Κεφάλαιο 18

Η Εκμηδένιση του ‘Ανθρώπου της Ανομίας’

 1. Γιατί ποτέ προηγουμένως δεν υπήρξαν τόσο πολλοί άνθρωποι που να απαιτούν ειρήνη μεταξύ των εθνών;

ΠΟΤΕ προηγουμένως δεν υπήρχε τόσο μεγάλη απαίτηση από τόσο πολλούς ανθρώπους για ειρήνη ανάμεσα στα έθνη. Προφανώς αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ζούμε στον «πυρηνικό αιώνα», όπου ήδη πέντε έθνη κατέχουν την πυρηνική βόμβα και πολύ περισσότερα έθνη πρόκειται σύντομα να την αποκτήσουν, καθώς τα μυστικά γι’ αυτήν γίνονται όλο και πιο πλατιά γνωστά και χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο. Οι πυρηνικές βόμβες απειλούν τώρα το ανθρώπινο γένος όχι μόνο από θέσεις πυραύλων πάνω στην ξηρά αλλά επίσης και από υποβρύχια που τις εκτοξεύουν και καραδοκούν σε στρατηγικά μέρη κάτω από τα νερά της θάλασσας.

 2. Επομένως, ποιες ασυνήθιστες ενέργειες για διεθνή ειρήνη βλέπουμε σήμερα;

² Δεν είναι λοιπόν παράξενο να βλέπουμε πολιτικούς άρχοντες να κάνουν αυτό που φαίνεται σαν μια έντιμη προσπάθεια να εμποδίσουν τον πρώτο πυρηνικό πόλεμο. Οι παγκόσμιοι ηγέτες, αντιμετωπίζοντας ένα πραγματικό πυρηνικό ολοκαύτωμα, αρχίζουν να γίνονται πιο στοχαστικοί στη στάση τους ο ένας απέναντι του άλλου. Παίρνονται συμβιβαστικά μέτρα με σκοπό την ειρήνη από εχθρούς που ως τώρα ήταν αδιάλλακτοι ο ένας προς τον άλλο. Όλο και περισσότερο γίνεται αισθητό ότι πρέπει να γίνει το καθετί για να εξασφαλιστεί η ειρήνη για το μέλλον. Αυξάνει η ελπίδα για «ειρήνη για μια γενιά». Η σύσκεψη για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια και Συνεργασία του 1973 τριάντα τεσσάρων εθνών δείχνει τα διεθνή αισθήματα πάνω στο ζήτημα αυτό. Στόχος είναι να αναχαιτιστεί η διεθνής ανομία!

 3. (α) Όπως δείχνουν τα πράγματα, σε ποιες συνθήκες πλησιάζουν οι παγκόσμιες υποθέσεις και ποια φωνή αυτοσυγχαρητηρίων θα ακουστεί τότε; (β) Τίνος η μέρα θα είναι τότε πλησίον, και γιατί θα είναι μια έκπληξη για εκείνους που φωνάζουν;

³ Το ρεύμα των παγκόσμιων γεγονότων φαίνεται να οδηγεί σε μια κατάσταση που οι άνθρωποι οι οποίοι εξουσιάζουν τις δημόσιες υποθέσεις θα φωνάξουν με χαρά συγχαίροντας ο ένας τον άλλον, «Ειρήνη και ασφάλεια»! Όταν φτάσουμε σ’ αυτό το στάδιο των υποθέσεων, κάτω από το γλυκό επιδοκιμαστικό χαμόγελο των Ηνωμένων Εθνών, μήπως αυτό θα σημάνει την αρχή «μιας γενιάς ειρήνης για την ανθρωπότητα»; Η Βιβλική προφητεία έχει να πει κάτι πάνω σ’ αυτό. Έχει να πει πολλά για τους χρόνους και τους καιρούς που θα συμβούν πολλά πράγματα, γιατί ο Συγγραφέας της Βίβλου, ο Δημιουργός του ανθρώπου, είναι ένας Χρονομέτρης. Αυτός θα έχει τη μέρα Του! Η φαινομενική επιτυχία της διεθνούς πολιτικής να εγκαθιδρύσει επιτέλους «ειρήνη και ασφάλεια» δε θα αναβάλει τη μέρα Του. Η μέρα Του δεν καθορίζεται από ανθρώπους. Αυτές ακριβώς οι διευθετήσεις τους για μια διεθνή συμφωνία εξαιτίας της οποίας θα νομίζουν ότι δικαιολογούνται να φωνάξουν, «Ειρήνη και ασφάλεια» θα είναι το προειπωμένο σημείο ότι η μέρα Του είναι έτοιμη να ανατείλει. Αυτό που θα φέρει αυτή η μέρα θα εκπλήξει το ανθρώπινο γένος. Η έκπληξή τους θα οφείλεται στο γεγονός ότι δεν πίστεψαν αυτό που προείπε στο Λόγο του και αυτό που είχε κηρυχθεί από τους μάρτυρές του.

 4. Τι έγραψε ο Παύλος στους Θεσσαλονικείς Χριστιανούς για τον καιρό που θα ακουστεί η φωνή «Ειρήνη και ασφάλεια»;

⁴ Αιώνες πριν από σήμερα υπήρχαν ερευνητές του θεόπνευστου Λόγου της προφητείας Του που ερευνούσαν για την έλευση της μέρας Του. Πριν από δεκαεννέα αιώνες ο απόστολος Παύλος έγραψε στη νεοϊδρυμένη Χριστιανική εκκλησία στη Θεσσαλονίκη, στη Μακεδονία και είπε σ’ εκείνους τους Βιβλικούς ερευνητές: «Περί δε των χρόνων και των καιρών, αδελφοί, δεν έχετε χρείαν να σας γράφη τις· διότι σεις εξεύρετε ακριβώς ότι η ημέρα του Κυρίου [Ιεχωβά, ΜΝΚ ],a ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται. Επειδή όταν λέγωσιν, Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος, καθώς αι ωδίνες εις την εγκυμονούσαν, και δεν θέλουσιν εκφύγει. Αλλά σεις, αδελφοί, δεν είσθε εν σκότει, ώστε η ημέρα να σας καταφθάση ως κλέπτης· πάντες σεις είσθε υιοί φωτός και υιοί ημέρας. Δεν είμεθα νυκτός ουδέ σκότους. Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλά ας αγρυπνώμεν και ας εγκρατευώμεθα».—1 Θεσσαλονικείς 5:1-6.

 5. (α) Στο μέσον ποιας περίπου περιόδου, την οποία προείπε ο Ιησούς, έγραψε την πρώτη του επιστολή στους Θεσσαλονικείς Χριστιανούς ο Παύλος; (β) Και ωστόσο τι νόμιζαν μερικοί ότι ήταν κοντά, και τι είχαν την τάση να θέλουν;

⁵ Ο απόστολος Παύλος έγραψε εκείνη την πρώτη επιστολή στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης, στη Μακεδονία, γύρω στο έτος 50 μ.Χ. Αυτό ήταν γύρω στη μέση της περιόδου από το 33 μ.Χ. ως το 70 μ.Χ., της περιόδου που όπως είπε ο Ιησούς Χριστός στην προφητεία του πάνω στο Όρος των Ελαιών θα χαρακτηριζόταν από «πολέμους και φήμας πολέμων», γιατί, στη διάρκεια εκείνης της περιόδου, «θέλει εγερθή έθνος εναντίον έθνους και βασιλεία εναντίον βασιλείας». Κάθε άλλο παρά ειρηνικός καιρός. (Ματθαίος 24:4-7) Κι όμως, στη διάρκεια του έτους που ακολούθησε μετά το γράψιμο της πρώτης επιστολής του Παύλου, υπήρξαν Χριστιανοί στη Θεσσαλονίκη που σχημάτισαν την εντύπωση ότι ‘η μέρα του Ιεχωβά έφτασε’. Ωστόσο δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι στη διάρκεια εκείνου του καιρού, 50/51 μ.Χ., άνθρωποι υπεύθυνοι για τις δημόσιες υποθέσεις έλεγαν, «Ειρήνη και ασφάλεια», τη φράση η οποία, όπως είχε γράψει ο Παύλος στην επιστολή του, θα προηγούνταν αμέσως πριν από την έλευση του ‘αιφνίδιου ολέθρου’ πάνω στους ειρηνοποιούς του κόσμου. Οι Θεσσαλονικείς Χριστιανοί περνούσαν μέσα από έναν καιρό θλίψης λόγω του διωγμού από θρησκευτικούς εναντιούμενους, και είχαν την τάση να θέλουν να συναχθούν αμέσως στον ουρανό, για να είναι με τον Κύριο Ιησού Χριστό, μακριά από δυσκολίες.

 6, 7. Τι έγραψε ο Παύλος σ’ εκείνους τους Θεσσαλονικείς, λόγω της ανάγκης που είχαν να δείξουν πίστη κάτω από περαιτέρω θλίψη;

⁶ Συνεπώς, γύρω στο έτος 51 μ.Χ., ο απόστολος Παύλος θεώρησε καλό να γράψει στους Θεσσαλονικείς Χριστιανούς άλλη μια επιστολή για να αποκαταστήσει την πνευματική τους ισορροπία. Εκδήλωσε χαρά για την υπομονή και την πίστη τους κάτω από διωγμό και θλίψη και είπε: «Το οποίον είναι ένδειξις της δικαίας κρίσεως του Θεού, διά να αξιωθήτε της βασιλείας του Θεού, υπέρ της οποίας και πάσχετε». Δεν τους διαβεβαίωσε ότι σύντομα θα απαλλάσσονταν από τους ταραχοποιούς, αλλά έστρεψε την προσοχή τους προς το μέλλον «όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού». Γνωρίζοντας ότι αυτοί έπρεπε να συνεχίσουν να εκδηλώνουν τη Χριστιανική πίστη τους κάτω από δύσκολες περιστάσεις, είπε:

⁷ «Διά το οποίον και προσευχόμεθα πάντοτε διά σας, διά να σας καταστήση ο Θεός ημών αξίους της κλήσεως αυτού, και να εκπληρώση πάσαν ευδοκίαν αγαθωσύνης, και το έργον της πίστεως εν δυνάμει, διά να ενδοξασθή το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εν υμίν, και υμείς εν αυτώ, κατά την χάριν του Θεού ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού».—2 Θεσσαλονικείς 1:5-12.

 8. Για ποια ιδέα τους παρακάλεσε ο Παύλος να μην εξάπτονται, ώστε να μην απογοητευθούν οι προσδοκίες τους σχετικά με την ερχόμενη καταστροφή της Ιερουσαλήμ;

⁸ Η καταστροφή της επίγειας Ιερουσαλήμ (το 70 μ.Χ.) πλησίαζε, μέσα σ’ εκείνη τη γενιά, και ο απόστολος Παύλος δεν ήθελε οι Θεσσαλονικείς Χριστιανοί να απογοητευθούν λόγω των αβάσιμων προσδοκιών τους είτε πριν ή αμέσως μετά από εκείνη την Ιουδαϊκή εθνική συμφορά. Βλέποντας την ανάγκη να διορθώσουν τον τρόπο σκέψης τους, ο απόστολος προχώρησε και έγραψε: «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, περί της παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της εις αυτόν επισυνάξεως ημών, να μη σαλευθήτε ταχέως από του φρονήματός σας, μηδέ να θορυβήσθε, μήτε διά πνεύματος μήτε διά λόγου μήτε δι’ επιστολής ως γραφομένης υφ’ ημών, ότι τάχα επλησίασεν η ημέρα του Χριστού [του Ιεχωβά, ΜΝΚ ]».—2 Θεσσαλονικείς 2:1, 2.

 9. Στην πρώτη του επιστολή, τι είπε ο Παύλος στους Θεσσαλονικείς για την παρουσία του Χριστού και για τη σύναξη των Χριστιανών σ’ αυτόν;

⁹ Ο απόστολος Παύλος, μαζί με τους συνιεραποστόλους του Σιλουανό (Σίλα) και Τιμόθεο, είχε ιδρύσει εκείνη την εκκλησία στη Θεσσαλονίκη, και στην πρώτη επιστολή του μετά την αναγκαστική αναχώρησή του από την εκκλησία τούς έγραψε για εκείνο που αποκαλεί ‘παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού και της επισυναγωγής μας σ’ αυτόν’. Στην 1 Θεσσαλονικείς 4:14-18 έγραψε: «Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ’ αυτού. Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας· επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου. Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους».

10, 11. Ποιο χαρακτηριστικό της προφητείας του Ιησού από την αφήγηση του αποστόλου Ματθαίου για τη ζωή του Ιησού, ίσως να φέρθηκε στην προσοχή τους;

¹⁰ Εκτός απ’ αυτή την πληροφορία που δόθηκε μέσω του Παύλου, κυκλοφορούσε ήδη τον καιρό εκείνο, το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, αφού είχε γραφτεί γύρω στο έτος 41 μ.Χ., στην Εβραϊκή καθώς και στην κοινή Ελληνική του πρώτου αιώνα μ.Χ. Έτσι είναι πιθανό να επιστήθηκε η προσοχή της εκκλησίας της Θεσσαλονίκης σ’ αυτά που είχε καταγράψει ο Ματθαίος σχετικά με την προφητεία του Ιησού στο Όρος των Ελαιών. Η αφήγηση του Ματθαίου μας λέει ότι, αφού ο Ιησούς προείπε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (το 70 μ.Χ.), συνέχισε και είπε:

¹¹ «Ευθύς δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων ο ήλιος θέλει σκοτισθή και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες θέλουσι πέσει από του ουρανού και αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλει φανή το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ, και τότε θέλουσι θρηνήσει πάσαι αι φυλαί της γης και θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής. Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης, και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών».—Ματθαίος 24:29-31.

12. (α) Περίμενε ο Παύλος να συναχθούν οι Χριστιανοί στον Χριστό αμέσως μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ; (β) Τι τους υπενθύμισε ο Παύλος ότι πρέπει να προηγηθεί πριν από την καταστρεπτική μέρα του Ιεχωβά;

¹² Τώρα ο απόστολος Παύλος γνώριζε ότι η σύναξη των εκλεγμένων του Θεού από τους αγγέλους κάτω από τον δοξασμένο Γιο του ανθρώπου δε θα γινόταν αμέσως μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ μέσα σ’ εκείνη τη γενιά, ώστε να γίνει και η σύναξη των Χριστιανών στη Θεσσαλονίκη στον Κύριο Ιησού Χριστό. Γνώριζε ότι, πριν από την έλευση της καταστρεπτικής ‘ημέρας του Ιεχωβά’, θα συνέβαινε κάτι περισσότερο από την καταστροφή απλώς της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους και την απατηλή κραυγή για «Ειρήνη και ασφάλεια» από μέρους των πολιτικών αρχόντων. Ο απόστολος Παύλος υπενθύμισε στους Θεσσαλονικείς Χριστιανούς αυτό το πρόσθετο προκαταρκτικό πράγμα μ’ αυτά τα λόγια: «Ας μη σας εξαπατήση τις κατ’ ουδένα τρόπον· διότι δεν θέλει ελθεί η ημέρα εκείνη, εάν δεν έλθη πρώτον η αποστασία και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας [ανομίας, ΜΝΚ ], ο υιός της απωλείας».—2 Θεσσαλονικείς 2:3.

13. (α) Τι δεν εννοούσε ο Παύλος με τη λέξη «αποστασία»; (β) Πώς γνώριζε ο Παύλος τι εννοούσε αυτή η λέξη έχοντας και ο ίδιος κατηγορηθεί για αποστασία;

¹³ Α, βέβαια! Πρώτα πρέπει να έρθει μια αποστασία. Τι εννοούσε ο Παύλος με τη λέξη «αποστασία»; Μήπως εννοούσε μια απλή απρόσεκτη απομάκρυνση, μια εγκατάλειψη με αδιαφορία από μέρους των μαθητών του Χριστού σχετικά με τη Χριστιανική πίστη και την εφαρμογή της στη ζωή τους; Όχι! Η λέξη σημαίνει κάτι πολύ πιο δυνατό. Ο απόστολος Παύλος το γνώριζε αυτό. Και ο ίδιος είχε κατηγορηθεί σαν ένοχος αποστασίας, αλλά εκείνη η κατηγορία είχε γίνει από τους άπιστους περιτμημένους Ιουδαίους. Αυτός είναι ο λόγος που, στην τελευταία του επίσκεψη στην Ιερουσαλήμ, δόθηκε στον Παύλο συμβουλή από το κυβερνών σώμα της Χριστιανικής εκκλησίας για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, για τον εξής: «Βλέπεις, αδελφέ, πόσαι μυριάδες είναι εκ των Ιουδαίων οίτινες επίστευσαν, και πάντες είναι ζηλωταί του νόμου. Έμαθον δε περί σου ότι διδάσκεις πάντας τους μεταξύ των εθνών Ιουδαίους να αποστατήσωσιν από του Μωυσέως, λέγων να μη περιτέμνωσι τα τέκνα αυτών μηδέ να περιπατώσι κατά τα έθιμα. Τι είναι λοιπόν; μέλλει βεβαίως να συναχθή πλήθος· διότι θέλουσιν ακούσει ότι ήλθες. Κάμε λοιπόν τούτο, το οποίον σοι λέγομεν». (Πράξεις 21:18-23) Το να στρέψει ο Παύλος τα νώτα του στον Μωυσή σήμαινε αποστασία στις Ιουδαϊκές διάνοιες.

14. Τι σημαίνει κατά γράμμα αυτή η λέξη, και ποιες σημασίες έχει πάρει;

¹⁴ Η λέξη «αποστασία» σημαίνει, κατά γράμμα, «να στέκεται κανείς μακριά από», «αναχώρηση», «να αποσυρθεί κανείς». Για παράδειγμα, διαβάζουμε, στο Λουκάς 8:13: «Εν καιρώ πειρασμού αποστατούσι [λιποτακτούν, Νέα Αγγλική Βίβλος ]». Επίσης, στην 1 Τιμόθεον 4:1: «Εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει [θα λιποτακτήσουν, Νέα Αγγλική Βίβλος· Βίβλος της Ιερουσαλήμ ]». Ορισμένοι θα στασιάσουν κατά της πίστεως». (Μόφφατ ) Επίσης, το Εβραίους 3:12: «Προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχει εις μηδένα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση [άπιστη καρδιά αποστάτου, Νέα Αγγλική Βίβλος ] από Θεού ζώντος». «Αδελφοί, προσέξτε ώστε να μην υπάρχει άπιστη καρδιά σε κανέναν από σας, που να σας υποκινήσει να γίνετε αποστάτες από τον ζωντανό Θεό». (Μόφφατ ) «Κακή, καρδιά που δεν πιστεύει, η οποία απομακρύνεται από τον παντοτινά ζωντανό Θεό». (ΑΤ· Βίβλος της Ιερουσαλήμ ) Έτσι, για τους αρχαίους Έλληνες, η λέξη αποστασία σήμαινε «αποσκίρτηση» ή «στασιασμό», καθώς και «αναχώρηση· εξαφάνιση». Αυτός είναι ο λόγος που μερικές μεταφράσεις περιέχουν τη σκέψη της «ανταρσίας» στο 2 Θεσσαλονικείς 2:3.

15. Πώς σύγχρονες μεταφράσεις δείχνουν ότι η λέξη «αποστασία» έχει ένα πολύ δυνατό νόημα;

¹⁵ Για παράδειγμα, η Ρωμαιοκαθολική Βίβλος της Ιερουσαλήμ λέει στο εδάφιο αυτό: «Δεν μπορεί να συμβεί έως ότου λάβει χώρα ο Μεγάλος Στασιασμός και εμφανιστεί ο Αντάρτης, ο Απολυμένος». Η Μία Αμερικανική Μετάφραση γράφει: «Αυτό δε θα γίνει ωσότου συμβεί ο στασιασμός και κάνει την εμφάνισή του αυτός που είναι η ενσωμάτωση της απείθειας—αυτός που είναι καταδικασμένος σε καταστροφή». Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφραση λέει: «Γιατί δε θα έρθει η μέρα εκείνη, αν δεν έρθει πρώτα ο στασιασμός, και αποκαλυφθεί ο άνθρωπος της ανομίας, ο γιος της καταστροφής». Η μετάφραση Μόφφατ το αποδίδει ως εξής: «Δε θα έλθει έως ότου λάβει χώρα πρώτα απ’ όλα ο Στασιασμός, με την αποκάλυψη του Άνομου, του Καταδικασμένου». Και Η Νέα Αγγλική Βίβλος γράφει: «Δεν μπορεί να έρθει εκείνη η μέρα πριν από τον τελικό στασιασμό εναντίον του Θεού, όταν η κακία θα αποκαλυφθεί σε ανθρώπινη μορφή, ο άνθρωπος ο καταδικασμένος σε καταστροφή». Απ’ αυτές τις διάφορες αποδόσεις του εδαφίου 2 Θεσσαλονικείς 2:3 μπορούμε να δούμε ότι η λέξη «αποστασία» έχει ένα πολύ δυνατό νόημα.

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΙΝΟΣ;

16. (α) Πώς γνωρίζουμε από πού γίνεται η αποστασία ή αποσκίρτηση; (β) Τι δείχνει αν αυτός ο ‘άνθρωπος της ανομίας’ είναι ένα μόνο πρόσωπο, και αν αυτός ο «άνθρωπος» είναι απλώς ένας αντίχριστος;

¹⁶ Εναντίον τίνος, λοιπόν, γίνεται αυτή η αποστασία, αυτός ο στασιασμός, αυτή η αποσκίρτηση; Η περαιτέρω περιγραφή αυτής της στασιαστικής εξέλιξης κάνει φανερό ότι γίνεται εναντίον του Ιεχωβά Θεού, και ότι αυτή η αποστασία προηγείται της Ημέρας του. Η αποστασία αυτή πρόκειται να καταλήξει στην αποκάλυψη ‘του ανθρώπου της ανομίας, του υιού της απωλείας’. Ενός κατά γράμμα ανθρώπου; Όχι, γιατί ένας μόνο άνθρωπος δε θα μπορούσε να έχει ζήσει για τόσο μακρό χρονικό διάστημα που περιλαμβάνεται μέσα στην εκπλήρωση αυτής της προφητείας. Απόλυτα σύμφωνη μ’ αυτή την εξήγηση είναι η απόδοση που κάνει η Μία Αμερικανική Μετάφραση η οποία χρησιμοποιεί την έκφραση «αυτός που είναι η ενσωμάτωση της απείθειας, . . . αυτός που είναι καταδικασμένος σε καταστροφή». Παρατηρούμε ότι αυτός δεν αποκαλείται «ο Αντίχριστος». Βέβαια, αποδεικνύεται στο τέλος ότι είναι αντίχριστος. Ακριβώς όπως λέει σχετικά με τις μέρες του ο απόστολος Ιωάννης, όταν έγραψε γύρω στο 98 μ.Χ.: «Και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· . . . Τις είναι ο ψεύστης, ειμή ο αρνούμενος ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Χριστός; ούτος είναι ο αντίχριστος, ο αρνούμενος τον Πατέρα και τον Υιόν». (1 Ιωάννου 2:18, 22) Αρνείται όχι μόνο τον Γιο του Θεού, αλλά επίσης και τον Θεό τον Πατέρα.

17. Τι εννοείται όταν αποκαλείται αυτός ο αντίθεος «υιός της απωλείας», και πότε έρχεται η καταστροφή του;

¹⁷ Έτσι, λοιπόν, είναι πιο κατάλληλο να αποκαλούμε τον ‘άνθρωπο της ανομίας’ αντίθεο. Αυτός ο αντίθεος είναι άνομος απέναντι στον Θεό, και επειδή είναι εναντίον του Θεού του Πατέρα είναι επίσης και εναντίον του Γιου του Θεού, του Ιησού Χριστού. Ο ‘άνθρωπος της ανομίας’, πριν ακόμη εμφανιστεί, χαρακτηρίζεται «ο υιός της απωλείας». Αυτή η συμβολική έκφραση σημαίνει ότι αυτός είναι κληρονόμος καταστροφής, είναι καταδικασμένος σε καταστροφή. Ο ‘άνθρωπος της ανομίας’ αξίζει να καταστραφεί· δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτό. Αυτή η καταστροφή που του αξίζει θα έρθει σ’ αυτόν την ‘ημέραν του Ιεχωβά’. Αυτός ο αντίθεος αποκαλύπτεται πριν από τη μέρα εκείνη.

18. (α) Αφού ο άνομος συνδέεται με την «αποστασία», τι δείχνει αυτό για τη σχέση του με τον Θεό; (β) Βρίσκονταν οι φυσικοί Ιουδαίοι των ημερών του Παύλου σε ειρηνικές σχέσεις με τον Θεό, ώστε να αποστατήσουν από αυτές;

¹⁸ Αυτός ο ‘άνθρωπος της ανομίας’ που προορίζεται για καταστροφή συνδέεται με την προειπωμένη «αποστασία», την ανταρσία, το στασιασμό εναντίον του Θεού. Αυτό το γεγονός καθιστά βέβαιο ότι ο ‘άνθρωπος της ανομίας’ συνδεόταν αρχικά με τον Θεό, ήταν σε ειρηνικές σχέσεις με τον Θεό. Τον καιρό που έγραψε ο απόστολος Παύλος την επιστολή του στους Θεσσαλονικείς Χριστιανούς, δεν ήταν οι φυσικοί περιτμημένοι Ιουδαίοι εκείνοι που είχαν ειρήνη με τον Θεό και είχαν αρμονικές σχέσεις μαζί Του. Οι Ιουδαίοι ήταν εκείνοι που ξεσήκωσαν οχλοκρατία στη Θεσσαλονίκη και ανάγκασαν τον απόστολο Παύλο να φύγει από την πόλη εκείνη, και αργότερα επίσης, από τη Βέροια. (Πράξεις 17:5-15) Στην πρώτη του επιστολή στους Θεσσαλονικείς, ο Παύλος έγραψε: «Και σεις επάθετε τα αυτά υπό των ιδίων υμών ομοεθνών, καθώς και αυτοί υπό των Ιουδαίων, οίτινες και τον Κύριον Ιησούν εθανάτωσαν και τους ιδίους αυτών προφήτας, και ημάς εξεδίωξαν, και εις τον Θεόν δεν αρέσκουσι, και εις πάντας τους ανθρώπους είναι εναντίοι, εμποδίζοντες ημάς να λαλήσωμεν προς τα έθνη διά να σωθώσι, διά να αναπληρώσωσι τας αμαρτίας εαυτών πάντοτε. Έφθασε δε επ’ αυτούς η οργή μέχρι τέλους».—1 Θεσσαλονικείς 2:14-16.

19. Από ποιους, λοιπόν, θα μπορούσε να περιμένει κανείς ν’ αρχίσει η αποστασία, και γιατί απ’ αυτούς;

¹⁹ Από πού αλλού, λοιπόν, θα μπορούσαμε να περιμένουμε ν’ αρχίσει η αποστασία παρά μέσα στη Χριστιανική εκκλησία; Στους Χριστιανούς, όπως εκπροσωπούνταν από την εκκλησίαν στη Θεσσαλονίκη, έγραψε ο απόστολος: «Παύλος και Σιλουανός και Τιμόθεος προς την εκκλησίαν των Θεσσαλονικέων, εν Θεώ τω Πατρί ημών και Κυρίω Ιησού Χριστώ· χάρις είη υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού». (2 Θεσσαλονικείς 1:1, 2) Αυτοί οι Χριστιανοί ήταν εκείνοι που μπορούσαν να αποστατήσουν από τον Θεό, που μπορούσαν να στασιάσουν και να κάνουν ανταρσία εναντίον του Θεού, γιατί ήταν σε ενότητα μ’ Αυτόν και με τον Μεσσία του Ιησού και λάβαιναν παρ’ αξία καλοσύνη και ειρήνη από τον Θεό τον ουράνιο Πατέρα τους και μέσω του Γιου του Ιησού Χριστού. Ποιοι, επομένως, είναι αυτοί οι στασιαστές από τη Χριστιανική εκκλησία;

20, 21. (α) Γιατί η αποστασία θα άρχιζε, όχι μέσα από το Ιουδαϊκό έθνος, αλλά μέσα από τη Χριστιανική εκκλησία; (β) Με ποια λόγια προειδοποίησε ο Παύλος το πρεσβυτέριο της Εφέσου για την ερχόμενη αποστασία;

²⁰ Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε ότι η αποστασία, ο θρησκευτικός στασιασμός ή ανταρσία, θα ερχόταν μέσα από την εκκλησία που τώρα ανήκε στον Θεό, αφού Αυτός είχε απορρίψει το Ιουδαϊκό έθνος από το να είναι εκλεκτός λαός του. Η εκκλησία του Θεού απαρτιζόταν τώρα από πνευματικούς Ισραηλίτες, πνευματικούς Ιουδαίους, και όχι από το έθνος των φυσικών, περιτμημένων Ιουδαίων. Μερικά χρόνια μετά το γράψιμο της δεύτερης επιστολής του στους Θεσσαλονικείς, ο Παύλος βρέθηκε στην πόλη της Μιλήτου, στη Μικρά Ασία, κατά το τελευταίο ταξίδι του στην Ιερουσαλήμ. Στη Μίλητο μίλησε στο πρεσβυτέριο δηλαδή στο σώμα των πρεσβυτέρων της γειτονικής εκκλησίας της Εφέσου. Δείχνοντας προς το μέλλον, προς την αποστασία, ο Παύλος είπε σ’ εκείνους τους πρεσβυτέρους ή επισκόπους:

²¹ «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος (με το αίμα του δικού του Γιου, ΜΝΚ ). Διότι εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, διά να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών».—Πράξεις 20:28-30.

22, 23. (α) Σε ποια από τις επιστολές του, και ποιους, προειδοποίησε επίσης ο Πέτρος για την ερχόμενη αποστασία; (β) Πώς ο Πέτρος, με αυτά που είπε εκεί, μας βοηθάει να διακρίνουμε την ταυτότητα του άνομου «υιού της απωλείας»;

²² Όπως ο Παύλος, έτσι και ο συναπόστολός του Πέτρος γνώριζε για την ερχόμενη αποστασία. Στη δεύτερη και τελευταία επιστολή του, που γράφτηκε γύρω στο έτος 64 μ.Χ., ο Πέτρος απευθύνθηκε «προς τους όσοι έλαχον ισότιμον με ημάς πίστιν εις την δικαιοσύνην του Θεού ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού».

²³ Καθώς προχωρούσε στην επιστολή του προς αυτούς, ο Πέτρος συνέχισε και είπε: «Δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού. Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού, καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν· και πολλοί θέλουσιν εξακολουθήσει εις τας απωλείας [ασελγείαις, Κείμενο] αυτών, διά τους οποίους η οδός της αληθείας θέλει βλασφημηθή· και διά πλεονεξίαν θέλουσι σας εμπορευθή με πλαστούς λόγους, των οποίων η καταδίκη έκπαλαι δεν μένει αργή, και η απώλεια αυτών δεν νυστάζει». (2 Πέτρου 1:1, 21 μέχρι και 2:3) Αυτό μας βοηθάει να προσδιορίσουμε την ταυτότητα εκείνου του άνομου «υιού της απωλείας».

24, 25. Έχοντας υπόψη αυτά που ο Παύλος και ο Πέτρος είπαν παραπάνω, ποια ερωτήματα κάνουμε για να διαπιστώσουμε ποιος είναι ο ‘άνθρωπος της ανομίας’;

²⁴ Κάτω από το φως των όσων λένε οι απόστολοι Παύλος και Πέτρος για την αποστασία, ποιος πραγματικά είναι ‘ο άνθρωπος της ανομίας, ο υιός της απωλείας’; Σε «πρεσβυτέρους», και «επισκόπους» που εκπροσωπούσαν την εκκλησία της Εφέσου, ο απόστολος Παύλος είπε ότι θα σηκώνονταν άνθρωποι και θα ‘λαλούσαν διεστραμμένα’, στον θρησκευτικό τομέα. Αυτό περιορίζει το ζήτημα και το οδηγεί στους θρησκευτικούς ηγέτες της Χριστιανικής εκκλησίας, σ’ εκείνους που ήταν χειροτονημένοι ή διορισμένοι να ‘ποιμαίνουν την εκκλησία του Θεού’. Ποιοι είναι, λοιπόν, οι θρησκευτικοί ηγέτες που ομολόγησαν ότι είναι εκκλησία του Θεού και οι οποίοι ήταν σαν «λύκοι βαρείς»; Ποιοι ήταν οι καθ’ ομολογία Χριστιανοί ηγέτες οι οποίοι ‘δεν μεταχειρίζονταν το ποίμνιο με τρυφερότητα’; Ποιοι ήταν οι ηγετικοί θρησκευτικοί άντρες που σηκώθηκαν και μιλούσαν «διεστραμμένα διά να αποσπώσι τους μαθητάς» στην εκκλησία «οπίσω αυτών»; Ποιοι είναι οι άνθρωποι οι οποίοι, σαν τους ψευδοπροφήτες ανάμεσα στο λαό του αρχαίου Ισραήλ, αποδείχτηκαν ότι είναι «ψευδοδιδάσκαλοι» ανάμεσα στους πνευματικούς Ισραηλίτες;

²⁵ Ναι, ποιοι είναι οι θρησκευτικοί ηγέτες που έχουν εισαγάγει «αιρέσεις απωλείας» ανάμεσα σ’ εκείνους που νομίζουν ότι είναι η εκκλησία του Θεού; Ποιοι είναι οι αιρετικοί ηγέτες οι οποίοι, με τις θρησκευτικές διδασκαλίες τους και πράξεις τους, έχουν πραγματικά απαρνηθεί τον ουράνιο «αγοράσαντα αυτούς δεσπότην»; Ποιοι θρησκευτικοί ηγέτες αποδείχτηκαν ένοχοι ‘ασελγείας’ στις σχέσεις τους με τις κοσμικές εξουσίες; Ποιοι θρησκευτικοί ηγέτες έχουν θέσει το κακό παράδειγμα για μίμηση από το ποίμνιό τους ώστε «η οδός της αληθείας» έφτασε να «βλασφημηθή»; Ποιοι θρησκευτικοί ηγέτες έχουν επιθυμήσει με απληστία τα πράγματα που είχαν οι άνθρωποι της εκκλησίας τους και κατόπιν τους εκμεταλλεύτηκαν «με λόγους πλαστούς»;

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ‘ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ’

26. Ποιον προσδιορίζουν, λοιπόν, οι αποδείξεις, και πώς περιγράφει αυτόν τον προσδιορισμένο η Ενσαϊκλοπήντια Αμερικάνα;

²⁶ Η ανθρώπινη ιστορία τα τελευταία χίλια εξακόσια χρόνια δείχνει ότι ο ‘άνθρωπος της ανομίας’ είναι ο θρησκευτικός κλήρος του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου. Μήπως για μερικούς δεν είναι σαφής η έννοια του όρου «κλήρος» του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου; Αν ναι, τότε ας γίνει σαφές αυτό από τα λόγια που λέει Η Ενσαϊκλοπήντια Αμερικάνα (έκδοση 1929), Τόμος 7, σελίδα 90:

ΚΛΗΡΟΣ (Λατινικά clericus, από την Ελληνική λέξη κλήρος ), στη Χριστιανική Εκκλησία, το μέρος εκείνο των πιστών που είναι ξεχωρισμένο για τη διακονία της θρησκείας. Ο διαχωρισμός από τους λαϊκούς έγινε πιο φανερός μέσω του πολλαπλασιασμού των αξιωμάτων και των τίτλων, των προνομίων, των δικαιωμάτων, της ειδικής ενδυμασίας και των εθίμων. Στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υπάρχουν οχτώ βαθμοί ή διακρίσεις του κλήρου, δηλαδή, ο βαθμός του απλού κληρικού, οι βαθμοί των τεσσάρων μικροτέρων τάξεων και οι βαθμοί των τριών ιερών τάξεων του υποδιακόνου, του διακόνου και του ιερέα. . . . Οι τρεις τελευταίες θεωρούνται ότι έχουν θεία προέλευση. Ο απλός κληρικός είναι εκείνος που έχει υποστεί το εκκλησιαστικό κούρεμα· με την τελετή αυτή γίνεται ένας κληρικός και σαν τέτοιος έχει ορισμένα δικαιώματα, προνόμια και ασυλίες και αναλαμβάνει ορισμένες υποχρεώσεις που δεν επιβάλλονται στους λαϊκούς. Στις Προτεσταντικές εκκλησίες η διάκριση μεταξύ κληρικών και λαϊκών δεν είναι τόσο έντονη.

27. (α) Ποια λόγια του Ιησού απαγορεύουν τη διαίρεση της εκκλησίας σε κληρικούς και λαϊκούς; (β) Πώς κατατάσσει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη όλα τα μέλη της εκκλησίας;

²⁷ Μήπως έδωσε ο Ιησούς Χριστός, η Κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας, οδηγίες να χωριστούν οι μαθητές του σε κληρικούς και λαϊκούς; Πουθενά στα τέσσερα Ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά και του Ιωάννη ή στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων ή στο βιβλίο της Αποκάλυψης δεν υπάρχουν οδηγίες για το διαχωρισμό των μαθητών του σε δύο γενικές τάξεις. Οι οδηγίες του ήταν ακριβώς το αντίθετο. Στο ναό της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του και στα πλήθη: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι εις είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε. Και πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης· διότι εις είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι εις είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός. Ο δε μεγαλήτερος από σας θέλει είσθαι υπηρέτης σας». (Ματθαίος 23:8-11) Στην Αποκάλυψη που του δόθηκε μέσω του Ιησού Χριστού, ο απόστολος Ιωάννης αναφέρει ότι όλοι οι μαθητές του Χριστού είναι ιερείς, λέγοντας: «Έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν και Πατέρα αυτού. . . .» «Έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς, και θέλομεν βασιλεύσει επί της γης».—Αποκάλυψις 1:6· 5:10.

28. Πώς επίσης η πρώτη επιστολή του Πέτρου κατατάσσει με τον ίδιο τρόπο όλους όσους ανήκουν στην εκκλησία;

²⁸ Επίσης, ο απόστολος Πέτρος γράφει στους Χριστιανούς ότι είναι όλοι ιερείς, λέγοντας: «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, διά να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού. Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως».—1 Πέτρου 2:5, 9.

29, 30. (α) Πώς εφαρμόζει τη λέξη «κλήρος» η Μετάφραση Ντουαί της Βίβλου στην 1 Πέτρου 5:1-3; (β) Πώς μεταφράζουν τη λέξη «κλήρος» σύγχρονες Καθολικές μεταφράσεις;

²⁹ Η λέξη «κλήρος» απαντιέται πράγματι μια φορά στη Μετάφραση Ντουαί της Βίβλου, στην πρώτη επιστολή του Πέτρου, στο εξής μέρος: «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος και μάρτυς των παθημάτων του Χριστού, ο και κοινωνός της δόξης, ήτις μέλλει να αποκαλυφθή, ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς αλλ’ εκουσίως, μηδέ αισχροκερδώς αλλά προθύμως, μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν [τον κλήρο, Μετάφραση Ντουαί ] του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου». (1 Πέτρου 5:1-3) Αλλά ακόμη και σ’ αυτή τη μετάφραση της Βίβλου ολόκληρο το ποίμνιο των πνευματικών προβάτων του Θεού αποκαλείται «κλήρος», και στους «πρεσβυτέρους», όπως ήταν ο απόστολος Πέτρος, λέγεται να μην κατακυριεύουν αυτόν τον «κλήρον». Ωστόσο, σύγχρονες Ρωμαιοκαθολικές μεταφράσεις της Βίβλου, μη ικανοποιημένες με την απόδοση της Ελληνικής λέξης κλήρος από τη Μετάφραση Ντουαί, αποδίδουν την Ελληνική λέξη διαφορετικά στα Αγγλικά. Για παράδειγμα:

³⁰ «Ούτε να είστε δικτάτορες σε οποιαδήποτε ομάδα που έχει τεθεί κάτω από την ευθύνη σας, αλλά να είστε παράδειγμα το οποίο ολόκληρο το ποίμνιο θα μπορεί να ακολουθήσει». (Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ ) «Να είστε παραδείγματα στο ποίμνιο, να μη διαφεντεύετε πάνω σ’ εκείνους οι οποίοι σας έχουν ανατεθεί». (Η Νέα Αμερικανική Βίβλος ) «Μη διαφεντεύοντες σ’ αυτούς που σας ανέθεσαν, αλλά γινόμενοι παράδειγμα στο ποίμνιο».—Η Νέα Διαθήκη στη Μετάφραση Γουέστμινστερ των Ιερών Γραφών.

31. Έχοντας υπόψη αυτά που είπε ο Ιησούς στο Ματθαίος 23:10-12, 14, 33, γιατί αναζητούμε το κίνητρο που έχουν οι άνθρωποι όταν ξεχωρίζουν τους εαυτούς τους σαν «τον κλήρο» χωριστό από «τους λαϊκούς»;

³¹ Αφού οι θεόπνευστοι απόστολοι του Ιησού Χριστού εφαρμόζουν τους όρους «ιεράτευμα» και «κλήρος» (Μετάφραση Ντουαί ) σ’ ολόκληρο το ποίμνιο του Θεού και δεν περιορίζουν τους όρους αυτούς στους «πρεσβυτέρους» όπως ήταν ο απόστολος Πέτρος, δε θα ήταν ακατάλληλο εδώ να ρωτήσουμε: Ποιοι είναι αυτοί οι θρησκευτικοί ηγέτες του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου που τιτλοφορούν τους εαυτούς τους «ιερείς» και οι οποίοι αποκαλούν τους εαυτούς τους «κλήρο» σαν ομάδα ξεχωριστή και διακεκριμένη απ’ αυτούς που ονομάζουν «λαϊκούς», έναν όρο που δεν απαντιέται στις θεόπνευστες Άγιες Γραφές; Ποιο είναι το κίνητρο αυτών των θρησκευτικών ηγετών που ξεχωρίζουν έτσι τους εαυτούς τους; Τι προσπαθούν να παραστήσουν; Θυμούμαστε ότι ο Ιησούς Χριστός, όταν κατήγγειλε τους Ιουδαίους γραμματείς και Φαρισαίους σαν «υποκριτές» και «όφεις, γεννήματα εχιδνών», είπε: «Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί [αφεντικά, Μετάφραση Ντουαί ]· διότι εις είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός. Ο δε μεγαλήτερος από σας θέλει είσθαι υπηρέτης σας. Όστις δε υψώση εαυτόν θέλει ταπεινωθή, και όστις ταπεινώση εαυτόν θέλει υψωθή».—Ματθαίος 23:10-12, 14, 33.

32. Πότε άρχισαν οι ηγέτες του Χριστιανικού κόσμου να αποκαλούν τους εαυτούς τους «κλήρο» και να ξεχωρίζουν έτσι από «τους λαϊκούς»;

³² Πότε, στην πραγματικότητα, άρχισαν οι θρησκευτικοί ηγέτες του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου να αυτοαποκαλούνται κληρικοί και να απονέμουν στον εαυτό τους τον τίτλο του «ιερέα»; Η Σαϊκλοπήντια, Τόμος Β΄, σελίδα 386, των ΜακΚλίντοκ και Στρονγκ μετά τον τίτλο: «2. Διάκριση σε Κληρικούς και Λαϊκούς», λέει για την «αντίθεση» μεταξύ κληρικών και λαϊκών:

Η Ιουδαϊκή διάκριση σε κληρικούς και λαϊκούς ήταν στην αρχή άγνωστη ανάμεσα στους Χριστιανούς· και «μόνο όταν ξέφυγαν από την ευαγγελική άποψη και πήγαν στην Ιουδαϊκή άποψη» η ιδέα του γενικού Χριστιανικού ιερατείου όλων όσων πίστευαν αντικαταστάθηκε, περισσότερο ή λιγότερο πλήρως, με την άποψη του ειδικού ιερατείου ή κλήρου. . . . Έτσι ο Τερτυλλιανός, γράφει (στο Ντε Μπάπτισμο, κεφάλαιο 17, πριν γίνει Μοντανιστής): «Και οι λαϊκοί επίσης έχουν το δικαίωμα να χορηγούν τα μυστήρια και να διδάσκουν στην κοινότητα. Ο Λόγος του Θεού και τα μυστήρια χορηγήθηκαν μέσω της χάριτος του Θεού σε όλους, και μπορούν επομένως να μεταδίδονται από όλους τους Χριστιανούς σαν μέσο της θείας χάρης. Αλλά το ερώτημα εδώ δεν είναι απλώς το τι επιτρέπεται γενικά, αλλά επίσης το τι είναι σκόπιμο κάτω από τις υφιστάμενες περιστάσεις. Μπορούμε εδώ να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Αγίου Παύλου, ‘όλα είναι νόμιμα αλλά όλα δε συμφέρουν’. Αν ενδιαφερόμαστε για την τάξη που είναι αναγκαίο να διατηρηθεί μέσα στην Εκκλησία, οι λαϊκοί πρέπει να ασκούν τα ιερατικά τους δικαιώματα της χορήγησης των μυστηρίων μόνο όταν το απαιτούν οι καιροί και οι περιστάσεις». Από τον καιρό του Κυπριανού . . . του πατέρα του ιεραρχικού συστήματος, η διάκριση σε κληρικούς και λαϊκούς πήρε εξέχουσα θέση, και πολύ σύντομα έγινε παγκόσμια δεκτή. Πραγματικά, από τον 3ο αιώνα και έπειτα, ο όρος κλήρος εφαρμοζόταν σχεδόν αποκλειστικά στους λειτουργούς για να διακρίνονται από τους λαϊκούς. Καθώς η Ρωμαϊκή ιεραρχία αναπτυσσόταν, οι κληρικοί έφτασαν όχι μόνο να είναι μια διακεκριμένη τάξη (με όλους τους αποστολικούς κανονισμούς και διδασκαλίες), αλλά επίσης να αναγνωρίζεται σαν το μοναδικό ιερατείο, και το βασικό μέσο επικοινωνίας μεταξύ Θεού και ανθρώπου.

33. Ποιος ήταν αυτός ο Κυπριανός, και ποιο αξίωμα είχε στην εκκλησία στη διάρκεια του τρίτου αιώνα;

³³ Σύμφωνα με την Ενσαϊκλοπήντια Αμερικάνα, Τόμος 8, σελίδα 368, ο προαναφερθείς Θάσιος Σεσίλιος Κυπριανός είχε γεννηθεί γύρω στο 200 μ.Χ. και πέθανε στην Καρχηδόνα της Αφρικής στις 14 Σεπτεμβρίου 258. «Σύντομα μετά τη βάφτισή του (246) χειροτονήθηκε ιερέας και κατόπιν εκλέχτηκε από τους Χριστιανούς της Καρχηδόνας να είναι επίσκοπός τους (248). . . . Έκανε πολλά για να ανακουφίσει και να ενισχύσει την επισκοπή του. Κάτω απ’ αυτόν έγιναν εφτά σύνοδοι, η τελευταία το 256». Μολονότι αυτός ο Αφρικανός επίσκοπος θεωρούνταν σαν ένας από τους Εκκλησιαστικούς «πατέρες» και ανακηρύχθηκε άγιος από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, παραμένει γεγονός ότι ήταν ένας κληρικός, ένας από τον κλήρο που ήρθε σε ύπαρξη μετά το θάνατο των αποστόλων του Ιησού Χριστού και των αμέσων συντρόφων τους.

34. Τι είδους άτομα εννοεί η Βίβλος με την έκφραση ‘ο άνθρωπος της ανομίας’, και γιατί;

³⁴ Αυτός ο λεγόμενος «Χριστιανικός» κλήρος ήταν εκείνος που αποδείχτηκε ότι είναι ‘ο άνθρωπος της ανομίας, ο υιός της απωλείας’, σε σχέση με την «αποστασία», το «στασιασμό» ή την «ανταρσία». Είναι φανερό ότι με τη χρήση αυτής της έκφρασης η Αγία Γραφή εννοεί έναν σύνθετο «άνθρωπο», ο οποίος υπάρχει για μακρό διάστημα χρόνου και του οποίου η κατασκευή ή το πρόσωπο αλλάζει καθώς ο καιρός περνά. Έτσι τα μέλη αυτού του ‘ανθρώπου της ανομίας’ διαφέρουν σήμερα από τα μέλη του τρίτου αιώνα.

ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΘΕΟΤΗΤΑ

35. Γιατί δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το ότι ο ‘άνθρωπος της ανομίας’ θα είχε βλέψεις στη θεότητα; Σε ποια έκταση;

³⁵ Αφού η «αποστασία» ή «ανταρσία» αυτού του κληρικού ‘ανθρώπου της ανομίας’ είναι εναντίον του Ιεχωβά Θεού, δεν προκαλεί έκπληξη αν αυτός ο σύνθετος «άνθρωπος» έχει φιλοδοξίες για θεότητα, αν προσπαθεί να παραστήσει τον θεό. Ο πρώτος στασιαστής εναντίον του Ιεχωβά Θεού, δηλαδή, ο Σατανάς ο Διάβολος, παρέστησε τον θεό, ώστε ο απόστολος Παύλος τον αποκαλεί «ο θεός του κόσμου [συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ ] τούτου». (2 Κορινθίους 4:4) Κάτω από τον Σατανά τον Διάβολο ο ειδωλολάτρης βασιλιάς της αρχαίας Βαβυλώνας προσπάθησε να κάνει τον εαυτό του να φαίνεται ίσος με τον Ιεχωβά Θεό του οποίου ο ναός ήταν στην Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με το εδάφιο Ησαΐας 14:14, ο βασιλιάς της αρχαίας Βαβυλώνας είπε στην καρδιά του: «Θέλω αναβή επί τα ύψη των νεφελών· θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου». Νόμισε ότι είχε πετύχει τη φιλοδοξία του όταν κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ και το ναό του Ιεχωβά Θεού το έτος 607 π.Χ. Ωστόσο, η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της από τον Βαβυλώνιο που φιλοδοξούσε ισότητα με τον Ιεχωβά Θεό είναι κάτι ασήμαντο όταν συγκριθεί με όλη την καταστροφή των πραγμάτων που συνδέονται με τον Ιεχωβά Θεό και την οποία προκάλεσε αυτός ο κληρικός ‘άνθρωπος της ανομίας’.

36. Πώς αυτός ο σύνθετος «άνθρωπος» ενεργεί σαν να μην είναι υπεύθυνος απέναντι στον Ιεχωβά, και τι συνήθιζε να λέει ο Παύλος στους Θεσσαλονικείς γι’ αυτόν τον «άνθρωπο»;

³⁶ Επειδή είναι ένας άνομος στασιαστής σε θρησκευτικά πράγματα, ενήργησε σαν να μην ήταν υπεύθυνος απέναντι στον Ύψιστο και Παντοδύναμο Θεό, τον Ιεχωβά, σαν να ήταν πάνω από το νόμο τού ενός ζωντανού και αληθινού Θεού. Ο απόστολος Παύλος δεν υπερβάλλει όταν λέει προφητικά γι’ αυτόν τον σύνθετο ‘άνθρωπο της ανομίας’ το εξής καταπληκτικό: «Ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε να καθήση εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός. Δεν ενθυμείσθε ότι ενώ ήμην έτι παρ’ υμίν σας έλεγον ταύτα;»—2 Θεσσαλονικείς 2:4, 5.

37. Για να επιβεβαιωθεί η εκπλήρωση της προφητείας του Παύλου, σε ποια εξέχουσα θρησκευτική προσωπικότητα θα μπορούσε να στρέψει κανείς την προσοχή, και γιατί;

³⁷ Βέβαια, για επιβεβαίωση του πώς ο κληρικός ‘άνθρωπος της ανομίας’ έχει εκπληρώσει αυτή την προφητεία, θα μπορούσε κανείς να δείξει πώς ένα μέλος του λεγόμενου «Χριστιανικού» κλήρου μίλησε και ενήργησε ή τους ισχυρισμούς περί θεότητας που έχει κάνει για τον εαυτό του. Για παράδειγμα θα μπορούσε κανείς να δείξει τον πάπα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, και να παραθέσει αυτά που λέγονται σχετικά με την παπική επισκοπή της Ρώμης στο εκκλησιαστικό λεξικό του Φερράρις,b δηλαδή:

Ο πάπας έχει τέτοια εξοχότητα και ανωτερότητα ώστε δεν είναι απλώς άνθρωπος αλλά, σαν να λέγαμε, Θεός, και ο Τοποτηρητής του Θεού. . . . Γι’ αυτό ο πάπας στέφεται με τριπλό στέμμα, σαν βασιλιάς του ουρανού, της γης και του άδη. . . . Όχι, η εξοχότητα και η δύναμη του πάπα δεν είναι μόνο πάνω από ουράνια, επίγεια και υποχθόνια πράγματα, αλλά είναι επίσης πάνω από τους αγγέλους και είναι ανώτερός τους . . . Έτσι αν γινόταν να πλανηθούν οι άγγελοι από την πίστη, ή να καλλιεργήσουν αισθήματα αντίθετα μ’ αυτή, θα μπορούσαν να κριθούν και να αφοριστούν από τον πάπα. . . . Έχει τόσο μεγάλη εξοχότητα και δύναμη ώστε μετέχει στο ένα και το ίδιο δικαστήριο με τον Χριστό . . . Έτσι ώστε οτιδήποτε κάνει ο πάπας φαίνεται να προέρχεται από το στόμα του Θεού. . . . Ο πάπας είναι, σαν να λέγαμε, ο Θεός πάνω στη γη, ο μόνος άρχοντας των πιστών του Χριστού, ο μεγαλύτερος βασιλιάς όλων των βασιλιάδων, κατέχοντας την πληρότητα της δύναμης· στον οποίο είναι εμπιστευμένη η κυβέρνηση της επίγειας και ουράνιας βασιλείας. . . . Ο πάπας έχει τόσο μεγάλη εξουσία και δύναμη ώστε μπορεί να τροποποιεί, να διακηρύττει ή να ερμηνεύει τον θείο νόμο. . . . Ο πάπας μπορεί μερικές φορές να ενεργεί αντίθετα στον θείο νόμο περιορίζοντας, εξηγώντας, κλπ.

38. Ωστόσο, τι πρέπει να θυμούμαστε, όταν υποδεικνύουμε κάποιο μεμονωμένο κληρικό, και έτσι πώς έχει εκπληρωθεί πραγματικά αυτή η προφητεία σχετικά με τον ‘άνθρωπον της ανομίας’;

³⁸ Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ‘άνθρωπος της ανομίας’ δεν είναι ένας μεμονωμένος θρησκευτικός ηγέτης σαν τον πάπα της Ρώμης ή τον Ελληνορθόδοξο αρχιεπίσκοπο της Αθήνας, ή τον Ελληνορθόδοξο πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης ή κάποιος άλλος θρησκευτικός πατριάρχης. Ο προειπωμένος ‘άνομος’ είναι ένας σύνθετος «άνθρωπος», ολόκληρος ο θρησκευτικός κλήρος της καθ’ ομολογία «Χριστιανικής» εκκλησίας. Βέβαια, οτιδήποτε κάνει ένα εξέχον μέλος αυτού του κληρικού «ανθρώπου» προσάπτει μομφή σε όλα τα άλλα μέλη της τάξης του κλήρου αφού συμφωνούν με ό,τι γίνεται ή επειδή δε διαμαρτύρονται εναντίον αυτού του πράγματος ή συναινούν σ’ αυτό και παραμένουν με την οργάνωση του κλήρου. Όλοι συμμετέχουν σε κοινοτική ευθύνη και ενοχή γι’ αυτά που κάνει ένα μέλος του κλήρου με αντιπροσωπευτικό τρόπο όπως όταν μιλάει ή ενεργεί εξ ονόματος όλης της ομάδας. Αυτό που σαν σύνολο η τάξη του κλήρου κάνει ή συμμετέχει στο να κάνει στο πέρασμα των αιώνων είναι εκείνο που εκπληρώνει την προφητεία σχετικά με τον ‘άνθρωπο της ανομίας’.

39. Πώς η τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ αποδείχτηκε ότι ‘αντίκειται’ στον Ιεχωβά;

³⁹ Η τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ αποδείχτηκε ότι ‘αντίκειται’ με το να κάνει τον εαυτό της «φίλο» του κόσμου, σύμφωνα με τον κανόνα που δηλώνεται από τον θεόπνευστο μαθητή Ιάκωβο στην επιστολή του: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται». (Ιακώβου 4:4) Αυτός εναντιώνεται στον Ιεχωβά Θεό όταν εναντιώνεται και προσπαθεί να ακυρώσει τον θεόπνευστο γραπτό Λόγο του Θεού και μάλιστα όταν προσπαθεί να αφαιρέσει ή να κρατήσει τη Βίβλο μακριά από τα μέλη που υποστηρίζουν την εκκλησία. Αυτός αντιστέκεται στον Ιεχωβά Θεό όταν αντιστέκεται και διώκει εκείνους τους μαθητές του Χριστού οι οποίοι λατρεύουν τον Ιεχωβά με πνεύμα και αλήθεια μέσω του Ιησού Χριστού. (Ιωάννης 4:24) Εναντιώνεται στον έναν ζωντανό και αληθινό Θεό με το να αφαιρεί τη λατρεία και τον αίνο που ανήκουν σ’ αυτό τον Θεό και να στρέφει αυτή τη λατρεία και τον αίνο σε μια εξυψούμενη τάξη κληρικών.

40. Πώς προσπάθησε η τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ να είναι ο μόνος επίγειος θεός πάνω στη σκηνή, όπως στην περίπτωση της Εκκλησίας και του Κράτους;

⁴⁰ Η τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ θέλει να είναι ο μόνος θεός πάνω στην επίγεια σκηνή, στην πραγματικότητα, ο θεός των επίγειων θεών. Αυτό αποδείχτηκε από τις σχέσεις που είχε και έχει η θρησκευτική Εκκλησία του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου με το πολιτικό Κράτος. Σ’ αυτόν το γάμο Εκκλησίας και Κράτους, ο κλήρος προσπάθησε πάντοτε να είναι στην κορυφή, να υπαγορεύει τη θέλησή του. Αυτός ο γάμος Εκκλησίας και Κράτους υπάρχει από τον καιρό του Κωνσταντίνου. Στην πραγματικότητα αυτός είναι ένας γάμος σκοπιμότητας, γιατί μ’ αυτόν ο κλήρος προσπάθησε να πάρει ό,τι μπορούσε από άποψη εξουσίας, γοήτρου, προστασίας και ασυλίας, υποστήριξης και άλλων ιδιοτελών ωφελημάτων. Σχετικά με την «Εκκλησία και το Κράτος», η Ενσαϊκλοπήντια Αμερικάνα, Τόμος 6, σελίδες 657, 658, λέει:

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους δυο θεσμούς, στους σύγχρονους καιρούς, σπάνια, για να μην πούμε ποτέ, υπήρξε τέλεια αρμονία. Αυτή η πάλη, που συνεχίστηκε για τόσο μακρύ διάστημα, φαίνεται ότι θα συνεχιστεί για πάντα, εκτός αν συμβεί κάποια καταπληκτική εξέγερση. Αυτή υπήρξε μια σκληρή πάλη. Πρόκειται για μεγάλα συμφέροντα και έφερε στο προσκήνιο σοβαρές συζητήσεις. Έχει υποκινήσει εξεγέρσεις κάθε είδους και έχει προκαλέσει ολόκληρη φιλολογία από τέτοιες ύβρεις που μόνο στην πολιτική μπορείς να τις βρεις. Συχνά δεν ήταν τίποτα άλλο από πολιτικές διενέξεις. . . . Κάτω από τον Κωνσταντίνο η Εκκλησία μπήκε στην αρένα της παγκόσμιας δράσης σαν συνεργάτρια στο έργο του εκπολιτισμού των λαών. Επειδή αναγνωρίστηκε σαν ο πνευματικός άρχοντας, απέκτησε βαθμιαία τόπο διαμονής και όνομα σαν κοσμικός δεσπότης. Έγινε μια παγκόσμια δύναμη. Αυτή η επιτυχία ήταν η αρχή όλων των πολλών συμφορών της Εκκλησίας. . . . Από τον Κωνσταντίνο ως τον Καρλομάγνο η κοσμική εξουσία, ενώ έδινε νομική αναγνώριση στην Εκκλησία, παρενέβαινε στη διακυβέρνησή της. Από τον Καρλομάγνο μέχρι την περίοδο κοντά στη Μεταρρύθμιση, η Εκκλησία και το κράτος ήταν στενά ενωμένοι και υπήρχε μια γενική αναγνώριση υποταγής της πολιτικής εξουσίας στην πνευματική εξουσία.

41. (α) Ποια θρησκευτική θέση είχαν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, πάνω από την οποία ήθελε να θέσει τον εαυτό του ο ‘άνθρωπος της ανομίας’; (β) Ποιο θρησκευτικό αξίωμα είχε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, και πώς χρησιμοποιήθηκε αυτό το αξίωμα σχετικά με την αποστατική εκκλησία;

⁴¹ Είναι ιστορικό γεγονός ότι οι αυτοκράτορες της ειδωλολατρικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατατάσσονταν στη θέση των θεών, και προσφερόταν σ’ αυτούς θυμίαμα σαν θεούς ή θεότητες. Από τον καιρό του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μεγάλου τον τέταρτο αιώνα, οι επίσκοποι της «αποστασίας» παντρεύτηκαν με το Κράτος και προσπάθησαν να αποκτήσουν την υπεροχή απέναντι στους θεοποιημένους Ρωμαίους αυτοκράτορες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προσπάθησε να δημιουργήσει μια ανάμικτη θρησκεία ενώνοντας τον παγανισμό και τη Χριστιανοσύνη, και καθόρισε να γίνει η θρησκεία των αποστατών επισκόπων, θρησκεία του Κράτους. Μέχρι τη μέρα του θανάτου του το 337 μ.Χ., έφερε τον ειδωλολατρικό τίτλο του Ύψιστου Ποντίφικα, της κεφαλής σε θρησκευτικά ζητήματα· και σαν Ύψιστος Ποντίφικας και αβάφτιστος ως τον καιρό εκείνο, ο Κωνσταντίνος συγκάλεσε τη Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. για τη διευθέτηση των θρησκευτικών διενέξεων των επισκόπων της εκκλησίας. Τον καιρό εκείνο έβγαλε απόφαση υπέρ της ειδωλολατρικής διδασκαλίας της Τριάδας (Ένας Θεός σε Τρία Πρόσωπα) όπως διδασκόταν από την πλειονότητα των εκκλησιαστικών επισκόπων.

42. Πώς και μέσω τίνος, με την πρώτη ευκαιρία, ύψωσε τον εαυτό του ο ‘άνθρωπος της ανομίας’ ‘πάνω από καθέναν που ονομαζόταν θεός ή αντικείμενο σεβασμού’;

⁴² Το έτος 379c παρουσιάστηκε η ευκαιρία που περίμενε ο παπικός επίσκοπος της Ρώμης. Αυτό συνέβη όταν ο Αυτοκράτορας Γρατιανός, που ομολογούσε ότι είναι Χριστιανός, εγκατέλειψε τον ειδωλολατρικό τίτλο και αξίωμα του Ύψιστου Ποντίφικα. Χωρίς τύψεις συνείδησης, ο Πάπας Δάμασος πήρε αυτόν τον τίτλο που θα του έδινε θρησκευτική δύναμη, εξουσία, επιρροή και έλεγχο πάνω σ’ όλο τον πληθυσμό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ήταν ακόμη ειδωλολατρικό και αναγνώριζε αυτόν τον ειδωλολατρικό τίτλο. Αυτό εξύψωσε τον παπικό επίσκοπο της Ρώμης πάνω από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες στα θρησκευτικά ζητήματα. Μέχρι σήμερα ο πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας συνεχίζει να απαιτεί και να χρησιμοποιεί αυτόν τον ειδωλολατρικό τίτλο. Ο ‘άνθρωπος της ανομίας’, όπως εκπροσωπήθηκε από τον πάπα, το πιο εξέχον μέλος της τάξης του κλήρου, ύψωνε τον εαυτό του ‘πάνω από καθέναν που ονομαζόταν θεός ή αντικείμενο σεβασμού’. Όλοι γνωρίζουν ότι οι ιερείς και κήρυκες του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου αρέσκονται να αποκαλούνται και να τιτλοφορούνται «Αιδεσιμότατοι», «Σεβασμιότατοι» και «Μακαριότατοι». Απαιτούν και ζητούν το σεβασμό των ενοριτών τους ή των εκκλησιαστικών μελών.

43. Σε ποιο ναό κάθησε η τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ σαν «θεός», και ποιους αναγκάζει να αναγνωρίσουν την εξουσία του;

⁴³ Ο «ναός του Θεού» στον οποίο κάθεται ο ‘άνθρωπος της ανομίας’, «αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός», είναι το κατασκεύασμα που ισχυρίζεται ότι είναι η Εκκλησία του Θεού. Στους αληθινούς Χριστιανούς του πρώτου αιώνα ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις». (1 Κορινθίους 3:16, 17· επίσης 2 Κορινθίους 6:16) Απ’ αυτή την τάξη του πνευματικού «ναού» αποσπάστηκαν οι ιδρυτές της «αποστασίας». Αυτοί αρνούνται να αναγνωρίσουν την αρχική τάξη του αληθινού «ναού», και αποκαλούν την αποστατική εκκλησία που αυτοί οι αποστάτες ιδρύουν «ναό του Θεού». Σ’ αυτόν τον αποστατικό «ναό» κάθονται και κρατούν τις θέσεις τους σαν «κλήρος» χωρισμένοι από εκείνους τους οποίους αποκαλούν «λαϊκούς». Εκεί η τάξη του κλήρου του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου αποδεικνύει τον εαυτό της ότι είναι «θεός». Αναγκάζει τους πολιτικούς, τους εμπόρους και τους στρατιωτικούς αξιωματούχους να αναγνωρίσουν τη δύναμή της. Σε καιρό πολέμου οι πολιτικές κυβερνήσεις, γενικά, επιδιώκουν τη δύναμη και την υποστήριξη της τάξης του κλήρου.

Ο «ΚΩΛΥΩΝ» ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

44, 45. (α) Τι ενεργούσε σαν «κωλύων» για την ανάπτυξη και σχηματισμό του ‘ανθρώπου της ανομίας’ τον πρώτο αιώνα; (β) Πώς έδειξε ο απόστολος Ιωάννης ότι ήταν μια τέτοια αναχαιτιστική επιρροή, όπως περιγράφεται στην τρίτη επιστολή του;

⁴⁴ Τώρα ύστερα από τόσο μακρύ διάστημα ο ‘άνθρωπος της ανομίας’ έχει γίνει φανερός εδώ και αιώνες. Δε συνέβαινε όμως το ίδιο και τον πρώτο αιώνα, στις μέρες των αληθινών αποστόλων του Ιησού Χριστού. Τον καιρό εκείνο ήταν ακόμη μελλοντικός. Έτσι ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Θεσσαλονικείς Χριστιανούς στην επιστολή του γύρω στο 51 μ.Χ.: «Και τώρα γνωρίζετε εκείνο, το οποίον κωλύει αυτόν, ώστε να αποκαλυφθή εν τω εαυτού καιρώ». (2 Θεσσαλονικείς 2:6) Εκείνοι οι πρώτοι Χριστιανοί γνώριζαν ποιος ήταν ο «κωλύων» γιατί ο Παύλος τους το έκανε γνωστό αυτό και μάλιστα, τους το έδειξε. Ποιο ήταν, λοιπόν, το πράγμα εκείνο που ενεργούσε σαν «κωλύων» τον καιρό εκείνο; Ήταν το σώμα των αληθινών αποστόλων του Ιησού Χριστού, περιλαμβανομένου και του αποστόλου Παύλου. Αυτοί ενωμένα αντιστάθηκαν στην ανάπτυξη και στον σχηματισμό του ‘ανθρώπου της ανομίας, του υιού της απωλείας’. Σαν παράδειγμα γι’ αυτό, διαβάστε αυτά που είπε ο απόστολος Ιωάννης στην τρίτη και τελευταία επιστολή του στους Χριστιανούς, όταν τους έγραψε γύρω στο 98 μ.Χ.:

⁴⁵ «Έγραψα προς την εκκλησίαν· αλλ’ ο φιλοπρωτεύων αυτών Διοτρεφής δεν δέχεται ημάς. Διά τούτο, εάν έλθω, θέλω υπενθυμίσει τα έργα αυτού, τα οποία κάμνει, φλυαρών εναντίον ημών με λόγους πονηρούς· και μη αρκούμενος εις τούτους, ούτε αυτός δέχεται τους αδελφούς, αλλά και τους θέλοντας να δεχθώσιν εμποδίζει και από της εκκλησίας εκβάλλει». (3 Ιωάννου 9, 10) Εκείνος ο Διοτρεφής εκδήλωνε πραγματικά χαρακτηριστικά του ‘ανθρώπου της ανομίας’. Ο απόστολος Ιωάννης έκανε προσπάθεια να τον θέσει κάτω από έλεγχο, κάτω από ‘περιορισμό’. Με όμοιο τρόπο ενήργησαν και άλλοι απόστολοι σε παρόμοιες περιπτώσεις.

46. Πώς έδειξε ο απόστολος Παύλος στους Θεσσαλονικείς ότι υπήρχε ακόμη και τότε μια τάση για το σχηματισμό της τάξης του ‘ανθρώπου της ανομίας’;

⁴⁶ Ακόμη και τον καιρό εκείνο, λιγότερο από είκοσι χρόνια μετά την ίδρυση της τάξης του Χριστιανικού «ναού» τη μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., ο απόστολος Παύλος γνώριζε ότι υπήρχαν αποδείξεις για μια τάση σχηματισμού του ‘ανθρώπου της ανομίας, του υιού της απωλείας’. Αυτός είναι ο λόγος που συνέχισε και είπε στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης: «Διότι το μυστήριον της ανομίας ήδη ενεργείται, μόνον έως να εκβληθή εκ μέσου ο κωλύων τώρα».—2 Θεσσαλονικείς 2:7.

47. Γιατί ο Παύλος ονόμασε αυτό που ήδη βρισκόταν σε ενέργεια σαν το «μυστήριο της ανομίας»;

⁴⁷ Υπήρχε ένα μυστήριο ή θρησκευτικό μυστικό για την ταυτότητα του ερχόμενου αυτού ‘ανθρώπου της ανομίας’. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ερμηνευτές της Βίβλου στον Χριστιανικό κόσμο που ισχυρίζονται ότι αυτός ο «άνθρωπος» είναι ένα άτομο, ένας άντρας, τον οποίο ονομάζουν Ο Αντίχριστος. Αλλά πολύ κατάλληλα η Μία Αμερικανική Μετάφραση αποδίδει την ονομασία αυτής της μυστηριώδους μορφής σαν «την ενσωμάτωση της απείθειας». (2 Θεσσαλονικείς 2:3) Αυτό συμφωνεί με το γεγονός ότι ο ‘άνθρωπος της ανομίας’ αποδεικνύεται ότι είναι ένας σύνθετος άνθρωπος, μια τάξη κληρικών η οποία είναι άνομη απέναντι στον Ιεχωβά Θεό και η οποία διατηρείται για αιώνες. Δικαιολογημένα ο απόστολος Παύλος μπορούσε να πει ότι το «μυστήριο της ανομίας» ήδη ήταν σε ενέργεια στις μέρες του. Δεν είχε ακόμη λάβει οριστική μορφή για να ονομαστεί με το σύμβολο ενός ανθρώπου. Αλλά γινόταν κάποια ενέργεια μέσα στη Χριστιανική εκκλησία η οποία τελικά θα κατέληγε στην παραγωγή αυτής της οριστικά εγκαθιδρυμένης και αναγνωρίσιμης τάξης. Αλλά στις μέρες του Παύλου «μυστήριο» ήταν ακόμη συνδεδεμένο με την έλευση αυτού του «ανόμου».

48. Τι χρειάστηκε να γράψει ο Παύλος στους Κορίνθιους Χριστιανούς σαν απόδειξη ότι το «μυστήριο της ανομίας» βρισκόταν ήδη σε ενέργεια;

⁴⁸ Απόδειξη ότι το «μυστήριο της ανομίας» βρισκόταν ήδη σε ενέργεια μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, έχουμε από το γεγονός ότι ο απόστολος Παύλος το βρήκε αναγκαίο, λίγα μόνο χρόνια μετά την προηγούμενη συζήτηση πάνω στο ζήτημα αυτό, να γράψει στην εκκλησία της Κορίνθου: «Ό,τι δε κάμνω, τούτο και θέλω κάμνει, διά να εκκόψω την αφορμήν των θελόντων αφορμήν, ίνα ευρεθώσιν εις εκείνο, διά το οποίον καυχώνται, τοιούτοι καθώς και ημείς. Διότι οι τοιούτοι είναι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ουδέν θαυμαστόν· διότι αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Δεν είναι λοιπόν μέγα αν και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζωνται εις διακόνους δικαιοσύνης, των οποίων το τέλος θέλει είσθαι κατά τα έργα αυτών».—2 Κορινθίους 11:12-15.

49. Πώς δείχτηκε μέσω του Ιωάννη ότι η ενέργεια του «μυστηρίου της ανομίας» συνεχιζόταν ακόμη την τελευταία δεκαετία του πρώτου αιώνα;

⁴⁹ Αυτή η θρησκευτική ενέργεια για την παραγωγή ψεύτικων ηγετών, «ψευδαποστόλων», συνεχίστηκε ακόμη και μέχρι την τελευταία δεκαετία του πρώτου αιώνα μ.Χ. Σε απόδειξη τούτου, ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης έλαβε την Αποκάλυψη γύρω στο έτος 96 μ.Χ., και σ’ αυτή πήρε οδηγίες από τον δοξασμένο Ιησού Χριστό να γράψει προς το «πρεσβυτέριο» της εκκλησίας στην Έφεσο, στη Μικρά Ασία. Λέγοντας τι τον οδήγησε ο Ιησούς στην όραση να κάνει, ο Ιωάννης λέει: «Προς τον άγγελον της εκκλησίας της Εφέσου γράψον· Ταύτα λέγει ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών· Εξεύρω τα έργα σου και τον κόπον σου και την υπομονήν σου, και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι, και εύρες αυτούς ψευδείς· . . . Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας».—Αποκάλυψις 2:1-4· 1 Τιμόθεον 4:14.

50. Τι έγραψε ο Ιωάννης για τους αντίχριστους στην πρώτη του επιστολή σχετικά με το αν ακόμη και στις μέρες των αποστόλων ήταν σε ενέργεια το «μυστήριο της ανομίας»;

⁵⁰ Πριν τελειώσει την επίγεια πορεία της ζωής του, ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης έγραψε τρεις επιστολές στους Χριστιανούς. Σε απόδειξη ότι το «μυστήριο της ανομίας» ήταν σε ενέργεια ακόμη και στις μέρες των αποστόλων του Χριστού, ο Ιωάννης έγραψε στην πρώτη επιστολή του: «Παιδία, εσχάτη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα. Εξ ημών εξήλθον, αλλά δεν ήσαν εξ ημών· διότι εάν ήσαν εξ ημών, ήθελον μένει μεθ’ ημών· αλλά εξήλθον διά να φανερωθώσιν ότι δεν είναι πάντες εξ ημών. Και σεις έχετε χρίσμα από του Αγίου, και γνωρίζετε πάντα. Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον». (1 Ιωάννου 2:18-20· 4:1· γράφτηκε γύρω στο 98 μ.Χ.) Με το να μην έχουν πια τον Γιο του Θεού σαν τον Μεσσία ή Χριστό, εκείνοι οι αντίχριστοι δεν είχαν ούτε και τον Θεό τον Πατέρα.—1 Ιωάννου 2:22-24.

51. Τι εννοείται με την έκφραση «ο κωλύων», και πότε αυτός ‘εκβλήθηκε’;

⁵¹ Απ’ αυτά τα αποστολικά γραπτά που εξέθεταν τις κακές συνθήκες που έβγαιναν στην επιφάνεια εδώ και εκεί στις εκκλησίες, μπορούμε να προσδιορίσουμε ποιους εννοούσε ο απόστολος Παύλος με την έκφραση «ο κωλύων τώρα». (2 Θεσσαλονικείς 2:7) Εννοεί, όχι κάποιο άτομο, κάποιον άντρα μέλος ολόκληρης της εκκλησίας του Θεού πάνω στη γη, όχι κάποιον απόστολο ατομικά όπως ήταν και ο ίδιος, αλλά ολόκληρο το σώμα των αληθινών αποστόλων του Ιησού Χριστού εκείνον τον πρώτο αιώνα. Το σώμα των αποστόλων, σαν σύνθετο άτομο, στεκόταν «τώρα» εννοώντας την εποχή του ο Παύλος, σαν εμπόδιο ώστε να μην οργανωθεί ένας σύνθετος ‘άνθρωπος της ανομίας’ μέσα σ’ ολόκληρη τη Χριστιανική εκκλησία και την βάλει έτσι κάτω από τον έλεγχό του. Συνεπώς, αυτός ο «κωλύων τώρα» ‘εκβλήθηκε’ ώστε να μην εμποδίζει την ανάπτυξη του «μυστηρίου της ανομίας» όταν και ο τελευταίος από τους αληθινούς αποστόλους του Χριστού αφαιρέθηκε με το θάνατο. Ίσως αυτός να ήταν ο απόστολος Ιωάννης, ο οποίος πέθανε κοντά στο τέλος του πρώτου αιώνα μ.Χ.

52. Πώς θα επιτευχθεί η καταστροφή του «υιού της απωλείας», και ποιον καιρό;

⁵² Αυτός ο σύνθετος ‘άνθρωπος της ανομίας’ ονομάστηκε «ο υιός της απωλείας». Αυτός ήταν ένας άλλος τρόπος για να λεχθεί ότι αυτός ο άνομος ήταν καταδικασμένος σε καταστροφή από τον Ιεχωβά Θεό. Για να εκτελέσει την καταδίκη καταστροφής πάνω στον άνομο, ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποιεί τον δοξασμένο Γιο του Ιησού Χριστό. Έτσι, λέγοντας τι επρόκειτο να συμβεί αφού ο αποστολικός «κωλύων» θα έβγαινε από το δρόμο λόγω θανάτου όλων των αποστόλων, ο Παύλος λέει: «Και τότε θέλει αποκαλυφθή ο άνομος, τον οποίον ο Κύριος θέλει απολέσει με το πνεύμα του στόματος αυτού και θέλει εξαφανίσει με την επιφάνειαν της παρουσίας αυτού».—2 Θεσσαλονικείς 2:8.

53. (α) Γιατί λοιπόν ο δικός μας καιρός ή γενιά είναι εκείνη κατά την οποία θα καταστραφεί ο ‘άνθρωπος της ανομίας’; (β) Από το άλλο μέρος, ποιου γεγονότος απόδειξη θα είναι η εκμηδένιση αυτού του «ανθρώπου»;

⁵³ Ο Κύριος Ιησούς δεν εκμηδενίζει τον ‘άνθρωπο της ανομίας’ αμέσως μετά την αποκάλυψή του σε πλήρη, αναγνωρίσιμη μορφή, και αφού έχει καθήσει στον «ναό του Θεού» «αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός». Ο απόστολος Παύλος εντοπίζει τον καιρό για την εκμηδένιση του ‘ανθρώπου της ανομίας’ στη διάρκεια της «παρουσίας» του Κυρίου Ιησού. Αυτό σημαίνει το δικό μας καιρό, τη γενιά μας, αφού η βασιλική «παρουσία» του Κυρίου Ιησού άρχισε στο τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914 μ.Χ. Παρατηρούμε το «σημείο» σε απόδειξη αυτού, και γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε στη «συντέλεια του αιώνος [συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ ]». (Ματθαίος 24:3-25:46) Ο δικός μας λοιπόν είναι ο καιρός στον οποίο άτομα αυτής της γενιάς θα παραστούν μάρτυρες της εξάλειψης του ‘ανθρώπου της ανομίας’ μέσω του «πνεύματος» του στόματος του Κυρίου Ιησού και της εκμηδένισης εκείνου του «ανόμου» μέσω της επιφάνειας της παρουσίας του Κυρίου Ιησού! Αυτό το καταστρεπτικό έργο θα είναι μια «επιφάνεια», μια εκδήλωση που θα δείχνει ότι ο Κύριος Ιησούς είναι αόρατα παρών, ότι η παρουσία του είναι μια πραγματικότητα. Το «πνεύμα», η υποκινούσα δύναμη, από το στόμα του θα φέρει την καταστροφή ολόκληρου του ‘ανθρώπου της ανομίας’.

ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ «ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ» ΤΟΥ ΑΝΟΜΟΥ

54. (α) Πότε αρχίζει η παρουσία του «ανόμου» σε σχέση με την παρουσία του Κυρίου Ιησού; (β) Από τι θα χαρακτηριστεί η παρουσία του «ανόμου»;

⁵⁴ Στο σημείο αυτό της συζήτησης ο απόστολος Παύλος πηγαίνει από τη μνεία της «παρουσίας» του Κυρίου Ιησού σε μια εξέταση της «παρουσίας» του ‘ανθρώπου της ανομίας’. Η παρουσία αυτού του άνομου προηγείται ή αρχίζει πριν από «την παρουσία» του Κυρίου Ιησού στη δύναμη της Βασιλείας. Παρατηρήστε πώς παρουσιάζει ο Παύλος την απόδειξη της παρουσίας του άνομου. Γράφει: «Όστις θέλει ελθεί κατ’ ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους και εν πάση απάτη της αδικίας μεταξύ των απολλυμένων».—2 Θεσσαλονικείς 2:9, 10α.

55. Πώς ξέρουμε ότι η παρουσία που αναφέρεται στο 2 Θεσσαλονικείς 2:9 αφορά μάλλον τον «άνομον» και όχι τον Ιησού;

⁵⁵ Εδώ η Ρωμαιοκαθολική Βίβλος της Ιερουσαλήμ λέει: «Αλλά όταν έρθει ο Στασιαστής, ο Σατανάς θα αρχίσει να ενεργεί: θα υπάρχουν κάθε είδους θαύματα και μια απατηλή επίδειξη σημείων και οιωνών, και καθετί κακό που μπορεί να απατήσει εκείνους που προορίζονται για καταστροφή». (2 Θεσσαλονικείς 2:9, 10· βλέπε επίσης Η Νέα Αμερικανική Βίβλος· Η Νέα Αγγλική Βίβλος· Η Συριακή Νέα Διαθήκη του Μάρντοκ.) Στην αρχή του εδαφίου 9 βλέπουμε να υπάρχει η λέξη «όστις». Ωστόσο επειδή και μόνο η λέξη «άνομος» δεν απαντιέται στο εδάφιο 9, αυτό δε σημαίνει ότι η λέξη «παρουσία» αφορά την «παρουσία» του Κυρίου Ιησού που είχε μόλις αναφερθεί στο προηγούμενο εδάφιο (8). Μάλλον, εδώ πρόκειται για την «παρουσία» του άλλου, για τον οποίο γίνεται η συζήτηση, δηλαδή, του άνομου. Αυτός είναι ο λόγος που η Μία Αμερικανική Μετάφραση αρχίζει το εδάφιο 9 λέγοντας: «Η εμφάνιση του άλλου, με την ενέργεια του Σατανά». Η Μετάφραση Γουεστμίνστερ της «Καινής Διαθήκης» λέει παρόμοια: «Αλλά η έλευση του άλλου γίνεται μέσω ενέργειας του Σατανά». Έτσι η Ελληνική αναφορική αντωνυμία «όστις» στο εδάφιο 9 συνδέεται με το «τον οποίο» στο εδάφιο 8, που εφαρμόζεται στον άνομο. Η σύνδεση θα ήταν κάπως έτσι: «Ο άνομος θα αποκαλυφθεί, τον οποίο ο Κύριος Ιησούς θέλει εξαφανίσει . . . του οποίου είναι η παρουσία».

56. Σε ποιον μόνο μπορεί να αποδοθεί η επίσημη «παρουσία» του ‘ανθρώπου της ανομίας’, και γιατί;

⁵⁶ Η επίσημη «παρουσία» του αντίθεου, ‘του ανθρώπου της ανομίας’, από τον θάνατο των αποστόλων του Χριστού και μέχρι σήμερα, δεν μπορεί να αποδοθεί σε κανέναν άλλο παρά στον Σατανά τον Διάβολο. Το ότι αυτός ο σύνθετος ‘άνθρωπος της ανομίας’ κάθησε στο «ναό του Θεού», δεν μπορεί να φερθεί σαν απόδειξη ότι αυτός ο «άνομος» προήλθε από τον Θεό, τον Ιεχωβά. Η μακρά «παρουσία» αυτής της ‘ενσωμάτωσης της απείθειας’ είχε όλα τα χαρακτηριστικά ότι προερχόταν από την «ενέργεια του Σατανά». Το όνομα Σατανάς σημαίνει «Ανθιστάμενος», και αυτός είναι ο υποκινητής κάθε αντίστασης στον Ιεχωβά στον ουρανό και στη γη, περιλαμβανομένης και της αντίστασης του «ανόμου» εναντίον του Ύψιστου Θεού. Ασφαλώς δεν οφειλόταν στον Θεό το ότι οι υποκινητές της «αποστασίας» ή ανταρσίας ύψωσαν τους εαυτούς τους στην τάξη του «κλήρου» και μ’ αυτό ξεχώρισαν τους εαυτούς τους από τα άλλα μέλη της εκκλησίας τα οποία αποκάλεσαν «λαϊκούς». Αυτό ήταν ένα τέχνασμα του Σατανά του Διαβόλου για να προσπαθήσει να στρέψει όλη την εκκλησία των μαθητών του Χριστού εναντίον του Ιεχωβά Θεού.

57. Ποια μέσα χρησιμοποιήθηκαν για να τεθεί ο κλήρος σε θέση εξουσίας και για να διατηρηθεί εκεί, και για ποιο σκοπό χρησιμοποιήθηκαν τέτοιου είδους μέσα;

⁵⁷ Για να βάλει τον λεγόμενο «Χριστιανικό» κλήρο στην εξουσία και να τους διατηρήσει εκεί, η ενέργεια και η δράση του Σατανά έπρεπε να είναι «εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους και εν πάση απάτη της αδικίας». Σκοπός όλου αυτού του ψεύδους, της απατηλής απόδειξης υπερφυσικής υποστήριξης για τον «κλήρο» είναι να πιστέψουν τα μέλη της εκκλησίας ότι ο κλήρος εκπροσωπεί τον αληθινό Θεό και έχει διοριστεί από αυτόν, ότι έχει την επιδοκιμασία του και την υποστήριξή του και ότι είναι τα επίγεια όργανά του. Εμφανίζονται σαν να είναι εκείνοι που έχουν αποκλειστικά ξεχωριστεί και διοριστεί για τη διακονία του Λόγου του Θεού, με ειδικές εξουσίες, προνόμια, δικαιώματα, ασυλίες, τάξη και τίτλους στα οποία δε συμμετέχουν οι κατώτεροι «λαϊκοί».

58. Γιατί τα δυνατά έργα, σημεία, οιωνοί, κλπ., από τον κλήρο, δεν πρέπει να συνδέονται με τους αποστόλους, αλλά προέρχονται από την ενέργεια του Σατανά;

⁵⁸ Επομένως, αυτά τα δυνατά έργα ή θαύματα, αυτά τα σημεία και οι οιωνοί και οι άδικες απάτες γίνονται με σκοπό ιδιοτελή και όχι για τη δόξα και εξύψωση του Ιεχωβά Θεού. Αυτές οι εκδηλώσεις ενέργειας και δράσης του Σατανά έγιναν μετά το θάνατο των αποστόλων του Χριστού. Οι απόστολοι εκείνοι έκαναν πραγματικά θαύματα, σημεία και οιωνούς, γιατί είχαν το πνεύμα του Θεού μέσω του Χριστού. Εκείνοι οι απόστολοι είχαν τη δύναμη και την εξουσία να μεταδίδουν σε βαφτισμένους πιστούς το πνεύμα με τα διάφορα χαρίσματα του πνεύματος για την εκτέλεση θαυματουργικών πραγμάτων, όπως η ομιλία σε ξένες γλώσσες, οι προφητείες, οι ερμηνείες, οι θεραπείες, κ.ο.κ. Κατά το θάνατο των αποστόλων του Χριστού, η μετάδοση του πνεύματος που συνοδευόταν από τέτοια θαυματουργικά δώρα έπαψε. Επίσης, και όταν εκείνοι που είχαν λάβει τέτοια χαρίσματα μέσω των αποστόλων πέθαναν, όχι αργότερα από τον δεύτερο αιώνα μ.Χ., εκείνα τα θαυματουργικά χαρίσματα έπαψαν να υπάρχουν, και αυτά τα πράγματα δεν ήταν πια απόδειξη για το ποιοι είναι οι αληθινοί δούλοι του Θεού και ποιοι αποτελούν την αληθινή Χριστιανική εκκλησία. (Πράξεις 8:14-18· 1 Κορινθίους 13:8) Έτσι, η φαινομενική επίδειξη τέτοιων «χαρισμάτων» μετά από τον καιρό εκείνο θα ήταν, όχι από τον Θεό αλλά από τον Σατανά.

59. (α) Μήπως τα εντυπωσιακά πράγματα που φέρνουν σαν επιχειρήματα υπέρ του κλήρου αποδεικνύουν ότι αυτοί είναι διάκονοι του Θεού; (β) Ποια πράγματα παρουσιάζουν οι αληθινοί διάκονοι σαν απόδειξη θείου διορισμού;

⁵⁹ Έτσι, ας δείχνουν όσο θέλουν οι κυριαρχούμενες από τους κληρικούς εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου τα δυνατά έργα, τα θαύματα, τα σημεία και τους οιωνούς που έκαναν οι κληρικοί τους στο πέρασμα των αιώνων. Ας δείχνουν τη μεγαλοπρεπή θέση των κληρικών σ’ αυτόν τον κόσμο, την υψηλή εκτίμηση και το σεβασμό που έχει αποδοθεί στους κληρικούς, τα μεγαλοπρεπή, εκθαμβωτικά εμβλήματά τους, τους ηχηρούς τίτλους τους, τα μεγαλοπρεπή εκκλησιαστικά οικοδομήματά τους και τους καθεδρικούς ναούς τους, τις εντυπωσιακές εκκλησιαστικές τελετουργίες τους, τη μετουσίωση του ψωμιού και του κρασιού κατά τη «Λειτουργία», την ανώτερη εκπαίδευσή τους, τη θέση τους και την επιρροή τους πάνω στο πολιτικό Κράτος και στους στρατιωτικούς. Ας γνωρίζουν, όμως, ότι όλα αυτά τα πράγματα και τα αποτελέσματα αυτών των πραγμάτων πάνω στους λεγόμενους «λαϊκούς» αποδεικνύουν ότι οι αυτοεξυψούμενοι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου δεν προήλθαν από τον Θεό και δεν είναι διάκονοί του. Ο Σατανάς ο οποίος μετασχηματίζεται σε «άγγελον φωτός», υποκινεί τους επίγειους διακόνους της θρησκείας να «μετασχηματίζονται εις διακόνους δικαιοσύνης». (2 Κορινθίους 11:14, 15) Οι αληθινοί Χριστιανοί διάκονοι του Ιεχωβά Θεού αποδεικνύουν ότι αυτοί είναι οι διορισμένοι, επιδοκιμασμένοι διάκονοί του, όχι από τέτοια εξωτερικά πράγματα, αλλά από τον γραπτό Λόγο της αλήθειας του Θεού.

60. Σε ποια έκταση σ’ ολόκληρο τον κόσμο ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακοί οι αριθμοί της κληρικής τάξης του ‘ανθρώπου της ανομίας’;

⁶⁰ Οι αριθμοί στους οποίους η κληρική τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ έφτασε παγκόσμια ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακοί. Το έτος 1983 μ.Χ., όταν ο Χριστιανικός κόσμος έφτασε ένα ανώτατο όριο όλων των εποχών από 1.056.170.845 μέλη, ο αριθμός των θρησκευτικών κληρικών είχε φτάσει σε εκατοντάδες χιλιάδες. Μόνο για τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία οι δημοσιευμένοι αριθμοί έδειχναν ότι υπήρχαν 408.945 κληρικοί για 794.380.000 εκκλησιαστικά μέλη σ’ όλο τον κόσμο μέχρι το έτος εκείνο 1983.

61. Για ποιους είπε ο απόστολος Παύλος ότι προορίζονταν εκείνα τα απατηλά πράγματα μέσω ύπουλης ενέργειας του Σατανά; Και γιατί αυτά ήταν με την ανοχή του Θεού;

⁶¹ Ποιοι είναι εκείνοι των οποίων την ευπιστία εκμεταλλεύονται με τέτοια εξωτερικά εντυπωσιακά πράγματα; Ποιοι είναι εκείνοι που εντυπωσιάζονται και εξαπατούνται από τέτοιο αντιγραφικό ‘δυνατό έργο και ψεύτικα σημεία και οιωνούς’; Για ποιους έχουν σχεδιαστεί αυτά τα πράγματα μέσω της ύπουλης ενέργειας του Σατανά; Ο απόστολος Παύλος λέει ότι η «ενέργεια του Σατανά» κατά τη διάρκεια της παρουσίας του κληρικού «ανόμου» γίνεται «εν πάση απάτη της αδικίας μεταξύ των απολλυμένων, διότι δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας διά να σωθώσι· και διά τούτο θέλει πέμψει επ’ αυτούς ο Θεός ενέργειαν πλάνης, ώστε να πιστεύσωσιν εις το ψεύδος, διά να κατακριθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες εις την αλήθειαν, αλλ’ ευαρεστηθέντες εις την αδικίαν».—2 Θεσσαλονικείς 2:10-12.

62. Μήπως στέλνει ο Θεός άμεσα «ενέργεια πλάνης» στους εξαπατημένους, και τι καθορίζει Αυτός μέσω αυτής της «ενέργειας πλάνης»;

⁶² Ο Θεός δε στέλνει με άμεσο τρόπο σ’ αυτούς τους εξαπατημένους «ενέργειαν πλάνης». Αυτός απλώς την αφήνει να πάει σ’ αυτούς, για να αποδειχτεί τι είναι εκείνο που θέλουν αλλά και επίσης γιατί αυτό είναι εκείνο που πραγματικά θέλουν. Αυτό τόνισε ο απόστολος Παύλος στον συνιεραπόστολό του Τιμόθεο στο τελικό του γράμμα σ’ αυτόν. Ο Παύλος εξήγησε γιατί ήθελε να κηρύττει ο Τιμόθεος το Λόγο του Θεού επειγόντως σε όλους τους καιρούς στη Χριστιανική εκκλησία. Ο Παύλος είπε: «Διότι θέλει ελθεί καιρός ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν, και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή». (2 Τιμόθεον 4:2-4) Μέσω του θεόπνευστου Λόγου του Θεού μπορεί ένα άτομο να προστατευθεί εναντίον της «ενεργείας της πλάνης» στη διάρκεια της παρουσίας του «ανόμου». Αλλά με το να αφήσει ο Ιεχωβά Θεός τον Σατανά να φέρει «ενέργειαν πλάνης» και με το να αφήσει αυτή την ενέργεια να πάει στους καθ’ ομολογία Χριστιανούς, τους θέτει σε δοκιμή για το αν αυτοί «εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας» ή την αγάπη για το ψεύδος.

63. Ποιου πράγματος η εγγύτητα κάνει την παγκόσμια κατάσταση πολύ σοβαρή για όλους τους ανθρώπους, και ποια εκλογή πρέπει να κάνουμε τώρα;

⁶³ Περισσότερο από κάθε άλλη φορά πριν «ενέργεια πλάνης» με ανοχή του Θεού έχει πάει στους ανθρώπους στη διάρκεια του υπόλοιπου καιρού της «παρουσίας» του κληρικού ‘ανθρώπου της ανομίας’ και στη διάρκεια της παρουσίας του Κυρίου Ιησού. Η εγγίζουσα εκτέλεση δυσμενούς κρίσης εναντίον εκείνων οι οποίοι δεν «εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας» και οι οποίοι ‘ευαρεστήθηκαν στην αδικία’ κάνει την παγκόσμια κατάσταση πολύ σοβαρή για όλους τους ανθρώπους. Οι σπουδαστές της Γραφής με πνευματική διάκριση έχουν δει από το έτος 1914 μ.Χ. το «σημείο» της αόρατης παρουσίας του Χριστού, και εκτιμούν ότι θα έρθει πάνω μας αιφνίδια ο καιρός για την «επιφάνειαν της παρουσίας αυτού» εναντίον του κληρικού ‘ανθρώπου της ανομίας, του υιού της απωλείας’. (2 Θεσσαλονικείς 2:8) Τι επιθυμούμε, επομένως—να υποστούμε καταστροφή με τον «άνομον» ή να βρούμε σωτηρία μ’ αυτούς που αγαπούν την αλήθεια;

Η ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ‘ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ’

64. Πώς η τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ έχει κάνει τον εαυτό της μέρος της Βαβυλώνας της Μεγάλης;

⁶⁴ Η κληρική τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ έχει διδάξει για αιώνες ειδωλολατρικές διδασκαλίες που πήγασαν από την αρχαία Βαβυλώνα και έχει θέσει αυτές τις ειδωλολατρικές διδασκαλίες και παραδόσεις ανθρώπων πάνω από την Αγία Γραφή. Ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου έχει εναντιωθεί και καταδιώξει τους φίλους της Βιβλικής αλήθειας οι οποίοι έχουν κηρύξει την αλήθεια αυτή σε άλλους και οι οποίοι ζουν σύμφωνα μ’ αυτή. Οι κληρικοί έχουν γίνει φίλοι του κόσμου κι έχουν διαπράξει πνευματική πορνεία (ανηθικότητα) με τους πολιτικούς άρχοντες και τους ανθρώπους του Μεγάλου Εμπορίου, και έχουν γίνει υπηρέτες των πολεμοκαπήλων και του στρατιωτικού στοιχείου. Με τον τρόπο αυτό έχουν κάνει τον εαυτό τους ένα δυνατό μέρος της Βαβυλώνας της Μεγάλης, η οποία συμβολίζει την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας. Η τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ είναι μέρος, και μάλιστα το πιο αξιόμεμπτο μέρος, της Βαβυλώνας της Μεγάλης, της θρησκευτικής «μεγάλης πόρνης», με την οποία «επόρνευσαν οι βασιλείς της γης και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής».—Αποκάλυψις 17:1, 2.

65. Πώς γίνεται ο κληρικός ‘άνθρωπος της ανομίας’ να ιππεύει το «κόκκινο θηρίο», και τι εύχεται γι’ αυτό;

⁶⁵ Εφόσον περιλαμβάνεται στη θρησκευτική Βαβυλώνα τη Μεγάλη, η κληρική τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ ιππεύει το συμβολικό ‘κόκκινο θηρίο που είναι γεμάτο ονόματα βλασφημίας και έχει εφτά κεφάλια και δέκα κέρατα’. Το συμβολικό αυτό θηρίο είναι ο τωρινός ανθρωποποίητος παγκόσμιος οργανισμός για διεθνή ειρήνη και ασφάλεια, τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτός είναι ο συμβολικός «όγδοος βασιλεύς» η Όγδοη Παγκόσμια Δύναμη της Βιβλικής προφητείας. (Αποκάλυψις 17:1-11) Συμφέρει στην τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’, στον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου, να μιλάει ευνοϊκά και να επαινεί οποιονδήποτε ανθρωποποίητο διεθνή οργανισμό για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, ακόμη και να αποδίδει σ’ αυτόν τον μη Χριστιανικό οργανισμό έναν Μεσσιανικό ρόλο. Η ευχή του κλήρου του ‘ανθρώπου της ανομίας’ είναι όπως αυτός ο διεθνής οργανισμός σώσει τον κόσμο από μια τρίτη παγγήινη σύγκρουση, από έναν πυρηνικό πόλεμο.

66. Γιατί η ίππευση του κληρικού ‘ανθρώπου της ανομίας’ δε θα διαρκέσει για πολύ ακόμη, και τι θα σημάνει το τέλος της ίππευσης γι’ αυτόν τον κλήρο;

⁶⁶ Η ίππευση πάνω στη ράχη εκείνου του συμβολικού «κόκκινου θηρίου» δε θα διαρκέσει για πολύ καιρό ακόμη. Όπως θα χαθεί η θρησκευτική πόρνη, η Βαβυλώνα η Μεγάλη, έτσι θα χαθεί και ο κλήρος του ‘ανθρώπου της ανομίας’. Είναι βέβαιο ότι όπως προλέγει η όραση στην Αποκάλυψη, τα δέκα κυβερνητικά «κέρατα» του συμβολικού άγριου θηρίου θα στραφούν με μίσος εναντίον της ακάθαρτης αναβάτριας, της Βαβυλώνας της Μεγάλης. Τα εφτά κεφάλια που κατευθύνουν τις κινήσεις του σώματος του θηρίου θα μισήσουν αυτή τη διεθνή πόρνη. Θα κινήσουν το σώμα να δράσει εναντίον της. Και τι θα κάνουν το σώμα, το κεφάλι και τα κέρατα σ’ αυτήν; «Ούτοι θέλουσι μισήσει την πόρνην και θέλουσι κάμει αυτήν ηρημωμένην και γυμνήν, και τας σάρκας αυτής θέλουσι φάγει, και αυτήν θέλουσι κατακαύσει εν πυρί». (Αποκάλυψις 17:16) Με την ερήμωσή της και τη ξεγύμνωσή της, με το να καταβροχθιστεί και να κατακαεί με φωτιά, ο κλήρος του ‘ανθρώπου της ανομίας’ ερημώνεται, απογυμνώνεται, καταβροχθίζεται και κατακαίγεται σε στάχτες.

67. Γιατί αυτό θα σημάνει ‘θλίψη’ που θα είναι πραγματικά «μεγάλη» για τον ‘άνθρωπο της ανομίας’;

⁶⁷ Αυτό θα σημάνει ‘μεγάλη θλίψη’ για τον κλήρο του ‘ανθρώπου της ανομίας’, γιατί ο κλήρος είναι το κυρίαρχο μέρος της σύγχρονης αντιτυπικής άπιστης Ιερουσαλήμ, του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου. Η καταστροφή της επίγειας Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ., ήταν ένας τύπος της καταστροφής που έρχεται πάνω στον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο και στους θρησκευτικούς άρχοντές του, τον καθ’ ομολογία «Χριστιανικό» κλήρο. Η θλίψη της αρχαίας Ιερουσαλήμ τον καιρό που είχε ακόμη το ναό της και το ιερατείο της που λειτουργούσε ήταν πραγματικά «μεγάλη». Αλλά τι θα είναι η θλίψη που πρόκειται γρήγορα να πλήξει τον Χριστιανικό κόσμο και τον κληρικό της ‘άνθρωπο της ανομίας’; Θα είναι η χειρότερη θλίψη που έπληξε ποτέ το ανθρώπινο γένος. Σ’ αυτήν ο κληρικός «υιός της απωλείας» θα εκμηδενιστεί με πλήρη καταστροφή.—Ματθαίος 24:15-22· Μάρκος 13:14-20.

68. Από ποιο προειπωμένο ιστορικό παράδειγμα μπορούμε να φανταστούμε τι θα σημάνει αυτό για τον θρησκευτικό Χριστιανικό κόσμο;

⁶⁸ Μπορούμε να φανταστούμε τι θα σημάνει αυτό; Όσοι έχουν ακόμη βαθύ σεβασμό για τους χειροτονημένους κληρικούς του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου δεν μπορούν να φανταστούν αυτούς τους ευσεβοφανείς «ρασοφόρους» να καταστρέφονται βίαια μαζί με τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, γιατί τους φαίνεται ιεροσυλία ακόμη και να σκέφτονται ένα τέτοιο πράγμα. Αυτά τα άτομα δεν τολμούν να φανταστούν ότι θα μεταβληθούν σε ερείπια τα εκκλησιαστικά οικοδομήματα, στα οποία εγκαταστάθηκαν οι κληρικοί οι οποίοι φαίνονταν ότι άξιζαν σεβασμού σαν θρησκευτικοί θεοί. Σ’ αυτούς κάτι τέτοιο φαίνεται σαν βεβήλωση των αγίων πραγμάτων. Αλλά έτσι έβλεπαν οι ευσεβείς, και ωστόσο μη εκχριστιανισθέντες Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα οποιαδήποτε πρόρρηση για την καταστροφή της πόλης της Ιερουσαλήμ και του άγιου ναού της. Όμως, αυτά που προείπε ο Ιησούς Χριστός στην προφητεία του ενώ καθόταν στο Όρος των Ελαιών επαλήθευσαν με όλη τους τη φριχτή πραγματικότητα.—Ματθαίος 24:1, 2.

69. (α) Εξαιτίας ποιου σεβασμού που δίνουν στην τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ θα προξενήσει κατάπληξη στους θρησκευόμενους η καταστροφή της τάξης του ‘ανθρώπου της ανομίας’; (β) Σαν ποιον θα πέσει και θα πεθάνει αυτή η τάξη, και από ποιον θα θανατωθεί;

⁶⁹ Στους αφοσιωμένους ακολούθους του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, η εκμηδένιση της κληρικής τάξης του ‘ανθρώπου της ανομίας’ θα προκαλέσει κατάπληξη και θα συγκλονίσει τη θρησκευτική τους ευαισθησία. Θα σημάνει το θάνατο ενός θεού, γιατί η τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ κάθεται «εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός». (2 Θεσσαλονικείς 2:4) Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός συμφώνησε με τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές ότι υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη γη που τους βάζουν στη θέση των «θεών», των ισχυρών. Για ν’ αποδείξει αυτό το σημείο, σύμφωνα με το Ιωάννης 10:34-36, παρέθεσε από τον ογδοηκοστό δεύτερο ψαλμό, ο οποίος λέει:

«Ο Θεός ίσταται εν τη συνάξει των δυνατών· αναμέσον των θεών θέλει κρίνει. Έως πότε θέλετε κρίνει αδίκως και θέλετε προσωποληπτεί τους ασεβείς; . . . Κρίνατε τον πτωχόν και τον ορφανόν· κάμετε δικαιοσύνην εις τον τεθλιμμένον και πένητα. Ελευθερόνετε τον πτωχόν και τον πένητα· λυτρόνετε αυτόν εκ χειρός των ασεβών.

«Δεν γνωρίζουσιν [αυτοί οι κριτές θεοί] ουδέ νοούσι· περιπατούσιν εν σκότει· πάντα τα θεμέλια της γης σαλεύονται.

«Εγώ είπα, Θεοί είσθε σεις και υιοί Υψίστου πάντες· σεις όμως ως άνθρωποι αποθνήσκετε, και ως εις των αρχόντων πίπτετε».

Η τάξη του κληρικού ‘ανθρώπου της ανομίας’ δεν είναι αθάνατος θεός, αλλά θα πεθάνει σαν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, σαν τον προδότη Ιούδα Ισκαριώτη ο οποίος κι αυτός ονομάστηκε «ο υιός της απωλείας». (Ιωάννης 17:12) Παρ’ ότι ύψωσε τον εαυτό του ‘πάνω από καθέναν που ονομαζόταν θεός ή αντικείμενο σεβασμού’, αυτός ο αρχοντικός ‘άνθρωπος της ανομίας’ θα αποδειχτεί ότι είναι σαν οποιονδήποτε από τους ανθρώπινους άρχοντες και θα πέσει θανατωμένος από τον Μεσσία του Ιεχωβά.—Ψαλμός 82:1-7.

70. Έχοντας υπόψη αυτά τα πράγματα, ποια ερωτήματα χρειάζεται να κάνουμε στον εαυτό μας εξαιτίας αυτών που έγραψε ο Παύλος για την «ενέργειαν πλάνης»;

⁷⁰ Έχοντας υπόψη αυτά τα πράγματα, πρέπει να κάνουμε τώρα στον εαυτό μας μερικές προσωπικές ερωτήσεις χωρίς αναβολή: Είμαι ακόμη κάτω από την «απάτη της αδικίας» που έχει δημιουργήσει ο Σατανάς σε σχέση με την τάξη του ‘ανθρώπου της ανομίας’ του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου; Μήπως έχω επηρεαστεί από την «ενέργειαν πλάνης» που έχει αφήσει ο Θεός να πάει σ’ εκείνους οι οποίοι αφανίζονται, κι έτσι πιστεύω ακόμη το ψέμα; Μήπως έχω αρνηθεί να ‘δεχτώ την αγάπη της αλήθειας’, κι έτσι προτιμώ το ψέμα και ευχαριστιέμαι στην αδικία που διαπράττεται από τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου;

71. Τι θα σημάνει για μας αν είμαστε ανειλικρινείς με τους εαυτούς μας σχετικά μ’ αυτό, και σε ποια «ημέρα» που είναι ήδη κοντά θα συμβεί προφανώς αυτό;

⁷¹ Τίποτα δε θα ωφεληθούμε αν είμαστε ανειλικρινείς με τον εαυτό μας, αν αυταπατόμαστε καθώς απαντάμε σ’ αυτές τις ερωτήσεις. Με το να είναι κανείς άδικος στον εαυτό του βαδίζει εσκεμμένα προς την καταστροφή, γιατί, όπως είπε ο απόστολος Παύλος: η ‘άδικη απάτη’ προορίζεται ‘για εκείνους που αφανίζονται’. Ποιο λογικό άτομο θα θέλει να αφανιστεί όταν η δυσμενής κρίση του Θεού εκτελείται εναντίον των εξαπατημένων; Αυτή η εκτέλεση είναι τώρα πολύ κοντά για εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν το ψέμα. Δεν κάνουμε λάθος γι’ αυτό, αφού ο ‘άνθρωπος της ανομίας, ο υιός της απωλείας’ έχει αποκαλυφθεί και εκτεθεί. Έχουμε επίσης προχωρήσει βαθιά μέσα στην «παρουσία» του Κυρίου Ιησού. Η προειπωμένη «αποστασία» έχει φτάσει στο κατακόρυφό της. Αυτά ήταν τα πράγματα που έπρεπε να προηγηθούν από την έλευση της καταστροφικής ‘ημέρας του Ιεχωβά’. Η μέρα εκείνη θα σημάνει την εκτέλεση της καταδίκης πάνω στον ‘άνθρωπο της ανομίας’, που όπως το δείχνει και ο τίτλος του είναι «ο υιός της απωλείας».

72. Τι θα αποφύγουμε αν αποσυνδεθούμε τώρα από αυτόν τον ‘άνθρωπον της ανομίας’;

⁷² Αυτή δεν είναι απλώς μία ιστορία για εκφοβισμό. Ο ίδιος ο Λόγος του Θεού σαλπίζει τώρα τη σοβαρή προειδοποίηση που ο ήχος της μεγεθύνεται από τις συνθήκες και τα γεγονότα που συμβαίνουν στον Χριστιανικό κόσμο! Δεν είναι λοιπόν επείγων καιρός για καθέναν που αγαπάει το νόμο του Θεού να αποσυνδεθεί από τον αποκαλυμμένο ‘άνθρωπο της ανομίας’; Αν το κάνουμε αυτό, σημαίνει ότι θα αποφύγουμε την καταστροφή μαζί του στη «μεγάλη θλίψη» του κόσμου η οποία πλησιάζει.—Αποκάλυψις 7:14, 15.

[Υποσημειώσεις]