Πιστή Εγκαρτέρησις στον «Έσχατον Καιρόν» — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Πιστή Εγκαρτέρησις στον «Έσχατον Καιρόν»

1. Αφού μάθωμε πώς ν’ αντιμετωπίζωμε τα σημερινά προβλήματα θαρραλέα, τι είναι ζωτικό να καθορίσουμε έπειτα;

ΕΧΟΝΤΑΣ ιδεί πόσο ζωτικώς αναγκαίο είναι το ν’ αντιμετωπίζομε τα σημερινά προβλήματα θαρραλέα με τη σοφία και διάκρισι, που γεννάται από μελέτη του λόγου του Θεού, είναι τώρα ζωτικό να γνωρίζομε πώς να οικοδομούμε στο θεμέλιό μας πίστεως και θάρρους έτσι ώστε να σταθούμε στερεοί ως το τέλος. Το τέλος τίνος; Ασφαλώς όχι το τέλος αυτής της γης, διότι ο Εκκλησιαστής 1:4 λέγει: «Γενεά υπάγει, και γενεά έρχεται· η δε γη διαμένει εις τον αιώνα.» Μάλλον, είναι το τέλος αυτού του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων, το οποίον, όπως είπε ο Ιησούς, θα ήταν μέσα σ’ αυτή ακριβώς τη γενεά, χαρακτηριζόμενο από «θλίψιν μεγάλην», που όμοια μ’ αυτήν δεν εδοκίμασε ποτέ προηγουμένως ο άνθρωπος. Το μόνο πράγμα που θα την επλησίαζε θα ήταν η μεγάλη καταστροφή που επέφερε ο παγγήινος κατακλυσμός της εποχής του Νώε.—Ματθ. 24:21, 22, 37-39.

2. Γιατί πρέπει να ζητούμε την εύνοια και επιδοκιμασία του Ιεχωβά; Με ποιες ευλογίες εν όψει;

² Ασφαλώς, λοιπόν, μπορούμε να δούμε την πρακτικότητα του να λάβωμε μια περισσότερο λεπτομερή γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά και να φοβούμεθα να δυσαρεστήσωμε τον Υπέρτατον Κύριον του σύμπαντος. Πραγματικά, χωρίς αυτόν και την ευλογία του δεν είμεθα τίποτε. Σημειώστε τι είχε να πη ο Σολομών πάνω σ’ αυτό το σημείο: «Αρχή σοφίας φόβος Ιεχωβά· και επίγνωσις του Αγιωτάτου φρόνησις. Διότι δι’ εμού αι ημέραι σου θέλουσι πολυπλασιασθή, και έτη ζωής θέλουσι προστεθή εις σε.»—Παροιμ. 9:10, 11, ΜΝΚ.

3. Γιατί είναι επιτακτικό να μάθωμε τον ρόλο που παίζει η πιστή εγκαρτέρησις στη ζωή ενός Χριστιανού;

³ Μήπως αυτό φαίνεται λογικό και ελκυστικό σε σας; Θέλετε να προστεθούν στη ζωή σας ημέρες και έτη, και θα επιθυμούσατε να βεβαιωθήτε ότι εργάζεσθε προς την ορθή κατεύθυνσι για να έχετε την ευλογία και επιδοκιμασία του Ιεχωβά έτσι ώστε να περιληφθήτε στα δεξιά του Βασιλέως του όταν η κρίσις των εθνών λαμβάνη χώραν; (Ματθ. 25:31-33) Τότε πιστεύομε θα θέλετε να μάθετε τον ρόλο, που παίζει η πιστή εγκαρτέρησις στη ζωή ενός Χριστιανού ακριβώς τώρα. Και, αναμφιβόλως, θα θέλετε να δώσετε επιμελή προσοχή στον Γραφικό συλλογισμό που παρέχεται πάνω σ’ αυτά τα σημεία, διότι ο λόγος του Ιεχωβά είναι ευεργετικός για όλα τα πράγματα, περιλαμβανομένης της σωτηρίας, της ζωής και της ευτυχίας.—2 Τιμ. 3:15, 16.

4. Είναι αρκετό για ένα Χριστιανό ν’ αρχίση να περιπατή στο δρόμο της εγκαρτερήσεως; Γιατί απαντάτε έτσι;

⁴ Ναι, ακόμη και αν κανείς θα μπορούσε ν’ αρχίση να πιστεύη στον Ιεχωβά και ‘να τον προσμένη’ και να έχη τη βεβαίωσι ότι ο λόγος Του είναι ορθός και παρέχει μια θαυμαστή ελπίδα για το μέλλον, αυτό δεν είναι το τέλος της υποθέσεως. (Ψαλμ. 31:24) Είναι ένα πράγμα το ν’ αρχίσωμε να περιπατούμε στο δρόμο της Χριστιανικής ακεραιότητος και εγκαρτερήσεως. Είναι ένα άλλο πράγμα το να εξακολουθήσωμε να περιπατούμε σ’ αυτόν τον ορθό δρόμο. Είναι ένα πράγμα το να είμεθα σταθεροί υπέρ των δικαίων αρχών επί δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια ή και περισσότερο. Είναι ένα άλλο πράγμα το να εξακολουθήσωμε συνεχώς να είμεθα σταθεροί, με πεποίθησι στον Ιεχωβά, με εμπιστοσύνη σ’ αυτόν και στην κατεύθυνσι που δίνει η οργάνωσίς του. Τότε μόνο μπορεί ν’ αποκτηθή η ανταμοιβή της ζωής. (Γαλ. 6:9) Τι καθορίζει τη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας σχετικά με τούτο; Η ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΙΣ. Ορθώς, λοιπόν, πρέπει να θέλωμε να γνωρίσωμε τι είναι εγκαρτέρησις και γιατί είναι τόσο ουσιώδης σ’ αυτές τις κρίσιμες ημέρες πριν από τον Αρμαγεδδώνα.—2 Θεσ. 3:1-5.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΙΣ

5. (α) Πώς μπορεί να ορισθή η εγκαρτέρησις; (β) Τι σημαίνει πιστή εγκαρτέρησις για έναν Χριστιανό;

⁵ Η εγκαρτέρησις ορίζεται ως: «Η ικανότης ν’ ανθίσταται κανείς σε κακουχία ή θλίψι· η ικανότης ενός ατόμου να εξακολουθή να εκτελή κάτι ειδικά κάτω από ενάντιες συνθήκες· αντοχή· η ικανότης να ενεργή κανείς με ηθικό θάρρος και δύναμι.» Επομένως, πιστή εγκαρτέρησις στη θεοκρατική κοινωνία θα εχαρακτηρίζετο από σταθερότητα στην πίστι, προοδευτική εποικοδόμησι επάνω στο θεμέλιο της πίστεως ενός ατόμου για την απόκτησι μεγαλυτέρας ωριμότητος, συνδεδεμένης με μια σταθερή απόφασι εμμονής στις δίκαιες αρχές πάντοτε. Επί πλέον, αφού είναι αδύνατον ν’ αποκτήση κανείς την ανταμοιβή της ζωής χωρίς εγκαρτέρησι μέσα από τον καιρό του τέλους ώσπου να φέρη ο Ιεχωβά τη νέα του τάξι της δικαιοσύνης, γίνεται φανερό ότι η Χριστιανική εγκαρτέρησις είναι απαραίτητη για την εύνοια και επιδοκιμασία του Ιεχωβά.—Ρωμ. 5:3-5· Αποκάλ. 3:10, 11.

6. Πώς ο Παύλος δίνει προτροπή για εγκαρτέρησι στις επιστολές του προς τον Τιμόθεο;

⁶ Πόσο ευγνώμονες είμεθα, λοιπόν, ότι ο λόγος του Ιεχωβά έχει τόσο πολλά να πη για την εγκαρτέρησι και τη στενή προσκόλλησι στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του. Παραδείγματος χάριν, ο Παύλος, στις επιστολές του προς τον Τιμόθεο, σταθερά προειδοποιεί για την μη απώλεια της πίστεως και προτρέπει όλους τους Χριστιανούς ν’ αποφεύγουν το πνεύμα της δειλίας και να καλλιεργούν το πνεύμα της δυνάμεως και της αγάπης και του σωφρονισμού. (2 Τιμ. 1:7) Ο Παύλος, επίσης, προέτρεψε τον Τιμόθεο να ‘κρατή το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσε παρ’ αυτού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού’ και να ‘ζητή δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν’. (2 Τιμ. 1:13· 1 Τιμ. 6:11) Γιατί ο Παύλος έκαμε αυτές τις δηλώσεις; Τι συνέβαινε τότε στη Χριστιανική εκκλησία της Εφέσου, που έκαμε τόσο κατάλληλη αυτή τη συμβουλή;

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

7. (α) Περιγράψτε πώς το θέμα αυτού του άρθρου εξαίρεται στην πρώτη επιστολή του Παύλου προς τον Τιμόθεο; (β) Τι πρέπει να κάμη ένας Χριστιανός για να παραμείνη στερεός και σταθερός στην πίστι;

⁷ Πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να σημειωθή ότι οι δύο επιστολές του Παύλου προς τον Τιμόθεο αντανακλούν μεγάλο ενδιαφέρον και αγάπη γι’ αυτόν τον γνήσιον δούλον του Ιεχωβά. (1 Τιμ. 1:2) Και δικαίως, διότι δεν είπε μήπως ο Παύλος: «Δεν έχω ουδένα ισόψυχον, όστις να μεριμνήση γνησίως περί της καταστάσεως σας. Επειδή πάντες ζητούσι τα εαυτών, ουχί τα του Ιησού Χριστού. Γνωρίζετε δε την δοκιμασίαν αυτού, ότι ως τέκνον μετά του πατρός εδούλευσε μετ’ εμού εις το ευαγγέλιον»; (Φιλιππησ. 2:20-22) Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι δύο αυτές ποιμαντικές επιστολές εγράφησαν από έναν επίσκοπο προς έναν επίσκοπο και περιέχουν ειδική συμβουλή για τους επισκόπους της θεοκρατικής κοινωνίας σήμερα. Φυσικά, ο καθένας από μας θα ωφεληθή πολύ από τα πολλά έξοχα σημεία συμβουλής που περιέχονται σ’ αυτές τις επιστολές καθώς εφαρμόζομε ατομικώς τη συμβουλή στη ζωή μας. Πράγματι, σε συσχέτισι με το υπό εξέτασιν θέμα μας, σημειώστε, παρακαλούμε, πόσες φορές ο Παύλος στο πρώτο κεφάλαιο της πρώτης του επιστολής στον Τιμόθεο αναφέρει τις λέξεις «πίστις» και «πιστός». Πραγματικά χρησιμοποιεί αυτούς τους όρους δέκα φορές στο πρώτο κεφάλαιο μόνο και δεκαεννέα φορές στο υπόλοιπο της πρώτης επιστολής. Γιατί; Επειδή εγνώριζε ότι ο μόνος τρόπος, που οποιοσδήποτε από μας θα μπορούσε να παραμείνη στερεός και σταθερός στην εύνοια του Ιεχωβά, ήταν το ν’ αγκυροβολή την πίστι του στον λόγον του Ιεχωβά. Καθημερινή μελέτη, προσευχή, συναναστροφή με υγιεινούς και πνευματικού φρονήματος ανθρώπους ήσαν απολύτως ουσιώδη για τους Χριστιανούς της εποχής του Παύλου. Το ίδιο αληθεύει και σήμερα.—2 Τιμ. 2:15· 1 Θεσ. 5:17· 1 Κορ. 15:33.

8. Εξηγήστε τους λόγους, για τους οποίους ο Παύλος ενουθέτησε τους Χριστιανούς της εποχής του να εγκαρτερούν και εμμένουν στην πίστι.

⁸ Παρακαλούμε, ανατρέξτε στην πρώτη επιστολή του Παύλου προς τον Τιμόθεο, κεφάλαιο πρώτο, και θα παρατηρήσετε περαιτέρω τους λόγους, για τους οποίους εδίδετο σταθερή ενθάρρυνσις για πίστι και εγκαρτέρησι. Σημειώστε τι λέγουν τα εδάφια 19 και 20: «Έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες, εναυάγησαν εις την πίστιν· εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και Αλέξανδρος, τους οποίους παρέδωκα εις τον Σατανάν, δια να μάθωσι να μη βλασφημώσι.» (1 Τιμ. 1:19, 20) Ναι, ο απόστολος είχε επαρκή αιτία να νουθετή τα μέλη της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας εν σχέσει με την υπομονή και την εμμονή στην πίστι, διότι όχι ολιγώτερα από έξη άτομα αναφέρονται με το όνομά τους σ’ αυτές τις δύο επιστολές προς τον Τιμόθεο, τα οποία δεν ενέμειναν στην πίστι και τα οποία απέτυχαν να υπομείνουν. Παρατηρήστε, παρακαλούμε, ποιά είναι τα άτομα αυτά και εξακριβώστε μερικούς από τους λόγους για την έλλειψι πιστής εγκαρτερήσεως σ’ αυτά.

9-11. (α) Περιγράψτε την ανατρεπτική της πίστεως δράσι (1) του Αλεξάνδρου, (2) του Υμεναίου και Φιλητού. (β) Ποιο μάθημα πρέπει να διδαχθούμε από αυτά τα προειδοποιητικά παραδείγματα ;

⁹ Ήδη ανεφέρθησαν πιο πάνω ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος. Δεν μπορεί ν’ αποδειχθή ότι ο Αλέξανδρος που αναφέρεται στην πρώτη επιστολή του Παύλου προς τον Τιμόθεο είναι ο χαλκεύς που αναφέρεται στην 2 προς Τιμόθεον 4:14, 15 (ΜΝΚ), όπου ο απόστολος λέγει: «Ο Αλέξανδρος ο χαλκεύς πολλά κακά μοι έκαμεν· ο Ιεχωβά να αποδώση εις αυτόν κατά τα έργα αυτού· τον οποίον και συ φυλάττου· διότι πολύ ανθίσταται εις τους λόγους ημών.» Ο Αλέξανδρος συνδεδεμένος με τον Υμέναιο ήταν ένοχος ενός σοβαρού αδικήματος, βλασφημίας, είχαν δε και οι δύο αυτοί αποκοπή από την επικοινωνία και παραδοθή στον Σατανά για να μπορέση ν’ απομακρυνθή η μολυντική των επιρροή από την πρώτη Χριστιανική εκκλησία.

¹⁰ Ο Υμέναιος αναφέρεται, επίσης, με τον Φιλητό στη 2 Τιμόθεον 4:17. Ο Παύλος, προτού αναφέρη τον Υμέναιο, ενουθέτησε τον Τιμόθεο: «Τας δε βεβήλους ματαιοφωνίας φεύγε· διότι θέλουσι προχωρήσει εις πλειοτέραν ασέβειαν και ο λόγος αυτών θέλει κατατρώγει ως γάγγραινα.» (2 Τιμ. 2:16, 17) Κατόπιν λέγει: «Εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και ο Φιλητός, οίτινες απεπλανήθησαν από της αληθείας, λέγοντες ότι έγεινεν ήδη η ανάστασις· και ανατρέπουσι την πίστιν τινών. Το στερεόν όμως θεμέλιον του Θεού μένει, έχον την σφραγίδα ταύτην· Γνωρίζει ο Ιεχωβά τους όντας αυτού· και, Ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Ιεχωβά.»—2 Τιμ. 2:17-19, ΜΝΚ.

¹¹ Αυτό, λοιπόν, ήταν μια σοβαρή δογματική απομάκρυνσις από μέρους των ανδρών αυτών και είχε εξαχρειωτικό αποτέλεσμα σε μερικούς της πρώτης εκκλησίας, όπως ακριβώς έδειξε ο Παύλος. «Ανατρέπουσι την πίστιν τινών.» Πόσο σπουδαίο είναι, λοιπόν, το να προσκολλώμεθα στενά στην όμοια με αγωγό οργάνωσι του Ιεχωβά και ν’ αποφεύγωμε τη συναναστροφή οποιωνδήποτε, που διδάσκουν αντίθετα προς όσα λαμβάνομε μέσω του «πιστού και φρονίμου δούλου», που ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί σήμερα για να προμηθεύση μια σταθερή ροή πνευματικής αληθείας στον λαό του.—Ματθ. 24:45-47· Παροιμ. 4:18.

12. (α) Ποια πορεία ενεργείας έλαβαν ο Φύγελλος και ο Ερμογένης; (β) Σε συσχέτισι με αυτούς τους ανθρώπους και τη δράσι των, ποιά αρχή διεκήρυξε ο Παύλος;

¹² Έπειτα υπήρχαν ο Φύγελλος και ο Ερμογένης. Γι’ αυτούς ο Παύλος έγραψε: «Εξεύρεις τούτο, ότι με απεστράφησαν πάντες οι εν τη Ασία, εκ των οποίων είναι ο Φύγελλος και ο Ερμογένης.» (2 Τιμ. 1:15) Δεν είναι παράδοξο ότι ο Παύλος έγραψε στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο: «Εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει· εάν αρνώμεθα αυτόν, και εκείνος θέλει αρνηθή ημάς· εάν απιστώμεν, εκείνος μένει πιστός· να αρνηθή εαυτόν δεν δύναται.» (2 Τιμ. 2:12, 13) Ναι, πιστή υπομονή φέρνει μεγάλη ανταμοιβή από τα χέρια του Ιεχωβά, και ασφαλώς είναι απόλυτη ανάγκη να καλλιεργούμε αυτή την ιδιότητα καθώς κρατούμε τα μάτια μας επάνω στον σκοπό της νέας τάξεως του Ιεχωβά.

13. (α) Τι πρέπει να μάθωμε από τη ζωή του Δημά; (β) Ποια ισορροπημένη άποψι του υλικού πλούτου πρέπει να έχουν οι αληθινοί Χριστιανοί;

¹³ Τελικά ο Παύλος αναφέρει τον Δημά: «Σπούδασον να έλθης προς εμέ ταχέως. Διότι ο Δημάς με εγκατέλιπεν, αγαπήσας τον παρόντα κόσμον, και απήλθεν εις Θεσσαλονίκην.» (2 Τιμ. 4:9-10) Πιθανώς ο Δημάς εμολύνθη με αγάπη υλικών πραγμάτων μάλλον παρά πνευματικών πραγμάτων, και τούτο επροξένησε την πτώσι του. Οπωσδήποτε τούτο είναι κάτι που πρέπει να το εξετάσουν οι αληθινοί Χριστιανοί με ισορροπημένη σκέψι. Σχετικώς οι Παροιμίες εκθέτουν: «Πτωχείαν και πλούτον μη δώσης εις εμέ· τρέφε με μέ αυτάρκη τροφήν· μήποτε χορτασθώ, και σε αρνηθώ, και είπω, Τις είναι ο Ιεχωβά; ή μήποτε ευρεθείς πτωχός κλέψω, και λάβω το όνομα του Θεού μου επί ματαίω.» (Παροιμ. 30:8, 9, ΜΝΚ) Επίσης, ο ίδιος ο Παύλος έγραψε: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.»—1 Τιμ. 6:9, 10.

14. Ποιο ισχυρό μάθημα πρέπει να διδαχθούμε από το Ρωμαίους 15:4 και 1 Κορινθίους 10:11;

¹⁴ Σε μια άλλη περίστασι ο Παύλος έγραψε: «Διότι όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.» (Ρωμ. 15:4) Και με την ίδια διάθεσι ο Παύλος έγραψε: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.» (1 Κορ. 10:11) Τι ισχυρά προειδοποιητικά παραδείγματα παρέχουν οι έξη αυτοί άνδρες! Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν μπορούν να είναι όμοιοί τους, διότι αυτοί δεν υπέμειναν. Κάπου κατά μήκος του δρόμου, προς ιδίαν των αισχύνην και απώλειαν, άφησαν την αγάπην των για την αλήθεια να ψυχρανθή και τη σφιχτή των λαβή του λόγου της ζωής να χαλαρώση.—Φιλιππησ. 2:16.

15. Για να εξακολουθήσωμε να υπομένωμε πιστά, ποια άποψι της οργανώσεως του Ιεχωβά πρέπει να έχομε; Πόσα εξαρτώνται από αυτή την άποψι;

¹⁵ Τι ουσιώδες είναι, λοιπόν, να μη θεωρούμε τον λόγον του Ιεχωβά ως δεδομένον! Αυτός πρέπει να είναι μια ζωτική, δραστική δύναμις στη ζωή μας, και πρέπει να τον πιστεύομε με όλη μας την καρδιά αν πραγματικά θέλωμε να εγκαρτερήσωμε. (Ιάκ. 1:21) Ασφαλώς δεν ωφελεί ν’ αναστατώνωμεθα για μηδαμινά πράγματα και να βρίσκωμε τον εαυτό μας επικριτή της οργανώσεως. Θα ήταν αυτή η πορεία της σοφίας; Σε τι θα ωδηγούσε; Πού αλλού μπορεί να πάη ένας Χριστιανός; Ο Πέτρος είπε ότι δεν υπήρχε άλλος τόπος, κι έτσι ετόνισε τη σοφία του να εμμένη κανείς πιστά στην οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα. (Ιωάν. 6:66-69) Κατ’ ανάγκην, λοιπόν, πρέπει να κρατούμε τα μάτια μας στη Βασιλεία, όχι σε άτομα, και να δείχνωμε σεβασμό για τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» που Αυτός χρησιμοποιεί σήμερα. Πραγματικά, η ίδια η ζωή σας εξαρτάται από το ν’ ακολουθήτε αυτή την πορεία της ενεργείας. Θυμηθήτε, επίσης, ότι μόνο εκείνος που υπομένει ως το τέλος θα σωθή.—Ματθ. 24:45-47· Αποκάλ. 2:10.

ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΓΩΓ

16. (α) Ποιος πρόσθετος παράγων καθιστά επιτακτικό το να προσκολλώμεθα στενά στην οργάνωσι του Ιεχωβά; (β) Ποια διευκρίνισι παρέσχε η έρευνα της Γραφής σχετικά με τα κεφάλαια 38 και 39 του Ιεζεκιήλ;

¹⁶ Ότι αυτή η στάσις είναι πολύ αναγκαία μπορεί να γίνη αντιληπτό από την επικείμενη έφοδο του Γωγ εναντίον της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Τα κεφάλαια 38 και 39 του Ιεζεκιήλ προσδιορίζουν την επίθεσι του Γωγ του Μαγώγ εναντίον ενός ‘λαού συνηγμένου εκ των εθνών’, λαού που κατοικεί με ασφάλεια και πνευματική ευημερία. Η Βιβλική έρευνα διευκρίνισε αυτά τα κρυπτογραφικά εδάφια των κεφαλαίων 38 και 39 του Ιεζεκιήλ και απέδειξε ότι ο Γωγ του Μαγώγ είναι ένα προφητικό σύμβολο του ψευδούς Θεού του κόσμου τούτου, Σατανά ή Διαβόλου, όταν κάνη την τελική του επίθεσι εναντίον των Χριστιανών μαρτύρων της βασιλείας του Θεού.—2 Κορ. 4:4· Αποκάλ. 12:7-12.

17. Σε ποια δράσι ενησχολήθη σταθερά ο λαός του Ιεχωβά από το 1914; Με ποια αντίδρασι από τον Διάβολο και τους επίγειους πράκτορας του;

¹⁷ Αυτός ο μεγάλος αντίπαλος του Θεού έχει τώρα εκβληθή από τον ουρανό μετά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού στο 1914 και φέρνει τώρα άνευ προηγουμένου ουαί επάνω στο ανθρώπινο γένος. Την τελική ουαί φέρνει επάνω στα έθνη οδηγώντας τα σε μια γενική επίθεσι εναντίον της βασιλείας των ουρανών, της βασιλείας του Θεού δια του Χριστού, την οποία τα έθνη έχουν εξακολουθητικά απορρίψει από το 1914 μ.Χ. Το έκαμαν αυτό με τον θυμό και την οργή δύο παγκοσμίων πολέμων και την καταδίωξι εκείνων των Χριστιανών, που υπήκουσαν στην εντολή του Ιησού να κηρύξουν τα αγαθά νέα της βασιλείας ως μαρτυρία σε όλα τα έθνη, Κομμουνιστικά και μη Κομμουνιστικά ομοίως. (Αποκάλ. 11:15-18) Επομένως, αυτοί οι μάρτυρες της Βασιλείας είναι, λογικά, εκείνοι εναντίον των οποίων γίνεται η επίθεσις από τους λάτρεις του μιλιταρισμού σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους. Η προφητεία του Δανιήλ όσον αφορά τον ίδιο καιρό δείχνει ότι ο συμβολικός βασιλεύς του βορρά και ο βασιλεύς του νότου θα είναι εξέχοντες σ’ αυτή την επίθεσι.—Δαν. 11:36-12:1.

18. Γιατί πρέπει οι Χριστιανοί να εποικοδομούν το θάρρος των και την υπομονή των σ’ αυτές τις κρίσιμες ημέρες;

¹⁸ Έτσι, όταν κατανοή ένας Χριστιανός ότι ο Γωγ του Μαγώγ ή Σατανάς Διάβολος και όλες οι αόρατες πνευματικές δυνάμεις του πρόκειται σύντομα να κινηθούν εναντίον του και εναντίον όλων των ομοίων του Χριστιανικών μελών της θεοκρατικής κοινωνίας, αντιλαμβάνεται σε κάποιο βαθμό πόσο τρομερή θα είναι αυτή η κατάστασις. Θα χρειασθή θάρρος και υπομονή για ν’ αντιμετωπισθή αυτή η έφοδος, θάρρος και εγκαρτέρησις εποικοδομημένα ως αποτέλεσμα της πλήρους πίστεως και εμπιστοσύνης μας στον Ιεχωβά και στις διευθετήσεις του να θέση τον Σατανά και τους δαίμονάς του έξω δράσεως στον κατάλληλο καιρό.

19. (α) Πώς και μόνο θα μπορέσουν οποιοιδήποτε να εγκαρτερήσουν και ν’ αποκτήσουν είσοδο στη νέα τάξι του Ιεχωβά; (β) Ποιο φρόνημα πρέπει να έχωμε σχετικά με το έργο του κηρύγματος που πρέπει ακόμη να γίνη;

¹⁹ Για επιτακτικούς λόγους, λοιπόν, οι Χριστιανοί πρέπει να μελετούν τον λόγον του Θεού καθημερινά, να συναναστρέφωνται με τη θεοκρατική κοινωνία του και να προσεύχονται συνεχώς για το θάρρος που είναι αναγκαίο για αντίστασι σε οποιαδήποτε παρείσδυσι στη λατρεία των προς τον Ιεχωβά. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορέση κανείς να εγκαρτερήση και ν’ αποκτήση είσοδο στη νέα τάξι του Ιεχωβά. Και στο μεταξύ υπάρχουν πάρα πολλά για εκτέλεσι σχετικά με το κήρυγμα των αγαθών νέων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού. (Ματθ. 24:14) Ο καιρός αυτός δεν είναι καιρός να επιβραδύνωμε ή παραιτηθούμε από το έργο αυτό, αλλά, μάλλον, να το προωθήσωμε θαρραλέα και να εγκαρτερήσωμε στο μεγαλειώδες αυτό έργον. Θέλομε να εξακολουθήσωμε να εργαζώμεθα συνεχώς ώσπου ο Ιεχωβά να πη αρκεί. (Ησ. 6:11) Ακολουθείτε προσωπικώς τα βήματα του να μοιράζεσθε με άλλους ό,τι γνωρίζετε από αυτό το θαυμαστό άγγελμα, για ν’ αποκτήσετε την εύνοια και την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, του οποίου ο σκοπός είναι ν’ αποκαταστήση τον Παράδεισο και να διεκδικήση το άγιο του όνομα εξαλείφοντας κάθε πονηρία στην επερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος; Θα ευλογηθήτε, αν το πράττετε.—Αποκάλ. 7:17· 21:1-5.

20. Περιγράψτε την ανάγκη πιστής εγκαρτερήσεως, μια και γίνεται έναρξις στον δρόμο της ζωής.

²⁰ Γι’ αυτόν τον σκοπό σας ενθαρρύνομε ν’ αντιμετωπίζετε τα προβλήματα και τους φόβους τους σημερινούς με το πνεύμα και τη δύναμι του λόγου του Ιεχωβά και σε συναναστροφή με τον λαό του. (Εβρ. 10:24, 25· Πράξ. 2:46) Ειλικρινώς πιστεύομε ότι θα ευλογηθήτε αν το κάμετε αυτό. Και μια και αρχίζετε σ’ αυτόν τον δρόμο της ζωής, εγκαρτερήστε σ’ αυτόν· μην αφήνετε το μάτι σας να στρέφεται προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά. Προσηλώστε την προσοχή σας και τη στοργή σας στη νέα τάξι του Θεού. Έχετε την ως σκοπό σας. Πιστά βαδίζετε σ’ αυτόν τον δρόμο, διότι η ίδια η ζωή σας εξαρτάται απ’ αυτό!