Ο Καρπός του Πνεύματος

«Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.»—Γαλ. 5:22, 23.

 1. Γιατί οι προσπάθειες των ανθρώπων για αυτοανάπτυξι συχνά λοξοδρομούν, και ποιο εδάφιο ρίχνει φως επάνω σ’ αυτό το ζήτημα;

ΑΠΟ αμνημονεύτων χρόνων ο άνθρωπος ενδιαφέρθηκε έντονα για την αυτοανάπτυξί του από κάθε άποψι της υποστάσεως του, φυσικώς, διανοητικώς και ηθικώς. Λόγω της ατελείας οι προσπάθειές του προς αυτή την κατεύθυνσι συχνά είχαν έλλειψι ισορροπίας και συνεδυάζοντο με την τάσι να φθάση κανείς στα άκρα. Υπάρχουν άνθρωποι, λόγου χάριν, οι οποίοι μεγαλαυχούν για την μυϊκή τους ανάπτυξι ή για την επιτέλεσι σωματικών κατορθωμάτων που κερδίζουν τον θαυμασμό και την επευφημία. Εκείνο, όμως, που δεν κατανοείται είναι ότι αυτό γίνεται συχνά με δαπάνη της καλής υγείας αργότερα στη ζωή, και συχνά σημαίνει την παραμέλησι των εξοχωτέρων, μολονότι μη απτών, πραγμάτων που ανάγονται στη διάνοια και στην καρδιά. Καθώς ο απόστολος λέγει: «Διότι η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος· αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.»—1 Τιμ. 4:8.

 2. (α) Πώς η θρησκεία εν γένει υπέθαλψε την ιδέα της αυτοαναπτύξεως; (β) Τι είπε ο Παύλος όσον αφορά αυτό εν σχέσει με τον Ιουδαϊσμό;

² Αυτή η έλλειψις ισορροπίας και η τάσις να φθάση κάνεις στα άκρα, εξεδηλώθησαν επίσης όταν οι άνθρωποι επεζήτησαν να αναπτυχθούν και βελτιωθούν διανοητικώς και ηθικώς, μεγαλαυχώντας συχνά για τα κατορθώματά των, πραγματικά ή φανταστικά. Συχνά αυτό έγινε υπό την επιρροή και την κατεύθυνσι μιας από τις πολλές θρησκείες που αποτελούν μέρος του παρόντος συστήματος πραγμάτων, και οι οποίες ισχυρίζονται ότι εκείνος που εμμένει αυστηρά στη διαγεγραμμένη πορεία θα αποκτήση κάποια αξία και οφέλη, που επηρεάζουν και την παρούσα και την μέλλουσα ζωή του. Ούτε διέφυγαν αυτή την παγίδα οι θρησκείες που προέβαλαν τον ισχυρισμό ότι αναγνωρίζουν τον ένα αληθινό Θεό. Πώς έφθασε ο Παύλος να γράψη για τον «καρπόν του πνεύματος» σε αντίθεσι με «τα έργα της σαρκός», στην προς Γαλάτας επιστολή του; Δεν έγινε αυτό εν σχέσει ακριβώς με το ζήτημα, που ηγέρθη από μερικούς οι οποίοι ενέμεναν ακόμη στο σύστημα του Ιουδαϊσμού, ισχυριζόμενοι ότι η δικαιοσύνη μπορούσε ν’ αποκτηθή εν σαρκί με «έργα νόμου», και μάλιστα ‘με το να ιουδαΐζωσιν’; Ο Παύλος εγνώριζε πάρα πολύ καλά εναντίον τίνος είχε εγερθή, επειδή, όπως λέγει για την προηγουμένη του πορεία διαγωγής: «Προέκοπτον εις τον Ιουδαϊσμόν υπέρ πολλούς συνηλικιώτας εν τω γένει μου.» Με οργή, λοιπόν, γράφει: «Τόσον ανόητοι είσθε; αφού ηρχίσατε με το Πνεύμα, τώρα τελειόνετε με την σάρκα;»—Γαλ. 5:19, 22· 2:14, 16· 1:14· 3:3.

 3. Από ποιες απόψεις υπάρχει ομοιότης μεταξύ «Χριστιανισμού» και Ιουδαϊσμού επάνω σ’ αυτό το ζήτημα;

³ Ιδέες και ισχυρισμοί πολύ όμοιοι μ’ εκείνους που προεβάλλοντο από τους υποστηρικτάς του Ιουδαϊσμού βρίσκονται επίσης μεταξύ των πολλών δογμάτων του «Χριστιανισμού». Θεωρείται γενικώς ως βασική δοξασία ότι οι Χριστιανοί είναι υπό τον νόμον των Δέκα Εντολών, περιλαμβανομένου και του σαββατιαίου νόμου, και ότι μπορεί ν’ αποκτηθή στάσις δικαιοσύνης από την αυστηρή εξωτερική τήρησι των απαιτήσεων που λεπτομερώς καθορίζονται μέσα στις εντολές αυτές. Πάλιν, όπως στο σύστημα του Ιουδαϊσμού, ένα πλήθος ανθρωποποιήτων παραδόσεων έχει προστεθή, όπως αυτοεπιβαλλόμενες τιμωρίες, νηστείες, αυταπάρνησις, μοναχική και αυστηρή μορφή ζωής, που όλα αυτά υποτίθεται ότι συμβάλλουν στην προσωπική αγιότητα ενός ατόμου και έτσι παρέχουν την αναγκαία πειθαρχική διαπαιδαγώγησι και κατάρτισι για μέλλουσα ζωή με τον Χριστό στην ουράνια δόξα. Μάλιστα, μερικοί έχουν φθάσει ακόμη στα άκρα να πιστεύουν ότι έγιναν ικανοί να επιτύχουν απόλυτη αγιότητα, αναμαρτησία, ενώ βρίσκονται ακόμη στη σάρκα. Πόσο ανόητο είναι αυτό! Ιδιαίτερα αν έχωμε υπ’ όψι την προειδοποίησι του αποστόλου επί του σημείου αυτού ακριβώς, όταν λέγη: «Τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας, εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός.»—Κολ. 2:23.

 4. Τι αποτυγχάνουν να κατανοήσουν και εκτιμήσουν οι διδάσκαλοι του «Χριστιανισμού»;

⁴ Οι θρησκευτικοί διδάσκαλοι του «Χριστιανισμού» γενικά αποτυγχάνουν να κατανοήσουν τη Γραφική διδασκαλία ότι οι Χριστιανοί ‘δεν είναι υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν,’ και ότι κηρύσσονται δίκαιοι ή δικαιώνονται εν σχέσει με τη νέα διαθήκη μέσω του μεσίτου της Χριστού Ιησού. Επομένως οι διδάσκαλοι αυτοί αποτυγχάνουν επίσης να εκτιμήσουν ότι την δύναμι για δικαιοσύνη υπό την νέα διαθήκη δεν την αποτελούν οι καταργημένες Δέκα Εντολές, αλλά το πνεύμα του Θεού, το οποίον μεταμορφώνει τους Χριστιανούς σε θεία ομοιότητα, και, όπως λέγει ο Παύλος: «Εάν οδηγήσθε υπό του Πνεύματος, δεν είσθε υπό νόμον.»—Ρωμ. 6:15· Γαλ. 5:18. Βλέπε επίσης Εφεσίους 2:15· 2 Κορινθίους 3:5-18.

 5. (α) Γιατί η αποκάλυψις της αληθείας και η απομάκρυνσις της πλάνης υπήρξε βαθμιαίο έργον; (β) Πώς αυτό φαίνεται σχετικά με τον καρπόν του πνεύματος;

⁵ Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, ότι στα πρώτα χρόνια του σημερινού μας κινήματος, πριν από το 1914, και λίγον καιρό κατόπιν, εκείνοι που ανταπεκρίθησαν τότε στο άγγελμα της αληθείας και εγκατέλειψαν την ψευδή θρησκεία της σύγχρονης Βαβυλώνος, όπως διατάσσεται στην Αποκάλυψι 18:4, εξακολούθησαν να επηρεάζονται σε κάποιο βαθμό από τη διδασκαλία που εδέχοντο προηγουμένως ως αληθινή. Πρέπει πάντοτε να ενθυμούμεθα ότι η αποκάλυψις της αληθείας και συνεπώς η απομάκρυνσις κάθε Βαβυλωνιακού μολυσμού, τόσο στη διδασκαλία όσο και στην πράξι, υπήρξε βαθμιαίο έργον. (Παροιμ. 4:18· Ησ. 52:11) Στα προηγούμενα εκείνα χρόνια, το θέμα της αναπτύξεως των «καρπών και χαρίτων του πνεύματος», όπως γενικά εκαλούντο, είχε τύχει μεγάλης προσοχής. Με το Γαλάτας 5:22, 23 ως βάσιν, ήταν ένα προσφιλές θέμα που εξελέγετο για πολλές ομιλίες, συχνά υπό την μορφή «συμποσίου». Αμετάβλητα, εν τούτοις, η γραμμή που ηκολουθείτο ήταν να καταδειχθή πώς κάθε άτομο πρέπει να καλλιεργήση μέσα του προς την κατεύθυνσι της «αναπτύξεως χαρακτήρος» τις ποικίλες ιδιότητες που περιγράφονται από τον απόστολο. Πράγματι, μερικοί που ήσαν τότε στην αλήθεια έδιναν τόση έμφασι στην υπερτάτη σπουδαιότητα της αναπτύξεως αυτών των πραγμάτων, και έφθαναν σε τέτοιες ακρότητες προς την κατεύθυνσι αυτή, ώστε αυτό κατέληγε στο να δίνουν πάρα πολλή προσοχή στον εαυτό τους. Κάθε μικρή πείρα ή περίστασις εθεωρείτο ότι έπαιζε κάποιο μέρος στη δοκιμή και ανάπτυξι του χαρακτήρος. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό ωδηγούσε στο να γίνουν τα άτομα αυτά εγωκεντρικά και εγωιστικά, ακολουθώντας ένα ταπεινό είδος πορείας. Με άλλα λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εγίνοντο υπερώριμα και έπεφταν από το δένδρο.

 6. Τι είναι σπουδαίο να κατανοήσωμε, και ποιος ειδικός κίνδυνος πρέπει ν’ αποφεύγεται;

⁶ Μήπως αυτό σημαίνει ότι δίνομε τόνο αστειότητος στο θέμα; Αυτό θα ήταν εντελώς ακατάλληλο, επειδή κατέχει πολύ θετική θέσι στον Λόγον του Θεού. Όχι, μολονότι μπορεί να δείχνουμε την αστεία πλευρά εκείνων που παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους, το σπουδαίο πράγμα που θέλομε να τονίσωμε είναι η ανάγκη να λάβωμε την ορθή άποψι του εαυτού μας εν σχέσει με το ζήτημα αυτό της καρποφορίας. Όσον αφορά τον κίνδυνο να γίνωμε εγωιστικοί, τα άμεσα συμφραζόμενα εις Γαλάτας 5ο κεφάλαιον, δείχνουν ότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος εσωτερικός μας εχθρός. Ο Παύλος λέγει: «Εάν ζώμεν κατά το Πνεύμα, ας περιπατώμεν και κατά το Πνεύμα. Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες.»—Γαλ. 5:25, 26,

 7. (α) Πώς πρέπει να βλέπομε τον εαυτό μας; (β) Πώς ο Ησαΐας περιγράφει την σημερινή ευημερία μας;

⁷ Πώς, λοιπόν, πρόκειται να βοηθηθούμε λαμβάνοντας την ορθή άποψι του εαυτού μας για ν’ αποφύγουμε αυτόν τον κίνδυνο; Χρειάζεται να βλέπωμε τον εαυτό μας με τον τρόπο που τον βλέπει ο Ιεχωβά. Και πώς τον βλέπει; Σ’ αυτή την ημέρα αυτός μας βλέπει και πολιτεύεται μαζί μας πρωτίστως ως μ’ έναν συναθροισμένον λαόν, συναθροισμένον στη θεοκρατική του οργάνωσι Σιών. Πολλές προφητείες μιλούν για τον συναθροισμένον αυτόν λαόν, και σ’ ένα μέρος ο Ησαΐας τον συνδέει με το πνεύμα του Θεού και τον καρπό που προκύπτει. Αφού μιλεί για έναν καιρό αφορίας και ακάρπων συνθηκών, ο Ησαΐας κατόπιν λέγει ότι οι συνθήκες αυτές θα επικρατούσαν ως την αποκατάστασι της θεοκρατικής οργανώσεως, με τα εξής λόγια: «Εωσού το πνεύμα εξ ύψους εκχυθή εφ’ ημάς, και η έρημος γείνη πεδιάς καρποφόρος, η δε καρποφόρος πεδιάς λογισθή ως δάσος. Τότε κρίσις θέλει κατασκηνώσει, εν τη ερήμω, και δικαιοσύνη θέλει κατοικήσει εν τη καρποφόρω πεδιάδι. Το δε έργον της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη· και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης, ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα. Και ο λαός μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν, και οικήματα ασφαλή, και ησύχους τόπους ευπορίας.» (Ησ. 32:15-18) Τι ελκυστική εικόνα ευλογιών και αυξήσεως! Τι ολόγλυκος καρπός!

ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΙΔΗ ΚΑΡΠΟΥ

 8. Είναι όλοι οι καρποί οι ίδιοι, κατά γράμμα και μεταφορικώς; Ποια όμως ιδέα προσαρμόζεται καλά σε όλες αυτές τις Γραφικές περιπτώσεις;

⁸ Αλλά ίσως σ’ αυτό το σημείο κάποιος θα ερωτήση αν ο καρπός που αναφέρεται στην προηγούμενη προφητεία είναι ο ίδιος μ’ εκείνον που περιγράφεται από τον Παύλο εις Γαλάτας 5:22, 23. Και τι θα πούμε για τον καρπό της αμπέλου στην καλώς γνωστή παραβολή του κατά Ιωάννην ευαγγελίου, κεφάλαιο 15, όταν ο Ιησούς είπε: «Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν»; (Ιωάν. 15:8) Μήπως ο Ιησούς εννοούσε το να φέρωμε πολλή αγάπη, και πολλή χαρά, και ούτω καθεξής; Είναι όλοι οι καρποί οι ίδιοι καρποί; Η απάντησις, φυσικά, είναι όχι. Η λέξις καρπός συναντάται πολλές φορές στη Γραφή και αναφέρεται σε αρκετόν αριθμό διαφορετικών πραγμάτων, καλών καθώς και κακών. Αλλά όλες οι περιπτώσεις έχουν τούτο το κοινό, ότι ο καρπός πάντοτε μεταδίδει την ιδέα για κάτι που παράγεται, η δε φυσική και λογική έκβασις, ή αποτέλεσμα, ή παραγωγή, προέρχεται από ωρισμένες αιτίες ή πορεία ενεργείας.

 9, 10. Πώς μπορεί ο καρπός της Βασιλείας να παρατηρηθεί από διάφορες πλευρές, και με ποια Γραφική υποστήριξι;

⁹ Εν όψει του γεγονότος ότι ζούμε στην ημέρα που η βασιλεία του Θεού έχει ιδρυθή στους ουρανούς και μια οργάνωσις Βασιλείας έχει συγκροτηθή επάνω στη γη, στην οποία έχει συναθροισθή ο λαός του Θεού, έπεται ότι όλος ο καρπός που παράγομε, με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού ως δούλοι του, μπορεί κατάλληλα να ονομασθή καρπός της Βασιλείας. Αλλ’ ακόμη και αυτός ο καλός καρπός μπορεί να παρατηρηθή από διάφορες πλευρές. Όπως έδειξε ο Ιησούς σε μια από τις παραβολές του, ο σπόρος που σπείρει ο μεγάλος Σπορεύς είναι ο Λόγος της αληθείας, το άγγελμα της Βασιλείας. Ο Ιησούς είπε: «Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή.» (Λουκ. 8:15) Αφού, λοιπόν, κάθε ποικιλία σπόρου παράγει το δικό της είδος, και αφού και ημείς οι ίδιοι ήλθαμε σε γνώσιν της αληθείας μέσω της διακηρύξεως του αγγέλματος της Βασιλείας από κάποιον άλλον, έπεται ότι ο καρπός που πρέπει να παραγάγωμε είναι το να δώσωμε μαρτυρία και σε άλλους ακόμη με το ίδιο αυτό άγγελμα και έτσι να συμβάλωμε στον πολλαπλασιασμό των συμφερόντων της Βασιλείας. Αυτή είναι μία πλευρά ή άποψις και αυτή είναι η κυρία άποψις που διέπει τη χρήσι της παραβολής της καρποφορίας στις περικοπές που παρετέθησαν από τον Ησαΐα, κεφάλαιο 32, και από το ευαγγέλιο του Ιωάννου, κεφάλαιο 15.

¹⁰ Αλλ’ αυτή δεν είναι η μόνη πλευρά. Ο απόστολος, γράφοντας σ’ εκείνους που διεφωτίσθησαν από τον Λόγον της αληθείας, λέγει: «Περιπατείτε ως τέκνα φωτός· (διότι ο καρπός του Πνεύματος είναι εν πάση αγαθωσύνη, και δικαιοσύνη, και αληθεία.)» (Εφεσ. 5:8, 9) Ένα είδος καρπού είναι ότι πρέπει να εκδηλωνώμεθα στην καθημερινή μας ζωή «εν πάση αγαθωσύνη». Το άλλο είδος είναι εκείνο που πρέπει να εκδηλώνεται εν σχέσει με τη διακήρυξι της αληθείας σε ‘κάθε είδος’ υπηρεσίας του αγρού. Πραγματικά, και τα δύο είδη πηγαίνουν μαζί και είναι αχώριστα, όπως θα ιδούμε. Αλλά στην παρούσα μελέτη δίνομε ειδική προσοχή στο είδος που αφορά την καθημερινή μας ζωή και προσωπικότητα, τη διάθεσί μας. Και ας μη λησμονήσωμε να εγκολπωθούμε αυτά τα πράγματα μ’ ένα πρακτικό τρόπο, με το να γινώμεθα «εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί.»—Ιάκ. 1:22.

ΑΓΑΠΗ–Ο ΠΡΩΤΙΣΤΟΣ ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

11. Ποιος είναι ο πρώτιστος καρπός του πνεύματος, και ποιο ερώτημα εγείρεται όσον αφορά αυτόν;

¹¹ Στον κατάλογο εννέα πραγμάτων που αποτελούν τον καρπόν του πνεύματος, όπως αναφέρεται εις Γαλάτας 5:22, 23, το πρώτο και κύριο είναι η αγάπη, και πολύ σωστά. Τώρα, ας θέσουμε την ερώτησι στον εαυτό μας μ’ ένα προσωπικό και πρακτικό τρόπο. Τι εννοεί, όσον αφορά εμένα ατομικώς, όταν λέγη «ο καρπός του πνεύματος είναι αγάπη»; Μήπως εννοεί ότι πρέπει να εξασκήσω διανοητικώς τον εαυτό μου και να λέγω στον εαυτό μου ως πρώτο πράγμα κάθε πρωί, ‘Πρέπει να προσπαθώ να αγαπώ περισσότερο. Αποφασίζω να αγαπώ περισσότερο’; Λοιπόν, αν προχωρήσωμε μ’ αυτόν τον τρόπο, επιδιώκοντας πορεία αυτοαναπτύξεως, τότε οτιδήποτε κατορθώσαμε να αναπτύξωμε προς την κατεύθυνσι αυτή θα ήταν πραγματικά ο καρπός του δικού μας πνεύματος· δεν είναι έτσι; Αλλ’ ο απόστολος αναφέρεται στο πνεύμα του Θεού και όχι στο δικό μας. Πώς, λοιπόν, αυτό εργάζεται;

12. Με ποιον τρόπο δείχνουν οι Γραφές ότι η αγάπη του Θεού μάς επηρεάζει και ενεργεί μέσα μας;

¹² Πρώτα, όταν αρχίζωμε να μαθαίνωμε την αλήθεια, η μεγάλη αγάπη του Θεού είναι εκείνη που μας ελκύει, η αγαθότης του και η καλωσύνη του. Καθώς μαθαίνομε περισσότερα από την αλήθεια, έτσι μαθαίνομε να εκτιμούμε περισσότερο την ανιδιοτελή αγάπη του Θεού ώσπου φθάνομε στο σημείο ν’ ανταποκριθούμε στην πρόσκλησί του; «Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ.» (Παροιμ. 23:26) Αυτό σημαίνει ότι με πνεύμα αφοσιώσεως αφιερωνόμεθα στον Ιεχωβά να πράξωμε το θέλημά του και έτσι γινόμεθα αληθινοί Χριστιανοί. Προφανώς αυτό δεν γίνεται λόγω της αγάπης που εμείς ανεπτύξαμε από δική μας πρωτοβουλία. Μάλλον, όπως λέγει ο Παύλος, γίνεται «διότι η αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς.—Ρωμ. 5:5.

13. Πώς αυτή η αγάπη επηρεάζει τη σχέσι μας με τους αδελφούς μας;

¹³ Συγχρόνως κατανοούμε ότι έχομε φερθή σε επικοινωνία με άλλους οι οποίοι ήλθαν με την ίδια ακριβώς πορεία και έκαμαν τα ίδια βήματα. Αυτοί, συνεπώς, είναι όμοιοι μ’ εμάς Χριστιανοί και, σ’ αυτή την ημέρα, όλοι μαζί είναι μέλη της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Η σχέσις μας μ’ αυτούς τους αδελφούς μας και τις αδελφές μας είναι ένα φυσικό και λογικό επακολούθημα, όπως ακριβώς ο καρπός είναι ένα φυσικό προϊόν, και δεν εκβιάζεται ούτε κατασκευάζεται. Υποστηρίζοντας τούτο ο Ιωάννης γράφει: «Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν [πρώτοι] τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς, και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών. . . . [και] επειδή ούτως ηγάπησεν ημάς ο Θεός, και ημείς χρεωστούμεν να αγαπώμεν αλλήλους» με τον ίδιο θερμό, φιλάγαθο, ανιδιοτελή τρόπο. (1 Ιωάν. 4:10, 11) Φυσικά, πρέπει ν’ αγαπούμε ο ένας τον άλλον. Όταν γινώμεθα πραγματικοί Χριστιανοί και η αγάπη του Θεού γεμίζη τις καρδιές μας και η γνώσις της αληθείας και η ελπίς της Βασιλείας γεμίζη τις διάνοιες μας, βέβαια, αυτό πρέπει αναποφεύκτως να μεταβάλη και μεταμορφώση ολόκληρη τη ζωή μας και τη διάθεσί μας.

14. Τονίζουν οι Γραφές την προσωπική ευθύνη για τον καρπόν του πνεύματος;

¹⁴ Μήπως κάποιος που διαβάζει αυτά αποκομίζει την εντύπωσι ότι το να φέρωμε τον καρπόν του πνεύματος είναι μια πολύ απλή και εύκολη υπόθεσις; Α όχι, δεν είναι. Ενώ ο καρπός αυτός δεν είναι μια υπόθεσις αυτοκαλλιεργείας, τούτο δεν σημαίνει για μια στιγμή ότι όλο εκείνο που έχομε να κάμωμε είναι να παραμένωμε στην άκρη και ν’ αφήνωμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού, αδρανή και πάντοτε συγκατανεύοντα. Όπως είπαμε προηγουμένως, ας λάβωμε την κατάλληλη άποψι του εαυτού μας και του μέρους που έχομε να παίξωμε. Στην παραβολή της αμπέλου ο Ιησούς είπε: «Ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός.» (Ιωάν. 15:1) Ναι, ο Ιεχωβά είναι ο μέγας Καλλιεργητής κάθε καρπού της Βασιλείας, και όλη η τιμή ανήκει σ’ αυτόν. Υπό την διεύθυνσί του, όμως, κάνομε κι εμείς κάποιο καλλιεργητικό έργο, όπως δείχνει ο Παύλος, προς την κατεύθυνσι του φυτεύματος και ποτίσματος και ξεκαθαρίσματος, αλλά ποτέ μη λησμονείτε ότι «ο Θεός [είναι] ο αυξάνων». Παρόμοια, όπως συνεχίζει ο απόστολος, μολονότι ατομικώς είμεθα μηδέν καθ’ εαυτούς, «έκαστος όμως ας βλέπη» πώς ανταποκρίνεται στις ευθύνες του, επειδή «εκάστου το έργον θέλει φανερωθή· διότι η ημέρα [αυτή η ημέρα της κρίσεως] θέλει φανερώσει αυτό.»—1 Κορ. 3:6, 7, 10, 13.

15. Ποια είναι η ατομική μας ευθύνη, και πώς ανταποκρινόμενα σ’ αυτήν καλύτερα;

¹⁵ Ποιό, λοιπόν, είναι ακριβώς το μέρος μας στην καλλιέργεια του καρπού του πνεύματος όσον αφορά την αγάπη; Στην ερώτησι αυτή δεν είναι δύσκολο να δοθή απάντησις. Καθώς εκτιμούμε ολοένα περισσότερο τι είναι η αληθινή αγάπη, όπως την βλέπομε στον Ιεχωβά, την πηγή ακριβώς της αγάπης, και καθώς ερχόμεθα ολοένα στενώτερα σε ενότητα μ’ αυτόν, έχομε βαθιά και φλέγουσα επιθυμία να εκδηλώσωμε αυτή την ίδια ιδιότητα. Τέτοια είναι η αγάπη. Θέλει να εκδηλώνεται, θέλει να είναι ενεργός. Είναι ανιδιοτελής, έτσι ώστε επιθυμούμε να δούμε και άλλους ν’ απολαμβάνουν και συμμετέχουν στα ίδια πράγματα που σημαίνουν τόσο πολλά για μας. Και τώρα ρωτούμε, Πώς μπορεί καλύτερα η αγάπη να φθάση στην πλήρη καρποφορία της παρά με το να επικοινωνούμε όσο το δυνατόν πληρέστερα και στενώτερα με το σώμα εκείνο του αφωσιωμένου λαού που συνήθροισε ο Ιεχωβά σε μια κοινωνία Νέου Κόσμου; Και πώς μπορούμε καλύτερα να υπακούσωμε στην προτροπή «γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά· και περιπατείτε εν αγάπη», παρά με το να παρευρισκώμεθα και συμμετέχωμε ενεργώς σε όλες τις συναθροίσεις της τοπικής μας εκκλησίας και στις διάφορες μορφές της καθ’ αυτό υπηρεσίας του αγρού; Ακολουθώντας αυτή την πορεία, ποιές ατέλειωτες και έξοχες ευκαιρίες έχομε να εξασκούμε ανιδιοτελή και θεοειδή αγάπη και αγαθότητα και καλωσύνη! Μάλιστα, δεν υπάρχει όριο, επειδή, όπως λέγει ο Παύλος, «κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος» ώστε να πούμε, ‘Δεν θα πάτε πιο πέρα προς αυτή τη κατεύθυνσι.’—Εφεσ. 5:1, 2· Γαλ. 5:23.

16. Ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας ως μελών της κοινωνίας του Νέου Κόσμου;

¹⁶ Σημειώστε ότι αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το να πηγαίνη κανείς απλώς στις συναθροίσεις για να λάβη μια ευλογία με το να κάθεται εκεί σιωπηλά κάθε εβδομάδα και να απορροφά απλώς όλη την καλωσύνη, ή να ενασχολήται στο έργο της υπηρεσίας μ’ ένα μηχανικό τρόπο από συνήθεια ή αίσθησι καθήκοντος. Συμφωνούμε ότι τα καρποφόρα δένδρα απορροφούν όλη την καλωσύνη που μπορούν από τον ήλιο και τον αέρα και το έδαφος. Αλλά γιατί; Για να μπορέσουν να φέρουν καρπό για ωφέλεια και αναψυχή των άλλων. Και αυτό εφαρμόζεται στον καρπό της καθημερινής μας ζωής και διαθέσεως, καθώς και στον καρπό του κηρύγματος της Βασιλείας. Η προσωπικότης μας πρέπει να είναι ευχάριστη και να εκτιμάται από τους ομοίους μας Χριστιανούς και από ευπρεπείς ανθρώπους του κόσμου, επίσης, λόγω τέτοιων λαμπρών ιδιοτήτων. Είναι η προσωπικότης σας ευχάριστη για τέτοιους λόγους;

17. Τι εννοείται με το να «ζώμεν κατά το Πνεύμα» και να «περιπατώμεν και κατά το Πνεύμα»;

¹⁷ Προς υποστήριξιν της ιδέας ότι ο καλύτερος τρόπος παραγωγής του καρπού του πνεύματος είναι η επικοινωνία όσο το δυνατόν πληρέστερα με τον συναθροισμένον λαόν του Θεού, ας εξετάσωμε πάλι την έκφρασι που ήδη παρετέθη: «Εάν ζώμεν κατά το Πνεύμα, ας περιπατώμεν και κατά το Πνεύμα.» (Γαλ. 5:25) Ιδού το μυστικό της μερίδος που έχομε στην καλλιέργεια και παραγωγή του επιθυμητού αυτού καρπού. Ο απόστολος δεν λέγει τίποτε για μια πορεία αυτοεκπαιδεύσεως με μια μέθοδο διανοητικής εξασκήσεως. Όχι. Αυτό είναι ζήτημα του «ζώμεν κατά το Πνεύμα» και «να περιπατώμεν και κατά το Πνεύμα.» Αυτό σημαίνει να βλέπωμε τους εαυτούς μας ως ένα συναθροισμένο λαό, συναθροισμένο στη Σιών, όπου ο Ιεχωβά έχει εκχύσει το πνεύμα του επάνω στην τάξι του δούλου του και όπου έχει θέσει τον λόγον του στα στόματά μας και είναι ο Διδάσκαλος μας, διδάσκοντας μας, όχι ατομικώς, αλλ’ ως λαόν, πώς να ζούμε κατά το πνεύμα, το δικό του πνεύμα. Κατόπιν, αφού έχομε θέσει τα πόδια μας στο σωστό δρόμο, είναι ζήτημα του να κάμωμε σταθερή, εύτακτη πρόοδο υπό την θεοκρατική διεύθυνσι και, μη φοβείσθε, ο καρπός του πνεύματος θα παραχθή προς αίνον του Ιεχωβά και ευλογία των άλλων και για τη δική μας σωτηρία σε ζωή στο νέο κόσμο.—Ησ. 54:13· 59:21.

18. Με ποιους πρακτικούς τρόπους μας βοηθεί η οργάνωσις σ’ αυτό το ζήτημα;

¹⁸ Από την πρακτική πλευρά, η οργάνωσις του Ιεχωβά προμηθεύει πολλά βοηθήματα για να περιπατούμε εύτακτα και να κάνωμε καλή πρόοδο. Μέσω της Σκοπιάς και του Πληροφορητού, καθώς και των συναθροίσεων όπου εξετάζονται οι αλήθειες και συμβουλές που περιλαμβάνονται στα έντυπα αυτά, βοηθούμεθα συνεχώς, τόσο με ενθάρρυνσι όσο και με διόρθωσι, για να βλέπωμε καθαρά και να διατηρούμε την ορθή πορεία διαγωγής και υπηρεσίας. Σ’ αυτούς τους κακούς και κρισίμους καιρούς συχνά αντιμετωπίζομε προβλήματα που μας κάνουν να διερωτώμεθα ποια ακριβώς στάσι πρέπει να υιοθετήσωμε και ποια πορεία πρέπει να λάβωμε. Και από αυτή την άποψι, επίσης, λαμβάνομε πραγματική ωφέλεια από το να είμεθα στενά προσκολλημένοι στην οργάνωσι, επειδή μέσω αυτής μας παρέχονται σ’ αυτή την ημέρα, όπως και στην ημέρα του αποστόλου, ώριμοι και αξιόπιστοι υπηρέται, των οποίων η διαγωγή και η διάθεσις δίνει ένα καλό παράδειγμα και οι οποίοι υπάρχουν για τον σκοπόν ακριβώς να μας βοηθούν, και αν ακόμη η συμβουλή των μπορή να μην είναι πάντοτε εκείνο που περιμέναμε και ελπίζαμε. Καθώς ο Παύλος έγραψε στους Φιλιππησίους: «Εις εκείνο εις το οποίον εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα, ας φρονώμεν το αυτό. Αδελφοί, συμμιμηταί μου γίνεσθε, και παρατηρείτε τους όσοι περιπατούσιν ούτω, καθώς έχετε τύπον ημάς.»—Φιλιππησ. 3:16, 17.

19. Είναι η αλλαγή προσωπικότητος δυνατή και αναγκαία όταν γίνη κανείς Χριστιανός;

¹⁹ Περαίνοντας αυτό το μέρος της συζητήσεώς μας, θέλομε να πούμε δυο λόγια ακόμη για την αλλαγή διαθέσεως και προσωπικότητος που ήδη ανεφέρθη. Αυτό είναι κάτι που ο καθένας μας πρέπει να το έχη τελείως διευκρινίσει. Κανείς μας δεν μπορεί να πη: ‘Ω ναι, δεν νομίζω ότι ήταν πάρα πολύ κακή η διαγωγή μου ή η προσωπικότης μου προτού έλθω στην αλήθεια. Δεν βλέπω μεγάλη ανάγκη να κάμω κάποια συγκεκριμένη αλλαγή. Επί τέλους πρέπει να είμεθα φυσικοί· δεν είναι έτσι;’ Πολύ καλά, ας παραδεχθούμε ότι η καθημερινή σας ζωή ήταν τόσο καλή και η προσωπικότης σας τόσο θελκτική όσο πρέπει να συνέβαινε και στην περίπτωσι του καλοανατεθραμμένου, πλουσίου νεαρού άρχοντος που αγάπησε ο Ιησούς, και ο οποίος ειλικρινώς τηρούσε όλες τις εντολές από την νεότητά του, και ο οποίος ήθελε να μάθη τι ακόμη του έλειπε. Θυμάστε τι του έλειπε; Πράγματι του έλειπε η ουσία ακριβώς του καρπού του πνεύματος, η ανιδιοτελής αγάπη. (Μάρκ. 10:17-22) Ελάτε, τώρα! Ας είμεθα ειλικρινείς απέναντι του εαυτού μας και ταπεινοί ενώπιον του Ιεχωβά. Ο καθένας μας ας θέση τον εαυτό του παράπλευρα στους αδελφούς του της Εφέσου, στους οποίους ο Παύλος έγραψε: «Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον [τον παλαιόν εγωϊστικόν εαυτό σας] τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας· και να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας, και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα [όχι αυτοαναπτυχθέντα] κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.»—Εφεσ. 4:22-24.