Κεφάλαιο 9
Άνθρωποι που Μπορούν να σας Βοηθήσουν να Επιτύχετε
1, 2. (α) Τι χρειαζόμαστε από τους άλλους όταν αντιμετωπίζωμε στενοχώρια; (β) Στη Χριστιανική εκκλησία, ποιοι ιδιαίτερα μπορούν να προσφέρουν βοήθεια;
ΕΝΑΣ ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΟΣ λόγος σε καιρό στενοχώριας, ένα χέρι βοήθειας όταν απειλή κίνδυνος—τι ευλογία μπορεί να είναι! Επειδή εγείρονται προσκόμματα για να εμποδίσουν την πορεία μας καθώς προχωρούμε προς το στόχο της αιώνιας ζωής, μια τέτοια βοήθεια είναι αληθινά ζωτική. Ασφαλώς είναι μια ευλογία το ότι στη Χριστιανική εκκλησία υπάρχουν πιστοί, παλαιότεροι αδελφοί που μπορούν να προσφέρουν πολύ χρήσιμη εποικοδόμησι και παρηγοριά.
2 Η Αγία Γραφή χαρακτηρίζει αυτούς τους «ποιμένας» ως «χαρίσματα εις τους ανθρώπους,» τα οποία προμήθευσε ο Ιησούς Χριστός για την εποικοδόμησι της εκκλησίας με αγάπη. (Εφεσίους 4:7-16) Επομένως, αν ποτέ αισθανθήτε ότι εξασθενεί η πίστις σας, ότι είσθε σε αμηχανία ή σε σύγχυσι ή και απογοήτευσι ακόμη, λόγω προβλημάτων ή δοκιμασιών, πρέπει να πλησιάσετε τους αφοσιωμένους πρεσβυτέρους για να σας βοηθήσουν να εμμείνετε στην απόφασί σας να παραμείνετε ένας επιδοκιμασμένος μαθητής του Υιού του Θεού.
3. Ποια νουθεσία δίδεται στους πρεσβυτέρους στα εδάφια 1 Πέτρου 5:1-3;
3 Μια εξέτασις αυτών που έγραψε ο απόστολος Πέτρος σε πρεσβυτέρους, εξηγεί καλά το πώς και γιατί αυτοί μπορούν να είναι ενισχυτική βοήθεια σ’ εσάς. Διαβάζομε:
«Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος και μάρτυς των παθημάτων του Χριστού, ο και κοινωνός της δόξης, ήτις μέλλει να αποκαλυφθή, ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς αλλ’ εκουσίως, μηδέ αισχροκερδώς αλλά προθύμως, μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.»—1 Πέτρου 5:1-3.
4. Πώς η γλώσσα του Πέτρου δείχνει ότι αυτός δεν εξύψωσε τον εαυτό του πάνω από τους πρεσβυτέρους στους οποίους έγραψε;
4 Μπορούμε να χαιρώμαστε που υπάρχουν Χριστιανοί που θέλουν να συμμορφώνωνται με τη συμβουλή του αποστόλου Πέτρου. Αυτοί, με το να προσφέρουν πνευματική βοήθεια σε μέλη της εκκλησίας, προσφέρουν συμπαράστασι με το ίδιο πνεύμα που έδειξε και ο απόστολος. Τους υποκινεί η αγάπη προς τον Θεό και τους αδελφούς τους. Προσέξτε ότι ο Πέτρος δεν εξύψωσε τον εαυτό του πάνω από τους πρεσβυτέρους τους οποίους προέτρεπε ή ενθάρρυνε. Χαρακτήρισε τον εαυτό του ως ‘συμπρεσβύτερο,’ δηλαδή σαν ένα ισότιμο πρεσβύτερο. Ο απόστολος χαρακτήρισε έτσι τον εαυτό του σαν έναν αδελφό που είχε συμπαθή κατανόησι της θέσεώς τους ως πρεσβυτέρων μέσα στην εκκλησία. Αυτή η συμπαθής στάσις στις σχέσεις με ομοπίστους κάνει ένα πρεσβύτερο πραγματική ευλογία για τους αδελφούς του.
5. Πώς ο Πέτρος ήταν «μάρτυς των παθημάτων του Χριστού;»
5 Τα λόγια του Πέτρου δείχνουν, επίσης, ότι ανεγνώριζε τη βαρειά ευθύνη που του είχε ανατεθή. Χαρακτήρισε τον εαυτό του ως ‘μάρτυρα των παθημάτων του Χριστού, και κοινωνό της δόξης ήτις μέλλει να αποκαλυφθή.’ Ο Πέτρος είχε προσωπική γνώσι για τον τρόπο με τον οποίο ωνειδίσθηκε ο Υιός του Θεού, που υπέστη κακομεταχείρισι και τελικά καθηλώθηκε στο ξύλο του μαρτυρίου. Αυτός ήταν ένας αυτόπτης μάρτυς και είδε τον αναστημένο Ιησού Χριστό και την ανάληψί του στον ουρανό. Και στη δεύτερη επιστολή του λέει:
«Σας εγνωστοποιήσαμεν την δύναμιν και παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της εκείνου μεγαλειότητος. Διότι έλαβε παρά Θεού Πατρός τιμήν και δόξαν, ότε ήλθεν εις αυτόν τοιαύτη φωνή υπό της μεγαλοπρεπούς δόξης, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον εγώ ευηρεστήθην και ταύτην την φωνήν ημείς ηκούσαμεν εξ ουρανού ελθούσαν, όντες μετ’ αυτού εν τω όρει τω αγίω.»—2 Πέτρου 1:16-18· παράβαλε με Ματθαίο 16:28-17:9.
6. Γιατί οι πρεσβύτεροι, στους οποίους απευθύνετο ο Πέτρος είχαν σοβαρό λόγο να προσέξουν τα λόγια του;
6 Ασφαλώς, οι πρεσβύτεροι, στους οποίους ο Πέτρος απηύθυνε την ενθάρρυνσί του, είχαν σοβαρούς λόγους να προσέξουν τα λόγια ενός συμπρεσβυτέρου που μπορούσε να πη για τον εαυτό του ότι είναι ένας ‘μάρτυς των παθημάτων του Χριστού και κοινωνός της δόξης ήτις μέλλει να αποκαλυφθή.’ Ο απόστολος, έκανε έκκλησι σ’ αυτούς όχι μόνο μ’ ένα ταπεινό τρόπο, αλλά και το παράδειγμά του ήταν άξιο μιμήσεως διότι, όπως δείχνει η Βιβλική αφήγησις, ενεργώς και, κατά καιρούς, με σημαντικό κίνδυνο του εαυτού του, γνωστοποιούσε στους άλλους τα πράγματα των οποίων ο ίδιος ήταν αυτόπτης μάρτυς.—Πράξεις 2:22-38· 4:8-12, 19, 20· 5:29-32.
7, 8. (α) Τι πρέπει ν’ αναγνωρίζη ένας πρεσβύτερος για την κυριότητα του ποιμνίου; (β) Πώς αυτό πρέπει να επηρεάζη τον τρόπο με τον οποίον αυτός ο πρεσβύτερος μεταχειρίζεται την εκκλησία;
7 Για να είναι σήμερα ένας πρεσβύτερος όπως ήταν ο Πέτρος, είναι ανάγκη ν’ αναγνωρίση ότι τα μέλη της εκκλησίας ανήκουν, όχι σ’ αυτόν, αλλά στον Ιεχωβά Θεό. Ο απόστολος Παύλος, επίσης, επέστησε την προσοχή μας σ’ αυτό το σημαντικό γεγονός. «Στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου είπε: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του αίματος του ιδίου αυτού Υιού.»—Πράξεις 20:28, ΜΝΚ.
8 Ο Ιεχωβά Θεός, με μεγάλη δαπάνη για τον εαυτό του, απέκτησε τα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας σαν ιδιοκτησία του. Κανένα μεγαλύτερο τίμημα δεν θα μπορούσε να πληρωθή από το τίμημα του αίματος του αναμάρτητου Υιού του. Όταν οι πρεσβύτεροι έχουν την άποψι του Ιεχωβά για την αξία της εκκλησίας που έχει ανατεθή στη φροντίδα τους, αυτό τους βοηθεί να είναι επιμελείς στην υποβοήθησι κάθε ατόμου να παραμείνη τιμητική ιδιοκτησία του Υψίστου. Αυτοί θα είχαν ν’ αποδώσουν λόγο στον Θεό για κάθε κακή μεταχείρισι του ποιμνίου. Γι’ αυτό οι πρεσβύτεροι πρέπει να προσπαθούν να έχουν κατάλληλη εκτίμησι της αξίας κάθε ατόμου μέσα στην εκκλησία. Αυτό μπορεί να χρησιμεύση σαν ένας ισχυρός περιορισμός κατά της λήψεως ανώτερης θέσεως απέναντι του ποιμνίου και της μεταχειρίσεώς του μ’ ένα σκληρό, κυριαρχικό τρόπο. (Αντιπαραβάλατε με Πράξεις 20:29.)Τα μέλη της εκκλησίας, ατομικά, εποικοδομούνται πολύ από αδελφούς που τους αποδίδουν την αξιοπρέπεια και το σεβασμό που τους οφείλεται. Το ν’ αποδεικνύωνται οι πρεσβύτεροι πραγματικοί ‘ποιμένες,’ που επιδιώκουν την πνευματική και φυσική ευεξία όλου του ποιμνίου δίνει σε όλους ένα αίσθημα ασφάλειας.
«ΜΗ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΩΣ ΑΛΛ’ ΕΚΟΥΣΙΩΣ»
9, 10. (α) Πώς θα μπορούσε ένας πρεσβύτερος να ποιμαίνη το ποίμνιο «αναγκαστικώς»; (β) Τι θα έδειχνε ότι αυτός ποιμαίνει την εκκλησία «εκουσίως;»
9 Σε οποιαδήποτε δεδομένη κατάστασι όπου απαιτείται βοήθεια, είναι πολύ πιο εύκολο για ένα άτομο να πλησιάση κάποιον ο οποίος έχει όχι μόνο την ικανότητα, αλλά και την επιθυμία να προσφέρη βοήθεια. Ο Πέτρος κατάλληλα τονίζει ότι οι πρεσβύτεροι πρέπει να ποιμαίνουν, «μη αναγκαστικώς αλλ’ εκουσίως.» (1 Πέτρου 5:2) Για να είναι κάποιος καλός ‘ποιμήν’ μέσα στην εκκλησία, είναι ανάγκη να προσέχη ώστε να μην εκτελή το έργο του απλώς από ένα αίσθημα καθήκοντος. Αν η φροντίδα για την εκκλησία γίνη άχαρη αγγαρεία, ο πρεσβύτερος θα εκπλήρωνε το διορισμό «αναγκαστικώς.» Το ποίμνιο θα το παρατηρούσε αυτό και θ’ αποτραβιόταν μη θέλοντας να προσθέση και τα δικά του προβλήματα στα βάρη του πρεσβυτέρου. Εν τούτοις, όταν ένας πρεσβύτερος χαίρεται να χειρίζεται τις ευθύνες του επειδή θέλει πραγματικά να κάνη αυτό το έργο, τα μέλη της εκκλησίας θα ελκύωνται σ’ αυτόν. Μια τέτοια προθυμία για υπηρεσία πηγάζει από βαθειά αγάπη για τον Θεό και την εκκλησία του λαού του. Αποτελεί ένδειξι ότι ο πρεσβύτερος εκπληρώνει τη διακονία του προς το ποίμνιο με την ορθή στάσι.
10 Φυσικά, απαιτείται καλή κρίσις από μέρους ενός πρεσβυτέρου ώστε να μην επωμίζεται περισσότερα καθήκοντα από κείνα που μπορεί λογικά να χειρισθή. Με την πάροδο των ετών και την εξασθένισι της υγείας, μπορεί να μην είναι σε θέσι να προσφέρη όσα πρόσφερε στα προηγούμενα χρόνια, και να είναι ανάγκη να ζητήση από άλλους ικανούς αδελφούς να τον βοηθήσουν. Εν τούτοις, μπορεί ακόμη να βρίσκη πραγματική χαρά στο να είναι ένας πρόθυμος ‘ποιμήν’ μέσα στα πλαίσια των σωματικών του περιορισμών.
«ΜΗΔΕ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΩΣ ΑΛΛΑ ΠΡΟΘΥΜΩΣ»
11. Γιατί είναι επικίνδυνο να ποιμαίνεται η εκκλησία «αισχροκερδώς»;
11 Εκτός από την επίδειξι πρόθυμου πνεύματος, ο πρεσβύτερος πρέπει να έχη αγνό, ανιδιοτελές ελατήριο, αν πρόκειται να είναι πραγματική βοήθεια για τους αδελφούς του. Ο απόστολος Πέτρος προειδοποιεί να προσέχη να μην υπηρετή κανείς σαν πρεσβύτερος «αισχροκερδώς.» Το να χρησιμοποιή κανείς το καθήκον της ποιμάνσεως για να κερδίση υλικά αποκτήματα, επαίνους ή εξουσία, θ’ αποτελούσε ανέντιμη χρήσι αυτού του καθήκοντος. Είναι αλήθεια ότι η Γραφή συμβουλεύει ν’ αποδίδεται ‘διπλή τιμή’ σ’ εκείνους που εργάζονται σκληρά στη διδασκαλία. (1 Τιμόθεον 5:17, 18) Αλλ’ αυτή η ‘διπλή τιμή’ πρέπει πάντοτε να προέρχεται αυθόρμητα από τα μέλη της εκκλησίας, και ποτέ να μην την επιδιώκη ο πρεσβύτερος, ούτε να τη θεωρή σαν κάτι που δίκαια το αναμένει ή το απαιτεί απ’ αυτά. Ένας πρεσβύτερος, μπορεί ν’ αποκτήση εξέχουσα θέσι, ίσως επειδή οι περιστάσεις του τον αφήνουν ελεύθερο να μετέχη περισσότερο από άλλους στη δράσι για τη Βασιλεία, ή λόγω ωρισμένων εξαιρετικών ικανοτήτων. Σ’ αυτή την περίπτωσι, μπορεί εύκολα να τον καταλάβη ο πειρασμός να επωφεληθή από την εξέχουσα θέσι του και να φθάση να θέλη ακόμη και να κάνη υπαινιγμούς, για ωρισμένα υλικά πράγματα που θα μπορούσαν να του δώσουν οι άλλοι. Αυτό θα μπορούσε ίσως να τον κάνη να συναναστρέφεται κυρίως με τα πιο εύπορα άτομα στην εκκλησία και να παραμελή τους άλλους. Μπορεί να επιθυμή επαίνους, αλλά να γίνη ψυχρός, ή και να εκδηλώνη δυσφορία σε βάσιμες επικρίσεις ή συμβουλές.
12, 13. Πώς ο απόστολος Παύλος τόνισε ότι υπηρετούσε τους αδελφούς του «προθύμως»;
12 Μολονότι αυτό μπορεί να συμβή σε σχετικά λίγους ανθρώπους μέσα στη Χριστιανική εκκλησία σήμερα, οι πρεσβύτεροι δεν πρέπει να υποτιμούν τον κίνδυνο. Ακόμη και στις πολύ μικρές εκδηλώσεις, η τάσις για την απόκτησι υλικών ωφελημάτων μέσω των πνευματικών σχέσεων πρέπει να καταπνίγεται. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έδωσε ένα έξοχο παράδειγμα σχετικά μ’ αυτό. Στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου μπορούσε να λέγη:
«Ενθυμούμενοι ότι τρία έτη νύκτα και ημέραν δεν έπαυσα νουθετών μετά δακρύων ένα έκαστον. . . . Αργύριον ή χρυσίον ή ιμάτιον ουδενός επεθύμησα· σεις δε αυτοί εξεύρετε ότι εις τας χρείας μου και εις τους όντας μετ’ εμού αι χείρες αύται υπηρέτησαν. Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε· Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Πράξεις 20:31-35.
13 Μια εκκλησία ωφελείται πάρα πολύ από άνδρες που κοπιάζουν ‘πρόθυμα’ όπως και ο Παύλος. Αυτός χαιρόταν να υπηρετή τους αδελφούς του, χωρίς να προσβλέπη με επιθυμία σε κάτι από τα αποκτήματά τους, από τα οποία θα μπορούσε να ωφεληθή. Η χαρά του προερχόταν από το να προσφέρη ο ίδιος ελεύθερα τον εαυτό του για την εποικοδόμησι των αδελφών του.
14. Τι μαθαίναμε από τα εδάφια 1 Θεσσαλονικείς 2:5-8 για το τι περιλαμβάνεται στην ποίμανσι της εκκλησίας «προθύμως»;
14 Ο ανυπόκριτος τρόπος με τον οποίο υπηρετούσε αυτός και οι σύντροφοί του φαίνεται από τα λόγια του προς τους Θεσσαλονικείς:
«Ούτε λόγον κολακείας μετεχειρίσθημεν ποτέ, καθώς εξεύρετε, ούτε πρόφασιν πλεονεξίας, μάρτυς ο Θεός, ούτε εζητήσαμεν δόξαν εξ ανθρώπων, ούτε αφ’ υμών ούτε απ’ άλλων, καίτοι δυνάμενοι να δίδωμεν βάρος ως απόστολοι του Χριστού, αλλ’ εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών καθώς ή τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» (1 Θεσσαλονικείς 2:5-8)
Αντί να επιζητή προσωπικό όφελος από μέλη της εκκλησίας, ο Παύλος ενήργησε σαν μια τροφός—μια μητέρα που αγαπά βαθιά τα παιδιά της και προτάσσει τα συμφέροντά τους από τα δικά της.—Παράβαλε με Ιωάννη 10:11-13.
15. Με ποιον τρόπο πρέπει οι πρεσβύτεροι να προσπαθούν να ποιμαίνουν το ποίμνιο;
15 Ο πρεσβύτερος, εκτός από το να υποκινήται ορθά από ενδιαφέρον για το ποίμνιο, είναι ανάγκη να θυμάται τη σπουδαιότητα του να φροντίζη για την εκκλησία με τον ορθό τρόπο. Ο απόστολος Πέτρος συμβούλευσε τους πρεσβυτέρους να μην ‘κατακυριεύουν την κληρονομίαν του Θεού, αλλά να γίνωνται τύποι του ποιμνίου.’ (1 Πέτρου 5:3) Σύμφωνα μ’ αυτή τη νουθεσία, οι πρεσβύτεροι δεν πρέπει να εξυψώνωνται υπεράνω των αδελφών τους. Αυτό θα ήταν αντίθετο στις οδηγίες που έδωσε ο Ιησούς στους ακολούθους του:
«Σεις όμως μη ονομασθήτε ‘Ραββί· διότι εις είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε. Και πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης· διότι εις είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι εις είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός. Ο δε μεγαλήτερος από σας θέλει είσθαι υπηρέτης σας.» (Ματθαίος 23:8-11)
Ένας πρεσβύτερος, λοιπόν, αντί να δίνη διαταγές σαν να αυθεντεύη, ή να προσπαθή να χειρίζεται αυτός τη ζωή των μελών της εκκλησίας, είναι μάλλον ένας άνθρωπος που υπηρετεί ταπεινά τους αδελφούς του. Με το παράδειγμά του ενθαρρύνει το ποίμνιο να είναι Χριστοειδές.—Παράβαλε με 1 Θεσσαλονικείς 2:9-12.
16. Γιατί μπορούμε να πλησιάζωμε με εμπιστοσύνη πιστούς πρεσβυτέρους;
16 Όταν οι πρεσβύτεροι δίνουν ένα καλό παράδειγμα προσωπικά ως προς τη Χριστιανική ζωή και δράσι, πολλά μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν τους ομοπίστους τους ν’ αποκτήσουν τελικά την επιδοκιμασία του Ιεχωβά Θεού. Επίσης, ο Ιησούς Χριστός, ο «αρχιποιμήν,» κάτω από τον οποίο υπηρετούν, θ’ ανταμείψη όλους τους πιστούς υποποιμένες στον καιρό της ένδοξης αποκαλύψεώς του σαν «Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων.» (Αποκάλυψις 19:16· 1 Τιμόθεον 6:15) Όπως έγραψε ο απόστολος Πέτρος: «Όταν φανερωθή ο αρχιποιμήν, θέλετε λάβει τον αμαράντινον στέφανον της δόξης.» (1 Πέτρου 5:4) Αληθινά, εκείνοι που υπηρετούν τους αδελφούς τους για τον ορθό λόγο, με το κατάλληλο ελατήριο και με το σωστό τρόπο, αποτελούν πραγματική βοήθεια στην εκκλησία, συμβάλλοντας στο να βρίσκουν οι αδελφοί μεγάλη χαρά στον Χριστιανικό τους τρόπο ζωής. (2 Κορινθίους 1:24) Μη διστάζετε να ζητήσετε τη βοήθεια πιστών πρεσβυτέρων οποτεδήποτε είναι ανάγκη.