Η Λατρεία του Εγώ

«ΛΑΤΡΕΙΑ του εαυτού μου; Γελοίο πράγμα!» Για σας, μπορεί να είναι «γελοίο.» Αλλά για αρκετούς ανθρώπους των οποίων ο αριθμός αυξάνει, μπορεί να μην είναι. Στην πραγματικότητα, η τάσις προς αυτή την κατεύθυνσι είναι τόσο έντονη που πολλοί ονομάζουν αυτή την γενιά «Γενιά του Εγώ.» Οι αποδείξεις που υποστηρίζουν αυτόν τον χαρακτηρισμό είναι αξιόλογες.

«Βέβαια, η ιδιοτέλεια ίσως είναι λίγο εκτός ελέγχου Αλλά λατρεία του εαυτού μας; Μήπως έχει μεγαλοποιηθή το ζήτημα;» Με την πρώτη ματιά μπορεί να φαίνεται ότι αυτό συμβαίνει, αλλά η εικόνα μπορεί ν’ αλλάξη αν εξετάσωμε πιο προσεκτικά το κίνημα της αυτογνωσίας.

Είναι αλήθεια ότι η γνώσις είναι σπουδαία. Είναι ανάγκη να γνωρίζωμε τι συμβαίνει γύρω μας. Είναι ανάγκη να γνωρίζωμε τους ανθρώπους με τους οποίους σχετιζόμεθα—τα μέλη της οικογενείας μας, τους γείτονές μας, τους ανθρώπους της κοινότητός μας, ακόμη και οποιοδήποτε άλλο άτομο στη γη έχοντας υπ’ όψιν ότι ο κόσμος μας μικραίνει διαρκώς. Και η γνώσις μας πρέπει να περιλαμβάνη ασφαλώς τον εαυτόν μας, τις σκέψεις και πράξεις μας, τις ανάγκες μας και τις ευθύνες.

Εν τούτοις, η αυτογνωσία που κηρύσσουν τώρα οι ψυχολόγοι γκούρου στενεύει μέχρις ότου η κατευθυντήριος θεωρία φθάση στο ‘Εγώ πρώτος· εσύ δεύτερος, ή κάτι τέτοιο—δεν έχει ουσιαστικά καμμιά σημασία για το αυτοκρατορικό Εγώ.’ Βέβαια δεν φθάνουν σ’ αυτό το συμπέρασμα όλοι εκείνοι που έχουν αναμιχθή σ’ αυτό το κίνημα, αλλά πολλοί απ’ αυτούς εκεί καταλήγουν, είτε το εκφράζουν τόσο ωμά ή όχι.

Γιατί η Απότομη Στροφή στην Εγωλατρία;

Υπάρχουν αιτίες για την απότομη στροφή προς το κίνημα της αυτογνωσίας στον καιρό μας. Οι παλιές αξίες έχουν τεθή υπό αμφισβήτησι και πολλές από τις πατροπαράδοτες θρησκείες αποτυγχάνουν να τις υποστηρίξουν. Οι νέοι κανόνες που συνιστούν πολλοί ψυχολόγοι και ψυχίατροι δεν ικανοποιούν το ανθρώπινο πνεύμα, και συχνά αντιφάσκουν. Πνευματικώς, εκατομμύρια παραπαίουν μέσα σε ταραγμένες θάλασσες, ψάχνοντας για ασφαλή πηδάλια και δυνατές άγκυρες.

Απογοητευμένοι, απορροφούν, σαν γόνιμο έδαφος, διδασκαλίες που εξυμνούν το «εγώ.» Ακολουθούν «διδασκάλους που ταιριάζουν με τις ιδιοτροπίες τους και γαργαλούν τις φαντασίες τους και, αντί να προσέχουν στην αλήθεια, ασπάζονται μύθους.» Τυγχάνουν εκμεταλλεύσεως «μέσω των ισχυρισμών της φιλοσοφίας, καθοδηγούμενοι από την ανθρώπινη παράδοσι, και ακολουθούν υλιστικούς τρόπους με τους οποίους βλέπουν τα πράγματα.»—2 Τιμ. 4:3, 4· Κολ. 2:8.

Έχουν Βρη Μερικοί τις Απαντήσεις;

Εν τούτοις, πολλοί πιστεύουν ότι έχουν βρη γνήσιες απαντήσεις στις κινήσεις της αυτογνωσίας. Πιστεύουν ότι έχουν βρη τα πηδάλια και τις άγκυρες που χρειάζονται για να ταξιδέψουν με ασφάλεια στις ταραγμένες θάλασσες. Είναι, αλήθεια αυτό; Είναι ευτυχισμένοι, ικανοποιημένοι, χωρίς πια να ψάχνουν, να ερευνούν ;

Υπάρχει αιτία για λογική αμφιβολία. Η επόμενη σειρά άρθρων διερευνά πιο βαθιά τα υπέρ και τα κατά των κινήσεων της αυτογνωσίας.

[Πλαίσιο στη σελίδα 3]

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

Γιατί αυτή η στροφή τώρα προς την ‘ΕΓΩλατρία’; Μήπως είναι, μια περαστική φαντασιοπληξία; Έχει πρακτική αξία; Ποιοι είναι οι καρποί της;

Ικανοποιεί συναισθηματικές ανάγκες; Μπορεί να εξαλείψη αισθήματα ενοχής; Και τι θα λεχθή για την αμαρτία; Μήπως είναι αναχρονιστική;

Αν η αυτογνωσία δεν είναι η απάντησις στις συναισθηματικές μας αναζητήσεις, τότε ποια είναι η απάντησις;