Δικαιολογείται ο Θεός να Τιμωρή τους Κακούς;

ΕΧΟΜΕ δει να συμβαίνη τα πρόσφατα χρόνια ένα έθνος να στρέφεται προς το κακό και να παραβιάζη τον διεθνή νόμο. Σ’ αυτή την περίπτωσι, άλλα έθνη μπορεί να ενώνωνται για ν’ αγωνισθούν να υποτάξουν και να τιμωρήσουν το «εκτός νόμου» ή επιθετικό έθνος. Μ’ αυτή τη μέθοδο καταστρέφονται πόλεις και θανατώνονται αστικοί πληθυσμοί. Αυτή ήταν η περίπτωσις όταν ο Χίτλερ διετάραξε την παγκόσμια ειρήνη.

Μια τέτοια ενέργεια είναι γενικά παραδεκτή και αναγκαία. Ο μη στρατιωτικός πληθυσμός υπόκειται στην ίδια καταδίκη όπως και ο στρατιωτικός. Το επιχείρημα που παρουσιάζουν είναι ‘Μήπως αυτοί δεν υποστηρίζουν τους πολιτικούς ηγέτας των και τις αρχές που αντιπροσωπεύουν; Μήπως αυτοί δεν υποστηρίζουν τους στρατούς των με την εργασία που κάνουν στα μετόπισθεν;’

Ομοίως, μέσα σ’ ένα έθνος, οι άρχοντες λαμβάνουν μέτρα για να υποτάξουν τα παράνομα και στασιαστικά στοιχεία. Πιστεύουν ότι αυτό οφείλουν να το κάμουν για να διαφυλάξουν την τάξι και το καλό όνομα των κυβερνήσεών τους, και έτσι οι νομοταγείς πολίται να μπορούν ν’ απολαμβάνουν ειρήνη και ασφάλεια. Πιστεύουν ότι αν η κυβέρνησις δεν ενεργήση, θα εξασθενήση, και το αποτέλεσμα θα είναι ανατροπή ή αναρχία.

Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, αυτοί οι ίδιοι οι άνθρωποι, οι οποίοι προβάλλουν τέτοια επιχειρήματα για την ορθότητα και τη σοφία αυτών των ενεργειών από τις κυβερνήσεις, να παραπονούνται και να κατηγορούν συχνά τον Θεό για αγριότητα, όταν διαβάζουν ότι ο Θεός θα τιμωρήση τους κακούς με καταστροφή;

Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός ως Παγκόσμιος Κυρίαρχος, είναι υποχρεωμένος να ενεργήση εναντίον εκείνων που στασιάζουν και απειθούν στους νόμους του. Αυτό οφείλει να το κάμη, διότι διαφορετικά θα έδειχνε ότι είναι αδύνατος, ανίκανος ή αρκετά αδιάφορος για να επιβάλη τους νόμους του και ότι δεν είναι άξιος να είναι Κυρίαρχος. Επί πλέον, δεν θα φαινόταν δίκαιος απέναντι σ’ εκείνους οι οποίοι υπακούουν στους νόμους του. Αλλά τι θα λεχθή για ένα έθνος ή μια οργάνωσι η οποία, ενώ ομολογεί ότι τον υπηρετεί, φέρνει μομφή στη διακυβέρνησί του με ανυπακοή και με διεφθαρμένες ενέργειες; Έχει ακόμη πιο ισχυρή υποχρέωσι να ενεργήση για να καθαρίση το όνομά του και να διεκδικήση την κυριαρχία του.

Εκείνοι οι οποίοι ομολογούν ότι υπηρετούν τον Θεό αλλά είναι απειθείς σ’ αυτόν δεν τον έχουν γνωρίσει πραγματικά. Αν τον είχαν γνωρίσει, θα τον είχαν αγαπήσει για τις έξοχες ιδιότητές του καθώς επίσης και για την αγαθότητα που έχει δείξει στο ανθρώπινο γένος. Θα είχαν γίνει πραγματικοί φίλοι του Θεού, στενοί φίλοι του, διότι και αυτός θα τους είχε ‘γνωρίσει,’ δηλαδή θα τους εδέχετο. (Ματθ. 11:27· παράβαλε Ματθαίος 7:20) Εκείνος θα τους εδέχετο όπως ένας άνθρωπος δέχεται έναν ευπρόσδεκτο επισκέπτη στο σπίτι του. (Ψαλμ. 24:3, 4· 27:4) Τέτοιοι άνθρωποι που πραγματικά γνωρίζουν τον Θεό δεν συνηθίζουν να παρανομούν.—1 Ιωάν. 3:6· 4:8.

ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο απόστολος Παύλος γράφει ότι ο Θεός, μέσω του Ιησού Χριστού, ‘θα τιμωρήση με όλεθρον αιώνιον’ τους ‘μη γνωρίζοντας τον Θεόν και τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.’ (2 Θεσσ. 1:8, 9) Ο Παύλος περιγράφει κατόπιν μια τάξι ή ένα όμιλο ανθρώπων που ονομάζονται, με μια σύνθετη έννοια, «ο άνθρωπος της αμαρτίας.»—2 Θεσσ. 2:3.

Ο απόστολος δείχνει ότι αυτός ο σύνθετος «άνθρωπος της αμαρτίας» θα ήταν εκείνος ο οποίος θα έκανε μεγάλες θρησκευτικές διακηρύξεις. Θα εξύψωνε τον εαυτό του επάνω από τους άλλους και από θρησκευτική άποψι αυτός θα εδίδασκε τους ανθρώπους. Αλλά στην πραγματικότητα θα εδίδασκε ψεύδη. Το τέλος μιας τέτοιας τάξεως ανθρώπων θα ήταν καταστροφή, στον καιρό της εκδηλώσεως της παρουσίας του Χριστού.—2 Θεσσ. 2:4-12.

Ο ΘΕΟΣ ΤΙΜΩΡΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΘ’ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΛΑΟ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Ο όμιλος που περιγράφεται υπάρχει τώρα ανάμεσα στους κληρικούς του Χριστιανικού κόσμου. Ο Κυρίαρχος Θεός έχει ένα σοβαρό σκοπό εκτελώντας τις κρίσεις του εναντίον του θρησκευτικού συστήματος του Χριστιανικού κόσμου που οδηγείται απ’ αυτόν τον «άνθρωπον της αμαρτίας.» Αυτό συνάγεται από εκείνα που είπε στον προφήτη του Ιεζεκιήλ σχετικά με τους κατοίκους της αρχαίας πόλεως Ιερουσαλήμ και του Ιούδα, διότι ο Χριστιανικός κόσμος είναι κατάλληλο αντίστοιχο της Ιερουσαλήμ, η οποία ενεργούσε με τον πιο στασιαστικό και διεφθαρμένο τρόπο. Ο Ιεχωβά προειδοποίησε:

«Κάμε άλυσον· διότι η γη είναι πλήρης από κρίσεως αιμάτων, και η πόλις πλήρης καταδυναστείας.»—Ιεζ. 7:23.

Όταν η Ιερουσαλήμ κατεστράφη το 607 π.Χ., εκείνοι που επέζησαν είχαν κατά γράμμα αλυσοδεθή. Ο Ιεχωβά ήθελε να προειδοποιήση ο Ιεζεκιήλ τους Ισραηλίτας για την επερχόμενη κρίσι, ώστε όταν ερχόταν ο καιρός, ακριβώς τρία χρόνια, αργότερα, θα εγνώριζαν ότι η τιμωρία που τους επεβάλλετο προερχόταν πραγματικά από τον Ιεχωβά. Θα εγνώριζαν ότι υπάρχει ένας Θεός ο οποίος επεμβαίνει στις υποθέσεις των ανθρώπων και ότι το όνομά του είναι Ιεχωβά.

Ύστερ’ από την καταστροφή, ο προφήτης Ιερεμίας μίλησε σ’ εκείνους που επέζησαν από την πολιορκία λέγοντας: «Με περιέφραξε, διά να μη εξέλθω· εβάρυνε τας αλύσεις μου.» (Θρήνοι 3:7) Ο Βασιλεύς Σεδεκίας, δραπετεύοντας από την πόλι, συνελήφθη και δέθηκε: «Και τους οφθαλμούς του Σεδεκία [ο βασιλεύς της Βαβυλώνος] εξετύφλωσε, και έδησεν αυτόν με δύο χαλκίνας αλύσεις· και έφερεν αυτόν ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εις Βαβυλώνα, και έβαλεν αυτόν εις οίκον φυλακής έως της ημέρας του θανάτου αυτού.» Ακόμη και ο Ιερεμίας φορούσε χειροπέδες μαζί μ’ ένα άλλο πλήθος αιχμαλώτων. Αλλά ο Ναβουζαραδάν ο αρχισωματοφύλαξ του Ναβουχοδονόσορος τον ελευθέρωσε.—Ιερεμ. 52:11· 40:1-6.

Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ

Ο Ιεχωβά ήταν δικαιολογημένος κάνοντας αυτή την «αλυσίδα» των αιχμαλώτων και εξορίστων να σφυρηλατηθή. Γιατί; Διότι οι αποφάσεις που τα δικαστήρια της χώρας εξέδιδαν και εκτελούσαν έκαναν να χυθή αθώο αίμα· ή λόγω της πονηρίας των ανθρώπων τα δικαστήρια εκείνα ώφειλαν να χειρίζωνται πολλά άξια θανατικής καταδίκης εγκλήματα που περιελάμβαναν αίμα. Η κατάστασις ήταν όπως ο Ωσηέ είχε πει στον Ισραήλ πριν από χρόνια: «Επιορκία, και ψεύδος, και φόνος, και κλοπή, και μοιχεία επλημμύρησαν, και αίματα εγγίζουσιν επί αίματα.»—Ωσηέ 4:2.

Η Ιερουσαλήμ ήταν πράγματι «πλήρης βίας,» παρά το γεγονός ότι ήταν το κέντρο θρησκευτικής λατρείας στο ναό του Ιεχωβά. Αυτό καθιστούσε ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να επιφέρη τιμωρία ο Ιεχωβά. Ποιον θα χρησιμοποιούσε για να δέση τη συμβολική αλυσίδα επάνω τους; Ο Ιεχωβά απαντά:

«Θέλω φέρει τους κακίστους των εθνών, και θέλουσι κληρονομήσει τας οικίας αυτών· και θέλω καταβάλει την έπαρσιν των ισχυρών· και τα άγια αυτών θέλουσι βεβηλωθή.»—Ιεζ. 7:24.

Οι «κάκιστοι των εθνών» ήσαν οι Βαβυλώνιοι. Το ν’ αναφέρεται το όνομά τους απλώς ενεστάλαζε φόβο στα έθνη. Την εποχή εκείνη η Βαβυλών κατείχε την θέσι της Τρίτης Παγκοσμίου Δυνάμεως στη Βιβλική ιστορία. Ήταν ακατανίκητη, ούτε ακόμη η μεγάλη δύναμις της Αιγύπτου δεν μπορούσε να την αναχαιτίση. Μιλώντας στον «ηγεμόνα» της αρχαίας Τύρου, ο Ιεζεκιήλ ονομάζει τους Βαβυλώνιους «τους τρομερωτέρους των εθνών.» (Ιεζ. 28:1, 2, 7) Η Βαβυλών αποτελούσε μια μεγάλη απειλή για την Ιερουσαλήμ, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο έθνος που υπήρξε.

Η Ιερουσαλήμ ήταν μια πόλις που ήταν δύσκολο να κυριευθή, αλλά οι Βαβυλώνιοι υπό τον Ναβουχοδονόσορα διέρρηξαν τα τείχη της ύστερ’ από μια πολιορκία δεκαοκτώ περίπου μηνών. (2 Βασ. 25:1-4) Κατόπιν ‘εκληρονόμησαν τας οικίας των,’ και κατέκαψαν όλα τα σπίτια των μεγάλων ανδρών. Εβεβήλωσαν ‘τα άγια αυτών,’ γκρεμίζοντας και κατακαίοντας τον ναό του Ιεχωβά.—2 Βασ. 25:9, 13-17· 2 Χρον. 36:17-19.

‘Η έπαρσις των ισχυρών’ έπαυσε όταν ο Βασιλεύς Σεδεκίας, ο κεχρισμένος της γραμμής του Δαβίδ, είχε συλληφθή, τυφλωθή και οδηγηθή στη Βαβυλώνα, και οι κυριώτεροι του ιερατείου είχαν σφαγή, περιλαμβανομένου και του αρχιερέως Σεραΐα και του δευτέρου ιερέως Σοφονία. Επίσης ο Ναβουχοδονόσορ εθανάτωσε τους κυριωτέρους αξιωματούχους της πόλεως.—2 Βασ. 25:18-21.

ΚΑΜΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

Ήταν πραγματικά μια τρομακτική ανταπόδοσις, αλλά την άξιζαν εκείνοι οι οποίοι ήσαν μέσα στην καταδικασμένη πόλι. Ο Ιεχωβά περιέγραψε εκ των προτέρων στον Ιεζεκιήλ τι θα συνέβαινε στην πραγματικότητα:

«Όλεθρος επέρχεται· και θέλουσι ζητήσει ειρήνην, και δεν θέλει υπάρχει. Συμφορά επί συμφοράν θέλει έρχεσθαι, και αγγελία θέλει φθάνει επ’ αγγελίαν· τότε θέλουσι ζητήσει παρά προφήτου όρασιν· και θέλει χαθή ο νόμος από του ιερέως, και η βουλή από των πρεσβυτέρων. Ο βασιλεύς θέλει πενθήσει, και ο άρχων θέλει ενδυθή αφανισμόν, και αι χείρες του λαού της γης θέλουσι παραλυθή.»—Ιεζ. 7:25-27α.

Με τη μάχαιρα του πολέμου έξω από την πόλι και τη μεγάλη πείνα και τον λοιμό μέσα, εβασίλευε σύγχυσις. Ήταν «συμφορά επί συμφοράν,» και κάθε είδησις μεγάλωνε τον φόβο και την απελπισία. Ζητούσαν, βέβαια, ειρήνη, αλλά δεν υπήρχε ειρήνη, για τον απλούστατο λόγο ότι την ζητούσαν με εσφαλμένο τρόπο. Επιθυμούσαν να συνεχίζεται η ειρήνη, ενώ εκείνοι ακολουθούσαν την ίδια απειθή πορεία που ακολουθούσαν πριν από την πολιορκία. Μέσω του πιστού προφήτου Ιερεμία ο Ιεχωβά τους είχε δώσει οδηγίες να βγουν και να παραδοθούν άνευ όρων στους Βαβυλωνίους. Αν το είχαν κάμει αυτό, ο Ιεχωβά θα φρόντιζε ώστε να διαφυλαχθή η ζωή τους. Αλλά δεν είχαν πίστι στον Κυρίαρχο Θεό τους.

Επομένως, δεν εξυπηρετούσε κανένα σκοπό το να πάνε σ’ ένα προφήτη και να ‘ζητήσουν όρασι.’ Είχαν τα λόγια του αληθινού προφήτου του Θεού Ιερεμία ότι η πόλις θα έπεφτε. Ο Θεός δεν επρόκειτο να διαψεύση τον εαυτό του και να τους δώση ένα άγγελμα ειρήνης μέσω ενός άλλου προφήτου. Ο νόμος που είχε δοθή από τον ιερέα, ο οποίος ήταν εναντίον του ιερέα Ιερεμία, ήταν για «απώλεια.» Η συμβουλή των αρχόντων και των πρεσβυτέρων δεν είχε καμμιά αξία. Πράγματι, ήταν ο φόβος των αρχόντων του που χρησιμοποιούσε ο Σεδεκίας σαν δικαιολογία για να μην υπακούση στις οδηγίες του Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία. Γι’ αυτό ‘επένθησε.’ (Ιερεμ. 38:14-24) Ομοίως καθένας από τους άρχοντας της χώρας, λόγω της απελπιστικής καταστάσεως της πόλεως, δεν μπορούσε παρά να ξεσχίση τα ενδύματά του σε μια έκφρασι εσωτερικής απελπισίας και «να ενδυθή αφανισμόν.»

Τι επρόκειτο να κάμη ο λαός; Με τους αρχηγούς των σε τέτοια κατάστασι πένθους και συγχύσεως, δεν ήξεραν τι να κάνουν τα χέρια των, πώς θα τα χρησιμοποιήσουν. Αλλά συμμετείχαν και αυτοί στη μομφή με τον βασιλέα και τους ιερείς και τους πρεσβυτέρους, διότι όλοι ακολουθούσαν μια κακή, διεφθαρμένη, ειδωλολατρική πορεία παρά τις προειδοποιήσεις του Ιεχωβά. Γι’ αυτό ο Θεός είπε:

«Κατά τας οδούς αυτών θέλω κάμει εις αυτούς, και κατά τας κρίσεις αυτών θέλω κρίνει αυτούς· και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Ιεζ. 7:27β, ΜΝΚ.

Ο Θεός είχε κάμει διαθήκη με τον Ισραήλ. Ήταν συνεπής προς τους ορούς της διαθήκης για να τους ευλογή όταν ήταν ευπειθείς. Ως Τηρητής των διαθηκών του, ο Ιεχωβά ώφειλε επίσης να ενεργήση απέναντί τους «κατά τας οδούς αυτών» όταν θα παρέβαιναν αυτή τη διαθήκη, πράγμα που έκαμαν σκανδαλωδώς και αυθαιρέτως. Δεν υπήρχε δικαιοσύνη στα δικαστήρια της χώρας. Επίσης, πολλές ήσαν οι περιπτώσεις φόνου. Η δωροδοκία άνθιζε. Οι αθώοι άνθρωποι υπέφεραν. Εξαιτίας όλων αυτών των πραγμάτων μπορούσε ο Κυρίαρχος Ιεχωβά να φέρεται προς τους Ιουδαίους σαν να ήταν ένας Θεός διαφορετικός από τον Θεό με τον οποίο οι πατέρες των είχαν κάμει μια ιεροπρεπή διαθήκη μέσω του μεσίτου Μωυσέως;

Επομένως ο Ιεχωβά τους έκρινε «κατά τας κρίσεις αυτών,» δηλαδή με τις κρίσεις που εφαρμόζονταν σ’ αυτούς σύμφωνα με τον νόμο της διαθήκης του. Αυτό που έκαμε ήταν ευθές και δίκαιο, και σε πιστότητα με τον εαυτό του. Δεν τους άφησε σε παρανόησι όσον αφορά του ποιος είναι. Ώφειλαν να γνωρίζουν ότι ήταν ο ίδιος Ιεχωβά όπως εκείνος με τον οποίο οι πατέρες των είχαν κάμει διαθήκη, και ότι αυτό δεν αλλοιούται. Ώφειλαν να γνωρίζουν ότι αυτός είναι ο Ιεχωβά, ο αιώνιος Θεός της ευθύτητος, της αληθείας και της δικαιοσύνης.

ΟΜΟΙΑ ΘΛΙΨΙΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Παρατηρήστε γύρω στον Χριστιανικό κόσμο. Βλέπομε καμμιά αναλογία με την αρχαία Ιερουσαλήμ; Δεν είναι η επικράτειά του «πλήρης από κρίσεως αιμάτων»; Δεν είναι ακόμη και τα θρησκευτικά κέντρα και φρούριά του, «πλήρη καταδυναστείας»;

Όπως η Ιερουσαλήμ, και ο Χριστιανικός κόσμος έχει οδηγίες όσον αφορά την ορθή οδό που πρέπει ν’ ακολουθήση. Έχει προειδοποιηθή για τις συνέπειες της κακής πορείας ή της πλάνης εναντίον του Θεού. Τι μπορεί, λοιπόν, ν’ αναμένεται;

Ήδη συμφορά επί συμφοράν επέρχεται στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, με τον ελαττούμενον αριθμό των εκλησιαζομένων τους και την ελάττωσι των διακόνων και εισοδημάτων. Οι πάστορές των δεν δίνουν πια στο λαό καθοδήγησι από τον νόμο του Θεού, και δεν έχουν καμμιά ρεαλιστική, πιστευτή «όρασι» όσον αφορά οποιεσδήποτε βελτιωμένες συνθήκες στο μέλλον.

Αλλ’ αυτές οι αντιξοότητες είναι μόνο προκαταρκτικές της μεγάλης θλίψεως που πρόκειται σύντομα να επέλθη στον Χριστιανικό κόσμο. Τότε οι ‘κάκιστοι των εθνών,’ οι χειρότεροι όσον αφορά τον Χριστιανικό κόσμο, δηλαδή, τα ριζοσπαστικά και άθεα πολιτικά και κοσμικά στοιχεία δεν θα δείξουν κανένα σεβασμό για τα ιερά πράγματά του. Ο νόμος του ιερατείου και του κλήρου θα αγνοηθή. Θα είναι καιρός μεγάλης θλίψεως για τους κατά κόσμον σοφούς πρεσβυτέρους και εκκλησιαστικούς ηγέτας του. Εκείνοι οι οποίοι είναι προσκολλημένοι στα ιδρύματά του θα ιδούν να ‘παραλύουν αι χείρες των’ μη γνωρίζοντας τι να κάμουν για να σώσουν το θρησκευτικό σύστημα.

Δεν θα είναι καμμιά έκπληξις για κείνους που διαβάζουν και πιστεύουν στη Γραφή, το ν’ ακούσουν ότι αυτά τα πράγματα επέρχονται στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου. Όλες οι κρίσεις του Θεού έχουν καταγραφή. Είναι με αλάνθαστο τρόπο σαφές ότι αυτός θα κρίνη τους πόρνους και τους μοιχούς (Εβρ. 13:4), τους σεξουαλικώς ανωμάλους, τους ειδωλολάτρας, τους ψεύτας, τους φονείς κι’ εκείνους οι οποίοι επιδίδονται στον πνευματισμό (Αποκάλ. 21:8· 22:15), τους υποκριτάς (Ματθ. 23:29-33) και όλους εκείνους οι οποίοι μολύνουν τη λατρεία του Θεού, ιδιαίτερα εκείνους οι οποίοι ενεργούν έτσι με τον ισχυρισμό ότι τον υπηρετούν.—1 Κορ. 3:17.

Έτσι θα γίνη γνωστό στον Χριστιανικό κόσμο και όλους τους παρατηρητάς ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Κυρίαρχος, ο οποίος ‘ουδόλως αθωώνει τον ένοχον’ και ότι θ’ ανταποδώση κατά πρόσωπον εκείνων που τον περιφρονούν.—Έξοδ. 34:7· Δευτ. 7:10.

Κάθε άτομο σήμερα που βλέπει τι λέγει ο Λόγος του Θεού σχετικά με την ορθή ενέργεια του Ιεχωβά εναντίον των παραβατών πρέπει να διερωτηθή: Θα μάθω και εγώ ότι είναι επίσης «Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός» απέναντι σ’ εκείνους που επιθυμούν να κάνουν το ορθό; (Έξοδ. 34:6) Θα μπορέσω κι’ εγώ να είμαι ένας ‘κάτοικος εν τη σκηνή του’ με το να πράττω εκείνο που είναι ορθό και καθαρό; (Ψαλμ. 15:1-3) Ο Ιεχωβά δεν επέτρεψε να πεθάνουν ο Ιερεμίας ή ο Αβιμέλεχ και μερικοί άλλοι όταν ‘οι τρομερώτεροι των εθνών’ κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ. Μπορεί να προστατεύση εκείνους οι οποίοι μαθαίνουν και ακολουθούν τις δίκαιες οδούς του σήμερα, μολονότι οι ‘κάκιστοι των εθνών’ θα τρέχουν έτοιμοι να εφαρμόσουν για να καταστρέψουν τον Χριστιανικό κόσμο.

Ναι, η περίοδος που αρχίζει με την κρίσι του Χριστιανικού κόσμου είναι μια «θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει.» Αλλ’ ο Θεός θα προμηθεύση προστασία, για να ‘σωθή κάποια σαρξ.’ Και ακόμη θα τιμωρήση τους «κακίστους των εθνών» όπως αργότερα είχε τιμωρήσει τη Βαβυλώνα διότι είχε υπερηφανευθή και εξυψώσει τον εαυτό της επάνω απ’ αυτόν. Μ’ αυτόν τον τρόπο όλοι οι πονηροί θα καταστραφούν, «ώστε δεν θέλει αφήσει σ’ αυτούς ρίζαν και κλάδον.» Είθε όλοι εκείνοι που αγαπούν τον Θεό να ζητήσουν τώρα ειρήνη μαζί του και να ζήσουν.—Ματθ. 24:21, 22· Μαλ. 4:1.