με ολιγόωρη εργασία. Κι’ όμως όταν είχαμε προοδεύσει στο σημείο ν’ αφιερώσωμε τη ζωή μας στον Ιεχωβά Θεό, μας έδωσε φιλάγαθα 10 μάρκα για να μπορέσωμε να ταξιδέψωμε σε μια συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά, όπου συμβολίσαμε την αφιέρωσί μας με βάπτισμα.

Έτσι για μια ακόμη φορά έγινα στρατιώτης, αλλά τη φορά αυτή στρατιώτης του Χριστού, όπως γράφει το 2 Τιμόθεον 2:3. Από τότε αφιερώθηκα ολόψυχα να διεξάγω τον ‘καλόν αγώνα’ εναντίον του πνευματικού σκότους και να βοηθώ όλους εκείνους που ζητούν τον Θεό και θέλουν να τον υπηρετήσουν. Μετά την συνταξιοδότησί μου μετοικήσαμε στον Καναδά όπου η γυναίκα μου και η κόρη μου εξακολουθούν να κάνουν έργο ‘σκαπανέως,’ διαθέτοντας όλο τους τον χρόνο να κηρύττουν και να διδάσκουν άλλους για τους θαυμαστούς σκοπούς του Ιεχωβά να κάμη μια παραδεισένια γη στο εγγύς μέλλον.

Μολονότι η υγεία μου δεν είναι τόσο καλή όπως ήταν κάποτε, εξακολουθώ να κάνω ό,τι μπορώ στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Όταν ήμουν στρατιώτης του Κάιζερ και των διαδόχων του, υπηρέτησα ολόψυχα και εθυσίασα πολλά. Θα πρέπει να ενεργήσω διαφορετικά τώρα;

Ως στρατιωτικός, νόμιζα ότι έμαθα πολλά και έγινα άνδρας. Αλλά δεν βρήκα την αληθινή σοφία παρά μόνο αφού μελέτησα τον Λόγο του Θεού, τη Γραφή. Τώρα υπηρετώ με μια πραγματική αμοιβή εμπρός μου, την αιώνια ζωή στη δίκαιη νέα τάξι του Θεού.—Από συνεργάτην.

Μια Αίτησις για Συγχώρησι

ΕΝΑΣ περιοδεύων διάκονος, μιλώντας στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Καλαμαζού του Μίσιγκαν, εξεπλάγη πολύ μ’ ένα σχόλιο που δόθηκε στη διάρκεια της Γραφικής του ομιλίας. Όπως συνήθιζε, έθεσε ωρισμένες ερωτήσεις για ν’ απαντήση το ακροατήριο.

Κάποιος σήκωσε το χέρι του, και ο ομιλητής τον εκάλεσε ν’ απαντήση, χωρίς να γνωρίζη ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο άνθρωπος αυτός παρακολουθούσε μια συνάθροισι στην Αίθουσα Βασιλείας. Αντί ν’ απαντήση κατ’ ευθείαν στην ερώτησι που είχε τεθή, ο άνθρωπος σηκώθηκε και είπε ότι ήθελε να ζητήση συγγνώμην διότι είχε κακομεταχειρισθή τους Μάρτυρες στα περασμένα χρόνια. Ήλπιζε ότι ο Θεός θα τον συγχωρούσε. Τι τον ωδήγησε σ’ αυτό το σχόλιο;

Ο άνθρωπος που έκαμε το σχόλιο είχε γεννηθή και μεγαλώσει στη Γερμανία και είχε γίνει μέλος του Ναζιστικού κόμματος λίγο πριν από το 1930. Αργότερα μετώκησε στον Καναδά, αλλά εκεί φυλακίσθηκε στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επειδή εξεδήλωσε φανερά τις ιδέες του για πολιτικά και φυλετικά ζητήματα, όπως η πεποίθησίς του ότι οι Γερμανοί ήσαν ανώτερη φυλή. Μετά τον πόλεμο αποφυλακίσθηκε και τελικά εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μολονότι δεν εγκατέλειψε τις Ναζιστικές του ιδέες περί πολιτικής και φυλών, εξωτερικά έγινε ένας φανατισμένος Αμερικανός πατριώτης.

Όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά κατά καιρούς χτυπούσαν την πόρτα του, φερόταν πολύ προσβλητικά, διώχνοντάς τους έξω από το κτήμα του και εκδηλώνοντας την περιφρόνησί του για οποιονδήποτε που δεν εκτελούσε ωρισμένες πατριωτικές πράξεις προς τη σημαία. Αυτό συνεχίσθηκε για δεκαπέντε περίπου χρόνια.

Την άνοιξι του 1970 δύο νεαρές Μάρτυρες πήγαν στην πόρτα του αλλά, όπως αργότερα ωμολόγησε, δεν το εύρισκε σωστό να φερθή άσχημα σε δύο κυρίες. Η συζήτησίς τους έθιξε το ζήτημα της ανθρώπινης ψυχής. Λόγω της ανατροφής του ως Βαπτιστού πίστευε ακλόνητα ότι ο άνθρωπος είχε αθάνατη ψυχή. Αλλά αυτές του έδειξαν από τη Γραφή ότι ο άνθρωπος είναι ψυχή.

Εδιάβασε προσεκτικά το Γραφικό βοήθημα μελέτης που του άφησαν και ύστερα από λίγο παρεκάλεσε τους μάρτυρες του Ιεχωβά να διεξάγουν μαζί του μια τακτική Γραφική μελέτη. Τον επόμενον μήνα εμφανίσθηκε στην Αίθουσα Βασιλείας.

Ο διάκονος που έδινε την ομιλία τον διαβεβαίωσε ότι ο Ιεχωβά μπορεί να συγχωρήση και θα συγχωρήση άτομα που εναντιώθηκαν στην αληθινή λατρεία. Τώρα αυτός ο άνθρωπος είναι ένας διάκονος των μαρτύρων του Ιεχωβά και μεταδίδει σε άλλους την αλήθεια για τον συγχωρητικό Θεό, τον Ιεχωβά.