Η Άποψις της Βίβλου
Τι Σημαίνει ‘Διορισμός από το Άγιο Πνεύμα’;
«ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του ιδίου αυτού Υιού.» (Πράξ. 20:28, ΜΝΚ) Ο απόστολος Παύλος απηύθυνε τα λόγια αυτά στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου όταν τους συνάντησε στη Μίλητο, μια πόλι στη δυτική ακτή της Μικράς Ασίας.
Λόγω του ότι το ευαγγελιστικό του έργο ευρίσκετο κάτω από την κατεύθυνσι του αγίου πνεύματος του Θεού, ο Παύλος, με τη βοήθεια πιστών συντρόφων, συνέβαλε πολύ στη δημιουργία πολλών νέων εκκλησιών. Προσωπικά, δεν μπορούσε να φροντίζη για όλες αυτές τις εκκλησίες, αλλά είχε ανάγκη τη βοήθεια πνευματικώς ικανών ανδρών οι οποίοι θα μπορούσαν να ενεργούν ως ποιμένες και διδάσκαλοι των ομοπίστων τους.
Επειδή ο απόστολος και οι σύντροφοί του στο ευαγγελιστικό έργο είχαν το πνεύμα του Θεού επάνω τους, μπορούσαν να διακρίνουν ποιοι μεταξύ των αδελφών είχαν τα απαραίτητα πνευματικά προσόντα για να είναι επίσκοποι ή πρεσβύτεροι. Όπως ο Ιησούς Χριστός είχε δαπανήσει πολύ χρόνο προσευχόμενος προτού εκλέξη τους 12 αποστόλους, ο Παύλος και οι σύντροφοί του προσηύχοντο προτού πάρουν τις τελικές αποφάσεις για την εκλογή εκείνων τους οποίους διώριζαν να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι. Μέσω προσευχής, ζητούσαν την καθοδηγία του αγίου πνεύματος. (Λουκ. 6:12, 13· παράβαλε με Πράξεις 6:6.) Ο πραγματικός διορισμός εγίνετο μέσω μιας συμβολικής πράξεως. Ο Παύλος και οι άλλοι που ήσαν ήδη πρεσβύτεροι, τοποθετούσαν τα χέρια τους επάνω σ’ εκείνους οι οποίοι θα άρχιζαν να προσφέρουν ειδική υπηρεσία στην εκκλησία. (1 Τιμ. 4:14· 2 Τιμ. 1:6) Αυτό βοηθούσε στο να εντυπώση στους άνδρες που διωρίζοντο να υπηρετήσουν ότι ο διορισμός τους εγίνετο μέσω ανθρώπων οι οποίοι κατευθύνοντο από το πνεύμα. Επειδή εκείνοι που έκαναν τους διορισμούς είχαν το πνεύμα του Θεού και εκζητούσαν τη θεία κατεύθυνσι, οι πρεσβύτεροι διωρίζοντο από το άγιο πνεύμα. Στις ημέρες μας, εκείνοι που είναι αρμόδιοι στο να κάνουν συστάσεις και διορισμούς, ζητούν να καθοδηγούνται από τη θεόπνευστη συμβουλή που εκτίθεται εις 1 Τιμόθεον 3, Τίτον 1 και 1 Πέτρου 5.
Έχοντας υπ’ όψιν το γεγονός ότι περιλαμβάνονται άνθρωποι στο διορισμό πρεσβυτέρων, υπάρχει πιθανότης εκλογής ακατάλληλου ανδρός για υπηρεσία, επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαβάσουν την καρδιά. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε τον Τιμόθεο: «Μη επίθετε χείρας ταχέως εις μηδένα, μηδέ γίνου κοινωνός αλλοτρίων αμαρτιών· φύλαττε σεαυτόν καθαρόν.» (1 Τιμ. 5:22) Αν είχε προβή πρόωρα στο διορισμό ενός πρεσβυτέρου, ο Τιμόθεος θα έφερνε κάποια ευθύνη για οποιαδήποτε σφάλματα θα διέπραττε αυτός ο ακατάλληλος άνδρας.
Σήμερα, επίσης, χρειάζεται να δοθή κατάλληλη προσοχή στο ζήτημα συμμετοχής στις αμαρτίες των άλλων, προτού εκλεγή κάποιος να υπηρετή ως επίσκοπος. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η εκκλησία είναι του Θεού, αγορασμένη με το αίμα του Υιού του. Συνεπώς, αν γίνεται κακή διαχείρισις του ποιμνίου, οι άνδρες που είναι υπεύθυνοι καθώς επίσης κι εκείνοι οι οποίοι μετείχαν στην εκλογή ακατάλληλων προσώπων, θα έχουν ευθύνη ενώπιον του Υψίστου, ο οποίος αγόρασε το ποίμνιο με βαρύ τίμημα για τον εαυτό του. Έτσι εκείνοι που έχουν κάποια συμμετοχή στους διορισμούς, πρέπει να είναι πολύ ευσυνείδητοι αφήνοντας τους εαυτούς των να καθοδηγούνται από τον Λόγο του Θεού και το πνεύμα του.
Τα μέλη της εκκλησίας ορθά ακολουθούν την κατεύθυνσι των πιστών, διωρισμένων από το πνεύμα επισκόπων. Αυτό βρίσκεται σε αρμονία με τη θεόπνευστη συμβουλή: «Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.»—Εβρ. 13:17.
Εν τούτοις, πρέπει να σημειωθή ότι, όταν ο Παύλος μιλούσε στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου, δεν τόνισε τη στάσι της εκκλησίας προς τους πρεσβυτέρους. Αντιθέτως, υπενθύμισε στους πρεσβυτέρους ότι, λόγω του διορισμού τους από το άγιο πνεύμα, ήσαν υπόλογοι στην Πηγή αυτού του πνεύματος για τις πράξεις τους. Ήσαν υποχρεωμένοι να ακολουθούν την κατεύθυνσι του πνεύματος του Θεού εκπληρώνοντας τις ευθύνες τους με τον ορθό τρόπο και με την κατάλληλη στάσι.
Το προσωπικό παράδειγμα του Παύλου τονίζει ζωηρά τι σημαίνει ν’ αναγνωρίζη κανείς ότι έχει διορισθή από το άγιο πνεύμα. Ο απόστολος Παύλος φρόντιζε πώς να μεταδίδη «πάσαν την βουλήν του Θεού,» χωρίς να κρατά τίποτε που ήταν ζωτικό για τη δράσι ενός ατόμου, μ’ ένα θεϊκά επιδοκιμασμένο τρόπο. Ποτέ ο απόστολος δεν χρησιμοποίησε τη θέσι του για να ικανοποιήση ιδιοτελείς φιλοδοξίες ή να κερδίση χρήματα ή αποκτήματα από τους αδελφούς τους οποίους υπηρετούσε ως ταπεινός δούλος. Ο Παύλος, μολονότι εκτιμούσε βαθιά την εθελοντική υλική βοήθεια, δεν την επεδίωκε. Εργαζόταν με τα ίδια του τα χέρια για να αποκτά τα αναγκαία της ζωής. Ο απόστολος δαπανούσε ολοκληρωτικά τον εαυτόν του χάριν των αδελφών του, αφιερώνοντας και τις μέρες του και τις νύχτες για να τους ενθαρρύνη. Τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του γι’ αυτούς που δεν ντρεπόταν να κλαίη στην παρουσία τους καθώς τους νουθετούσε. Επειδή αγαπούσε τους αδελφούς του, ο Παύλος παρέμενε σταθερός σ’ εκείνο που ήταν ορθό, χωρίς να αποφεύγη να κάνη έντονη επίπληξι όταν χρειαζόταν.—Πράξ. 20:27-35· παράβαλε με 1 Κορινθίους 4:21· 5:1-13.
Ο τρόπος με τον οποίον ο απόστολος συμπεριφέρθηκε στους πιστούς της Εφέσου δεν ήταν μια εξαίρεσις. Ήταν ο τρόπος με τον οποίον κατά συνήθεια εκτελούσε τις υποχρεώσεις του σαν ποιμένας. Παραδείγματος χάριν, στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης, μπορούσε να γράψη:
«Διότι ούτε λόγον κολακείας μετεχειρίσθημέν ποτέ, καθώς εξεύρετε, ούτε πρόφασιν πλεονεξίας, μάρτυς ο Θεός, ούτε εζητήσαμεν δόξαν εξ ανθρώπων, ούτε αφ’ υμών ούτε απ’ άλλων, καίτοι δυνάμενοι να δίδωμεν βάρος [«να είμαστε αξιοπρεπείς,» περιθωριακή σημείωσις] ως απόστολοι του Χριστού, αλλ’ εστάθημεν γλυκείς [«βρέφη,» περιθωριακή σημείωσις] εν τω μέσω υμών, καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.»—1 Θεσσ. 2:5-8.
Τα μέλη των Χριστιανικών εκκλησιών σήμερα δεν αντιμετωπίζουν καμμιά δυσκολία στη συνεργασία τους με πρεσβυτέρους οι οποίοι προσπαθούν να μιμούνται το Χριστοειδές παράδειγμα του αποστόλου Παύλου. Αυτοί οι πρεσβύτεροι δεν επιθυμούν δόξα, αλλά υπηρετούν με γνήσιο ενδιαφέρον τους αδελφούς τους. Δεν γίνονται οικονομικό φορτίο στους ομοπίστους τους, ούτε βάρος επιμένοντας στη δική τους «αξιοπρέπεια,» έχοντας έναν αέρα ανωτερότητος έναντι των άλλων μελών της εκκλησίας, Είναι «γλυκείς» ναι, σαν ταπεινά «βρέφη» ανάμεσα στους αδελφούς τους, χωρίς να τους κατακυριεύουν. Όπως η τροφός μητέρα θέτει τα συμφέροντα του παιδιού της πριν από τα δικά της, αυτοί οι πρεσβύτεροι είναι πρόθυμοι να δαπανηθούν πλήρως μέσα στα όρια των δυνατοτήτων τους.
Οι πιστοί πρεσβύτεροι κατανοούν ότι τυχόν η αποτυχία τους να εργασθούν ανιδιοτελώς για την εκκλησία θα σήμαινε ότι αποδεικνύονται ψευδείς στο διορισμό τους από το άγιο πνεύμα, διότι το πνεύμα παράγει αγάπη, ανιδιοτελές ενδιαφέρον για την ευημερία των άλλων. Επομένως, ο διορισμός από το άγιο πνεύμα περιλαμβάνει την εκλογή ικανών ανδρών κάτω από την κατεύθυνσι του πνεύματος καθώς επίσης και την αναγνώρισι της ευθύνης ενώπιον της Πηγής του πνεύματος.