Ταπεινά Συμμορφωθήτε με τον Τρόπο του Ιεχωβά για Σωτηρία

«Και θέλεις σώσει λαόν τεθλιμμένον επί δε τους υπερηφάνους οι οφθαλμοί σου είναι διά να ταπεινώσης αυτούς.»—-2 Σαμ. 22:28.

 1. Τι έγινε στις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά το 1972;

ΤΟΝ Σεπτέμβριο του 1972 έγινε μια μεγάλη αλλαγή στις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ όλον τον κόσμο. Από το έτος 1932 ως το 1972 σε κάθε εκκλησία ένας μόνον εθεωρείτο ως επίσκοπος εκκλησίας, και σε πολλές περιπτώσεις αυτός υπηρετούσε χρόνια με αυτή την ιδιότητα. Αλλά το 1971 έγινε διευκρίνισις από τις Γραφές ότι οι Χριστιανικές εκκλησίες του πρώτου αιώνος είχαν ένα πρεσβυτέριον ή επισκόπους μάλλον παρά ένα μόνον επίσκοπο. (1 Τιμ. 4:14· Φιλιππ. 1:1) Γι’ αυτόν τον λόγο ακολουθήθηκε πάλι η διάταξις ώστε να τεθή σε λειτουργία ένα πρεσβυτέριον σε κάθε εκκλησία και η προεδρία αυτού του πρεσβυτερίου στις εκκλησίες να γίνεται εκ περιτροπής κάθε έτος. Έτσι, στις περισσότερες από τις 28.407 εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά που υπήρχαν τον Σεπτέμβριο του 1972 κάποιος νέος ανέλαβε ως τοπικός προεδρεύων επίσκοπος.

 2. Πώς η αλλαγή της οργανωτικής διατάξεως εβοήθησε επίσης στο να ξεχωρίζη ο λαός του Θεού στη γη σήμερα;

² Τι στάσι έλαβαν οι προηγούμενοι «επίσκοποι εκκλησιών» ή «υπηρέται εκκλησιών»; Σχεδόν ο καθένας απ’ αυτούς δέχθηκε ταπεινά την αλλαγή και έγινε κατανοητό ότι ο Ιεχωβά κατηύθυνε την οργάνωσί Του σε στενώτερη συμμόρφωσι με την πρώτη Χριστιανοσύνη. Αυτά τα άτομα πρόθυμα υποβιβάσθηκαν με την έννοια να γίνουν μέρος ενός πρεσβυτερίου, αποτελουμένου από ίσους, αντί να είναι το μόνο άτομο που εθεωρείτο ως επίσκοπος της εκκλησίας. Θα μπορούσε να γίνη μια τέτοια αλλαγή σε μια κοσμική οργάνωσι, δηλαδή, να πάρουν όλους εκείνους που είναι σε κύριες θέσεις και να τους τοποθετήσουν κατά σειρά σε άλλες θέσεις, χωρίς καταστροφικά αποτελέσματα; Μάλλον όχι. Κι εν τούτοις αυτό έγινε δυνατόν μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά, διότι αυτοί είναι άνθρωποι «μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.»—Φιλιππ 2:3.

 3. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά απέκτησαν ταπεινοφροσύνη;

³ Αλλά πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αυτές τις Ιδιότητες; Γεννήθηκαν αμαρτωλοί, με το θανατηφόρο νόσημα της αμαρτίας, όπως ο Βασιλεύς Δαβίδ και όλοι οι άλλοι άνθρωποι. (Ψαλμ. 51:5) Έμαθαν όμως ότι η συμμόρφωσις με τον τρόπο του Ιεχωβά με ταπεινοφροσύνη μπορεί να οδηγήση σε σωτηρία απ’ αυτή την αμαρτωλή κατάστασι, όπως ωδήγησε στη σωτηρία, δηλαδή στη θεραπεία του Νεεμάν από τη λέπρα. Στην περίπτωσι του Νεεμάν, ο τρόπος του Θεού ήταν ο μόνος τρόπος. Ο Θεός είχε μια διάταξι μέσω του προφήτου του Ελισσαιέ, και δεν έπρεπε ν’ αλλάξη. Όταν ο Νεεμάν ταπεινώθηκε και συμμορφώθηκε με αυτή τη διάταξι, ευλογήθηκε με το να θεραπευθή και να μάθη την αλήθεια. Η ταπεινοφροσύνη λοιπόν είναι κάτι που πρέπει κι εμείς επίσης ν’ αποκτήσωμε.

 4. Τι σημασία αποδίδεται στις λέξεις της Εβραϊκής, Ελληνικής και Αγγλικής γλώσσης που συνδέονται με την ταπεινότητα;

⁴ Η λέξις που μεταφράζεται «ταπεινότης» στις Εβραϊκές Γραφές προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει «κάμπτομαι.» Η ταπεινότης, η πραότης, η συγκατάβασις και η ταπεινοφροσύνη συνδέονται όλα με την έννοια αυτής της λέξεως. Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές η λέξις που χρησιμοποιείται πρωτότυπα συνδέει στενά την ταπεινότητα με την ταπεινοφροσύνη. Στην Αγγλική γλώσσα, προέρχεται από τη Λατινική λέξι humus που αναφέρεται στο έδαφος, στη γη, και σημαίνει απαλλαγή από υπερηφάνεια ή από υπεροψία.

ΑΠΟΚΤΗΣΙΣ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΟΣ

 5. Τι μας βοηθεί να κατανοήσωμε την ανάγκη να καλλιεργούμε ταπεινότητα;

⁵ Η ταπεινότης είναι μια ιδιότης που μπορεί να καλλιεργηθή. Εν πρώτοις, ένα άτομο πρέπει να έχη την επιθυμία να είναι ταπεινό. Αυτή η τάσις βέβαια αυξάνεται με την ανάγνωσι της Γραφής. Εκεί μαθαίνομε ότι «ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» (Ιακ. 4:6) Κατανοούμε ότι ο Ιεχωβά θέλει ’να περιπατούμε ταπεινώς μαζί του.’ (Μιχ. 6:8) Η επιθυμία μας λοιπόν να ευαρεστούμε τον Θεό μάς κάνει να θέλωμε ν’ αναπτύξουμε την ιδιότητα της ταπεινότητος.

 6. Γιατί η κατανόησις της σχέσεώς μας με τον Ιεχωβά μάς βοηθεί να είμεθα ταπεινοί;

⁶ Στενά συνδέεται με την ταπεινότητα το ζήτημα του να έχωμε καλή κατανόησι της σχέσεώς μας με τον Ιεχωβά. Πρέπει να έχωμε κατάλληλο φόβο γι’ αυτόν, δηλαδή, ένα σεβασμό με δέος, ένα φόβο μήπως τον δυσαρεστήσωμε, γνωρίζοντας ότι εκείνο που απαιτεί από μας είναι ορθό. (Ψαλμ. 111:10· Παροιμ. 8:13) Και ο Σολομών συνέδεε τον φόβο του Ιεχωβά με την ταπεινότητα όταν είπε: «Η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.»—Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ.

 7. Τι κάνει για μας το σχετικό παράδειγμα του Ιεχωβά;

⁷ Το παράδειγμα του Ιεχωβά για την ταπεινότητα μας είναι επίσης υποβοηθητικό. (2 Σαμ. 22:36· Ψαλμ. 18:35) Αυτός δείχνει έλεος και συμπάθεια στους αμαρτωλούς· έφθασε μάλιστα ως το σημείο να προμηθεύση τον Υιόν του ως θυσία για τις αμαρτίες του ανθρώπου. (1 Ιωάν. 4:10) Αν ο Ιεχωβά, η μεγαλύτερη προσωπικότης του σύμπαντος, είναι ταπεινός, δεν πρέπει να είμεθα ταπεινοί κι εμείς ως ασήμαντα πλάσματα;

 8. Πώς οι πράξεις και τα λόγια του Ιησού μας βοηθούν ν’ αναπτύξωμε ταπεινότητα;

⁸ Το παράδειγμα που άφησε ο Ιησούς πρέπει επίσης να το μιμηθούμε αν είμεθα Χριστιανοί, ακόλουθοι του Χριστού. (1 Πέτρ. 2:21) Δεν προελέχθη ότι αυτός θα ήταν ταπεινός πραΰς, όταν θα εισήρχετο στην Ιερουσαλήμ για να παρουσιασθή ως βασιλεύς; (Ζαχ. 9:9. Ματθ. 21:5) Ως ο Λόγος, ο πρωτότοκος Υιός του Θεού στον ουρανό, αυτός που έγινε ο Ιησούς είχε βέβαια μια υψηλή θέσι, αλλά «ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου.» Ο δε Παύλος με σοφία συνεβούλευσε την εκκλησία των Φιλίππων να ’έχη το αυτό φρόνημα το οποίον ήτο εν τω Χριστώ Ιησού,’ το δε φρόνημα αυτό περιελάμβανε την ιδιότητα της ταπεινότητας. (Φιλιππ. 2:5-8) Ο Ιησούς, ως άνθρωπος στη γη, μίλησε για την πολύτιμη ιδιότητα της ταπεινότητος, ενθαρρύνοντας τους μαθητάς του να είναι ταπεινοί σαν ένα μικρό παιδί, και υπενθυμίζοντας σ’ αυτούς ότι «όστις ταπεινώση εαυτόν, θέλει υψωθή.»—Ματθ. 23:12· 18:4.

 9. Τι ρόλο παίζει η προσευχή στο να είμεθα ταπεινοί;

⁹ Ένα άλλο βοήθημα για να είμεθα ταπεινοί είναι η προσευχή. Αυτή χρησιμεύει να μας υπενθυμίζη τη θεία μεγαλειότητα και τη δική μας μηδαμηνότητα, το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλοι που επιθυμούν να έχουν και να διατηρήσουν αγαθή σχέσι με τον ‘Πατέρα μας.’ Και τι θαυμαστή πρόβλεψι έκαμε ο Ιεχωβά μέσω του Υιού του για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας! Η προσευχή μάς βοηθεί να ενθυμούμεθα ότι εμείς πραγματικά δεν έχομε τίποτε για το οποίο να υπερηφανευώμεθα.—Ματθ. 6:9-12.

10. Πώς η αγάπη είναι αναγκαία για την ανάπτυξι της ταπεινοφροσύνης;

¹⁰ Η ιδιότης της αγάπης, που είναι ένας από τους καρπούς του πνεύματος του Θεού είναι αναγκαία για την ανάπτυξι ταπεινοφροσύνης. (Γαλ. 5:22) «Η αγάπη . . . δεν επαίρεται.» (1 Κορ. 13:4) Μαθαίνομε να εκτιμούμε ότι η πιο σπουδαία αγάπη είναι η αγάπη μας για τον Ιεχωβά, και ότι επίσης πρέπει ‘ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας,’ δηλαδή να τον θεωρούμε όσον μ’ εμάς, να μη σκεπτώμεθα περισσότερο τον εαυτό μας απ αυτούς. (Ματθ. 22:37-39) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά επιθυμούν να είναι ταπεινοί. Γνωρίζουν από τη μελέτη της Αγίας Γραφής ότι ο Ιεχωβά το απαιτεί αυτό απ’ αυτούς. Έχουν μελετήσει τα παραδείγματα του Ιεχωβά και του Χριστού Ιησού σχετικά με την ταπεινότητα. Επωφελούνται από τη διάταξι της προσευχής, και εξακολουθούν την προσπάθειά τους να εκδηλώνουν αγάπη, η οποία, όπως είπε ο Ιησούς, θα τους διέκρινε ως ακολούθους του και η οποία τους βοηθεί να καλλιεργούν την ταπεινοφροσύνη.—Ιωάν. 13:34, 35.

Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΧΡΗΣΙΜΗ ΣΗΜΕΡΑ

11, 12. Πώς η ταπεινότης μάς βοηθεί σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι γεμάτος από μίσος;

¹¹ Η ανάπτυξις της ιδιότητος της ταπεινοφροσύνης μας βοηθεί ν’ αντιμετωπίζωμε τις προκλήσεις του συγχρόνου ιδιοτελούς κόσμου που είναι γεμάτος από μίσος. Ο Θεός ενέπνευσε τον απόστολο Παύλο να προείπη ότι οι άνθρωποι στις ’έσχατες ημέρες’ θα είναι «φίλαυτοι, . . . υπερήφανοι.» (2 Τιμ. 3:1, 2) Αυτή η συμπεριφορά έχει καταλάβει έντονα τους ανθρώπους όλων των κοινωνικών θέσεων και δεν πρέπει βέβαια να την αφήσωμε να καταλάβη κι εμάς.

¹² Οι συγκρούσεις μεταξύ ανθρώπων διαφόρων εθνικοτήτων ή διαφόρων φυλών, όπως ομολογούν πολλοί, οφείλονται σε εθνικιστική ή φυλετική ’υπερηφάνεια.’ Αλλά η υπερηφάνεια είναι το αντίθετο της ταπεινότητος, και «η υπερηφανία προηγείται του ολέθρου, και η υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται της πτώσεως.» (Παροιμ. 16:18) Θέλομε να συγκρουσθούμε κατά μέτωπον με τον Θεό λόγω εθνικής ή φυλετικής υπερηφάνειας; Αυτό θα εσήμαινε την καταστροφή μας.

13. Πώς η ταπεινοφροσύνη βοηθεί τις γυναίκες σ’ αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων;

¹³ Η απελευθερωτική κίνησις των γυναικών είναι κάτι που το γνωρίζουν οι λαοί σ’ όλον τον κόσμο. Μερικές γυναίκες ενώθηκαν σ’ αυτή την κίνησι, θεωρώντας την Αγία Γραφή σαν ένα βιβλίο συντεταγμένο από άνδρες, και υπεροπτικά ισχυρίζονται ότι το Γραφικό εδάφιο που λέγει ότι «ο ανήρ είναι εικών και δόξα του Θεού· δε γυνή είναι δόξα του ανδρός,» δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μια γνώμη του ανδρικού σωβινισμού. (1 Κορ. 11:7) Η υπερηφάνεια αυτών των γυναικών τις έφερε σε άμεση διαμάχη με τον Ιεχωβά, ο οποίος ενέπνευσε τη συγγραφή της Βίβλου. Εσείς οι γυναίκες που επιθυμείτε να έχετε την επιδοκιμασία του Θεού αποφεύγετε αυτή την έλλειψι ταπεινοφροσύνης; Ο απόστολος είπε στους άνδρες της Χριστιανικής εκκλησίας, «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού.» Δεν διαπιστώνετε εσείς οι γυναίκες ότι το να προσέχετε επίσης αυτή τη Γραφική εντολή σάς κάνει πολύ πιο εύκολα υποτακτικές και συντελεί σε μια πιο ευτυχισμένη ζωή;—1 Πέτρ. 5:6.

14. Πώς μπορεί η κεφαλή του οίκου να είναι ταπεινή;

¹⁴ Η ιδέα της ηγεσίας του ανδρός, φυσικά, μπορεί να φθάση στα άκρα. Ο άνδρας στην οικογένεια, για να εκπληρώση τον ρόλο του ως πατρός και συζύγου, πρέπει να είναι ταπεινός, να διακρίνη τα δικά του σφάλματα και να προσπαθή να τα υπερνικήση, και να ομολογή όταν κάνη σφάλματα. Η ταπεινοφροσύνη θα έχη ως αποτέλεσμα να αισθάνεται συμπάθεια, να λαμβάνη υπ’ όψιν τα άλλα μέλη της οικογενείας προτού λάβη μεγάλες αποφάσεις. Αυτό θα τον βοηθήση επίσης να είναι συγχωρητικός στους άλλους μέσα στην οικογένεια και να μη αναμένη τελειότητα απ’ αυτούς, όπως ο Ιεχωβά δεν αναμένει τελειότητα απ’ αυτόν. Η ταπεινοφροσύνη πραγματικά βοηθεί όλους μέσα στον οικογενειακό κύκλο να υπερνικούν τα προβλήματα που εγείρονται από διαφορές μεταξύ αρρένων και θηλέων, νεαρών και ενηλίκων. Η ταπεινοφροσύνη μάς βοηθεί να εξακολουθησωμε να ’υποφέρωμε αλλήλους εν αγάπη.’—Εφεσ. 4:2.

15. Πώς η ταπεινότης μάς βοηθεί σχετικά με το κήρυγμα και την εγκαρτέρησι σε διωγμούς;

¹⁵ Η ταπεινοφροσύνη χρησιμεύει σαν μια βοήθεια για να ενασχοληθούμε στο έργο που είπε ο Ιησούς ότι θα εγίνετο πριν από το τέλος αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων. Προείπε ένα παγκόσμιο έργο κηρύγματος, ένα έργο πληροφορίας των άλλων για τη Βασιλεία με την οποία αυτός πρόκειται να κυβερνήση τη γη. (Μάρκ. 13:10) Η ταπεινοφροσύνη μάς βοηθεί να λάβωμε υπ’ όψιν την άποψι εκείνων στους οποίους κηρύττομε· μας βοηθεί να εννοήσωμε τη θέσι τους όταν συνομιλούμε μαζί τους. Ο Ιησούς επίσης προείπε ότι οι ακόλουθοί του θα εμισούντο και θα εδιωκοντο επειδή τον ακολουθούν. (Ματθ. 24:9) Η ταπεινοφροσύνη μάς βοηθεί ν’ αντιμετωπίζωμε αυτή την εναντίωσι επειδή αναγνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά είναι Υπέρτατος, και γι’ αυτό δεν αντιτασσόμεθα σ’ αυτόν επειδή επιτρέπει να συμβαίνη αυτή. Αποβλέπομε στο παράδειγμα που έδωσε ο Ιησούς όταν αντιμετώπισε διωγμούς, μένοντας ταπεινός ενώπιον εκείνων που τον ωνείδιζαν και παραμένοντας πιστός στον Πατέρα του.—1 Πέτρ. 2:23.

16. Γιατί η ταπεινότης βοηθεί στο ζήτημα της παιδείας;

¹⁶ Ταπεινός είναι εκείνος που δέχεται συμβουλές και παιδεία. «Οι έλεγχοι της παιδείας [είναι] οδός ζωής.» (Παροιμ. 6:23) Εκείνοι που είναι υπερήφανοι δεν θέλουν να δέχωνται συμβουλές· νομίζουν ότι δεν κάνουν κανένα σφάλμα οπωσδήποτε. Αλλά οι ταπεινόφρονες αναγνωρίζουν ότι κάνουν λάθη και εκτιμούν πολύ όταν τους διορθώνουν. «Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, άλλα λύπης· ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» (Εβρ. 12:11) Εκείνοι λοιπόν που δέχονται συμβουλή και παιδεία βοηθούνται να κάνουν καλή πνευματική πρόοδο.

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ

17. Πώς εβοήθησε έναν νεαρό η ταπεινή ομολογία ότι ήταν αγράμματος;

¹⁷ Αν δεν μπορήτε να διαβάσετε, θα είσθε αρκετά ταπεινός να το ομολογήσετε και να ζητήσετε βοήθεια; Ένας νεαρός στη Δυτική Αφρική αφηγήθηκε αυτή την πείρα: «Μου φαινόταν κακό που δεν ήξερα να διαβάζω και να γράφω σε ηλικία δέκα εννέα ετών. Αλλά μια μέρα έμαθα ότι γίνονται μαθήματα για αγράμματους από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην Αίθουσα Βασιλείας των. Μολονότι δεν ήμουν Μάρτυς, με ενέγραψαν. Το χρονικό διάστημα της διδασκαλίας αναγνώσεως και γραφής αποτελούσε μέρος των εκκλησιαστικών συναθροίσεων των, και για να δείξω εκτίμησι θέλησα να κάθωμαι και στο υπόλοιπο μέρος του προγράμματος της εσπέρας. Απελάμβανα εκείνες τις συναθροίσεις τόσο πολύ ώστε ήθελα κι εγώ να δώσω μια ομιλία όπως έκαναν και οι άλλοι νεαροί. Ένας απ’ αυτούς άρχισε μια οικιακή Γραφική μελέτη μαζί μου. Σε διάστημα λιγώτερο από δύο χρόνια όχι μόνο έμαθα να διαβάζω και να γράφω, αλλά και μπόρεσα να κριθώ ικανός για υπηρεσία του αγρού, να συμβολίσω την αφιέρωσί μου με το βάπτισμα και ν’ απολαμβάνω το ευτυχές προνόμιο να είμαι σκαπανεύς.» Η ταπεινότης αυτού του ανθρώπου τον έκαμε ικανό να μάθη να διαβάζη και να γράφη, να γνωρίση την αλήθεια και να γίνη ένας ολοχρόνιος διάκονος, μεταδίδοντας την αλήθεια στους άλλους.

18. Πώς άλλαξε ένας υπερήφανος άνθρωπος; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

¹⁸ Στο ίδιο μέρος ήταν ένας άνθρωπος που δεν ήταν τόσο ταπεινός. Πραγματικά, υπερήφανα είπε στον διάκονο των μαρτύρων του Ιεχωβά, ο οποίος τον συνήντησε, ότι δεν είχε ανάγκη να τον διδάξη κανένας, επειδή ήταν διευθυντής μεγάλης επιχειρήσεως και μπορούσε να μελετά μόνος του την Αγία Γραφή. Εν τούτοις, δέχθηκε μια πρόσκλησι να παρακολουθήση μια από τις συναθροίσεις εκκλησίας. Πολλή εντύπωσι του έκαμε η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και άρχισε να παρακολουθή τακτικά τις συναθροίσεις. Σε λίγο ενεγράφη στη Σχολή, και η όλη στάσις του άλλαξε καθόσον άρχισε να δέχεται και να εφαρμόζη τις συμβουλές που λαμβάνονται στη Σχολή. Παρεκάλεσε να γίνεται μια Γραφική μελέτη στο σπίτι του και έκαμε καλές προόδους. Ταπεινώθηκε και τώρα έχει το προνόμιο να υπηρετή ως ένας αφιερωμένος και βαπτισμένος δούλος του Ιεχωβά Θεού.

19. Πώς ένας τυφλός κληρικός έδειξε ταπεινότητα;

¹⁹ Σ’ ένα νησί, που δεν απέχει πολύ από την Αυστραλία, ένας νεαρός Μάρτυς συνήντησε ένα γέρο, και ύστερ’ από πολλές επισκέψεις άρχισε μια μελέτη με έναν όμιλο πέντε έως δέκα ατόμων, δαπανώντας δύο ή τρεις ώρες σε κάθε επίσκεψι. Ένας γέρος τυφλός ήταν πάντοτε παρών και έδειχνε βαθειά αγάπη για την Αγία Γραφή. Σε λίγο άρχισε να ομιλή σε όποιον συναντούσε για τις αλήθειες που μάθαινε. Αργότερα έγινε γνωστό ότι αυτός ο τυφλός ήταν ο τοπικός Λουθηρανός πάστωρ. Σε λίγους μήνες αυτός ο όμιλος άρχισε να παρακολουθή μερικές από τις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά μολονότι έπρεπε να βαδίζουν δυόμιση έως τρεις ώρες γι’ αυτόν τον σκοπό. Σε λίγο ο γέρος πάστωρ είπε στα άλλα μέλη της εκκλησίας ότι θα αποχωρούσε επειδή κατενόησε ότι αυτά που είχε διδάξει προηγουμένως δεν ήσαν η αλήθεια. Ήταν αρκετά ταπεινός για να παραδεχθή την πλάνη της περασμένης πορείας της ζωής του και φρόντισε να ευθυγραμμισθή με την οδόν του Ιεχωβά για σωτηρία.

20. Γιατί ένας άλλος κληρικός παραιτήθηκε από την εκκλησία του;

²⁰ Ένας άλλος ταπεινός κληρικός ήλθε σε επαφή με Μάρτυρες σ’ ένα χωριό μιας νήσου του Νοτίου Ειρηνικού, και δέχθηκε και αυτός να του γίνεται μια οικιακή Γραφική μελέτη. Γρήγορα διέκρινε τη διαφορά μεταξύ των διδασκαλιών της εκκλησίας του και της Αγίας Γραφής, και ύστερ’ από δύο μόνο μελέτες παραιτήθηκε από την εκκλησία. Οι άλλοτε σύντροφοί του αναστατώθηκαν από την παραίτησί του και προσπάθησαν να τον πείσουν να παραμείνη ως ιερεύς των, αλλ’ αυτός τους επληροφόρησε ότι τώρα θα υπεστήριζε μόνο την αληθινή Χριστιανοσύνη. Η πνευματική του πρόοδος συνεχίσθηκε και τώρα είναι ένας από τους βαπτισμένους δούλους του Ιεχωβά, βοηθώντας τους άλλους να μάθουν την αλήθεια.

21. (α) Τι περιλαμβάνει η ’νέα προσωπικότης’; (β) Ποιος καλός έπαινος εκδηλώθηκε σχετικά με τη ‘νέα προσωπικότητα’ των μαρτύρων του Ιεχωβά;

²¹ Ο απόστολος Παύλος προτρέπει: «Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, . . . Ενδύθητε λοιπόν, . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν.» (Κολ. 3:9-12) Μέρος λοιπόν της νέας Χριστιανικής προσωπικότητος είναι η ταπεινοφροσύνη, η ταπεινότης. Αυτές οι ιδιότητες εκδηλώνονται από τον λαό του Ιεχωβά, και αυτό χρησιμεύει για να προσελκύωνται και άλλοι. Η επόμενη επιστολή που έλαβε το τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στις Φιλιππίνες από ένα διευθυντή επιχειρήσεως όπου εργάζονται δύο Μάρτυρες, το αποδεικνύει αυτό: «Προχωρούμε στην αναδιοργάνωσι του βιομηχανικού μας τμήματος και σχετικά με τούτο θα θέλαμε να γνωρίζωμε αν θα μπορούσατε να μας βοηθήσετε να βρούμε εξησκημένους εργάτας. Ο κυριώτερος λόγος που μας υπεκίνησε να πλησιάσωμε την Εταιρία σας είναι κυρίως επειδή η παρατήρησίς μας, η προσεκτική μελέτη και η πείρα απέδειξαν ότι στους ανθρώπους που ανήκουν στη δική σας οργάνωσι μπορεί να έχη κανείς μεγάλη εμπιστοσύνη ότι θα εκτελέσουν οποιοδήποτε καθήκον τους ανατεθή με ανιδιοτελή επιμέλεια και εντιμότητα, και είμεθα επίσης κατάπληκτοι από την ικανότητά των να καταλαβαίνουν και να προσαρμόζονται στα υπάρχοντα οικονομικά και εργατικά προβλήματα.»

22. Πώς μια Μάρτυς έδειξε εκτίμησι για τις συναθροίσεις της εκκλησίας και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

²² Μολονότι είναι καλοί στην κοσμική τους εργασία, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν λησμονούν ότι ο Ιεχωβά είναι εκείνος στον οποίον πρέπει ν’ αποδίδεται η τιμή, και εξακολουθούν να εκτιμούν το προνόμιο της παρακολουθήσεως συναθροίσεων της Χριστιανικής εκκλησίας για ν’ αναπτύσσουν συνεχώς τη ’νέα προσωπικότητα.’ Η οικογένεια μιας νεαρής Μάρτυρος περιήλθε σε οικονομική ανάγκη και η νέα ζήτησε κοσμική εργασία για να βοηθήση οικονομικώς. Όταν έκανε συνεννοήσεις για την εργασία, είδε ότι έπρεπε να εργάζεται και σε ώρες μερικών συναθροίσεων της εκκλησίας, και ο προϊστάμενος αρνήθηκε να κάμη αναπροσαρμογές. Τον επληροφόρησε, λέγοντας: «Έχω ανάγκη της εργασίας αυτής, κύριε, αλλά δεν μπορώ ν’ αλλάξω την πίστι μου για την εργασία,» κι’ έτσι αρνήθηκε. Ύστερα από δύο μέρες, όμως, ο προϊστάμενος έστειλε έναν μηνυτή στην Αίθουσα Βασιλείας να την αναζητήση και να της προσφέρη την εργασία με ώρες ελεύθερες για να παρευρίσκεται σε όλες τις συναθροίσεις. Ο Ιεχωβά την ευλόγησε για τις ταπεινές προσπάθειές της να τον ευαρεστήση.

23. (α) Πώς ένας περιοδεύων επίσκοπος εξέφρασε ταπεινή στάσι; (β) Σε τι ενδιαφέρονται οι επίσκοποι μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά;

²³ Περιοδεύοντες εκπρόσωποι των μαρτύρων του Ιεχωβά αναλαμβάνουν το καθήκον να επισκέπτωνται εκκλησίες τακτικά για να τις εποικοδομήσουν πνευματικώς με ομιλίες και με συμμετοχή στο έργο του κηρύγματος μαζί τους. Πριν από λίγον καιρό αυτές οι επισκέψεις άλλαξαν από κάθε τέσσερις μήνες σε κάθε έξη μήνες, και γι’ αυτό μερικοί απ’ εκείνους που έκαναν αυτό το έργο, γνωστοί ως επίσκοποι περιοχής, δεν εχρειάζοντο πλέον γι’ αυτή την ιδιαίτερη υπηρεσία. Ένα τέτοιο άτομο που υπηρετούσε στη Νέα Υόρκη ταπεινά εσχολίασε τα εξής: «Όταν έμαθα ότι μερικοί επρόκειτο ν’ αφαιρεθούν από το έργο της περιοχής, προσευχήθηκα στον Ιεχωβά, αν οι επισκέψεις μου εμπόδιζαν ή δεν υποβοηθούσαν τις εκκλησίες τόσο όσο των άλλων, εγώ να είμαι ένας από εκείνους που θα αφαιρεθούν από το έργο της περιοδείας.» Τι καλή στάσις, όμοια με εκείνη που δείχνουν οι πρεσβύτεροι ή επίσκοποι μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο! Δεν ενδιαφέρονται υπερήφανα για τη θέσι τους, αλλά, μάλλον για να φροντίζουν ταπεινά για τους προβατοειδείς ακολούθους του Ιησού, αναγνωρίζοντας ότι τα «πρόβατα» ανήκουν σ’ αυτόν.—Ιωάν. 10:14.

Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΒΩΜΕ

24, 25. Τι πρέπει να κάμωμε αν πιστεύωμε ότι η σωτηρία είναι για τους ταπεινούς;

²⁴ Πιστεύετε πραγματικά τα λόγια του Βιβλικού συγγραφέως Δαβίδ στην προσευχή του προς τον Ιεχωβά: «Και θέλεις σώσει λαόν τεθλιμμένον· επί δε τους υπερηφάνους οι οφθαλμοί σου είναι διά να ταπείνωσης αυτούς»; (2 Σαμ. 22:28) Αν πιστεύετε, τότε πρέπει ν’ αποβάλετε από τη ζωή σας κάθε ίχνος υπεροψίας, που μπορεί να σας δίνη την ιδέα ότι είσθε καλύτερος από τους άλλους είτε ένεκα της φυλής σας, της μορφώσεώς σας είτε της κοινωνικής σας θέσεως. Όλοι προερχόμεθα από τον αμαρτωλό Αδάμ, και γι’ αυτό δεν έχομε τίποτε για το οποίο να υπερηφανευώμεθα.—Πράξ. 17:26.

²⁵ Η ελπίδα της σωτηρίας είναι δική μας αν συμμορφωνώμεθα ταπεινά με τον τρόπο του Ιεχωβά. Πρέπει να κατανοήσωμε ότι «παν το εν τω κοσμώ, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:16, 17) Η οδός του Θεού σημαίνει ότι δεν μπορούμε να εμπλεκώμεθα στις υλιστικές επιδιώξεις του κόσμου. Αυτές θα μπορούσαν να προκαλέσουν την πλήρη απώλειά μας, όπως έγινε στην περίπτωσι του άπληστου Γιεζεί.

26. Ποια πορεία ενεργείας πρέπει ν’ ακολουθήσωμε εμείς ατομικά;

²⁶ Η πορεία λοιπόν που πρέπει ν’ ακολουθήσετε είναι να μελετάτε τις Γραφές, να συμμορφώνετε τη ζωή σας με το θέλημα του Ιεχωβά και να γίνετε ένας από τους αφιερωμένους, βαπτισμένους δούλους του, βοηθώντας τους άλλους να συμμορφωθούν με τον τρόπον του Ιεχωβά για σωτηρία. Εκείνοι που έχουν ήδη κάμει αυτό το βήμα, είναι ανάγκη να εξακολουθήσουν να βαδίζουν προς την ορθή κατεύθυνσι. «Εις εκείνο εις το οποίον εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα, ας φρονώμεν το αυτό.» (Φιλιππ. 3:16) Ποτέ δεν πρέπει να αισθανώμεθα δυσφορία για τα λόγια του Παύλου, «Θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών,» στις σχέσεις μας με τους Χριστιανούς αδελφούς μας. (Φιλιππ. 2:3) Πρέπει να εκτιμήσωμε πλήρως το πνεύμα της ταπεινοφροσύνης μέσα στις τάξεις του λαού του Θεού και να προσπαθούμε να συμβάλλωμε σ’ αυτό το πνεύμα. Πρέπει να έχωμε ένα αίσθημα ευεξίας, ικανοποιήσεως απ’ αυτό το πνεύμα. Αυτή η ταπεινή έκφρασις αγάπης για την όλη αδελφική συναναστροφή δημιουργεί και διατηρεί μια ευχάριστη και ικανοποιητική ατμόσφαιρα. Μη λησμονήτε επίσης ότι η οργάνωσις του Ιεχωβά δεν μπορεί ν’ αλλάξη απλώς για να αρέση σε άτομα.

27. Γιατί η επίκρισις του έργου του πρεσβυτερίου στην εκκλησία είναι κακό πράγμα;

²⁷ Αν έχωμε αντίρρησι σε κάτι που έγινε από το πρεσβυτέριο ή επικρίνομε τον τρόπο χειρισμού μερικών ζητημάτων, γινόμεθα άπιστοι στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Ας μη ξεχνούμε ότι οι πρεσβύτεροι δεν είναι νεοκατήχητοι· έχουν υπηρετήσει τον Ιεχωβά επί χρόνια. (1 Τιμ. 3:6) Και τι είναι αυτό που υποκινεί να βρίσκωμε σφάλματα και να παραπονούμεθα; Δεν είναι αυτό συχνά μια επιθυμία να εξυψώσωμε τον εαυτό μας στα όμματα των άλλων; Με άλλα λόγια, η υπερηφάνεια είναι η ρίζα του προβλήματος. Αυτή η πορεία ενεργείας στην πραγματικότητα μπορεί να περιλαμβάνη αντίστασι κατά του αγίου πνεύματος, διότι το άγιο πνεύμα είναι εκείνο που κάνει τους διορισμούς των πρεσβυτέρων στην εκκλησία. (Πράξ. 20:28) Γιατί λοιπόν να επικρίνωμε έναν από τους αδελφούς για τον χειρισμό συμφερόντων της εκκλησίας μ’ ένα τρόπο που το άγιο πνεύμα φαίνεται να τον κατευθύνη; Και αν ο αδελφός σφάλλη στον τρόπο με τον οποίο χειρίσθηκε κάποιο ζήτημα, εμείς πρέπει να έχωμε πίστι ότι το άγιο πνεύμα θα τον διορθώση.

28. Τι πρέπει να αναγνωρίζωμε όλοι για την αιώνια ευημερία μας;

²⁸ Σ’ έναν κόσμο σκληρών ανταγωνισμών, όπου κάθε φιλόνεικη φατρία αγωνίζεται για τα δικά της συμφέροντα, μια οργάνωσις προεξέχει ως διαφορετική, οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Μερικοί απ’ αυτούς, όπως η μικρή Ισραηλίτισσα στην εποχή του Νεεμάν, εξεδήλωσαν θαρραλέα πίστι, λέγοντας εκείνο που γνωρίζουν ότι είναι η αλήθεια με την ελπίδα ότι οι άλλοι θα ωφεληθούν. Μπορεί να θεωρούνται ως ανώνυμα, ασήμαντα άτομα, αλλά έχουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. Άλλοι υπηρέτησαν με πιο επιφανείς ιδιότητες, όπως ο Ελισσαιέ, αλλά και αυτοί ενδιαφέρονται πρώτα απ’ όλα να έχουν την εύνοια του Ιεχωβά. Η επιθυμία των δεν είναι ν’ αποκτήσουν κέρδος για τον εαυτό τους. Είθε όλοι μας να εργαζώμεθα μαζί τους, και να αναγνωρίζωμε ότι δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς ταπεινοφροσύνη και προθυμία να συμμορφωνώμεθα με τον τρόπο του Ιεχωβά.