθούν. Αντιθέτως, η Αποκάλυψις 20:4 λέγει ότι εκάθησαν επάνω σε θρόνους και «κρίσις εδόθη εις αυτούς.» Έτσι ο θάνατός των στον Άδη δεν καθίσταται ένας αδιάκοπος θάνατος, ένας αιώνιος θάνατος, όπως είναι εκείνο που σημαίνει η έκφρασις «ο δεύτερος θάνατος».

11, 12. Πώς στα εδάφια Ιωάννης 6:39-54 εβεβαίωσε ο Ιησούς τους μαθητάς του ότι ο θάνατος και ο Άδης δεν θα ίσχυαν κατ’ αυτών για πάντα;

¹¹ Επανειλημμένως ο Ιησούς Χριστός εβεβαίωσε τους πιστούς μαθητάς του ότι ο θάνατος και ο Άδης δεν θα ίσχυαν κατ’ αυτών αιωνίως. Ως εκείνος που χρησιμοποιεί ο Θεός για ν’ ανασταίνη νεκρούς, θα εφρόντιζε ώστε ο θάνατός των με πιστότητα προς αυτόν να μην είναι αιώνιος. Είπε τα εξής:

¹² «Τούτο . . . είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε, να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα. Και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.» «Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με· και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα· . . . Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου, και πίητε το αίμα αυτού [δια πίστεως], δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμά μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.»—Ιωάν. 6:39, 40, 44, 53, 54.

13. Για ποια δύναμι έδωσε παράδειγμα ο Ιησούς σχετικά με τον φίλο του Λάζαρο, και πώς;

¹³ Ακόμη και επί της γης ο Ιησούς Χριστός μάς έδωσε παραδείγματα της μελλοντικής του δυνάμεως να ανασταίνη. Επανέφερε στη ζωή τον αγαπητό του φίλο Λάζαρο, ο οποίος ευρίσκετο ήδη στον Σιεόλ για τετάρτη ημέρα. Ακριβώς πριν από αυτό ο Ιησούς είπε στη Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει. Και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα.» Έπειτα ο Ιησούς είπε ν’ αφαιρέσουν τον λίθο εμπρός από το μνημείο και κατόπιν εκάλεσε τον Λάζαρο πάλι στη ζωή και έξω από τον τάφο. Με αυτό τον θαυματουργικό τρόπο η Μάρθα έλαβε οπίσω τον αδελφό της Λάζαρο ενωρίτερα από όσο ανέμενε, διότι είχε ειπεί στον Ιησού: «Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη έσχατη ημέρα.»—Ιωάν. 11:24-44.

14. Τι συνέβη στον Λάζαρο αργότερα, αλλά ποια είναι η προσδοκία μας γι’ αυτόν;

¹⁴ Φυσικά, ο Λάζαρος πέθανε και πάλι, προφανώς σαν ένας πιστός μαθητής του Ιησού Χριστού. Έτσι επέστρεψε στον Σιεόλ ή Άδη. Αλλά ο Άδης δεν θα ισχύση κατ’ αυτού ως μέλους της πιστής Χριστιανικής εκκλησίας, διότι δεν μπόρεσε να ισχύση κατ’ αυτού και την ημέρα εκείνη, όταν ο Ιησούς ήλθε στη Βηθανία για να τον εγείρη από τον τετραήμερο ύπνο του στο θάνατο. Μόνο τώρα, μετά την έγερσί του από τον Άδη μαζί με το υπόλοιπο της Χριστιανικής εκκλησίας από τον Ιησού Χριστό, όταν κυβερνά ως Βασιλεύς της βασιλείας του Θεού, ο Λάζαρος δεν θα πεθάνη πάλι ποτέ.—Ιωάν. 11:26.

15. Με την έκφρασι «πρώτη ανάστασις» τι φανερώνεται περί της αναστάσεως ως συνόλου, και πώς το 1 Κορινθίους 15:20-23 το αποδεικνύει;

¹⁵ Εφόσον η Αποκάλυψις 20:5, 6 ομιλεί περί ‘της πρώτης αναστάσεως’, δείχνει ότι υπάρχει κάποια τάξις που ακολουθείται στην ανάστασι ως σύνολον. Αυτό μας λέγεται σαφώς στην 1 Κορινθίους 15:20-23, που μας ομιλεί για την ανάστασι των 144.000 μαθητών, οι οποίοι θα έχουν μια ένδοξη, ουράνια, πνευματική ανάστασι. Το εδάφια αυτά έχουν ως εξής: «Τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου, ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ· έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν· ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού, εν τη παρουσία αυτού.»

16. Πώς το εικοστό κεφάλαιο της Αποκαλύψεως φανερώνει, επίσης, μια τάξι όσον αφορά την ανάστασι;

¹⁶ Το εικοστό κεφάλαιο της Αποκαλύψεως δείχνει, επίσης, μια τέτοια τάξι, με το να μας περιγράφη πρώτον την επαναφορά σε ζωή των 144.000 συγκληρονόμων του Ιησού Χριστού, οι οποίοι γίνονται μακάριοι κατά την πρώτη ανάστασι, και αργότερα την απελευθέρωσι από τη θάλασσα και από τον Άδη όλων των άλλων νεκρών που λαμβάνουν έτσι την ευκαιρία αιωνίου ζωής επί της γης.

ΜΙΑ ‘ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ’

17. Εις Εβραίους 11:35, η έκφρασις ‘καλητέρα ανάστασις’ σε ποιους εφαρμόζεται;

¹⁷ Η ενδιαφέρουσα αυτή έκφρασις συναντάται στην προς Εβραίους επιστολή 11:35 σχετικά με ανθρώπους, οι οποίοι έζησαν πριν από τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού: «Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.»

18. Για τα κατορθώματα ποίων μας μιλεί το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, και πώς δείχνει ότι η ανάστασίς των είναι βεβαία;

¹⁸ Το εδάφιο αυτό βρίσκεται μέσα σ’ ένα κεφάλαιο, το οποίον μας ομιλεί για τα κατορθώματα ενός «τοσούτου νέφους μαρτύρων», που εκτείνεται από την εποχή του Ιωάννου του Βαπτιστού έως πίσω στον πρώτο πιστό μάρτυρα του Ιεχωβά, τον Άβελ, τον νεώτερο αδελφό του Κάιν, τον γυιό του Αδάμ και της Εύας. (Εβρ. 11:4 έως 12:1) Η ανάστασις των αρχαίων αυτών ανδρών και γυναικών ευσεβούς πίστεως είναι βεβαία, διότι ο Χριστιανός συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής, ενδέκατο κεφάλαιο, αποδεικνύει ότι αυτοί επίστευσαν ότι «ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη», και στο τέλος αυτού του κεφαλαίου λέγει προς τους Χριστιανούς αναγνώστας: «Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.»—Εβρ. 11:19, 35, 39, 40.

19. Κατά ποιον τρόπο η ανάστασίς των δεν λαμβάνει χώραν «χωρίς ημών» (των 144.000);

¹⁹ Οι 144.000 πιστοί μαθηταί του Ιησού Χριστού πρόκειται όλοι να «λάβωσι την τελειότητα» με ανάστασι εκ νεκρών, ακριβώς όπως συνέβη στον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Εκτός από αυτούς τους Χριστιανούς, ή προτού αυτοί οι Χριστιανοί «λάβωσι την τελειότητα» στους ουρανούς, η ανάστασις του «νέφους μαρτύρων» της προ-Χριστιανικής εποχής δεν θα μπορούσε να λάβη χώραν. Αυτό συμβαίνει διότι οι πιστοί 144.000 συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού λαμβάνουν μέρος στην ‘πρώτη ανάστασι’, μια ανάστασι, η οποία είναι πρώτη σε χρόνο καθώς, επίσης, σε ποιότητα και σπουδαιότητα.

20. (α) Θα είναι μια ‘καλύτερα ανάστασις’ εν συγκρίσει προς την ανάστασι των 144.000; (β) Κατά ποιον τρόπο θα είναι μια ‘καλύτερα ανάστασις’;

²⁰ Επομένως η ‘καλύτερα ανάστασις’, που θα έχη το αρχαίον ‘νέφος μαρτύρων’, δεν θα είναι καλύτερη από την ανάστασι των 144.000 κληρονόμων της ουράνιας βασιλείας του Θεού. Θα είναι καλύτερη από την ανάστασι των ανθρώπων που ήγειραν εκ νεκρών οι προφήται Ηλίας και Ελισσαιέ. Ναι, καλύτερη και από την ανάστασι εκείνων τους οποίους ο Ιησούς Χριστός και οι απόστολοι του ήγειραν εκ νεκρών.a Πώς θα είναι ‘καλυτέρα’; Διότι όλοι εκείνοι, τους οποίους οι δούλοι του Θεού ήγειραν σε ζωή, απέθαναν και πάλι εν σαρκί και πήγαν στον Άδη ή Σιεόλ. Γιατί; Διότι η ουράνια βασιλεία του Θεού δια του Υιού του Ιησού Χριστού δεν είχε αρχίσει ακόμη να κυβερνά, εφόσον οι «καιροί των Εθνών» για τη διακυβέρνησι της γης δεν επρόκειτο να λήξουν πριν από το έτος 1914 μ.Χ. Η ‘καλυτέρα ανάστασις’ του αρχαίου «νέφους μαρτύρων» θα λάβη χώραν κάτω από την ουράνια βασιλεία του Θεού, η οποία τώρα έχει εγκαθιδρυθή. Όταν ο Ιησούς Χριστός ο ουράνιος Βασιλεύς θα χρησιμοποιήση τα «κλειδία του άδου και του θανάτου» και θα εξαγάγη τους αρχαίους αυτούς μάρτυρας από τον Άδη ή Σιεόλ, δεν χρειάζεται να πεθάνουν και πάλι. Γιατί;

21. Γιατί μετά την ανάστασι οι αρχαίοι εκείνοι μάρτυρες δεν θα χρειασθή να πεθάνουν πάλι;

²¹ Με το να κάμουν να γραφούν τα ονόματά των στο «βιβλίον της ζωής», λόγω της συνεχούς ευσεβούς πίστεως και υπακοής των, θα εξυψωθούν βαθμιαίως σε ανθρώπινη τελειότητα. Τελικά θα τους δοθή το βραβείον της αιωνίου ζωής σε ανθρώπινη τελειότητα επάνω στη γη, η οποία θα έχη μεταμορφωθή σε Παράδεισο. Δεν θα ‘ριφθούν εις την λίμνην του πυρός’, δηλαδή τον ‘δεύτερον θάνατον’. Εφόσον είναι άτομα πίστεως για ν’ αρχίσουν μ’ αυτή κατά την ανάστασί των, θα είναι πολύ ευκολώτερο να σημειώσουν πρόοδο προς την ανθρώπινη τελειότητα τότε.

22. Εις Δανιήλ 12:13 για ποιο πράγμα εδόθη βεβαίωσις στον Δανιήλ και για πότε;

²² Παραδείγματος χάριν, υπήρχε ο προφήτης Δανιήλ. «Εν τω τρίτω έτει του Κύρου, βασιλέως της Περσίας» ο άγγελος του Θεού έδωσε στον Δανιήλ μια έξοχη προφητεία σχετικά με αυτόν τον ‘καιρό του τέλους’. Ετερμάτισε την προφητεία του λέγοντας στον Δανιήλ: «Αλλά συ ύπαγε, έως του τέλους· και θέλεις αναπαυθή, και θέλεις σταθή εν τω κλήρω σου εις το τέλος των ημερών.» (Δαν. 10:1 έως 12:13)b Ο Δανιήλ είναι δίχως αμφιβολία ένας από εκείνους, οι οποίοι αναφέρονται στην προς Εβραίους επιστολή 11:33 ότι «έφραξαν στόματα λεόντων.» Θέλει «σταθή» στον κλήρο του μέσω μιας αναστάσεως υπό την βασιλείαν του Θεού.—Ιεζ. 14:14, 20· 28:3· Ματθ. 24:15.c

23. (α) Πού κατέβη ο Άβελ μετά τον φόνο του; (β) Τι θα συμβή σ’ εκείνους που τα μνημεία τους κατεστράφησαν πριν από τον Κατακλυσμό ή κατεστράφησαν από τον Κατακλυσμό και έπειτα;

²³ Όταν ο πρώτος από το αρχαίο εκείνο ‘νέφος μαρτύρων’, δηλαδή, ο Άβελ, εφονεύθη από τον αδελφό του Κάιν και ετάφη, κατέβη στον Σιεόλ. Η Γραφή δεν αναφέρει αν ο Άβελ ετοποθετήθη μέσα σ’ ένα μνημείο. (Ματθ. 23:35· Λουκ. 11:51· Εβρ. 12:24· Γέν. 4:8-11) Χωρίς αμφιβολία πολλά μνημεία είχαν γίνει για τους νεκρούς από την εποχή του Άβελ ως τον παγγήινο κατακλυσμό των ημερών του Νώε, αλλά τα πιο πολλά από τα μνημεία εκείνα εσαρώθησαν από αυτόν τον καταστρεπτικό κατακλυσμό. Εν τούτοις, ο παντογνώστης Ιεχωβά Θεός γνωρίζει και ενθυμείται όλους εκείνους, οι οποίοι πήγαν στον Σιεόλ ή Άδη πριν από τον Κατακλυσμό, ‘δικαίους [όπως ο Άβελ και ο Ενώχ] και αδίκους’. Ο Ιεχωβά θ’ αναγκάση τον Άδη ή Σιεόλ ν’ αφήση ελευθέρους όλους εκείνους τους νεκρούς κατά την βασιλεία του δια του Ιησού Χριστού. Το ίδιο θα συμβή και όσον αφορά τους πολλούς τάφους και τα μνημεία που εξηφανίσθησαν από τον κατακλυσμό εκείνον το 2370 π.Χ. ως τις ημέρες μας.

ΓΕΕΝΝΑ, ‘Η ΚΟΙΛΑΣ ΤΟΥ ΕΝΝΟΜ’

24, 25. (α) Ο Ιησούς ωμίλησε για μερικούς ανθρώπους ότι θα πήγαιναν σε ποιόν διάφορο τόπο κατά τον θάνατο, και τι αυτό θα εσήμαινε για κείνους; (β) Στα εδάφια Ματθαίος 23:13-33, ποιους καθορίζει ο Ιησούς ότι είναι αυτοί;

²⁴ Το έτος 33 μ.Χ., όταν ο Ιησούς ωμιλούσε για «παν αίμα δίκαιον, εκχυνόμενον επί της γης, από του αίματος Άβελ του δικαίου, έως του αίματος Ζαχαρίου, υιού του Βαραχίου», ωμιλούσε για άνδρες, οι οποίοι ήσαν τότε στη ζωή και οι οποίοι κατά τον θάνατο θα πήγαιναν, όχι στον Άδη ή Σιεόλ, αλλά σ’ έναν άλλο τόπο, τη Γέεννα. Γι’ αυτό τον λόγο, τούτο θα εσήμαινε «ουαί» γι’ αυτούς. Ποιοι ήσαν οι άνθρωποι εκείνοι; Στο εικοστό τρίτο κεφάλαιο του Ματθαίου, ο Ιησούς προσδιώρισε ποιοι ήσαν, λέγοντας:

²⁵ «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· επειδή σεις δεν εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίνετε να εισέλθωσιν, Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι περιέρχεσθε την θάλασσαν και την ξηράν, δια να κάμητε ένα προσήλυτον και όταν γείνη, κάμνετε αυτόν υιόν της γεέννης διπλότερον υμών. Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι οικοδομείτε τους τάφους των προφητών, και στολίζετε τα μνημεία των δικαίων και λέγετε, Εάν ήμεθα εν ταις ημέραις των πατέρων ημών, δεν ηθέλομεν είσθαι συγκοινωνοί αυτών εν τω αίματι των προφητών. Ώστε μαρτυρείτε εις εαυτούς, ότι είσθε υιοί των φονευσάντων τους προφήτας. . . . Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;»—Ματθ. 23:13-15, 29-33.

26. Γιατί αυτοί ήσαν υποκείμενοι στη Γέεννα ή στην κρίσι της, και πώς το έδειξε τότε ο Ιησούς;

²⁶ Έτσι τα θρησκευόμενα εκείνα άτομα, τα οποία ήσαν προωρισμένα για τη Γέεννα και τα οποία ήσαν υποκείμενα στην κρίσι της Γεέννης, ήσαν οι αμετανόητοι Ιουδαίοι γραμματείς και Φαρισαίοι και οι προσήλυτοί των. Ήσαν άτομα τα οποία δεν μετανοούσαν και που ηρνούντο να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Ο Ιησούς το έδειξε αυτό με το να πη κατόπιν: «Δια τούτο, ιδού, εγώ αποστέλλω προς εσάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς· και εξ αυτών θέλετε θανατώσει και σταυρώσει, και εξ αυτών θέλετε μαστιγώσει εν ταις συναγωγαίς σας, και διώξει από πόλεως εις πόλιν δια να έλθη εφ’ υμάς παν αίμα δίκαιον, εκχυνόμενον επί της γης, από του αίματος Άβελ του δικαίου, έως του αίματος Ζαχαρίου, υιού Βαραχίου, τον οποίον εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου. Αληθώς σας λέγω, Πάντα ταύτα θέλουσιν ελθεί επί την γενεάν ταύτην.»—Ματθ. 23:34-36.

27. Πώς το βιβλίο των Πράξεων δείχνει ότι μερικοί από αυτούς που ήσαν υποκείμενοι στην κρίσι της γεέννης έφυγαν απ’ αυτήν;

²⁷ Μερικοί Φαρισαίοι μετενόησαν και έπαυσαν να ‘κλείνουν’ την βασιλείαν των ουρανών, όπως ο Σαούλ από την Ταρσό, ο οποίος έγινε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος. (Πράξ. 7:58· 8:1-3· 9:1-30· 22:1-5· 23:6· Φιλιππησ. 3:4-6) Επίσης, τα εδάφια Πράξεις 2:10· 8:27-39 ομιλούν για περιτετμημένους προσηλύτους, το δε εδάφιο Πράξεις 6:7 λέγει: «Επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα· και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν.» Αυτοί εγκατέλειψαν κάθε θρησκευτική υποκρισία και παρέμειναν πιστοί στη Χριστιανική πίστι. Έτσι επιτυχώς έφυγαν από την κρίσι της Γεέννης στην οποία υπέκειντο. Απέδειξαν ότι δεν ήσαν «όφεις, γεννήματα εχιδνών», υιοί του Διαβόλου ως θρησκευτικού πατρός, γεννήματα του ‘όφεως του αρχαίου, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς.’—Ιωάν. 8:44· Αποκάλ. 20:2.

28. Από πού έχει ληφθή η Ελληνική λέξις Γέεννα, και ποια είναι η κατά γράμμα μετάφρασις της αρχικής εκφράσεως;

²⁸ Ποιος ακριβώς είναι ο τόπος που καλείται Γέεννα, ή τι συμβολίζει; Η Ελληνική λέξις «Γέεννα» είναι μεταγραμματισμός της Εβραϊκής εκφράσεως Γαι-Εννόμ, που σημαίνει «η κοιλάς του Εννόμ». Στην Ελληνική λέξι Γέεννα η συλλαβή «Γε» παίρνει τη θέσι της Εβραϊκής λέξεως Γαί που σημαίνει «κοιλάδα», και η προσθήκη «εννα» παίρνει τη θέσι του Εννόμ, που είναι το όνομα κάποιου ανθρώπου ο οποίος ζούσε στην εποχή του Κριτού Ιησού του Ναυή.

29. Τι ήταν η αρχική Γέεννα, και τι εσημείωνε, σύμφωνα με τα εδάφια Ιησούς του Ναυή 15:8· 18:16;

²⁹ Αυτή η Κοιλάς του Εννόμ αναφέρεται για πρώτη φορά στη Γραφή στο εδάφιο Ιησούς του Ναυή 15:8 για να σημειώση τα όρια μεταξύ των κλήρων των φυλών του Ιούδα και του Βενιαμίν, και ταυτίζεται με την Ιερουσαλήμ: «Και ανέβαινε το όριον [του Ιούδα] δια της φάραγγος του υιού του Εννόμ κατά το μεσημβρινόν πλάγιον της Ιεβούς· (αύτη είναι η Ιερουσαλήμ) και ανέβαινε το όριον εις την κορυφήν του όρους, του κατέναντι της φάραγγος Εννόμ [Εβραϊστί, Γαί-Χιννόμ· Λατινιστί, Γε-Εννόμ] προς δυσμάς, ήτις είναι εις το τέλος της κοιλάδας των Ραφαείμ προς βορράν.» Εδώ η Ελληνική μετάφρασις των Εβδομήκοντα την αποκαλεί Φάραγγα Ονόμ, δηλαδή, (Χάσμα, Χαράδρα, Χανδάκι) του Ονόμ. Κοιλάς του Εννόμ αναφέρεται, επίσης, στο εδάφιο Ιησούς του Ναυή 18:16, σε συσχετισμό με τα εδαφικά όρια της φυλής του Βενιαμίν.

30. Πώς η Γέεννα έφθασε να χρησιμοποιήται κακώς από τους Ισραηλίτας, και πώς έγινε ακατάλληλη για τέτοια κακή χρήσι;

³⁰ Η Κοιλάς του Εννόμ, η οποία βρίσκεται προς τα δυτικά και νοτιο-δυτικά της αρχαίας Ιερουσαλήμ, έφθασε να χρησιμοποιήται κακώς από τους αποστάτας Ιουδαίους. Εις 2 Χρονικών 28:3 διαβάζομε για τον Βασιλέα Άχαζ της Ιερουσαλήμ: «Και αυτός εθυμίασεν εν τη κοιλάδι του υιού Εννόμ [Βενεννόμ, Ο΄], και διεβίβασε τα τέκνα αυτού δια του πυρός.» (Επίσης, 2 Χρον. 33:6· Ιερεμ. 7:31, 32· 32:35) Ο πιστός Βασιλεύς Ιωσίας εθεώρησε καλό να μολύνη αυτή την Κοιλάδα του Εννόμ, διότι είχε χρησιμοποιηθή για την ειδωλολατρία του Βάαλ και για την προσφορά ανθρωπίνων θυσιών προς αυτόν τον ψευδή θεό. Εις 2 Βασιλέων 23:10 λέγεται για τον Ιωσία: «Και εβεβήλωσε τον Τοφέθ, τον εν τη φαράγγι των υιών του Εννόμ, ώστε να μη δύναται μηδείς να διαβιβάση τον υιόν αυτού, ή την θυγατέρα αυτού, δια του πυρός εις τον [ψευδή θεόν] Μολόχ.»d Η σύγχρονη ονομασία της κοιλάδας είναι Ουάντι ελ-Ραμπαμπί.

[Υποσημειώσεις]

[Χάρτης στη σελίδα 331]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

ΚΟΙΛΑΣ ΤΟΥ ΕΝΝΟΜ

ΦΥΛΗ ΒΕΝΙΑΜΙΝ

ΦΥΛΗ ΙΟΥΔΑ

ΚΟΙΛΑΣ ΡΑΦΑΕΙΜ